ตอนที่ 8 : - 8 - || อย่ายุ่งกับเมียกู || 100%
You didn't leave your number for me
Left me without a warning, baby
บูรพาพาผมมาที่ร้านอาหาร ค่อนข้างเป็นส่วนตัว มันเป็นร้านอาหารจีน เป็นห้องๆ ไป อาหารส่วนใหญ่ มันเลือนรางไปสักหน่อย แต่ผมจำได้ว่า ผมเคยมาที่นี่กับพ่อแม่ของผม ตอนที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ พอมาถึงแล้ว มันทำให้ผมคิดถึงพ่อแม่ขึ้นมาก ยิ่งตอนนี้ชีวิตเจอแต่เรื่องบ้าอะไรไม่รู้ ต้องไปอยู่บ้านคนอื่น คนที่ใจร้ายกับผมเสมอ มีคนรักก็ถูกทำร้ายจิตใจไม่เว้นแต่ละวัน เพื่อนก็แทบไม่มี
อยากร้องไห้ชะมัด
ความสุขของผมมันหายไปหมดตอนไหนนะ? หรือตั้งแต่ตอนที่เสียพ่อกับแม่ไป
“ร้องไห้ทำไม” ลืมไปว่าผมมากับบูรพา ผมมัวแต่ซึมซับบรรยากาศแล้วนึกน้อยใจในโชคชะตาของตัวเอง เขาไม่เพียงแค่ถาม แต่มือใหญ่ๆ ของเขาเองก็เอื้อมมาปาดน้ำตาของผมที่ไหลอาบแก้มออกไปด้วย ร่างสูงโน้มตัวลงมาจนใบหน้าเราอยู่ในระยะเดียวกัน นัยน์ตาสีสวย มองมายังผมด้วยแววตาไม่เข้าใจ แต่กระนั้น...แววตาของเขามันกลับทำให้ผมรู้สึกอยากร้องไห้มากกว่าเดิมเสียอีก
ความรู้สึกพวกนี้มันคืออะไรกันนะ?
“ผม...คิดถึงพ่อกับแม่”
“…”
“ผม” ผมยกมือขึ้นมาปิดหน้าตัวเองและก้มหน้าลง ไม่อยากนั่งเล่าความรู้สึกตัวเองให้คนอื่นฟัง อีกอย่าง ผมไม่ได้สนิทใจกับเขาขนาดจะนั่งปรับทุกข์ด้วย ผมไม่ได้นั่งเล่าถึงความรู้สึกตัวเองให้ใครฟังมานานมากแล้ว ไม่ว่าผมจะรู้สึกเศร้าแค่ไหน ผมก็เลือกที่จะเก็บมันเอาไว้ และก้ามข้ามมันไปด้วยตัวของตัวเอง ส่วนหนึ่งมันกฌเพราะว่าไม่มีใครอยากจะเสียเวลามานั่งฟังเรื่องไร้สาระพรรคนี้จากผมด้วยแหละ
“เคยมาที่นี่เหรอ? กับพ่อแม่ใช่ไหม?”
คำถามด้วยเสียงที่ชวนผ่อนคลาย ทำให้ผมยอมเอามือออกจากหน้าและมองใบหน้าของบูรพาที่ยังอยู่ที่เดิม
...ไม่สิ ใกล้มากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
“ครับ”
“พอมาก็เลยคิดถึงสินะ?”
“อื้อ”
“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยถ้าจะคิดถึง มันไม่ใช่ความทรงจำที่แย่ไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ครับ แต่ผมแค่คิดถึง ผมไม่อยากให้พวกท่านจากผมไปเร็วแบบนี้ อึก...ผม...”
“รู้สึกเหมือนไม่เหลือใคร?”
ราวกับเขาเข้ามานั่งในใจของผมเลยแฮะ เดาทางถูกหมดเลยว่าผมกำลังคิดอะไรแบบไหน “นั่งก่อนสิ” บูรพาดึงแขนผมและให้นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ จากนั้นเขาก็ลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งตรงหน้าผม ด้วยความที่อีกฝ่ายตัวสูงกว่าผมมาก เขาถึงต้องโน้มกายลงมาหา นั่นมันทำให้ระยะสายตาเราตรงกันพอดี เขาไม่ได้พูดอะไรต่อ แค่มองผมนิ่งๆ ปล่อยให้ผมร้องไห้จนพอใจ
ผมไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟายบ้าบอหรอกนะ แค่น้ำตามันไม่ยอมหยุดไหลเฉยๆ ก็เลยปล่อยให้มันไหลจนกว่าจะหมดนั่นแหละ “ไม่รู้ว่าวาต้องเผชิญกับอะไรมาบ้าง แต่ตั้งแต่ตอนนี้ไป อย่าคิดแบบนั้นอีกเลย”
“ครับ?”
“มีฉัน”
จะให้ผมหวังกับความสัมพันธ์ที่ฉาบฉวยแบบนี้น่ะเหรอ? ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนเพียบพร้อมอย่างบูรพาจะไปจากผม คนที่ไม่มีอะไรเลยตอนไหน
“คุณที่ไม่รู้ว่าจะไปจากผมตอนไหนเหรอครับ?”
“...”
“ผมสูญเสียมาเยอะมากแล้ว ...ถ้าให้ผมต้องเสียอะไรไปอีก ผมว่า ผมรับไม่ไหวหรอก”
เพราะว่าการที่เราได้รับมา มันก็ต้องมีการสูญเสียไป ผมกลัว
“แล้วทำไมถึงคิดว่าฉันจะไปจากอันวาล่ะ?”
“ก็เรื่องของเรามันฉาบฉวย”
“ยังไงล่ะ”
ผมสูดจมูกก่อนจะตั้งใจมองหน้าเขา และพยายามเรียบเรียงคำพูดในหัวของตัวเองให้ดีมากที่สุด ให้เขาเข้าใจผมมากที่สุด
“เรื่องของเรามันเริ่มแค่...แค่จากการที่ผมเมาแล้วเราก็นอนด้วยกัน ตื่นมา ผมรู้สึกว่ามันไม่ถูกผมถึงพยายามหนีคุณไงครับ แล้วคุณก็ตามผม มันเพราะอะไรล่ะครับ? คุณตามผมด้วยเหตุผลอะไร ชอบผมเหรอ?”
“ใช่ ฉันชอบอันวา”
“...”
“เหตุผลไม่พอนะ”
“คนจะไป หรือทำอะไรไม่ดีกับผม ไม่เห็นจะมีเหตุผลกันเลยนี่”
“อันนี้งี่เง่าแล้วนะ” เขาวางมือลงบนหัวของผม “เรื่องคืนนั้น ฉันไม่ได้มองว่ามันฉาบฉวย”
“...”
“มันเกิดขึ้นเพราะอันวาเมา แต่...ฉันไม่ได้เมา”
“คุณก็แค่อยากนั่นแหละ”
“ใช่ ฉันอยาก แต่ฉันไม่ใช่คนที่นอนกับคนอื่นไปทั่วนะ”
“...”
อ่า ผมหาเหตุผลจะเถียงเขาไม่เจอแล้วแหละ ไอ้ที่ค้านๆ ไปก่อนหน้า ก็น้ำหนักไม่พอ แถมคิดว่าตัวเองเรียบเรียงคำพูดได้ดีแล้วนะ แต่ก็ไม่เลย ผมดูไม่ออกหรอกว่าเขาชอบผมจริงๆ ไหม เพราะขนาดคาร์ฟที่บอกผมว่ารัก ว่าชอบผมนักหนายังไปมีคนอื่นได้เลย ทำอะไรไม่เห็นสนใจความรู้สึกผมสักครั้ง อีกเดี๋ยวบูรพาก็เป็นแบบคาร์ฟนั่นแหละ ความสัมพันธ์ของผมกับคาร์ฟ ถ้าถามว่ามันฉาบฉวยตั้งแต่เริ่มไหม มันก็ใช่ เราคุยกันนิดหน่อย ด้วยความที่เขาเรียนที่เดียวกับผม แต่คนละคณะ รู้จักกันผ่านเพื่อน
เขาเข้าหาผมก่อน ด้วยระยะเวลาอันสั้น ที่เขาทำเหมือนดีกับผมมากๆ จนผมยอมเปิดใจให้เข้ามา แล้วยังไง สุดท้ายผมก็ถูกทำร้ายความรู้สึก “เดี๋ยวคุณก็ทำเหมือนคาร์ฟ”
“อย่าเอาฉันไปเทียบกับเด็กนั่น มันไม่ใช่ฉัน และฉันก็ไม่ใช่มัน”
“...”
“เลิกมองโลกแง่ลบก่อนอันวา เลิกเหมารวมด้วย”
“...”
“เลิกแปะปากเหมือนเป็ดแบบนั้นด้วย”
เป็ด??? เขาว่าผมเหมือนเป็ดเหรอ?
ปึง!!!
“ให้กูเข้าไป!!!” เสียงอึกทึกคึกโครมข้างนอกดังเข้ามา ดึงความสนใจของผมกับบูรพาให้หันไปมองพร้อมๆ กัน ร่างสูงเป็นฝ่ายที่ลุกขึ้นไปก่อนผม เราเดินไปถึง ประตูก็เปิดออกมา การ์ดที่ตามผมกับบูรพามาวุ่นวายมาก คนที่ผมเห็นคนแรกเลยที่โวยวายคือ คาร์ฟ เขามาพร้อมกับการ์ดเหมือนกัน ผมรู้ว่าบ้านคาร์ฟทำธุรกิจใหญ่ แต่ไม่รู้ว่าอะไร อำนาจ บารมีก็มีเยอะ เพียงแค่คาร์ฟเลือกที่จะอยู่แบบไม่ยุ่งกับที่บ้านเท่าไหร่ เขาเลยดูเหมือนคนธรรมดา แต่ตอนนี้ไม่รู้อะไรดลใจ เขาถึงมาพร้อมคนพวกนั้นที่ตัวเองบอกว่าไม่ชอบตั้งแต่แรก “มึง เอาเมียกูคืนมา!”
“...” บูรพาเงียบ เขามองการ์ดตัวเองที่ห้าม และสู้กับคนของคาร์ฟจนวุ่นวายกันไปหมดนิ่งๆ
“มอง เหี้ยเอ้ยย ปล่อยกู ปล่อย!!!”
“...มึงนั่นแหละ”
“...”
“อย่ามายุ่งกับเมียกู...อีก”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
งานวิวาทก็มา ใครจะอยู่ใครจะไปมารอดูกัน
เจิมฮ้าบบบ