คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ "เริ่มต้นจากหยุดไปนานของโชคชะตา"
“...ในที่สุดก็เจอสักที”
“ใช่ ตามหาตั้งนานหน่ะครับ”
“น่าเบื่อชะมัด”
เสียงคนกลุ่มหนึ่งคุยกันดังก้องไปทั่ว ภายในวิหารแห่งหนึ่งที่ไร้ซึ่งผู้คน ไร้ซึ่งทุกอย่าง คนกลุ่มนั่นเดินไปเรือยๆ พลางคุยกันอย่างหลายอารมณ์ แต่อย่างน้อยในใจหลายๆคนก็ดีใจในความพยายามตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านมา
“...เงียบได้แล้ว” ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบ แต่ทุกคนดูท่าจะรู้ว่าเขาค่อนข้างดีใจ ถึงแม้จะไม่แสดงออก แต่อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่ได้โง่ขนาดให้คนตรงหน้าอารมณ์เสียได้ ไม่งั้นคงมีคนตายแน่ๆ
ในที่สุดพวกเขาก็เดินมาถึงประตูบานหนึ่ง รูปสลักบนประตู มันเรืองแสงทันทีที่ผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มแตะมัน เสียงสบถเบาๆของคนในกลุ่มก็ออกมาพอได้ยินไปทั่ว ทุกคนจึงได้แต่มองหน้ากันเอง ถึงจะหันไปมองเชลยคนหนึ่งที่จับได้ตรงหน้าประตู
แต่ดูท่าเชลยจะไม่ได้รับสนธิสัญญาจับเชลยแน่ๆ และสภาพของเขาชนิดที่ถ้าฟ้องศาลโลกคงได้เงินอือซ่า แต่คงยากเพราะดูท่าเขาคงไม่รอดไปฟ้องศาลแน่
“คงต้องถามวิธีเปิด ‘ไอนี่’ แล้วหล่ะมั่ง” ผู้ชายคนหนึ่งชี้ไปที่ประตู แล้วหันไปมองสภาพเชลยวันกลางคนที่น่วมไปทั้งตัว
“หึ...คงถามได้ความหล่ะมั้งครับ ก็คุณเล่นอัดเขาซะยับขนาดนี้”
“หุบปากซักนิดจะมีใครว่าไหม เนสโก้” เสียงคำรามของชายคนนั่นดังไปทั่วบริเวณ
“ผมพูดความจริง หรือคุณจะเถียง” เด็กหนุ่มดันแว่นตัวเองขึ้น ก่อนจะยิ้มเยาะ
ชายหนุ่มไม่พูดอะไรเลยซักนิด เสียงตูมดังขึ้นจนบางคนต้องอุดหู แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น
“ถ้าคุณอารมณ์เย็นอีกนิด คุณจะเต็มบาทมากเลยนะครับ คุณไททัน” ยิ่งพูด ยิ่งยิ้ม รอยยิ้มที่คนเห็นแล้วอยากจะกระทืบที่สุด
ไททัน เด็กหนุ่มที่อายุอานามน่าจะพอๆกับเนสโก้ ก็สะบัดมือเรียกแสงสีแดงส่องในมือ เพราะทนคำพูดกวนอารมณ์ไม่ไหวแล้ว แต่เนสโก้ก็ใช่ยอม สะบัดมือเรียกแสงสีฟ้าอ่อนเหมือนกัน ยังไม่ทันที่ทั้งสองคนจะทำอะไร แรงกดดันจากหัวหน้าของเขาก็กดทั้งสองคนจนนิ่ง แน่นอนว่าถึงแม้จะยอมรามือ แต่ทั้งสองคนต้องเล่นกันนอกรอบแน่นอน ดูจากสายตา
“เอาหล่ะ Guardian(การ์เดี้ยน) ผู้พิทักษ์ตัวน้อย บอกสิว่าจะเปิดประตูยังไง” หัวหน้าเอ่ยขึ้น
ถุย!
เสียงถุยน้ำลายจากปากเชลยแสดงให้รู้ทันทีว่าคงไม่พูดอะไรแน่ เสียงต่อมาจากเสียงถัยน้ำลายก็คือโครมใหญ่ ฝุ่นควันฟุ้งไปทั่วเหมือนระเบิดลง เกิดหลุมบ่อใหญ่ที่พื้นแทนที่จะเป็นเชลยเมื้อกี้ คราบเลือดกระเด็นไปทั่วบริเวณบอกได้เลยว่าคนเมื้อกี้ ไม่รอดแน่นอน
“...โธ่ หัวหน้า แล้วเราจะถามจากใครหล่ะค่ะนั่น”
“ช่างหัวมัน” ชายหนุ่มตอบด้วยเสียงสบอารมณ์ไม่น้อยทีเดียว
“หึ...งั้นพวกผมก็ขอตัวไปทำหน้าที่เดิมแล้วกันนะครับ” เนสโก้พูดยิ้มๆ เหมือนเรื่องเมื้อกี้ไม่เคยเกิดขึ้น
หลายคนเริ่มขยับตัวบ้าง เพราะทุกคนรู้ว่าตัวเองต้องทำหน้าที่อะไร ยังไม่ทันที่จะไป หัวหน้าก็กล่าว
“...เนสโก้ นายกับเฟนิสไปสำรวจข้างนอกแทน ข้าสังหรณ์ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นข้างนอก”
“หมายถึงทวีปหลักเหรอครับ”
“ทวีปเกิดด้วย”
“ได้ครับหัวหน้า” เนสโก้ยิ้มรับก่อนจะกวักมือเรียกสาวน้อยอีกด้านมาหาเพื่อไปด้วยกัน สุดท้ายยังไม่วายที่จะหันไปยิ้มเยาะชายร่างโตขี้โมโหอีกด้วย
เมื่อทุกคนไปหมดแล้ว เหลือหัวหน้าอยู่คนเดียว เขาเริกฮูดสีดำบนหัวออกให้เห็นถึงผมสีเงินยาวประบ่า กับดวงตาสีเดียวกัน ใบหน้าที่หล่อเหลาเอาการกำลังยิ้มอย่างยินดีในรอบหลายร้อยปี
หึ...อีกไม่นานหรอก มันต้องจบได้แล้ว
คิดได้ดังนั้นเสียงหัวเราะของหัวหน้าก็ดังก้องไปทั่ววิหารโบราณ
--------------------
ความคิดเห็น