Open Heart - เปิดบัญชีรัก เช็กบิลหัวใจ !

ลำดับตอนที่ #4 : Open Heart :: Editorial บทนำ [ 100% ]

 

                     

  บทนำ

 19:08 P.M

 ณ ย่านโตเกียว

 

          ร้านอาหารที่หรูหราแห่งหนึ่งประดับประดาไปด้วยแสงไฟสีส้มอ่อนๆเข้ากับบรรยากาศในร้านได้เป็นอย่างดีโทนสีภายในร้านเป็นสีครีมผสมผสานกันได้อย่างลงตัว   เพลงบรรเลงที่เปิดคลอเบาๆทำให้ใครหลายๆคนเคลิบเคลิ้มไปกับมัน ยิ่งในเวลากลางคืนก็ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ให้กับสถานที่แห่งนี้อีกมากมาย จึงทำให้ร้านนี้เป็นที่นิยมสำหรับคู่รักอย่างมาก สมกับที่มีชื่อว่า Lover’ Restaurant

 

แกร๊ง~

 

เสียงกระดิ่งหน้าประตูที่พนักงานต้อนรับ เปิดให้เจ้าของร่างสูงเข้ามาภายในร้านอาหารที่เต็มไปด้วยคนจำนวนไม่มากนักเพราะอยู่ในช่วงหัวค่ำจึงไม่ค่อยมีลูกค้าเข้ามาเท่าไหร่ เพราะส่วนมากจะค่อนข้างเยอะในช่วงเวลาดึกๆ     เจ้าของร่างสูงชะโงกหน้าแลขวาซ้ายมองหาคนที่เขานัดเอาไว้เพราะมั่นใจแน่แล้วว่า‘เธอ’คนนั้นต้องมาก่อนเวลาเป็นแน่นอน

 

“ ชินยะ…ทางนี้ๆ” เสียงใสเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากผู้คนที่กำลังนั่งคุยหรือรับประทานอาหารกันอยู่พลางโบกมือไปมาเพื่อให้ร่างสูงรู้ว่าเธออยู่ตรงไหน ร่างสูงรีบเดินไปหาเจ้าของเสียงใสทันที    เมื่อเขามาถึงโต๊ะและนั่งลงเธอก็มองหน้าเขาคนที่ได้ขึ้นชื่อว่า ‘แฟน’อย่างมีน้ำโหนิดหน่อยและก็เริ่มหงุดหงิดที่เขาเอาแต่มองหน้าของเธอไม่เลิก

 

“มองหน้าฉันทำไม!? นัดฉันมาตอนหกโมงแล้วนี่มันกี่โมงแล้วคะคุณแฟน” เธอพูดกับเขาอย่างยิ้มเยาะและไม่ใส่ใจอะไรมาก

 

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอต้องบ่นเพราะว่าเขาเลยเวลานัดไปตั้งหนึ่งชั่วโมงจนตอนนี้เวลาทุ่มเศษๆแล้ว

 

“ ขอโทษทีฉันยุ่งน่ะ….คราวหลังฉันจะมารอเธอก่อน”

 

“ นายพูดมาเป็นรอบที่ร้อยแล้วนะ -__-‘ แต่ก็ไม่เคยมีเลยซักครั้ง….เฮ้อ~” เธอถอนหายใจออกมาเบาๆเพราะว่าคำพูดประโยคนี้เขาพูดมาเกือบร้อยครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคยมีเลยซักครั้งที่เขาเป็นฝ่ายมารอเธอก่อน

 

“ เรนะ..ฉันมีระ…..”

 

“ จริงซิ! นายน่ะทานอะไรมารึยัง ดูหน้านายซิซีดไปหมดเลยจะเป็นนักร้องแล้วหัดดูแลตัวเองซะบ้างซิ เดี๋ยวก็หมดหล่อหรอก ฮะๆ ^_^ ”

 

เธอพูดพลางยื่นมือไปจับที่ใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยนกลัวว่าใบหน้าที่เธอหลงใหลและคลั่งไคล้มานานนับห้าปีนี้มันจะมีอะไรมากระทบกระเทือน    เจ้าของร่างสูงชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่จะยื่นมือที่วางอยู่บนตักมาทาบกับมือของหญิงสาวที่ทับอยู่บนใบหน้าของตน

 

“ ชินยะ…วันนี้นายเป็นอะไรไปดูไม่ร่าเริงเลย… เอ้า! ยิ้มซิยิ้ม (>0<)” เธอพูดพลางดึงแก้มของเขาแล้วก็ทำตาโตๆให้ฝ่ายตรงข้ามมีเสียงหัวเราะ แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆจากชายหนุ่มเลย  

 

“ เรนะฉัน….” เขารีบดึงมือของเธอออกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและหนักแน่นพลางมองตรงไปยังหญิงสาวที่อยู่ฝั่งตรงข้าม “ นี่! นายยังไม่ยิ้มเลยนะ ยิ้มก่อนๆ ไม่งั้นฉันไม่ฟังนะ ^o^”

 

“เราเลิกกันเถอะ!”

 

“……………”

 

“ฉันมีคนใหม่แล้วขอโทษนะ”

 

“ฮะๆ นะ..นายอย่าล้อฉันเล่นซิชินยะ…ฉันไม่ตลกเลยนะฉันยิ้มไม่ออกจริงๆ…..นะ”  เธอมองหน้าของเขาอย่างไม่เข้าใจว่าอยู่ๆทำไมถึงพูดคำๆนี้ออกมา ทั้งๆที่ตลอดห้าปีมานี้เธอไม่เคยทะเลาะกับเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว คำพูดคำนี้เป็นเสมือนกับมีดแหลมคมขนาดใหญ่ที่ปักลงมากลางใจ เป็นเหมือนกับคลื่นลูกใหญ่ที่พัดเข้าฝังอย่างแรง เธอหายใจไม่ทั่วท้องและมองใบหน้าของเขาอย่างไม่เข้าใจ หัวใจเริ่มจะบีบตัวจนแน่นหน้าอกอย่างช้าๆ เพราะถ้อยคำที่เขาเอ่ยขึ้นมา

“ฉันไม่ได้ล้อเล่น”

 

“ ทำไม….….ทำไมล่ะชินยะเพราะอะไร….ฉันทำอะไรผิดหรอ”

 

“ เปล่าหรอกเธอไม่ได้ทำอะไรผิด”

 

“งั้นทำไมล่ะ!?! นายบอกฉันมาซิ ทำไมถึงพูดแบบนี้!!”

 

“ฮึ! เธอนี่มันโง่จริงๆนะ ถูกหลอกแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ตลอดห้าปีมานี้ฉันไม่เคยรักเธอเลยเธอมันก็แค่ของเล่นฆ่าเวลาเท่านั้น ยังไม่ได้มีความสำคัญเท่ากับผู้หญิงคนอื่นของฉันเลยด้วยซ้ำหึ ก็แค่หน้าตาดีหน่อยเท่านั้นแหละฉันถึงเล่นได้นาน แต่ก็นะเธอมันจืดชืดเกินไปฉันเลยเบื่อก็เท่านั้นแหละ !!”  

 

เขาแสยะยิ้มออกมาอย่างเลือดเย็นเปรียบเสมือนผู้มีชัยที่ได้หลอกลวงผู้หญิงตรงหน้าอย่างไม่แยแสว่าเธอจะรู้สึกยังไงเจ็บปวดแค่ไหน

 

คำพูดของเขาทำให้เธอถึงกับต้องก้มหน้าและหลับตาเอาไว้ภาวนาว่ามันเป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้นถ้ามันเป็นความฝันก็ขอให้ตื่นซะตอนนี้เพราะไม่อยากอยู่ในฝันร้ายนี้ต่อไป ชินยะคนที่อ่อนโยนและดูแลเธอมาเสมอดวงตาที่คอยเป็นห่วงเป็นใยเธอตลอดเวลา ในตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว มีแต่ความหลอกลวงร้ายกาจและเย็นชาคนนี้ไม่ใช่ชินยะ เธอได้แต่ปล่อยน้ำตาให้ไหลไปเรื่อยๆ และพยายามเก็บเสียงสะอื้นเอาไว้อย่างถึงที่สุด

 

“ โทษทีนะ! เผอิญฉันมีนัดต้องรีบไปน่ะ คงอยู่เช็ดน้ำตาให้ ‘คุณ’ ไม่ได้…ลาก่อน”

 

“………”

 

คำพูดที่แต่ก่อนมักจะใช้คำว่า ‘เธอ’ ตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นคำว่า ‘คุณ’ ไปแล้วเพราะว่าการตัดขาดความสัมพันธ์นี้ก็เหมือนกับว่าได้ตัดขาดทุกสิ่งทุกอย่างไม่เหลือแม้แต่คนรู้จัก กลายเป็นคนแปลกหน้าเท่านั้น     เมื่อเธอรู้ตัวว่าเขาได้ไปจากที่ตรงนี้แล้วกำแพงที่อดกลั้นก็พังทลายลงมาอย่างง่ายดายราวกับว่ามันอดทนมาแสนนานเหลือเกินทั้งๆที่เพิ่งผ่านไปไม่กี่นาที

 

“  ฮือๆ…….ทำไมๆ….ฮือๆ ฮึกๆๆ…..ทำไมต้องทำแบบนี้……ชินยะ”

 

เธอได้แต่ปล่อยให้ความรู้สึกทั้งหมดตลอดห้าปีที่โง่งมอยู่กับคำว่ารักจนโงหัวไม่ขึ้นพลั่งพรูออกมาให้หมดสิ้นไปกับน้ำตาเพราะว่าหลังจากนี้น้ำตาจะไม่มีทางได้ออกมาอีกเป็นครั้งที่สองเพราะผู้ชายคนนั้น    สุดท้ายเธอก็ต้องอยู่คนเดียวทั้งๆที่เคยบอกว่าจะไม่ทิ้งเด็ดขาดสุดท้ายมันก็กลายเป็นเพียงแค่คำพูดตายใจจากปากของเขาเท่านั้น ไม่เหลือแม้กระทั่งพ่อและแม่ไม่เหลือแม้กระทั่งคนที่รักและไว้ใจที่สุด สุดท้ายก็ต้องอยู่ตัวคนเดียว….

         จบลงแล้วซินะละครแห่งการหลอกหลวง ตอนนี้มันได้ปิดม่านลงอย่างถาวรแล้วความสัมพันธ์ที่มันไม่เคยมีอยู่จริงมีแต่การโกหกได้จบลงแล้ว!!!  

 

 

MuDum….

 

                    มาอัพแล้วนะค่ะในที่สุดก็ได้ซักที ตอนที่หนึ่งก็มาแล้วค่ะ ตามสัญญาว่าหลังจากวันสอบจะมาอัพให้นะคะ J55555. เลือดแทบหมดตัวเลยค่ะ สมองก็คงจะพังแล้วเพราะหลังจากที่อ่านหนังสือเป็น ‘กองๆ’ ฝ้ายก็มานั่งปั่นๆ หลังจากที่ดองเอาไว้( นาน )และต้องกลับมารีไรท์ใหม่อีกสองรอบ TToTT    กระซิกๆ~  ฝ้ายอยากจะระบายมากเลยขอระบายซักนิดนะคะ คือว่า ตอนสอบเนี่ยวิชาคณิตศาสตร์ส่วนใหญ่เป็นวิชาที่ไม่ค่อยจะชอบกันใช่มั้ยละค่ะ ฝ้ายเองก็ไม่ชอบคิดๆๆอย่างเดียวปวดหัวแต่ก็พอทำได้ค่ะ คิดว่ามันเป็นวิชาที่เราห่วยสุดๆและคิดว่าต้องตกแน่นอน แต่! พอมาเจอวิชา ‘ วิทยาศาสตร์คำนวน’ นี่ต้องคิดใหม่เลยค่ะไม่น่าเชื่อว่ามันจะ ยากกกกกกก อลังการขนาดนี้ L สูตรนิต้องนั่งนึกๆๆอย่างเดียวสุดท้าย ฝ้ายก็ใช้  Vend To Douw ( เวิร์ค ทู เดา ) ค่ะ จนปัญญาแล้วจริงๆ TT^TT 

 

                                  สุดท้ายฝ้ายก็ขอให้ เม้น บ้างอะไรบ้าง ติชม ได้ค่ะ J

 

    ( 7 / 9 /53 )

        MuDum *..*