คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : #พอร์ชตัส EP. 07 [ 120% ]
“มะ...ไม่เอา ไม่อยารู้แล้ว็ไ้ ผมนอนแล้วนะ ฝันี” หมอแม่อบทำให้ใสั่น ไม่ไหวเลยเว้ย ผมรีบหลิัวหันหลัให้ับหมอพอร์ ่อนะ่มาัวเอให้มันหลบลัที ถ้าืนอยู่แบบนี้่อไปนะ
ผม้อหัวใวายายแน่ๆ เพราะหมอแ่หมอแบบนี้้วยหน้าาหล่อแอบะล่อนๆ มันยัทำให้ใผมเ้นแร ึๆๆ ไ้เลยอ่ะ เหมือนัหวะรัวลอวโยฯ ยัไ็ไม่รู้ โฮ้ยยย เลียัวเอที่เป็นแบบนี้ริๆ!
“ฝันีรับ” อีนอบลับมา ผมหอบหายใหนัๆ เป็นบ้าเอัพั และ้วยามเพลียแบบอลัาร็เลย...
หลับ
Porch’s Side
ผมนอนลืมาอยู่พัให่ ...เอาริๆ ืออนนี้ผมนอนไม่หลับ แู่เหมือนว่าน้อัสะิ่หลับไปแล้ว เพราะผมไ้ยินเสียลมหายใสม่ำเสมออเา ผมยันายลุึ้นนั่มอไปบนเีย
นัวเล็พลิายไปมาเพื่อหาท่านอนที่สบายที่สุ วาปิสนิทนเห็นแพนายาวอน ผมยับายเ้าไปใล้เีย้าๆ ไม่ทำเสียัให้เารู้ัว
ท่าทาน้อัสะอบห้ามทัพผมลอ แ่อนหลับเนี่ย เาห้ามอะไรผมไม่ไ้หรอ...เนอะ
ผม่อยๆ ลุึ้นและโบมือไปมาผ่านใบหน้าออีน และพบว่าหลับไปแล้ว าที่น้อัสเยไปนอนบ้านผมทำให้ผมรู้ว่าเาเป็นนหลับลึมา
นาโนผม ‘แอบหอมแ้ม’ ยัไม่รู้ัวเลย ผมวาเ่าลบนเีย่อนานั้น็นั่บนเียอย่าเ็มัว พยายามทำอย่า้าๆ ไม่ให้อีนรู้สึว่าผมึ้นมาแล้ว
น้อัสยับัวอีรั้ แ่รั้นี้เหมือนะเป็นใยับเหลือพื้นที่ให้ับผม ผมเลยไ้โอาสล้มัวลนอน้าๆ เา และเลื่อนมือไปโอบรอบเอวบา เอวน้อัสบามา เหมือนเอวผู้หิเลย
แถมัวยัหอมหลิ่นแมพูาๆ อี ผมเพิ่รู้นะเนี่ยว่าเาใ้แมพูเ็ น่ารัริๆ
“อืออ” เสียราัมาานในอ้อมอผม ผมไม่ล้าอน้อัสแน่น เี๋ยวเารู้ัวเลยทำไ้แ่วามือแบบไม่ทิ้น้ำหนัมาลบนเอวแทน ใริ็อยาทำมาว่านี้นะ แ่...แ่นี้น้อัส็พยายามถีบัวออห่าาผมแล้ว
แ่็นะ ถ้าผมทนไม่ไหวริๆ ้อมีรวบหัวรวบหา ‘ินทั้ัว’ บ้าล่ะ
Status’s Side
ูเลื้อยโอบรอบเอวเหรอวะ? ผมรับรู้ถึสัมผัสแปลๆ ในฝัน เหมือนมีูมาเลี้อยที่เอว พอมอลไป็พบับูเหลือมยัษ์! เฮ้ย มันรัเอวผมอยู่ และในะที่ัวมันล้อมเอวผมอยู่แบบไม่แน่นมานอึอัหายใไม่ออ หน้าอมัน็มอผม้วยสายาใสื่อ
เฮ้ย นีู่มอหน้าาูออไ้ไ ไ้หลัมาาวอลเอะมอลเหรอวะ ไม่นะ ะแูไม่ไ้นะ ูยัไม่ไ้ทแทนบุุพ่อแม่เลย อีอย่า็ัฟันยัไม่สำเร็เล้ยย เิาิหน้าฟันเหรือเปล่าเนี่ย ไม่ๆๆ ไม่นะ ไม่อยาาย!
“ไม่!!!” ผมหวีร้อสุเสีย นสะุ้... และ็ื่น พอื่นมา็โล่ใเพราะเมื่อี้มันเป็นแ่ฝันไ พอื่นมาเห็นห้อัวเอแล้วมัน็อุ่นใ ูไม่ไ้ไปโนูรั แ่วามอึอัที่เอวแม่ยัอยู่ ือไรวะ?
และ้วยวามสสัยว่ามันไม่ใ่ผ้าห่มหรอ ผมเลย้มหน้ามอ พบับแนอใรบานที่โอบรอบเอวผมอยู่ “อะไรวะ” มือใรวะ?
ผีหลอ? เฮ้ยยย ผีหลอเหรอ!
ผมเบิาโพล่และิ้นสุแร แะอาาศไปมั่วหม หัวในี่ร่วลไปอยู่ที่าุ่มเรียบร้อยแล้ว ลัวเว้ยยย
“น้อัส หมอเ็บ”
หมอ... ผีเป็นหมอ้วยเหรอวะเนี่ย! หรือหมอผี?
“ม่ายยยย อย่าหลอู”
“หมอไม่ไ้หลอนะรับ เลิเะหมอไ้แล้วนะ”
“ม่ายยยย มะ...” หมอไหนวะ?
เี๋ยวนะ ผมนิ่้าไปหลัาที่เะมั่วั่วแบบสิาไป ่อนหน้านี้หมอมานอนที่บ้านนี่หว่า
เอ้า แปลว่าืนนี้ผมไม่ไ้นอนนเียวนี่ ั้น...ผี็ไม่ไ้หลอูอ่ะิ เี่ยยยย แล้วไอ้ทีู่เะไปเมื่อี้แบบสิหลุนี่ือุเะหมอเหรอ? ิบหายแล้ววว ิบหายๆๆๆ
“ฝันร้ายอะไรรับ?” หมอพอร์ลุึ้นนั่ หัวยุ่ๆ แ่ท่าทาเาไม่ไู้อารม์เสียที่ถูปลุให้ื่นระหว่าืนบวับเะหระหน่ำ แ่อบอหลอเหอะ แม้พี่แะหัวยุ่ หน้าเอร์ แ่ทำไมโรหล่อวะ
หล่อหวานๆ เอร์ๆ อ่ะ! โอ้ย แ่เี๋ยว่อน ่อนนอนำไ้ว่าหมอแม่นอนที่พื้นไม่ใ่เหรอ แล้วทำไมอนื่นถึมานอนบนเียับผมไ้อ่ะ ้อมีอะไรผิพลาแน่ๆ
“พี่หมอมาอยู่บนเียไ้ไรับ?” ผมลุึ้นนั่และเบี่ยประเ็นถามเาแทน
“ละเมอรับ”
“ละเมอึ้นมาบนเียเนี่ยนะ?”
“ละเมอนอนอน้อัสรับ”
“อะ...ไอ้พี่หมอ!”
“แ่อเอ”
“แบบนี้เรียแ๊ะอั๋!”
“ไม่ไ้เหรอรับ?”
“ไม่ไ้สิ เราไม่ไ้เป็นอะไรัน อีอย่าผมเป็นผู้าย้วย”
“ผู้ายรัันไม่ไ้เหรอรับ?”
อย่า้อนูไ้ม้ายยย (วิบัิเพื่ออรรถรส)
“มะ...มัน็ไ้แ่ผมไม่ไ้อบผู้าย” ผมอบแบบอ้อมแอ้ม วามริือูไม่ัวน์อะไรเลย เพราะล่าสุเพิ่โนผู้หิหลอทิ้มา
ไอ้เหนือ็ามอยู่ไ้ แถมหมอพอร์ามเอาๆ ือแบบีวิูราฟีวิเรื่อผู้ายมันเ่นนัหนาเหรอวะ อีอย่าที่ผมไม่่อยมั่นใเพราะว่าผม...ใสั่นให้ับหมอพอร์อ่ะ แ่ยัไม่อยายอมรับว่าผมิอะไรับเา
มันไม่แปลๆ เหรอวะ?
“แน่ใเหรอรับ?”
“พี่หมอถามี้ะเอาไ”
“เอาน้อัส”
ผมอ้าปา้า และมอหน้าหมอพอร์้วยอารม์ที่แม่บอไม่ถู
อะ...เอาผม? เฮ้ย ือศัพท์นี้วามหมายแม่ือเหี้ยมาเลยนะ เอาอ่ะ เอาแบบ Make love เหรอ? เหี้ยยย หื่นามมา! “เอาน้อัสมาอยู่ับหมอ่าหารับ”
“หะ...”
“เรานี่ิลึ...เนอะJ” หมอบอพลายิ้มริ่ม “ว่าแ่เมื่อี้น้อัสฝันว่าอะไรรับ?
ท่าทาใั”
“ฝะ...ฝันว่าูรัรับ” ผมระแอมบอเสียไม่มั่นเท่าไหร่
เพราะยัไม่ไว้ใหมอพอร์เลยอนนี้ นอะไรไวไฟิบหาย อน่อนนอน็เห็นนอนที่พื้นหรอ
ื่นมาอีทีพี่แมานอนอผมบนเียละ
นี่ถ้าูหลับอีรอบื่นมาไม่เป็นเมียหมอพอร์เลยหรือไวะ “สสัยึๆ
ปวๆ ฟัน เลยนอนฝันอะไรเพ้อเอ”
“ฝันว่าูรัเาว่าะเอเนื้อู่นะรับ”
“เนื้อู่? โอ้ย มีที่ไหนพี่หมอ เพิ่โนผู้หิที่อบหัอมาเอนะ”
“น้อัสเอแล้วแ่ยัไม่ยอมรับว่าเอแล้ว่าหารับ”
“ไอ้เมือเหนือเหรอ?”
หมับ! หมอพอร์ยับายเ้ามา่อนะระาแนผมเ้าหาแรๆ
นี่เป็นรั้แรที่เาทำรุนแรับผม ถึมันะไม่ใ่ั้นที่แบบทำร้ายร่าาย แ่หมอพอร์ะละมุนละม่อมเหมือนพี่แเป็นลูหลานยายละม่อมมาแ่าิปา่อน
ผมใัวแ็ทื่อเพราะไม่รู้ว่าหมอพอร์ะมาแนวไหน “พะ...พี่หมอ”
“หึนะรับ”
“หะ...หึผมทำไม?” ฮืออ มันัะยัไๆ แล้วเว้ย
หึผมั้นเหรอ? บ้า! หึมันใ้ับนรัิ ใ่ป่ะ?
“สมมุิเวลาน้อัสเห็นนที่ัวเออบไปพูถึื่อนอื่น่อหน้าเราแถมยัพูเิว่าเาือเนื้อู่อี...ไม่หึเหรอรับ?” หมอถามอย่าใเย็นะที่มืออเาบีบแนผมนเ็บไปหม
แ่เี๋ยวนะ
หมอบอว่านที่อบ? เฮ้ย อย่าบอนะว่าหมออบผม? ไม่ริน่า ผมไม่มีอะไรน่ารั
น่าอบเลยนะ หมออาะหน้ามืามัวไ ทำานเยอะ
“พี่หมอ...พี่หมอไม่ไ้อบผมหรอ”
“ทำไมน้อัสิว่าหมอไม่ไ้อบน้อัสล่ะรับ?”
“ะ...็...ผมไม่น่ารั ไม่น่าอบ ไม่น่าอะไรเลยนะรับ” ไปไม่ถูรับ อยาะบ้าาย ทำไมู้อมาุยเรื่อรัๆ อบๆ ับหมอพอร์บนเีย้วยละวะ
“ือพี่หมอ...”
“ะให้หมอพิสูน์ยัไีรับว่าหมออบน้อัส”
“ลายแรบีบที่แนผม่อนิ เ็บนะ”
“อโทษรับ แ่หมอหวริๆ นะ น้อัสเนี่ย”
่า... แ้มูมันร้อนแทบะระเบิออมาเป็นลาวาแล้ว แ
“ะ...ะมาหวผมทำไมเล่า ไหนบอว่าอยาไ้ผมเป็นน้อายไ
พี่หมอโหผมแ่แรเหรอ”
“อยาไ้เป็นแฟนมาว่ารับอนนี้”
“พี่หมอ!” ูะายแล้ว
หัวใเ้นแรเป็นสิบเท่าอารเ้นปิเล้ยย ื้ออออออ
“ยัไม่้อรีบัสินใบับหมออนนี้็ไ้นะรับ เพราะหมออยาีบน้อัส่อน”
“...” ึ
“ให้น้อัสอบหมอ แล้วเรา่อยมาบัน”
“ระ...เราเพิ่เอันวันสอวันเอนะ”
“หมอถึะอีบน้อัส่อนไรับ แล้ว็...เวลาไม่ใ้ัวี้ัหน่อยว่าเราวรบหรือไม่วรบ”
“...” ไม่รู้ะอบอะไร รู้แ่ว่าูเินนัวแทบแแล้ว ือแบบ ั้แ่ผมเิมายันป่านนี้ไม่เยมีใมาสารภาพรัับผมเลยนะ ัเมือเหนือทิ้ไปเพราะแม่เ้า่ายทารุรรมมาว่าบอรั
ือะับผมไปปู้ปี้ปู้ยำอย่าเียวไม่สนใส้นีนอะไรทั้สิ้น ิบเถื่อนแบบนั้น
ให้เป็นเพื่อนู็ไม่เอา เพราะลำพัมีไอ้สอแฝ็ปวระโหลมาพอละ
อยาะบ้าายเลย้วย้ำ ฮึ่ย!
“ให้พี่หมอีบน้อัส...เนอะ”
เนอะ แม่มาอีละ เนอะไม่ใ่นะ นะมันเหมือนำลัอ
แ่เนอะือทั้อและลไปให้ผมในราวเียวัน อีพี่หมอร้ายริๆ เลยเว้ย
ผมไม่น่าหลลหมอพอร์ั้แ่แรเลย ฮืออ ทำไมูไม่เอะใอะไรเล้ยยย
“ไม่เอาไ้ไหมอ่ะ”
“ปิเสธหมอไ้ลอเหรอรับ น้อัสใร้ายั”
“พี่หมอไม่้อมาทำหน้าเหมือนหมาหอยเลย ผมไม่หลลพี่หมอแล้ว”
“...”
“นะ...นอนันไ้แล้วรับ” ผมทำัวไม่ถู...
วนนอนละัน พรุ่นี้แยย้าย
“หมออบน้อัสนะรับ”
“นอนเถอะพี่หมอ!”
“หมออบน้อัสริๆ นะรับ”
“...” ฮื้ออ ทำไม้อมาย้ำ ไม่ไหวะเลียร์แล้ว หัวใแม่เ้นแรนแทบะระเบิแล้ว ผมเลยยมือึ้นมาุมมันเอาไว้ เพราะสิัวเอำลัะระเิ เลือสูบีมานิว่า่อให้ล้มัวลนอน็ไม่มีทานอนหลับแน่ๆ ผม้อหน้าหมอพอร์ เา้อมอผมลับมา ่อนะระบายยิ้มน่ารัๆ ที่ริมฝีปาสวยนั่น มันทำให้ผม...หวั่นไหวอ่ะิ อาารหนัว่าเอน้อมีนรั้แรอี
แอทแทหมอแม่...
“วามริหมอเป็นนอบใ้ำลันะรับ”
“...”
“ถ้าน้อัสไม่ยอมให้หมอีบ หมอ็ะใ้วิธีอื่นทำให้น้อัสยอมหมอ”
“ทะ...ทำไม พี่หมอะุ้ยท้อผมละลาเ้าโพลห้าเหรอ”
“ับแนแล้วลาลเียรับ”
ความคิดเห็น