คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER1
chapter 1
"เหมี๊ยวๆ เ้าหลมานี่มาเร็ว"ร่าาวีเอ่ยเรียเ้าแมวเปอร์เียสีาวนปุปุยที่ำลันัวอยู่ใ้โ๊ะแล็เอร์เ่าๆหลัึนิเทศเาพบมันเมื่ออาทิย์ที่แล้วที่เาออมาถ่ายรูปาว่ามันน่าะหลมาเาเลยั้ื่อมันว่าเ้าหล
"ินมั๊ยๆ นี่ป็อี้ เอ๋.....แมวินไ้มั๊ยน๊า....ไม่ไ้หรอแมว้อินปลาทูสิ"ร่าาวีพูหยอล้อับเ้าหลพร้อมับหัวเราะิั่อนะเอาอาหารแมวระป๋อออมาแล้วเปิให้เ้าหลทาน ส่วนเา็หยิบ้าวเหนียวหมูปิ้เ้าประำออมาิน้าวๆเ้าหล เป็นแบบนี้ทุวันั้แ่เห็นเ้าหลวันแร เาอยาเอามันไปเลี้ย้วยที่หอ แ่หอเาห้ามเลี้ยสัว์เลย้อให้อยู่ที่นี่ไป่อน ทุารระทำอร่าาวีอยู่ในสายาอ มีนอส ทุอย่าเายืนสูบบุหรี่หลัึนิเทศหลัาลับมาาารพาู่วอเาึ่เป็นาวะนิเทศปี2 เาทำเพียมอนิ่ๆปล่อยให้วามเียบและลมเป็นัววบุมอารม์
นานพอสมวรว่าที่ร่าาวีะลุึ้นเพื่อเรียมที่ะรับน้อในเวลาบ่าย2ว่าๆ
"อ๊ะ! หวัี"ร่าาวีเอ่ยทัมีนอสพราทำหน้าสสัย 'เาอยู่วิศวะไม่ใ่หรอ มาทำอะไรที่นี่นะ' ร่าาวีิในใ
มีนอสทำเพียสบาับร่าาวีแ่็ไม่ไ้อบอะไร
"มาสูบบุหรี่หรอ"เายัถาม่อ
"ไม่.....ไปไ้แล้วไป"มีนอสอบ้วยน้ำเสียเย็นๆสั้นๆ่อนทำเาะเป็นนเินาไปเอ
"แปลนบอให้นอื่นไปแ่ัวเอลับไปเอ"เรนยู่มูอย่าหมันไส้่อนะเินไปยัห้อเียร์ทันทีเพราะอนนี้สายแล้ว
"เรนนายหายไปไหนมา"บัวอ เพื่อนสนิทเพียนเียวอเรนเอยถามเมื่อเห็นเาเ้ามา
"เราไปหาหลมาอโทษที่ไม่ไ้บอนะ"เรนพูเสียอ่อยเาลัวเพื่อนนนี้มาว่าอาารย์นทีสุโหอาารย์ประำสาาภาพยน์และภาพนิ่ะอี
"ไปทำไมนายไม่บอเรา็รู้ว่าัวเอเป็นโรอะไรอยู่เวลาเิอะไรึ้นใระ่วยล่ะ"บัวอุเรนทันทีท่เรนนบอว่าไปไหนมาเรนเป็นฮีโฟีเลียหรือเลือไหลไม่หยุ เรนมัะเลือออ่ายและหยุยาบัวอึ้ออยูแลเพื่อนัวาวลอ เผลอๆนั่ๆนอนๆอยู่ีๆ็ำเาไหล เินมา็เท้าบวมไม่็หน้ามืเหมือนร่าายสั่ัาวน์ระทันหัน บาที็เิแผลฟ้ำามัวเป็นุๆ
"เราไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไ แ็แระายไป ะปล่อยน้อลับอนไหนนิ่"เรนเปลี่ยนเรื่อในทันที่เพราะเาไม่อยาให้เพื่อน้อเป็นห่วบัวอนเป็นทั่พี่สาวและเพื่อนอเาเลยแหละรู้ัันอนไปรับน้อปี1อนนี้นเาปี2แล้ว เรนเป็นบุลสวนอเเพราะร่าายที่ผอมบาแถมยััวเล็และาวนีทำให้เพื่อนร่วมเพาันเป็นห่วทั้นั้น
"5โมเย็นะประุมเรื่อีฬาอีพรุ่นี้มันแ่อีประมา5รายาร"บัวออบเรน่อนะเ็ูน้อๆปี1ที่เริ่มมานรบหม บัวอพูถึเรื่อีฬาและประุมน้อๆอีนิหน่อย่อนะปล่อยลับบ้าน
อนนี้เป็นเวลา6โมเย็นเหล่าปี2และปี3รวมถึพี่ปี4บานยัประุมันอยู่
"พรุ่นี้ถ่ายภาพเราัันแล้วนะวันนี้มีอะไรผิพลาหรือเปล่า?"ินประธานสาาปี3ถามึ้น
"อมีปัหานิหน่อยรับือเลนน์มันมัวแ่มัวไม่มารับ"เรนอบินพยัน้า่อนที่ะปัยหา่าๆนั่นไว้ไล่นรบทุน
"อุปร่าๆพรุ่นี้ผมะเรียมมาให้ เอาล่ะทุนแยย้ายันลับไ้แล้ว พรุ่นี้มารวมันที่นี่อีทีนะรับ"เรนับบัวลอยเินออมาทันทีที่ินพูบ
"ลับีๆนะเรนมีอะไร็โทรบออย่าอุบอิบไว้"เรนพยัหน้า่อนะโบมือลาเพื่อนสนิทที่ึ้นรถไปับแฟนอเธอ เรนเ่าหออยู่ห่าามหาลัยอยู่ไม่มาามริบัวอะให้ไปอยู่อนโับเธอแ่เรนเรใเลยออยู่หอนเียวหว่านล้อมันั้นานว่าะไ้อยู่หอนเียว ร่าาวีเินามทาเท้าที่มหาลัยสร้าึ้นไปเรื่อยๆอย่าไม่รีบร้อน
รื รื
เสียฟ้าร้อนึ้นเรนเยหน้าึ้นมอบนท้อฟ้าที่อนแรยัสว่าอยู่แ่อนนี้ลับถูเม้อนหนาทึบบบัไปหมเป็นสัาฯบ่บอว่าอีไม่นานฝนะลมา เรนรีบวิ่ทันทีเพราะลัวว่าล้ออเาะเปียแถมเายัถูนำฝนไม่ไ้อีเพราะป่วย่าย ื่ออเาือฝนแ่เาลับไม่ถูับน้ำฝนเอาะเลย
่าาาาาาาา
"โอ๊ะ! ไม่ทันแล้วๆๆ"เรนร้อออมาทันที เายัไม่ถึุรอรถโยสารที่ประำที่เามารอรถเลยฝนลับเทลมาะั้นเารีบเร่ฝีเท้าทันที ว่าะถึุรอรถโยสาร็เล่นเอาเาเปียนหมีที่ล้อเาไม่เปีย้วยถ้าเิเปียึ้นมาเาไม่มีั์ที่ะ่อมหรือื้อใหม่แน่ๆ เรนัวสั่นหึหั้วยวามหนาวเย็น ูเหมือนฝนะหนัึ้นเรื่อยๆท่าทาะไม่หยุ่ายๆแน่
ปริ๊นนน!!!
"ึ้นมา"
-่อ-
ผมยันั่อยู่ับที่ นายนนั้นอีแล้วนิ่
"ึ้นมาเร็วๆรถันเปีย"ผมเอ๋อแล้วรีบึ้นรถไปับนายนนั่นทันที
"เบาะเปียเลย"ผมพูึ้น เาทำเพียแ่ปลายามอผมเท่านั้น่อนะั้ใับรถเาไป่ออนนี้เือบๆะ1ทุ่มแล้วเรายับรถออมาไ้เพียแ่200เมรเท่านั้น รถอย่าิ ัว็เปียหนาว็หนาวแถมยัทำรถเาเปียอี้วย
"ิทำเหี๊ยไรนัหนาวะ"นายนนั้นสบถออมา
เพี๊ยะ!!
"โอ๊ะ! อโทษนะ อโทษๆๆๆเราลืมัว"ผมพูอย่ารัวเร็วนลิ้นพันัน ผมเผลอไปีปาเาเ้าเวลาบัวอพูไม่เพราะผมมัะีปาเาบ่อย และบ่อยมาแทบทุวัน ผมไม่่อยอยาให้นพูำหยาบเพราะุแม่เยบอผมว่าำหยาบเป็นนไม่น่ารั
"นายทำบ้าอะไรอนายห๊ะ!!"ผมสุ้ทันที นายนนั้นเาบีบ้อมือผมแน่นนรู้สึปวไปหม เา้อโรธมาแน่ๆ
"่ะ...อโทษเราไม่ไ้ั้ใ....ปล่อย่อนไ้มั๊ย...ร่ะ...เราเ็บ"ผมพูเสี่ยสั่นผมไม่อบเลย
"วุ่นวาย ห่าเอ๊ย!"เา่าผม่อนะระามือออแ่ในัหวะที่เาระานาฬิาอเามันูมือผมเป็นทายาวประมา4-5เนเลยแหละ เลือมันเริ่มิบออมา ผมไม่น่าพับแนเสื้อนัศึษาเลยถ้าผมไม่พับอย่านอนมัย็ไม่เป็นอะไร ผมใ้มือปาเลือออ่อนะึแนเสื้อล ผมเลียเลือผมไม่อบลิ่นมันผมไม่อบสีมัน มันวนให้ผมเวียนหัวอยาอาเียนึ้นมา เลือผมยัไหลออมา่อเนื่อนแนเสื้อนัศึษาผมมีสีมพูาๆ
"น่ะ....นายเราลรนี่็ไ้"ผมบอับเาเื่อมั๊ย่ว่าเรายัอยู่ที่เิมเือบะรึ่ั่วโมแล้ว
"นายโ่หรอ"เา่าผมอีรั้แล้ว
"ฮึ.....เราะลับหอ....ให้เราลเถอะนะ"ผมบอเาพร้อมับเสียสะอื้นผมอยาลับไปอาบน้ำ ผมปวหัวผมแสบแผล เสื้อ้าที่เป็นแผลเริ่มมีสีเลือที่ไม่ใ่สีมพูยายวว้าึ้น ผมใ้มือถูแรๆรแผล หวัว่าเลือมันะหยุ แ่มันลับไม่ลิ่นาวเลือเริ่มละลุ้ึ้นมาทันทีผมหลับาลพร้อมับบีบมันไว้ ผมเลีย....
"ฮึ......ฮือออออออออ"ผมปล่อยโฮออมาทันทีผมไม่สนอะไรแล้วอนนี้
หมับ
"เป็นอะไรทำไมนายเลือออเยอะแบบนี้"มือ้าที่ผมเ็บถูึไปพร้อมับน้ำเสียร้อนรนอนที่ึมือผมไป ผมส่ายหน้าไปมาทันทีไม่ใ่ไม่รู้แ่มันหมายถึผมไม่อยาเห็นมัน
"ฮึ...ทำให้มันหยุไหลทีอร้อทำใหมันหยุไหลที...."ผมบอับเา แนเสื้อนัศึษาอผมถูเริึ้นพร้อมับระาษทิู่อีมามายถูนำมาปิบนแนผม เนิ้นนานว่าเลือะหยุไหลพร้อมับอนนี้ที่ผมอยู่ในที่ที่ผมไม่รู้ั
.
ความคิดเห็น