ตอนที่ 14 : - 14 - || เอาคืนอย่างสาสม + เด็กเสี่ย || 100%
You didn't leave your number for me
Left me without a warning, baby
ANWA’S Side
วันต่อมา
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่เลย พบว่าบูรพาลุกไปแล้ว เขาทิ้งโน้ตเอาไว้ให้หนึ่งใบ
‘ตั้งใจเรียน เจอกันเย็นนี้’
ลายมือของเขามันตวัดๆ แอบอ่านยากเหมือนกัน ข้อความเรียบง่ายในกระดาษ มันทำให้ผมเผลอยิ้มออกมา
อยากจะตบปากตัวเองเหมือนกันที่ดันไปเผลอยิ้มกับข้อความแบบนี้ของเขา จริงๆ จะให้คนอื่นบอกผมก็ได้ แต่เขาเขียนเอง มันก็ไม่ได้ยากอะไรหรอก แต่อะไรแบบนี้ผมมองว่ามันน่ารักดีก็เท่านั้นเอง
ผมเข้าห้องแต่งตัวที่ติดกับห้องน้ำ พบว่าเสื้อผ้านักศึกษาถูกเตรียมเอาไว้ให้แล้ว มันเป็นชุดใหม่เลย เขาน่าจะให้คนไปซื้อมาให้ละมั้ง ผมไม่ได้คิดอะไรมากเท่าไหร่ เพียงแค่อาบน้ำ แต่งตัว แล้วก็ออกไปข้างนอก บูรพาเตรียมพร้อมให้ทุกอย่างแล้ว คนขับรถพาผมไปส่งที่มหา’ลัยด้วยรถหรู ที่ใครเห็นก็ต้องมองตาม ผมเขินเหมือนกันนะ ที่อยู่ๆ ตัวเองก็กลายเป็นจุดสนใจ ไม่ว่าจะด้วยอะไร แต่พอมีคนมามอง มาสนใจแล้วมันแอบทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
“ช่วงเลิกเรียน คุณบูรพาจะมารับคุณเองนะครับ”
“อ่า...ครับ ว่าแต่คุณเขาไปไหนเหรอ”
เห็นหายไปตั้งแต่เช้า ผมคิดว่าตื่นขึ้นมาแล้วจะเจอเขาซะอีก
“ไปทำธุระให้คุณอันวาครับ”
…ไปทำธุระให้ผมงั้นเหรอ ใช่เรื่องที่เขาจะไปคุยกับที่บ้านของผมให้หรือเปล่านะ? แต่ถ้าให้เขาไปคุยมันจะดีแน่เหรอ ผมกลัวว่ามันจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นจังเลย บูรพาดูไม่ได้เป็นคนอารมณ์เย็นขนาดนั้น บวกกับพี่พัทเองก็กวนประสาทเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน คุณลุงกับคุณป้าเองก็ไม่น่าจะยอมง่ายๆ ผลประโยชน์ขนาดนั้น ผมว่าถ้าผมไม่ไปด้วย มันน่าจะไม่ดี
“พาผมไปที่บ้านทีครับ”
“คุณบูรพาสั่งห้ามไม่ให้คุณไปครับ”
“ทำไมล่ะ” ทำไมเขาถึงต้องห้ามผมเอาไว้ด้วย
“มันคือคำสั่งครับ และผมปล่อยให้คุณไปไม่ได้”
“ถ้าคุณไม่ไปส่ง ผมไปเองก็ได้”
จบคำนั้น ผมก็จะเดินออกไป แต่กลับถูกคนของบูรพามากันตัวเอาไว้ ท่าทางพวกเขาเอาจริงมากที่จะไม่ให้ผมไป
ผมโดนกันตัว จนสุดท้ายก็ต้องยอมเข้ามหา’ลัยไปตึกเรียน คนของบูรพาตามผมไม่คลาดสายตาเลยด้วย ผมแทบไม่มีเวลาหายใจหายคอ พวกเขาไม่ได้ตามจนโจ่งแจ้งอะไรหรอก แต่มันก็น่าอึดอัดอยู่ดี สุดท้ายแล้วผมก็ต้องเรียนจนถึงเวลาเลิก ไม่สามารถโดดไปไหนได้เลย รอจนกระทั่งบูรพามารับ
เขามารับผม โดยที่รอบนี้เขาเป็นคนขับมารับเอง ผมขึ้นไปก็เห็นความผิดปกติคือรอยเปื้อนเลือดที่ปลายแขนเสื้อของบูรพา ...รอยเลือดมันมาจากไหนกัน
BURAPHA’S SIDE
ก่อนหน้านั้น
ผมถอดสูทออกและมองใบหน้าจองหองของพี่ชาย ไม่สิ คนที่เลี้ยงอันวามาตลอดหลังจากที่เขาเสียครอบครัวไป ยิ่งคนที่เป็นลูกชายของบ้าน ที่ผมพอจะรู้มาว่าเขาเองก็ชอบรังแกอันวาเหมือนกัน ยิ่งน่าหมั่นไส้ อยากจะทำอะไรที่มันรุนแรงกว่านี้ แต่ผมคิดว่าอันวาคงไม่ชอบใจแน่ๆ
“เหอะ ไม่คิดเลยนะว่าที่มันหายหน้าหายตาไป มันจะมีเสี่ยเลี้ยง” เขาพูดดูถูกอันวา ผมไม่ใช่เสี่ยเลี้ยง ไม่ได้มีเจตนาจะทำให้อันวาเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง ที่ผมเลี้ยงดูเขาเพื่อแลกเซ็กส์ มันไม่ใช่แบบนั้นเลย ผมชอบอันวาจริงๆ อยากดูแลเขา และเปิดตัวเมื่อทุกอย่างมันลงตัวมากกว่านี้ ไม่ใช่สถานะปิดบังซ่อนเร้นแบบนั้น
“ถ้าคุณดูถูกเขาอีก ผมไม่สัญญานะว่าผมจะไม่ทำอะไรเลย”
“แกคิดว่าแกจะทำอะไรพวกฉันได้”
ผมลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าคนทั้งสามคนที่ตอนนี้ถูกคนของผมคุมตัวอยู่ ที่ต้องทำแบบนี้ เพราะคิดว่าเจรจาดีๆ มันคงเป็นไปไม่ได้ ก็ต้องใช้ไม้แข็งนี่แหละ
“ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะครับ?”
“ถ้าแกแตะต้องพวกเราแม้แต่ปลายก้อย แกโดนฟ้องแน่”
ผมหลุดหัวเราะออกมาเสียงเบา และไล่สายตามองพวกเขาทีละคน ผมชอบนะ สายตา ท่าทางจองหองเหมือนว่าจะไม่มีวันแพ้ผมแน่ๆ แต่เชื่อเถอะว่าอำนาจ และเงิน มันอยู่เหนือกฎหมายได้ ไม่ว่าจะที่ไหน ไม่ใช่วิธีที่ถูกต้องหรอก แต่ถ้ามันจำเป็นก็ต้องใช้ เพราะกว่าผมจะมาถึงจุดนี้ อะไรๆ มันก็ไม่ได้ขาวสะอาดไปซะหมดหรอก โลกแห่งความจริง มันก็ไม่ได้คลีนอะไรขนาดนั้น อีกอย่าง อย่าว่าแต่ผมเลย คนธรรมดาอย่างพวกนี้ ที่ทำอาชีพสุจริต ยังเอาความรู้ในอาชีพมาทำร้าย หรือเอาเปรียบคนอื่น คนที่ไม่มีทางสู้เลย
“ขะ...ขำอะไร”
“ก็เอาสิครับ”
“...”
“ผมอยากรู้เหมือนกัน ว่าจะทำอะไรผมได้บ้าง”
“แค่เด็กแรดๆ คนเดียว ไม่เห็นจะต้องลงทุนขนาดนั้นเลยนี่”
“เด็กแรดๆ?” ผมทวนคำพูดของพัท รู้สึกอารมณ์ร้อนๆ มันเริ่มปะทุขึ้นมาแล้วสิ
เคยบอกไปแล้วว่าไม่ชอบได้ยิน หรือเห็นว่าอันวาโดนดูถูกด้วยถ้อยคำแบบนั้น
“ถ้าพูดอะไรแบบนี้อีก...”
“จะทำไม ในเมื่อมันแรดจริงๆ เหอะ เอาดีด้านเรียนไม่ได้ก็ทำตัวแรดๆ ไปเกาะผู้ชาย ได้มันไปกี่รอบแล้วล่ะ ติดใจเหรอ” คนเรานี่มันมีความร้ายกาจทางความคิดได้ขนาดนี้เลยเหรอ
แต่ไม่ว่ายังไง ผมคงไม่ทนแล้วล่ะ
ผมลุกขึ้นและเดินตรงไปยังพัท ก่อนจะง้างหมัดและกระแทกบนใบหน้าอีกฝ่ายเต็มแรง มันคงไม่จบแค่นั้น เพราะว่าขีดจำกัดของผมในเรื่องนี้โดนทำลายไปจนหมด ถ้าไม่ได้เอาเลือดหัวมันออก ผมคงไม่สบายใจ ไม่มีแรงขับรถไปรับอันวาที่มหา’ลัยแน่ๆ เลย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เอาให้หนักเลยจ้าเฮียว่าน้องอันวาได้ไง
บูรพา: ของผม##
คุณพา จัดการคนพี่ด่าน้องเลยค่ะ ฉันขอฝากไปจัดการด้วย อยากกระทืบมันให้จมคาเท้ามากเลยค่ะ
จัดหนักๆ เลย เอาให้เละ
ไม่ชอบจริงๆเเค่มีเเฟนอายุมากกว่าห้าหกปีก็โดนเรียกเด๋กเสี่ยเนี่ย เเต่มันจะไม่เป็นปัญหาเลยถ้าอีกฝ่ายไม่เป็นผู้หญิง ฝ่ายนั้นก็โดนว่าเอาเงินซื้อเรา คือไปรับเขาที่ที่ทำงานไม่ได้เลยว่ามันเหมือนไม่ใช่คนจิกยิ่งกว่าเเม่ค้าปากตลาดอีก