Testament of the Demons พันธสัญญาแห่งปิศาจ

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 "จุดเริ่มต้น"

บทที่ 3

-จุดเริ่มต้น/Begin…

                 นั่นมัน นั่นมันดาบที่ผมตีมันขั้นมาเองกับมือเลยนี่หน่า แต่สังเกตดูจากอาวุธในบริเวณรอบๆห้องนี้แล้ว ดูท่าทางว่าจะเป็นของมาจากวังทั้งนั้น พวกเขาจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกอสูรกายพวกนี้รึเปล่านะ ??? ผมเริ่มสงสัยขึ้นมา แต่ว่าภาพที่ผมเห็นเมื่อตอนนั้น สภาพในเมืองผมนั้นโดนเผาไปแล้ว หรือว่าผมตาฝาดไปเองรึเปล่า หรือว่าผมอาจจะดูผิดไป อย่าเพิ่งมาคิดเรื่องนี้เหอะ สภาพตอนนี้ตัวเองยังแทบออกไปจากคุกนรกนี่ไม่ได้อยู่แล้ว ตัวเองก็ยังไม่รู้อีกว่า “ที่นี่ คือ นี่ไหน” แต่ทว่าตอนนี้ก็ต้องรีบเก็บอาวุธติดไม้ติดมือไปหน่อยเพื่อป้องกันตัวจากพวกอสูรกายอีกไม่รู้กี่ตัว เมื่อผมคิดได้ว่าสิ่งนี้คือสิ่งที่สำคัญที่สุด ผมก็รีบเก็บดาบไป 2 เล่ม เอาปลอกดาบพันติดไว้กับเอว เวลาเคลื่อนที่จะได้สะดวกและเวลาหยิบออกมาฟาดฟันเหล่าอสูรกายก็จะทำได้ไวและคล่องแคล่วมากด้วย ถึงวิชาดาบ วิชาซามูไร พวกนี้ผมจะไม่ค่อยรู้ดีนัก ในเมื่อผมเป็นนัดตีดาบพื้นฐานเรื่องพวกนี้ ผมก็มีติดมือมาบ้างอยู่เหมือนกัน เอาล่ะได้เวลาที่ต้องออกไปซะแล้ว เธอให้สัญญาณผมที่ประตูทางออกของห้องนี้

          ค่อยๆ และก้าวฝีท้าวให้เบา-บางที่สุดเท่าที่จะทำได้ ค่อยๆ ค่อยๆ ในที่สุดก็ถึงประตูหลังแล้ว ผมรู้สึกโล่งใจอย่างมาก

“#$^ !!!!!!!!!!!!!!” เห้ย ดูท่าทางว่าพวกมันจะเห็นผมเข้าซะแล้ว ทะ ทะ ทำไงดีล่ะ จะหนี หรือ จะสู้ ละ ล่ะ แล้วผมจะสู้ไหวรึเปล่า เอาล่ะนี่คือการต่อสู้ครั้งแรกของผม ผมจะรอดรึเปล่า หรือ...

“วิ่งหนี เร็วเข้า !!!” เสียงตะโกนของเธอเข้ามาขัดกลางคันระหว่างที่ผมคิด แต่ก็ดีไม่น้อยเลยเพราะว่าคำที่เธอแหกปากพูดออกมานั้น มันได้ปลุกผมที่อยู่ในสภาพไม่แตกต่างอะไรกับอาการเหวอ หวาดกลัว เท่านั้นล่ะ พอผมคิดได้ผมรีบใส่แรงให้เต็มที่กับฝีเท้าของผม โกยให้สุดแรงเกิดไปเลย

***ควับ*** หะ หะ พอผมหันหน้ากลับมาอีกที เหล่าอสูรกายเหล่านั้นมันได้มายืนอยู่ข้างหน้าผมเสียแล้ว ในขณะนั้นเอง ภาพทุกอย่างดูเหมือนจะสโลว์ไปหมด ขาผมแข็ง มือและแขนของผมแทบจะขยับไม่ได้ เหงื่อจากหน้าผากผมแตกพลัก ผมยืนดูภาพข้างหน้าอย่างหดหู่ และสลดใจมาก อสูรกายข้างหน้าผมกำลังชักดาบที่ตีจากมือผมเองออกจากฝักมา แล้วง้างขึ้นบนอากาศเหนือหัวมัน ใบหน้ามันดูน่ากลัว สยดสยอง น่าขยะแขยง

“ผมกำลังจะตายแล้วสินะ” ผมจะตายด้วยน้ำมือจากอาวุธที่ตัวเองสร้างขึ้นมา จะตายด้วยน้ำมือของตัวอะไรที่ผมก็ยังไม่รู้จัก จะตายในสภาพที่ขี้กลัว ตาขาว ผู้หญิงคนนั้น เธอไปไหนนะ หรือว่าหนีไปก่อนแล้ว ขอให้รอดละกัน ก็ดีที่ว่าผมไม่ได้ตายอย่างทรมาณจากแท่นประหารนั่น ผมสงสารผู้คนมากมายที่ต้องตายไปอย่างไม่รู้              อิโหน่อิเหน่เลย ตายอย่างทุกข์ทรมาณ บางคนอาจจะต้องมาเจอกับญาติพี่น้อง เพื่อน คนรัก ที่ต้องมาตายต่อหน้าต่อตายืนดูสภาพคนที่ตัวเองรู้จักโดนทรมาณอย่างเย็นชา ดาบเล่มนั้นกำลังฟาดฟันลงมาที่กลางหน้าอกของผม คมดาบช่างสวยนัก ลายขอบดาบที่ดูเหมือนเปลวไฟจะกลืนกินทุกสรรพสิ่งทุกชีวิตที่ขวางหน้า ของที่ผมสร้างขึ้นมาเอ็งกับมือ มันคร่าชีวิตผู้คนไปกี่ชีวิตแล้วนะ มันจะมอบความทุกข์แก้ผู้ตายแก่คนรอบข้าง จะมอบความยโส อำนาจอันเยอหยิ่ง แก่ผู้ใช้มันเป็นของที่ส่งผลเสียให้มากกว่าผลดีซะอีก 

***สะ สะ ส้วบบบบบบบ*** ปลายของคมดาบเริ่มดิ่งลงมาเฉือนลงกลางที่หน้าอกของผมในแนวทแยง คมดาบเหล่านั้นเริ่มจะเปิดหนังส่วนแรกของผมออกมา เริ่มเห็นเนื้อส่วนใน เลือดที่จากค่อยๆซึมออกมากลับกลายว่าเลือดจากหน้าอกผมตกพื้นอย่างไกลเหมือนน้ำที่ล้นออกมาจากบ่อ คราวนี้ปลายดาบเริ่มกรีดฟันลงมาที่ส่วนท้องของผม มันเฉือนลึกลงไปมากกว่าที่หน้าอกของผมเสียอีก คมมีดมันกรีดเข้าไปในท้องผมได้อย่างง่ายดาย แต่จังหวะที่อสูรกายฟาดฟันคมดาบลงมาได้หยุดชะงักไว้แค่นั้น ทำไมมันถึงหยุดล่ะ

“อัคคคคคคคค” ดาบมันไม่ได้หยุดยั้งไว้แค่นั้น แต่มันกลับเสียบ แทง เข้ามาที่กลางท้องของผม เสียงเลือดที่สูบฉีดแรงมากจากขั้วหัวใจ ผมรู้สึกว่าตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงเอามากๆ ผมรู้สึกเจ็บเจียนตาย ผมอ้วกออกมาเป็นเลือดมันเลาะ เปื้อนเต็มคมดาบของผมไปหมดแล้ว มองเหงยหน้ามองขึ้นดูใบหน้าของเจ้าอสูรกายนั่นอีกครั้ง

“มันช่างน่าเกลียดยิ่งนัก” ผมก็ได้แค่บ่นไปในใจอยู่ดี แค่แรงขยับเปลือกตาขึ้นผมก็แทงจะไม่มีอยู่แล้ว ตาของผมเริ่มปิดลงอย่างช้าๆ หัวใจเริ่มเต้นเบาลงเรื่อยๆ แรงเริ่มหดหายไปจากร่างกาย สภาพรอบกายผมดูเหมือนสีเทาไปหมด ภาพมันเริ่มเบลอๆ ผมเริ่มมองอะไรไม่เห็นแล้ว หายใจไม่ออก อึดอัด มันอึดอัดมาก หัวใจของผมเริ่มหยุดเต้นลงเต็มทีแล้ว จังหวะการเต้นของมันเบาลงมาก สีเลือดของผม สีเลือด มันเป็นสีที่สดมาก ไม่ต่างไปจากลุงคนที่ตายต่อหน้าผมด้วยการโดนตัดคอเลย แล้ว... เธอ เธอ ผู้หญิงคนนั้น เธอยังคงอยู่รอดรึเปล่านะ... นึกถึงหน้าเธอขึ้นมาแล้ว ผมอดที่จะยิ้มไม่ได้ มันเริ่มปวดไปทั้งตัว มันเหมือนมีอะไรสักอย่างมาบีบหัวใจของผม ยิ่งฝืนทนอยู่อย่างนี้มันก็ยิ่งบีบหัวใจผมแรงเข้าไปเรื่อยๆ อ้ะ นั่น นั่น เธอวิ่งมาแล้ว แต่ใช่เธอรึเปล่านะ ตาของผมเบลอมากในตอนนี้ เธอชักดาบเล่มโปรดที่ผมตีขึ้นมาเองกับมืออย่างตั้งใจ มันเป็นผลงานแรกที่ผมไม่ได้ทำขึ้นเป็นชุด ผมทำมันขึ้นเล่มเดียว มันเป็นดาบเล่มแรกที่คณะทหารจากวังเข้ามาจ้างผมตีที่บ้านของผม เมื่อตอนที่ผมยังอยู่ในเมือง เธอ เธอคนนั้นวาดท่วงท่าดาบได้สวยมาก สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยพบเคยเห็นมา เธอตอบรับจากการฟันของอสูรกายนั่นได้ เธอปัดดาบออกจากมุมที่พอดี ดูเหมือนว่าแรงจะไม่ค่อยไปใช้มากเลย ข้อมือและแขนของเธออ่อนช้อยมากตอนที่ปัดดาบออกอยู่นั้น เธอแกว่งคมดาบเป็นรูปพระจันทร์ครึ่งเสี้ยวบั่นหัวเจ้าอสูรกายตนนั้นออก อย่างสวยงาม เธอหันหน้ามามองที่ผม และวิ่งเข้ามาหาผมอย่างเร็วที่สุด ธะ ธะ เธอยังอยู่รอดรึเนี่ย ดีใจด้วยนะ ดะ ดะ ดะ ดี... ดีใจด้วย...

 

To be continue...