ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : รีมัส ลูปิน และโรมิวรัส ลูปิน
ล็อกฮาร์ตนอนแผ่อยู่บนเตียง มือขวาพาดบนหน้าผาก มือซ้ายถือสมุดบันทึกที่รีมัสมอบให้เขาเอาไว้ ข้างในเต็มไปด้วยเรื่องของโรมิวรัส
ล็อกฮาร์ตนอนมองเพดานอยู่ท่านี้มานานนับชั่วโมงแล้วหลังจากกลับเข้าบ้านเบอร์มงต์มา
เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงของบทสนทนาในตอนนั้นดังแว่วในศีรษะ
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“คุณเป็นครูที่ฮอกวอตส์?”
“ครับผม” รีมัสพูด ยกน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม “ไม่คิดว่าจะได้พบคุณที่นี่ ลมอะไรหอบมาฝรั่งเศสครับ?”
“ไม่ทราบครับ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าแต่คุณเถอะครับ ลมอะไรหอบมาฝรั่งเศส?”
“อ้อ ผมเหรอ? ผมมาที่นี่เป็นประจำครับ ที่นี่บ้านเกิดผม และผมก็มีน้องชายอยู่ที่นี่ด้วยคนหนึ่ง”
“น้องชาย?”
“ครับ น้องชาย”
“ทำไมไม่พาเขาไปอังกฤษด้วยล่ะครับ?”
“อ๋อ ก็ ไปไม่ได้ครับ ยาขนานที่ใช้กับเขาได้ผลต้องทำจากสมุนไพรท้องถิ่นใกล้ ๆ ที่นี่น่ะครับ ที่อังกฤษก็ไม่มีซะด้วย ที่จริงผมก็ฝากเพื่อนดูแลไว้เหมือนกันครับ แต่บางทีที่เขาไม่อยู่ ผมก็ต้องลางานมาดูแลเอง”
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าน้องชายคุณป่วยเป็นโรคอะไร?”
“อ้อ ไม่ใช่ครับ เขาไม่ได้ป่วย”
“งั้นเขาเป็นอะไรครับ?”
“อาการหมาป่าเรื้อรังครับ”
“หมาป่าเรื้อรัง?”
“อ้อ ใช่สิ ผมยังไม่ได้บอก ตระกูลลูปินของผมเป็นมนุษย์หมาป่าทั้งตระกูลครับ สืบเชื้อสายมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 15 โน่น ครับผม ผมก็เป็นมนุษย์หมาป่า แต่อาการของผมไม่รุนแรงเหมือนน้องชายผมครับ รายนั้นเขาจะเป็นหมาป่าเกือบตลอดเวลา นาน ๆ ครั้ง ถ้าโชคดี เขาก็จะเป็นมนุษย์ให้เห็นบ้าง”
“ต้องล่ามโซ่ไหมครับ?”
“ล่ามครับ อาการของเขารุนแรงมาก ถ้าไม่ใช่สิ่งที่คุ้นเคยแล้ว เขาจะทำร้ายหมด”
“ในกรงใช่ไหมครับ?”
“ครับผม คุณรู้ได้ไง?”
“ผมฝันครับ”
“ฝัน?”
“อาจจะแปลกสักหน่อย แต่ผมฝันเห็นน้องชายคุณแน่ ๆ ในสภาพหมาป่า ล่ามโซ่ไว้ในกรง และผมค่อนข้างมั่นใจว่าผมเห็นคุณมาเยี่ยมเขาด้วย”
“เอ แปลกจัง”
“ผมก็คิดว่าแปลกครับ แต่ท่าทางว่าที่ผมเห็นจะไม่ใช่แค่ฝันซะแล้ว”
“ในฝัน คุณเห็นอะไรอีก?”
“เอ รู้สึกผมจะได้ยินคุณเรียกชื่อเขาด้วยนะครับ ชื่อ… ชื่อ… โรมิวรัสใช่ไหมครับ?”
“ใช่ครับ! ใช่! โรมิวรัส! ประหลาดจริง!”
“คุณรีมัสครับ”
“ครับ?”
“จะเป็นอะไรไหมครับถ้าผมจะขอข้อมูลเกี่ยวกับโรมิวรัสเพิ่มอีกสักหน่อย”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
และนั่นก็ทำให้ล็อกฮาร์ตต้องมานอนก่ายหน้าผากอยู่ในเวลานี้
ยิ่งเขาอ่านสมุดบันทึกของโรมิวรัสมากเท่าไหร่ เขาก็รู้สึกเหมือนว่าจะคุ้นเคยกับโรมิวรัสมากขึ้นเท่านั้น เหมือนกับว่าทุกสิ่งที่เขากำลังอ่านอยู่เคยเกิดขึ้นกับเขามาแล้ว
เหมือนมันเป็นเรื่องที่เขาเคยจำได้
ล็อกฮาร์ตปิดสมุด วางลงบนโต๊ะข้างเตียง ทิ้งตัวลงหมอน ปิดไฟ และหลับไป ด้วยคิดว่าอาจจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมในฝันอีกครั้ง
ล็อกฮาร์ตนอนมองเพดานอยู่ท่านี้มานานนับชั่วโมงแล้วหลังจากกลับเข้าบ้านเบอร์มงต์มา
เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงของบทสนทนาในตอนนั้นดังแว่วในศีรษะ
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“คุณเป็นครูที่ฮอกวอตส์?”
“ครับผม” รีมัสพูด ยกน้ำผลไม้ขึ้นดื่ม “ไม่คิดว่าจะได้พบคุณที่นี่ ลมอะไรหอบมาฝรั่งเศสครับ?”
“ไม่ทราบครับ ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าแต่คุณเถอะครับ ลมอะไรหอบมาฝรั่งเศส?”
“อ้อ ผมเหรอ? ผมมาที่นี่เป็นประจำครับ ที่นี่บ้านเกิดผม และผมก็มีน้องชายอยู่ที่นี่ด้วยคนหนึ่ง”
“น้องชาย?”
“ครับ น้องชาย”
“ทำไมไม่พาเขาไปอังกฤษด้วยล่ะครับ?”
“อ๋อ ก็ ไปไม่ได้ครับ ยาขนานที่ใช้กับเขาได้ผลต้องทำจากสมุนไพรท้องถิ่นใกล้ ๆ ที่นี่น่ะครับ ที่อังกฤษก็ไม่มีซะด้วย ที่จริงผมก็ฝากเพื่อนดูแลไว้เหมือนกันครับ แต่บางทีที่เขาไม่อยู่ ผมก็ต้องลางานมาดูแลเอง”
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าน้องชายคุณป่วยเป็นโรคอะไร?”
“อ้อ ไม่ใช่ครับ เขาไม่ได้ป่วย”
“งั้นเขาเป็นอะไรครับ?”
“อาการหมาป่าเรื้อรังครับ”
“หมาป่าเรื้อรัง?”
“อ้อ ใช่สิ ผมยังไม่ได้บอก ตระกูลลูปินของผมเป็นมนุษย์หมาป่าทั้งตระกูลครับ สืบเชื้อสายมาตั้งแต่ศตวรรษที่ 15 โน่น ครับผม ผมก็เป็นมนุษย์หมาป่า แต่อาการของผมไม่รุนแรงเหมือนน้องชายผมครับ รายนั้นเขาจะเป็นหมาป่าเกือบตลอดเวลา นาน ๆ ครั้ง ถ้าโชคดี เขาก็จะเป็นมนุษย์ให้เห็นบ้าง”
“ต้องล่ามโซ่ไหมครับ?”
“ล่ามครับ อาการของเขารุนแรงมาก ถ้าไม่ใช่สิ่งที่คุ้นเคยแล้ว เขาจะทำร้ายหมด”
“ในกรงใช่ไหมครับ?”
“ครับผม คุณรู้ได้ไง?”
“ผมฝันครับ”
“ฝัน?”
“อาจจะแปลกสักหน่อย แต่ผมฝันเห็นน้องชายคุณแน่ ๆ ในสภาพหมาป่า ล่ามโซ่ไว้ในกรง และผมค่อนข้างมั่นใจว่าผมเห็นคุณมาเยี่ยมเขาด้วย”
“เอ แปลกจัง”
“ผมก็คิดว่าแปลกครับ แต่ท่าทางว่าที่ผมเห็นจะไม่ใช่แค่ฝันซะแล้ว”
“ในฝัน คุณเห็นอะไรอีก?”
“เอ รู้สึกผมจะได้ยินคุณเรียกชื่อเขาด้วยนะครับ ชื่อ… ชื่อ… โรมิวรัสใช่ไหมครับ?”
“ใช่ครับ! ใช่! โรมิวรัส! ประหลาดจริง!”
“คุณรีมัสครับ”
“ครับ?”
“จะเป็นอะไรไหมครับถ้าผมจะขอข้อมูลเกี่ยวกับโรมิวรัสเพิ่มอีกสักหน่อย”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
และนั่นก็ทำให้ล็อกฮาร์ตต้องมานอนก่ายหน้าผากอยู่ในเวลานี้
ยิ่งเขาอ่านสมุดบันทึกของโรมิวรัสมากเท่าไหร่ เขาก็รู้สึกเหมือนว่าจะคุ้นเคยกับโรมิวรัสมากขึ้นเท่านั้น เหมือนกับว่าทุกสิ่งที่เขากำลังอ่านอยู่เคยเกิดขึ้นกับเขามาแล้ว
เหมือนมันเป็นเรื่องที่เขาเคยจำได้
ล็อกฮาร์ตปิดสมุด วางลงบนโต๊ะข้างเตียง ทิ้งตัวลงหมอน ปิดไฟ และหลับไป ด้วยคิดว่าอาจจะได้ข้อมูลเพิ่มเติมในฝันอีกครั้ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น