ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 10 - 13 กุมภาพันธ์ : ความจริงที่ออกมาจากใจ
อังคาร 10 กุมภาพันธ์
“ไม่เป็นไรแน่นะครับ” เดรโกพูดกับมาดามพอมฟรีย์
“ไม่รู้เลย” เธอส่ายหน้าอย่างหัวเสีย “เขาโดนฉีดพิษเข้าไปแล้ว ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาจะรอดหรือไม่ อาจไม่ตื่นอีกเลย เฮ้อ นี่มันอะไรกัน พอตเตอร์ก็ยังนอนอยู่ มีวีสลีย์อีกคนมานอนอีกแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่ โวลเดอมอร์อุตส่าห์ไปแล้วแท้ ๆ”
“เขาไม่เป็นไรใช่ไหมคะ! ใช่ไหม? เขาต้องฟื้นใช่ไหมคะ? ไม่นานหรอก! ใช่ไหม?” เฮอร์ไมโอนี่ร้องกระวนกระวายพลางมีน้ำตานองหน้า “เขาต้องฟื้นแน่ ๆ! เขาไม่เป็นไรหรอก!”
“ใจเย็น ๆ เถอะมิสเกรนเจอร์” มาดามพอมฟรีย์ร้อง “อะไรกันน่ะ ตอนพอตเตอร์มาไม่เห็นเธอร้องฟูมฟายขนาดนี้เลยนี่นา
ทันใดเฮอร์ไมโอนี่ฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ คำพูดบางคำพูด
‘เปรียบเทียบ’ ‘ความรู้สึก’ ’จากไปอย่างไม่แน่ว่าจะกลับ’
ไม่นะ ไม่ เฮอร์ไมโอนี่ร่ำร้องในใจ ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้ ขอแค่รอนไม่เป็นอะไร ใช่สิ เขาต้องไม่เป็นอะไรแน่ ๆ ฉันเชื่ออย่างนั้น
พุธ 11 กุมภาพันธ์
เมื่อคืนเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้กลับไปนอนที่หอนอน เธอนอนเฝ้ารอนทั้งคืนโดยได้รับอนุญาตจากซิเรียส (โดยมีข้อแม่ว่าห้ามนอนดึกเกินควร) …ถูกต้อง…ทั้งคืน
เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นในเช้าวันนี้ด้วยเสียงปลุกจากมาดามพอมฟรีย์
“เธอ…เธอ…” มาดามเรียก “…ตื่นได้แล้ว กลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่หอของเธอได้แล้ว นี่มันหกโมงครึ่งเข้าไปแล้วนะ”
“ค…คะ…?…” เฮอร์ไมโอนี่พูดงัวเงีย “…ช…เช้าแล้ว…?…”
“ก็ใช่น่ะสิ” มาดามตอบ “เอ้า ไปได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน ฉันจะดูแลเด็กนี่ให้เอง พอตื่นเมื่อไหร่ล่ะก็ฉันจะบอกนะ”
“ค…ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ขยี้ตา “ขอบคุณมากค่ะ”
หลังจากเฮอร์ไมโอนี่เตรียมตัวไปเข้าเรียนเรียบร้อยแล้ว เธอก็บึ่งไปยังห้องเรียนวิชาคาถาอย่างรวดเร็วเพราะอีกสี่นาทีจะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว
“ขอโทษค่ะ!” เธอร้องขึ้นเมื่อมาถึงห้องเรียนและเปิดประตูแล้ว “ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ!”
“เข้ามาสิ” ปีเตอร์บอก “ถึงไหนแล้วนะ อ้อ ใช่แล้ว วิธีโบกไม้แบบพิเศษใช่ไหม พอเธอสะบัดไม้ครบตามจำนวนอักษรละตินในคาถาได้แล้ว เธอก็ต้องวนขวาจำนวนครึ่งหนึ่งของจำนวนอักษรในคาถารอบ แล้วซ้ายอีกหนึ่งในสี่ของอักษรรอบ งงไหม ตัวอย่างคาถาชั้นสูงที่ต้องโบกไม้แบบนี้ก็เช่น…อันนี้แล้วกัน…อิสปิดาลัส โซคราเอตัส(Ispidalus Socraetus) ซึ่งเป็นคาถาที่ใช้ทำให้สิ่งที่ไม่มีชีวิตกลับมีชีวิตขึ้นมา ต่างจากอาวิฟอร์สนิดหน่อยตรงที่เธอใช้กับอะไรก็ได้ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะหรือเก้าอี้นะ ต่อนะ เธอดูอักษรละตินในคาถาซิมีกี่ตัว…ว่าไงนะ…ฟังไม่ทันเหรอ…เอางี้ครูเขียนให้ดู…เห็นแล้วนะ มีกี่ตัว…เหมือนเด็กเล็กเลยนะ 18 ใช่ไหม เธอก็สะบัด 18 ครั้ง วนขวา 9 รอบ วนซ้าย 4 รอบครึ่ง แล้วจึงเสกคาถา เอาล่ะ อืม…มิสเกรนเจอร์! ลองออกมาทำซิ”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ยินที่ปีเตอร์พูดเลยจนกระทั่งลาเวนเดอร์เรียกเธอ เธอจึงลุกขึ้นออกไปหน้าห้อง และถามอาจารย์ว่า
“ทำอะไรนะคะ”
“ทำอะไร…เสกคาถาน่ะซิ…แต่ไม่ต้องเสกคาถาจริง ๆ หรอก เอาแค่การโบกไม้ก็พอ โอเค? เอานะ ตามนี้ ลาซัดดา เลสตาปรา(Lasudda Lestapra-คาถาลอยฟ้าดั่งใจ มี 14 อักษร วนขวา 7 วนซ้าย 3 รอบครึ่ง) ก็แล้วกัน”
“ลาซัด…ดา เลส…ตาปรา?”
“ไม่ใช่ เธอเอ๊ย ไม่ใช่ ต้อง ลาซัดด…ดา เลสส…ตาปรา เอ้า โบก”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอไม่ได้ฟังที่ปีเตอร์พูดเมื่อครู่นี้เลย เธอทำได้แค่ทักษะพื้นฐานที่ว่า ‘โบกนิด สะบัดหน่อย(Switch And Flip)’ ของฟลิตวิกเท่านั้น และนั่นทำให้คะแนนของบ้านกริฟฟินดอร์หายไปสามคะแนนเนื่องจากนักเรียนไม่ตั้งใจฟังอาจารย์สอน
เดรโกมองด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
“เป็นไงพวกเธอ” เสียงผู้หญิงทักเดรโกกับเฮอร์ไมโอนี่ที่บึ่งออกมาจากชั่วโมงการดูแลสัตว์วิเศษของแฮกริดเพื่อจะไปห้องพยาบาล “หายไปไหนคนหนึ่งล่ะ”
โชนั่นเอง เธอว่างมาฮอกวอตส์อีกแล้ว
“ห้องพยาบาลครับ” เดรโกตอบ “รุ่นพี่โชยังไม่ได้ไปอีกเหรอ”
“ยังน่ะ” โชตอบ “เพิ่งมา”
ระหว่างที่โชคุยกับเดรโกอยู่ เฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งตื๋อไปห้องพยาบาลแล้ว ไม่ใช่ไปหาแฮร์รี่…แต่เป็นรอน…
ไม่เป็นไรใช่ไหม รอน เฮอร์ไมโอนี่คิดอยู่ตลอดเวลา เธอต้องไม่เป็นไร ฉัน…ฉัน…
ศุกร์ 13 กุมภาพันธ์
เฮอร์ไมโอนี่ขอลาเรียน
วันนี้เธอขอลาวิชาเรียนทุกวิชา เพื่อที่เธอจะอยู่กับรอน เป็นที่น่าแปลกใจกับอาจารย์ทั้งหลายมาก เพราะอะไรคุณก็รู้ดีอยู่แล้ว แต่ก็นั่นแหละ ที่เธอไปเฝ้ารอนทั้งวันอย่างนี้ทำให้เธอสับสนในใจมากขึ้น
สับสน เรื่องของความรู้สึกของเธอ
เธอเชื่อมั่นในสิ่งนั้นมาตลอดสองปี แต่เมื่อมาถึงวันนี้เธอกลับพบว่าสิ่งที่เธอเชื่อมั่นมาตลอดนั้นเป็นภาพลวงตา ความเป็นจริงถูกซ่อนอยู่เบื้องหลังสิ่งที่เธอเชื่อมั่นอยู่ตลอดนั้นเอง เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่า…มันก็เป็นไปแล้ว
…เธอชอบรอน…รักรอน…รักจะเป็นจะตายเสียให้ได้…
‘แล้วแฮร์รี่ล่ะ’ เสียงหนึ่งดังขึ้นในจิตใจของเธอ
มันไม่เป็นความจริง ฉันหลอกตัวฉันเองมาตลอด
‘แน่ใจเหรอ’
ตอนแรกก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้ว
แน่ใจเหรอ’
แน่ใจสิ ฉัน…ฉันชอบรอน
‘แล้วแฮร์รี่ล่ะ’
เขา…เขาเป็นเพื่อนฉัน…เพื่อนที่ดี…มาก…คนหนึ่ง
‘แล้วความรู้สึกของแฮร์รี่ล่ะ’
ไม่รู้…ไม่รู้…
“…ไม่รู้…” เธอรำพึงคำนั้นออกมาเบา ๆ พร้อมกับน้ำตา “…ฉันไม่รู้อะไรอีกแล้ว…ไม่รู้ว่าฉันจะทำอย่างไรดี…กับ…กับเรื่องที่มันกระทันหันเกินไปอย่างนี้…”
“………ม………”
เสียงรอนคราง รอนครางแล้ว!
“ร…รอน!” เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งพรวดไปนั่งคุกเข่าข้างเตียงรอน มองหน้าเขา “เธอเป็นอย่างไรบ้าง! ไม่เป็นไรใช่ไหม! ฉัน…ฉัน…”
แต่ดูเหมือนว่ารอนยังคงไม่ได้สติ
“ม…..แม่………พ……….พ……..พ่อ………….”
“รอน! รอน!”
“ไม่………………ไม่…………….”
“รอน! ได้ยินฉันไหม! รอน!”
“……………………..ฮ………เฮอร์………..”
“………………ม……………………ไม…..”
“…อ……………โอ…….”
“……น…….นี่………ฉ…..ฉัน………………..”
“…………………………………………..”
เงียบเสียง รอนเงียบไปอีกครั้งแล้ว เหมือนกับว่าเขากำลังจะมีอาการดีขึ้น แต่เขาก็ไม่ดีขึ้น
“รอน! รอน!” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงร้องต่อไป น้ำตาของเธอพรั่งพรายออกมาจากดวงตาเล็ก ๆ ของเธอ “รอน! ได้ยินฉันไหม! รอน! ฉัน…ฉัน…ฉันรู้แล้ว รอน! ฉันรักเธอ รอน!”
ไม่มีเสียงตอบ รอนนอนนิ่งต่อไปเหมือนเดิม อัตราการหายใจลดลงมาก ถึงแม้จะยังไม่ถึงขีดอันตราย แต่ก็เกือบอันตรายมากแล้ว
“รอน! รอน! ได้ยินฉันชัดไหม! จะให้พูดอีกกี่ทีก็ได้ ฉันรักเธอ! รอน! ฉันรักเธอ!”
รอนยังคงไม่ตอบ เขานิ่งไปอีกแล้ว
“รอน…รอน…” เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ “…พูดกับฉันสิ…รอน…”
เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้อยู่ที่ห้องพยาบาลอย่างนั้นทั้งคืนจนหลับไป เธอหลับไปที่ห้องพยาบาลนั้นเอง
“ไม่เป็นไรแน่นะครับ” เดรโกพูดกับมาดามพอมฟรีย์
“ไม่รู้เลย” เธอส่ายหน้าอย่างหัวเสีย “เขาโดนฉีดพิษเข้าไปแล้ว ไม่มีใครรู้เลยว่าเขาจะรอดหรือไม่ อาจไม่ตื่นอีกเลย เฮ้อ นี่มันอะไรกัน พอตเตอร์ก็ยังนอนอยู่ มีวีสลีย์อีกคนมานอนอีกแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่ โวลเดอมอร์อุตส่าห์ไปแล้วแท้ ๆ”
“เขาไม่เป็นไรใช่ไหมคะ! ใช่ไหม? เขาต้องฟื้นใช่ไหมคะ? ไม่นานหรอก! ใช่ไหม?” เฮอร์ไมโอนี่ร้องกระวนกระวายพลางมีน้ำตานองหน้า “เขาต้องฟื้นแน่ ๆ! เขาไม่เป็นไรหรอก!”
“ใจเย็น ๆ เถอะมิสเกรนเจอร์” มาดามพอมฟรีย์ร้อง “อะไรกันน่ะ ตอนพอตเตอร์มาไม่เห็นเธอร้องฟูมฟายขนาดนี้เลยนี่นา
ทันใดเฮอร์ไมโอนี่ฉุกคิดอะไรบางอย่างได้ คำพูดบางคำพูด
‘เปรียบเทียบ’ ‘ความรู้สึก’ ’จากไปอย่างไม่แน่ว่าจะกลับ’
ไม่นะ ไม่ เฮอร์ไมโอนี่ร่ำร้องในใจ ตอนนี้ฉันไม่สนอะไรทั้งนั้ ขอแค่รอนไม่เป็นอะไร ใช่สิ เขาต้องไม่เป็นอะไรแน่ ๆ ฉันเชื่ออย่างนั้น
พุธ 11 กุมภาพันธ์
เมื่อคืนเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้กลับไปนอนที่หอนอน เธอนอนเฝ้ารอนทั้งคืนโดยได้รับอนุญาตจากซิเรียส (โดยมีข้อแม่ว่าห้ามนอนดึกเกินควร) …ถูกต้อง…ทั้งคืน
เฮอร์ไมโอนี่ตื่นขึ้นในเช้าวันนี้ด้วยเสียงปลุกจากมาดามพอมฟรีย์
“เธอ…เธอ…” มาดามเรียก “…ตื่นได้แล้ว กลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่หอของเธอได้แล้ว นี่มันหกโมงครึ่งเข้าไปแล้วนะ”
“ค…คะ…?…” เฮอร์ไมโอนี่พูดงัวเงีย “…ช…เช้าแล้ว…?…”
“ก็ใช่น่ะสิ” มาดามตอบ “เอ้า ไปได้แล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน ฉันจะดูแลเด็กนี่ให้เอง พอตื่นเมื่อไหร่ล่ะก็ฉันจะบอกนะ”
“ค…ค่ะ” เฮอร์ไมโอนี่ขยี้ตา “ขอบคุณมากค่ะ”
หลังจากเฮอร์ไมโอนี่เตรียมตัวไปเข้าเรียนเรียบร้อยแล้ว เธอก็บึ่งไปยังห้องเรียนวิชาคาถาอย่างรวดเร็วเพราะอีกสี่นาทีจะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว
“ขอโทษค่ะ!” เธอร้องขึ้นเมื่อมาถึงห้องเรียนและเปิดประตูแล้ว “ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ!”
“เข้ามาสิ” ปีเตอร์บอก “ถึงไหนแล้วนะ อ้อ ใช่แล้ว วิธีโบกไม้แบบพิเศษใช่ไหม พอเธอสะบัดไม้ครบตามจำนวนอักษรละตินในคาถาได้แล้ว เธอก็ต้องวนขวาจำนวนครึ่งหนึ่งของจำนวนอักษรในคาถารอบ แล้วซ้ายอีกหนึ่งในสี่ของอักษรรอบ งงไหม ตัวอย่างคาถาชั้นสูงที่ต้องโบกไม้แบบนี้ก็เช่น…อันนี้แล้วกัน…อิสปิดาลัส โซคราเอตัส(Ispidalus Socraetus) ซึ่งเป็นคาถาที่ใช้ทำให้สิ่งที่ไม่มีชีวิตกลับมีชีวิตขึ้นมา ต่างจากอาวิฟอร์สนิดหน่อยตรงที่เธอใช้กับอะไรก็ได้ไม่ว่าจะเป็นโต๊ะหรือเก้าอี้นะ ต่อนะ เธอดูอักษรละตินในคาถาซิมีกี่ตัว…ว่าไงนะ…ฟังไม่ทันเหรอ…เอางี้ครูเขียนให้ดู…เห็นแล้วนะ มีกี่ตัว…เหมือนเด็กเล็กเลยนะ 18 ใช่ไหม เธอก็สะบัด 18 ครั้ง วนขวา 9 รอบ วนซ้าย 4 รอบครึ่ง แล้วจึงเสกคาถา เอาล่ะ อืม…มิสเกรนเจอร์! ลองออกมาทำซิ”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้ยินที่ปีเตอร์พูดเลยจนกระทั่งลาเวนเดอร์เรียกเธอ เธอจึงลุกขึ้นออกไปหน้าห้อง และถามอาจารย์ว่า
“ทำอะไรนะคะ”
“ทำอะไร…เสกคาถาน่ะซิ…แต่ไม่ต้องเสกคาถาจริง ๆ หรอก เอาแค่การโบกไม้ก็พอ โอเค? เอานะ ตามนี้ ลาซัดดา เลสตาปรา(Lasudda Lestapra-คาถาลอยฟ้าดั่งใจ มี 14 อักษร วนขวา 7 วนซ้าย 3 รอบครึ่ง) ก็แล้วกัน”
“ลาซัด…ดา เลส…ตาปรา?”
“ไม่ใช่ เธอเอ๊ย ไม่ใช่ ต้อง ลาซัดด…ดา เลสส…ตาปรา เอ้า โบก”
เฮอร์ไมโอนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เธอไม่ได้ฟังที่ปีเตอร์พูดเมื่อครู่นี้เลย เธอทำได้แค่ทักษะพื้นฐานที่ว่า ‘โบกนิด สะบัดหน่อย(Switch And Flip)’ ของฟลิตวิกเท่านั้น และนั่นทำให้คะแนนของบ้านกริฟฟินดอร์หายไปสามคะแนนเนื่องจากนักเรียนไม่ตั้งใจฟังอาจารย์สอน
เดรโกมองด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
“เป็นไงพวกเธอ” เสียงผู้หญิงทักเดรโกกับเฮอร์ไมโอนี่ที่บึ่งออกมาจากชั่วโมงการดูแลสัตว์วิเศษของแฮกริดเพื่อจะไปห้องพยาบาล “หายไปไหนคนหนึ่งล่ะ”
โชนั่นเอง เธอว่างมาฮอกวอตส์อีกแล้ว
“ห้องพยาบาลครับ” เดรโกตอบ “รุ่นพี่โชยังไม่ได้ไปอีกเหรอ”
“ยังน่ะ” โชตอบ “เพิ่งมา”
ระหว่างที่โชคุยกับเดรโกอยู่ เฮอร์ไมโอนี่ก็วิ่งตื๋อไปห้องพยาบาลแล้ว ไม่ใช่ไปหาแฮร์รี่…แต่เป็นรอน…
ไม่เป็นไรใช่ไหม รอน เฮอร์ไมโอนี่คิดอยู่ตลอดเวลา เธอต้องไม่เป็นไร ฉัน…ฉัน…
ศุกร์ 13 กุมภาพันธ์
เฮอร์ไมโอนี่ขอลาเรียน
วันนี้เธอขอลาวิชาเรียนทุกวิชา เพื่อที่เธอจะอยู่กับรอน เป็นที่น่าแปลกใจกับอาจารย์ทั้งหลายมาก เพราะอะไรคุณก็รู้ดีอยู่แล้ว แต่ก็นั่นแหละ ที่เธอไปเฝ้ารอนทั้งวันอย่างนี้ทำให้เธอสับสนในใจมากขึ้น
สับสน เรื่องของความรู้สึกของเธอ
เธอเชื่อมั่นในสิ่งนั้นมาตลอดสองปี แต่เมื่อมาถึงวันนี้เธอกลับพบว่าสิ่งที่เธอเชื่อมั่นมาตลอดนั้นเป็นภาพลวงตา ความเป็นจริงถูกซ่อนอยู่เบื้องหลังสิ่งที่เธอเชื่อมั่นอยู่ตลอดนั้นเอง เธอแทบไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่า…มันก็เป็นไปแล้ว
…เธอชอบรอน…รักรอน…รักจะเป็นจะตายเสียให้ได้…
‘แล้วแฮร์รี่ล่ะ’ เสียงหนึ่งดังขึ้นในจิตใจของเธอ
มันไม่เป็นความจริง ฉันหลอกตัวฉันเองมาตลอด
‘แน่ใจเหรอ’
ตอนแรกก็ไม่ค่อยแน่ใจ แต่ตอนนี้ฉันแน่ใจแล้ว
แน่ใจเหรอ’
แน่ใจสิ ฉัน…ฉันชอบรอน
‘แล้วแฮร์รี่ล่ะ’
เขา…เขาเป็นเพื่อนฉัน…เพื่อนที่ดี…มาก…คนหนึ่ง
‘แล้วความรู้สึกของแฮร์รี่ล่ะ’
ไม่รู้…ไม่รู้…
“…ไม่รู้…” เธอรำพึงคำนั้นออกมาเบา ๆ พร้อมกับน้ำตา “…ฉันไม่รู้อะไรอีกแล้ว…ไม่รู้ว่าฉันจะทำอย่างไรดี…กับ…กับเรื่องที่มันกระทันหันเกินไปอย่างนี้…”
“………ม………”
เสียงรอนคราง รอนครางแล้ว!
“ร…รอน!” เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งพรวดไปนั่งคุกเข่าข้างเตียงรอน มองหน้าเขา “เธอเป็นอย่างไรบ้าง! ไม่เป็นไรใช่ไหม! ฉัน…ฉัน…”
แต่ดูเหมือนว่ารอนยังคงไม่ได้สติ
“ม…..แม่………พ……….พ……..พ่อ………….”
“รอน! รอน!”
“ไม่………………ไม่…………….”
“รอน! ได้ยินฉันไหม! รอน!”
“……………………..ฮ………เฮอร์………..”
“………………ม……………………ไม…..”
“…อ……………โอ…….”
“……น…….นี่………ฉ…..ฉัน………………..”
“…………………………………………..”
เงียบเสียง รอนเงียบไปอีกครั้งแล้ว เหมือนกับว่าเขากำลังจะมีอาการดีขึ้น แต่เขาก็ไม่ดีขึ้น
“รอน! รอน!” เฮอร์ไมโอนี่ยังคงร้องต่อไป น้ำตาของเธอพรั่งพรายออกมาจากดวงตาเล็ก ๆ ของเธอ “รอน! ได้ยินฉันไหม! รอน! ฉัน…ฉัน…ฉันรู้แล้ว รอน! ฉันรักเธอ รอน!”
ไม่มีเสียงตอบ รอนนอนนิ่งต่อไปเหมือนเดิม อัตราการหายใจลดลงมาก ถึงแม้จะยังไม่ถึงขีดอันตราย แต่ก็เกือบอันตรายมากแล้ว
“รอน! รอน! ได้ยินฉันชัดไหม! จะให้พูดอีกกี่ทีก็ได้ ฉันรักเธอ! รอน! ฉันรักเธอ!”
รอนยังคงไม่ตอบ เขานิ่งไปอีกแล้ว
“รอน…รอน…” เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้ “…พูดกับฉันสิ…รอน…”
เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้อยู่ที่ห้องพยาบาลอย่างนั้นทั้งคืนจนหลับไป เธอหลับไปที่ห้องพยาบาลนั้นเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น