ตอนที่ 22 : #รักเป็นอนันต์ #นายอนัน EP. 19 [ 100% ]
...เป็นไข้สิครับรออะไร เขาให้ผมกินยา เป็นยาลดไข้ธรรมดา กินข้าวที่ซื้อมาจากร้านอาหารไทย ถึงขั้นต้องขับรถออกไปซื้อเลย ความจริงแค่โจ๊กซองก็รอดแล้วอะ แต่ช่างเถอะ ข้าวก็ดีเหมือนกัน คิดถึงอาหารไทย แม้รสชาติของที่นี่มันจะไม่ค่อยเหมือนเมืองไทยเท่าไหร่ อาจจะเพราะวัตถุดิบหรือผมมโนเพ้อพกไปเองว่ากินต่างที่คือไม่เหมือน จากนั้นเขาก็เช็ดตัว ปล่อยให้ผมนอนพัก บอกให้หายห่วงว่าบอกพี่หมอเอิร์ทแล้วว่าผมอยู่ที่ไหน
ทุกๆ อย่างเหมือนจะลงตัว ...ซะที่ไหนวะ
เรื่องของมิลยังไม่เคลียร์เลยเถอะ
เดี๋ยวรออีกคนกลับมาจากไปเคลียร์ธุระที่เขาบอกว่ายังคุยไม่จบก่อน ผมจะซักให้ขาวเลย แต่ถ้าโกหกพ่อจะซัดให้
ไม่นานนักเขาก็กลับมาพร้อมกับขนม... นี่เห็นผมเป็นเด็กอมมือหรือไงที่จะต้องกินขนมตลอด ตั้งแต่เช้าละที่ไปซื้อขนม กับข้าวมาให้
“ตื่นแล้วเหรอครับ ดีขึ้นไหม เอาอะไรเพิ่มหรือเปล่าครับ”
“มีเรื่องจะถาม มานั่งนี่”
“ถาม?” ทำหน้างงแล้วเดินมานั่งบนเตียงข้างๆ ผมแต่โดยดี “อะไรเหรอครับ?”
“ทำไมผมถึงไปเจอพี่อยู่กับมิล”
“...”
“จะตอบไม่ตอบ”
“อนันเห็นคนที่ออกมาตอนเรามีเรื่องได้ไหมครับ”
“ไอ้หน้าฝรั่งคนนั้นอะเหรอ” หมอนายแอบขำตอนผมพูดแบบนั้น
แหม แลดูไม่เครียดเลยนะ ถ้ามีอะไรจริงๆ ผมจะโกรธ เกลียดให้ตายห่ากันไปข้างหนึ่งเลย เรื่องเมื่อคืนช่างมัน คิดซะว่าพลาดไปอีกครั้ง
“ครับ พี่เพิ่งไปถามมา เขารู้จักกันมิลส่วนตัว คือ...จะพูดยังไงดี มิลตามพี่มาสักพักแล้ว ที่บ้านมิลก็พอมีอำนาจฐานะพอสมควรครับ การจะสั่งคนตามเรื่องพี่มันไม่ยากหรอก แล้วบังเอิญว่าเดวิดที่พี่นัดคุยงานของน้องสาวพี่รู้จักกับมิล มิลก็เลยรู้ว่าพี่นัดกับเดวิดตอนไหน ยังไงครับ”
“คนส่งข้อความมาก็มิล?”
“เขาส่งไปเหรอครับ” หมอนายนิ่งไปสักพักเหมือนกำลังเรียงลำดับเรื่อง “แบบนั้นอนันเลยมา?”
“ก็เออดิ”
“หวงใช่มั้ย” พูดแล้วเอื้อมมือมาหยิกแก้มผม ผมรีบปัดมือเขาออกก่อนจะถามต่อ
“อย่ามาพูด พี่นายดูพอใจนะที่ผมโผล่ไปอะ อย่าคิดว่าจำไม่ได้”
“พี่โมโห แมวดูไม่ออกเหรอครับ”
...ดูยากสิวะ พวกโมโห เสียงนุ่ม หน้ายิ้มเนี่ย บางทีผมก็เดาไม่ออกหรอกนะ
หมอนายเอื้อมมือมาเกลี่ยแก้มผมเบาๆ คราวนี้ผมยอมให้เขาทำแบบนั้นแล้วเราก็มองตากัน “พี่โมโหที่เขาทำอนัน ตอนนี้พี่คงต้องปล่อยไปก่อนเพราะแมวพี่ก็ทำเขาเหมือนกันนะ ส่วนเรื่องอื่นที่มากกว่านี้ไม่มีหรอกอนัน พี่รักอนันมากกว่าที่จะหักหลังอนันนะ แล้วที่พี่กลับก่อนไม่ได้บอก พี่กะจะมาคุยธุระแล้วไปเซอร์ไพรส์เรา แต่เราดันมาเซอร์ไพรส์พี่ซะก่อน”
“...”
“พี่ไม่ได้อยากยั่วให้อนันโกรธแล้วทำแบบนี้ เพราะต่อให้ไม่มีเรื่องที่ร้านนั่น...เรื่องของเราก็จบบนนี้อยู่ดี” พูดพลางใช้มืออีกข้างหนึ่งลูบเตียงเบาๆ ...ท่าทาง แววตาของหมอนายสื่อออกมาชัดเจนว่าจบบนนี้มันหมายความว่าอะไร มันทำให้แก้มผมร้อนฉ่าขึ้นมา ผมปัดมือหมอนายออกอีกครั้งแล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียง เอาผ้าห่มมาคลุมตัวจนมิด
แก้มมันร้อนเว้ย
“เขินเหรอแมวว”
“อย่ามายุ่งน่า”
“อยากเห็นหน้าแมว”
“ไม่”
“นิดเดียวนะ”
“...”
“นะครับ นะ” หมอนายแกล้งผมด้วยการเอามือมาจี้เอว ...ดิ้นสิครับรออะไร ผมแม่งเป็นพวกบ้าจี้ด้วยไง “น้องแมวของพี่นาย”
“โอ้ยย พี่นายอย่าแกล้งดิ ฮะๆ ไอ้บ้าเอ้ยยย อย่าแกล้งสิวะ” ผมหลุดขำเพราะมันจี้
ผมเจ็บหน้านิดหน่อย เพราะตอนซัดกับมิลนี่คือมันส์มือเกินไป หน้าเหน้อไม้ได้สนใจอะไรเลยว่าจะเป็นแผลไหม แต่เล็กน้อยเท่านั้นแหละถ้าเทียบกับมิล ผมแรงเยอะกว่า แรงควายมากนั่นเอง
“ออกมาหน่อย พี่อยากเห็นหน้า”
“เห็นบ่อยแล้วยังไม่เบื่ออีกเหรอ ฮะ!”
“เห็นนานเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ”
“ไอ้พี่นาย เลิกจี้เอวผมได้แล้วว” สุดท้ายผมก็ยอมสะบัดผ้าห่มแล้วมาตีอีกคนแทน เขาหัวเราะเสียงดังและกอดเอวผมแน่นเลย ...ไม่บ่อยที่เราจะยิ้มหรือหัวเราะด้วยกัน ไม่ดิ แทบไม่มีเลยด้วยซ้ำมั้ง ตั้งแต่วันนั้นวันที่หมอนายทำให้ชีวิตผมเปลี่ยน แต่ตอนนี้มันเริ่มจะกลับมาแล้ว ผมชอบมองเขายิ้ม ชอบฟังเสียงเขาหัวเราะนะ ผมชอบมองใบหน้าคมตายติดไปทางหวานหน่อยๆ ของเขา
...ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าชอบ
“อนันหอมจัง”
“ตลก”
“พูดหวานๆ กับพี่บ้างไม่ได้เหรอแมว อยากได้ยินบ้าง”
“นี่ก็พูดดีแล้วไง”
“พูดกับเนคดีกว่านี้อีก”
“นั่นพี่ชายผมมะ”
“นี่สามีมั้ยล่ะครับ”
“เฮอะ” …ปากร้อยเฮอะ แต่มันก็ยิ้มไปด้วย “มานอนตักผมทำไมเนี่ย”
“อยากเล่นกับแมว เมื่อคืนอนันข่วนพี่ทั้งคืนเลย เจ็บไปหมด อือออ” ผมเอามือปิดปากหมอนายเพราะไม่อยากฟังเรื่องเมื่อคืน ไม่ใช่ว่ามันเลวร้าย แต่มันน่าอาย พูดมาได้หน้าด้านๆ เลยนะ หมอเวร
“ซื้ออะไรมามั่ง”
“อืออ” เออลืมปล่อย “เค้ก ขนมหลายอย่างเลยที่อนันชอบ แพงมากกก ขนมไทยด้วยนะ”
“แพงแล้วจะซื้อมาทำไมอะ”
“เอาใจแมว เดี่ยวแมวไม่ยอมให้กิน”
“เลว กินแมว”
“ยอมรับแล้วใช่ไหมว่าเป็นแมว”
“ใครยอม หิวละ”
“ครับๆ เดี๋ยวจัดใส่จานให้”
“ไปด้วย”
“ไป...อ้อ มาสิครับ เดินไหวเหรอ”
“ทำไมจะเดินไม่ไหว”
“...” หมอนายมองหน้าผมพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ผมเลยเอามือผลักหน้าเขาแล้วยันกายลุกขึ้น เดินสบาย...ก็เหี้ยละ เจ็บสิ หมอนายเลยต้องมาพยุงผมให้เดินไปที่ห้องครัว ที่นี่ตบแต่งเปลือย ดิบได้ใจมาก ตอนแรกผมคิดว่าบ้านหมอนายจะมาแนวมุ้งมิ้งซะอีก โคตรขัดกับบุคลิกเลย แต่จะเอาอะไรมากกับคนแบบเขา ข้างนอกหวานข้างในดิบฉิบหายเลย
“บ้านพี่เหรอ”
“บ้านเพื่อนครับ”
“เอ้า ละบ้านตัวเองอะ”
“อยู่ไกล เดินทางลำบากนิดหน่อย เลยมาอยู่กับเพื่อนครับ แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่ เห็นว่ากลับจีน”
“อ่อ”
“นั่งตรงนี้นะ”
“เออ”
ผมนั่งบนเก้าอี้ส่วนอีกคนก็เดินกลับห้องไปเอาถุงขนมมา แล้วก็จัดใส่กัน ทำทุกอย่างละเมียดละไมมาก เหมือนผู้หญิงเลย ดูละเอียด เรียบร้อย สะอาดเวอร์ จนผมยังอายเลย เพราะผมเนี่ยตัวขี้เกียจเลย เรียนก็โง่ งานก็ไม่ได้เรื่อง ยิ่งมาเรื่องพวกนี้นะ ผมไม่แตะเลย เพราะที่บ้านมีแม่บ้านไง แต่ก็พอเข้าใจว่าเขามาแนวนี้ละเอียดอยู่แล้ว แถมยังอยู่ไทยคนเดียวอีก เลยน่าจะทำจนชิน ผมนั่งตั้งข้อศอกกับโต๊ะและเกยคางมองเขาทำ มันเพลินดี
ไม่อยากให้เวลาแบบนี้ผ่านไปเลย เพราะไม่รู้ว่าต่อไปจะมีเรื่องอะไรอีกไหมไง ผมอยากเก็บช่วงเวลาแบบนี้เอาไว้
อยากให้มันดำเนินไปแบบนี้...นานๆ
“เสร็จแล้วแมว”
“หมดไปเท่าไหร่เนี่ย” อาหารไทย ขนมไทยที่นี่ราคาก็ไม่เบานะ
“เลี้ยงไหวครับ บ่นแพงไปแบบนั้นแหละ”
“พ่อคนรวย”
“ไม่รวยเลย แต่เลี้ยงแมวดุไหว”
“อยากโดนข่วนไหม”
“พี่ไม่แกล้งแล้วๆ”
“อืม” ผมพยักหน้าและเริ่มกินขนม ส่วนหมอนายก็มานั่งยิ้มแล้วมองผมกินแทน “ไม่กินเหรอ”
“นั่งดูแมวกินมีความสุขกว่า”
“กินไปเลยไป พูดมาก” ผมใช้ส้อมจิ้มขนมแล้วจ่อที่ปากหมอนาย อีกคนยอมกินมันแต่โดยดี เคี้ยวไปยิ้มไปจนผมอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้ “มีความสุขอะไรขนาดนั้น”
“มีความสุขที่อนันไม่กลัวพี่แล้ว”
“...ถามจริง ทำไมวันนั้นถึงทำแบบนั้นกับผมวะ น่าจะรู้ว่าถ้าทำไปก็โดนผมเกลียด”
“...”
“...”
“แค่ควบคุมตัวเองไม่ได้ครับ”
“...”
“ยิ่งอนันใกล้ พี่ก็ยิ่งทนไม่ไหว”
“...ผมทนไหวเหรอที่โดนผมเกลียดมาตลอด”
“อนันก็ยังนึกถึงพี่ตลอดไม่ใช่เหรอ ความจริงพี่ทนไม่ได้หรอกครับ มันเจ็บแหละ แต่พอมาถึงตอนนี้แล้ว เวลาที่ผ่านมาก็คุ้มค่าดี”
“ประสาท”
“เนอะ” ยอมรับอีก
เหนื่อยใจกับหมอนายจริงๆ
“พี่รักอนัน”
“...” ผมไม่เคยบอกรักเขาเลย มีแต่เขาบอกรักผม
ไม่ใช่ผมไม่รู้สึกนะ รู้สึก ...มากด้วย
“พี่หวงอนันมาก ตอนอนันบอกว่ามีคนใหม่ก็ได้ พี่โกรธ”
“พี่ก็รู้ว่าผมพูดไปงั้นอะ”
“พี่โกรธอยู่ดี”
“บ้าบอ”
“...”
“รู้ไหมอะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมพยายามลบพี่ออกไปแค่ไหน ผมคุมตัวเองไม่ได้ เพราะอยากลืมพี่ อยากลืมสัมผัสของพี่ ผมทำมิน ผมทำคณิต” ถึงทั้งสองครั้งมันจะไม่สำเร็จเลยก็เถอะ กับมิน...มันก็แค่เกือบๆ แล้วตอนนั้นเฮียเนคไม่ฟังเรื่องราวมันเลยใหญ่โต บ้านผมถ้าแม่งเห็นกับตาแล้วอคติมันจะบังหมดเลย ไม่ฟังไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เอาจริงตอนนี้ก็รู้สึกผิดกับมินนะ แต่ผมกลับไปแก้อะไรไม่ได้แล้ว รู้แค่ว่ามินไม่ได้โดดเดี่ยวหรอก เดี๋ยวก็มีคนมาดามใจ
...เฮียนิกไง หลงเช้าหลงเย็น ก็น่าหลงอยู่หรอก คนอะไรไม่รู้น่าแกล้งฉิบหาย บอบบางจนบางทีก็หมั่นเขี้ยวอะ
“พี่รู้ครับ”
“แต่ตอนนี้ไม่ละ”
“...” พอเห็นเขาเศร้าไปผมก็อดไม่ได้ที่จะพูดให้รู้สึกดีขึ้น
“อย่าไปไหนอีกนะ”
“...”
“ผมอยากอยู่กับพี่”
“...”
“พี่ประสาทดี ไม่มีพี่คงเหงา” ...ปากแข็งไปอีกนะกู
แต่มันก็ทำให้อีกคนยิ้มได้อะ แค่นี้ก็ดีแล้ว
แมวว // หน้าแมวตอนนั่งบ่นหมอนาย 555 /เอาภาพมาจากนักอ่านในทวิต น่ารัก
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
หวานกันเข้าไป..เจ้ชอบ!อิอิ