คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่4 สู่โฮลี่เอิร์ด
บทที่4 สู่โฮลี่เอิร์
โอเรับ เียอีแล้ว…
ำสาป ระเบิแส ระสุนเวทมน์ ผมไม่รู้หรอนะว่าสิ่ที่นับวแม่มพวนั้นยิออมาืออะไร แ่ที่แน่ๆผมไม่มีเวลามาสสัย ลิโอน่าเพิ่มระับเสียารแหปาึ้นอีสอระับในาร่อรอ แู่เหมือนาานี้เมาไม่ไ้รู้สึันอะไรเลย เายัยืนยันำเิม “สี่เหรียแม่หนู” พลาแสยะยิ้มไม่รู้ร้อนรู้หนาว ให้ายเถอะ ถ้าผมเป็นลิโอน่า ่อให้เาเรียเพิ่มอีสัร้อยเหรียในอนนี้ผม็ไม่แร์หรอนะ ิสเอร์แห่วามมืทั้สามนเินเ้ามาอย่า้าๆ ใล้ึ้นอี ใล้ึ้นอี สามสิบเมร ยี่สิบห้าเมร ยี่สิบเมร พวเธอูไม่รีบร้อนอะไร ถ้าผมหูไม่ฝา ผมิว่าผมไ้ยินิสเอร์หลินผิวปาเป็นทำนอเพลแฮปปี้อฟาร์เรวล์ วิลเลียมส์้วย (Happy – Pharrell Williams)
“เลอร์โแลร์ัวน้อย มาับ้าเถอะ เลิเล่น่อนหาสัที” ิสเอร์เนฟาิล่าพูอย่าไม่รีบร้อน พวเธอยัเ้ามาใล้เรื่อยๆ
“วิาน้อย เธอำลัุยับใรอยู่น่ะ?” ิสเอร์มาร์ธ่าถามึ้นับลิโอน่า ูเหมือนว่าพวเธอะมอไม่เห็นาาน ันั้นพวเธอไม่รู้ถึแผนารหลบหนีสู่โฮลี่เอิร์อพวเราแน่ๆ ผม้อถ่วเวลาเพื่อให้ลิโอน่า่อรอับาานเ้าเล่ห์ แ่ยัไล่ะ? ผมวระระโไปวาพวเธอแล้ววนุยว่า ‘เฮ้ ที่โรเรียนเป็นไบ้า?’ ผมแหลเป็นฝุ่นในอยั้แ่ยัไม่ทันอ้าปาพูแน่ๆ พวเธอเ้ามาใล้ในระยะสิบห้าเมร ไม่มีเวลาแล้ว
“หยุ่อน!” ผมะโน ลิโอน่าหันลับมามอผมทันทีว่าผมะทำบ้าอะไร เหล่าิสเอร์แห่วามมืะัและหยุฝีเท้า
“อย่าหาว่าันใร้ายเลย แ่ันร่ายาถาไว้แล้ว ถ้า เอ่อ... พวเธอ ถ้าพวเธอ ้าวมาอี้าว ผ่านเอ่อ... วแหวน*เพนาเิลอันล่ะ็...” ผมะุะั (*Pentacle าวห้าแ)
“ทำไม?”ิสเอร์เนฟาิล่าถาม เธอไม่มีวามรู้สึใอะไรเลย
“ไฟ ไฟนรอันะแผเผาพวเธอทันที พวเธอะทรมานมาเลยล่ะ ะ ใ่ไหมลิโอน่า?” ผมหันไปหาแนวร่วม ลิโอน่าสบถำหยาบออมาเบาๆ่อนะอบห้วนๆว่า “ใ่”
ิสเอร์ทั้สาม้าวผ่านเพนาเิลอมปลอมอผมโยไม่ลัเล ไม่มีอะไรเิึ้นทั้นั้น ใ่รับ มันไม่เวิร์ มิหนำ้ำผมยัลายเป็นไอ้ั่ในสายาทุนทันที ถึะอยู่ในวินาทีที่เสี่ยายและมึนเมาาแอลอฮอล์ แ่ผมยอมรับรับว่าผมยัมีวามรู้สึายหน้าอยู่
“เิอะไรึ้นับพวศาสราารย์เบลล์” ผมเปลี่ยนเรื่อถามพวเธอ ิสเอร์เนฟาิล่าหัวเราะหึๆ่อนะอบผมว่า
“อยารู้ะารรมอเ้าพวน่ารำานั้นน่ะเหรอ มาับ้าสิ”
พวเธอเินเ้ามาใล้มา ในระยะที่ผมถอใที่ะรอีวิ แ่ทันในั้นเอ
“ไ้! เอาไปะ แนี่มันปิศาริๆ” ลิโอน่าวัเหรียทอสี่เหรียออมาและโยนไปทาาาน เหรียทอส่อแสวิบวับเล็น้อย่อนะหายไปในอาาศ
“เหรียนั้น หรือว่า หยุนะ!”ิสเอร์หลินำราม ูเหมือนพวเธอรู้แล้วว่าเราำลัะทำอะไร เธอร่ายเวทมน์แห่วามมือีรั้ แ่มัน้าไป
“โอเ ามสัาแม่หนู”าานหัวเราะ ทันในั่นเอ ห้วอาาศบิเบี้ยว ประูมิิเปิออและระาร่าอผมับลิโอน่าเ้าไปในหลุมอาาศอย่ารวเร็ว ผมเียายเป็นรอบที่สามอวัน เสียรีร้อ้วยวามโรธอิสเอร์ทั้สามัไล่หลัพวเรามา แู่เหมือนว่าพวเธอะามเ้ามาไม่ไ้
ารเินทาแห่วามสุ ผมว่าาานน่าะเปลี่ยนื่อิารอเาเป็น ารเินทาิ่เวหานร เสียมาว่า ุลอินนาารวามรู้สึว่าเราำลัาที่สูอย่าเ่นยอึเอ็มไพร์สเท้วยวามเร็วสัสามร้อยไมล์่อั่วโมูสิรับ ผมำไม่ไ้ว่าผมรีร้อไปัแ่ไหน ลิโอน่าับมืออผมไว้แน่นนระูผมแทบละเอีย เราหลับาปี๋ ผ่านไปราวรึ่นาที ผมรู้สึเหมือนนับอะไรบาอย่า มันเหมือนอาาศนุ่มๆ ปุยนุ่น และน้ำรวมัน ไม่มีวามรู้สึเ็บสันิ ผม่อยๆลืมา ภาพที่เราเห็นมันสวยามราวับฝัน
ผมับลิโอน่าำลัอยู่ลอยบนอวาศ แ่เราสามารถหายใไ้ รอบๆัวอผมือวาวมามายหลาหลายสีสันเินะบรรยาย ฝุ่นธุลีอวาศและาวเราะห์มามาย ผมมอเห็นโลอเรา อีีหนึ่ที่หันหลัให้วอาทิย์เป็นเวลาลาืน ในะที่อี้านำลัหันหน้าเ้าสู่แสสว่า มันสวยามมา แ่ในะที่เราำลัื่ม่ำับทัวร์อวาศอย่ามีวามสุ ารเินทาิ่เวหานร อาาน็เริ่มอีรั้ เรารู้สึเหมือนสมอำลัะถูแยส่วน
เราเลื่อนัวผ่านัรวาล ผมิว่านะ ทิวทัศน์รอบๆัวเราเ็มไป้วยสีสันออวาศทีู่ไม่รู้เรื่อ แหล่ะรับ ้วยวามเร็วนานี้ ผมวระีใที่ัวเอไม่็อายเสีย่อน
ทันในั่นเอ ภาพบาอย่าัเ้ามาในหัวผม ายหิู่หนึ่ำลัวิ่หนีบาอย่า ราสัลัษ์รูปัวเอ็ม(M)สีทอที่อยู่ท่ามลารารูปวอาทิย์ เสียพูบาำที่ผมฟัไม่รู้เรื่อ อะไรสัอย่าเี่ยวับอิลลูมิันเ้ รารูปัวเอ็มอีแบบหนึ่ แ่รานี้อยู่ท่ามลาสัลัษ์อวันทร์ เ็หิในุผ้าลุมฮู๊สีำ เธออายุน่าะสัแ่เ็ถึแปวบ
ผมรู้สึหมสิไป่วเวลาสั้นๆ ผมไ้ลิ่นห้าอ่อนๆ ลิ่นอุหลาบและอไม้ป่า ไ้ยินเสียลำธารไหลเอื่อย แสแอ่อนๆส่อมาที่ผมอผม ผม่อยๆลืมาึ้น เราอยู่ที่ไหนัน ลิโอน่าื่นึ้น้าๆผม ่อนที่ผมะทันพูอะไร เธอระาัวผมและทุบที่หลัอผมอย่ารุนแร
ผมอาเียน แ่สิ่ที่ออมามันืออะไรที่ผมไม่เ้าใ อเหลวสีำมีลิ่นุนรุนแรอแอลอฮอล์ ทันทีที่มันลสู่พื้น มันลับลายเป็นไอสีำระเหยไปในอาาศ ผมไ้ยินเสียหัวเราะหึๆทีุ่้นหูอาาน่อนไอสีำนั่นะหายไป ลิโอน่าทำเ่นเียวัน แ่เธอบหลััวเอไม่ไ้ เธอึเลือวิธีสามัที่าลา เป็นารอาเียนแบบD.I.Y เธอล้วนิ้วเ้าไปในลำอ รับ เธอน่าทึ่ะมั
“มันืออะไร” ผมถาม ผมว่าถึเวลาที่ผมวรรู้แล้วล่ะรับ ว่าสิ่ที่หลายนพยายามให้ผมื่มมันืออะไร แน่นอนว่ามันไม่น่าะใ่วิสี้ธรรมา
“เลืออาาน แ่แ้วเียวมัน็เ้ม้นเท่าับเหล้าสัร้อยวเลยล่ะ ถ้าอยาะฟัริๆันะเล่าให้ฟัทีหลั นายอยาะฟัรึเปล่าล่ะนายทึ่ม แ่ันอบอ่อนนะว่าเรายัไม่ปลอภัย” เธออบ
โอเรับ ถึผมะมีำถามหลายอย่าและหลายเรื่ออยาะรู้ แ่เมื่อลิโอน่าพูำว่ายัไม่ปลอภัย ผมว่าถ้าผมยัไม่ายผมมีโอาสไ้ถามเธอนุใแน่นอน แ่อนนี้ผมไม่อยาะเอิสเอร์พวนั้นอีแล้ว ผมยัำวาน่าลัวนั่นไ้ มันวระพอไ้แล้วสำหรับวันนี้
ผมมอูรอบๆัว เราอยู่บนทุ่ห้าว้าสีเียว ้านหน้าอเราือป่า้นส้นนาให่ เสียลำธารัออมาาป่า อไม้ป่าและผลเบอรี่มามายอออผลอยู่าษื่น แสให้เห็นว่าที่แห่นี้อุมสมบูร์ ผีเสื้อฝูหนึ่ำลับินอมอไม้ มันเป็นผีเสื้อัวให่ว่าที่ผมเยเห็นสัสามเท่า ที่นี่น่ะเหรอ โฮลี่เอิร์
“โอ้ว เปลี่ยนสีแล้วล่ะ” ลิโอน่าอมยิ้มและมอที่ผมอผม
ริสิ เส้นผมอผมโนแ และในอนนี้มัน็ลายเป็นสีแเพลิเรียบร้อยแล้ว ผมไม่ไ้หยิบหมวเบสบอลใบโปรอผมมา้วย อย่าว่าล่ะรับ ในนาทีนั้นไม่มีใรนึถึเรื่อหมวเบสบอลหรอ ลิโอน่าเินนำหน้าและส่สัาว่าามมา ผมไม่อยาะิเลยว่าถ้าวันนี้ผมไม่มีเธอีวิอผมะเป็นยัไ
เราเินเ้าป่าสน ้นสนที่นี่สูลิบสัึสอสามั้น แสแลอส่อลมาไ้ในบาุ
“เราะไปไหน” ผมถาม
“ามเสียน้ำไป เราะไปที่ลำธาร” เธออบ “เราะไปที่ที่ปลอภัย อย่าน้อย็ในอนนี้แหละนะ เราะไปหาเา”
“ใรเหรอ?”ผมไม่เ้าใว่าเธอหมายถึใร
ลิโอน่าหยุเินและหันมามอผม
“ปู่อนาย ...เมอร์ลิน” เธออบ
เี๋ยวนะรับ เมอร์ลิน เธอไม่ไ้หมายถึ พ่อมเมอร์ลินใ่ไหม?
ความคิดเห็น