Cinderella in last night มันเริ่มจากเรื่องคืนนั้น [YAOI]

ตอนที่ 17 : - 17 - || คนใจร้าย || 100%

- 17 -

|| คนใจร้าย ||

Where were you in the morning, baby?
You didn't leave your number for me
Left me without a warning, baby

เช้าวันต่อมาเธอไปไหนกันนะ ที่รัก

คุณไม่ทิ้งแม้แต่เบอร์โทรของคุณให้ผมเลย

จากผมไปแบบไม่มีคำบอกกล่าวอะไรเลยเหรอ?

* * *

ผมเม้นริมฝีปากเข้าหากันแน่น พยายามนึกคำตอบที่จะตอบบูรพากลับไป

ไม่เข้าใจเขาเลย เขาทำเหมือนว่าชอบผม ต้องการผม ช่วยเหลือผมสารพัด การกระทำเหล่านั้นมันหมายความว่าอะไร? แค่สงสารเด็กคนหนึ่งที่โดนคนรอบข้างรังแก แล้วเข้ามาช่วยเหรอ? ไม่เห็นเขาจะได้อะไรจากเรื่องนี้เลย ถ้าไม่นับเซ็กส์ที่เคยมีด้วยกัน หรืออะไรทำนองนั้น ที่เกี่ยวกับร่างกายเรา ไม่ใช่หัวใจ

ให้ตายสิ ผมอยากจะร้องไห้ชะมัด

ผมรู้นะ ว่าตัวเองไม่ควรเอาใจที่เคว้งคว้างของตัวเองมาผูกติดกับใครบางคนที่เจอกันแค่ไม่กี่วัน แต่ช่วงเวลาหนึ่งเขามาเติมส่วนที่เคยขาดหายของผมไป มันทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาจะเข้ามาและอยู่กับผม เราจะเริ่มต้นกันใหม่ คิดว่าอะไรๆ มันคงจะดี ไม่ใช่การเข้ามาแล้วทำให้เจ็บปวด ทำเหมือนจะรัก แต่จริงๆ กลับไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยกันเลย

“นั่นสิ ผมกับคุณไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย”

“...”

“ถ้าผมทำอะไรที่มันเกินไป ผมขอโทษจริงๆ ครับ” ผมกำลังประชด ไม่ใช่เขานะ หมายถึงตัวผมเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าที่ผ่านมามันคืออะไร แต่ผมจะพยายามเซฟหัวใจตัวเองมากกว่านี้แล้วกัน ย้ำเตือนกับตัวเองบ่อยๆ ว่าที่เขาทำ อาจจะเพราะแค่สงสารผม สิ่งที่แลกกับการกระทำเหล่านั้นมันก็คือเซ็กส์ แค่ร่างกาย หัวใจคงไม่เกี่ยว

“กลับกันเถอะ เหนียวตัวจะแย่” บูรพาเปลี่ยนเรื่อง เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องเมื่อครู่อีก

เรากลับไปที่รถ ผมนั่งเฉยๆ เงียบๆ มาตลอดทาง ปล่อยให้ความเงียบทำงานของมันไป

ในใจผมอยากจะร้องไห้ใจจะขาด แต่ผมพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ ไม่อยากจะร้องไห้แสดงความอ่อนแอออกมาตอนนี้

มันทรมาน แล้วก็ยากมากๆ เลยที่ต้องทำแบบนี้

เพราะหลายครั้งที่มันเตรียมจะไหลออกมา ผมกลับต้องกรอกตาขึ้น สูดจมูกเบาๆ ...ฮึบไว้ก่อน

จนกระทั่งถึงบ้านบูรพา ผมเลี่ยงจะเดินใกล้ๆ เขา ไม่มองหน้า เพื่อไม่ให้เขาเห็นว่าสภาพผมตอนนี้มัน...แย่

“ผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ผมบอกเขาเร็วๆ ก่อนจะหนีเข้าห้องน้ำ

พอบานประตูปิดลงเท่านั้น น้ำตาที่ผมพยายามกักเก็บตั้งแต่แรกก็ไหลออกมา ผมทรุดตัวนั่งลงบนพื้น และกอดตัวเอง ก่อนจะร้องไห้ออกมา...พยายามให้เสียงมันเบาที่สุด ไม่รู้ว่าห้องอาบน้ำห้องใหญ่ขนาดนี้มันจะเก็บเสียงได้ไหม ผมไม่อยากให้เขาได้ยิน หรือรับรู้ แม้มันจะดูออกง่ายมากก็ตาม

ที่เป็นแบบนี้ไม่ใช่เพราะผมรักเขาหรอกนะ แต่มันเป็นเพราะผมกำลังรู้สึกโดดเดี่ยวอีกครั้ง ผมในตอนนี้แค่อยากเหลืออะไรให้ยึดติด อยากมีใครสักคนที่รักผมบ้าง หรือว่าผมกำลังต้องการ ไขว่คว้ามากไปเอง? ผมชอบเขานะ เขามาทำให้ผมรู้สึกดี หลุดออกมาจากคาร์ฟได้ แต่สุดท้ายก็ถูกทอดทิ้งอีกเหมือนเดิมเหรอ

“อึก...” ผมกอดและจิกมือกับแขนตัวเองแรงๆ ...แรงขึ้นเรื่อยๆ

ผมอยากหยุดแล้ว ไม่อยากยุ่งกับใครแล้วตอนนี้ ยิ่งยึดติด ยิ่งต้องการ ยิ่งผูกพัน ยิ่งเจ็บปวด เพราะสุดท้ายสิ่งที่ผมกำลังต้องการมันไม่ได้มาตามที่ต้องการหรือคาดหวังเลยสักนิด รู้...ว่าผมไม่ควรไปคาดหวังกับอะไรให้มันมากนัก แต่เอาเข้าจริง คนเราทุกคนมันก็ต้องมีอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?

บ้าเอ้ย ถ้าจะเข้ามาทำให้รู้สึกดี แล้วทำลายความรู้สึกกันแบบนี้ สู้ไม่ต้องมายุ่งกับตั้งแต่แรกเลยไม่ดีกว่าเหรอ?

พอ...พอเลยอันวา

เลิกร้องไห้ได้แล้ว เลิกคิดมากได้แล้ว ...สุดท้ายมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมาหรอก

.

.

.

ผมอาบน้ำเสร็จ ออกมาก็ไม่เจอบูรพาแล้ว เขาไม่ได้ทิ้งข้อความ หรือโน้ตอะไรไว้ให้ ถามคนของเขาก็ตอบแค่ว่าเจ้าตัวออกไปข้างนอก เพราะแบบนั้นผมเลย...นอนไม่หลับ

จริงๆ มันควรจะสบายดีด้วยซ้ำกับการไม่ต้องมานอนกับเขาให้อึดอัด แต่ผมดันนอนไม่ได้ตอนที่เขาไม่อยู่

นี่มันโคตรของความยึดติดอะ

ผมมานั่งมองวิวที่นอกระเบียง รับลมเย็นๆ ยามค่ำคืนที่พัดโบกไปมา เหม่อมองแสงไฟบนตึกสูงระฟ้า แสงไฟจากท้องถนน ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปเรื่อย นั่งสักพักก็เข้าไปนอน และค้นพาว่านอนไม่หลับ เพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องบูรพา กับการจะอยู่กับเขายังไงต่อไปดี ทำตัวแบบไหน หรือพูดอะไรตอนเขากลับมา สุดท้ายเวลาก็ลากยาวไปจนถึงตีสี่

บ้าขนานแท้เลย คิดวกไปวนมาจนไม่หลับไม่นอน

แกร๊ก...

ตอนนั้นเอง เสียงประตูห้องก็ดังขึ้น ผมรีบฟุบตัวลงบนเตียงแล้วแกล้งหลับ ไม่อยากให้เขาเห็นว่าผมไม่นอน ทำตัวเหมือนรอเขาอยู่ ทั้งที่มันก็เป็นเรื่องจริงอะ

เขาขึ้นมาบนเตียง ผมรับรู้ได้ ถึงจะนอนหันหลังให้

กลิ่นน้ำหอมแปลกๆ... มันไม่น่าจะใช่กลิ่นที่บูรพาใช้อยู่ตลอด

เหมือนกลิ่นผู้หญิงมากกว่า

กลิ่นน้ำหอมคนอื่น? เขาออกไปไหนมา? ไปทำอะไรมา?

อา แล้วทำไมหัวใจผมมันต้องเจ็บเหมือนโดนบีบรัดด้วยนะ ทำไมถึงต้องมารู้สึกแบบนี้ มันเป็นความรู้สึกเดียวกับตอนที่รู้ว่าคาร์ฟไปมีคนอื่นเลย

ผมกดมือลงที่หน้าอกตัวเองพยายามกดมันไว้ หวังว่ามันจะทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายลง ไม่เจ็บ ไม่ปวดใจ

จนสุดท้าย คนโง่ๆ ที่ไม่มีสิทธิ์อะไรอย่างผมก็ยอมแพ้กับความทรมานใจ ความค้างคา ผมดีดตัวขึ้นนั่ง บูรพาที่กำลังถอดนาฬิกาอยู่หันมามอง “มีอะไร ...ทำไมยังไม่นอนอีก?”

“ที่นี่มันมีห้องอื่นนอกจากห้องนี้ไหมครับ?”

“...” สีหน้าเขาดูเริ่มไม่โอเค ไม่ใช่รู้สึกไม่ดีอะไรทำนองนั้นนะ แต่เป็น...ไม่พอใจ

ผมกลัวเขา แต่ไม่อยากฝืนนอนไปทั้งอย่างนี้

“...แค่ไม่อยากนอนกับคุณ”

“เธองอแงอะไรอีก?”

“ผมไม่ได้งอแงนะ”

“...”

“ผมไม่ได้มีสิทธิ์นั้นนี่”

“ประชดทำไมอีก”

“จะอะไรก็ช่าง ถ้าไม่มีห้องอื่น ผมขอไปนอนข้างนอกแล้วกัน”

“ตามใจ”

100%

อัพแล้วจ้า มาเร็วมาก! 55555

อ่านแล้วอย่าลืมเม้นๆ กันน้า

ขอบคุณค่ะ