ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 14 - 16 กุมภาพันธ์ : ปาฏิหาริย์ในวันพิเศษ
เสาร์ 14 กุมภาพันธ์
วันวาเลนไทน์…
วันแห่งความรัก…
คู่รักจำนวนมากเกิดขึ้นในวันนี้ หลายคนสมหวัง หลายคนผิดหวัง(รวมถึงเดรโกที่พยายามบอกรักกับจินนี่ ซึ่งถูกปฏิเสธอย่างงดงาม)
แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังคงเศร้า
รอนยังคงไม่ตื่น
เนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ เฮอร์ไมโอนี่จึงสามารถนั่งเฝ้ารอนได้ทั้งวันต่อจากเมื่อวาน ใช่แล้ว เมื่อวาน ตั้งแต่เมื่อวานนี้เวลาที่เฮอร์ไมโอนี่จะห่างรอนก็มีแต่เวลาที่เธอไปทำธุระส่วนตัวเท่านั้น นอกจากนั้นแล้วเธออยู่กับรอนตลอดเวลา แม้แต่อาหารเธอก็ขอร้องให้เดรโกหยิบมาให้
เฮอร์ไมโอนี่พร่ำบอกกรอกหูรอนเป็นพัก ๆ ว่า “ฉันรักเธอ รอน ตื่นขึ้นมาสิ” อยู่เสมอ โดยมีความหวังว่ารอนจะตื่นขึ้นมาหาเธอ
12.38 น. แล้ว
“…อ…อึก…”
รอนครางอีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่ใช่แค่คราง หากแต่ทำหน้าย่นราวกับเจ็บปวด
“รอน!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องทันที “เธอฟื้นแล้ว! รอน!”
“…อูย…” รอนพยายามยกตัวขึ้นนั่ง เขาฟื้นแล้วจริง ๆ “อะ…หา…ที่นี่ที่ไหนเนี่ย…”
“ห้องพยาบาล รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดทั้งน้ำตาอาบหน้า “เธอเกือบถูกเลธิโฟลด์เขมือบแล้ว เธอรู้ไหมว่าเธอนอนไปตั้ง…ตั้ง 5 วันเชียวนะ…ฉัน…ฉัน…”
“เฮอร์ไมโอนี่” รอนร้องด้วยความประหลาดใจ “เป็นอะไรไป…ทำไม”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ เธอซบหน้าลงกับอกของรอนแล้วปล่อยโฮดังลั่น ทิ้งให้รอนนั่งนิ่งหน้าแดงก่ำอยู่อย่างนั้น
“ฉันกลัวว่าเธอจะไม่ฟื้นขึ้นมา…” เฮอร์ไมโอนี่พูดสลับร้องไห้ “เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม…ตอนเธอหลับ…”
“อ…อ๋อ…” รอนจับต้นคอของเขาแล้วหน้าแดงก่ำกว่าเดิม “เหมือน ๆ จะได้ยินนะ…แต่นึกไม่ออกเลย”
“ฉันบอกว่า…” เฮอร์ไมโอนี่หยุดร้องไห้แล้ว และตอนนี้เธอก็เงยหน้าขึ้นมองหน้ารอน
“ห…หา…เฮอร์ไมโอนี่…เธอ…” รอนอุกอัก
“ฉันรักเธอ รอน”
เหมือนเซนต์วาเลนติโนลั่นระฆังให้เขา หัวใจของรอนพองโต หน้าของเขาแดงจนแทบจะระเบิด เขาพูดตะกุกตะกักเหมือนคนติดอ่าง
“ว…ว…ว่าไง…น…นะ” เขาพูด
“ฉันบอกว่า…” เฮอร์ไมโอนี่พูดอีกครั้ง เธอยิ้ม “ฉันรักเธอ รอน”
รอนเหงื่อตก ฮ…เฮ้ย อ…อะไรกัน ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึง…
“เธอ…” รอนพูดออกมา “พูดจริง…หรือเปล่า” เขาหน้าแดงจนกลืนไปกับสีผมของเขา
เฮอร์ไมโอนี่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้รอนอีกนิด “อื้ม!” เธอพูด “แต่ว่า…แต่ว่า…”
“แต่อะไร…” รอนถาม
“ฉันกลัวว่าเธอจะไม่อยู่กับฉันอีกแล้ว…” เฮอร์ไมโอนี่น้ำตาไหลอีกแล้ว เธอเป็นอะไรไปนะ อารมณ์แปรปรวนจริง ๆ
รอนยิ้ม เขายกมือทั้งสองข้างมาโอบกอดเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้แนบอก
“ฉันอยู่ที่นี่แล้ว เฮอร์ไมโอนี่” รอนพูดกับเธอ “ไม่ไปไหนอีกแล้ว…อยู่กับเธอ…”
“รอน…” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้น
“เฮอร์ไมโอนี่…” รอนก้มหน้าไปหาเธอ
ทั้งสองคนจมอยู่ในโลกอีกโลกหนึ่ง หูของทั้งสองคนไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงของพวกเขาสองคนเท่านั้น ตาของทั้งสองคนมองไม่เห็นอะไรนอกจากใบหน้าของอีกฝ่ายเท่านั้น สัมผัสของทั้งสองคนไม่รู้สึกถึงอะไรนอกจากสัมผัสจากอีกฝ่ายเท่านั้น รอนก้มหน้าลงไปเรื่อย ๆ เข้าใกล้เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปเรื่อย ๆ เฮอร์ไมโอนี่หลับตาลง รอนก็หลับตาลงเช่นกัน เขาประทับรอยจุมพิตอันงดงามไว้ให้เธอ เป็นเครื่องยืนยันว่า เขาอยู่ที่นี่แล้ว
“ปุ้ง!”
เสียงประทัดดังขึ้น ทั้งสองชะงักทันที
“Congratulation!!!” เสียงของคนจำนวนมากดังขึ้นมาจากนอกห้องพยาบาล และตามมาด้วยเสียงเปิดประตูดังปัง ข้างหลังประตูนั่นเต็มไปด้วยเพื่อนนักเรียนของพวกเขามากมาย “ไชโยให้คู่รักคู่ใหม่หน่อยเร้ว!” เนวิลล์ร้องขึ้น
“อะ…พวกนาย” รอน ที่ตอนนี้ชะงักค้างอยู่บนเตียงกำลังหน้าแดงก่ำแทบระเบิด
“ว้ายยย….” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง ทันทีหลังจากนั้นเธอหลบไปนั่งบนเตียงเอามือกุมตักไว้ หน้าแดงก่ำจนแทบระเบิดเช่นกัน
“เฮ้เฮ้เฮ้” เดรโกพูดขึ้น “อายอะไรกันล่ะ ดีใจด้วยนะทั้งสองคน”
“ก็…ก็…” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบา ๆ
“คือ…เอ่อ…” รอนพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก
วาเลนไทน์ปีนี้มีคู่รักคู่ใหม่อีกคู่แล้ว
จันทร์ 16 กุมภาพันธ์
วันต่อมา เพื่อนรักทั้งสามก็เดินไปเรียนด้วยกันเหมือนเคย ครั้งนี้พิเศษกว่ากันนิดหน่อยตรงที่รอนกับเฮอร์ไมโอนี่เดินคุยกันไม่หยุดปาก
“แหม สองคนนี้” เดรโกล้อ “พอเป็นแฟนกันปุ๊บก็คุยเป็นต่อยหอยเชียวนะ”
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไร
“โธ่เอ๊ย” เดรโกถอนหายใจ “ชาติไหนสักชาติเราคงจะได้มีแฟนกับเขาบ้างล่ะมั้ง”
เขาพูดพลางเดินหงอย ๆ ตามรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไปยังห้องเรียนวิชาแปลงร่าง
“เอ่อ… คุณ…มัลฟอย…คะ?”
เดรโกหันไปทางต้นเสียง คันปากอยากจะพูดว่า ‘กรุณาอย่ายุ่งกับข้าพเจ้าคนเพิ่งอกหัก’ แต่เขาก็พูดออกไปไม่ได้
เพราะต้นเสียงคือจินนี่ วีสลีย์ สาวที่เขาไปขอความรักเมื่อวานนั่นเอง
“ธ…” เดรโกหน้าแดงก่ำ “…เธอ…”
“ค่ะ” จินนี่หน้าแดงเช่นกัน ทำไมนะ “มาด้วยกันแป๊บนึงนะคะ”
จินนี่จับชายเสื้อของเดรโกเอาไว้ทำให้เดรโกต้องเดินตามจินนี่ไปอย่างอ่อนระโหยโรยแรงไม่สามารถต้านทานหญิงสาวได้
“ม…” เดรโกพูดเมื่อจินนี่ปล่อยเขาให้ยืนอยู่ “มีอะไรกับผมเหรอ”
“คือ…” จินนี่หน้าแดงและยิ้มอาย ๆ “มีของจะให้ค่ะ”
เดรโกใจเต้นไม่เป็นส่ำ “อ… อะไรเหรอ”
“ยื่นมือมาแล้วหลับตาก่อนสิคะ”
“อ…อื้ม” เดรโกทำตามโดยไม่โต้แย้ง
นี่มันอะไรกันนะ
เดรโกได้ยินเสียงฝับของถุงผ้า เสียงกรอบแกรบของกระดาษ รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ถูกวางอย่างนุ่มนวลลงบนมือและเสียงจินนี่พูดในเวลาต่อมาว่า “ลืมตาได้แล้วค่ะ”
เดรโกลืมตาขึ้น ที่เขาเห็นก็คือ…ช็อกโกแลต….อยู่ในมือของเขา
“HAPPY VALENTINE ค่ะ” จินนี่ยิ้มให้เขา
“อะ…” เดรโกหน้าแดงขึ้นไปอีก เขาทำอะไรไม่ถูก “ท…ทำไมล่ะครับ”
“ก็…” จินนี่หน้าแดงเหมือนกัน “เมื่อวาน…ฉันไม่อยากให้พี่ฉันรู้นี่คะ…ว่า…”
“ว…ว่าอะไรเหรอครับ” เดรโกพูดเสียงเบา
“ว่า…ฉันไปชอบเพื่อนของเขาน่ะคะ”
“หมะ…หมายถึงใครเหรอครับ”
“ก็…แหม…” จินนี่พูดอาย ๆ หน้าเธอก็แดงด้วยเหมือนกัน “คุณ...ยังไงล่ะคะ(อ๊าย >o<)”
โอวมายก็อด เซนต์วาเลนติโนลั่นระฆังในใจของเดรโกอีกคนหนึ่งแล้ว หัวใจของเขาพองโต ถึงแม้จะช้าไปวันหนึ่ง…หรือสองวัน…ก็เถอะ เขาร้องอย่างลิงโลดว่า
“จริงหรือครับ!?”
“บ…เบาหน่อยสิคะ” จินนี่ชี้มือขึ้นเป็นทีบอกว่าให้เบาเสียง “เดี๋ยวพี่ฉันก็ได้ยินหรอก เขาฆ่าคุณตายแน่เลย”
“ก็…” เดรโกพูดอะไรไม่ออก “ก็…ผม…”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะค่ะ” จินนี่ยิ้ม แล้วจึงวิ่งไปเรียนวิชาของเธอ “เย็นนี้เจอกันนะคะ!”
วันนั้นทั้งวันเดรโกเรียนอะไรไม่รู้เรื่องเลย ^-^\'\'
วันวาเลนไทน์…
วันแห่งความรัก…
คู่รักจำนวนมากเกิดขึ้นในวันนี้ หลายคนสมหวัง หลายคนผิดหวัง(รวมถึงเดรโกที่พยายามบอกรักกับจินนี่ ซึ่งถูกปฏิเสธอย่างงดงาม)
แต่เฮอร์ไมโอนี่ยังคงเศร้า
รอนยังคงไม่ตื่น
เนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ เฮอร์ไมโอนี่จึงสามารถนั่งเฝ้ารอนได้ทั้งวันต่อจากเมื่อวาน ใช่แล้ว เมื่อวาน ตั้งแต่เมื่อวานนี้เวลาที่เฮอร์ไมโอนี่จะห่างรอนก็มีแต่เวลาที่เธอไปทำธุระส่วนตัวเท่านั้น นอกจากนั้นแล้วเธออยู่กับรอนตลอดเวลา แม้แต่อาหารเธอก็ขอร้องให้เดรโกหยิบมาให้
เฮอร์ไมโอนี่พร่ำบอกกรอกหูรอนเป็นพัก ๆ ว่า “ฉันรักเธอ รอน ตื่นขึ้นมาสิ” อยู่เสมอ โดยมีความหวังว่ารอนจะตื่นขึ้นมาหาเธอ
12.38 น. แล้ว
“…อ…อึก…”
รอนครางอีกครั้ง ครั้งนี้เขาไม่ใช่แค่คราง หากแต่ทำหน้าย่นราวกับเจ็บปวด
“รอน!” เฮอร์ไมโอนี่ร้องทันที “เธอฟื้นแล้ว! รอน!”
“…อูย…” รอนพยายามยกตัวขึ้นนั่ง เขาฟื้นแล้วจริง ๆ “อะ…หา…ที่นี่ที่ไหนเนี่ย…”
“ห้องพยาบาล รอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดทั้งน้ำตาอาบหน้า “เธอเกือบถูกเลธิโฟลด์เขมือบแล้ว เธอรู้ไหมว่าเธอนอนไปตั้ง…ตั้ง 5 วันเชียวนะ…ฉัน…ฉัน…”
“เฮอร์ไมโอนี่” รอนร้องด้วยความประหลาดใจ “เป็นอะไรไป…ทำไม”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ เธอซบหน้าลงกับอกของรอนแล้วปล่อยโฮดังลั่น ทิ้งให้รอนนั่งนิ่งหน้าแดงก่ำอยู่อย่างนั้น
“ฉันกลัวว่าเธอจะไม่ฟื้นขึ้นมา…” เฮอร์ไมโอนี่พูดสลับร้องไห้ “เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม…ตอนเธอหลับ…”
“อ…อ๋อ…” รอนจับต้นคอของเขาแล้วหน้าแดงก่ำกว่าเดิม “เหมือน ๆ จะได้ยินนะ…แต่นึกไม่ออกเลย”
“ฉันบอกว่า…” เฮอร์ไมโอนี่หยุดร้องไห้แล้ว และตอนนี้เธอก็เงยหน้าขึ้นมองหน้ารอน
“ห…หา…เฮอร์ไมโอนี่…เธอ…” รอนอุกอัก
“ฉันรักเธอ รอน”
เหมือนเซนต์วาเลนติโนลั่นระฆังให้เขา หัวใจของรอนพองโต หน้าของเขาแดงจนแทบจะระเบิด เขาพูดตะกุกตะกักเหมือนคนติดอ่าง
“ว…ว…ว่าไง…น…นะ” เขาพูด
“ฉันบอกว่า…” เฮอร์ไมโอนี่พูดอีกครั้ง เธอยิ้ม “ฉันรักเธอ รอน”
รอนเหงื่อตก ฮ…เฮ้ย อ…อะไรกัน ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ถึง…
“เธอ…” รอนพูดออกมา “พูดจริง…หรือเปล่า” เขาหน้าแดงจนกลืนไปกับสีผมของเขา
เฮอร์ไมโอนี่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้รอนอีกนิด “อื้ม!” เธอพูด “แต่ว่า…แต่ว่า…”
“แต่อะไร…” รอนถาม
“ฉันกลัวว่าเธอจะไม่อยู่กับฉันอีกแล้ว…” เฮอร์ไมโอนี่น้ำตาไหลอีกแล้ว เธอเป็นอะไรไปนะ อารมณ์แปรปรวนจริง ๆ
รอนยิ้ม เขายกมือทั้งสองข้างมาโอบกอดเฮอร์ไมโอนี่เอาไว้แนบอก
“ฉันอยู่ที่นี่แล้ว เฮอร์ไมโอนี่” รอนพูดกับเธอ “ไม่ไปไหนอีกแล้ว…อยู่กับเธอ…”
“รอน…” เฮอร์ไมโอนี่เงยหน้าขึ้น
“เฮอร์ไมโอนี่…” รอนก้มหน้าไปหาเธอ
ทั้งสองคนจมอยู่ในโลกอีกโลกหนึ่ง หูของทั้งสองคนไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงของพวกเขาสองคนเท่านั้น ตาของทั้งสองคนมองไม่เห็นอะไรนอกจากใบหน้าของอีกฝ่ายเท่านั้น สัมผัสของทั้งสองคนไม่รู้สึกถึงอะไรนอกจากสัมผัสจากอีกฝ่ายเท่านั้น รอนก้มหน้าลงไปเรื่อย ๆ เข้าใกล้เฮอร์ไมโอนี่เข้าไปเรื่อย ๆ เฮอร์ไมโอนี่หลับตาลง รอนก็หลับตาลงเช่นกัน เขาประทับรอยจุมพิตอันงดงามไว้ให้เธอ เป็นเครื่องยืนยันว่า เขาอยู่ที่นี่แล้ว
“ปุ้ง!”
เสียงประทัดดังขึ้น ทั้งสองชะงักทันที
“Congratulation!!!” เสียงของคนจำนวนมากดังขึ้นมาจากนอกห้องพยาบาล และตามมาด้วยเสียงเปิดประตูดังปัง ข้างหลังประตูนั่นเต็มไปด้วยเพื่อนนักเรียนของพวกเขามากมาย “ไชโยให้คู่รักคู่ใหม่หน่อยเร้ว!” เนวิลล์ร้องขึ้น
“อะ…พวกนาย” รอน ที่ตอนนี้ชะงักค้างอยู่บนเตียงกำลังหน้าแดงก่ำแทบระเบิด
“ว้ายยย….” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง ทันทีหลังจากนั้นเธอหลบไปนั่งบนเตียงเอามือกุมตักไว้ หน้าแดงก่ำจนแทบระเบิดเช่นกัน
“เฮ้เฮ้เฮ้” เดรโกพูดขึ้น “อายอะไรกันล่ะ ดีใจด้วยนะทั้งสองคน”
“ก็…ก็…” เฮอร์ไมโอนี่พูดเบา ๆ
“คือ…เอ่อ…” รอนพูดอย่างทำอะไรไม่ถูก
วาเลนไทน์ปีนี้มีคู่รักคู่ใหม่อีกคู่แล้ว
จันทร์ 16 กุมภาพันธ์
วันต่อมา เพื่อนรักทั้งสามก็เดินไปเรียนด้วยกันเหมือนเคย ครั้งนี้พิเศษกว่ากันนิดหน่อยตรงที่รอนกับเฮอร์ไมโอนี่เดินคุยกันไม่หยุดปาก
“แหม สองคนนี้” เดรโกล้อ “พอเป็นแฟนกันปุ๊บก็คุยเป็นต่อยหอยเชียวนะ”
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงอะไร
“โธ่เอ๊ย” เดรโกถอนหายใจ “ชาติไหนสักชาติเราคงจะได้มีแฟนกับเขาบ้างล่ะมั้ง”
เขาพูดพลางเดินหงอย ๆ ตามรอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไปยังห้องเรียนวิชาแปลงร่าง
“เอ่อ… คุณ…มัลฟอย…คะ?”
เดรโกหันไปทางต้นเสียง คันปากอยากจะพูดว่า ‘กรุณาอย่ายุ่งกับข้าพเจ้าคนเพิ่งอกหัก’ แต่เขาก็พูดออกไปไม่ได้
เพราะต้นเสียงคือจินนี่ วีสลีย์ สาวที่เขาไปขอความรักเมื่อวานนั่นเอง
“ธ…” เดรโกหน้าแดงก่ำ “…เธอ…”
“ค่ะ” จินนี่หน้าแดงเช่นกัน ทำไมนะ “มาด้วยกันแป๊บนึงนะคะ”
จินนี่จับชายเสื้อของเดรโกเอาไว้ทำให้เดรโกต้องเดินตามจินนี่ไปอย่างอ่อนระโหยโรยแรงไม่สามารถต้านทานหญิงสาวได้
“ม…” เดรโกพูดเมื่อจินนี่ปล่อยเขาให้ยืนอยู่ “มีอะไรกับผมเหรอ”
“คือ…” จินนี่หน้าแดงและยิ้มอาย ๆ “มีของจะให้ค่ะ”
เดรโกใจเต้นไม่เป็นส่ำ “อ… อะไรเหรอ”
“ยื่นมือมาแล้วหลับตาก่อนสิคะ”
“อ…อื้ม” เดรโกทำตามโดยไม่โต้แย้ง
นี่มันอะไรกันนะ
เดรโกได้ยินเสียงฝับของถุงผ้า เสียงกรอบแกรบของกระดาษ รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ถูกวางอย่างนุ่มนวลลงบนมือและเสียงจินนี่พูดในเวลาต่อมาว่า “ลืมตาได้แล้วค่ะ”
เดรโกลืมตาขึ้น ที่เขาเห็นก็คือ…ช็อกโกแลต….อยู่ในมือของเขา
“HAPPY VALENTINE ค่ะ” จินนี่ยิ้มให้เขา
“อะ…” เดรโกหน้าแดงขึ้นไปอีก เขาทำอะไรไม่ถูก “ท…ทำไมล่ะครับ”
“ก็…” จินนี่หน้าแดงเหมือนกัน “เมื่อวาน…ฉันไม่อยากให้พี่ฉันรู้นี่คะ…ว่า…”
“ว…ว่าอะไรเหรอครับ” เดรโกพูดเสียงเบา
“ว่า…ฉันไปชอบเพื่อนของเขาน่ะคะ”
“หมะ…หมายถึงใครเหรอครับ”
“ก็…แหม…” จินนี่พูดอาย ๆ หน้าเธอก็แดงด้วยเหมือนกัน “คุณ...ยังไงล่ะคะ(อ๊าย >o<)”
โอวมายก็อด เซนต์วาเลนติโนลั่นระฆังในใจของเดรโกอีกคนหนึ่งแล้ว หัวใจของเขาพองโต ถึงแม้จะช้าไปวันหนึ่ง…หรือสองวัน…ก็เถอะ เขาร้องอย่างลิงโลดว่า
“จริงหรือครับ!?”
“บ…เบาหน่อยสิคะ” จินนี่ชี้มือขึ้นเป็นทีบอกว่าให้เบาเสียง “เดี๋ยวพี่ฉันก็ได้ยินหรอก เขาฆ่าคุณตายแน่เลย”
“ก็…” เดรโกพูดอะไรไม่ออก “ก็…ผม…”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วล่ะค่ะ” จินนี่ยิ้ม แล้วจึงวิ่งไปเรียนวิชาของเธอ “เย็นนี้เจอกันนะคะ!”
วันนั้นทั้งวันเดรโกเรียนอะไรไม่รู้เรื่องเลย ^-^\'\'
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น