คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เยว์ฮวาหลี่
ในห้องลับตำหนักมู่ชิง ภุมมะนอนหลับอยู่บนเตียง โดยมีเย่ว์ฮวาหลี่ดูแลอยู่ข้างๆ
ส่วนปรมาจารย์เยว่เหลียง นั่งดื่มน้ำชาเงียบๆที่โต๊ะกลางห้อง
เย่ว์ฮวาหลี่ เป็นหญิงสาวอายุประมาณ 18 ปี รูปร่างผอมบาง สวมใช่ชุดสีเขียวอ่อน มีผ้าบางเบาสีขาวปิดบังใบหน้าตลอดเวลา นางคอยดูแลภุมมะอย่างดี ขณะที่นางกำลังเช็ดตัวให้เขา ภุมมะก็ได้สติขึ้น
“อ๊ะ... เธอเมื่อตอนเช้านี่ ขอบคุณที่ช่วยพูดให้ แต่มันทำให้ผมโดนอัด” ภุมมะพูดไม่พอใจเล็กน้อย
“เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว ดื่มน้ำก่อนรึไม่ หากลุกไม่ไหวข้าจะป้อนข้าวเจ้าเอง ข้าฝันอยากจะมีน้องชายมานานมากแล้ว”
“ผมนี่นะน้องชายคุณ ผมอายุมากกว่าคุณอีกนะ” ภุมมะกล่าวพร้อมกับลุกจากเตียง เดินไปยังโต๊ะกลางห้องที่มีสำรับอาหารวางอยู่
“ผมกินได้ใช่มั๊ย”
“กินเสียเถิด แล้วค่อยมาคุยกัน”
ภุมมะเวลาไม่นานจัดการอาหารตรงหน้า ตามด้วยน้ำชาอีกหลายจอก เย่ว์ฮวาหลี่ มาร่วมโต๊ะนั่งมองภุมมะอยู่นาน หัวเราะกับท่าทางมูมมามของภุมมะอยู่เรื่อยๆ
“เจ้ามีนามว่าอะไร” ปรมาจารย์เยว่เหลียงเอ่ยถาม
“ผมชื่อ ภุมมะ แล้วพวกคุณคือใคร”
“ข้าคือปรมาจารย์ เยว่เหลียง ผู้อาวุโสลำดับสอง แห่งพรรคประทับอัคคี เจ้ามีอะไรจะพูดมั๊ย”
“ผมไม่ใช่ขโมย ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเมืองนี้เลย ผมเพิ่งมาถึงเมื่อวาน”
“ข้ารู้ว่าเจ้าบริสุทธิ์ ข้าเสียใจที่เจ้าต้องมารับเคราะห์เช่นนี้ แล้วเจ้ามาจากที่ใด”
“ผมมาจากประเทศไทย”
“ข้าไม่รู้ว่าประเทศไทยอยู่ที่ใด แต่สำเนียงเจ้าแปลกประหลาด แม้จะฟังรู้เรื่องแต่ก็ฟังระคายหูยิ่งนัก”
“สำเนียงพวกคุณสิแปลก แล้วพวกคุณจะไม่ทำร้ายผมแล้วใช่มั๊ย”
“พวกเราทำร้ายเจ้าไปแล้ว ชิงของของเจ้า และยังจำเป็นต้องฆ่าให้ตายด้วย”
ภุมมะครุ่นคิด
“หากคุณจะฆ่าผม แล้วทำไมต้องเลี้ยงข้าวผมด้วย แถมจัดที่นอนอย่างดีพร้อมสาวสวยมาดูแล”
“เพราะว่ามีทางเลือกเสนอให้เจ้าไง แค่สองอย่างง่ายๆ จะตาย รึว่าอยากมีชีวิต”
“ก็ต้องรอดสิ ถามอะไรไม่คิดเลยนะท่าน”
“ฮ่าๆ ข้าดีใจที่เจ้าเลือกเส้นทางนี้ ข้ารับรองเลยว่าสิ่งที่เจ้าจะได้รับย่อมคุ้มค่ากว่าที่เสียไป เอาเถอะพักผ่อนซะพรุ่งนี้ข้าจะทำให้เจ้ามีชีวิตรอด” ปรมาจารย์เยว่เหลียงจิบชาครั้งสุดท้ายก่อนเดินออกไปจากห้อง
“นี่..น้องชาย เล่าเรื่องเกี่ยวกับประเทศไทยให้ข้าฟังหน่อยสิ”
“เรื่องของผมยังไม่จำเป็นหรอก ถ้าเธอเล่าเรื่องเกี่ยวกับเมืองนี้ให้ผมฟังก่อนจะเป็นพระคุณมาก”
“ได้สิถ้าข้าเล่าให้ฟัง แต่น้องชายต้องเป็นหนี้บุญคุณข้าเพิ่มอีกอีกหนึ่งครั้ง รวมเป็นสามครั้งนะ”
“เอาเถอะจะกี่ครั้งก็ชั่ง รีบๆเล่ามา แล้วก็เลิกเรียกผมว่าน้องชายได้แล้ว ผมอายุมากกว่าเธอนะ”
....ที่นี่คือโซเฟีย ดินแดนแห่งความสงบสุข เมื่อนานมาแล้วเป็นโลกของชนเผ่าเอลป์ แต่ครั้งหนึ่งโลกมนุษย์ได้เกิดภัยพิบัติขึ้น ราชาผู้รังสรรค์ที่ 1 ได้สังเวยชีวิตของตัวเองสร้างประตูเชื่อมสองภพ เพื่อให้เผ่าพันธุ์มนุษย์อยู่รอดสืบมา เมื่อภัยพิบัติผ่านพ้นมนุษย์บางส่วนได้กลับไปยังโลกเก่า แต่ก็มีส่วนมากที่พอใจอยู่ที่โลกใบนี้ ความสงบสุขที่มีมายาวนานกลับจบลง เมื่อสามพันปีก่อนมนุษย์จากโลกเก่าเริ่มกลับมาที่โซเฟีย กิเลสชั่วช้าก็ได้ถือกำเนิดขึ้น ยิ่งมนุษย์คนสุดท้ายนามว่า ลูต ทำผิดประเวณีจนถือกำเนิดราชามารโลกียะ ปกครองอาณาจักรอเวจี นำพาเหล่าเหล่าคนพาลผู้หลงผิดรุกรานอาณาจักรอื่นๆเรื่อยมา ในโซเฟียมีทั้งสิ้น 10 อาณาจักร 3 แดนลับแล ซึ่งอิสระนคร เป็นอาณาจักรที่เล็กที่สุด มีสี่พรรคใหญ่คอยดูแลประชาชน ปกป้องการรุกรานจากปีศาจอเวจี พรรคประทับอัคคีหนึ่งในสี่พรรคใหญ่ มีประมุขพรรคนามว่า อวี้วู่เรื่อ ผู้มีวิชายุทธชั้นไดมอน ระดับ 3 (บรอนซ์ ซิลเวอร์ โกลด์ เพลทตินัม ไดมอน แต่ชั้นแบ่งเป็น 10 ระดับ) มีสาวกประมาณหนึ่งแสนคน แบ่งเป็นศิษย์สายนอก ศิษย์สายใน และศิษย์สายตรง (สืบทอดตำแหน่งผู้อาวุโส) มี 10 อาวุโสปกครอง 10 หมู่ตึก และหมู่ตึกที่เราอยู่นี้นามว่า มู่ชิง (พฤกษาศักดิ์สิทธิ์) เป็นหมู่ตึกลำดับสอง(ลำดับจากการก่อตั้ง) แต่ความสามารถในการรบเป็นที่โหล่มาหลายร้อยปีแล้ว ...
“กากที่สุดในพรรค แล้วหมู่ตึกมู่ชิงมีสาวกกี่คนล่ะ”
“อะไรคือกาก? หมู่ตึกของเรามีพี่น้อง 98 คน”
“เฮอะกะโหลกกะลามาก จากคนเป็นแสนมีแค่ 98 คน”
“พูดแล้วก็น่าเสียใจ สืบเนื่องมาจากหมู่ตึกของเราตกต่ำ ได้อันดับสุดท้ายจากการประลองมาหลายร้อยปี ทรัพยากรฝึกฝนก็ได้รับน้อยลงไปด้วย หากรับคนมากๆรังแต่จะทำให้การฝึกฝีมือตกต่ำลงไปอีก ข้าเองเป็นศิษย์สายตรงได้รับทรัพยากรฝึกฝนเกือบทั้งหมด แต่พลังของข้ายังอยู่แค่ชั้น ซิลเวอร์ ระดับ 7 ข้าเองก็ละอายใจ”
“อืม ขอบคุณมากสำหรับข้อมูล ตอนนี้ผมอยากออกไปสูดอากาศข้างนอก แล้วก็อยากอาบน้ำมากๆ”
“ข้าว่าตอนนี้เจ้าอย่าได้เพ่นพ่านคดีความของเจ้ายังไม่ได้รับการแก้ไข เจ้าจะได้รับการปฏิบัติที่ไม่ดี แต่ว่าถ้าจะอาบน้ำให้รอดึกๆสักหน่อย”
“ก็ได้ๆ แต่ผมไม่อยากนอนแล้ว มีหนังสืออะไรให้อ่านบ้างมั๊ย”
“มีสิข้าชอบอ่านหนังสือมาก เดี๋ยวข้าจะเอาหนังสือโคลงกลอนมาให้เจ้า รอสักครู่นะ”
ภุมมะ ได้พบกับหนังสืออักษรประหลาดเหมือนพยาธิเส้นด้ายบวกกับพยาธิใบไม้แข่งกันดิ้นไปดิ้นมาในกองขี้เถ้า ภุมมะเพลิดเพลินเป็นอย่ายิ่ง ยังดีที่บางเล่มมีภาพประกอบ
เหมือนมีใครเอายานอนหลับมาพ่นใส่หนังสือ แม้จะไม่รู้เรื่องแต่ก็ทำให้เขาหลับไปจนถึงกลางดึก เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังพอให้ภุมมะตื่นขึ้น เมื่อเขาเดินไปเปปิดประตูก็พบกับสาวงามนางหนึ่งใบหน้าแช่มช้อยเรียวเล็ก ดวงตากลมโต จมูกที่ได้รูป และริมฝีปากที่น่าดูด
“นี่เธอ.... ครือครายย...”ภุมมะหัวใจโบยบินไปถึงสวรรค์ชั้นอะไรก็ไม่รู้
“ข้าเองน้องชาย ได้เวลาอาบน้ำของเจ้าแล้ว” เยว์ฮวาหลี่ตอบแบบไม่สนใจภุมมะ เนื่องจากหน้าตาของเขาไม่เข้าขั้น จนปลวกไม่ยอมรับเป็นเพื่อน ทำให้เธอไม่ได้มีอารมพิศวาส
ภุมมะเดินตามเยว์ฮวาหลี่มาจนถึงสระน้ำพุร้อน ท่ามกลางธรรมชาติสวยงามแห่งหนึ่ง
“เอาละ รีบอาบน้ำเถอะ นี่เป็นชุดสำหรับเปลี่ยน ข้าจะคอยเฝ้ายามไม่ให้ศิษย์คนอื่นมาเห็นเข้า”
ภุมมะ รับชุดมาอย่างอายๆ เขาลงแช่น้ำอย่างมีความสุขที่มีสาวงามคอยอยู่ใกล้ และเขาก็เผลอหลับไป...
ความคิดเห็น