คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คำตัดสิน
แสงแรกดวงตะวันมาเยือน ภุมมะถูกมัดตรึงกับเสาไม้กลางลานฝึกวิชา อวี้วู่เรื่อ ประมุขพรรคและผู้อาวุโสสามคนนั่งอยู่บนศาลาเก๋งโบราณ สาวกพรรคนับพันรายล้อมไปทั่วอย่างเป็นระเบียบ
“น้ำ น้ำ ขอผมดื่มน้ำบ้างเถิด” ภุมมะระโหยโรยแรง ฝืนเปล่งเสียงขึ้นมา
“ชิ เจ้าหัวขโมยตายยาก ขนาดกระบี่แทงหัวใจยังไม่ตาย แค่กระหายน้ำแค่นี้คงไม่เป็นไรมั้ง รอท่านเจ้าสำนักชำระความก่อนเถอะ ข้าอยากจะรู้ว่ามีวิธีใดบ้างที่จะฆ่าตัวประหลาดอย่างเจ้าได้” บุรุษจิน ที่ควบคุมภุมมะอยู่ข้างๆเอ่ยตอบ
“เรียนท่านเจ้าสำนัก ข้าอาจารย์ฮัว อาจารย์ระดับอี้แห่งพรรคประทับอัคคีสายนอก ข้าและศิษย์ของข้าได้นำของวิเศษที่ถูกชิงไป พร้อมกับเจ้าหัวขโมยน้อยผู้หนึ่งกลับมาได้ หลินเออร์รีบนำของวิเศษมอบให้กับท่านประมุขสิ”
หลินเออร์นวยนาดนำดาบราชันย์สามภพเดินเข้าไปยังศาลา อาจารย์ฮัว และบุรุษจินมีสีหน้าเบิกบาน ลูกศิษย์คนอื่นๆก็ยินดีและมีท่าทีประจบประแจง
ทันทีที่เห็นดาบ ประมุขอวี่ คิ้วขมวดมองหน้าผู้อาวุโสซางอี้ ผู้อาวุโสอีกสองคนก็ส่ายหน้าไปพลางขบขัน
“เรียนท่านเจ้าสำนัก นี่คือดาบวิเศษ” หลินเออร์ส่งดาบให้ศิษย์รับใช้คนสนิท และส่งต่อให้อาวุโสซางอี้
ผู้อาวุโสซางอี้รับดาบขึ้นมาพิจารณา “ดาบที่ดี แต่กลิ่นอายจักรพรรดิชั่วร้ายนี่มัน อาวุโสไท่หยางลองดูที”
เยว่เหลียง ผู้อาวุโสลำดับสอง รับดาบมาพิจารณาอีกที “คล้ายกันมาก เหมือนมีต้นกำเนิดพลังมาจากที่เดียวกัน อาจเป็นไปได้ว่ามีความเกี่ยวข้องกับ ดาบโลกาสิ้นสูญ ที่หายไปของพรรคเรา”
“เห้อ ท่านเจ้าสำนัก เราจะทำอย่างไรดี” ไท่หยางรับดาบส่งให้ประมุขอวี้
“เคยมีตำนานเกี่ยวกับดาบโลกาสิ้นสูญว่าเป็นดาบคู่ เจ้าของเดิมคือ ปรมาจารย์เทียนชิเหยา ผู้บ้าคลั่ง ในเวลานั้นเพียงใช้ดาบสองมือก็ยึดครองอิสระนครได้ด้วยตัวคนเดียว ผู้คนบริสุทธิ์มากมายต้องสังเวยชีวิตให้มัน หลังจากที่มันได้ละสังขารไปดาบเล่มหนึ่งได้กลายเป็นของวิเศษพรรคเราซึ่งบรรพบุรุษได้จ่ายค่าตอบแทนไปมหาศาล ส่วนดาบอีกเล่มหายสาบสูญไปเมื่อห้าพันปีก่อน”
“ดาบที่หายไปของเราสำคัญมากต่อความมั่นคงของพรรค ขโมยที่แท้จริงต้องเป็นหนึ่งในสี่พรรคใหญ่แน่ๆ” ไท่หยางกล่าวขึ้น
“ท่านคิดจะทำอย่างไรกับโจรน้อยนั่น เขาเป็นผู้บริสุทธิ์” เยว่เหลียง
“เห้อ คนไม่ผิด ผิดที่ครอบครองหยก เมื่อสาวกพรรคเราคิดว่าได้ของวิเศษคืนมาแล้วก็แล้วไปเถิด ดาบนี่มีค่าเทียบเท่ากับดาบที่หายไป เจ้าหนุ่มนั่นโชคร้ายเอง เป็นเพราะเจ้านั่นเองไม่มีปัญญารักษาของ” ไท่หยาง
“เรื่องนั้นข้าก็เข้าใจ แต่ท่านประมุขโปรดตัดสินเรื่องนี้ด้วย”
“เอาล่ะ ซางอี้ เจ้าจงรับศิษย์สายนอกหลินเออร์มาเป็นศิษย์สายตรงของเจ้า เพื่อปิดบังความจริงเรื่องดาบ ส่วนเจ้าหัวขโมยน้อยนั้นให้เยว่เหลียงจัดการตามความเหมาะสม หากรู้สึกว่าเป็นปัญหาให้ฆ่าทันทีอย่าลังเล”
“ท่านประมุขปัญญาเฉียบแหลม ตัดสินได้ยุติธรรมยิ่ง” ไท่หยางประจบ
...ยุติธรรมงั้นหรอ ลำบากเจ้าแล้วหนุ่มน้อย....
ที่ลานฝึกวิชา ภุมมะสิ้นหวังเป็นที่สุด เขาอ่อนเพลียจนสลบไปอีกครั้ง บุรุษจินมองด้วยสายตาเยาะเย้ย ก่อนจะยกถึงน้ำสาดไปที่ร่างภุมมะ
“นี่ไงน้ำที่เจ้าต้องการ แต่เป้นน้ำล้างก้นของพี่น้องศิษย์พรรคประทับอัคคีนะ สดชื่นถึงใจมั้ยละ HaHa” เสียงหัวเราะครื้นเครง เมื่อบุรุษจินกล่าวจบ
ภุมมะรีบก้มลงเลียน้ำที่นองพื้น เขาไม่คิดว่าเป็นน้ำที่สกปรกแต่อย่างไร ในเวลานี้ราวกับเป็นน้ำทิพย์ สติเริ่มฟื้นคืนเล็กน้อย ดวงตาที่พร่ามัวก็เริ่มแจ่มชัดขึ้น
“พวกเจ้าทำอะไร !!” เสียงสตรีนางหนึ่งดังขึ้น
“ทำอะไร ก็แค่สั่งสอนนักโทษผู้หนึ่ง” บุรุษจินตอบกลับโดยไม่มอง
“ท่านประมุขยังไม่ทันชำระความ พวกเจ้าก็ถือวิสาสะ เจ้าเป็นเพียงศิษย์สายนอกบังอาจมากที่ขึ้นเสียงกับข้า”
บุรุษจินหันขวับกกลับมามอง “อ๋าาา... ศิษย์พี่เย่ว์ฮวาหลี่ ข้าขออภัยข้าไม่ทันมอง”
“ปฏิบัติต่อเขาให้ดีด้วย” เย่ว์ฮวาหลี่ เดินผ่านไปยังศาลาเก๋งที่งดงามเบื้องหน้า
สายตาภุมมะมองตามนางด้วยความซาบซึ้ง ในยามเป็นตายยังมีคนที่มีความเมตตาหลงเหลืออยู่
ป๊าบ!! เสียงแน่นๆดังขึ้นหนึ่งครั้ง ภุมมะจุกจนสลบไปอีกรอบ
“เฮอะ ดูแลอย่างดีหรอ ข้าเตะเจ้าให้สลบจะได้ไม่ร้องขออะไรอีก ศิษย์สายตรงของอาวุโสอันดับสองเย่ว์ฮวาหลี่ เมื่อข้าได้เข้าเป็นศิษย์สายในเมื่อไหร่ อัจฉริยะอย่างข้าจะทำให้พวกเจ้าศิษย์สายตรงไม่มีที่เหยียบยืน”
“คารวะท่านประมุข คารวะผู้อาวุโสทั้งสาม”
“เจ้ามาได้จังหวะพอดี นำสาส์นนี้ไปแจ้งแก่บรรดาศิษย์โดยเร็ว เราเสียเวลามามากแล้ว”
“รับคำสั่งท่านประมุข”
ที่ลานฝึกวิชา
“ศิษย์พรรคประทับอัคคีจงฟัง สาส์นคำสั่งเจ้าประมุข !!”
“ด้วยเหตุการณ์ของวิเศษพรรค ดาบโลกาสิ้นสูญ ถูกขโมยไป แต่พี่น้องของเรามีความสามารถยิ่ง ขโมยผู้นั้นไม่สามารถออกจากพื้นที่พรรคของเราแม้เพียงครึ่งก้าว สาวกทั้งหลายจงฟังและยกย่องบุคคลเหล่านี้ ฮัวเหยาวู่ อาจารย์ระดับอี้ ให้เลื่อนขั้นแป็นปรมาจารย์ระดับเอ้อ และมอบทองคำพันชั่ง หมิงซิงหลิน ให้เป็นศิษย์สายตรงของปรมาจารย์ซางอี้ และมีสิทธิ์เข้าหอศาสตรา รับอาวุธเวทย์ได้หนึ่งชิ้น สุดท้ายขอให้สาวกทั้งหลายจงอุทิศตนเพื่อพรรค หมั่นสร้างคุณงามความดีเพื่อเป็นประโยชน์แห่งอิสระนคร”
“จบสาส์นจากท่านประมุข”
“ประทับอัคคีกว้างไกล หนึ่งในใต้หล้า มหาปราณแข็งแกร่งดุจขุนเขา มหาเวทย์ลึกล้ำดุจห้วงสมุทร ยิ่งใหญ่เกรียงไกรไร้ผู้ต้าน”
“ยินดีกับท่านอาจารย์ฮัวเหยาวู่ ที่ได้เลื่อนระดับ ยินดีกับหมิงชิงหลิน ที่ได้เป็นศิษย์สายตรงผู้อาวุโส”
“เอาล่ะ สุดท้ายเจ้าหัวขโมยน้อย ให้มาเป็นทาสที่ตำหนักมู่ชิง (พฤกษาศักดิ์สิทธิ์) อาจารย์ข้า เยว่เหลียง ผู้อาวุโสอันดับสอง จะเป็นผู้รับผิดชอบต่อเอง สาวกทั้งหลายจงแยกย้ายกลับไปทำหน้าที่ของตน"
ความคิดเห็น