คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #37 : #นาราชา EPISODE 33 [ 100 Per. ]
#ย้อนลับไปเมื่อืน
“อนเ้าน้อันอยาินอะไร”
เสียนุ่มๆ เอ่ยถามร่าบอบบาที่เหมือนะรู้สึัวอยู่
นาราาพิแนพัใบหน้าหัน้าไปมอัน
เาไล่สายา้อมอเสี้ยวหน้าที่หวานละมุนนั่น
นาราาหลไหลริมฝีปาสีหวานที่อนนี้ีเียวเพราะพิษไ้ ผิวสีอ่อน
วาที่ส่อประายวามื้อ้านออมาเสมอ แ่ัวเล็สู้นแทบไม่ไ้
มันน่าแล้เสมอแหละ ยิ่เป็นน้าๆ เาแล้ว้วย มันยิ่น่าแล้เ้าไปให่
“้มื”
เสียัวเียเอ่ยอบลับมา
นาราาหัวเราะน้อยๆ ...เฮ้อ ทำไมน่ารันานี้นะ
อยายี้แรๆ แ่นที่นอนหันมาทาเาลับไม่สบายอยู่นี่สิ
เลยทำอะไรไม่ไ้มานอาบีบแ้มใสเบาๆ
“แล้วอะไรอี
พี่ให้เป็นพิเศษเลยนะ”
“ุบน่อไ่
น้อันอบ”
“...”
น้อัน?
นี่ไม่ไ้ละเมออยู่หรอนะ
“พ่อ...น้อันอบุปน่อไ่”
พ่อั้นเหรอ?
“ละเมอแล้พี่แบบนี้ไ้ไ...้อเรียพี่าสิ
ไม่ใ่าแ่นั่น”
“ื้ออ”
ถ้าอนปิน่ารัแบบนี้็ีสินะ... ัน
#ัน
“ผม...”
บ้าเอ้ย ผมไปละเมอบ้าอะไรใส่นาราาเนี่ย แถมเท่าทีู่ๆ
แล้วอาหารที่เมททำันือ ้มื และุปน่อไ่ บวับอาหารอื่นๆ
หลายอย่าที่หน้าาน่าินมา สออย่าแรืออาหารที่ผมอบินมาๆ อนเ็ๆ
พ่ออบทำให้ินบ่อย ผมเลยิใมัน แ่พอโมาส่วนมา็้อทำเอ
เพราะพ่อไม่ไ้ใส่ใะทำให้ผมเท่าไหร่หรอ
เราห่าันมาึ้น
และผมเพิ่มารู้เอาอนนี้ว่าเพราะอะไร
แ่่อนผมเอาแ่ิว่าที่เาแ็ระ้าใส่ผมอาะเพราะ้วยนิสัยในหน้าที่
...วามริไม่เลย
...เาแ่เลี้ยผมไปอย่านั้นเอ
เหมือนับสัว์เลี้ยที่ื่อสัย์นูโ่เ่า
“นั่สิ”
เาพูบอ...
น้ำเสียไม่เือแววแสอำนาที่้อาระสั่ให้ผมทำามเลย
ผมพยัหน้าและนั่ลที่เิม ส่วนนาราา็เินมานั่รหัวโ๊ะ “พี่มีอวัให้”
“?”
ผมมอาอีน้วยวามสสัยในสิ่ที่เาพู นาราาพูถึอวั...
อะไรั้นเหรอ?
“โทรศัพท์เอาไว้ิ่อับพี่
เบอร์เิมอน้อันนั่นแหละ แล้ว็...อยาออไปเที่ยวไหน็บอับนับรถไ้”
“พี่ไว้ใผมเหรอ?”
“อยู่ที่น้อันะรัษาำพูัวเอมาแ่ไหน”
“...”
“พี่ไว้ในที่พี่รัอยู่แล้วJ”
เาเอื้อมมือมายี้ปอยผมอผมอย่าเบามือ และท่าทาแบบนั้นมันทำให้ใอผมเ้นแรมาึ้นไปอี
ริมฝีปาอเายับยิ้มว้า...และไอ้รอยยิ้มแบบนั้นมันยิ่ทำให้ผมประหม่า
เพราะไม่บ่อยนัหรอับรอยยิ้มว้าๆ
ที่ปราศาวามั่วร้ายะระบายบนใบหน้ามายออีน รอยยิ้มนั่นทำให้ผมรู้สึปลอภัยและอบอุ่นในเวลาเียวัน
มันทำให้รู้ว่านรหน้าผมไม่ไ้เลวร้ายไปเสียทั้หม
พอมาลอสัเุีๆ แล้ว
นาราาะไม่ทำร้ายผมหาผมไม่ื้อมา
ถ้าอย่านั้นเราอาะอยู่ร่วมันไ้หาผมไม่่อ้านเามา
แ่เื่อฟัเา...เท่านี้ีวิผม็น่าะมีวามสุมาแล้วมั้
“ผมหิวแล้ว”
ผมพึมพำึ้นมาเมื่อเาเริ่มมอผมนานเินไป
และมันทำให้ผมประหม่าทำอะไรไม่ถู
ใเ้นแรนเหมือนะระอนออมาเ้น้านนออยู่แล้ว
ไม่นานนัเมท็เอาอาหารมาเสิร์ฟ ผมอบอาหารมื้อนี้มาเลยินไป่อน้าเยอะ
พอินเยอะ็รู้สึ่ว แ่เหมือนว่าอีนะไม่อยาให้ผมนอนอนนี้เท่าไหร่
เาให้นเอายามาให้ผมิน และทุๆ ารระทำอผมะถูนาราา้อมอไม่ยอมห่า “พี่าะมออะไรผมนัหนา”
“มอไม่ไ้เหรอ?”
“มอไ้
แ่พี่ะมอลอแบบนี้ไม่ไ้”
“ทำไมไม่ไ้?”
“ำลัวนประสาทผมเหรอ?”
“เปล่า”
เาส่ายหัวผมไป และผม็นปัารีบๆ
ินยาให้หมทุุานั้น็้อเาลับ “ินยาเสร็แล้วไปันเถอะ”
“ไปไหนรับ?”
“เที่ยว”
ร่าสูหยัายยืนึ้นและ้าวมาหาผม
ฝ่ามือหนายื่นมาหาผมเหมือน้อาระให้ผมเอื้อมมือไปแะับมืออเา
ผม้อมืออนาราารู่หนึ่่อนะัสินใเอื้อมมือไปแะลับ
านั้นเา็ูมือพาผมออมานอบ้านเินรไปยัรถยน์ที่มีาร์ยืนรออยู่
“เที่ยวที่ไหนเหรอรับ?”
“เี๋ยวน้อัน็รู้”
“หือ”
ทะเล @ลบุรี
นาราาับรถมาเอโยที่ไม่มีาร์หรือนับรถให้
เาเปิเพลลอเบาๆ มาลอทา แวะพัลอทาเหมือนัน
เพราะาเียใหม่มาลบุรี็ไม่ใ่ใล้ๆ เลย ราวๆ เือบแปร้อยิโลเมร
ใ้เวลาเือบสิบสี่ั่วโม นในที่สุเรา็มาถึทะเล ผมไม่เยมาทะเลหรอ
เพราะโที่เียใหม่ ที่นั่นมีทะเลที่ไหนันล่ะ
ยอมรับว่ามันสวยมาริๆ
เสียลื่นฟัแล้วสบายใีนะ
“อบไหม?”
ร่าสูที่เินามมาถาม เาอรถไว้ในลานอรถอรีสอร์
นาราาให้ผมมารอที่หา้านหน้าที่พัเลย
เาบอว่าเินเท้าเปล่าะีว่าผมเลยถอมันเอาไว้บนรถ เินอาๆ ไปามหา ปล่อยให้แรลมพัลู่ประทะใบหน้าอัวเอ
ลิ่นอายอทะเลที่ผมไม่เยไ้สัมผัสเลย ...ผมอบที่นี่ั
“รับ”
“เล่นน้ำไ้ไหม?”
“หมอบอว่าไม่ให้แผลโนน้ำ
ผมเล่นไม่ไ้หรอ” ผมอบไปโยที่ไม่ิอะไร
และเิน่อไปโยมีร่าสูเินมานาบ้า เาเอื้อมมือมาับ้อมืออผมเอาไว้หลวมๆ
...ท่าทาอ่อนโยนอนาราามันทำให้ผมวูบไหวไ้เสมอ ลอทาเาูแลผมีมา
แม้ท่าทาัวเอที่ับรถมาลอทั้วันะูเหน็เหนื่อยแ่ไหน็าม
“พี่อโทษ”
“หือ?”
ผมหันไปหาเาและมวิ้วยุ่้วยวามใปนสสัย ...เาเนี่ยนะอโทษ? “อโทษผมเรื่ออะไรรับ”
“ที่ทำน้อัน”
“ทำไมถึอโทษผมล่ะ?”
“เพราะรั”
100%
 |
|
ความคิดเห็น