ตอนที่ 29 : #รักเป็นอนันต์ #นายอนัน EP. 26 [ 150% ]
หัวใจผมกระตุกวูบเมื่อเห็นคนนี้ที่หมอนายบอกว่าไม่คิดอะไรด้วยและพยายามไล่ไปจากชีวิตมาอยู่ที่บ้านด้วยกันกับเขา ผมเลื่อนสายตากลับมามองอีกคนที่หน้ายังมีรอยช้ำอยู่เล็กน้อย “หมายความว่าไงวะ ทำไมมันมาอยู่ที่นี่กับพี่!”
“คือ...”
“ทำไมอะ” เสียงของผมมันเบาลง มิลเองก็มองหน้าผมเหมือนจะเยาะเย้ยและนั่นมันทำให้อารมณ์ผมมันเดือดพล่านขึ้นมาทันที “ทำไม!!!”
“อนัน ใจเย็นๆ ก่อน”
“ไม่!!!” ผมตะคอกใส่เขาและพุ่งไปหามิล ทว่าคราวนี้หมอนายรั้งผมเอาไว้ ผมดิ้นพรวดพราดเพื่อเข้าไปหามิล ดิ้นจนเขาเผลอหรือตั้งใจไม่รู้เหวี่ยงผมกระแทกกับขอบประตู พี่หมอเอิร์ทรีบวิ่งเข้ามาทันทีเมื่อเห็นท่าว่ามันไม่ดี เขามองหน้าหมอนายด้วยสายตาดุๆ ...สายตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน “ทำไมมันอยู่กับพี่อะพี่นาย แล้วพี่ทำแบบนี้...”
“มันไม่มีอะไร”
“...”
“...มันก็แค่...แล้วทำไมอนันถึงมาที่นี่ได้ครับ”
เลี่ยงจะอธิบายเหรอ?
ผมเหลือบสายตามองไปที่คนที่ถูกปกป้อง มิลเหยียดยิ้มน้อยๆ รอยยิ้มแบบนั้นทั้งผมและพี่หมอเอิร์ทเห็นมันชัดเจนมาก ผมกำหมัดแน่นและมองใบหน้าของคนที่ผมเพิ่งบอกว่าผมรักเขา หัวใจมันเจ็บ และเจ็บยิ่งกว่าเมื่อถูกเหวี่ยงกระแทกประตู ตัวแม่งก็เจ็บ แต่ใจมันหนักกว่านั้น ...ผมเหมือนคนตายทั้งเป็นที่ต้องแยกจากเขา ผมทรมานใจที่ต้องแยกกันกับหมอนาย แต่คนที่บอกว่าแม่งรักคนอื่นไม่ได้นอกจากผมกลับอยู่กับคนอื่นได้อย่างหน้าตาเฉย
“งั้นมึงก็อยู่ด้วยกันไป...นานๆ แล้วกัน”
“อนัน”
“พี่เอิร์ท เรากลับเถอะ”
“อนันครับ”
“กลับเถอะ” ผมเป็นฝ่ายที่ดึงแขนพี่หมอเอิร์ทแล้วเดินออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมยอมเดินออกมา ไม่ใช่เพราะอะไร เพราะผมทำร้ายคนของหมอนายไม่ได้ไง ผมเหนื่อย ผมเจ็บ ผมไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาผม ไม่อยากอยู่ต่อแล้วฟูมฟายให้มิลเห็น มันน่าสมเพช ทว่ายังไม่ทันที่เราจะเดินออกมาเลย พี่หมอเอิร์ทแกะมือผมออกแล้วยิ้มบางๆ ส่งมาให้ จากนั้นร่างสูงก็ปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้อหมอนาย ผมเบิกตาโพล่งด้วยความตกใจ ทว่ายังไม่ทันที่จะคิดทำอะไรต่อไป หมัดของพี่หมอเอิร์ทก็เหวี่ยงกระแทกใบหน้าของหมอนายอย่างแรง...
พลัก!
“อนันเขารักนายมากนะ”
“...”
“หนึ่งอาทิตย์น้องแทบไม่เป็นอันทำอะไร สภาพจิตใจแย่ น้องร้องไห้ เพราะคิดถึงนาย”
“...” หมอนายเหลือบตามามองหน้าผม แต่ผมกลับหลบตาหนีเขาและเดินหนีไปที่รถ ไม่รอฟังว่าพี่หมอเอิร์ทจะพูดอะไรต่ออีก ไม่นานนักร่างสูงของจิตแพทย์ซึ่งผมคิดว่าเป็นคนนุ่มนิ่มมาตลอดก็กลับมา เขาสตาร์ทเครื่องยนต์และขับออกไป ตลอดทางที่นั่งรถกลับมา พี่หมอเอิร์ท ไม่ได้พูดอะไร เงียบมาก...แต่ผมในตอนนี้ก็ไม่มีอารมณ์ที่จะมาชวนเขาคุยอะไรหรอก น้ำตาผมยังต้องกลั้นมันเอาไว้ ไม่ให้ไหลออกมาแสดงความอ่อนแอ
“พี่ไม่กวนเรานะ แต่ถ้าอยากได้อะไร หิวเมื่อไหร่บอก...” ผมมองหน้าเขา ก่อนจะทำอะไรที่ตัวเองไม่คิดมาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้น ผมเอื้อมมือโอบท้ายทอยของเขากดต่ำลงมาและเอียงหน้าจูบลงบนริมฝีปากอีกคน ผมทิ้งค้างไว้แบบนั้น ไม่ได้สานต่อให้มันลึกซึ้ง แต่เหมือนว่าพี่หมอเอิร์ทจะตกใจและไม่ต้องการให้เป็นไปแบบนี้เขารีบดันผมออกก่อนจะมองหน้าผมด้วยสายตา...ที่ผมอ่านไม่ออก “อนัน...”
“ผมรู้ว่าพี่เกลียดความรัก”
“...”
“ฮึก...”
“...”
“ผมไม่ได้เรียกร้องให้พี่มารักผมหรืออะไรหรอก ไม่ต้องห่วง ...ผมแค่อยาก...ลืม” เพราะมันเจ็บ เจ็บจนใจแทบขาด อยากจะลบล้างความรู้สึกเหล่านั้น แม้ที่ผ่านมาเมื่อก่อนผมพยายามทำแค่ไหนมันไม่สำเร็จเลยก็ตาม เอาจริงๆ คือผมก็ไม่รู้ว่าถ้าตอนนั้นผมทำมินหรือคณิตสำเร็จแล้วจะรู้สึกแบบไหน แต่มันไม่สำเร็จไง ความรู้สึกของผมตอนนี้เลย...พัง พังแบบไม่มีชิ้นดีตอนเห็นเขาอยู่กับคนอื่น
ดีแล้วที่ผมไม่เคยบอกคตำว่ารักกับเขา... ดีแล้วแหละ
“การทำแบบนี้ไม่ได้ช่วยให้อนันลืมนายได้เลยนะครับ”
“แค่จูบอะ”
“ก็ไม่ได้”
“จะจูบ พี่จะทำไม ไม่พอใจก็ต่อยผมดิ”
“อนัน เราคุยไม่รู้เรื่องแล้วนะ” พี่หมอเอิร์ทพึมพำบอกเสียงนุ่ม และเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมอย่างใจเย็น “ไปพักในห้องให้อารมณ์เย็นลงกว่านี้หน่อยนะครับ แล้วค่อยมาคุยกันว่าเราจะจัดการกับอารมณ์ของอนันต่อไป...อนัน!”
“พี่ช่วย...ช่วยทำแบบเราไม่ใช่หมอกับคนไข้ได้ไหม แค่เอามันส์ๆ ก็ได้”
“ประชดแบบนี้ไม่ดีเลยนะอนัน”
“ไม่ได้ประชด!!!”
“อนันครับ”
“ผมน่ารังเกียจเหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ”
“พี่แค่มีอะไรกับผม แค่จูบผม...ผมไม่มานั่งรำลึกความหลังอะไรอีกหรอก แค่คืนเดียว รอบเดียวจบ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมทำแบบนี้ แต่ผม...แม่งก็แค่ประชดชีวิตตามที่พี่หมอเอิร์ทบอกแหละ เหมือนคนบ้า เอาแต่ใจ ผมรอพี่หมอเอิร์ทอยู่นานจนอีกคนถอนหายใจออกมาหนักๆ และดึงแขนผมไปที่ห้อง ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะเอาผมไปขังในห้องให้ใจเย็น แต่เปล่าเลย ร่างสูงดึงผมไปที่เตียงแล้วดันให้ผมนอนลงไป
...สิ่งที่ผมคิดในหัวมันไม่ใช่ เพราะเขาโถมกายลงมา ก่อนจะซุกไซ้ที่ซอกคอของผม สัมผัสอุ่นๆ ของอีกคนมันทำให้ผมในตอนแรกโคตรจะอยากประชดและเอาชนะหมอนายแบบโง่ๆ แข็งทื่อ น้ำตาไม่รู้มาจากไหน มันไหลไม่ยอมหยุด มือของผมยกขึ้นไปจับไหล่อีกคนเอาไว้
“ถอดเสื้อสิอนัน”
“อะ...อือ”
“หรือจะให้พี่ถอดให้ครับ”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ปอลิง.กระชากลากถูมิลตบซ้ายตบขวา. . อุ้ย~ โทษทีพอดีอินเกิน