ตอนที่ 13 : - 13 - || เอาคืนแบบสาสม (?) || 100%
You didn't leave your number for me
Left me without a warning, baby
หลังจากผมหยุดร้องไห้ บูรพาก็ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ต่อ เขาแค่พูดว่า เดี๋ยวค่อยจัดการพรุ่งนี้ ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะจัดการอะไร แต่ที่น่าห่วงคือแววตากับท่าทางเอาเรื่องนั่นของอีกฝ่าย มันทำให้ผมแอบหวั่นใจเหมือนกัน
“ที่ว่าจะจัดการพรุ่งนี้ คุณหมายถึง...เรื่องอะไรเหรอครับ”
“เรื่องของอันวาไง” คนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ นั่งเช็ดผมที่ปลายเตียงตอบกลับมาเสียงเรียบ ไม่ได้หันมาคุยกับผม ท่าทางอีกฝ่ายดูเครียดๆ อยู่เหมือนกัน ผมคิดว่าน่าจะมาจากสายเมื่อตอนบ่ายนั่นแหละ ที่ทำให้เขาดูมีเรื่องต้องคิด พอเห็นแบบนั้นแล้วมันก็แอบเกรงใจเหมือนกันแฮะ บูรพาก็มีเรื่องของตัวเองที่จะต้องจัดการอยู่แล้ว ผมไม่อยากจะไปเป็นภาระของเขาเลย
“คุณรู้เหรอว่าเรื่องอะไร”
“เรื่องของอันวามันจะมีสักกี่เรื่องกัน” เขาหันมา เลิกคิ้วถาม ผมเลยทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ด้วยการบุ้ยปาก ทำตาโตแล้วส่ายหน้าไปมา บูรพาหลุดยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นหน้าผม เขาโยนผ้าเช็ดผมทิ้ง และเคลื่อนตัวด้วยความเร็วมาก เข้ามาหาผม มันเร็วมาก รู้ตัวอีกที เขาก็กักตัวผมอยู่แล้ว ผมนั่งพิงหัวเตียง ส่วนบูรพาก็คร่อมผมด้วยการเอามือกักทางหนี “ที่บ้าน ...กับแฟนเก่า แต่ที่ทำให้ร้องไห้ขนาดนี้ มันก็น่าจะเป็นเรื่องที่บ้าน”
“ทะ...ทำไมดูรู้จักผมดีจัง”
“ก็บอกแล้วไง ว่ารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับอันวา”
“แล้ว...ทำไมแค่พูดไม่พอ อย่ามาคลอเคลียผมสิ ผมยังไม่อาบน้ำเลยนะ” ผมเอามือดันหน้าบูรพาออกไป เพราะเขาเริ่มเข้ามาคลอเคลียที่ลำคอผมแล้ว
“หอม”
“เอาอะไรมาหอมล่ะ”
“บอกว่าหอมก็หอมสิ”
ฟอดด... โอ้ยย เขานี่เอาใหญ่แล้วนะ ผมยอมเข้าหน่อย นึกจะกอดก็กอด นึกจะหอมก็หอม
แล้วผมเนี่ย ทำไมถึงต้องใจสั่นไปกับการกระทำของเขาด้วยนะ
ใจไม่รักดี!
“พอแล้วครับ ผมจะไปอาบน้ำแล้ว” ผมว่าและดันเขาออกเต็มแรง ทว่าบูรพากลับมารวบข้อมือผมด้วยกัน แล้วจูบปากผมแทน ผมหลบเขานะ แต่เขาก็ตามมาจนจุ๊บได้อยู่ดี จุ๊บแล้วก็ผละออก แล้วก็ทำแบบเดิมวนไป เล่นเอาใจผมเต้นแรงจนเหมือนจะทะลุออกมาเลย แก้มก็ร้อน มือก็ชา นี่กะเอาให้ผมตายไปเลยหรือไงกันนะ “อื้อออ พอ พอก่อนนน อย่าแกล้งผมสิ คุณพา คุณพา อา...”
“เรียกคุณพาแล้วน่ารักอะ เรียกบ่อยๆ นะ เรียกคุณเฉยๆ ไม่เอาแล้วนะ”
“อะไรครับ!”
“ยังจะมาอะไรอีก ทำตัวน่ารักแล้วบอกว่าอะไรเหรอ”
“เอ้า นี่...พอแล้วน่า ปล่อยผมเถอะ ผมอยากไปอาบน้ำแล้ว”
“เลิกทำหน้าอ้อนก่อน”
“ผมทำหน้าอ้อนยังไงเล่า”
“แบบนี้ไง”
“ง่า... อย่าจับปากผมแบบนี้สิ”
“จะไปอาบน้ำแล้วจริงๆ เหรอ”
“ทำไมเหรอครับ”
“อยากฟัด”
“อาบเสร็จค่อย เอ่อ... ผมหมายถึง ผมไปอาบน้ำแล้วดีกว่า”
“อาบเสร็จแล้วค่อยฟัด?”
“ผมไม่ได้พูดนะ” ...แค่เกือบหลุดพูดไปเท่านั้นเอง
ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดไปอย่างนั้นเหมือนกัน ไม่รู้ล่ะ หนีเลยแล้วกัน
BURAPHA SIDE
ผมมองตามคนตัวเล็กที่วิ่งหนีเข้าไปในห้องน้ำแล้ว มองแล้วมันก็อดยิ้มตามไม่ได้ ยิ่งนึกถึงเมื่อกี้ตอนโดนผมแกล้งฟัด แก้มอันวานี่แดง มือสั่น ตอนแรกเขาไม่ค่อยจะเขินกับผมเท่าไหร่ ตอนนี้แสดงออกมาว่าเขินก็น่าจะมีใจให้ผมบ้างละนะ เห็นแบบนี้ค่อยมีกำลังใจไปต่อหน่อย
ระหว่างที่รออันวาอาบน้ำ แล้วค่อยมาฟัดต่อ ผมก็นึกถึงเรื่องที่จะช่วยเขาเคลียร์ มันคงเป็นเรื่องที่บ้าน หลักๆ จากที่ผมให้คนตามดู ตามสืบมา ก็จะเป็นเรื่องมรดกเป็นหลัก เสาหลักบ้านนั้นทำงานเกี่ยวกับการกฎหมาย คงใช้สิ่งที่เรียนมาเอาเปรียบอันวาอยู่ ผมว่าถ้าใช้วิธีเจรจาไม่ได้ ก็คงจะต้องเป็นวิธีปกติที่ทำ นั่นก็คือไม้แข็งข่มขู่เอา อย่างน้อยๆ ถ้าอันวาจะออกมาจากที่นั่น ได้ผมดูแลก็จริง แต่ผมก็อยากให้เขามีอะไรติดตัวมาด้วย
มันไม่ใช่การไปเอาของคนอื่นมา มันเป็นสิ่งที่อันวาจะต้องได้รับอยู่แล้ว เพียงแค่มีกลุ่มคนเห็นแก่ตัวฉกฉวยเอาไปก่อนก็เท่านั้นเอง
ชีวิตอันวาน่าสงสาร นั่นก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมเอ็นดูเขามากๆ
และที่มากไปกว่านั้นก็คงจะหน้าตากับนิสัย น้ำเสียงแง้วๆ ของคนตัวเล็ก เห็นหน้าดูไม่ร้ายอะไรเลย ออกจะหวานๆ ด้วยซ้ำ แต่เวลาเถียง ก็เถียงคอเป็นเอ็นเหมือนกัน ตอนเถียงนะ ต้องทำตาโต คิ้วขมวด หน้าตาจริงจังสุดๆ เห็นแล้วมันน่าแกล้งยิ่งกว่าอะไร เสียงก็มีแค่นั้น เล็กๆ ไม่เหมือนเสียงเด็กผู้ชายเท่าไหร่ แต่ก็พยายามตะเบ็งเสียงแข่งกับผมนะ
ไม่รู้สิ การมีอันวามันทำให้ชีวิตผมมีสีสันขึ้นมาแปลกๆ หลังจากที่ต้องทำงาน เจอกับสภาวะน่าเบื่อ คาราคาซังของที่บ้านมาตลอด
พอเป็นแบบนี้แล้ว ก็อยากจะรักษา ปกป้องเขาไปนานๆ
แกร๊ก...
ขณะที่ผมนั่งคิดอะไรสักพัก อันวาก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำ เขามองหน้าผม พลางทำท่าทางหวาดหวั่น
อยู่ๆ เป็นอะไรขึ้นมา?
ผมไม่ได้ถามอันวา รอให้เขาพูดขึ้นมาก่อน
“คุณ...”
“?”
“คือ...ไม่มี เอ่อ...” อึดอักอยู่นั่นล่ะ
“ไม่มีอะไร?”
“กางเกงชั้นในอะครับ ที่คุณเตรียมให้ผมมันมีแค่กางเกงนอนอะ”
อ๋อ... สงสัยแม่บ้านจะลืมละมั้ง แต่ตอนนี้มันมืดมากแล้วนะ แม่บ้านไม่ได้อยู่เตรียมให้ด้วยสิ หาซื้อก็ไม่น่าจะทันแล้ว “มันแปลกๆ อะครับถ้าไม่ได้ใส่”
“รีบขึ้นมานอนเถอะน่า เดี๋ยวพรุ่งนี้บอกแม่บ้านให้”
“พรุ่งนี้ผมมีเรียนเช้าครับ”
“อ่า...” ลืมไปเลยเหมือนกันนะเนี่ยว่าอันวายังต้องเรียนอยู่ “เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้แม่บ้านรีบเข้าเอามาให้ โอเคไหม”
“ชุดนักศึกษาผมมันอยู่ที่บ้านด้วยครับ”
เอาตัวเขามา แต่ดันลืมไปว่า หลายๆ อย่างของอันวายังอยู่ที่บ้านหลังนั้นเลยผมเนี่ย
“พรุ่งนี้ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เธอเอง โอเคไหม ขึ้นมานอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้านะ” หลายนาทีกว่าอันวาจะยอมเดินมาหาผม เขาคงไม่ชินจริงๆ นั่นแหละ เพราะพอมาถึงเตียงปุ๊บ กระโดดฟึบเข้ามาแล้วดึงผ้าห่มไปหอตัวเอาไว้ สีหน้าคือไม่ไหวแล้ว จนอยากเข้าไปแกล้งต่อแล้วค่อยนอน
ผมมุดตัวเข้าผ้าห่มแล้วสวมกอดอันวาจากด้านหลัง คนตัวเล็กดิ้นหนีผมเล็กน้อย แต่ก็ต้องนิ่งไป เพราะมือของผมมันจับอยู่... ตรงนั้น
“อื้ออ...”
น่ารักอ่ะ อ่านแล้วรู้สึกดีไปได้เลย????
อิพี่คือหลงเด็กจ้าหลงเด็กกก คือน่าร้ากก เหมือนดูหมากับแมวฟัดกันเเบบมุ้งมิ้งๆ น้องก็แบบแง้วๆอ่ะ นว้องงงง
น้องงงง
ชอบแกล้งน้องงงงง
ทำไมน่ารักงี้อ่าาาาาาาาาาา
รอคร่าาาาาาาาาา
เจิมมม