ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : หรือฝันจะเป็นจริง
เช้าวันรุ่งขึ้น ล็อกฮาร์ตออกปากให้วิคตอเรียช่วยคุยเป็นเพื่อนอองตี้อีกวันหนึ่ง เพื่อที่ตนจะได้ไปสืบเรื่องเกี่ยวกับสิ่งที่ตนเห็นในความฝัน ทางวิคตอเรียถึงแม้จะสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยินยอมแต่โดยดี ทั้งยังกำชับให้คอยเมียงมองหาข่าวคราวเกี่ยวกับเคอร์ซี่ให้บ้าง
ล็อกฮาร์ตกับลอเรียหลบออกจากคฤหาสน์เบอร์มงต์ทางประตูครัวด้านหลังบ้าน โดยที่ลอเรียเอาผ้าสีน้ำตาลให้ล็อกฮาร์ตคลุมหน้าไว้เพื่อไม่ให้ใครจำได้ เพราะชื่อล็อกฮาร์ตดังมากในแถบนี้ คนที่ไม่รู้ก็คงมีเพียงคุณนายอองตี้เท่านั้น
“ผมดังขนาดนั้นเลยเหรอ?” ล็อกฮาร์ตพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยสะดวกนักในตอนที่ลอเรียเอาผ้าคลุมหน้าให้
“ก็ใช่น่ะสิคะ หนังสือของคุณแปลเป็นภาษาฝรั่งเศสหมดทุกเล่มนั่นแหละค่ะ ติดอันทับเบสท์เซลเลอร์มาหลายปีแล้วด้วย”
…แปลเป็นภาษาฝรั่งเศสงั้นเหรอ…
“แต่ผมจะทำยังไงกับเรื่องภาษาล่ะ?” ล็อกฮาร์ตพูดหลังจากลอเรียคลุมหน้าให้เขาเสร็จเรียบร้อย เหลือที่ว่างไว้เพียงแค่ส่วนที่เป็นดวงตาเพื่อให้พอมองเห็นเท่านั้น “ผมพูดฝรั่งเศสไม่ได้แม้แต่คำเดียว และจะให้คุณพูดแทนผมไปตลอดเลย คนเขาจะผิดสังเกตเอาน่ะสิ”
“แค่นั้นคนเขาไม่ผิดสังเกตกันหรอกค่ะ คนต่างชาติมาช็อปที่เอนดอร์มีเยอะแยะจะตายไป แล้วฉันก็เคยรับจ๊อบเป็นล่ามเป็นไกด์ให้คนอังกฤษมาหลายคนแล้วด้วย”
“มีคนอังกฤษมาเที่ยวที่นี่หลายคนเลยเหรอ?”
“ค่ะ หลายคนค่ะ อ้อ! มีคนนึงเป็นอาจารย์ที่โรงเรียนฮากวาตส์เหมือนคุณด้วยนะคะ”
“อ่า…ฮอกวอตส์ครับ ไม่ใช่ฮากวาตส์” ล็อกฮาร์ตเกาแก้ม
“ว้าย ขอโทษค่ะ อ่า… เอานะคะ ไปกันเลย”
ลอเรียออกเดินนำหน้าล็อกฮาร์ตไปตามทางที่ถ้าหากล็อกฮาร์ตมาเดินเองก็คงต้องหลงเป็นแน่แท้ แต่ลอเรียเดินไปตามทางอย่างคล่องแคล่ว ดูเหมือนว่าเธอจะเคยนำเที่ยวคนอังกฤษมาหลายคนแล้วจริง ๆ แถมยังเคยมีครูฮอกวอตส์เป็นลูกทัวร์อีกด้วย
ครูฮอกวอตส์?
“เดี๋ยวครับ! ลอเรีย” ล็อกฮาร์ตร้อง
“คะ?” หญิงสาวหันกลับมาตอบ
“ครูฮอกวอตส์คนนั้นเป็นใครครับ?”
“อาจารย์คนนั้นน่ะเหรอคะ?” เธอหยุดคิดครู่หนึ่ง “เอ… ฉันก็จำได้แต่เพียงว่าเขาเป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่ฮอกวอตส์ มาเยี่ยมน้องชายน่ะค่ะ”
“เขา… กับน้องชาย?” ล็อกฮาร์ตทวน
“ค่ะ น้องชาย ทำไมเหรอคะ?”
“ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ?”
“อยู่ค่ะ เพิ่งมาเมื่อวานนี้เอง จะไปพบเขาหน่อยไหมคะ?”
“พบครับ” ล็อกฮาร์ตตอบออกไปอย่างไม่ลังเล บางทีเขาอาจจะได้รู้เสียทีว่าความฝันบนรถตอนนั้นบอกอะไรกับเขากันแน่
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
หลังจากเดินเท้ามาเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ล็อกฮาร์ตในสภาพที่เกือบ ๆ จะอ่อนล้าก็หยุดยืนตรงหน้าบ้านพักสภาพธรรมดาหลังหนึ่งที่ลอเรียเพิ่งบอกเขาว่าเป็นที่พักของครูฮอกวอตส์คนนั้น
“ที่นี่แน่นะครับ?” ล็อกฮาร์ตพูดขึ้น… อาการหวั่น ๆ ตอนที่เขากำลังจะเข้าบ้านตัวเองกลับมาอีกแล้ว คราวนี้น่ากลัวกว่า เพราะนี่เป็นบ้านของคนอื่น
“แน่ค่ะ” ลอเรียยืนยัน ว่าแล้วเธอก็เดินไปกดกริ่งหน้าบ้านหลังนั้น
‘มีคนมาพบค่ะ มีคนมาพบค่ะ มีคนมาพบค่ะ’ เสียงกริ่งดังขึ้น ไม่กี่อึดใจหลังจากนั้นประตูบ้านก็เปิดออก ชายหนุ่มหน้าคมเดินออกมาจากประตูนั้น ยิ้มแย้มทักทายล็อกฮาร์ตราวกับเพื่อนคนหนึ่ง
“สวัสดีครับ! สวัสดีครับ! กิลเดอรอยใช่ไหม? เข้ามาก่อนเลย ผมอยากพบคุณมานานแล้ว”
แม้จะยังงง ๆ อยู่ แต่ทั้งล็อกฮาร์ตและลอเรียก็เดินตามเข้าไปในบ้านของครูฮอกวอตส์คนนั้น
ครูฮอกวอตส์คนนี้พูดกับล็อกฮาร์ตเหมือนกับว่ารู้จักกันอย่างนั้นแหละ… ล็อกฮาร์ตไม่สบายใจเลย ก็ในเมื่อเขาจำอะไรไม่ได้ ถ้าครูฮอกวอตส์คนนี้เกิดรู้ว่าเขาไม่มีความทรงจำ จะเกิดอะไรขึ้นนะ…
“เอ่อ… คุณครับ ผม…”
“ผมทราบครับ กิลเดอรอย ผมทราบว่าคุณประสบอุบัติเหตุสูญเสียความทรงจำ” ครูฮอกวอตส์คนนั้นเสกน้ำผลไม้สามแก้วบนโต๊ะพร้อมกับเชิญล็อกฮาร์ตกับลอเรียลงนั่ง “โอ้ ใช่สินะ ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องแนะนำตัวผมเองอีกครั้ง ผมชื่อรีมัสครับ รีมัส ลูปิน ตอนนี้รับงานเป็นอาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่ฮอกวอตส์ เหมือนที่คุณเคยทำครับ”
ชักจะเข้าเค้าแล้ว ล็อกฮาร์ตคิด
ล็อกฮาร์ตกับลอเรียหลบออกจากคฤหาสน์เบอร์มงต์ทางประตูครัวด้านหลังบ้าน โดยที่ลอเรียเอาผ้าสีน้ำตาลให้ล็อกฮาร์ตคลุมหน้าไว้เพื่อไม่ให้ใครจำได้ เพราะชื่อล็อกฮาร์ตดังมากในแถบนี้ คนที่ไม่รู้ก็คงมีเพียงคุณนายอองตี้เท่านั้น
“ผมดังขนาดนั้นเลยเหรอ?” ล็อกฮาร์ตพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยสะดวกนักในตอนที่ลอเรียเอาผ้าคลุมหน้าให้
“ก็ใช่น่ะสิคะ หนังสือของคุณแปลเป็นภาษาฝรั่งเศสหมดทุกเล่มนั่นแหละค่ะ ติดอันทับเบสท์เซลเลอร์มาหลายปีแล้วด้วย”
…แปลเป็นภาษาฝรั่งเศสงั้นเหรอ…
“แต่ผมจะทำยังไงกับเรื่องภาษาล่ะ?” ล็อกฮาร์ตพูดหลังจากลอเรียคลุมหน้าให้เขาเสร็จเรียบร้อย เหลือที่ว่างไว้เพียงแค่ส่วนที่เป็นดวงตาเพื่อให้พอมองเห็นเท่านั้น “ผมพูดฝรั่งเศสไม่ได้แม้แต่คำเดียว และจะให้คุณพูดแทนผมไปตลอดเลย คนเขาจะผิดสังเกตเอาน่ะสิ”
“แค่นั้นคนเขาไม่ผิดสังเกตกันหรอกค่ะ คนต่างชาติมาช็อปที่เอนดอร์มีเยอะแยะจะตายไป แล้วฉันก็เคยรับจ๊อบเป็นล่ามเป็นไกด์ให้คนอังกฤษมาหลายคนแล้วด้วย”
“มีคนอังกฤษมาเที่ยวที่นี่หลายคนเลยเหรอ?”
“ค่ะ หลายคนค่ะ อ้อ! มีคนนึงเป็นอาจารย์ที่โรงเรียนฮากวาตส์เหมือนคุณด้วยนะคะ”
“อ่า…ฮอกวอตส์ครับ ไม่ใช่ฮากวาตส์” ล็อกฮาร์ตเกาแก้ม
“ว้าย ขอโทษค่ะ อ่า… เอานะคะ ไปกันเลย”
ลอเรียออกเดินนำหน้าล็อกฮาร์ตไปตามทางที่ถ้าหากล็อกฮาร์ตมาเดินเองก็คงต้องหลงเป็นแน่แท้ แต่ลอเรียเดินไปตามทางอย่างคล่องแคล่ว ดูเหมือนว่าเธอจะเคยนำเที่ยวคนอังกฤษมาหลายคนแล้วจริง ๆ แถมยังเคยมีครูฮอกวอตส์เป็นลูกทัวร์อีกด้วย
ครูฮอกวอตส์?
“เดี๋ยวครับ! ลอเรีย” ล็อกฮาร์ตร้อง
“คะ?” หญิงสาวหันกลับมาตอบ
“ครูฮอกวอตส์คนนั้นเป็นใครครับ?”
“อาจารย์คนนั้นน่ะเหรอคะ?” เธอหยุดคิดครู่หนึ่ง “เอ… ฉันก็จำได้แต่เพียงว่าเขาเป็นอาจารย์สอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่ฮอกวอตส์ มาเยี่ยมน้องชายน่ะค่ะ”
“เขา… กับน้องชาย?” ล็อกฮาร์ตทวน
“ค่ะ น้องชาย ทำไมเหรอคะ?”
“ตอนนี้เขาอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ?”
“อยู่ค่ะ เพิ่งมาเมื่อวานนี้เอง จะไปพบเขาหน่อยไหมคะ?”
“พบครับ” ล็อกฮาร์ตตอบออกไปอย่างไม่ลังเล บางทีเขาอาจจะได้รู้เสียทีว่าความฝันบนรถตอนนั้นบอกอะไรกับเขากันแน่
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
หลังจากเดินเท้ามาเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ล็อกฮาร์ตในสภาพที่เกือบ ๆ จะอ่อนล้าก็หยุดยืนตรงหน้าบ้านพักสภาพธรรมดาหลังหนึ่งที่ลอเรียเพิ่งบอกเขาว่าเป็นที่พักของครูฮอกวอตส์คนนั้น
“ที่นี่แน่นะครับ?” ล็อกฮาร์ตพูดขึ้น… อาการหวั่น ๆ ตอนที่เขากำลังจะเข้าบ้านตัวเองกลับมาอีกแล้ว คราวนี้น่ากลัวกว่า เพราะนี่เป็นบ้านของคนอื่น
“แน่ค่ะ” ลอเรียยืนยัน ว่าแล้วเธอก็เดินไปกดกริ่งหน้าบ้านหลังนั้น
‘มีคนมาพบค่ะ มีคนมาพบค่ะ มีคนมาพบค่ะ’ เสียงกริ่งดังขึ้น ไม่กี่อึดใจหลังจากนั้นประตูบ้านก็เปิดออก ชายหนุ่มหน้าคมเดินออกมาจากประตูนั้น ยิ้มแย้มทักทายล็อกฮาร์ตราวกับเพื่อนคนหนึ่ง
“สวัสดีครับ! สวัสดีครับ! กิลเดอรอยใช่ไหม? เข้ามาก่อนเลย ผมอยากพบคุณมานานแล้ว”
แม้จะยังงง ๆ อยู่ แต่ทั้งล็อกฮาร์ตและลอเรียก็เดินตามเข้าไปในบ้านของครูฮอกวอตส์คนนั้น
ครูฮอกวอตส์คนนี้พูดกับล็อกฮาร์ตเหมือนกับว่ารู้จักกันอย่างนั้นแหละ… ล็อกฮาร์ตไม่สบายใจเลย ก็ในเมื่อเขาจำอะไรไม่ได้ ถ้าครูฮอกวอตส์คนนี้เกิดรู้ว่าเขาไม่มีความทรงจำ จะเกิดอะไรขึ้นนะ…
“เอ่อ… คุณครับ ผม…”
“ผมทราบครับ กิลเดอรอย ผมทราบว่าคุณประสบอุบัติเหตุสูญเสียความทรงจำ” ครูฮอกวอตส์คนนั้นเสกน้ำผลไม้สามแก้วบนโต๊ะพร้อมกับเชิญล็อกฮาร์ตกับลอเรียลงนั่ง “โอ้ ใช่สินะ ถ้าอย่างนั้นผมก็ต้องแนะนำตัวผมเองอีกครั้ง ผมชื่อรีมัสครับ รีมัส ลูปิน ตอนนี้รับงานเป็นอาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่ฮอกวอตส์ เหมือนที่คุณเคยทำครับ”
ชักจะเข้าเค้าแล้ว ล็อกฮาร์ตคิด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น