ตอนที่ 1 : #รักเป็นอนันต์ #นายอนัน EP. 00 [ 100% ]
ฝันร้าย ผมมักจะฝันร้ายเสมอ มักจะตื่นมากลางดึก และหลังจากนั้นก็หลับๆ ตื่นๆ ก่อนจะหลับไปจนถึงเช้า มันเป็นแบบนี้มาห้าปีแล้ว ถามว่าผมทรมานไหม ...ทรมาน มาก มากจนบางครั้งก็แทบบ้า ทว่าสิ่งที่ผมแสดงออกก็คือท่าทางที่ปกติ เหมือนไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนอะไรในชีวิต ใช้ชีวิตเสเพลไปวันๆ ไม่สนใจการเรียน ใช้เงินฟุ่มเฟือย เพราะสำหรับผมแล้ว เงินมันไม่มีวันหมดหรอก ใช้ทั้งชาติยังไม่หมดเลย ผมมีความสะดวกสบายทุกอย่าง ยกเว้น...เรื่องในใจ ที่บีบคั้นและทรมานผมจนหาที่สิ้นสุดไม่เจอ เหมือนกันกับชื่อของผม ความทรมานในใจนี้มันเป็นอนันต์
“เฮีย ผมไม่เจอไอ้หมอบ้านั่นนะ” ผมบอกเฮียนิกที่ยังไม่ได้ไปไหน แม้เฮียเนคจะพาคณิตไปแล้วก็ตาม ผมกำหมัดแน่น พยายามไม่แสดงความหวาดกลัวออกมาให้เฮียนิกเห็นมากนัก “เฮียช่วยผมนะ”
“ทำไมมึงกลัวไอ้นายขนาดนั้น มันก็แค่หมอ ให้มันรักษาให้จะได้หาย ดูหน้า ดูตัวมึงดิ ไม่ทำอะไรเลยได้ตายพอดี”
“เฮีย ไม่เอา”
“ดื้อสัด อยู่นี่แหละ เดี๋ยวไอ้หมอก็มา ถ้ากลัวมันแกล้งมึงเดี๋ยวกูนั่งอยู่ด้วย”
“เฮียห้ามไปไหนนะ”
“โตเป็นควายแล้วทำไมกลัวหมอจังวะ เออ กูอยู่เป็นเพื่อนมึงเอง”
สิ่งที่เฮียนิกพูดออกมามันทำให้ผมอุ่นใจมากขึ้น เขาพาผมไปนั่งบนเตียงที่ก่อนหน้านี้...ผมทำร้ายคณิต ผมคิดว่าคณิตเป็นแค่ของเล่นของเฮีย ที่ผมจะแตะหรือทำอะไรก็ได้ ผมเกลียดตัวเองที่พลาดท่าให้กับไอ้หมอบ้านั่น ผมพยายามลบล้างมันทิ้ง ผม...ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตัวเองถึงเลวร้ายขนาดนี้ แต่ผมห้ามตัวเองไม่ได้ รู้แค่ว่าผมจะต้องทำมัน เพื่อลบล้าง เพื่อสนอง และเพื่อ...ทำให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้น แม้จะต้องทำลายใครก็ตาม
ถ้าพูดว่าผมเหี้ย มันก็ไม่แปลก
แต่สิ่งที่ผมทำวันนี้เพื่อสนองความเหี้ยตัวเองมันทำให้ผมรู้ว่าผมแม่งก็ไม่ได้ดีไปกว่าเฮียๆ เลย ...เชื่อเถอะว่าใครที่อยู่ใกล้คณิต มันก็จะรู้สึกแบบนี้กันทั้งนั้น ยิ่งเวลามันผลักไส เวลามันปฏิเสธ มันก็ยิ่งได้อารมณ์ ผมเหมือนคนโรคจิต...และผมไม่ปฏิเสธ ผมเป็นแบบนั้นแหละ
“มึงนี่ไม่น่าไปแหย่ตีนไอ้เนคมันเลย”
“...”
“ดูไม่ออกเหรอวะ ว่าคณิตมันต่างจากมิน”
ดูออก ก็แค่อยากลอง ลองทำแบบที่พ่อเคยทำกับแม่
“...ผมโกหกคณิต”
“โกหกอะไรวะ”
“ที่บอกว่าเฮียเนครักมินตลอดเจ็ดปี”
“หะ”
“ผมรู้ว่าเฮียอาจจะยังรู้สึกกับมิน แต่มันพังตั้งแต่วันนั้นละ”
“มึงจะไปยุให้เค้าแตกกันทำไมวะ เป็นเหี้ยอะไรเนี่ย”
“เฮียก็ทำไม่ใช่เหรอ”
“กูไม่ได้ยุ”
“...” แต่มันก็เป็นบาปที่เราร่วมกันทำอยู่ดี
“อนัน”
“...”
“มึงรู้ใช่มะ ว่าการที่มึงทะเลาะกับไอ้เนคแล้วเรื่องใหญ่ขนาดนี้ พ่อไม่เอามึงไว้”
“...”
“...”
ใช่...พ่อไม่เอาผมไว้หรอก
“อย่าพยายามแสดงให้เขารู้ดิว่ามึงไม่ปกติอะ มึงอยากโดนส่งไปรักษาตัวที่เมกาเหรอ”
“ไม่...เชี่ยแม่ง”
“หัดห้ามใจตัวเองหน่อย”
ผมยกมือมาปิดหน้าตัวเอง พยายามตั้งสติตัวเองให้หนักแน่นมากที่สุด เพราะอีกไม่กี่นาทีต่อไปนี้ผมต้องเผชิญหน้ากับส่วนหนึ่งที่ทำให้ผมกลายเป็นแบบนี้ “ไม่อยากไป อยากอยู่กับเฮียๆ”
“มึงแม่ง”
“กลัวว่ะเฮีย”
“กูจะพยายามคุยกับพ่อให้ แต่ไอ้เนคอย่าไปหวังให้มันคุยให้ตอนนี้นะ อารมณ์มันเดือดอยู่ มันคงไม่ช่วยมึง”
“...”
“แล้วยิ่งคณิตเป็นอะไรไปนะ เมการอมึงอยู่แน่นอน เพราะไอ้เนคเนี่ยแหละที่จะพูดให้พ่อส่งมึงไป”
ผมนั่งและมองไปที่บานประตูห้อง มันรู้สึกไม่ปลอดภัย แม้พี่นิกจะนั่งอยู่ข้างๆ กันก็ตาม ผมไม่รู้ว่าหมอนายจะทำอะไร เขาทำได้ทุกอย่าง เขาน่าเชื่อถืออะ อีกอย่างตอนนี้ผมยังไม่ได้บอกใครเรื่องที่พี่หมอนายทำกับผมใน ‘วันนั้น’ มันเป็นทั้งความอาย โกรธ เกลียด และไม่อยากนึกถึง แต่กลับต้องจดจำมันอยู่ตลอดเวลา
แม่งทรมานฉิบหายเลยไอ้ความรู้สึกแบบนี้น่ะ
“เช็ดเลือดหน่อยไป กูกลัวมึงฉิบหายเลือดท่วมขนาดนี้” พี่นิกพูดขึ้นมาหลังจากที่เรานั่งเงียบกันไปนาน เขาลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่มาแล้วส่งให้กับผม “ไม่ต้องเครียดหรอก เดี๋ยวไอ้นายก็มาแล้ว”
“...” เดี๋ยวเขาก็มานั่นแหละที่ทำให้ผมเครียดน่ะ
ไม่นานนักบานประตูก็เปิดออก พบหมอนายที่ท่าทางเหนื่อยหอบเล็กน้อย เขาหอบอุปกรณ์ทำแผลมาด้วย
“สวัสดีครับพี่นิก”
“เออๆ ดูไอ้อนันมันหน่อย แผลเหวอะฉิบหาย น่ากลัว”
“ครับ ยินดีครับ” พี่หมอนายยิ้ม...รอยยิ้มนั่นดูก็รู้ว่าเฟคฉิบหาย เขาเลื่อนสายตามามองที่ผม แววตาคู่นั้นมันทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่ได้มาดี... เหอะ แล้วคนแบบหมอนายแม่งเคยมาดีด้วยเหรอวะ “พี่นิกครับ พอดีสำลีทำแผลผมไม่พอ ยังไงรบกวนพี่นิกได้ไหมครับ”
“หะ สำลีทำแผลอะเหรอ”
“ใช่ครับ ช่วงนี้วุ่นๆ กับคนไข้ที่คลินิก พอเนคโทรมาผมก็รีบมาเลย ไม่ทันได้ซื้อมาน่ะครับ”
“เอ้า เออๆ เดี๋ยวพี่ออกไปซื้อให้ ที่บ้านไม่น่ามี”
...เชี่ย เชี่ยไรวะ!
“รบกวนพี่นิกหน่อยนะครับ ผมนี่แย่จังเลยเนอะ”
“รบกวนบ้าอะไร แค่ต้องเรียกมาก็เกรงใจฉิบหายแล้ว งั้นเดี๋ยวไปซื้อให้ก่อนนะ ไอ้อนันเดี๋ยวกูมา”
“พี่...”
“ผมดูแลเขาเองครับ พี่นิกไม่ต้องห่วงเลย อนันก็เหมือนน้องผมแหละ...เนอะ” ประโยคหลังพี่หมอนายหันมาถามความเห็นจากผม แล้วจะให้ผมตอบกลับไปยังไงวะ เออเหรอ ไม่มีทางอะ ผมเกลียดแม่ง ไม่ชอบ ไม่อยากเข้าใกล้ ผมจับมือตัวเองเอาไว้แน่น พยายามอย่างมากที่จะไม่แสดงออกถึงท่าทางหวาดกลัว
พี่นิกออกไปแล้ว...
“เนคเล่าให้พี่ฟังแล้ว”
“...”
“อนันมีอะไรอยากจะอธิบายหน่อยไหม” เขาถามเสียงนุ่มและเอื้อมมือมาเขี่ยปอยผมของผมที่ชุ่มไปด้วยเลือดและเหงื่อ พอเขาเอื้อมมือมาผมก็รีบเบี่ยงตัวหลบทันที “...อนัน”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง”
“เรื่องอนันก็เรื่องของพี่ทั้งหมดนั่นแหละ”
“ไม่ ใช่”
“ทำแผลกันดีกว่า” เขาเปลี่ยนเรื่องและเปิดกล่องยาที่พกมาด้วย ทว่ามันดันมีสำลี ทั้งๆ ที่เขาเพิ่งบอกกับพี่นิกว่าไม่ได้เอามา หรือมันหมดเนี่ยแหละ เชี่ยหมอนี่โคตรตอแหลเลยว่ะ “พี่เอ็นดูคณิตนะ”
“...”
“ทำแบบนี้ได้ไง”
“เพราะกูเกลียดมึงไง”
“หึ...เนี่ยนะ ปากคนเกลียด” พี่หมอนายขำ ทำอย่างกับสิ่งที่ผมพูดออกมาแม่งตลกมากงั้นแหละ น่าหมั่นไส้ฉิบหาย เขาดึงแขนผมที่ถูกคณิตเอาเศษแก้วแทงไป แต่ผมกลับดึงแขนกลับมา พี่หมอนายเลยกระชากเข้าหาอย่างแรง ไม่สนใจว่าผมจะเจ็บสักนิด “อย่าดื้อสิ พี่ไม่อยากใช้กำลังอนันก็รู้”
“...”
“โดนส่งไปอเมริกานี่ไม่น่าสนุกเลยเนอะ”
“ก็ดี จะได้ไปไกลๆ คนแบบมึง”
“กลัวอนันเหงาจัง”
“...”
“เดี๋ยวพี่ไปอยู่เป็นเพื่อนนะ”
เชี่ย!!!
“ไม่ ไม่ต้องมาเลย เพราะมึงนั่นแหละ กูถึงเป็นแบบนี้”
“เหรอ แย่จัง”
“...” โอ้ยแม่ง คนแบบแม่งนี่มันมีจุดอ่อนตรงไหนบ้างวะ โกรธจนจะร้องไห้แล้วนะ ผมแม่งเกลียดไอ้ใบหน้าทำเหมือนใสซื่อไม่คิดอะไร ไร้พิษภัยนั่นมาก เกลียดรอยยิ้มสร้างภาพทำราวกับตัวเองเป็นหมอใจดี พร้อมช่วยเหลือทุกคน เกลียดคราบคนดีที่ครอบความเหี้ยแบบสุดโต่งของแม่งฉิบหาย ถ้าจะด่าผมว่าผมโรคจิต ผมว่าด่าหมอนายก่อนเลยเถอะ
“อนัน”
“...”
“พี่อะ”
“...”
“อยากทำกับอนันอีกครั้งจัง ก่อนอนันไป”
“อะไรของมึง!!!” ทำไมถึงกล้าพูดประโยคที่โคตรจะน่ารังเกียจนั่นออกมาวะ ผมลุกขึ้นยืน ไม่สนใจว่าเขาทำแผลถึงไหนแล้ว ก่อนจะถอยห่างออกมาจากหมอนายที่กลั้วหัวเราะในลำคอ “ถ้ามึงจะมาเพื่อพูดจาหมาๆ แบบนี้ไสหังกลับรูของมึงไปเลย”
“จะให้ไปรูไหนอะ...ก็รูอยู่นี่”
แม่งเอ้ย กูไม่ทนแล้วนะ!
ผมกระชากคอเสื้อหมอนาย อารมณ์ผมในตอนนี้มันร้อนจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่ละ โกรธฉิบหาย!
“มึงอยากตายเหรอ”
“ตายเหรอ”
“...เออ!”
“ถ้าอนันตายเป็นเพื่อนพี่...พี่ก็ตายได้นะ”
“แม่งเอ้ย มึงจะเอาอะไรจากกูนักหนาวะ หยุดทำท่าทางแบบนี้สักทีเถอะ ไอ้เหี้ย”
“พี่ชอบ”
“ชอบเหี้ยไร”
“ชอบอนัน พี่ยังจำคืนนั้นของเราได้อยู่เลย...เสียงอนัน ร่างกายของอนัน กลิ่นหอม...เตียง...แล้วก็...เหงื่อของอนันที่หยดลงไปที่ปลายคาง ร่างกายของอนันที่...”
“พะ...พอ”
...ให้ ตาย ดิ
เคยโกรธแล้วเกลียดใครจนอยากจะตายหนีเองไหม เนี่ย ผมกำลังรู้สึกแบบนั้นเลย น้ำตาของผมมันไหลออกมา ความเจ็บค่อยๆ บีบอัดหัวใจของผม มันเจ็บ จุกแล้วก็แน่นไปหมด ผมบรรยายความรู้สึกพวกนี้ไม่ได้ แต่มือของผมไม่มีเรี่ยวแรงจะกำคอเสื้อของเขาอีกแล้ว มันเวียนหัว อยากอ้วก หน่วง...ทรมาน
หายใจไม่ออก
“เร่าร้อนดีนะ”
“ไม่...พอ พอได้แล้ว”
"..."
"..."
“นี่อนัน...ถ้าพี่คลาดสายตาแล้วอนันพยายามหนีจากพี่อีกเนี่ย” เขาพึมพำบอกผมและยื่นมือมาลูบแก้มผมเบาๆ แววตาของหมอนายดูใสซื่อไม่คิดอะไร แต่ท่าทางของเขามัน...เลวร้ายมากจริงๆ สำหรับความรู้สึกของผม
“...”
“รู้ใช่ไหมจะทำให้พี่โกรธ”
“อึก...”
“แล้วถ้าพี่โกรธพี่จะไม่หยุดแค่ที่เตียงของเรานะ พี่จะทำทุกอย่างให้ทุกคนรู้ว่าเราเป็นอะไรกัน แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับเราบ้าง”
“ไม่...”
“เอาไว้พี่ไปหาเราที่อเมริกานะ...อยู่ด้วยกันทุกวัน มีความสุขดีจัง”
ผม...หนีแม่งไม่พ้น
ไม่พ้นจริงๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่ขำที่ไรท์บ่นว่าแต่งยากชห. 555555555