ตอนที่ 4 : - 4 - || I will pour it on your body || 100%
You didn't leave your number for me
Left me without a warning, baby
ตอนนี้ทั้งช็อคที่เขาบอกว่าถูกใจผม กับกังวลเรื่องที่คาร์ฟโทรมาหา ถ้าผมไม่รับสายต้องเป็นเรื่องแน่ๆ ถึงในอนาคตนี้จะมีเรื่องเกิดขึ้นแน่นอนอยู่แล้วก็เถอะ เพราะผมไม่คิดจะปิดคาร์ฟเรื่องที่ผมไปนอนกับคนอื่นตอนทะเลาะกับเขาหรอก ส่วนหลังจากที่บอกแล้วเราต้องเลิกกันไหม อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมก็ไม่ได้อยากเลิกกับคาร์ฟนะ ผมรักเขา แต่ลึกๆ ก็ยังโกรธที่คาร์ฟไปมีคนอื่นเหมือนกัน
“คุณถูกใจผมไม่ได้ คุณก็รู้ว่าผมมีแฟนแล้ว อีกอย่างนะครับ ตอนนี้ปล่อยผมไปเถอะ ผมต้องทำงานจริงๆ ถ้าผมไม่ไปทำงาน ผมจะดูเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบ เพื่อนที่แนะนำงานให้ผมจะโดนเจ้าของงานว่า แล้วมันจะส่งผลถึงผมในอนาคตนะครับ คนที่มีเงินเยอะแยะอย่างคุณไม่มีวันเข้าใจหรอก”
ผมร่ายไปยาวมากๆ มากเท่าที่สมองจะคิดได้ในตอนนี้ มันหัวร้อน แต่ผมแสดงออกทางอารมณ์ได้มากเท่านี้แหละ อยากจะแสดงออกทางอารมณ์ให้มากกว่านี้เหมือนกัน แต่ผมติดนิสัย เรียบๆ เฉยๆ แบบนี้ไปซะแล้ว ท่าทางแบบนี้แหละ มันเลยทำให้ใครๆ ไม่เกรงใจ หรือเกรงกลัวผมเลย รวมไปถึงบูรพาด้วย เพราะว่าเขาหลุดขำออกมาก่อนจะคีฟกลับไปนิ่งๆ เหมือนเดิม ...อันที่จริงก็ไม่เหมือนเดิมเท่าไหร่นะ เพราะว่ามุมปากเขายังยกยิ้มอยู่เลย
มันมีอะไรน่าตลกตรงไหน ผมก็พูดความจริงทั้งนั้นนะ “คุณขำอะไร ผมจริงจังอยู่นะ”
“เธอน่ารักดี”
“เฮ้อ!”
“ถอนหายใจทำไมแรงๆ” บูรพาถาม แต่ก็ยังไม่ยอมคืนโทรศัพท์มาให้ผมสักที
...นี่แหละ เหตุผลที่ทำให้ผมถอนหายใจน่ะ
“ผมขอโทรศัพท์คืนด้วยครับ แล้วอีกอย่าง ผมต้องไปแล้วจริงๆ”
“ไม่มีใครด่าเธอหรอก ในเมื่อบ้านฉันเป็นเจ้าของงาน ฉันไม่ด่า ก็ไม่มีใครด่า” บูรพาบอกผมอย่างใจเย็น ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาในระดับสายตาผม “อยากได้โทรศัพท์ใหม่ไหม?”
“ไม่ครับ” แทบไม่ต้องคิดเลย ผมไม่ได้ต้องการโทรศัพท์ใหม่ ตอนนี้ผมต้องการโทรศัพท์คืนแล้วไปจากเขาซะ แค่นี้ก็รู้สึกผิดต่อคาร์ฟจะแย่อยู่แล้ว “คุณบูรพา ผมขอโทรศัพท์คืนนะครับ” บอกเขารอบที่ล้านได้แล้วมั้ง ไอ้เรื่องขอโทรศัพท์คืนน่ะ
“ฉันไม่ให้เธอไป เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง”
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันนะครับ” ผมตอบกลับไปแบบไม่ต้องคิดอีกหน ก็ในเมื่อมันไม่มีอะไรต้องคิดจริงๆ นี่นา ผมไม่ได้ชอบเขา แม้เขาจะมีดีทุกอย่าง ผมแค่... “เมื่อคืน ผม เมา”
“งั้นถ้าตอนนี้เมาก็ทำได้อีก”
“ไม่...” เหมือนว่าบูรพาจะไม่เข้าใจสิ่งที่ผมกำลังจะพูดสักที เพราะว่าเขาผละออกจากผม (แต่มือก็ยังจับแขนผมไว้อยู่นะ เหมือนรู้ว่าถ้าปล่อย ผมหนีเขาแน่ๆ) อักฝ่ายเปิดกระจกรถและบอกกับคนด้านนอกที่เป็นเหมือนการ์ดให้เอาเหล้ามา ผมคิดตามไม่ทัน นั่งใช้ความคิดประมาณนาทีกว่าๆ ถึงรู้ว่าเขากำลังจะเอาเหล้ามามอมผมอีกแน่ๆ “ผมไม่ดื่มนะ”
“ใครบอกจะให้เธอดื่ม”
“แล้ว...”
“หมายถึง ใครบอกจะให้เธอดื่มดีๆ”
“หมายถึงอะ...ไรครับ” ยังถามไม่ทันขาดคำเลย ขวดเหล้าราคาแพงก็ยื่นเข้ามาในรถราวกับใจสั่งแล้วได้มาเลย
บูรพาปิดกระจกรถและเปิดขวดเหล้า โยนฝามันทิ้งแบบไม่ใยดี ก่อนจะมองมาที่ผม ซึ่งขยับหนีเขาจนชิดประตูรถอีกฝั่งแล้ว ทว่าพอเอื้อมมือจะเปิด มันกลับล็อคอยู่
แน่นอนอยู่แล้วว่าผมปลดล็อคไม่ทันเขาเข้ามาคว้าตัวแน่ๆ
บูรพาทำเหมือนผมเป็นสัตว์อะไรตัวเล็กๆ ที่คว้าถนัดมือเขางั้นล่ะ นี่เรารู้จักกันแค่คืนเดียวเองนะ แบบ One night stand ด้วย แต่บูรพากลับสนใจอะไรในตัวผมก็ไม่รู้ ท่าทางเขาไม่ปล่อยผมไปง่ายๆ แน่ และนั่นย่อมแปลว่า ปัญหาจะตามมาอีกมากมาย ทั้งคาร์ฟ และเรื่องอื่นๆ ในชีวิตของผม “ปล่อยผมเถอะนะ”
“ไม่ปล่อย”
“คุณ อื้ออ!!! อ่อยอะ!” เขาตอบกลับมาเสียงเรียบ สวนทางกับการกระทำที่บังคับและขืนใจสุดๆ เพราะเขาบีบแก้มผมให้อ้าปากออกก่อนจะเทเหล้าเพียวๆ พวกนั้นเข้ามาในปากของผม ความขมของแอลกอฮอล์เริ่มทำพิษ ผมรู้สึกร้อน และแสบคอมาก “แคกๆ อุก...ปล่อย อื้ออ” อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่สนใจผมที่ตะกุยตะกายเพื่อให้หลุดจากอาณัติเขา บูรพายังคงพยายามเทกรอกเหล้านั่นเข้ามา จนมันล้นออกจากปากผมและหกเลอะเทอะเสื้อผ้าไปหมด
นี่มันเสื้อผ้าที่ผมยืมของนัดมานะ!
ไม่สิ นี่ไม่ใช่เวลาที่จะต้องมาห่วงเสื้อเพื่อน ผมควรห่วงชีวิตตัวเองก่อนไหม
“ดื่มเข้าไปสิ หรือจะให้ป้อนทางปาก?”
“ไอ้...ไม่...อื้อ พอ...แคกๆ” ผมดันออกจนมันหกเลอะเราทั้งสองคน และพอดันออกได้ผมก็ตะเกียดตะกายถอยออกห่างจากเขา พลางยกมือขึ้นมาเช็ดปากตัวเองไปด้วย “คุณเป็นบ้าหรือไง” ทั้งหน้า ทั้งเสื้อ และตัวของผมมันมีแต่กลิ่นเหล้า ตอนดื่มมันก็รับกลิ่นได้นะ ไม่เลวร้าย แต่พอถูกราดมาเกือบจะทั้งตัวเลอะทั้งหน้าขนาดนั้นมันทำให้ผมเวียนหัวยังไงก็ไม่รู้ บวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่มาทำพิษในร่างกายด้วยแล้ว... มันกำลังทำให้ผมเมา
บูรพาไม่ตอบผม เขาแค่เช็ดมืดและโยนขวดเหล้าที่ถูกเทเข้ามาในปากผมจนเกือบหมดขวดทิ้งลงพื้นรถ ก่อนจะเอียงคอมองหน้าผม... หน้าผมมันกำลังเห่อร้อน หัวสมองมันเต้นตุบตับ หัวใจก็เหมือนกัน
เขาบังคับผมดื่มเยอะมาก จนหัวผมจะทิ่มอยู่แล้ว
“เมาหรือยัง?”
“มะ...” ยังไม่เมาก็แปลกแล้ว เล่นกรอกเหล้าเข้าปากผมเพียวๆ ขนาดนั้น เกือบหมดขวดเลยนะ! ต่อให้เป็นคนคอแข็งขนาดไหนก็เอาไม่อยู่หรอก
นี่ผมก็เริ่มวูบวาบแล้ว รู้สึกโลกมันหมุนๆ เอียงๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ
“ถ้าเมาแล้วเรามารำลึกถึงเรื่องเมื่อคืนกันดีกว่า”
“...”
“ฉันจะได้อธิบายด้วยว่าฉันถูกใจอันวาตรงไหนบ้าง”
.
.
.
รำลึกเรื่องเมื่อคืน?
"แล้วเรื่องระหว่างเราจะเป็นยังไงต่อดี...ดีไหม?"
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไม่รอดแน่นอนนนนนนค่าาา น้องอันวาาาาาา
รอค่าาาา#อยากดูเร็วๆจัง
รออออค่าาา
อย่ารุนแรงกับน้องนักนะ
รออออคะ ชอบมากกกก
รออออออออออออ
เจิมมมค่า
เจิมค่ะ รออยู่นะคะ ????????????????