สาวเอ๋อ.....เผลอไปเป็นซูเปอร์โมเดล

ลำดับตอนที่ #1 : คนแปลกหน้า...

ใบหน้าที่ยิ้มแย้มนั้น  ผมสีน้ำตาลอมแดง  ตัวที่สูงเพรียว  และเสียงพูดอันนุ่มนวลของเขา  ช่างทำให้ฉันเคลิบเคลิ้มและหลงใหลจริง

ความคิดของซาโยเมะดังขึ้นอยู่เรื่อยๆ  เธอนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว

" คิก คิก หุหุหุ "  เสียงของเธอเริ่มเล็ดลอดออกมาเรื่อยๆ และดังขึ้น ๆ

" เป็นอะไรของเธอ นึกถึงทาคุมะอยู่ละเซ่ " เอมินะเพื่อนซาโยเมะเดินมานั่งข้างเธอ

" ฮึ้ยแหม  พูดอะไรไม่รู้ "

ซาโยเมะหยิบหนังสือแฟชั่นขึ้นมาปิดความเขิน

" อ๊ะ  พลาเต้เล่มใหม่เหรอ  ขอยืมหน่อยสิ "

" ท.. ท.. ทาคะมุ  เอ้ย ทาคุมะ " ซาโยเมะหน้าแดงก่ำ

" เอาไปเถอะจ้ะ  ฉันอ่านแล้วเมื่อกี้น่ะ "

" อ้าก...ซาโยะ  นี่ฉันยังไม่ได้อ่านเลยนะ !! "

" ฮึ่ย  เดี๋ยวค่อยอ่านก็ได้น่า "

แล้วซาโยเมะก็นั่งมองทาคุมะที่ยืนอ่านหนังสือกับเพื่อนๆ

" ทาคุมะ  แกว่าคนนี้สวยมั้ย "

" ไม่เลย  สู้ไอเนะของฉันไม่ได้ " แล้วก็ทำท่าหมวยอึ๋ม

" แกนี่มันหัวสูงนะ  "

" แล้วสเปคแกชอบผู้หญิงแบบไหน " เทตะถามขึ้น

" อืม  ก็หุ่นดี  ผิวสวยแล้วก็ผมสลวยพลิ้ว  แบบไอเนะจังง่า " ทาคุมะทำท่าฝันไปไกล

ซาโยเมะเอามือมาลูบๆ หน้าอกตัวเอง

" เอมินะ  ถ้าฉันทำไปผมให้พริ้วๆ  นวดตัว  ทาคุมะจะสนฉันมั้ย " 

" หา  ถึงเธอทำได้แต่หุ่นเธอล่ะ  อ้วนออกอย่างงี้ "

" อ๊าย  ฉันน้ำหนักมาตรฐานนะ !! "

ระหว่างที่ซาโยเมะกำลังเดินกลับบ้านพลางคิดว่าจะทำอะไรให้ทาคุมะบอกรักเธออยู่นั่นเอง  เธอก็ได้เจอกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ท่าทางไม่น่าไว้ใจ

เธอหันหลังกลับทันที

" เฮ้ เดี๋ยว! "

ชายคนนั้นวิ่งตามเธอมา

" ว้าย ! " ซาโยเมะวิ่งเร็วขึ้นอีก

แต่ก็ยังถูกชายคนนั้นจับตัวไว้ได้

" ว้าย  ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ  อย่าทำอะไรฉันเลย  ฉันไม่มีหน้าอกและก็เอวด้วย  หุ่นฉันไม่ดีพอที่จะเกิดอารมณ์นะคะ TOT "

เธอร้องอยู่ในอ้อมกอดของเขา

" ว้าก  จะบ้าเหรอ เธอเห็นฉันเป็นคนโรคจิตรึไง +O+"

แล้วเขาก็ปล่อยตัวเธอ  ซาโยเมะทำท่าจะวิ่งหนี แต่เขากลับบอกให้เธอหยุด 

ซึ่งเธอก็หยุดจริงๆ

" หันหน้ามานี่ซิ !  " เขาสั่ง

ซาโยเมะค่อยๆ  หันหน้าไปช้าๆ 

ภาพที่เธอพบคือหนุ่มหน้าสวยขายาวแต่หัวรกรุงรังยืนอยู่

" ฉันไม่มีเงินด้วยนะคะ  ปล่อยฉันไปเถอะ "

" หึหึ  ฮ่าฮ่าฮ่า  เธอนี่บ้าจริง  ตลกดี  "

เขาหัวเราะ

" ฉันชื่อ ไอคาวะ ริวเฮ   เป็นแมวมองและสไตล์ลิสต์ ของพลาเต้น่ะรู้จักมั้ย "

ซาโยเมะมองหน้าเขา แล้วทำหน้าแบบเหลือเชื่อ ( ว่าเป็นคน )

" คุณน่ะเหรอ  อย่ามาอำฉันเลยน่า OoO "

ริวเฮยื่นนามบัตรให้เธอ

" ฉันเห็นว่าเธอหน้าตาน่ารัก  ถ้าจับมาแต่งตัวหน่อยน่าจะใช้ได้เลย  อยากมาลองถ่ายมั้ยล่ะ  แต่ได้แค่สี่รูปเท่านั้นแหละนะ "

" แล้วๆๆ  ทำแล้วได้เงินอ๊ะเปล่า "

" แน่นอน  ไม่มากหรอกนะ แต่ก็เป็นเส้นทางให้เธอเข้าสู่วงการได้ล่ะ "

ซาโยเมะนิ่งคิด

" ว่าแต่เธออายุเท่าไหร่ ชื่ออะไร"

" 17  ชื่อเอดะ ซาโยเมะ "

ริวเฮมองซาโยเมะหัวจรดเท้าและมองเท้าจรดหัวอีกครั้ง

" หา   สูงขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย  ว้าว  เธออาจได้ก้าวสู่ถนนมายาคราวนี้ก็ได้นะ "

ริวเฮพยายามหว่านล้อม

" ขอฉันคิดดูก่อนได้มั้ยคะ "

" เอาสิ  ถ้าเธอโอเคมาที่สวนมารุมะตอนสามโมงเช้าวันเสาร์นะ "  ริวเฮยิ้มและเดินจากไป

ที่โรงเรียน

" นี่เอมินะ  เธอว่าอย่างฉันพอจะเป็นนางแบบกะเค้าได้มั่งมะ " ซาโยเมะถาม

" อะไร  เธอนี่น่ะเหรอ  นางแบบขายไม้กระดานรึไง หึหึ ^O^ "

" ทาคุมะ  นายนี่มัน  ฉันก็มีนะยะ  ถึงจะน้อยก็เหอะ >O<; "

" เหรอ  ไหนดูสิแค่ไหน ^O^  " ทาคุมะทำท่าจะจับดู

" ตาบ้า  ถอยไปเลยนะ ! " ซาโยเมะผลักเขาออก  แล้วเดินออกไป

" ทำไมฉันไม่หุ่นดีแบบไอเนะจังบ้างนะ  สูงก็สูง  หน้าตาก็น่ารัก  อ้วนกว่าไอเนะจังด้วย บ้าจริงมันดีกว่าตรงไหนเนี่ย TOT   ทำไมฉันไม่มีหน้าอกมั่งน้า TTOTT "

" อยู่นี่เอง " เอมินะเดินมาหาซาโยเมะ  ทั้งสองนั่งอยู่ใต้ร่มไม้

" อย่าคิดมากเลยน่า เดี๋ยวอีกหน่อยมันก็เพิ่มแล้วล่ะ "

" ก็แหม  เอมินะจังผอมนี่แถมมีหน้าอก  หน้าอกเธอเท่าไหร่  >O< " ซาโยเมะจับเอมินะเขย่า

" โอ้ย  แค่คัพซีเอง +O+; "

" หา  ตั้งคัพซี  ฮือฮือ  ทำไมฉันแค่คัพเอเองง่ะ TTOTT "

เอมินะหัวเราะซาโยเมะจนเธอต้องหันมามอง

" แหม อย่ามองด้วยสายตาอย่างนั้นสิ  ไม่ยากหรอก  เธอลองถ่ายแบบดูสิบางทีเค้าอาจจะสนใจเธอขึ้นมาก็ได้นะ "

" กู้ด ไอเดียมาก  แต่หุ่นอย่างงี้จะใช้ได้เหรอ " ซาโยเมะหันไปก้มหน้ารันทดกับรูปร่างสรีระของตัวเองต่อ

" เธอก็ไดเอทซะสิ  เธอตัวสูงแล้วก็ผิวขาวสวยออก  ถ้าเอาเนื้อพุงออกได้ก็สุดยอดเลย "

ซาโยเมะมองเอมินะอย่างมีความหวังแต่แล้วเธอก็หมดหวังขึ้นมาเฉยๆ  เพราะ...

" ฉันไดเอทไม่เคยได้เกินสามวันเลย  แล้วก็ออกกำลังกายได้ไม่เกินเจ็ดวันน่ะสิ  "

" ฉันจะช่วยเธอเอง "

ตั้งแต่วันนั้น ( วันพุธ ) เอมินะก็ช่วยซาโยเมะไดเอท โดยให้เธอกินสลัดผลไม้และโยเกิตทุกวันในตอนเย็น  และพาซาโยเมะวิ่งวันละห้าร้อยเมตร  ซิทอัพวันละ สองร้อยครั้ง

แอโรบิควันละหนึ่งชั่วโมง