ตอนที่ 18 : - 18 - || ให้ใจ = ใจพัง || 100%
You didn't leave your number for me
Left me without a warning, baby
…
ผมไม่ได้หวังให้เขายื้อ แต่ก็ไม่คิดว่าจะเจอคำพูดนั้น
ไม่คิดว่าจะ...ต้องมาเจออะไรแบบนี้เหมือนกัน
“ผมถามอะไรหน่อยเถอะ”
“?”
“คุณจะมาช่วยผมทำไม ถ้าสุดท้ายแล้วก็ทิ้งๆ ขว้างๆ ผมเหมือนแค่ของเล่น”
“ของเล่น?”
“ใช่”
“อยากเป็นแค่ของเล่นเหรอ?”
“ผม...ผมไม่ได้อยากเป็น แต่ผมกำลังถามคุณไง ว่าคุณทำแบบนี้ทำไม ไม่ต้องมายุ่งกันแต่แรกมันไม่ดีกว่าเหรอ ไม่มีผมมางอแง หรือประชดให้ลำบากใจแต่แรก มันน่าจะดีกับคุณกว่านะ คุณจะไปไหนหาใคร ก็ไป คุณไม่เห็นจะต้องมายุ่งกับผม เก็บผมไว้กับตัวเลย มาทำเหมือนว่ารู้สึกอะไรด้วย แต่สุดท้ายก็ทำร้ายจิตใจแบบนี้ จะยุ่งกันแต่แรกทำไมวะ”
.
.
.
“ฉันเหนื่อย อยากพัก ถ้าจะนอนห้องอื่น...ก็ได้ ตามใจเธอ”
“…”
“ส่วนเรื่องนี้ไว้ค่อยคุย”
ไม่ตอบผมสักคำถาม แต่ความเงียบกับการบ่ายเบี่ยงมันก็เป็นคำตอบให้ผมมากพอแล้วล่ะ ถึงจะไม่รู้ว่าเราดีกันตั้งแต่แรก อยู่ๆ ทำไมเขาถึงมาแสดงออกห่างเหินกับผมขนาดนี้ก็เถอะ คงจะเบื่อแล้วนั่นแหละ คนอย่างเขามันมีตัวเลือกให้ตัวเองเยอะจะตายไป จะมาเลือกคนที่ไม่มีอะไรอย่างผมทำไม
ใช่แหละ ที่ผมมีมรดกพ่อแม่ แต่นอกนั้นก็ไม่มีอะไรเลยนะ การศึกษาก็ไม่ดี จะเรียนจบไม่ยังไม่รู้เลย ตระกูลก็ธรรมดา อำนาจ หรืออะไรที่เท่าเทียมคนอย่างบูรพาก็ไม่มีสักอย่าง
ผมลุกขึ้นจากเตียงและเดินออกมาจากห้องเขา ออกมายืนนิ่งๆ หน้าห้องนานมาก มากจนนึกขึ้นมาได้ว่า ไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว ไม่รู้ว่าจะมีที่ไปไหม แต่ก็ไม่อยากอยู่ให้ตัวเองรู้สึกแย่ ผมคว้ากระเป๋าที่มีแค่พวกเอกสารเรียน ส่วนพวกเสื้อผ้าไม่รู้อยู่ไหนหมด ในกระเป๋ามีสมุดบัญชีเงินเก็บผมจำนวนหนึ่ง คิดว่าน่าจะพอเอาตัวรอดได้สักพักถ้าประหยัดมากๆ
แต่จะว่าไป ที่ไปก็มีมั้ง
.
.
.
ผมออกมาจากบ้านของบูรพา ดูเหมือนเขาจะไม่ได้สั่งอะไรคนของเขาเอาไว้ เขาให้ผมออกมาง่ายๆ ผมเลยมุ่งหน้าไปหานัด
เกรงใจมันก็เกรงใจนะ แต่ไม่มีที่จะไปแล้วจริงๆ
“คือห้องกูมันเล็กมาก มึงจะอยู่ได้จริงๆ เหรอ” นัดที่ให้ผมเข้ามาในห้องถาม ผมเห็นสภาพของเขา มันดีกว่าห้องที่บ้านของพี่พัทนิดหน่อย แต่เล็กมาก
“เรานอนพื้นได้ๆ คือ...ช่วยเราหน่อยนะ บ้านเราก็กลับไม่ได้แล้ว มันมีปัญหา”
“เออ กูก็อยากช่วยแหละ”
“เราช่วยค่าห้องนะ คือขอแค่ที่นอนก็ได้ ถ้าเรามีที่ไป เราจะรีบย้ายออกเลย”
“เฮ้อ... เห็นแก่ที่เป็นเพื่อนกันมานานล่ะก็นะ โอเคแหละ”
“ขอบคุณมากนะ” โล่งอกไปที...
เรื่องมรดกผมไม่รู้หรอกว่าบูรพาจัดการยังไง แต่คิดว่ามันคงใช้เวลาถ้าจะดำเนินการจริงๆ ทว่าตอนนี้ผมไม่ได้อยู่กับเขาแล้ว ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ถามถึงด้วยว่าขั้นตอนต้องทำยังไงบ้าง กลายเป็นว่าเรื่องนั้นมันคาราคาซัง แก้ไขอะไรไม่ได้เหมือนเดิม ไม่อยากบากหน้าไปขอความช่วยเหลือเขาด้วย ในเมื่อตัดสินใจออกมาแล้ว
“เออ แต่เรื่องนอนพื้นมึงโอเคมั้ยล่ะ เตียงกูมันเล็กมากอะ”
“โอเคเลย สบายมาก”
“ส่วนค่าหอก็หารเอาละกัน”
“ได้เลยๆ”
“แล้วงานยังทำอยู่ไหมวะ”
“ก็ถ้ามีงานส่งให้เรา เราทำเหมือนเดิม”
“เออ คิดว่าจะไม่ทำแล้วซะอีก เห็นหายๆ ไปเลย”
“มีปัญหาแหละ แต่ตอนนี้พร้อมละ”
“เออ ตามนั้น”
“เอ่อนัด...”
“ว่า?”
“เราไม่มีอะไรติดตัวมาเลย ขะ...ขอยืมพวกเสื้อผ้าไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวพรุ่งนี้จะรีบไปหาซื้อหลังเลิกเรียน”
“โวะ ไอ้นี่ เออ! เอาเลยสัด!”
“ขอโทษนะ”
เดือดร้อนคนอื่นไปทั่วเลย ผมเนี่ย...
ตอนผมมาถึงหอของนัดก็เกือบเช้าแล้ว แต่เรายังไม่นอน นัดนั่งทำรายงาน ส่วนผม ตาสว่าง นอนไม่หลับ แม้สมองผมมันจะอึนๆ เพราะไม่ได้รับพักผ่อนก็เถอะ พรุ่งนี้มีเรียนเก้าโมงเช้า ไม่อยากนอนตอนนี้เลย กลัวไม่ตื่น เพราะฉะนั้นผมก็ต้องถ่างตารอเวลาอาบน้ำไปเรียนนั่นแหละ
“เดี๋ยวกูมา”
“ไปไหนอะ”
“ดูดหรี่ ดูดปะ?”
“มันช่วยอะไร?”
“จะด่ากูเหรอ”
“เปล่านะ หมายถึง มันช่วยอะไรตอนสูบ”
“ก็หายเครียดมั้ง ไม่รู้ดิ ดูดละก็...ชิลๆ ดี” ผมมองซองบุหรี่ในมือนัด ช่วงหนึ่งของความรู้สึกมันสั่งให้ผมอยากที่จะลองเจ้าสิ่งนั้นบ้าง นัดเดินออกจากห้องไปแล้ว ผมเลยรีบลุกตามไป
ไม่เห็นจะมีอะไรเสียหายสักหน่อย ถ้าผมจะลอง
“ขอลองมั่งสิ”
“เดี๋ยวติดนะมึง”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย”
“ทะเลาะกับที่บ้านหนักเหรอวะ เครียดจัดงี้? แต่บ้านมึงก็มีปัญหามาแต่แรกปะ ไม่เห็นมึงอยากจะลองไรงี้”
มองยิ้มแหยๆ ให้เพื่อนตัวเอง ก่อนจะเหม่อมองไปข้างหน้า และตอบเขาไป
“ไม่รู้สิ มันก็แย่มาตลอดแหละ ทุกเรื่อง แค่...คราวนี้มันแย่สุดๆ เท่านั้นเอง”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น้องงงงงงง เฮียทำร้ายน้องแบบนี้ไม่ได้น้าาาาาาาาาาาา
หนีมาแบบนี้ พี่บูจะรู้สึกไรบ้างมั้ยเนี่ย