[SADIST SET] BECAUSE OF LOVE รักเป็นอนันต์ [YAOI]

ตอนที่ 13 : #รักเป็นอนันต์ #นายอนัน EP. 11 [ 100% ]

#นายอนัน

ห้ามนำภาพออกไปใช้ไม่ว่ากรณีใดก็ตาม

EP. 11

-Don't leave me alone-

ขอแจ้งนักอ่านสักนิดเกี่ยวกับการอัพเดทนิยาย รบกวนอ่านหน่อยนะคะ

คือตอนนี้ระบบแจ้งเตือนเด็กดีค่อนข้างจะยุ่งยากสำหรับเรา (คนอื่นไม่ทราบค่ะแต่สำหรับเราเราว่าข้อจำกัดมันเยอะและยุ่งยากมากเกินไป) ฉะนั้นเราจะเปลี่ยนรูปแบบการอัพเดทนิยายใหม่คือ สุมมติว่าในเล่มมี 20 ตอน ในเว็บจะมี 40 ตอน คือเอา 1 ตอนในเล่มมาหักเป็นสองบทในเว็บนั่นเอง

ข้อดี ไม่ต้องตามเจิม เปิดตอนแล้วเข้ามาอ่านเนื้อหาได้เลย อัพเนื้อหาทันทีที่เปิดตอน และเนื้อหาจะแจ้งเตือนไปที่ผู้อ่านทุกครั้งที่มีการอัพเดท

ข้อเสีย ตอนในเว็บเยอะไปหน่อย และเนื้อหาต่อตอนจะสั้นลงไปนิดหน่อยเพราะอะไรย้อนอ่านด้านบนอีกครั้งค่ะ แจ้งไปครบแล้วค่ะ ขอบคุณมากค่ะ

ปล. งดมาบ่นเรื่องสั้นลงอะ สั้นลง เครียด ถ้าจะอัพสั้นแค่นี้อะนะ คือปกติก็อัพแบบนี้อัพทีละ 40% 70% ไม่ได้ต่างจากเดิมเลย แค่แยกไปเปิดตอนเยอะขึ้น เข้าใจกันบ้างเถอะค่ะ เราทำอะไรนิดหน่อยก็บ่นตลอด คิดว่าเราไม่เครียดเหรอเนี่ย คือเข้าใจกันหน่อยนะ ข้อร้อง ขอร้องจริงๆ จากใจ เพราะระบบมันเป็นแบบนี้เลยต้องแยกไง มันจะได้ขึ้นแจ้งเตือนตลอดเวลาอัพ รับไม่ได้ก็ไม่แก้ไขค่ะ ทำตามระบบเป็นไป เพื่อให้มันแจ้งเตือน อย่าพยายามหาเรื่องมาบ่น

* * *

ปึก... 

ประตูรถปิดลง ผมทิ้งตัวนั่งลงบนเบาะดึงเบลท์คาดเอาไว้ ก่อนจะมองไปทางข้างหน้า มือของตัวเองมันอยู่ไม่นิ่งต้องเอามาบีบกัน ผมทำตัวไม่ถูก ...กี่ครั้งที่เราแยกกัน และกี่ครั้งแล้วที่เรากลับมาพบกัน เหมือนว่าหนีกันไม่พ้น และตัวผมเองก่อนหน้านี้อยากจะหนีแทบตาย แต่พอเขาหายไปผมกลับเจ็บปวดและโหยหา หมอนายก็เหมือนสิ่งเสพติด แม้จะให้โทษ แต่เราก็ขาดไม่ได้ ถ้าขาดคงเหมือนตาย ตายทั้งเป็น

“อนัน”

“...”

“อนันครับ” ผมสะดุ้งเฮือกและหันไปมองหมอนาย ทว่าในจังหวะที่หันไปมอง คือช่วงที่เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ มันเลยหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ปลายจมูกของผมกับเขาจะชนกัน พอเป็นแบบนั้นผมเผลอถอยตัวออกห่างจนแผ่นหลังตัวเองชิดกับประตูรถ

ผมไม่ได้รังเกียจเขา แต่นี่...มันเป็นเหมือนการป้องกันตัวจากเขาที่ผมมักทำมาตลอดจนชิน เมื่อก่อนหมอนายชอบแกล้งผมไง

“มีอะไร”

“ทำไมถอยหนีขนาดนั้น”

“ปะ...เปล่า ผมแค่...”

“ไม่เป็นไรครับ พี่จะถามว่าหิวไหม”

“ถามแค่นี้ไม่เห็นต้องยื่นหน้ามาขนาดนี้”

“ชอบอยู่ใกล้อนัน...ไม่ได้เหรอ” น้ำเสียงราบเรียบถามมา ผมหลบสายตาแบบนั้นของเขาแล้วเสมองออกไปนอกทางแทน หัวใจผมมันเต้นแรง...ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน

ตกใจ? เขิน...หรืออะไร?

“...”

“พี่ขออะไรอนันได้ไหม”

“...ว่า”

“อย่าไล่พี่อีกได้หรือเปล่า”

“...”

“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แค่อนันบอกว่ารักพี่ อยากให้พี่อยู่ด้วย พี่ก็จะอยู่ ให้ตายยังไงก็จะอยู่”

“ผม...ไม่ไล่พี่หรอก” ผมตอบกลับไปเสียงเบา คงต้องบอกเรื่องอาการบ้าๆ นี่ที่ผมเป็นอยู่ เขาจะได้เข้าใจว่าที่ผมเป็นแบบนี้เสมอมันเพราะอะไร “ผมแค่เคยกลัวพี่มาก พี่แค่เคยทำร้ายผมเอาไว้มาก ผมชินที่จะหนีพี่ ชินที่จะกลัวพี่ ชินที่คิดอยากอยู่ห่างๆ จากพี่ มันคือความเคยชินที่เมื่อก่อนผมเป็น ตอนนี้ผมพยายามอยู่”

“พี่รู้ว่ามันยาก พี่ขอโทษนะ”

“ช่างมันเถอะ แค่อยากให้เข้าใจบ้าง ไม่ใช่งอนแล้วหนีไปตลอด”

“ใครงอน”

“พี่นั่นแหละ”

“จริงเหรอ พี่งอนเหรอ” ถามเสียงเจ้าเล่ห์และเข้ามาใกล้ผมมากกว่าเดิม ผมรีบยกมือดันไหล่เขาออกไป แต่เหมือนว่าหมอนายจงใจแกล้งให้ผมบ้ามากกว่าเดิม “จริงเหรอครับ พี่งอนเราเหรอ”

“พี่ ถอยไปเว้ย”

“บอกให้ถอยแล้วยิ้มทำไมครับ หืม”

“ถอยดิ”

“ยิ้มน่ารักนะเรา”

ไอ้บ้าเอ้ย

“...”

“พี่เป็นคนเอารอยยิ้มอนันไป...ต่อไปนี้จะพยายามพารอยยิ้มอนันคืนมานะ”

“เน่า” ถึงจะบอกแบบนั้นผมก็พยายามบังคับริมฝีปากตัวเองไม่ให้ยิ้ม พอเขาเลิกแกล้ง ผมเลยขยับตัวจนชิดประตูแล้วมองออกไปข้างนอกอีกครั้ง จนสุดท้ายมันห้ามให้ยิ้มไม่ได้กับท่าทางหมอนายเมื่อกี้ ผมเลยก้มหน้าตอนเขาออกตัวรถ ทว่าในตอนนั้นเอง รถของหมอนายเบรกกะทันหัน หัวผมโขลกเข้ากับคอนโทรลรถ แต่ที่น่าตกใจกว่านั้นคือเสียงกระแทกกับอะไรบางอย่างข้างหน้า

ปึงงง...

“เฮ้ย” อีกคนร้องออกมาเสียงดัง หมอนายรีบพุ่งลงจากรถแล้วไปทันที ส่วนผมที่เพิ่งได้สติปลดเบลท์ รีบเปิดประตูแล้วลงไปตาม พอลงไปก็พบว่ามีร่างของคนคนหนึ่งนอนหมดสติกับพื้น

ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน ลางสังหรณ์หรืออะไรสักอย่างมันทำให้ผม...กังวลกับคนตรงหน้าอีกครั้ง คนตรงหน้าทั้งสองคน ผมรู้สึกแปลกๆ ว่าคนที่โดนรถหมอนายชนไม่ได้มาดี ถ้าคิดแบบธรรมดามันก็แค่อุบัติเหตุ แต่ถ้าคิดดีๆ รถหมอนายไม่ได้ขับบนถนน เขาจอดอยู่ที่ฟุตบาท และกำลังจะออกตัว ทางเดียวที่จะโดนชนได้ก็แค่...วิ่งมาจงใจให้ชน

...หรือผมจะคิดมากไปเอง?

หมอนายคุยกับอีกคนที่นั่งกับพื้น ส่วนผมก็ยืนมอง และคนแถวนั้นก็ยืนมุงดูกัน แต่เมื่อเห็นว่าไม่เป็นอะไรมากก็ทยอยเดินออกไป หมอนายพยุงร่างของคนคนนั้นขึ้นมา เขาดูไม่เป็นอะไรดีนะ

“ผมเป็นคนไทยครับ พูดภาษาไทยก็ได้”

แล้วรู้ได้ไงว่าพวกผมคนไทยวะ ถึงหน้าจะไม่ได้มาทางยุโรป แต่ที่นี่ก็มีหลายชนชาติปะ? รู้ดีอย่างกับสืบมา

“อ้อ...งั้นเหรอครับ เจ็บตรงไหนไหมครับ ไปโรงพยาบาลไหม”

“พี่ก็เป็นหมอ ดูๆ ตรงนี้ให้เสร็จก็ได้” ผมพูดแทรกขึ้นไป เมื่อเห็นว่าอีกคนพยายามทำตัวสำออยใส่หมอนาย

“ไม่ได้สิครับ ที่นี่ไม่มีเครื่องมือนะอนัน”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมแค่เดินไม่ระวังเอง” ตอบแต่มองหน้าผม มองเหมือนคนพยายามเอาชนะผมอะ

เห็นผมโง่ๆ แบบนี้แต่ท่าทางแบบนั้นผมมองออกนะ

คิดว่าจะยอมเหรอ ไม่มีทาง

“อืม เห็นไหม เขาบอกไม่ระวังเอง รีบไปเถอะพี่นาย”

“พี่นาย?” อีกคนทวนชื่อหมอนายแล้วมองคนที่เพิ่งปล่อยให้เขายืนเอง “ผมมิลครับ...ถ้านึกอยากจะรับผิดชอบที่ชนก็ติดต่อมาได้” บอกก่อนจะยื่นนามบัตรให้หมอนาย แต่แม่งไม่ยอมจบ มิลหันมามองผมอีกครั้ง เขายิ้ม...รอยยิ้มที่ผมก็มองออกว่ามันโคตรเฟค “เอางี้ดีกว่าครับ ผมไปหาหมอเอง แต่ขอนามบัตรพี่นายเอาไว้ติดต่อเรื่องค่ารักษาได้ไหมครับ”

“อ่อ ถ้าแบบนั้นก็ได้ครับ” หมอนายแม่งก็... “ติดต่อได้แค่ในไลน์นะครับ เบอร์ที่นี่ผมไม่สะดวกให้”

“ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ”

หงุดหงิดว่ะ...

“อนัน”

“พี่ก็รู้ว่าแม่งตอแหล”

“เขาจะคิดอะไร จะทำอะไร ...พี่ก็ไม่นอกใจอนันหรอก รักมาตั้งหลายปี”

“ไม่ใช่เว้ย!”

“แล้วอะไรครับ” เขาถาม ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม ยื่นมือมาเกลี่ยแก้มผมเบาๆ เหมือนจะแกล้ง ผมเลยปัดมือเขาออกแล้วมองค้อนไป “งอนอีกแล้ว อนันนั่นแหละ ชอบงอนพี่”

“พี่นาย ไม่ตลก”

“พี่ดูออก”

“แล้ว? แล้วจะยังให้มันติดต่อพี่เหรอ สันดานเสีย”

“หึงแรงอะ”

“ไม่ได้หึง!”

“ควันออกหูยังเนี่ย”

“ไอ้พี่นาย”

“โอ๋ๆ ถ้าเขาติดต่อขอเรื่องค่าใช้จ่ายเมื่อไหร่ พี่จัดการเสร็จ ก็จบครับ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน”

“แล้วถ้ามี?”

“พี่ยอมให้อนันจัดการเลย”

“...รู้ใช่ไหมว่าผมไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น”

“เมียโหดจัง”

พลัก! ผมผลักอีกคนออกแรงๆ แล้วเดินกระแทกเท้าไปขึ้นรถ

แม่งเอ้ย ทำไมชอบพูดอะไรที่มันทำให้ผมใจเต้นแรงด้วยวะ เมียเชี่ยไร ไอ้หมอบ้า

100%