ตอนที่ 22 : - 21 - || you and I || 100%
You didn't leave your number for me
Left me without a warning, baby
“จัดการพวกมันให้หมด” ผมสั่งทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนจะอุ้มอันวาขึ้นมา “ลากคอไอ้ตัวต้นเรื่องมาด้วย”
ผมว่า ผมต้องจัดการให้เด็ดขาดแล้ว
ที่ทำไปวันนั้นเหมือนไม่ได้ทำให้เขากลัวเลยสักนิด เพราะถ้ากลัว คงไม่กล้ากลับมายุ่งกับอันวา แล้วทำแบบนี้แน่ๆ
.
.
.
ผมทิ้งเรื่องจัดการให้ลูกน้องดูแลก่อน ส่วนตอนนี้พาอันวากลับมาที่บ้าน เขาดูมึนๆ ลอยๆ อาการเหมือนจะโดนกัญชามา ซึ่งดี ที่โดยมาแค่นี้ เพราะถ้าโดนอย่างอื่นมาด้วย น่าจะจัดการยาก อาการหลังโดนก็มีแค่ มึนๆ ลอยๆ ทุกอย่างดูเชื่องช้า ตาแดง ตาลอย เบลอ อันวามาครบทุกอาการ แถมพอผมถามอะไร ก็ตอบไปแบบกลั้นขำ มันก็น่ารักหรอก ถ้าไม่ติดว่าผมกำลังโมโหที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
“หิวอะ หิว”
“ว่าแล้วเชียว” ใช่ครับ เอฟเฟคของมันคือจะทำให้อยากอาหาร
ผมโทรให้คนไปซื้อของกินมา เยอะมาก และนั่งมองอันวาจัดการมันทีละอย่าง จนหมดไปทุกอย่าง ความจริง ผมเข้าใจ รู้อาการของคนหลังเสพนะ แต่ไม่คิดว่าตัวเล็กแค่นี้จะกินไปจนหมด นี่เขาเอาอาหารพวกนั้นไปซุกไปตรงไหนของร่างกายบ้างเนี่ย
“ท้องผมจะระเบิดอยู่แล้ว”
“ก็กินไปซะขนาดนั้น ไม่ท้องระเบิดสิแปลก”
“แต่ผมยังอยากกินอยู่เลย”
“พอ... เดี๋ยวก็ตายพอดี”
“ง่ะ” มาง่ะใส่ แต่ก็หลุดขำเนี่ยนะ? “ทรมานจัง เมื่อไหร่ฤทธิ์มันจะหมดดดด ผมจะตายมั้ย”
“แค่กัญชาเอง ไม่ตายหรอกน่า”
“แต่รู้สึกเหมือนจะตายเลย”
“หึ หมดฤทธิ์แล้วเนี่ย มีเรื่องต้องคุยกันนะ”
“เรื่องที่ผมหึงคุณอะเหรอ” พอเมาแล้วยอมรับมาตรงๆ เลยแฮะว่าหึง ...ดีเหมือนกัน คุยมันตอนนี้แหละ เผื่อจะหลุดอะไรดีๆ ออกมาให้ผมหายเครียดจากเรื่องบ้าๆ ที่เกิดขึ้นตอนนี้บ้าง “ใช่ ผมหึงคุณ แต่คุณก็ไม่ให้หึงไง ผมไม่มีสิทธิ์นี่ ใช่สิ...ผมมันก็แค่เด็กที่คุณเอ็นดู ไม่ได้คิดจะรักสักหน่อย”
เออนะ... น่ารักจังวะ
พูดไปเบะปากไป แต่ไม่ดีตรงจะร้องไห้
ตาเขาแดง มันจากทั้งเพราะสิ่งที่อันวาเพิ่งเสพไป และเพราะว่าเขากำลังจะร้องไห้จริงๆ
“แล้วไงต่อ?”
“ผมไม่น่ามาชอบคุณเลย อุตส่าห์คิดว่าจะเป็นที่รัก ที่พักพิงใจได้ แต่ก็ไม่เลย”
“ที่รัก?” ชื่นใจจริงๆ ด้วย
“ไม่น่ามาช่วยผมเลย น่าจะปล่อยให้ผมโดนพวกนั้นทำแล้วฆ่าทิ้งซะ ผมอยากไปอยู่กับพ่อแม่แล้ว! อยู่แบบนี้ก็เหมือนไม่เหลือใครในชีวิต ตายๆ มันไปซะก็ดีหรอก”
เอ้า ประชดกันซะอย่างนั้น
ผมส่ายหน้าไปมา ก่อนจะลุกขึ้น เดินไปหาคนที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม จากนั้นก็คุกเข่าลง ก่อนจะสวมกอดอันวาที่เริ่มร้องไห้ตอนระบายอารมณ์ออกมา ท่าทางเขาจะอัดอั้นมาก ผมรู้สึกผิดเลย ไม่น่ามองข้ามการน้อยใจของอันวา ปล่อยให้เขาคิดไปเองจนอึดอัดมากขนาดนี้
“ให้ตายย ทำไมทุกอย่างมันช้า นี่คุณช่วยผมมาแล้วจริงๆ เหรอ”
“กอดอยู่ตอนนี้ ไม่จริงอีกเหรอ?”
“ผมอาจจะแค่เมา...”
“แค่เมา?”
อา... ต้องทำแบบนี้หรือเปล่า ถึงจะรู้สึกว่ามันจริง
แค่กอดคงไม่พอสินะ
ผมประคองใบหน้าของอันวาให้หันมาทางผม หน้าเขาแดงไปหมด ยิ่งส่วนปากกับจมูกนะ ยิ่งแดงเป็นพิเศษ ผมอมยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ และจูบลงบนริมฝีปากนุ่มนิ่มของคนตัวเล็ก เขาไม่มีท่าทีขัดขืนเหมือนที่ผ่านๆ มา อันวาตอบรับจูบผมแต่โดยดี ยิ่งไปกว่านั้น อันวาเอื้อมมือโอบรอบลำคอของผม ขยับเข้ามาใกล้ๆ สอดปลายลิ้นเข้ามา ขบเม้มริมฝีปากล่างผม แอบแรงไปหน่อย ...แต่มันก็โอเค
พอเขาเป็นแบบนี้แล้ว ผมก็รู้สึกอยากที่จะฉวยโอกาสขึ้นมาทันที ผมโอบรอบเอวคนตัวเล็ก และอุ้มขึ้น พาเขาไปยังโซฟา เพราะผมอดใจไม่ไหวแล้ว ผมวางอันวาลงบนโซฟาอย่างเบามือที่สุด เมื่อลงมาแล้ว ผมก็คร่อมเหนือร่างอีกคน ประกบริมฝีปากจูบ อันวาจูบตอบกลับมา เผ็ดร้อนไม่ต่างกันเลย
มันพลอยทำให้ผมนึกถึงวันนั้น วันแรกที่เราเจอกัน และ...มีอะไรกัน
แค่เพียงคืนเดียว มันเปลี่ยนแปลงทุกอย่างไปจนหมด
...ใจผม ไปอยู่ที่เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่รู้คือผมไม่อยากเสียอันวาไปไหน ไม่อยากให้ใครหน้าไหนแตะตัวเขา นอกจากผม อาจจะดูเห็นแก่ตัว แต่ผมอยากครอบครอง อันวาแค่เพียงคนเดียว
มือผมเลื่อนต่ำลงเพื่อปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ทีละเม็ด... ทีละเม็ดจนหมด เผยให้เห็นผิวขาวๆ ใต้เสื้อ เนื้อตัวของอันวามีแต่กลิ่นบุหรี่ แต่มันกลับทำให้ผมรู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ เพราะปกติเวลาอยู่ใกล้เขา เขาจะมีกลิ่นหอมแชมพู ไม่ก็สบู่อ่อนๆ มากกว่ากลิ่นพวกนี้
ผมเลื่อนใบหน้าต่ำลงมาบริเวณต้นคอ ดูดเม้มแรงๆ จนเขายกมือขึ้นมาดันไหล่ผมเอาไว้
“ดะ...เดี๋ยวเป็นรอย”
“...”
“ผมต้องไปเรียนนะ คนอื่นจะว่ายังไง”
“นิดหน่อยเอง... ไม่ทำแล้วก็ได้ครับ” ยอมก็ได้นะ เห็นว่ามันมีรอยแล้ว เพาะอย่างน้อยๆ ใครเห็นก็น่าจะรู้แหละว่าอันวามีเจ้าของแล้ว อันวาพยักหน้านิดหน่อยเมื่อเห็นว่าผมไม่ได้ทำแบบนั้นต่อ คนตัวเล็กหรี่ตามองผมนิดหน่อย พอเห็นว่าผมเองก็กำลังมองไปเหมือนกัน เขาก็ยกแขนขึ้นไปปิดหน้า ราวกับเขินอาย
ที่มองออกเพราะว่าแก้มเขามันแดง อีกอย่างเหมือนจะหลุดยิ้มด้วย ไม่แปลกหรอกที่ตอนนี้อันวาจะยิ้มง่าย
น่าเอ็นดูจัง
ก่อนหน้านี้ไม่น่าไปใจร้ายกับเขาเลย
“คุณพา”
“หือ”
“คุณไม่ได้จะมาแค่เล่นๆ กับผมใช่ไหม?”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ไม่เล่นครับ พี่เอาจริง
ไม่ได้มาเล่นๆ แต่พี่จะทำจริงๆ
ไงค่ะ มาแบบไหนคะ
เจิม เจิม เจิม เจิม เจิม เจิม เจิม
เจิม เจิม เจิม เจิม เจิม เจิม เจิม
เจิม เจิม เจิม เจิม เจิม เจิม เจิม
เจิม เจิม