คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : #นาราชา EPISODE 07 [ 150 Per. ]
อาบน้ำ
ผมถอนหายใออมาเฮือให่และ็้อใเมื่อนาราา่อยๆ
ปลระุมเสื้อออ ถึผมและเาเราะเป็นผู้ายเหมือนๆ ัน แ่...
แ่ผม็ไม่ินับอะไรแบบนี้อยู่ี นาราาทำเหมือนผมเป็นเ็
และทำเหมือนผมเป็นผู้หิ ้วยสายาที่เามอมา
แ่ารระทำในบารั้อเามันป่าเถื่อนเินไป
ทว่าผมยอมให้เาทำป่าเถื่อนีว่ามาพูาและทำีับผมอย่าเ่นอนนี้นะ
มันไม่ิน
และูไม่ใ่ นาราา รัทราา เอาะเลย
“ุอยาอาบ็อาบเอไปสิ”
“พี่อยาให้น้อันมาอาบให้
และมาอาบ้วย...มานี่สิ”
“ไม่”
“ื้อัเลยนะ”
เาพึมพำและถอเสื้อสีำสนิทที่เาอบสวมใส่ลอนับั้แ่เอันทิ้ลพื้นอย่าไม่ใยี
ผม้าวถอยหลัโยอัโนมัิและ้อมอเาไม่วาา
เรือนร่าสูมีล้ามเนื้อำยำสมับที่เป็นผู้าย ึ่มันออะแ่าาผม
เพราะว่าผม่อน้าะผอมและัวบาว่า
ผิวออสีแทนเล็น้อยอนาราารับับิแพ็ลอนที่เรียัวสวย
ผมเผลอมอ้วยวามอิา โยปิใร็อยามีรูปร่าแบบนี้ มันูแ็แร แ็แร่
สามารถปป้อใร่อใรไ้ ทว่าผมในอนนี้มีแ่รอยแผล
แผลที่นาราาสร้าึ้นมาเป็นื่ออเาบนร่าายอผม “มาอาบน้ำเถอะน้อัน”
“มะ...ไม่ อย่าเ้ามา”
ผมรีบึสิัวเอเมื่อนาราา้าวเินมาอย่า้าๆ
ทว่าไม่ทันไรเา็เือบะถึัวผมอยู่แล้ว ลมหายใอผมมันิๆ ัๆ แปลๆ
เมื่อเห็นรอยยิ้มแปลประหลาที่ระบายบนริมฝีปาอีน “นี่
ผมบอว่า อ๊ะ” ยัไม่ทันไร นาราา็ว้าัวอผมไปไ้
่อนเาะพยายามปลระุมเสื้อผมออ
“...”
“หยุนะ หยุ
บอให้หยุไ!!!” แม้ะพยายามิ้นรนแ่ไหน็ใ่ว่าะรอเื้อมมืออเาไ้
ผมปัมือหนาออ แ่เา็เอื้อมมือปลระุมอผมออนหม
เสื้อเปิออเผยให้เห็นรอยแผลที่ยัสอยู่บริเวหน้าออผม ผมัฟันรอ
และปัีมืออนาราาแรๆ “ถอยออไป!”
“นา...รา...า...”
ริมฝีปาหยัลึเอ่ยพึมพำื่ออัวเอ เาไม่สะทสะท้านเลยสันิับที่ผมทำไป
ผมพยายามันัวเอออานาราาแม้รู้ว่าทำไป็ไร้ผล
แ่อย่าน้อยๆ ารไม่อยู่เยและิ้นไปมาอาะทำให้เารำาและปล่อยผมไปเอ็ไ้
“ปล่อยผม ปล่อย!!!”
“น้อันว่าถ้ามันหายะทิ้รอยแผลเป็นเอาไว้ไหม?”
นาราาถามพลายับริมฝีปายิ้มอบใ
ผมมวิ้วยุ่้วยวามหุหิและเ็บแผล
“ถึมันทิ้ผม็้อลบมันออไปาัวผม”
“ั้นพี่็ะรีมัน้ำๆ
นว่าน้อันะยอมรับมัน”
“ผมไม่มีทายอมรับมัน!”
“น้อันะยอมรับ...เพราะพี่ะรีมัน้าๆ...ลึๆ
...นน้อันลบมันไปไม่ไ้”
“โริ!”
“แล้วนโริมัน้อเป็นยัไ...ทำยัไเหรอ”
เาถามเสียเรียบเย็น ่อนะันผมนสะโพอผมสัมผัสับอบโ๊ะ
านั้นเา็เอามือั้นทาหนีอผมเอาไว้
ะที่ผมเอามือึเสื้อมาผิรอยแผลที่เลือเพิ่ะแห้ไปเมื่อรู่เอาไว้ไม่ให้เาเห็นอี
...ลมหายใร้อนๆ ลอเลียอยู่ไม่ห่านั
ลิ่นหอมอน้ำหอมที่ไม่น่าะมีายในลาทั่วไปละเล้าับลิ่นบุหรี่มันทำให้ผมรู้สึระสับระส่าย
ทว่าผม็้อพยายามสะลั้นอารม์แปลๆ นี่เอาไว้
พลา้อหน้าอีนอย่าเอาเรื่อ
“ทำแบบทีุ่ทำไ!”
“แบบไหนเหรอ
ไหนน้อันลออธิบายให้พี่ฟัหน่อย”
“ไม่ำเป็น”
“ั้นพี่ะทำให้เห็นแล้วันว่า
‘วามโริ’ ที่ว่าอน้อันน่ะ...ืออะไร :)”
ะ...เาะทำอะไร?
30%
ผมมอนาราาเม็
รับรู้ว่าเาเอื้อมมือึ้นมาในระับศีรษะอผม่อนะ...
ฟึบ! “โอ้ยยย!!!” ผมเผลอร้อออมาเสียั้วยวามเ็บ ศีรษะเอียโลไปามแรระา ผมรีบลายมือาที่ับเสื้ออัวเอเอาไว้และับมืออนาราาแทน
พยายามิและึมืออเาออไปสุำลัทว่าทำไป็ไร้ผล เพราะเาไม่ยอมปล่อยผม่ายๆ
แน่ถ้าผมไม่ยอมทำให้เารู้สึพอใ แ่ไม่มีทาหรอ เพราะผม...ไม่ยอม “ผมเ็บ!”
“พี่็ทำให้น้อันเ็บไ”
“ปล่อยผมนะ อ๊ะ บอปะ...ปล่อยไ!!!” นาราาระาเส้นผมอผมึให้ผมเินามเาไป ผมัฟันแน่นะที่้อเินามเาไปยัห้อน้ำ
อารม์อนาราาโระแปรปรวนเลย ่อนหน้านี้ทำมาพูี
แ่อนนี้ลับมาใ้ำลัับผมอีรั้
...เาในอนนี้็เหมือนับนที่ผมเอในวันแร
นที่เอามีรีลมาบนเนื้อาอผมอย่าเลือเย็น
ถึผมะอยายอมอ่อนลเพื่อให้ัวเอเ็บัวน้อยลแ่ไหน
แ่อะไรบาอย่าอนาราาลับทำให้ผมอยาะพยศไม่ยอมเา่ายๆ
นแบบเาถูน้มหัวมาให้ลอ อยาไ้อะไร็ไ้
อยาทำอะไรใร็ยอม
แ่ผมไม่ใ่นหนึ่ในนั้นหรอนะ
ไม่ใ่เพราะว่าผมอยาะท้าทาย แ่ผมโรเลียเา
เลียารระทำอนาราา
“ไม่เอาน่า...”
“นา...นาราา!”
“พี่ไม่อบให้น้อันเรียพี่แบบนี้” ร่าสูหยุเินะที่ึลุ่มผมผมแน่นมาึ้นไปอี
ผมัปาัวเอแน่นนมันเ็บ อบาร้อนผ่าวึ้นมา
หยน้ำอุ่นๆ ไหลรินออมาาวาเพราะวามเ็บ
“...ฮึ”
“็รู้ว่าื้อแล้วพี่ไม่อบ...”
“เ็บ ผมเ็บ หยุทำแบบนี้สัที...”
“ไม่ทำแบบนี้แล้วน้อันะให้พี่ทำแบบไหนเหรอ?” เาถามเสียนุ่มและโน้มหน้าลมาหาผม ริมฝีปาหยัสีีเือรอยยิ้มเย็น
ผมัฟันแน่นึ้นไปอี
ะที่ิเล็บลบนฝ่ามืออีน...ิว่าเา็น่าะเ็บเหมือนัน
แ่ไม่ยอมปล่อยผม่ายๆ
“...”
“พยศมานานี้น้อันท้าทายพี่อยู่หรือไ ิว่า น่ารั
แล้วพี่ะไม่ล้าทำอะไรเหรอ?”
“ผมไม่มีเหุผล้อยอมุ”
“แล้วพ่อน้อันล่ะ... อืม...หรือะให้พี่ัารเลยี”
เาทำท่ารุ่นิ และยัใม่ทันที่ผมะไ้อบอะไรลับไป
ร่าอผม็ถูเหวี่ยนเถลาล้มลไปอับพื้นปืนเปลือยภายในห้อน้ำ
พลั!
“อ๊ะ...” เ็บะมั...
เาเหวี่ยผมมาโยที่ไม่สนใ้วย้ำว่าผมะเป็นยัไ
ผมพยายามพยุร่าายที่บอบ้ำอัวเอลุึ้นนั่ ทว่าเมื่อรู่ที่ถูเหวี่ยลมานั้นเ่าและ้อศอผมระแทับพื้นอย่าแรนมันเ็บไม่สามารถยับไ้
ทำให้ผมทำไ้เพียแ่นอนนิ่ับพื้น และใ้สายามอไปยันาราาที่ปลเ็มัออ้าๆ
้าวเินมาหาผมนปลายเท้าประิส่วนลาลำัวอผม “ลึึ้นสิน้อัน”
“...”
“แ่นี้็หมแรพยศแล้วเหรอ?” เาถามลั้วเสียหัวเราะ
“ไม่เอาน่า ลุึ้นมาสิ”
“ุมันเลว”
“พี่ะิะว่าเป็นำมแล้วันนะ” นาราายอบายลมาในระับเียวันันผม
เาเอื้อมมือมาระาแนผมให้ลุึ้นนั่
และารที่เาทำแบบนั้นมันทำให้ผมเ็บนร้อออมาลั่นห้อน้ำ
น้ำาไหลลมาไม่าสายเพราะวามเ็บ ุ หลาหลายวามรู้สึปนเปัน
ผมหอบหายใหนัๆ และ้มหน้านิ่ ผมเพิ่เห็นว่าทั้้อศอและเ่าัวเอระแทแรนไ้เลือ
มันไหลึมเปรอะับพื้นปูนเปลือยที่่อน้าสา
ทำึ้นมาเพื่อไม่ให้เปื้อนน้ำเินแล้วลื่น แ่มันทำให้ผมเ็บ “อาบน้ำันเถอะ”
“มะ...ไม่”
“ไม่ห่วพ่อัวเอแล้วเหรอน้อัน
ทำไมถึื้อับพี่นัล่ะ”
“...”
ห่วเหรอ? ถามว่าผมห่วเาไหม ผม็ห่ว
แ่ผมไม่รู้เลยว่าพ่อห่วผมบ้าหรือเปล่า
นถึอนนี้เา็ยัปล่อยให้ผมอยู่ับนาราา
ถ้าหาผมถูนาราา่าล่ะ?
...เาะทำยัไ่อไปเหรอ
ำถามอร่าสูมันเหมือนับมมีที่รีลมาลาใ
เ็บ...นแทบะไม่อยารู้สึอะไรอีแล้ว
60%
แู่เหมือนว่านาราาะยัอยาให้ผมรู้สึมาึ้น
เาระาึให้ผมลุึ้นยืน
ทำทุอย่าเหมือนว่าผมเป็นเพียหุ่นระบอที่ไร้ิใและวามรู้สึ ...่าเถอะ
ยัไผม็ัืนเาไม่ไ้อยู่แล้วนี่ แระยับัวเอมันยัแทบไม่มีเลย
ผมเ็บแผลทั้เ่าและใหม่ มันเ็บมานรู้สึาหนึบไปเสียแล้ว
เาไม่ไ้สนใว่าแผลอผมไม่วรถูน้ำ
นาราาระาพยุให้ผมยืนึ้น แ่าอผมมันล้มระแทแรนเินไป
ทำให้อีน้อโอบผมเอาไว้หลวมๆ และเอื้อมมือไปเปิน้ำแทน
ฝ่ามือหนาบิ๊อน้ำให้สายน้ำใสไหลลมาในอ่านาให่
นาราายืนนิ่ๆ รานระับน้ำึ้นมารึ่อ่า เาเอื้อมมืออีรั้เพื่อไปปิมัน
านั้น็หันมามอหน้าผม ผมหลบสายาู่นั้นและิมือลบนาเัวเอแน่น
สภาพผมมันไม่่าอะไราหมานรอเลย หมานรอที่สู้สุาใแ่ไหน
สุท้ายผม็แพ้ให้ับเา
“ุิะทำแบบนี้ไปถึเมื่อไหร่”
“หืม?”
“ะัผมไว้ถึเมื่อไหร่
ุ็เห็นไม่ใ่เหรอว่าับผมมามันไม่มีประโยน์อะไรเลย พ่อไม่ไ้สนใผม”
“ำลัน้อยใเหรอ?” นาราาไม่ไ้สนใำถามอผม
แ่เาลับเบี่ยประเ็นไปว่าผมน้อยใเหรอ
...มันน่ารู้สึหรอนะ ทั้ๆ ที่ผมทำเพื่อพ่อ
ผมยอมนานี้เพื่อพ่อ แล้วสุท้ายเาหรือใรยอมเพื่อผมบ้า
“เรื่ออผม”
“น้อันน้อยใเหรอ” นาราาหันมาถามรๆ
และเาเลื่อนใบหน้ามาใล้มานปลายมูเียแ้มผม
ผมรีบเบี่ยัวถอยหลัหลบไม่ให้เาสัมผัสผมไ้มาว่านี้ เพราะแ่นี้ผม็เป็นรอนน่าสมเพแล้ว
“อบพี่หน่อยสิ”
“ผมะรู้สึยัไมันไม่เี่ยวับุ
ุแ่อบมาว่าุะทำแบบนี้ไปถึเมื่อไหร่”
“...” ร่าสูไม่ยอมอบอะไรลับมา
เาเพียแ่ยับริมฝีปายิ้ม านั้น็รปลายนิ้วเิปลายาอผมึ้นเล็น้อย
ใบหน้ามายเลื่อนเ้ามาใล้ผมปลายมูเรานัน
เาและผมอยู่ในระยะใล้ะนวาสบประสานันนิที่ไม่อาที่ะละสายาหนีไปไ้เลย
“...”
“…น้อยใ็บอ ะไ้เอาใถู”
90%
“ุไม่้อมาเอาใผม” ผมอบนาราาลับไปเสียแ็
นาราาไม่อบ เาโอบและยัวผมนลอยึ้นเหนือพื้น
ผมเบิาโพล่้วยวามใที่อยู่ๆ เา็อุ้มผมนัวลอย
รู้ัวอีทีเท้าอผม็สัมผัสับน้ำที่ไม่เย็นันเินไป ร่าสูยยิ้มน้อยๆ
และ้าวเ้ามาในอ่าเียวันับผม
“นั่ล”
“...” ผมเบนหนีสายาู่นั้นที่เอาแ่้อมอมาไม่วาา
ยอมนั่ลอย่าที่เาบอ ทว่าเมื่อแผลสัมผัสับน้ำมัน็รู้สึแสบึ้นมา
ผมทำท่าะลุึ้นแ่ร่าหนาไม่ยอมให้ผมลุหนี
เาที่ยอบายนั่รหน้าผมรั้ไหล่ผมเอาไว้
ผมำ้อเยหน้า้อมอใบหน้าอนาราา้วยวามไม่พอใเพราะเ็บแผล มันยัไม่หายีเลย
แถมเพิ่ไ้แผลมาใหม่อี อนนี้็เลือออมาอีแล้ว
ิว่าถ้าผมอยู่ับเาอีหน่อย ะเลือหมัวาย
“ผมเ็บ ปล่อยผมเถอะ” ้อใ้ไม้อ่อนบ้าแล้ว
ผมะัฟันยอมๆ เาไปบ้า็ไ้นะ เพื่อัวเอ
“เลือผสมในน้ำสีอมันสวยี น้อันว่าไหม?”
“...”
“Beautiful like you:)” (สวยเหมือนุเลยนะ)
“...” ผมไม่รู้ว่าวระอบอะไรลับไปี
ทำไ้แ่พยายามฝืนทนวามเ็บไป และเมื่อร่าายุ้นินบ้าแล้ว
วามเ็บปว็ทุเลาล แ่ผมไม่อยายับัวอี ผมทำแ่นั่นิ่ๆ
โยที่ยัไม่รู้ว่านาราาิะทำอะไร่อไป
เาเียบและนิ่อยู่รู่หนึ่่อนะเลื่อนมือมือแะลแผลผม
ผมเถิบัวถอยห่าส่ผลให้น้ำไหวเพื่อมามแรระทบ “ผมเ็บ
พอทีเถอะ”
“อ้อนพี่มันยารไหนเหรอน้อัน” นาราาที่ยัไม่ยอมลละถามึ้น ผมวัสายาึ้นมอเา
ที่ทำนี่อยาให้ผมอ้อนเหรอ?
“ผมอ้อนไม่เป็น
แล้ว็ไม่เห็นำเป็นที่ผมะ้ออ้อนุเลยสันิ”
“ำเป็นสิ
็พี่บอแล้วไว่าีวิพ่ออน้อันอยู่ในมืออพี่... หรือไม่ริ?” เาเอียอถาม ผมัฟันแน่น วามรู้สึอผม็ริอย่าที่นาราาพู ผมอึอั
ผมทรมาน สถานาร์อผมมันลืนไม่เ้าาย็ไม่ออ
ผม้อถูนาราาบีบบัับให้ทำสารพั ทรมาน และแล้ามที่เาพอใ
โยที่ผมทำอะไรแทบะไม่ไ้
นอาพยายาม่อ้านเพื่อรัษาศัิ์ศรีอัวเอที่เหลือน้อยลไปทุที...ทุที
็ใ่นี่ เาะทำอะไรับผม็ไ้ ผมมันแ่เ็มัธยมวามิะไปามทันผู้ให่แบบนาราาไ้ยัไ
ผมสู้เาไม่ไ้ แม่เป็นอะไรที่ผมเลียมา
“ุน่ะ...ะทำอะไร็ไ้ แ่ออย่าเียว
อย่าบัับวามรู้สึอผม”
“ั้นแปลว่าพี่บัับร่าายน้อันไ้?” เาพิ้อศอลอบอ่า รอยยิ้มร้ายระบายบนเรียวปาสีี
นัยน์ามเี่ยว้อมอมาทาผมไม่ยอมเลิราสัที
เาน่าะรู้ีว่ามันทำให้ผมประหม่า ริอยู่ที่ผมไม่ไ้รู้สึอะไรับนาราา
แ่็้อยอมรับว่าเาือนที่หน้าาีมานหนึ่
แ่ยิ้ม...มัน็สั่นไหววามรู้สึนมอไ้แล้ว
แม้ไม่อยาเอาัวเอไปรวมับวามรู้สึนั้น
แ่ผม็้อำใยอมรับว่าผมรู้สึ
“...”
“ว่าไ? ไม่เอาน่า
อย่าทำให้พี่รู้สึเสียเปรียบหน่อยเลย”
“ุเนี่ยนะ เสียเปรียบ?” ผมรีบแย้ถามเสียสู
อนนี้มันมีแ่ผมที่ถูเาี่ไม่ใ่หรือไวะ
“หึ...ไ้ๆ
ั้นพี่ะพยายามทำัวเอไม่ให้รู้สึเสียเปรียบ น้อันบอเอนะ
ว่าให้พี่ทำอะไร็ไ้...”
“...”
“ูบพี่สิ”
“...”
“ยับเ้ามาใล้ๆ
พี่แล้วูบ...ไม่ใ่แ่ปาแะปาแบบเ็น้อย แ่พี่อยาไ้แบบ...”
“...” หัวใผมเ้นรัวเมื่อเาสั่แบบนั้นออมา
“Deep Kiss”
150%
โหยยยยยยยย อะไรวะ ฟหหฟ
อ่านเม้นโหวน้าาาาาา แท็ #นาราา
ฝานิยายวายสนุๆ อเ้าเอ
ความคิดเห็น