ตอนที่ 21 : #รักเป็นอนันต์ #นายอนัน EP. 18 [ 100% ]
ผมดิ้นหนักขึ้น หัวใจเต้นเหมือนเจอผี หมอนายเอื้อมมือไปขย้ำส่วนไหวของร่างกายผมแรงๆ มันทำให้ผมเจ็บจนรีบถดตัวหนีจากเขา ทว่าอีกคนไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้น ...อยู่ๆ ความกลัวผมก็เริ่มกลับมาอีกครั้ง เหงื่อเย็นๆ ค่อยๆ ผุดซึมขึ้นมาบนใบหน้าของผม อารมณ์โกรธเมื่อครู่หายไปจนหมด มีเพียงร่างกายและใบหน้าผมที่รู้สึกหยุบหยิบเหมือนมีแมลงนับพันตัววิ่งพล่านด้านใน ดวงตาผมมันพร่ามัว ก่อนจะค่อยๆ มืด...
“อนัน...อนันครับ” ...เสียงของเขามันเบาลง เพราะสติรับรู้ผมมันค่อยๆ หมดไป
รู้สึกกลัวจนจิกมือเจ็บไปหมด...
น้ำตาของผมค่อยๆ ไหลออกมาจากดวงตาตัวเองที่แม้จะเปิดโพล่งทว่าก็ไม่สามารถมองอะไรเห็นได้เลย
ไม่...ไม่ไหว จะอ้วก มันตื้อๆ ปั่นป่วนไปหมด เหมือนร่างกายจะปริแตกออกจากกัน จะกลืนน้ำลายผมยังทำได้ยากเลย รู้แค่ว่าผมกลัว กลัวจนไม่สามาถควบคุมตัวเองได้อีก
“อึก...”
นาย Part
ผมเรียกเขาให้คืนสติกกลับมา ทว่าอนันเหมือนจะกลัวผมมาก ผมเลยเปลี่ยนจากท่าทีเกรี้ยวกราดไปโอบกอดเขาเอาไว้แทน ผมแกะเนคไทออกจากมืออนัน แล้วกลับมากอดเขาอีกครั้ง กอด...ลูบหัวอีกคนเบาๆ
“อนัน พี่ขอโทษ”
“...”
“อนันครับ พี่ไม่ทำอะไรแล้ว ขอโทษนะ”
“...”
“อนัน พี่ขอโทษ อนันครับ...อนัน...” พยายามเรียกชื่อน้องและกอดแน่นมากขึ้น ทว่าอนันดูเหมือนจะไม่หายกลัวผมง่ายๆ สภาพจิตใจอนันไม่ปกติ ผมแม่งผิดเองที่รีบทำแบบนั้นกับเขา จริงอยู่ที่ความต้องการเราเหมือนกัน แต่ตอนนี้อนันยังไม่พร้อมกับอะไรแบบนี้ ความกลัวยังฝังในใจเขา
...ต่อไปผมจะไม่แตะต้องเขาแบบนี้อีกแล้ว
“...”
“อนัน พี่นายขอโทษ”
“พี่นาย” ริมฝีปากสีซีดขยับพึมพำเรียกชื่อผม ผมรีบผละออกแล้วเช็ดน้ำตาที่แก้มอีกคน “พี่นาย...”
“พี่ไม่แกล้งแล้วครับ กลับมานะ อยู่กับพี่”
“หายใจไม่ออก”
“โอเคๆ พี่ถอยก่อนนะครับ” ผมบอกก่อนจะถอยออกมาจากห้อง และพยุงอนันให้นั่งพิงกับหัวเตียง ผมยกมือเสยผมตัวเองก่อนจะมองคนตรงหน้าอยู่ใกล้ๆ “ดีขึ้นไหม”
“ไม่...”
“กลับบ้านเอิร์ทก่อนไหม เดี๋ยวพี่ไปส่งนะครับ”
“...”
“หรือจะนอนพักก่อน เดี๋ยวพี่...” ผมติดกระดุมเสื้อแล้วทำท่าจะลุกลงจากเตียง แต่อนันคลานมาคว้าแขนของผมเอาไว้ก่อน ดวงตาคู่สวยช้อนมองผม แก้มเขากลับมามีสีขึ้นบ้างแล้ว ทำให้ผมหายห่วงได้เพราะอนันดีขึ้น “ครับ จะเอาอะไรไหม ดื่มน้ำหน่อยไหม อาบน้ำหรือเปล่า เดี๋ยวพี่เตรียมน้ำอุ่นให้”
“...”
“อนันครับ?”
“ขอโทษ”
“หืม ขอโทษพี่...เฮ้ย” อนันไม่รู้ไปเอาแรงจากไหนกระชากผมลงไปทับตัวเขา ก่อนคนตัวเล็กกว่าจะพลิกตัวไปนั่งบนตัวผม ต้องเบนหน้าหนี แก้มสีซีดในตอนแรกเริ่มเจือสีแดงเข้ม อนันเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ก่อนจะทำท่าทางน่ารักด้วยการยกมือปิดหน้าตัวเอง “...อนัน”
“พี่แม่งทำผมกลัวอีกแล้วนะ”
“พี่ขอโทษ”
“ดีขึ้นละ”
“หืม?”
“...” ไม่ตอบแตกเลิกคิ้วส่งมาให้ผมแทน
ถ้าให้ผมเดาอนันคงพยายามเอาชนะความกลัวตัวเองอยู่ ความจริงผมก็ผิดเองแหละที่ไปรุนแรงกับอนัน เราอาจจะชอบแบบนี้ แต่ผมก็ดันลืมนึกไปเลยว่าน้องยังไม่หาย เพราะตอนแรกที่มันเกิดขึ้น ผมทำอนัน ตอนนั้นน้องยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองต้องการอะไรแบบไหน ตอนนี้ถึงรู้ แต่พิษร้ายตอนนั้นมันก็ยังไม่หมด ...น้องพยายาม พยายามจะข้ามมันมาหาผม และนั่นทำให้ผมรักอนันมากขึ้น จนไม่อยากให้ใครเข้ามาใกล้ๆ เขา ไม่ว่าด้วยเจตนาแบบไหนก็ตาม
ผมเอื้อมมือลูบไล้เอวบอบบาง สอดมือเข้าไปในสาบเสื้อสัมผัสผิวนุ่มนิ่มอีกคน
“ไม่กลัวพี่แล้วแน่เหรอ...”
“...”
“ถ้าไปไกลมากกว่านี้พี่หยุดไม่ได้แล้วนะอนัน”
“...”
“อนันก็รู้ว่าถ้ามันเลยเถิด...พี่จะคลั่งรักอนันมากแค่ไหน”
“ก็ทำดิ”
“...”
“ทำแบบที่อยากทำ”
“...”
“คลั่งแบบที่อยากคลั่งดิ”
“ครับ...” ผมรับคำและขยับริมฝีปากยิ้ม
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
งืออออออ>//////<