I love Melborne so much til I hurt my stomach

                        ::WARNING:: BOY'S LOVE นะจ๊ะ


[CHPTER 1]

 
      ไอ้บ้า ไอ้โถล่ ไอ้หาเรื่อง ไอ้ไม่รู้จักคิด ไอ้โตแต่ตัว ไอ้หล่อซะเปล่า ไอ้เบื๊อก ไอ้กร๊วก ไอ้ ไอ้ ไอ้ ไอ้ไก่ย่างค้างมาสามวัน โอ๊ย คิดคำด่าไม่ออก มีอะไรอีกช่วยผมนึกหน่อย ตอนนี้ผมโมโหจนหัวตื้อไปหมดแล้ว!
      มือทุบปั่กไปที่พวงมาลัยรถ  หักเลี้ยวอย่างแรงเมื่อเห็นป้ายชื่อบ้านและลูกศรบนแผ่นไม้ สภาพบ่งชัดว่าผ่านกาลเวลามาชนิดต้องนับเป็นชั่วอายุ พอเลี้ยวรถเข้ามาปุ๊บ ถนนก็ค่อยๆแคบลง ไม่มีวี่แววของรถสวน พื้นถนนที่เคยเรียบดี ก็เริ่มขรุขระเป็นคลื่นๆพารถโยนตัวเป็นบางช่วง บอกชัดว่านี่คือถนนตกสำรวจ ไม่ค่อยมีคนสัญจร และไร้การบูรณะมาน่าจะเป็นเวลาพอๆกับอายุป้ายไม้หน้าปากทาง ผมเหลือบมองรอบๆบริเวณ สองข้างทางเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่แน่นทึบ ยิ่งในเวลาที่ฟ้าเป็นสีเทาเข้ม หม่นอึมครึมเหมือนพายุใหญ่กำลังจะถล่มลงมาแบบนี้ สภาพนอกรถก็แทบไม่ต่างกับหนังสยองขวัญ หนังประเภทที่ต่อให้จ้างผมด้วยบัตรแม็กโดนัลด์ตลอดชีพ ผมยังยินดีจะเสียตังค์ซื้อกินเองดีกว่า

      ผมเหลือบตาเช็คดู จีพีเอส อีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าไม่ผิดเส้นทาง ที่เมลเบิร์นนี่ ถึงจะไม่ใช่ถิ่นผม แต่ผมก็คุ้นเคยกับที่นี่แล้วพอสมควร ออกจะแปลกใจตรงที่ เมลเบิร์น เป็นเมืองใหญ่ ตึกรามบ้านช่องอลังการทันสมัย ไม่คิดเลยว่าออกมานอกตัวเมืองมาหกสิบกว่าไมล์จะยังคงมีพื้นที่แบบนี้หลงเหลืออยู่ด้วย ที่ๆผมกำลังจะไปไม่มีแม้แต่ในบันทึกของ จีพีเอส ผมอาศัยดูได้แค่ชื่อถนนหลักและเส้นทางคร่าวๆเท่านั้น ดีที่จำคำพูดของดีโอ ญาติผมตอนที่มันเล่าให้ฟังได้ ตอนนั้นทำไมผมไม่เอะใจนะว่าไอ้เบื๊อกตัวดีมันนั่งฟังอ้าปากหวอ ตาสีเขียวเป็นประกายระยิบระยับ ฟังเจ้าดีโอโม้อย่างใจจดใจจ่อ  อดไม่ได้จริงๆที่จะสบถด่าไอ้ตัวแสบต้นเหตุออกมาทั้งภาษากุ๊ยลอนดอนยันภาษาถิ่นไอร์แลนด์มั่วไปหมดเพื่อระบายอารมณ์ ต้นไม้ข้างทางขึ้นสูงจนยอดประสานชนกับต้นที่อยู่อีกฝั่ง คลุมถนนจนมืดครึ้มลงกว่าเดิม ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นมันก็แย่พออยู่แล้ว ยิ่งเห็นในหัวผมก็ยิ่งคิดถึงหน้าไอ้ต้นเหตุ นี่มันบ้าเข้ามาได้ยังไงวะเนี่ย สภาพแบบนี้ คนฉลาดๆเขาควรเลี้ยวกลับตั้งแต่เห็นป้ายแล้วไม๊วะ โถ่ ไอ้หยองเอ๊ย!!!!!

         หือ? หยองไหน? หึ หึ พูดแล้วอย่าเพิ่งตกใจ ไม่ใช่หยองไหนอื่นไกลหรอกครับ ชีวิตผมมีหยองป่วงอยู่หนึ่งเดียวเท่านั้น... ก็ไอ้หยองพันล้าน แฮรี่ สไตลส์ ไอ้ไอดอลอังกฤษเบอร์หนึ่ง หน้าหล่อๆ ตาโตๆสีเขียว มีลักยิ้มกวนโอ๊ยสองข้างแก้ม หนึ่งในวงห้าปัญญาอ่อน วันไดเร็กชั่น ขวัญใจสาวๆค่อนโลกนั่นล่ะ จะเป็นใครซะอีก! แฮ่กๆ บรรยายยาว เหนื่อย!.. เอ่อ.. แต่วงนี้จริงๆมันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นหรอกนะ เจ้าคนผมสีซางข้าวโพดที่เป็นไอริชคนเดียวคนนั้น ก็ดูฉลาดดีอยู่... แหะๆ..  หือ ผมด่าเจ้านั่นเกินไป? โว๊ะ น้อยไปด้วยซ้ำ คุณยังไม่รู้อะไร พูดแล้วขึ้น! เพราะมัน ผมถึงต้องมาลำบาก ขับรถตุเลงๆบนถนนสยองเกล้าแบบนี้คนเดียวโด่เด่ในวันหยุดอันแสนมีค่าเพื่อจะมารับมันนี่ไง มาเลยมา เข้ามาใกล้ๆ เดี๋ยวผมจะแฉให้ฟัง!..
 
     ผมเริ่มต้นวันอันแสนสุขหลังจากผล็อยหลับไปตอนค่อนแจ้ง เพราะเจ้าหัวหยองแฮรี่ เจมม่า จอช มานั่งคุยเล่นในห้องจนเกือบสว่างโดยมีเจ้าดีโอเป็นศูนย์กลาง เมื่อคืนเราบินมาจากคอนเสิร์ตอีกเมืองหนึ่งที่เวลาต่างกันก็เลยอเลิร์ท นอนไม่หลับ จนเมื่อฝอยกันหมดแรงจริงๆ ก็แยกย้ายกันนอน ใครเดินกลับห้องตัวเองไหวก็ไป ใครไม่ไหวก็เลื้อยกันอยู่ตามมุมเหมาะต่างๆในห้อง  ลิงอย่างผมโดนมนต์ดีโอกล่อมหลับไปตอนไหนไม่รู้  แต่ก่อนจะผล็อยไป ผมก็เตรียมเป้าหมายอันสวยงามในวันพรุ่งเอาไว้แล้ว...  ผมคือ?  อ้าวลืมบอก ผมคือ ไนออล โฮแรน ไอริชหนึ่งเดียวแห่งวง วันไดเร็คชั่น ครับ ใครๆเขาก็บอกว่าผมน่ารัก แต่ถ้าถามผม... เอาเป็นว่าใครเห็นแบบไหนก็แบบนั้นแล้วกัน  ครั้งนี้ผมได้กลับมาเมลเบิร์นอีก หลังจากเคยตระเวนกับ เจ้าดีโอ ญาติตัวฮาเจ้าถิ่นจนปรุทั้งเมืองมาก่อนหน้า ผมจะต้องเล่นคอนเสิร์ตใหญ่ในอีกวันสองวันข้างหน้า และวันนี้คือวันหยุดอันแสนล้ำค่าของผม ผมบิดขี้เกียจ ลืมตาตื่นด้วยความสดชื่น ท้องฟ้าข้างนอกแม้จะไม่สว่างสดใส แต่ก็ดีที่แดดไม่จัด มีเมฆฝนนิดหน่อย ลอยอยู่ประปราย ช่างเหมาะเจาะอะไรแบบนี้ ผมตั้งใจเต็มที่ว่าวันนี้จะไปออกรอบ เดินชมนกชมไม้ สูดอากาศบริสุทธิ์ เขี่ยลูกกอล์ฟลงรูให้จิงโจ้ในสนามดูอย่างแสนปริ่ม ไม่มืดไม่เลิก  แต่ทันทีที่ผมล้วงมือไปหยิบโทรศัพท์ใต้หมอนเพื่อมาดูเวลา ผมก็พบกับมิสคอลเป็นสิบๆสายจากคนๆเดียว...... แฮรี่?
            คิ้วผมย่นขมวด เลิกขึ้นอย่างสงสัย ผมเหลือบมองรอบๆห้อง จำได้ว่าก่อนจะหลับไปมันเลื้อยอยู่ใกล้ๆผมนี่หว่า แต่ตอนนี้ผมเห็นแต่ ดีโอ หลับปุ๋ย ผ้าห่มห่อตัวเป็นดักแด้อยู่เตียงโน้น สงสัยเจ๊เจม พี่สาวมันคงลากคอกลับห้องไปแล้ว เอ..มันโทรมาทำไมวะเนี่ย? เริ่มสังหรณ์แล้วว่าวันแสนสุขที่ผมแปลนไว้อย่างสวยงามแววว่าจะมีมารมาผจญ ดีนะที่ตั้งเครื่องแบบปิดเสียง ไม่งั้น องค์ผีตื่นนอนได้ลงประทับร่างอาละวาดถล่มโรงแรมแน่ๆ อย่ามาโทษผมนะ โทษไอ้คนโทรมากวนโน่น เอ หรือมันจะไปตีกอล์ฟด้วย? แต่มันจะโทรมาจิกอะไรขนาดนี้ ผมเห็นโนติแจ้งเตือนข้อความ ไม่ต้องเปิดดูก็รู้ว่าเป็นใคร ปรกติ ผมไม่ใช่คนชอบตอบข้อความหรอก แต่ถามว่าอ่านไหม อ่านครับ ผมกดเปิดอ่านตามความเคยชินเพื่อดูข้อความทั้งหมดของแฮรี่ มันน่ะถึงจะรู้ว่าผมไม่ค่อยตอบ แต่ก็ชอบส่งมาอยู่ดีแม้จะไม่มีธุระอะไรสำคัญเลยก็ตาม แต่โทรจิกขนาดนี้ อาจจะมีอะไรก็ได้ ผมคาดโทษในใจ ถ้าเห็นว่าเป็นโจ๊กปัญญาอ่อนที่ส่งมาให้ผมช่วยตัดสินว่าจะเอาอันไหนเล่นบนเวทีล่ะก็นะ พ่อจะด่าซะให้หยองฟู...

   "ไนออล ไนออล ไนออลเลอร์ เจอแล้ว เจอแล้ว เจอแล้ว กุญแจ!!"   เจอกุญแจอะไรของมัน? ผมเลื่อนหาข้อความอื่น ไม่มีแล้ว แต่ข้อความมือถือผมเยอะผิดปกติ เจ้าแฮซแน่ๆ  ผมเลยปิดแอ๊ปแล้วไปเปิดดูข้อความมือถือแทน

   " ค่อยยังชั่ว ส่งข้อความได้ ไม่งั้นต้องแย่แน่ๆเลย โทรไปทำไมไม่รับ  หลับหรือตายเนี่ย" อ้าว ไอ้นี่...!

   "ล้อเล่น.. อย่าเพิ่งตายนะ ;P แต่ถ้าตื่นเมื่อไหร่มาช่วยฉันที บังเอิญว่าฉันออกไม่ได้ ประตูมันติด แต่ฉันเข้ามาได้แล้วนะ หากุญแจเจอด้วย ฉันได้รับเลือก ดีใจจัง แต่แย่ตรงออกไม่ได้ แต่กำลังพยายามหาทางอื่นอยู่ :\"   หือ? ประตูติด? หากุญแจ? ได้รับเลือก? ประตูอะไร? แล้วทำไมมันฟังคุ้นตะหงิดๆ?

   "ไม่มีทางออกอื่นเลย แย่แล้วสิ แหะๆ  ;P มาช่วยทีฉันติดอยู่ในบ้าน 'เถากุหลาบ' "  .... เหอ?? บ้านเถากุหลาบ?? ชื่อคุ้นๆ.. เดี๋ยวนะ นั่นมันบ้านที่เจ้าดีโอโม้เมื่อคืนนี่หว่า?..เฮ้ย อย่าบอกนะว่าไอ้เบื๊อกนี่... ปั่ดโถ่! ผมถลึงตานิ้วเขี่ยหน้าปัทม์มือถืออ่านข้อความต่ออย่างร้อนรน

  "ประตูมันล๊อกยังไงก็ไม่รู้ ออกไม่ได้มันต้องเปิดจากข้างนอก :\  มาเร็วๆนะ ฉันรู้ว่านายจำทางได้ มาไม่ยากหรอก ฉันยังมั่วมาถูกเลย ดีโอมันไม่ได้โม้นะ มันมีจริงๆด้วย"

   "อย่าบอกใครทั้งนั้นเลยล่ะ โดยเฉพาะแบสซิล ถ้าเขารู้ พอลก็ต้องรู้ ฉันต้องโดนกักบริเวณแน่ๆ ;((((( " โอ่ยยย ไอ้บ้าาา มันก็น่ากักไม๊ล่ะวะ มันแอบออกไปที่ๆไม่รู้จักคนเดียวเปรี้ยวกว่านี้มีอีกไหม โถ่..ไอ้หยองเอ๊ย!!

      ไม่อ่งไม่อ่านต่อแล้ว ผมกดโทรศัพท์ต่อสายหามันทันที หูอื้อไปหมด ทั้งโมโห ทั้งเป็นห่วง ทั้งอยากจะด่า  แต่ต่อเท่าไหร่ๆก็ไม่มีสัญญาณตอบรับ นอกจากเสียงอัตโนมัติของระบบแจ้งว่าติดต่อไม่ได้ เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่า... แบตมันหมด? ตายๆๆๆ  ตายเป็ดตายห่านแล้ว!

     ผมเหงื่อแตก ยกมือขยี้หัว กดเปิดข้อความที่เหลืออ่านต่อ ว่ามันส่งอะไรมาอีก..

     "มาคนเดียวนะ นี่เป็นอีกหนึ่งความลับของเราสองคน โอเค? ;) ดีโอก็ห้ามบอก ฉันอาย ถ้าญาตินายรู้ เขาต้องหัวเราะเยาะฉันตายแน่เลย อุตส่าห์เจอเพื่อนใหม่ ฉันไม่อยากดูโก๊ะตั้งแต่แรก :P " ก็แล้วแกมันโก๊ะจริงๆไม๊ล่ะโว๊ย!

    "มันไม่ยากอะไรหรอก เปิดข้างนอกแกรกเดียวก็จบแล้ว แค่รอนายมาเปิดเท่านั้นเอง แย่จัง แบตจะหมดแล้วแฮะ ฮ่าๆๆ" ฮ่าๆๆ งั้นเรอะ? มันยังมีหน้ามาหัวเราะงั้นเรอะไอ้หัวฝอย! จะอารมณ์ดีไปแล้วเฮ้ย!

   "หิว.. ไม่น่ารีบออกมาแต่เช้า ยังไม่ได้กินอะไรเลย ;( นายตื่นรึยังไนออลเลอร์ มาสักที ฉันคิดถึงนายจะแย่แล้ว ;((("

     แล้วนั่น ก็เป็นประโยคสุดท้ายที่มันส่งมา ผมดูเวลาท้ายข้อความนั่นมันเมื่อราวๆชั่วโมงก่อน  ตอนนี้เกือบบ่ายโมงแล้ว! นี่เจ้าแฮซซี่ตัวแสบมันออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ให้ตายเถอะ ไม่มีเวลาคิดแล้วผมรีบอาบน้ำแต่งตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าทำเวลาอย่างกับจะไปแข่งโอลิมปิค ไม่รู้ว่าโชคดีหรือโชคร้าย ที่เพื่อนดีโอประสบอุบัติเหตุเข้าโรงพยาบาลพอดี มันเลยไม่มีสติถามรายละเอียดผมตอนที่ผมถามทวนเรื่องบ้านเถากุหลาบที่มันเล่าให้ฟังเมื่อคืน ดีโอจะไปโรงพยาบาล มันก็ชวนผมอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็เออออไป ก่อนจะชิ่งลงมา บอกมันว่าจะไปหาเจ๊ลูช่างแต่งหน้าที่เป็นเหมือนเจ๊ใหญ่ของพวกผมเพื่อขอยืมที่ชาร์ตแบต  แต่ผมก็ตั้งใจไว้ว่าถึงวันนี้จะยังไปไม่ได้แต่วันพรุ่งนี้ผมจะไปเยี่ยมเพื่อนดีโอแน่นอน  ผมรีบผลุนผลันออกมาก่อนที่ดีโอจะนึกได้ แล้วซักไซร้อะไรผมมากไปกว่านั้น ปัญหาต่อมาคือ ผมจะทำยังไงที่จะแว่บออกไปโดยที่แบสซิลไม่ซักอะไรผมวุ่นวายแล้วตามไปด้วยเนี่ยสิ ผมแอบโทรติดต่อกับฟร้อนท์โรงแรมให้เขาเตรียมรถให้ ผมจะขับไปเอง จากนั้นก็ลงทุนหลอกแบสซิล ป๋าการ์ดส่วนตัว คนที่คอยดูแลผม ว่าให้ไปหาที่ห้องผมกับดีโอเพื่อเตรียมตัวไปเยี่ยมเพื่อนดีโอที่โรงพยาบาล ป๋าแบสซิลไม่ใช่คนพูดมาก ส่วนดีโอก็กำลังตื่นเต้นเรื่องเพื่อน ดังนั้นเขาคงไม่ถามถึงผมกันสักพัก กว่าจะรู้ตัวว่าผมหายไป ผมก็ขับรถออกมาปร๋อแล้ว ขากลับมา รับรองได้เลยว่าแบสซิลคงต้องต่อว่าผมแน่ แต่ยังไงก็ยังดีเสียกว่า ให้เหล่าป๋าๆบอดี้การ์ดรู้ โดยเฉพาะป๋าพอล ว่าเจ้าแฮซซ่าขาเปรี้ยว มันแอบออกมาคนเดียว และไปประสบเหตุติดแหงกอยู่ในบ้านร้างนั่นครึ่งค่อนวัน ถึงผมจะนึกอยากให้มันโดนกักบริเวณแหงกในโรงแรมเสียบ้าง แต่การเห็นนกอิสระอย่างมันนั่งหงอยอยู่ในห้องไปไหนไม่ได้ มันก็ไม่ใช่เรื่องสนุกนักสำหรับผม

    และเพราะแบบนี้เอง การผจญภัยของผม ไนออลเลอร์ เดอะ คิวตี้ กับมหัศจรรย์บ้านเถากุหลาบ ก็เริ่มต้น วันหยุดพักอันแสนมีค่าของผม ถูกเจ้าแฮรี่พรากไปแล้วอย่างสมบูรณ์


                ::TBC::
   
    ไม่ได้เขียนนานมาก อาจสะกดผิด สะกดถูก แต่จะพยายามปรับปรุงให้ดีขึ้น ขอบคุณที่อ่านจนมาถึงบรรทัดนี้ และจะขอบคุณสุดๆถ้ายังจะตามอ่านบทต่อไป ขอบคุณค่ะ