คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : #พอร์ชตัส EP. 13 [ 140% ]
“อื้ออ” หมอ...หมอแม่...ูบผมอีแล้ว ราวนี้เารั้ท้ายทอยอผมเอาไว้ไม่ยอมให้ผมหันหน้าหนี หมอพอร์สอปลายลิ้นอุ่นร้อนเ้ามาภายในโพลปาผมอย่านุ่มนวล และมันทำให้ผมื่นัว
ผมปัป่ายมือันเาออ้วยวามระหน อนนี้แม้ผืนน้ำในสระะเย็นืนาไหน ทว่าร่าายอผมลับร้อนรุ่มึ้นมา ปั่นป่วนเหมือนพายุลั่ ปลายลิ้นอีนสอประสานเี่ยววัอรัปลายลิ้นผมอย่า้อาระหยอเย้า
...ูบ...ที่เรียว่าหวาน ละมุนนผมเผลอิมือลบนเสื้อเปียๆ ออี
ผมเพิ่รู้ัันมัน “อึ...อื้ออ” แ่ผม้อมีสิสิ ผมะมายอมให้หมอพอร์ูบ่ายๆ แบบนี้ไ้ยัไ
แถมอนนี้ผมหายใไม่ทัน... หายใไม่ออ เาเล่นบยี้ริมฝีปาลมานผมรู้สึา สมอมันาวโพลนไปะื้อๆ ร่าายอผมสั่นเทิ้ม ะที่ฝ่ามือออีนเลื่อน่ำลไปที่สาบเสื้ออผมและลูบไล้นมันเลิึ้น
หมอพอร์ึเสื้อผมเปิออ ้วยแรน้ำมันลอยึ้นเล็น้อย หมอเลยถนัเ้าไปให่ เาละเลปลายนิ้วมือลูบเบาๆ แ่่ำลไปเรื่อยๆ นถึสะโพอผม
“อื้อ!!!” ผมใ... เพราะไม่เยถูสัมผัสเินี้
“ทำไม่อ้านหมอัเลยรับ หืม?” นัวสูที่ยอมถอนริมฝีปาออ ทว่ายัไม่วายลอเลียมันบริเวแ้มอผม “หมออบน้อัสริๆ นะรับ”
“มะ...ไม่...นะพี่หมอ ไม่เอา...” ลิ้นผมมันพันันไปหม ริมฝีปา็รู้สึ ึๆ เ่อๆ ยัไไม่รู้
หัวใมัน...เ้นแรนผมรู้สึประหม่าไปหม ร่าายทรัวไม่่อยอยู่้อรั้มือับเสื้อออีนเอาไว้
“อย่าลัวหมอเลยนะรับ หมอไม่รุนแรับน้อัสหรอ...เนอะ”
“รุน...รุนแรอะไรรับ อึ...”
“ให้ายสิ” เาสบถเสียเบาและยับริมฝีปายิ้มแ่อีรั้ เหมือนนอารม์ี “แ้มเรามัน...แั”
“อึ...”
“น่ารัไปหมเลยรับ”
“พี่หมอ...อ๊ะ” หมอพอร์รวบัวผมไปอเอาไว้แน่น “อื้ออ”
“รัอหมอ...”
“...” ระ...รัเหรอ? บ้าบอ เพิ่เอันแ่ไม่ี่วันเอนะเว้ย “พี่หมออย่า...”
“ออแบบนี้่อน...ไม่ไ้เหรอรับ?” นัวสูถามเสียเบาราวับเสียระิบ้าๆ หูผม
“ไม่...”
“เฮ้อ...” หมอพอร์ยัไม่ยอมปล่อยผม แ่เาลับถอนหายใออมาเฮือให่ “หมอไม่ไหวแล้วนะรับ”
“...”
“หยุน่ารััทีไ้ไหมรับ สเัส” หมอ็เลิอ่อยไ้แล้วเว้ย ะายาอหมออยู่แล้วเนี่ย ฮืออ ทำไมเราถึมาอันในสภาพเสื้อแนบเนื้อ ในสระน้ำ และภายในบ้านที่มีแ่เราสอน้วย มันโระไม่โอเเลยอ่ะ อนนี้ผม็เสือเลิ้มไปับหมอพอร์แล้วไ มันเหมือนมีอะไรึูแปลๆ นผมเลิ้มอ่ะ
...ไม่ีเลย ไม่ี ฮือออ
“...”
“น้อัสอบหมอบ้าไหมรับ?”
“ระ...เราเอันแ่ี่วันเอพี่หมอ ะ...ะอบอะไรเร็วนานั้น”
“น้อัสไม่เื่อำว่า รัแรพบ เหรอรับ?” นัวสูถามึ้นหลัาที่ผมอบไปเสียไม่มั่น เพราะำอบอผมมันืออบหมอพอร์ไปแล้ว แ่แ่มันไม่ใ่รัหรืออบแรพบเว้ย แ่อนนี้อ่ะ ืออบหมอไปแล้วไ “หมอเื่อนะ รัแรพบ เวลานเราเอันรั้แรมันะมีอาารหวั่นไหว ใสั่น...”
“พี่หมอะบอว่าหมออบผมั้แ่แรเอเหรอรับ?” ผมถามและผละออ ่อนะเยหน้ามออีน เายับริมฝีปาสีสวยยิ้ม วาู่นั้นมันทำให้ผมใสั่นอีแล้วอ่ะ
“น้อัสเื่อหมอไหมรับ?”
“ไม่อ่ะ” ผมส่ายหน้าไปมา “ผมไม่มีอะไรน่าอบัอย่า พี่หมออย่ามาโหหลอฟันเ็แบบผมหน่อยเลย”
สายาท่าทาแบบนั้น หมอพอร์ำลั้อะินผมอยู่แหๆ เารุผมเร็วมา ผมยอมรับนะว่าผม็แอบหวั่นไหว อบพอับหมอพอร์ไปบ้า ทว่า...ในวามิ ในระยะสมอผมะประมวลผลไ้
ผมว่าหมอพอร์แม่ไม่เบาไ เาเ้าู้ และผมลัวว่าหมอพอร์ะเป็นนี้เบื่อ ยัไผม็ไม่ไว้ใหมอพอร์อยู่ีอ่ะ
“หมอไม่ไ้ิอะไรแบบนั้นัหน่อยรับ หมออบน้อัสริๆ นะ”
“พี่...”
“ทำไมมอหมอแ่ร้ายัเลย หืม” เาถาม และ้อหน้าผม... เหมือนะเอาำอบให้ไ้ ผมถอนหายใออมาพรืให่
พี่แเล่นรุนานี้ ไอ้ไม่อยาะยอม็ไม่อยา แ่แอทแท าเมรุนแรเวอร์วัอลัารานสร้าเอ็มวอเทียร์ พาราอน สุิ่ระิ่แมว สะเ่ามา
“ผมไม่ไ้มอพี่หมอแ่ร้ายรับ แ่แบบ...มันเร็วไปอ่ะ”
“แล้วอะไรือัววั้าเร็วรับ เวลาเหรอ? รัแรพบมันไม่ำเป็น้อใ้เวลาัหน่อยนี่นา”
“ั้นถ้าพี่หมออบผมริ...พี่หมอ้ออใไม่ลวนลามผมแบบนี้ิ”
“็เพราะว่าอบมารับ เลยอใไม่ไหว เราเล่นน่ารัแบบนี้...” เาพึมพำบอ และยมือึ้นมาเลี่ยปอยผมหน้าม้าอผมที่ลมาปรหน้า นัยน์าสีอ่อนสวย้อมอมา้วยแววาที่ทำให้หน้าผมร้อนผ่าว หายใิัอีแล้ว ฮืออ อย่ามาฮาร์ทแอทแทเ่! “า็หวาน...หน้า็หวาน... นิสัย็น่ารั”
“ผะ...ผะ...ผมนิสัยน่ารัรไหน” ลิ้นพันันโว้ย
“ะให้พูยัไีรับ? เวลาน้อัสเินแล้วมันน่ายี้อ่ะ”
“ยี้อะไรเล่า”
“อยารู้เหรอรับ?” เาถามอีรั้ น้ำเสียที่พี่หมอใ้พุุยมันนุ่ม หวาน ทุ้มๆ ไม่เลิ้มไปามพี่แ็ใแ็เหมือนเหล็แล้ว นาเหล็แม่โนวามร้อนแล้วยัหลอมละลายไ้เลย ทำไมผมะไม่ละลาย ระทวยไปับำหวานและารสัมผัสอหมอพอร์วะ นนะเว้ย ไม่ใ่พระอิพระปูน!
“พี่หมอ เอ่อ ผมไม่อยารู้แล้ว็ อื้อออ” เาูบผมอีแล้ว! แ่รอบนี้หมอพอร์ไม่ไู้บแบบเิมเาแ่ริมฝีปาลมาเหมือนอนที่อยู่บ้านผม านั้น็ผละออไป
“ยี้น่ะมันมาว่านี้รับ แ่หมอรอน้อัสพร้อม:)”
70%
“พร้อม ...อะไรอพี่หมอ”
“เี๋ยว็รู้เนอะ อนนี้เราึ้นัน่อนีว่ารับ แ่น้ำนานไปแล้ว เี๋ยวะไม่สบายเอานะรับ” เาบอและันร่าผมให้ใล้ๆ ับบันไึ้นาสระ ผมัมริมฝีปาัวเอนมันเ็บ พยายามไ่ึ้นไป และเมื่อึ้นไปไ้ผม็วิ่หนีหมอพอร์ไปว้าเอาระเป๋าเสื้อผ้าวิ่เ้าห้อน้ำทันที
รู้หรอเว้ยว่าเสื้อมันบา โนน้ำนานี้แม่เห็นไปไหน่อไหนละ ถึผมะเป็นผู้ายหมอพอร์็เป็นผู้าย แ่อย่าลืมสิว่าหมอแม่ำลั้อะุ๋ยผมอยู่ิ๊
โอ้ย ใเ้นแรอะไรเบอร์นี้ มันเ้น ึๆๆ รัวๆ เลย นผม้อยมือมาุมมันเอาไว้และ่อยๆ ผ่อนปรนลมหายใให้ลับมาปิมาที่สุ หัวใะวายายอยู่แล้ว เอฮาร์ทแอทแทอหมอพอร์ไปรัวๆ นานั้น แม่ใ้หน้าาหล่อละมุนละไมอพี่แไ้เป็นประโยน์มาอ่ะ เล่นเอาผมเือบาย
ผมลัวนั่ลพื้นและถอนหายใออมาหนัๆ
ปาผมมันเ่อๆ าๆ... เพราะโนูบั้สอรอบ แ้มันเห่อร้อนอีรั้ เมื่อี้แอบเห็นัวเอในระเา แ้มผมมันแลามไปถึหูเลย แมาๆ อาารแบบนี้ไม่้อไปถามใรหรอ เินแน่นอนเลยไอ้สเัสเอ้ย บ้าบอที่สุ ปล่อยให้หมอมาเล่นับหัวใมึนไ้เนี่ย
เอาไ่ออะทีนี้ หมอพอร์แม่ไม่ยอมปล่อยให้ผมหลุไปาวโรีวิ่ายๆ แน่
หรือว่าะลอเสี่ยู? ...ลอใอ่อนให้พี่แูัรั้อะไรแบบนี้
เฮ้ย แ่ะีเหรอไอ้ัส ถ้าเิหมอแม่สลัราบแมวน้อยเ้าเล่ห์เป็นเสือหิวโหยึ้นมา ย้ำๆๆ ยี้ๆๆ มึายห่าเลยนะเว้ย
แ่นี้็เือบายละเนี่ย แ่็เอาวะ ท่าทาหมอพอร์แม่ไม่ปล่อยผม่ายๆ และผม็... ใเ้นึั้วยแล้ว
ั้น... ลอูละัน
ผมอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้านเรียบร้อยแล้ว ็เอาุที่เปียๆ ไปั ่อนะเห็นว่าุหมอฟันที่ทำท่าทาเหมือนหวัะฟันูเนี่ยเานั่เอนายูทีวีสบายใเิบ ผมเผลอยิ้มับท่าทาอหมอพอร์เาเอียอน้อยๆ และูสารีสัว์โล
สัว์ัวนั้นแม่ือ แมวป่า ทำท่าอบใ้วยารยิ้มและหัวเราะเวลาที่แมวออมาทำท่าทาน่ารัๆ
นอะไรวะ ะมุะมิิบเป๋
ลอมาเป็นผมนะ แม่้อูหนัฮาร์อไล่่าันเลือสาไปถึาวอัารอ่ะ มันส์สุๆ
“น้อัส” ยืนมอั้นานละ พี่แเพิ่เห็น =_= สสัยอยู่ในโลสใสฟรุ้ฟริ้นานไปหน่อย
“รับพี่หมอ?”
“หมอเพิ่สั่เ้แบบ Deliverry ไป อีพันึมาส่แล้วรับ มานั่รนี้สิรับ” ว่าแล้ว็บเบาะ้าๆ ผมเลยเินไปนั่้าๆ เา่อนะให้วามสนใไปที่ทีวี เพราะถ้าหาสบาับหมอพอร์ ้อเอ อายแอทแทนัวระเบิูมามอีแน่นอน เพราะั้นห้ามมอเ็า ไม่ว่าหน้าาหมอะหล่อเ็วนาไหน
“...”
“อยาทานอะไรเพิ่มไหมรับ?” นัวสูถามึ้นหลัาที่เราเียบและูสารีไป
“อ่อ ไม่หรอรับ เพิ่ทานมาเมื่อี้เอ”
“แ่หมอยัหิวอยู่เลย:)”
พูว่าหิวแล้วทำไม้อมา้อหน้าูแบบนั้น้วยเล่า!
“ั้น...พี่หมอ็...”
“น้อัสัวหอมัเลยรับ” อยู่ๆ พี่แ็เปลี่ยนเรื่อและยื่นหน้าเ้ามาใล้ๆ ผมแทน เล่นเอาผมไม่ทันั้ัว ถร่าไปิับมุมโฟา หมอพอร์หัวเราะเบาๆ อย่าอารม์ี ่อนะยอมผละออไป “น้อัสนี่น้า...”
“...”
“ไม่้อทำท่าทาลัวหมอนานั้น็ไ้รับ หมอยัไม่ินน้อัสหรอ”
“ยั...ยันี่แปลว่าอนาพี่หมอะินใ่ป่ะ?” ผมถามเสียสู
“ถ้าน่ารัมานานี้็ไม่แน่นะรับ ไม่เอาน่า ไม่ลัวหมอเนอะ ูทีวีันีว่า แมวพันธุ์นี้น่ารััรับ” หมอพอร์พูพลาียิ้มว้ามอแมวในทีวีอย่าเอ็นู “น้อัสอยาเลี้ยแมวไหม?”
“็อยารับ แ่แม่แพ้นแมว เลยไม่ไ้เลี้ย”
“เลี้ยที่บ้านหมอสิรับ อยามาหามันเมื่อไหร่็มา”
“ไ้เหรอรับ?” ผมเบิาว้า เฮ้ย อยาเลี้ยมานานแล้ว แมวเนี่ย เมื่อ่อนผมเยเห็นลูแมวรั อยาเอามันมาเลี้ยใแทบาแ่แม่แพ้นแมวั้นรุนแรนผมอที่ะูแลมัน พอมาอีวัน็ไม่เห็นมันแล้ว
สิ่ที่เิึ้นแม่ไม่ใ่อะไรโลสวยแบบมีนเอามันไปเลี้ยแล้วหรอ ลูแมวัวนั้นโนรถเหยียบ สะเทือนใ ผมนอนมเพราะสสารมันไปเป็นอาทิย์ๆ เลย “เป็นแมวรัไ้ไหมพี่หมอ ผมเยเห็นพวมัน ละไม่มีนเลี้ย ลูัวเล็ๆ อ่ะ น่าสสารมาเลย”
“ไ้สิรับ ฝนไม่น่าะแล้วเนอะ หมอ็เยเห็นรเสาไฟฟ้าหน้าอยหมู่บ้าน ไม่รู้ว่าอนนี้มันไปไหนหรือยั”
“ั้นเราไปเอามันัน!” ผมพูและลุึ้นยืน หมอพอร์หัวเราะอีรั้ เาลุึ้นาม ่อนะเินไปหยิบุแอะไรัอย่ามา
“เินไป้วยันนะรับ”
“รับพี่หมอ”
เมี๊ยว... “ื้อ น่ารั” รู้สึว่าหมอพอร์เป็นนน่ารั็อนนี้แหละ เาพามันมา้วยริๆ อ่ะ หมอเอาผ้าับล่อไม่ให่มามาให้แมวอยู่ และอนนี้เรายัไม่ั้ื่อมัน
“ั้ื่อแมวันรับน้อัส”
“ื่อเหรอรับ?”
“อืม...” หมอพอร์ที่นั่ยอๆ ้าผมทำท่านึ และเา็เาะนิ้วึ้นัเป๊าะ “พีทมั้ยรับ?”
“พีท?”
“พอร์ัสไรับ พีมาาพอร์ ส่วนัวอัษรรท้ายือัวที็น้อัส ื่อมันเียนว่า Peat ไรับ:)” บอพร้อมับมอหน้าผม้วยสายาหวานๆ ผมรีบหลบาหมอพอร์ทันทีเมื่อแ้มผมมันร้อนผ่าวึ้นมาอีรั้ ผมแล้ทำเป็นสนใเ้าพีทัวน้อยๆ นี่ ื่อแปลีว่ะ ื่อมันแปลว่า ถ่านหินนิร่วนอ่ะ
“อือ็ี…นะรับ”
“มันะหลับแล้ว ที่นอนอุ่นแบบนี้ น้อัสไปื้ออาหารับอุปร์เลี้ยแมวับหมอเนอะ”
“อ่า รับๆ ไปัน แถวนี้มีุปเปอร์มาร์เ็มั้ยอ่ะ”
“มีรับ ไปันเถอะ...เนอะ”
...ให้อารม์เหมือนพ่อแม่ไปื้ออให้ลูอ่ะ ลูสาว้วย แมวัวเมีย หมอพอร์เ็นรถเ็นไปเรื่อยๆ นถึโนอาหารสัว์ หมอพอร์ไล่สายามออาหารแมว เาหยิบแ่ละอย่าเรเอ พรีเมี่ยมทั้นั้นราา็ไม่้อพูถึ
แพรับแพ
ะที่หมอพอร์ำลัอ่านลา้านหลัพวอาหารอยู่ผมเลยเินไปเลือเอาปลออแมวที่มีระิ่น่ารัๆ มาใส่ในรถเ็น และเินเลือนั่นเลือนี่ที่เี่ยวับารเลี้ยสัว์ไปเรื่อยๆ
“มีวามสุัเลยนะรับ น้อัส” นัวสูที่เ็นรถเ็น้วยท่าทาสบายๆ พู
“็ผมอยาเลี้ยแมวนี่นา”
“ั้นมาบ้านหมอหามันบ่อยๆ นะ”
“รับ...”
เี๋ยว... มาบ้านหมอบ่อยๆ?
ความคิดเห็น