เวทมนต์ สงคราม ความรัก เผ่าพันธุ์ การเดินทาง

ลำดับตอนที่ #2 : คฤหาสน์เบลดีน่า

กลิ่นหอมอย่างบอกไม่ถูกโชยมาเป็นระยะๆ กลิ่นนั้นไม่ฉุนเลยทั้งๆ ที่แรงมากและกลิ่นนั้นไม่มีใครบอกได้ว่าเป็นกลิ่นอะไร มันเหมือนมนต์วิเศษได้กลิ่นแล้วสบายใจสดชื่น

                “คุณป้าคะ ที่นี่สวยจังเลยค่ะ”  มีน่าชม

                “แต่กลิ่นหอมนี่ กลิ่นอะไรครับ”  มาร์ตินซักถาม

                “อ๋อ กลิ่นดอกเมจิกบลูมเวอรี่จ๊ะ”  ป้าฟิโอน่าตอบ

                “อะไรกันไม่เห็นเคยได้ยิน”  มีน่า มาร์ตินพูดขึ้นเสียงดัง

                “ฮะ..ฮะ.. ชมดูรอบบ้านก่อนนะ”  ป้าหัวเราะ

                “เอ่อ ป้าคะ แต่ของหนักมาก แล้วเราก็เหนื่อยด้วยค่ะ”  เจอเรเนียพูด

                “เออ ใช่ งั้นไปห้องนอนกันดีกว่า แล้วค่อยลงมาทานมื้อค่ำกัน”  ป้าพูด

ห้องนี้สะอาด มีผ้าปูที่นอนสีขาวสะดุดตาทั้ง 5 เตียง ยังได้กลิ่นของดอกเมจิกบลูมเบอรี่ด้วย นอกหน้าต่างเห็นวิวทิวทัศน์สวยงาม และน้ำตก ภายในห้องมีเครื่องใช้มากมาย ครบครัน ถึงแม้ว่าจะมีฝุ่นจับบ้าง แต่ก็โอเค

เวลาผ่านไปซักครู่ใหญ่ ทุกคนก็มากันพร้อมที่โต๊ะอาหาร

                “โห อาหารเยอะแยะเลย น่ากินจัง”  เด็กๆอุทาน

                “งั้นก็กินกันเลยซิ”  คุณปู่พูดพร้อมเดินออกมาจากห้อง

เด็กๆ ตกใจ แต่ก็กินมื้อค่ำกันอย่างอร่อย

ถึงเด็กๆ จะมีความสุขมาก แต่ก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ว่าทำไมคุณปู่ถึงจ้องมองพวกเราและสายตาก็ไม่เหมือนมนุษย์เท่าที่ควร แต่ซักพักก็เปลี่ยนและไม่จ้องมองเด็กๆ อีกต่อไป

สายธารไหลริน แมกไม้เขียวขจี ดอกไม้ป่างดงามแต่งแต้มบ้านดั่งมนต์ขลัง ดวงตะวันไต่สู่กลางนภาสาดส่องปราสาทน้อยกลางผืนป่า...

เจอเรเนียลืมตามาชมพระอาทิตย์เป็นคนแรก พร้อมกับเขย่าให้คนอื่นตื่นขึ้นมารับแสงแรกของวัน เมื่อตื่นกันครบหมด และทำธุระส่วนตัวกันในตอนเช้าเสร็จแล้ว ทั้งหมดก็ลงไปทานอาหารเช้าดั่งเช่นทุกวัน

                “กับข้าวอร่อยมาค่ะ”  มาเรียพูด

                “อิ่มแปล้ เลย”  เจอเรเนียบ่นตาม

                “เราออกไปเล่นกันข้างนอก เถอะฮะ”  สนิชชวน

                “ดี”  ทุกคนตอบ พร้อมกับเดินออกไปเล่นกันข้างนอก

การเล่นของพวกเขาสนุกมาก พวกเขาเหมือนกับเด็กทั่วๆ ไป อย่างเช่น วิ่งไล่จับ ซ่อนแอบ พวกเด็กๆ เล่นกันจนมืดค่ำ ทำให้ป้าฟิโอน่า ต้องออกมาตามให้กลับเข้าบ้านมาอาบน้ำได้แล้ว วันนี้กับข้าวก็อร่อยเช่นเคย และเด็กๆ ก็เข้านอนกันแต่หัวค่ำ

                “สายันณ์สวัสดิ์ สุริยันมาทักทาย”  คุณป้ามาปลุกแต่เช้า

เด็กๆ ทั้งหมดงัวเงีย เดินตามป้าไป

                “คุณป้าคะ ทำไมวันนี้มาปลุกเราแต่เช้าคะ”  มาเรียพูด

                “คุณปู่จะให้ของขวัญ”  ป้ากล่าว

เด็กๆ ดีใจ และรีบวิ่งไปห้องทานอาหาร แล้วนั่งประจำที่อย่างฉับไว พร้อมกับสำรวมกาย

                “อ้าวเด็กๆ ปู่มีของขวัญจะให้”  ปู่พูด

                “เจอเรเนีย”  ปู่เรียก พร้อมกับยื่นธนูสีขาวทำจากงาช้าง ให้ 1 คัน พร้อมลูกธนูอีกหลายลูก

                “มาเรีย”  ปู่เรียก พร้อมกับยื่นดายขนาดกลางให้ 1 คู่ มันทำจาเหล็กกล้าสลักภาษาลูน ปอกทำจากไม้มะฮอกกานีแดง ซึ่งมันสวยมาก

                “มีน่า”  ปู่เรียก พร้อมกับยื่นแส้หางม้าให้ ตัวจับสลักเป็นรูปกริฟฟิน แส้ทำมากจากหางม้า ตัวจับทำมากจากไม้สัก

                “มาร์ติน”  ปู่เรียก พร้อมกับคทาปลายมีดคู่ให้บนมือ มันสวยมาก

                “สนิช”  ปู่พูดน้ำเสียงสั่นเครือพร้อมให้ดาบราชสีห์ แล้วเดินกลับห้องไปพร้อมกับพูดว่า “ติตัวไว้ตลอดนะ” แล้วเดินจากไป

เด็กๆ สงสัยและงงมาก ว่าทำไมปู่จึงให้อาวุธเหล่านี้แก่เด็กๆ แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร กลับมาเล่นกันอย่างสนุกสนานตามเดิม ตกกลางคืนตอนทานข้าวทุกคนก็ทานกันอย่างอร่อยเช่นเดิม แต่มาณ์ตินขัดขึ้นมาว่า

                “ป้าครับ ดอกเมจิกบลูมเวอรี่คืออะไรหรอฮะ” 

                “อ๋อ เป็นดอกไม้แห่งเวทมนต์ ใครได้กลิ่นจะมีพลังมาก”  ป้าบอก

                “เอ่อ เด็กๆ อาวุธที่ให้ไปน่ะ สำคัญมากนะ แล้วเดี๋ยวจะรู้เอง”  ปู่พูด

                “ค่ะ/ครับ”  เด็กทั้งหมดรับคำ

ตกกลางคืนเด็กๆ ฝันดีมาก และตื่นขึ้นมาอย่างสดใสเป็นอย่างนี้อยู่หลายวัน จนมาวันหนึ่งปู่ขึ้นมาบอกเด็กๆ ว่า

“อาทิตย์หน้าไปน้ำตกกับปู่ตอนเช้านะ”  แล้วก็ลงกลับไป เด็กๆ งงมาก แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร และรอคอยวันต่อไปเรื่อยๆ