คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : (OS) - Doctor Erotic
ฮัิ้วววว!!!
ฟื…
ผมสูน้ำมูใสๆที่มันไหลย้อยนน่ารำาแล้ว็ามรอบที่ล้านอวันแล้วมั้..่วนี้อาาศเปลี่ยนแปล เี๋ยวร้อน เี๋ยวเย็น เี๋ยวฝน ภูมิ้านทานร่าายผม่อน้า่ำเลย้อมาทรมานับอาารพวนี้ ไ้หวัทำพิษผมมาสอวันิแล้วล่ะรับ ผมว่าบาทีผมวระไปหาหมอไ้ละ ืนปล่อยไว้นานๆแบบนี้เี๋ยวอาาระยิ่แย่
อ่า แ่เี๋ยวสิ ลืมแนะนำัวไปเลย ผมื่อิม รยออุ รับหรือะเรียสั้นๆรยออุนี่แหละ เป็นนัศึษาั้นปีที่สาม ผมเรียนสัมสเราะห์ ที่มหาวิทยาลัยื่อัแห่หนึ่ในรุโล ผมมาาอินอนเลย้ออาศัยหอพัแถวๆใล้ๆับมหา’ลัยนี่แหละรับ เพราะผมเป็นนเินเรียน ริๆะให้นั่รถ็ไ้แ่ผมอบเินมาว่า ยิ่อนเ้าๆอาาศำลัีเลยล่ะรับ เว้นะแ่ว่าวันไหนฝนฟ้าะนอแรๆผมถึะพึ่แท็ี่
และระหว่าทาที่ผมำลัเินลับอาารหวั็เล่นานผมะหนั ผมมอหาร้านยาไม่็ลินิสัที่ที่พอะ่วยผมไ้ และผม็เห็นป้ายที่ห่าออไปไม่ไล ับใวามไ้ว่าเป็นลินิรัษาทั่วไป เ้าทาแล้วรับ ผมเินามป้ายแล้ว็ไ้เอ ัวลินิอยู่เยื้อเ้าไปในอยนิหน่อย เป็นลินิเล็ๆที่น่าะเป็นพวหมอเ่ๆออมาเปิเอ เหมือนะเปิไ้ไม่นาน้วยเพราะสภาพใหม่ีมา ถ้ามอาถนนะเห็นแ่ป้าย ผมเินเ้าไปยืนอ่านัวอัษรหน้าลินิ
รัษาทั่วไป เวลาทำาร .-ศ. 08:00-20:00 น.
เสาร์-อา. 09:00-12:00 น.
ผมยาสิโอ้เรือนสวยที่้อมือผมู แสเวลา 18:45 น. อ่า..ลินิยัไม่ปิรับ ผมไม่รีรอรีบเินเ้าไปเลื่อนประูระ้านหน้า
…ไหนหมอ…
“เอ่อ…มีใรอยู่ไหมรับ?” ผมะโนถามเพราะไม่เห็นใรนั่้าหน้าเลย
“……..”
เียบ…
“ุหมออยู่ไหมรับ” ผมัสินใะโนถามอีรั้
“รับผม ำลัออไปรับ” มีเสียอบรับออมา ะเป็นเสียหมอแหละรับ ผมเลยเินเ้าไปเลื่อนปิบานประู ถอระเป๋าสะพายออวาแล้วนั่รอรที่เ้าอี้ฝั่ร้ามโ๊ะหมอ สัพั็มีผู้ายเินออมาาหลัร้านเินมาทาที่นั่ร้ามผม
“รับผม เป็นอะไรมารับ”
ุพระ…….
หมอหล่อมารับ!!
ผม่อน้าะลึ ไม่สิ อึ้มา ผู้ายที่ึ้นื่อว่าเป็นหมอที่อยู่รหน้าผมทำผมใบ้แไปนานมา ว่าะรู้ัว็อนุหมอเรียสิผมอีรั้
“..รับ อ๋อ.. ผมเป็นหวัมาไ้สอวันแล้วล่ะรับ”
“นไ้ื่ออะไรรับ มีอาารยัไบ้ารับ บอหมอหน่อย”
โฮรรร..ูีอะไรแบบนี้รับ นาผมเป็นผู้ายยัอมอไม่ไ้เลย ภายใ้เสื้อเิร์สีรีมาเสแล่อนผิวาวูมีสุภาพี ใบหน้าที่ยัูหนุ่ม มูเป็นสัน ริมฝีปาหยัหนา ามเี่ยว อิาเ้าแล้วริๆนะ
“ื่อ รยออุรับ ิมรยออุ อาาร็มีน้ำมูไหลรับ แล้ว็ามหนั” ผมสาธยายอาารอผมไป มอใบหน้าหล่ออหมอภายใ้รอบแว่นทรสี่เหลี่ยมที่ำลั้อมูลและอาารอผมยุยิๆ
“มีอาารเ็บอไหมรับ”
“อนนี้ยัไม่่อยมีอาารเ็บมาน่ะรับ”
“ั้นเี๋ยวหมออลอวัไ้ับวามัน่อนละันนะรับ”
ุหมอยิ้มผมผหัวรับเบาๆ ระหว่าทีุ่หมอำลัเรียมเรื่อวัวามันับหยิบปรอทวัไ้มา ผมึแอบอ่านป้ายื่อที่ิอยู่ที่หน้าอ้านวา
นายแพทย์ ิม เยอ
“เี๋ยวหมออแน้ายวารนี้นะรับ หมอะวัวามัน่อน”
วามสุภาพใีบวับหน้าหล่อๆอหมอทำให้ผมทำามที่หมอบออย่าว่า่าย ยแน้ายวาบนโ๊ะ ุหมอเอาที่วัวามันสอเ้าใ้แนผม่อนะรัมันเบาๆ เริ่มทำานวัผลบนเรื่ออย่าละเอีย
“วามันอยู่ในเ์ปินะรับ อัราารเ้นอหัวใ็ปิีนะรับ” ุหมออ่าน่าบอผมไป้วยพร้อมับมันลสมุบันทึประวัินไ้
“ั้นเี๋ยววัไ้่อเลยเนอะ อ้าปาหน่อยนะรับ”
ผมอ้าปาาม หมอหยิบปรอทมาสะบัๆๆแรๆสอสามที่อนะ็เอามาสอบริเวใ้ลิ้นผม ผมปิปาอมมันาไว้สัพัหมอ็หยิบออไป
“มีไ้่ำๆนะรับ เี๋ยวหมอให้ยาพาราลไ้ไป้วยละัน”
“อ่า อบุรับ” ผมล่าวอบุไปามมารยาท
พอเียนยุยิๆเสร็หมอ็ลุไปัแยาใส่อเล็ๆให้ผม เป็นยาอะไรบ้า็ไม่รู้รับสอสามอย่า
“นี่เป็นยาพารานะรับทานเวลามีไ้ึ้นหรือมีอาารปว ส่วนนี่ะเป็นยาลน้ำมูับยาแ้แพ้ ทานหลัอาหาร วันละ 2 เวลานะรับ เ้าับเย็น ลอเอาไปทานู่อน หารู้สึว่าอาารยัไม่ีึ้น็ลับมาให้หมอูอาาร่อนไ้นะรับ”
“รับุหมอ” ผมรับยามาพร้อมับหยิบระเป๋าั์ออาระเป๋าเป้ที่วา้าาย วัเินออมา่าย่ายา่าๆให้ับหมอ
“พยายามทำให้ร่าายอบอุ่นเ้าไว้นะรับ ื่มน้ำอุ่นเยอะๆ ะ่วยบรรเทาไ้ อเย็น่อนนะรับ”
“รับ อบุอีรั้นะรับ” ผมยิ้ม่อนะหยิบถุยาลุออไป ่อไปนี้เวลาป่วย็พอเบาใแล้วรับอย่าน้อย็มีลินิใล้ๆับที่พั แถมหมอยัหน้าาี ิใ็ีอี ป่วยบ่อยๆไม่เป็นอะไรหรอมั้ ฮ่าๆๆ ผมล้อเล่นรับ ผมเป็นผู้ายนะ! แล้วใรมันะอยาป่วยบ่อยล่ะ
ในระหว่าทาารเินลับผม็แวะลาื้อวัถุิบ่าๆนาๆใสู่้เย็นไว้เผื่อไปทำอาหารที่ห้อ แ่วันนี้ี้เียไปแล้วรับ เหนื่อยมามาพอ็้อพึ่บะหมี่เี๊ยวอเฮียทเ้าประำแล้วล่ะ อร่อยอย่าบอใรเียว ึึ แ่เอ๊ะ..ทำไมผมรู้สึโล่แปลๆล่ะ ผมเอามือ้าที่ว่าับๆไปามทั่วร่าาย
เฮ้ย!!! ผมลืมระเป๋าเป้!
ายล่ะ ผมลืมไ้ยัไนะ โอ๊ยย ยาสิโอ้ที่รัเรือนเิมูอีที็พบว่ามัน 19:50 น.แล้ว! ให้ายเถอะอีสิบนาทีลินิะปิ แล้วเมื่อี๊็เินลาะเพลินเลย ผมะลืมอนที่หยิบระเป๋าั์่ายเิน่ายาแล้ว็ลืมมันทั้ระเป๋าแ่ันเอามาแ่ระเป๋าั์เนี่ยนะ โอ่ยย ผมวรพั แ่ที่แน่ๆือผม้อรีบไปเอา ผมฝาอที่เพิ่ื้อไว้ับเฮียท่อนะรีบบึ่ไปที่ลินิที่เพิ่ไปมา้วยเท้า
…ออย่าเพิ่ปิเลยนะรับหมอ ีทานที่ผม้อทำืนนี้อยู่ในนั้นนนน…
เมื่อวิ่มาถึ็พบว่าไฟที่หน้าลินิถูปิแล้ว ในส่วนร้าใน็ปิ มีแ่ห้อ้าหลัม่านที่ยัมีแสเล็ลอออมาเล็น้อย อนนี้เป็นเวลา 19:57 น.
“โอย ปิแล้วเหรอเนี่ย แฮ่..” ผมบ่นับัวเอพร้อมับอาารเหนื่อนหอบาารวิ่สีู่ร้อยมาเมื่อี๊
“ไม่ไ้นะ ทำไีเนี่ย าน็อยู่ในนั้น..” ผมมอเห็นระเป๋าผมถึแม้้าในมันะมืแ่้วยวามที่มันเป็นสีเหลือลายยีราฟมันึเ่นัสะุาผม ผมยืนะเ้อลุรี้ลุรนนเียวอยู่อย่านั้น
หือ….
ผมบัเอิเหลือบไปเห็นประูบานระทาเ้ามันไม่ไ้ล็อ…มันถูปิไม่สนิท่าหา มันแ้มออมานิหนึ่
เอาล่ะ! ใ้โอาสนี้แหละ อย่าหาว่าผมเป็นโมยเลยนะรับแ่ลับมาเอาอ โฮ..
ผม่อยๆเลื่อนประูบานระออ สอแทรัวเ้าไปอย่าเียบๆ ผมไม่รู้ว่าหมอะลับหรือยัเพราะยัเห็นไฟสลัวๆเล็ลอออมาาห้อหลัม่าน แุ่ประส์อผม็ืออยามาเอาระเป๋าเป้นเียวเียบๆแล้วรีบลับไปเท่านั้นแหละ
ผมเินย่อเบาๆไปทาเ้าอี้ที่มีระเป๋าอผมวาอยู่ หยิบมันึ้นมาสะพาย้าเียบๆ่อนะเอี้ยวัวลับทาที่ออประูไป
อ่ะ…อา……..อืม
หืม………… เสียอะไร………
ผมหยุะัเพราะไ้ยินเสียแปลๆ เสียมันมาา้านหลัห้อม่านนั้น เสียมันเบาแ่็พอทำให้ผมไ้ยิน และเสียนั้นมัน่อน้าทำให้ผมสสัย..
อืม……..อ่า….
บาทีหมออาะยัไม่ลับ เอ หรือะลับแล้ว แล้วมันเป็นเสียอะไรล่ะ โร หรือว่าผี ไม่ไ้ารแล้ว…ถึมันือเสียอะไรไม่รู้ แ่ที่แน่ๆผม้อารรู้ว่ามันือเสียอะไร ถามว่าผมลัวไหม ผม็แอบหวั่นๆอยู่นิๆแหละรับแ่วามอยารู้อผมมันมาว่า
ผมัสินใอย่าแน่วแน่ที่ะเินไปู ผมเินไปอย่าเียบเียบที่สุ ยิ่ใล้็ไ้ยินัึ้น..ัึ้น แ่เสียมันมาเป็นพัๆ พอถึหน้าห้อที่มีม่านั้น ผมยืนมออย่านั้นอยู่สัพั แ่แล้วมือผม็่อยๆับม่านแ้มออทีละนิๆ
!!!!!!!!
พระเ้า่วยล้วยหัมุ!!
หนะ….หนอนยัษ์!!
“เฮือ!..” ผมใับภาพรหน้านเผลออุทานออมา แ่็้อรีบปล่อยม่านเอามือมาปิปาัวเอแทน าอผม่อยๆถอยหลัทีละ้าวอย่าเียบๆ ผมยัใับภาพรหน้าไม่หาย
ภาพที่ผมเห็นรหน้า ุหมอเยอนหล่ออผม(?)ที่ำลันั่พิเียนไ้โยหัน้ามา รหน้าุหมอมีโน๊บุ๊อยู่หนึ่เรื่อและสิ่ที่ายบนหน้าอ็ือภาพสาวสวยโป๊เปลือยนุ่น้อยห่มน้อย และสิ่ที่อยู่ในมืออุหมอ็ือน้อายอเ้า..
ุหมอำลั่วยัวเอ!!!
นี่ือที่มาอเสียแปลๆนั่นใ่ไหมรับ โฮรรร เสียและภาพนั้นนั้นมันะทำให้ผมหลอนไปหลายวัน
ุหมอที่แสนใีอผมเป็นนหื่นาม!
หลัาผมเฟัวออมาารนั้นไ้อย่าเบาที่สุ ผมรีบวิ่ลับมาที่ลารร้านบะหมี่เฮียท้วยหน้าาที่แื่น
“มาละเหรอ ละนั่นเป็นอะไรน่ะูทำหน้า”
“ปะ..เปล่า ไม่มีอะไรหรอเฮีย”
“็ูท่าทาสิ ทำหน้ายัับเห็นผีมา ฮ่าๆ”
“ไม่มีอะไรริๆรับแหม่เฮีย” ผมพยายามเ็บอาารใอัวเอ
“อ่ะๆๆไม่ถามแล้ว็ไ้ แล้ววันนี้ะเอาไร”
“หนอนยัษ์พิเศษเพิ่มเี๊ยว”
“ห๊ะ?! นายว่าอะไรนะ”
“เอ้ย! หมี่เหลือๆๆ พิเศษเพิ่มเี๊ยว ถุนึ” ุ่นพระ นี่ผมในละเมอพูอะไรแบบนี้ออไปไ้ยัไันเนี่ย
เฮียทำวามบ้าบออผมเบาๆ ่อนะลัิวลู้านอื่นทำบะหมี่อผมให้่อน เพราะผมเป็นลู้าประำั้แ่เฮียเามาเปิร้านที่นี่ใหม่ๆ ผมเลย่อน้าสนิทับเฮียเา เฮียท็เปรียบเสมือนพี่ายอผมนหนึ่น่ะรับ อายุแ่ว่าผมประมาห้าปีเนี่ยแหละยัไม่ไ้แ่มาแ่ที่ผมเรียเฮียเพราะเฮียแายบะหมี่ิารสูร้นำรับอระูลนรวย เฮียแเป็นนใี หน้าา็ี พูเ่ ลู้าถึิเยอะ
“อ่ะ เพิ่มทุอย่าให้ แ่ราาไม่เพิ่ม” เฮียทยื่นถุบะหมี้เี๊ยวน้ำมาให้ผม
“หูย อบุมาๆรับบ เฮียหล่อใีที่สุเลย” ผมรับถุบะหมี่เี๊ยวมา่อนะ่ายเินให้แ
“เอออมันแน่อยู่แล้ว ว่าแ่วันหลัพาเพื่อนมาินอีนะ น้ออะไรแๆัวาวๆน่ะ เฮียปลื้ม”
“แหมะลอเลยนะเฮียยย ไอ้ที่แถมให้นี่ไม่ไ้ั้ใเลยใ่มั้ยเนี่ยย”
ผมหยอล้อับเฮียทสัพั็อลาลับพร้อมับนอทุอย่าที่ฝาไว้ับเฮีย่อนหน้านี้ สภาพัวเอเหมือนบ้าหอบฟามารับ..
ว่าผมะลับมาถึห้อ็ปาไปแล้วสอทุ่มว่า อาารเหนื่อยเริ่มมาเย์ไฮผม ผมรีบ็เ็บอใสู่้เย็นนรบ ับะหมี่อย่าอร่อย่อนะนึไ้ว่า้อทานยา..ยา.. โอ่ย ผมนึถึหมอึ้นมาอีแล้ว ภาพนั้นมันถูายึ้นมาในสมอผมอีแล้ว
บรื๋ออออ…
ผมิว่ามัน็อาะเป็นเรื่อธรรมาสำหรับผู้าย แ่ผมยอมรับว่าไม่เยสัมผัสและเออะไรแบบนี้เ้าัๆ อารม์เหมือนผมเอโริ ผมเลยใมา แล้วอีอย่า ุหมอเยอที่มีภาพลัษ์ที่สุภาพใี..มันูัันมาล่ะรับ
ผมพยายามเลิิ ทานยาแล้วรอสัรึ่ั่วโมผม็ไปอาบน้ำ ทำานให้เสร็ แล้วรีบเ้านอนพัผ่อน เผื่ออาารหวับ้านี่ะไ้รีบหายสีที
………………………………………………………………………
“เรื่อโปรเลุ่มเราะเอาไวะ” เสียออมินเพื่อนสนิทผมถามึ้นมาะที่พวผมนั่พัผ่อนิลๆอยู่ที่หอสมุอมหา’ลัย
“เี๋ยวเราสามน็ไปออพื้นที่สำรว่อน เลือหาสถานเ็ำพร้าที่้อมูลน่าะเยอะหน่อย พอรวบรวม้อมูล็่อยนำมาีร่าเป็นรูปเล่มและสไล์สำหรับพรีเ้น์” เสียอฮยอแหนึ่ในเพื่อนสนิทอีนอผมเสนอึ้น
“อืม ั้น็ีเหมือนัน นี่ ไออุี้ ไม่เสนอวามเห็นอะไร่วยเพื่อนบ้าเหรอรับเพื่อนรับบบ” อมินมันบ่นผม…
“็ฮยอแมันพูไปหมแล้วนี่ ะหะ…ฮะ..ฮัเ้ยยย! โอย ฟื..” พูไม่ทันบประโยผม็ามน้ำมูไหลอีละ
“นี่มึยัไม่หายหวัอีเหรอวะ ่อนหน้าเหมือนไปหาหมอมาแล้วนี่”
หมอ…..
“เออไปมาแล้ว” ผมหยิบทิู่มาเ็ๆถูๆมูอบฮยอแไป้วย
“เออๆ ูแลัวเอ้วยละัน เี๋ยวไม่มีใรมา่วยทำโปรเ ฮ่าๆๆๆ” แหม นึว่าเป็นห่วเพื่อนไอ้พวนี่นิ
“ถ้ายัไม่หาย็อย่าปล่อยไว้ล่ะ ไปหาหมออีรอบ็ไ้เว้ย”
ะให้ไปอีรอบเหรอ…
ผมไม่ไ้อบอะไรอมิน แ่ลับนั่ิอะไรเรื่อยเปื่อย ริๆหลัาที่ผมไปหาุหมอเยอราว่อน็สามวันแล้วล่ะรับ ยา็ทานบ้าลืมทานบ้า แฮ่ แ่็ใล้หมละ ที่ริผมะหายไปแล้วถ้าเมื่อวานไม่บัเอิโนละออฝน.. พอเรียนเสร็หลัาแยับพวฮยอแอมินฝนบ้านี่็ันะทันหัน แรและเยอะมา้วย ผมนั่รอมันหยุอยู่ใ้ึะเพราะไม่ไ้พร่มมา ะว่าะรอให้มันาแล้ว่อยเินไปหน้ามอโบแท็ี่ลับ แ่ระหว่านั่รอไอละออมันลมพัมาโนผม ยิ่เป็นนป่วย่ายเลยลับมาเป็นแถมูหนัว่าเิมอี..
เวลาเย็นลืบลานเ้ามา หอสมุใล้ปิ ผมร่ำลาับพวเพื่อนๆ่อนะแยัวลับ วันนี้มีานที่้อสะสาเยอะพอสมวร ผมรีบเินลับห้อเพราะรู้สึทนับอาาศและมลภาวะภายนอรอบัวไม่่อยไหว สสัยอาารผมะหนัึ้นมาริๆ ยายัพอเหลืออยู่ใ่มั้ยเนี่ย
ฮ๊าวววว~~
หลัาที่ผมเลียร์านเสร็อาาร่ว็เริ่มมาพอี อ่า ริสิ ยัไม่ไ้ทานยาเลยนี่นา ผมลุไป้นยาในระเป๋าเป้ หยิบยาลน้ำมูับยาแ้แพ้ออมา ไม่ทานพารา็ไ้มั้ไ้ผม็ไม่ไ้มีนี่เนอะ ผมเลยหยิบยาที่เหลือทั้สอมาอย่าละเม็ โยนเ้าปาื่มน้ำามเป็นอันเสร็
ผมปิไฟห้อลานึ้นเีย ึผ้าห่มึ้นมาห่มถึบริเวอ หยิบสมาร์ทโฟนเรื่อโปรมาถูไถสไล์เล่นูนั่นนี่่อนสัพั เพียไม่นานนัผม็รู้สึ่วมาๆาฤทธิ์ยา าเริ่มปรือมออะไรไม่่อยัแล้วรับ ผมว่าผมวรนอน่อน พรุ่นี้้อเออะไรอีเยอะแยะ
…………………………………………………………………..
“ฮยอ..ฮัเ้ยยย!! แ.. ไปิน้าวเย็น…ฮะะ”
“โว้ยยย ไปหาหมอ่อนไหมเพื่อน พูไม่เป็นภาษาละน่ะ”
“ะามเป็นภาษาที่สอละ” อมินบ่นมาอีเสีย
“ฟื..โอย..็ทำไไ้วะ..ฮัิ้วววว!!”
“มึไปหาหมอเถอะ ไม่หายสัที เี๋ยวะพาลนำพาหะมาิเพื่อน้วย” ฮยอแบ่นผมพลาหยิบทิู่ให้ผมรัวๆ
“เี๋ยวพวูพาไปละัน วันนี้ะไปทานั้นพอี” อมินอาสาะไปส่ผมไปหาหมอ
“ไม่เป็นไร..แ่.. เี๋ยว็หาย” ผมแ้ัวไป ริๆะอีนาน ผมไม่เ้าใว่าทำไมมันถึเป็นหนัว่าเิมั้แ่วันนั้นที่โนละออฝน รั้นี้มีอาารไอเพิ่มมา้วยนะ หรือร่าายผมะื้อยาเหรอ อนลาืนผม็นอนาแอร์นะ…แ่็ห่มผ้านะไม่น่าใ่หรอมั้
“เี๋ยว็หายอะไรล่ะ ะสออาทิย์ไ้ละมั้ ไปเหอะ” ฮยอแเสริมแรมาอีที
“มีลินิแถวๆใล้ๆหอนายนี่ ยายูไปบ่อย หมอหล่อ้วย ไปที่นั่นแหละ”
ห่ะ……ลินิใล้หอ
ไม่นะ…
“เออๆพามันไปที่นั้นแหละใล้สุละในละแวนี้ เนี่ย เี๋ยวไปเลย”
ไม่ว้อยยยยยย
“ไม่เอาอ่ะ ไม่เป็นไรริๆ” ผมเถียสุใาิ้น
“มึอย่ามาื้อไอเี้ย” ่าผมอี….
ฮยอแและอมินั้น้นะพาผมไปหาหมอนไ้ ผมมาย้อนิว่าริๆ่อหน้าหมอเยอ็ไม่มีอะไรหรอ ยัสุภาพามุลัษะหมอทั่วไปปิ แ่เหุาร์สุแสนะบัเอิที่ผมไปพบเออนนั้นมันยัทำผมรู้สึแปลๆรับ โอย แ่หมอ็ไม่รู้นี่ว่าเรารู้…หาผมทำัวปิ็ไม่มีอะไรหรอมั้ หรือผมะทำเป็นไม่รู้ไม่ี้แล้วรวให้มันเสร็ๆไปเลย เพราะผม็รำาอาารหวัแนี่เ็มทนแล้ว
เอา็เอาวะ!
ทั้สอเพื่อนี้อนมาส่ผมที่หน้าลินิ พอมาถึผมยืนมออีรั้นอมินเินมาสะิบอให้เ้าไป้าใน
ทำัวามปินะเว้ยรยออุ.. ฟู้วว
อ่ะอย่าน้อยผม็มีเพื่อนมา้วยั้สอน เลิลัวไ้ละ ผมำลัะเินเ้าลู้าน่อนหน้าออมาพอี ผมมอเ้าไปผ่านบานระ็เห็นหมอเยอ้มหน้าเียนอะไรสัพัละเยหน้าึ้นมายิ้ม
ยัสุภาพมา…
“อ้าว เอันอีแล้วนะรับ” หมอเยอพูออมา้วยรอยยิ้มที่หาว่าเป็นสาวๆะบอว่าโลหยุหมุน
“สวัสีรับหมอ ฝาเพื่อนพวผมทีนะรับ มันเป็นหวัมาั้นานละไม่ยอมหายะที” ฮยอแที่เ้าไป้าในแล้วบอับหมอเยอ
“มาให้หมอรวู่อนมา”
“เ้ามาสิ…ฝา้วยนะรับ” อมินบอฝาฝัับหมออีที ว่าแ่ะฝาอะไรันเยอะแยะ..
ผมเินเ้าไป้าใน พวเพื่อนีู้่หูนรอผม็เินสวนออไป
“อ้าว ะไปไหน”
“ลับละสิ พามึมาส่พอ ู้อไปรับน้อที่เรียนพิเศษ”
เวรรรม… ะทิ้ันแบบนี้ไม่ไ้นะรับบบเพื่อนนน
“อ้าว.. อยู่เป็นเพื่อน่อนไม่ไ้เหรอ”
“น้อะเลิแล้วเนี่ย แ่มาหาหมอเอลัวไรวะ”
ลัวสิเว้ยยยยย..
อมินบอับผม ่อนหน้านี้ผมอบไล่พวมันเวลาอาสาะไปส่ที่ไหนหรืออยู่ที่ไหน แ่อนนี้ผมลับไม่อยสให้พวมันไป โฮรรร
“แ่..”
“ห้ามื้อ ฟัหมอทำามหมอ้วยล่ะ หมอร้าบบบ ฝาูเพื่อนทีนะรับ” ฮยอแบอับหมออีรั้่อนะเินออร้านไป ผมมอเพื่อนทั้สอที่ออไปแล้ว้วยิใที่อาลัย โถ่ ถ้าอมินลับฮยอแ็้อลับ พวมันมา้วยันทุวัน
ผมอยาร้อไห้ T_T
ผมหันลับไปทาหมอ หมอเยอยิ้มอ่อนโยนให้ผม อนนี้เหลือแ่ผมับหมอเยอสอน เวลา็่ำึ้นทุที
“เอ่อ..”
“นั่่อนสิ อาารเรื้อรัเหรอ ไหนหมออสอบถามอาารหน่อยสิรับ”
….ผมพยายามทำัวปิมาที่สุ ่อนะนั่ลร้ามหมอ
“นไ้รยออุ เป็นไ้หวั อ่า.. อนนี้มีอาารอะไรแทร้อนหรือเปล่า”
“็..มีไอบ้ารับ”
“หืม..ไอเหรอ แล้วเ็บอหรือเปล่า”
“ผม็ไม่แน่ใน่ะรับหมอ”
“มาเี๋ยวหมอูอให้่อน” หมอเยอหยิบไฟายึ้นมาเรียมะส่ออให้ผม
“อ้าปาหน่อยนะรับ”
ผม่อยๆอ้าปาออ้าๆ
“อ้าว้าๆหน่อยสิรับ”
ทำไมผมรู้สึสยิวิ้วำนี้แปลๆ…
ผมอ้าปาามหมอบอ ่อนหมอะส่อและบอรายละเอียให้ผมฟัว่าอแเล็น้อย บลาๆๆ อะไรไม่รู้เยอะแยะ เพราะผม่อน้าเหม่อลอยรับอนนี้
แ่มีประโยหนึ่ที่ทำผมื่นาภวั์..
“หมอะียาให้เ็มนึนะรับ มันะหายเร็วว่า เพราะอนนี้รยออุอาาร่อน้าหนัึ้น”
ห่ะ..ียาั้นเหรอ
“..ียาเหรอรับ” ผมทวนำหมอ
“ใ่รับ มา ามหมอมา เียนไ้อยู่ทานี้” หมอเยอลุึ้นเินนำผมไปที่ห้อนั้น…ห้อที่ผมเห็นอะไรบาอย่า
ผมนั่ลัเลอยู่สัพั่อนะเินามเ้าไปในห้อนั้น ผมมอรอบๆห้อมัน็ือห้อนไ้ทั่วไปสำหรับียาหรือทำแผล หรือ้อารแ่พัผ่อน ูสะอา ไฟสว่า
ไม่เห็นเหมือนวันนั้น…
“เอ่อ ว่าแ่ีรไหนอ่ะะรับหมอ”
“ที่้นรับ”
ห่ะ…
“้น?! ไม่ีไ้ไหมรับหมอ”
“ฮ่าๆ ลัวเ็มเหรอ ไม่ไ้รับ้อี เี๋ยวะเป็นหนัไปว่านี้ อนนี้ยาทานอย่าเียวเอาไม่อยู่” หมอบออย่าสุภาพอ่อนโยนอีรั้
ผมไ้แ่มอเียอย่าเศร้าในใ ไม่ใ่ว่าลัวเ็ม แ่ไม่พร้อมี..
“มา แป๊บเียวเอ ไม่เ็บเลย” หมอเยอยิ้มละมุนให้
ผม็เลยำเป็น้อทำาม เอาให้เสร็ๆไปเลย โฮร ผม้าวาึ้นไปบนเีย นอนว่ำหันหลัให้หมอเยอ ผมำมือไว้บริเวอบเีย ระหว่านั้นหมอเยอำลัเรียมเ็มอุปร์ียาให้ผม
ึ..ั..ึ..ั
“ผ่อนลายนะรับ”
สสัยะพร้อมแล้ว หมอเริ่มึาเผมลออมารึ่หนึ่ ผมหลับาปี๋ ภาวนาให้ผ่านพ้นไปเร็วะที แ่ทำไมไม่รู้สึว่ามีแอลอฮอลล์เย็นๆหรือเ็บี๊ๆอเ็มเลย..
และผม็้อใ เมื่ออยู่ๆหมอเยอ็เอานิ้วทั้ห้ามาับ้นผมไว้ แถมยัโน้มหน้าลมาระิบ้าๆหูผมอี
“วัน่อนนายเห็นอะไร”
ผมเบิาว้า หมอถามแบบนี้หมายวามว่าไรับ
“อะ..อะไรรับ เห็นอะไร หมอำลัพูถึเรื่ออะไร” ผมถามออไปเสียสั่นๆ
ฮรืออ พระแม่อุมาเทวี่วยลู้วย T^T
“นั่นสินะ พูถึเรื่ออะไรอยู่ล่ะ” พูไม่พอยัยำ้นผมอีไอุ้หมออออ
“อะไรอหมอ ไ้โปรปล่อยมือ้วยนะรับ” ผมบอออไปอย่าใล้า
“หึ..”
ใแรมาอีรั้เมื่อหมอับัวผมพลิให้หันหน้ามาประันหมอแทนและยัึ้นมานั่ร่อมัวผมอี หน้าหมอเยออนนี้ือไม่มีลุสุภาพเรียบร้อยเลยรับ มีแ่หน้าหื่นาม! โอย แล้วผมะรอมั้ย ผมลัวหมอเยอว้อย
“หมอะทำอะไร?! ปล่อยผมนะ”
ไม่รู้ทำไมอยู่ัวมัน็อ่อนปวเปีย ผมวระสู้ใ่ไหม วระลุวิ่หนีใ่ไหม แ่หมอทับผมอยู่อ่ะผมไม่มีแรแม้ะลุเลย
“ทำไมทำหน้าลัวันแบบนั้นล่ะ ันไม่เห็นะน่าลัวรไหนเลย” เป็นารยยิ้มมุมปาที่ทำผมลัวที่สุในีวิ
ไม่น่าลัวยัะผีอะไรล่ะ ลัวนี่ะราอยู่แล้ว!
“ผม..ผมะไม่บอใร ะทำเป็นไม่รู้ละันว่าหมอหื่นามแอบัว่าวในห้อรว” ผมัสินใบอไปแบบนั้นเพราะิว่าหมอะรู้ว่าผมรู้
“หึ…ที่ริันไม่ไู้่เพราะลัวว่านายะเอาไปบอใรหรอนะ แ่เห็นว่านายน่ารัี..แ่อยาเล่นอะไรสนุๆะหน่อย”
อะไรอี๊
“อ..อะไร เล่นสนุอะไร”
หมอเยอไม่พูอะไร เาเลื่อนมือมาับบริเวาผม่อนะ้มลมาและทำในสิ่ที่ผมอยาะรีร้อเป็นภาษาุรี
หมอเยอูบผม!!!!
ผมในทำอะไรแทบไม่ถู าเบิว้าเท่าไ่ห่าน มือผมทุบไปบนอหมอแรๆแ่ไม่มีท่าทีว่าหมอะรู้สึอะไรเลย
ทำไมีวิผม้อมาเออะไรแบบนี้้วย T_T
ผมเริ่มหายใไม่ออ ส่เสียอู้อี้ในลำอ ร่าายพยายามิ้นแ่หมอเยอ็หนัเหลือเิน ผมึทุบไปที่อหมอรัวๆอีรั้
“อ่ะ..ฮ่ะ..แฮ่ๆๆ” พอหมอถอนูบผม็หอบหายใรัวๆอย่านาอาาศหายใ
“ถึเป็นหวัแ่็หวานีนะ”
“หมอทำอะไรลไป..” ผมมอหมอ้วยสายาที่หวาลัว แ่ใบหน้าร้อนผ่าวึ้นมาอย่าปิเสธไม่ไ้ ผมไม่รู้ว่าผมโรธหรืออันที่ริผมำลัเิน
“อนแรแ่ิว่าไหนๆนาย็รู้ัวนอัน็เลยว่าะเล่นอะไรสนุๆะหน่อย…แ่อนนี้ัิใะแล้วสิ”
หมายวามว่าไรับ?....ิใอะไรรับ
“หมอ..อื้ออ”
หลัานั้นผม็แทบไม่มีสิ หมอเยอยัทำในสิ่ที่ผมไม่ิว่าผมะเออะไรแบบนี้ในีวิ นี่ผมไปโมยยาหมอมาหรือเปล่า็ไม่ แล้วทำไมผม้อมาเออะไรแบบนี้รับบบบบบ
อ่ะ..อ๊ะ..
……..
End Ryeowook’s Part
……..
“รับผม รับ อบุมารับ” ฮยอแทำหน้าเร่เรียหลัาวาสายโทรศัพท์
“ว่าไมั่” ายร่าอวบน่ารัถามเพื่อนอเาอย่าใร่รู้
“สสัยมันะเป็นหนั หมอเยอเลยเป็นนทำเรื่อแอมิทมันเ้าโรพยาบาลให่ๆแถมเป็นน่าย่ารัษาพยาบาลทั้หม้วย”
“โห..ไ้หวัหนันานั้นเลยเหรอวะ” อมินอุทานอย่าสสัย
วันนี้รยออุไม่ไ้มาที่มหา’ลัย สอเพื่อนี้ที่เหลืออย่าฮยอแและอมินเลยพยายามิ่อแ่็ไม่ิ ไม่นานนั็มีสายาโรพยาบาลโทรเ้ามาหาฮยอแ พยาบาลสาวไ้แ้ับพวเาว่ารยออุไ้เ้ามานอนรัษาัวที่โรพยาบาลแห่นี้ั้แ่เมื่อืน สร้าทั้วามสบายใที่รู้ว่าเพื่อนอยู่ที่ไหนและสร้าทั้วามไม่สบายใเพราะเป็นห่วอาารเพื่อน
“ั้นเี๋ยวเย็นนี้เราไปเยี่ยมมันละัน” ฮยอแบอับอมิน อมินที่เห็น้วยึพยัหน้า่อนทัู้่ะึ้นึไปเรียน
…………………
“ไ นไ้รยออุ” หมอหนุ่มนามเยอเินเ้ามาเยี่ยมร่าบาที่ห้อพั้วยท่าทีสบายในรยออุนึหมั่นไส้
“ไอ้หมอโริ หื่นาม วิปริ” รยออุปาหมอนใส่เยอรัวๆ
“อ่ะๆอย่าเรี้ยวราสิรับเี๋ยวอาารำเริบนะ” เยอที่เอี้ยวัวหลบหมอนไป้วยพูเิำ
“หมอบ้า บ้าาๆๆๆๆ ออไปเลยนะ” รยออุที่ทั้โรธทั้เินทั้อายนหน้าแหน้าำเม่น้อมอมาที่หมอหนุ่ม
เหุาร์เมื่อืนทำให้เาแทบอยาแทรแผ่นินหนี แ่นที่่อเรื่อรหน้าลับยิ้มอารม์ีอย่าสบายใเิบ
นี่มันไม่ยุิธรรมัๆ!
๊อๆ…
เสียเาะประูหน้าห้อพัอรยออุัึ้นท่ามลาสรามเล็ๆระหว่าร่าบาและหมอหนุ่ม แู่เหมือนว่าะเป็นแ่ฝ่ายรยออุมาว่า เยอเินไปเปิประู็พบว่าเป็นฮยอแและอมินที่มาเยี่ยมรยออุ เยอยิ้มทัทายทัู้่่อนะเิให้เ้ามา
“อ้าว ุหมอเยอ สวัสีรับ” อมินเป็นฝ่ายเอ่ยทัทาย่อน
“สวัสีรับ” หมอหนุ่มยิ้มอย่าสุภาพให้ทั้สอน ึ่เป็นรอยยิ้มที่รยออุเลียที่สุ..
เปลี่ยนบทไ้เร็วเียวนะ….
“พวเรามาเยี่ยมอุมันน่ะรับ” ฮยอแล่าว
“รับผม นไ้รยออุอยู่ในห้อรับ เิเ้ามาัน่อนนะ” เยอเินนำทั้สอนมาหาร่าบาที่นอนพิหัวเียทำหน้าอ
“เป็นไบ้า”
เพื่อนี้ทั้สออรยออุถามไถ่ถึอาาร่าๆ โยมีเยอยืนร่วมอยู่ท่ามลาวสนนทนาทำหน้าาเย รยออุที่พยายามอบและทำัวามปิให้มาที่สุเพื่อไม่ให้ถูเพื่อนทั้สอับไ้ว่าเาเออะไรมาบ้า แ่ไม่นานนัร่าบาที่้อารพัผ่อนึพยายามไม่พูเยอะเพราะยิ่พูเายิ่แ้นหมอหนุ่มที่บัอามาล่วเินเา
“ุหมอไปทำหน้าที่่อเถอะรับเี๋ยวพวเราเฝ้าอุมันให้” ฮยอแบอับหมอหนุ่ม
“ใ่รับ แล้ว็อบุที่่วยเรื่อไอ้อุมัน้วยนะรับ” อมินเสริมทับ
“ยินีรับ หาว่ามีอะไร เรียหมอไ้ลอเลยนะรับ” ประโยสุท้ายเาั้ใหันมามอรยออุ รยออุเบ้หน้าหนี
“ั้นหมอไป่อนนะรับ” ยิ้มอย่าละมุนอีรั้ บอลาทั้สอน่อนะเินมาทาร่าบา
“ไว้เอันใหม่นะรับรยออุ”
…ะไปไหน็ไปโว้ยยยยยยยย ไอ้หมอหื่นาม!!
End
ความคิดเห็น