ตอนที่ 9 : - 9 - || If you can help me... I'll go with you || 100%
You didn't leave your number for me
Left me without a warning, baby
การที่บูรพาพูดแบบนั้น เหมือนยิ่งเติมเชื้อเพลิงให้คาร์ฟหัวร้อนหนักมากกว่าเดิมไปอีก คาร์ฟโวยวายและดิ้นจนการ์ดของบูรพาเอาไม่อยู่ เขาพุ่งเข้ามา หมายจะทำร้ายคนที่ยืนตรงหน้าผม ง้างหมัดมาเตรียมจะทำร้ายแล้วแต่ผมไวกว่า ผมก้าวไปรับหมัดนั่นแทนบูรพา ทุกอย่างมันดูเร็วมาก เอวผมถูกบูรพาคว้าเอาไว้ แต่มันก็เร็วไม่พอ...
พลัก!
“เฮ้ย วา!”
“วา!”
“โอ้ย!”
ถ้าไม่มีอ้อมแขนของบูรพาที่โอบเอาไว้ ผมคงล้มลงไปกองกับพื้นแล้ว โหนกแก้มผมมันชา ร้าวไปซีกหน้าหนึ่งเลย เกิดมาผมเพิ่งจะเคยโดนต่อยหน้าก็ตอนนี้แหละ สมองเบลอ ทรงตัวอยู่แทบไม่ไหว เหมือนจะเป็นลมเลย ผมเบลอมาก เสียงรอบข้างมันเป็นเสียงวี๊ดด ไม่รับรู้แล้วล่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เพราะตาผมมันค่อยๆ ปิดลง ผมไม่ได้เป็นลมหมดสติไปหรอก แต่มันแค่ไม่ไหวแล้วอะ
นานเท่าไหร่ไม่รู้กว่าสติผมมันจะกลับมา ตอนนี้ผมถูกพามานั่งในรถคันใหญ่ของ...บูรพาละมั้ง ส่วนโหนกแก้มก็เจ็บแล้ว แค่ขยับหน้าก็เจ็บแล้ว “โอเคขึ้นไหม ดื่มน้ำก่อนนะ”
“ผม...เจ็บจัง”
“ก็เล่นมารับหมัดแทนฉันแบบนั้น ไม่เจ็บก็บ้าแล้ว”
“ก็ผมไม่อยากให้เขา อา...เจ็บ” แค่พูดเองนะ มันยังเจ็บร้าวเลย
ตอนนี้หน้าผมมันน่าจะช้ำไปแล้วแน่ๆ ฮือออ ไม่น่าห้าวไปรับหมัดแทนเขาเลย แต่ผมก็ไม่อยากให้บูรพามาเจ็บตัวเพราะผมนี่ ต้นเหตุทั้งหมดมันก็เกิดขึ้นจากผมทั้งนั้นเลย
“จะพูดอะไร พูดให้จบ”
“ผมไม่อยากให้เขาทำร้ายคุณ”
“ทำไมล่ะ” ถามเสียงเรียบ ก่อนจะรับเอาอะไรสักอย่างมาจากคนขับรถ ผมมองตามก็พบว่าเป็นน้ำแข็งที่ห่อผ้าไว้ เขาเอามาประคบโหนกแก้มผมเบาๆ “เป็นห่วง?”
“หมายถึง ไม่อยากให้คุณมาเดือดร้อนเพราะผม โอ้ยย เบาๆ หน่อยสิครับ ผมทำเองดีกว่า มันเจ็บ” ผมทำท่าจะคว้าน้ำแข็งมาจากเขา แต่บูรพาเอามันยกสูงขึ้นจนผมคว้าไม่ถึง
“ก็เป็นห่วงนั่นแหละ”
จะเอาคำว่าเป็นห่วงจากปากผมให้ได้เลยหรือไงเนี่ย
“ก็ได้ครับ”
“ก็ได้อะไร?”
“เป็นห่วงก็ได้”
“ทำไมต้องก็ได้ เป็นห่วง ก็เป็นห่วงเลยไม่ได้เหรอ”
“...” หมดแรงจะเถียงด้วยแล้วนะ ผมมองหน้าเขาด้วยความเหนื่อยหน่ายใจสุดๆ จนบูรพายอมถอยให้บ้าง เขากลับมาช่วยประคบรอยช้ำผมอีกรอบ ไม่ได้พูดอะไรอีก เราปล่อยให้ความเงียบทำหน้าที่ของมันไป จนผมนึกขึ้นมาได้ว่า ก่อนหน้านี้เรามีเรื่องกันนี่นา มีเรื่องกับคาร์ฟ คือผมไม่มีสติรับรู้เลย เรื่องหลังที่ผมถูกต่อย ไม่รู้ว่าบูรพาจัดการกับคาร์ฟยังไง แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าคาร์ฟรู้สึกแบบไหน เป็นยังไงต่อ “ว่าแต่...หลังจากเกิดเรื่อง มันเป็นยังไงต่อเหรอครับ?”
“เด็กนั่นก็ถูกฉันจัดการ”
“จัดการ?”
“ใช่ จัดการ”
“ยังไงครับ”
“ก็ไม่ยังไง”
“ก็ไม่ยังไง มันคือยังไงล่ะครับ”
ทีนี้แหละ เขาทำหน้าเหนื่อยหน่ายกับผมแทน ...ก็อยากรู้นี่ว่าจัดการที่ว่าของบูรพามันคืออะไร
“ทำไมดื้อ”
“ผมแค่สงสัยเองนะ นี่ผมดื้อตรงไหน”
“ก็ตอนนี้แหละ”
“…”
“ก็เพิ่งรู้มาว่า ฉันมีหุ้นอยู่บริษัทในเครือของเด็กนั่น ตอนนี้แค่ถอนหุ้นออกไป...แค่นั้น”
“ละ...แล้วมันจะเป็นยังไงต่อเหรอครับ”
ทำไมดูเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่เกินกว่าที่ผมจะจัดการได้กันนะ
“ไม่เป็นยังไงหรอก หุ้นของฉันมันก็แค่ทำให้บริษัทนั่นล้ม”
“ล้มเลยเหรอครับ?”
บูรพาไหวไหล่ ทำเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไร
“ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก เรื่องทั้งหมดมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะอันวา ที่ฉันถอน เพราะว่าฉันพอใจจะทำแบบนั้น ต้นเหตุมาจากที่มันเข้ามาหาเรื่องฉัน มันไม่ให้เกียรติฉัน”
“แต่ถ้าไม่มีปัญหาเรื่องผม คาร์ฟเขาก็ไม่เข้ามาหาเรื่องคุณ”
“จิตใจจะเอาความผิดเข้าตัวให้ได้เลยใช่ไหม ถ้ามีความผิด ก็ต้องรับผิดนะ”
“ผะ...ผมก็แค่ไม่อยากให้ใครมาเดือดร้อน นี่มันดูเป็นเรื่องใหญ่มากๆ เลยนะครับ อีกอย่าง ที่บ้านของคาร์ฟเองก็ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ทำไมคุณถึงต้องลากพวกเขามาเดือดร้อนกันทั้งหมดด้วยล่ะ”
“กำลังจะบอกว่าการตัดสินใจของฉันมันเด็กเหรอ?”
“ก็...” เหมือนจะเป็นแบบนั้นไม่ใช่เหรอ “ถ้าปัญหามันเกิดจากคาร์ฟก่อ ก็ควรให้คาร์ฟรับผิดชอบนี่ครับ”
“แต่ฉันก็ยื่นข้อเสนอไปนะ”
“ว่าอะไรครับ”
“ถ้ามันมาขอโทษฉันกับอันวาดีๆ ทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ที่บ้านของมันจะไม่เดือดร้อนเพราะการกระทำของมัน คิดดูสิ ถ้าต่อไป การที่มันจะตามคุกคามใครด้วยการใช้อิทธิพลของที่บ้านก็ได้เหรอ? ถ้าสปอยด์ลูกขนาดนั้น ก็ต้องยอมรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นจากการกระทำโง่ๆ ของลูกตัวเองด้วยสิ”
รู้สึกผิดเลยที่ไปว่าเขาก่อนหน้านี้ ที่บูรพาพูดมาก็มีเหตุผลของเขานั่นล่ะ
เพราะถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ได้มีอิทธิพลเทียบเท่า หรือเหนือกว่า คาร์ฟก็คงใช้อิทธิพลที่บ้านเขาจัดการคนที่ตัวเองจ้องจะเล่นงานแบบไม่แคร์เหมือนกันว่าอีกฝ่ายจะเป็นยังไง และคนที่คาร์ฟใช้ กับอิทธิพลที่เขามี มันก็มาจากที่บ้านตัวเองทั้งนั้น ถ้าจะพูดถึงเรื่องต้องรับผิดชอบ มันก็คงต้องรับผิดชอบร่วมกัน
“แล้วถ้าเขาไม่มาล่ะครับ?”
“ก็รับผลที่ตัวเองก่อไง ไม่เห็นจะยากเลย”
หวังกว่าคาร์ฟจะยอมมาทำตามนะ ผมไม่อยากให้เขาเดือดร้อน ถึงเราจะไม่ได้เป็นอะไรกัน จากการที่ผมบอกเลิกไปแล้วก่อนหน้านี้ แต่ผมก็ยังหวังดีกับคาร์ฟ ความรักที่ผมมีให้เขา มันไม่ได้หมดไปวันสองวันนี้หรอก มันก็ยังหลงเหลืออยู่ เพียงแค่เราอยู่ด้วยกันต่อไปแล้วไม่ได้แล้วเท่านั้นเอง จากการที่เขานอกใจ พูดจาทำร้ายจิตใจ ทำร้ายร่างกายผมอยู่เรื่อยนั่นแหละ เราเข้ากันไม่ได้ ผมยอมเขาไปตลอดไม่ได้ มันเลยทำให้ระหว่างเรามาถึงทางตัน “คิดอะไรอยู่อีก”
“เปล่าครับ”
“คิดก็บอกคิด อย่ามาเปล่า”
“ก็เปล่าคิดจริงๆ นี่ครับ”
“ดื้อจริงๆ แต่ไม่บอกก็ไม่บอก”
“...” รู้ทันผมแหละ แต่ผมไม่บอกหรอกว่าผมคิดอะไร
“ว่าแต่...”
“ครับ?” ผมมองหน้าบูรพาเพื่อรอว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร เขาเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเม้มริมฝีปาก ทำท่าทางครุ่นคิด ก่อนจะยอมพูดออกมาหลังจากที่เงียบ เหมือนกำลังไตร่ตรองคำพูดอยู่นาน
.
.
.
“มาอยู่กับฉันไหม?”
“หืออ? อยู่? หมายถึงยังไงครับ”
“มาอยู่ด้วยกันกับฉันไหม?”
เดี๋ยว...เดี๋ยวนะ? อยู่ๆ ก็มาชวนผมไปอยู่ด้วยซะงั้น
อยากรู้จังคาร์ฟจะทำยังไงต่อ จะหยุดหรือจะต่อนะ
ไปอยู่กับพี่เขาสิลูกกกกกกกกก
เจิมมมมมมมม
เจิมมฮ้าบบ
เจิมมมม
เจิมมม
เจิมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม