คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : #พอร์ชตัส EP. 05 [ 120% ]
#เลิเรียน
บอเลยว่าวันนี้ผมเรียนไม่รู้เรื่อ
ทั้ๆ ที่ปิแม่็เรียนไม่รู้เรื่ออยู่ละ พอมาวันนี้นะ แฟนนอใ...
แฟนทีู่ิไปเอนเียว้วยนะ แม่โรเฮิร์ท ยั ยัไม่พอ
ู้อน้อมีนยัมาพูาลามปามับผมอี ผมี้อยาะรเ้ฟาหาใส่มัน
ทว่าส่วนสูแม่็มีปัหาับูเหลือเิน แม่ให้มาแ่พอเินหรือไวะ
“ลูัสอพวเรา
วันนี้พวเรา้อไปานเลี้ยเป็นศิริมลวันเิให้ับหิแม่อาะไม่ไ้เม้าส์มอยนะ”
“พวมึอ่ะไปเลยไอ้แฝนรแ” ผมไล่พวแฝ ือบ้านพวมันรวยมา อภิมหาเศรษีเลย็ว่าไ้ ไม่รู้แม่มาเป็นเพื่อนับนที่มีานะปานลาออธรรมาแบบผมไ้ไ แ่่าแม่เหอะ ิถึไอ้พวนี้แล้วปวหัว
อนนี้ผมวรมาปวหัวับนที่มาอรถเทียบหน้าึะ
ลระส่ยิ้มหวานแพรวพราวเรียเสียรี๊าสาวๆ ไ้ไม่ยาแ่ยิ้ม... ไอ้พี่หมอพอร์
สลัไม่หลุเลยโว้ยย แ่ละนเนี่ย
ผมรอพวแฝให้ลับันไป่อนแล้ว่อยเินไปที่รถหมอพอร์
อนแรผม็ไม่รู้หรอว่ามันเป็นรถพี่แพหรือเปล่าเพราะอนเ้ามาอีน
อนเย็นเล่นมาสปอร์าร์ที่แอบเห็นในเว็บว่ามันายไม่ี่ันในโล เี่ยเ้ยย
นี่็มารวยอลัารอีน บทะใหู้นนเียวเลยใ่มะ?
“สวัสีรับพี่หมอ”
ผมยมือไหว้หมอพอร์
“ไม่เห็น้อยมือไหว้เลยรับน้อัส
ึ้นมาเถอะ เี๋ยวหมอพาไปหาอะไรอร่อยๆ ทานเนอะ”
“ือแบบ...”
“น้อัสไม่อยาไปับหมอเหรอรับ?”
ถามเสียหวาน... แ่ทำไม้อทำหน้าาเหมือนโละแ้วยยย
“ไป็ไปรับพี่หมอ”
“ึ้นรถเลยรับJ” แหมะ
พอูไป็ียิ้มทันที แหน่ะๆ
และะที่ผมำลัะเปิประูเ้าไปนั่้อมืออผม็ถูว้าไปา้านหลันัวผมแม่เแถๆ
ไประแทับอะไรบาอย่า เมื่อหันไปมอ็พบว่าเป็น... “เี่ยเหนือ!”
เวรเอ้ยยย
อะไรวะเนี่ยยย
“พี่ายมารับเหรอ?”
ปึ! ประูรถอี้าหนึ่เปิออ
ผมรอามอบนแรๆ เอาแล้วไ ูหน้าหมอพอร์ิ าเิมแม่ยิ้มเ่ๆ
อนนี้แม่มาทำหน้าวนีนใส่ไอ้เหนือ ึ่็หล่อไปอีแบบ เอ๊ะ
แล้วผมะมหมอพอร์ทำาหอยอะไรวะเนี่ย ไม่เ้าใัวเอเลยเฮ้ย
“เออ...”
“หน้าาเราูเหมือนันเหรอรับ?”
หมอพอร์ถามแทรึ้นมา ผมหันวับไปมอหน้าเาทันที
หมอหมายวามว่าไวะน่ะ
“ั้นเป็นอะไร เพื่อน
พ่อ าิ?” ไอ้เมือเหนือ็วนีนไปอี
“เป็นอะไรทีุ่ไม่ไ้พูมาในนั้นน่ะรับ
ปล่อยน้อัสเนอะ ผมะพาเาไปหาอะไรทาน” หมอพอร์พูพลายิ้ม...ยิ้มเือเือน
ผมว่าประโยนี้มันทะแม่ๆ แปลๆ นะ เพราะหมอพอร์บอว่าเป็นอะไรที่ไอ้เมือเหนือไม่ไ้พูึ้นมา
หมาพี่าย เพื่อน พ่อ าิแล้วมันะเป็นอะไรไปไ้อีวะ?
“เอาสถานะัๆ
มาิรับ หน้าา็หล่อบ้าน็น่าะรวย ะมาลุมเรือับว่าพี่เมียผมเพื่อ?”
“เมีย็เหี้ยละ
ปล่อยู!” ผมไ้สิ็รีบิ้นทุรนทุรายหัวใเหนื่อยล้า?
อนนี้นเริ่มมุูพวเราแล้ว ือสถาาร์เหมือนผมแม่เป็นผู้หิโนม
หน้าสวยประหนึ่าราเอวี แล้วโนแย่โยผู้ายหน้าหล่อแ่นิสัยเสียสอนอ่ะ
บอเลยูไม่เลือ เพราะูไม่ใ่ผู้หิโนม ไม่ใ่ผู้หิหน้าสวยเว้ย ูอบผู้หิ
ไม่ไ้อยาให้ผู้ายมาแย่แบบนี้ ไอ้เฟวี้ยยยยย “เหนือ มึะปล่อยีๆ
หรือปล่อย้วยน้ำา”
“มึ้อรับผิอบู”
“ูไป้อาแล้วทำมึท้อเหรอ!”
“มึ่อยหน้าู”
“็เพราะมึแย่แฟนูอ่ะ”
“น้อเ้ามาหาูเอนะ
อีอย่าน้อเ้า็ไม่ไ้เป็นอะไรับมึนี่ แ่ให้มึีบ ไม่ไ้ให้มึเป็นผัว”
“เหี้ยเอ้ยย
ออีหมั!” ผม้าหมัเรียมะทารุรรมหนัหน้าหล่อๆ อไอ้เหนือ
แ่้อมือ็ถูสะัเอาไว้โยหมอพอร์ที่วิ่มาับไว้ “พี่หมอปล่อยมือผมนะ”
“หมอไม่ไ้ลุมเรือนะรับ
หมอแ่อยารอน้อัสพร้อม”
พร้อม...พร้อมอะไรวะ?
“พร้อมสำหรับอะไร?”
เมือเหนือแม่ถามแทนผม
แ่หมอพอร์ไม่อบ
เาแ่ยิ้ม เาใ้ัหวะที่เมือเหนือำลัเป็นเพื่อนผมแะมือเมือเหนือออไปา้อมืออผม
านั้น็ึมือผมนัวผมเไปทาเา “เรื่อนี้หมออยาให้น้อัสรู้เอ...ับัวับปาหมอมาว่ารับ”
“...” ริบ...
“มันีว่า”
“...” ยัริบ
“เนอะJ”
และผม็โนหมอพอร์ลาออมา้วยวามละมุนละไม?
็เาใ้ัหวะที่เมือเหนือำลัับำพูัวเอึแนผมเบาๆ เปิประูรถ
ับผมยัเ้าไป านั้น็เิน้วยท่าทีสบายๆ ไป้านนับ เ้ามา ปิประู
ออัวรถมาาึะ ทิ้วามริบไว้เบื้อหลั...
“น้อัสอยาทานอะไรรับ ปวฟันไหม?” นที่ับรถ้วยท่าทีสบายเหมือนไม่มีอะไรเิึ้นถามหลัาที่รถเลื่อนออมาาัวมหาลัยัระยะหนึ่แล้ว ผมเอียอไปมาเพราะำลัประมวลผลเมื่อี้อยู่
ือ...หมอพอร์แม่ใ้วามลื่นไหลระับเทพลาผมออมาาไอ้เมือเหนือ โรเทพนน่าลัว
แล้วไอ้ที่บอว่ารอผมพร้อมนี่ือไร? ะแูเหรอ? เฮ้ยยย
หมอพอร์ะเลมผมเหรอวะเนี่ย ไม่ริ๊... “น้อัสรับ
อบพี่หมอหน่อยสิรับ”
“หะ...หา?”
“หมอถามว่าน้อัสอยาทานอะไร
แล้วเราปวฟันหรือเปล่ารับ?” เาถามย้ำ
ผมเลยไ้สิระแอมไอแ่ๆ แล้วอบลับไปเสียเ้มันท่าอีน
“ไม่ทานีว่ารับ
ผมไม่หิวเท่าไหร่ ไม่รบวน...”
“ั้นหมออไปส่น้อัสที่บ้านนะรับ
ฝนะแล้ว้วย”
“...”
“เนอะ”
เออ
เอาเ้าไป ูลายเป็นนปิเสธไม่เป็นแล้วเนี่ยเฮ้ย
“ะ...รับ
เอาเลยรับพี่หมอ”
“บ้านน้อัสอยู่ไหนรับ?”
“อ่อ อย้าหน้านี้รับ เลี้ยว้ายรไปนเือบสุอยแล้ว็เลี้ยววา อ่า เอาไว้เี๋ยวผมบอ็ไ้ พี่หมอับไป่อนนะรับ” ผมบอ มัน็ีแหละมีนมาส่ถึบ้านะไ้ไม่้อเสีย่ารถ
ปิแล้วที่บ้านผมไม่อนุาิให้ผมมีรถเป็นอัวเออ่ะ
พ่อับแม่ยอมเสียเินเพิ่มให้ผมนั่รถแท็ี่เ้ามาีว่าให้ผมไปิ่แหโ้ายที่ไหน
็ี... มีรถแม่เปลือเินเิมน้ำมัน
“บ้านน้อัสนี่อยู่ันี่นรับ?”
“็สามน มีผม
พ่อแม่รับ แ่อนนี้พ่อแม่ไปทำานที่่าัหวัอีหลายวันว่าะลับ”
“อ้อรับJ” พี่แว่าพลายิ้มนเห็นเี้ยว ทำเอาผมใไม่ี... ใไม่ีเพราะวามหล่ออลัารทำลายล้าระับนิวเลียร์อหมอพอร์นี่แหละ อนนี้ฟ้าแม่็ฮึมฮัมเรียมปล่อยฝนให้เทระหน่ำลมาแล้ว้วย ิว่าส่ผมถึบ้านปุ๊ปฝนเทัลมาแบบไม่ิีวิแน่นอน เบื่อิบบ ทำไม้อมาไ้ี ทุวันวะเนี่ย
“อ่ะ ถึแล้ว...”
่า...
เปรี้ย!
เ้
อะไระแรเบอร์นี้
“หมออเ้าไปหลบฝนบ้านน้อัสไ้ไหมรับ?”
“เห?”
“ฝนหนัมอไม่เห็นทาแน่ๆ
เลย...ไม่ไ้เหรอรับ?”
้วยวามที่วัน่อนหมอให้ผมหลบฝนที่บ้านผมเลยพยัหน้าเิอนุา
นัวสูึเอี้ยวัวไป้านหลัหยิบร่มสีหวานิมือมา “น้อัสรอหมอในรถนะรับ
เี๋ยวหมอไปรับนะ”
“ะ...รับ...”
ทำไมหมอแม่ละมุนนานี้ ถ้าผมเป็นผู้หินี่ผมีบเลยนะ ี่อใ...
แ่ไม่ี่อูแน่นอน เพราะท่าทาแล้วถ้าเป็นเย์ เป็นเย์รุ...
าใเลยเถอะูไม่อยาโนุ๋ย
ผมนั่รออยู่ในรถะที่หมอพอร์ลไป่อนานั้น็อ้อมมาทาผมเปิประูรถและึแนผมให้เ้าไปอยู่ในร่มันเียวันับเา ร่ม็เล็ิบหายวายป่วนผม้อัวแนบับหมอพอร์มาๆ เพื่อไม่ให้ัวเอเปีย
เปียัวน่ะไม่เท่าไหร่ แ่เปียที่หัวแล้ว็ที่ีทเรียนนีู่ายห่าแน่นอน
ผมเลยอีทเอาไว้แน่น
หมอพอร์เห็นแบบนั้นเลยโอบเอวผมไปแนบาย่อนะพาันวิ่เหยาะๆ ไปที่บ้าน...
แ่เอ่อ... โอบเอว?
่า...
เราวิ่มานถึบ้านหมอพอร์หุบร่มและแวนมันับราว้านหน้า
่วไหล่เราเปียไปหมเลยอ่ะ ีหน่อยที่หมอพอร์ยอมละมือออาเอวผมแล้ว
ไม่ั้นใผมไ้เ้นแรนเาไ้ยินแน่ๆ ฝนแม่็นะ อาาศวระหนาว
แ่ร่าายูเสือร้อนึ้นมาไ้ ป่วยเรอะ?
“ไม่สบายเหรอรับน้อัส
แ้มแ”
“ะ...ะ...แ้มผมแเหรอ?”
“น่ารัั”
“ะ...เ้าบ้านันเถอะพี่หมอ”
เปลี่ยนเรื่อบันาวไอ้สัเปลี่ยนเรื่อ
“บ้านน้อัสนี่น่ารัั”
“หมอ...เอ้ย
พี่หมออบเหรอรับ?”
“อบรับ”
“แหะๆ...”
“ไม่ไ้อบบ้านนะรับ”
ไม่ไ้อบบ้านนี่หมายวามว่าไวะ?
“พี่หมอหมายถึอะไรรับ?”
“อบบรรยาาศอบ้านน่ะรับ น่ารั อบอุ่นี...เนอะ”
เออแล้วไป
“ั้นพี่หมอเ้ามาในบ้าน่อนรับ
อยู่้านอฝนสาเี๋ยวเปียแล้วป่วย”
“ีั
น้อัสห่วหมอ้วยJ”
...ทำไม้อยิ้ม
มันือารมีน้ำใที่สามันับะมีไม่ใ่เรอะ! แ่่าแม่เหอะ หมอพอร์แม่เินเยียวยา
อนนี้ผมไม่เื่อละว่าพี่แมาเพราะ้อาระมีน้อาย
เพราะพี่ายประเภทไหนวะที่รอน้อพร้อมะทำอะไรแปลๆ
ฟัาำพูแม่็รู้ละว่าิไม่ื่อ หน้าหวานใเสือแน่นอน
“พี่หมอหนาวมั้ยรับเี๋ยวผมไปเอาผ้าเ็ัวมาให้”
“หนาวรับ”
“ั้นรอผมแป๊ปนึนะ” ผมบอแ่นั้นและวิ่ึ้นั้นบนอย่าว่อไว มันินับบ้านหลันี้แล้วไ ผมเปิประูห้อัวเอและเินไปหยิบผ้าเ็ัวผืนใหม่ออมาาู้เสื้อผ้า แ่พอีมันอยู่สูนิหน่อยเลย้อเย่
ทว่า...นาทีที่ปลายนิ้วผมสัมผัสับผ้าเ็ัวผืนแรที่พับวา่อ้านบนอู้็เหมือนมีใรมายืน้อนา้านหลั
เาหยิบมาลมาและยื่นให้ับผม ผมนี่รีบหันวับไป
และเมื่อหันไปหน้าผม็ป๊ะเ้าับแผอว้าที่มีลิ่นหอมเพาะอ... “พะ...พี่หมอ”
เ้
เ้ามาห้อูไ้ยัไ๊!
“หมอเห็นน้อัสหยิบไม่ถึเลยมา่วยหยิบรับ”
“พะ...พี่หมอะ...ึ้นมาทำไมรับ”
“ห้อน้อัสเรียบร้อยน่ารัีั
มีุ๊าหมี้วยJ” อ๊า ไอ้พี่หมอไร้มารยาท
บัอาไม่อบแล้วมาเอาุ๊าผมไปหอมอ่ะ ุ๊าัวนั้นพ่อื้อให้ในวันเิเมื่อสอปีที่แล้ว
และหลัานั้นุพ่อท่าน็ไม่ื้อให้อีเลยเพราะบอว่าโเป็นวายแล้วะเอาอวัไปทำมะเืออะไร...
น้อยใสัๆ
“อะ...เอาอผมืนมานะ”
“ี้หวัเลย”
“พ่อื้อให้ผมนี่นา”
“ั้นถ้าพี่หมอื้อให้น้อัสะหวแบบนี้ไหมรับ?”
ความคิดเห็น