ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สาวใช้แห่งคฤหาสน์เบอร์มงต์
“หะ…หา…” ล็อกฮาร์ตทำหน้างัวเงียเมื่อได้เบอร์มงต์ปลุกเขา “ถึงไหนแล้ว”
“บ้านคุณป้าอองตี้ไงคะ” วิคตอเรียตอบ ทำหน้าสงสัย “คุณหลับไปในรถกลางทางน่ะค่ะ”
หลับ? นั่นหมายความว่าเรื่องเมื่อครู่นี้คือฝันอย่างนั้นรึ ไม่แปลกใจเลย แต่เขาไม่เคยฝันแบบนี้มาก่อน มันบอกอะไรเขาหรือเปล่านะ คงไม่มั้ง
คงไม่มั้ง
“ผม…หลับไป” ล็อกฮาร์ตพูดเหมือนทวนความคิด “เหรอครับ”
“ใช่แล้วล่ะจ้ะ” อองตี้ตอบ “แล้วนี่ก็เย็นแล้ว กินข้าวกันหน่อยนะ”
“กินข้าว?” ล็อกฮาร์ตพูดเสียงตกใจ “ม…ไม่ล่ะครับ ขอบคุณครับ แต่ว่า…”
“เอาน่า กินข้าวกันหน่อย หลานสาวฉันอุตส่าห์พาแฟนมาเที่ยวทั้งที”
“ไม่ใช่นะคะ” วิคตอเรียร้องสุดเสียง “เขาเป็นถึง…”
“เอาเถอะ เอาเถอะ เอ้า เข้ามา เด็ก ๆ เอ๊ย เตรียมอาหารชุดใหญ่หน่อยเร้ว” อองตี้ร้องเข้าไปในบ้าน
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในชีวิตเท่าที่ล็อกฮาร์ตเคยรับประทานมา(อย่างน้อยก็เท่าที่เขาจำได้) แต่ที่ทำให้เขาเสียอารมณ์ไปเล็กน้อยก็คือการรับประทานอาหารที่เว้นระยะเวลาแต่การกินแต่ละคำนานเกือบสิบห้านาทีของคุณป้าอองตี้ โดยที่ระยะเวลาเหล่านั้นหมดไปกับการพูดไม่หยุดปาก
ล็อกฮาร์ตขอน้ำดื่มเย็น ๆ เป็นแก้วที่เก้าแล้วในตอนที่คุณป้าอองตี้กำลังพูดเกี่ยวกับข่าวลือเรื่องของชาวบ้านในแถบนี้ ซึ่งก็เป็นเรื่องพื้น ๆ น่าเบื่อตามประสาคนแก่อย่างเช่น
“…นี่แน่ะ รู้ไหมหนูวิคกี้ ตอนนี้มาดามลิตโซเรียเขาซื้อรถคันใหม่มานะ Edavonte Le Dent รุ่น 1135 เชียวนะหนู หรูอย่าบอกใครเลย แต่ยังไงก็สู้ของป้าไม่ได้หรอก…” หรือ “…สามีคนใหม่ของมาดามซีเรียนหล่อเริดระเบิดเถิดเทิง แต่ก็สู้ลุงของหลานมิได้หรอกจ้า…”
ซึ่งล็อกฮาร์ตก็ต้องทนฟังไปตามมารยาท บางทีเขาก็จะร้อง “เหรอครับ” “โอ้ วิเศษจริง ๆ เลย” รับคำของอองตี้ไปเพื่อให้เธอพอใจกับเรื่องที่เธอเล่าอยู่
“…แต่ว่าตอนนี้นะ ป้าได้ยินพวกเด็ก ๆ ที่ไปจ่ายตลาดมาว่าพวกเขาได้ยินเสียงร้องครวญครางออกมาจากบ้านหลังหัวมุมไหนก็ไม่รู้ด้วยล่ะ พวกนั้นว่าไงรู้ไหม พวกนั้นว่าเหมือนสัตว์ตัวใหญ่ขนรุงรังเป็นตัวที่ร้องเสียงนั้นออกมายังไงยังงั้นเลยละจ้ะ แต่ป้าว่ามันก็แค่ข่าวไร้สาระข่าวนึง เรื่องตลาด ๆ อย่างนี้พวกเราไม่จำเป็นต้องลดตัวลงไปยุ่งด้วยหรอก จริงมั้ยจ๊ะ?…”
ล็อกฮาร์ตสะดุ้งตัวทันทีที่ได้ยินอองตี้พูดว่า “เสียงร้องครวญคราง” และตั้งใจฟังทุกคำตั้งแต่คำนั้น และเมื่ออองตี้ลงท้ายว่า “จริงมั้ยจ๊ะ?” เขาก็ถามออกไปทันที
“ม…ไม่ทราบว่าเด็กจ่ายตลาดที่ได้ข่าวนี้มาคือคนไหนมิทราบครับ”
“หา?” อองตี้ทวน “เมื่อกี้พ่อหนุ่มว่าไงนะ?”
“ผมเรียนถามว่าเด็กจ่ายตลาดที่ได้ข่าวมานี้คือคนไหนมิทราบครับ”
“อ๋ออ๋ออ้อ…” อองตี้ทำหน้าเข้าใจ “ทำไมล่ะ? จะจีบเขารึไง?”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะครับ?” ล็อกฮาร์ตงง ท่าทางอองตี้จะลำดับความสำคัญของเรื่องไม่ถูก
“ก็หนูลอเรียเขาสวยน่ารักจะตายไปใช่มั้ยล่ะ” อองตี้ชี้มือไปทางซ้ายของเธอ(ทางขวาของล็ฮกฮาร์ต) ซึ่งมีสาวใช้หน้าตาน่ารักคนหนึ่งยืนอยู่ริมรถเข็น
“คนนี้หรือครับ” ล็อกฮาร์ตถามให้แน่ใจ
“ใช่จ้ะ พ่อหนุ่มจะคุยกับเขาก็ได้ตามสบายนะ ลอเรียพูดอังกฤษคล่อง ไม่น่าจะมีปัญหา อ้า… พักไว้ก่อนนะ นี่หนูวิคกี้ จำมาดามเมอร์กิ้นส์ที่เคยอยู่บ้านตรงข้ามป้าได้หรือเปล่า? ตอนนี้นะ…”
ล็อกฮาร์ตแทบไม่สนใจฟังอองตี้พูดกับวิคตอเรียเลย เขาเฝ้าแต่รอโอกาสจะคุยกับลอเรีย เพื่อถามเธอเกี่ยวกับเสียงครวญครางนั่น ว่าจะเป็นเรื่องเดียวกับที่เขากำลังคิดอยู่หรือเปล่า
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ตีห้า … ล็อกฮาร์ตเผลอตื่นขึ้นมา และเมื่อเขาจะข่มตาหลับอีกครั้ง เขาก็ทำไม่ได้เสียแล้ว … ด้วยว่าไม่รู้จะทำอะไร จะอ่านหนังสือหรือ เขาก็ไม่มีอารมณ์จะอ่านเลยในตอนนี้ เขาเลยลุกขึ้น แล้วเดินออกจากห้องพักไปหาน้ำเย็น ๆ ดื่ม
เขาเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าคฤหาสต์เบอร์มงต์กว้างขวางมากขนาดไหน กว้างจนทำเอาเขาที่เดินไปหาน้ำดื่ม(แถมขนมปังอีกสองสามชิ้น)ได้แล้วกลับจำทางที่จะไปห้องตัวเองไม่ได้ ทำเอาเขาต้องเดินวนหาทางอยู่นาน
“ขออภัยค่ะ… นั่นใครคะ”
เสียงถามมาเป็นภาษาฝรั่งเศส ล็อกฮาร์ตหันหลังกลับไปทั้ง ๆ ที่ฟังไม่รู้เรื่อง
ลอเรีย!
“อ๊ะ … เอ่อ… คุณพูดอังกฤษได้ใช่ไหมครับ?”
“อ๊ะ … อะ… ได้ค่ะ” เสียงลอเรียตอบมาเป็นภาษาอังกฤษ “คุณล็อกฮาร์ตใช่ไหมคะ? …”
“ครับผม คือ… ผมจำทางกลับห้องไม่ได้น่ะครับ” ล็อกฮาร์ตตอบ เพิ่งจะรู้สึกว่าตัวเองดูเปิ่น ๆ “พอจะช่วยพาผมกลับห้องได้ไหมครับ คุณ…” เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ชื่อ เพื่อจะได้ทำให้ตีสนิทกับเธอได้ง่ายกว่า และถามเรื่องเสียงประหลาดได้สนิทใจมากกว่าด้วย
“โอแคนซีค่ะ …” ลอเรียตอบ “ลอเรีย โอแคนซี … เรียกว่าลอเรียก็ได้นะคะ”
“ครับ คุณลอเรีย รู้จักผมแล้วใช่ไหมครับ”
ประกายวับแววปรากฏขึ้นในดวงตาของลอเรีย “ใช่ค่ะ! ไม่มีใครไม่รู้จักคุณหรอกนะคะ! คุณกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต นักผจญภัยผู้โด่งดังที่ออกเดินทางไปทั่วโลก และเขียนหนังสือสนุก ๆ ไว้มากมาย! ดิฉันมีหนังสือของคุณอยู่ทุกเล่มเลยนะคะ! ที่ฉันชอบที่สุดก็คือสนุกกับครุฑงานเก่าของคุณน่ะค่ะ!”
โอ้โหเฮะ … นี่เขาดังข้ามประเทศอย่างนี้เลยหรือนี่
“อ่า…ครับผม ดีใจมากครับที่คุณรู้จักผม แต่…เอ่อ…เสียใจเป็นอย่างยิ่งนะครับที่จะบอกว่าผมจำไอ้เรื่องตอนนั้นไม่ได้เลยสักนิด ก็ … ผมเสียความทรงจำเกลี้ยงเลยครับ”
“อ๊ะ อ๊า ว้า จริงเหรอคะ! น่าเสียดายจัง!” ลอเรียหงอยลงเล็กน้อย
“เอ้อ ใช่ครับ คุณลอเรีย ขอผมคุยกับคุณนิดหนึ่งได้ไหมครับ?” ล็อกฮาร์ตพูดขึ้น
“แน่นอนค่ะ!” เธอพูดพร้อมประกายวิบวับในดวงตา
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“บ้านคุณป้าอองตี้ไงคะ” วิคตอเรียตอบ ทำหน้าสงสัย “คุณหลับไปในรถกลางทางน่ะค่ะ”
หลับ? นั่นหมายความว่าเรื่องเมื่อครู่นี้คือฝันอย่างนั้นรึ ไม่แปลกใจเลย แต่เขาไม่เคยฝันแบบนี้มาก่อน มันบอกอะไรเขาหรือเปล่านะ คงไม่มั้ง
คงไม่มั้ง
“ผม…หลับไป” ล็อกฮาร์ตพูดเหมือนทวนความคิด “เหรอครับ”
“ใช่แล้วล่ะจ้ะ” อองตี้ตอบ “แล้วนี่ก็เย็นแล้ว กินข้าวกันหน่อยนะ”
“กินข้าว?” ล็อกฮาร์ตพูดเสียงตกใจ “ม…ไม่ล่ะครับ ขอบคุณครับ แต่ว่า…”
“เอาน่า กินข้าวกันหน่อย หลานสาวฉันอุตส่าห์พาแฟนมาเที่ยวทั้งที”
“ไม่ใช่นะคะ” วิคตอเรียร้องสุดเสียง “เขาเป็นถึง…”
“เอาเถอะ เอาเถอะ เอ้า เข้ามา เด็ก ๆ เอ๊ย เตรียมอาหารชุดใหญ่หน่อยเร้ว” อองตี้ร้องเข้าไปในบ้าน
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เป็นอาหารที่อร่อยที่สุดในชีวิตเท่าที่ล็อกฮาร์ตเคยรับประทานมา(อย่างน้อยก็เท่าที่เขาจำได้) แต่ที่ทำให้เขาเสียอารมณ์ไปเล็กน้อยก็คือการรับประทานอาหารที่เว้นระยะเวลาแต่การกินแต่ละคำนานเกือบสิบห้านาทีของคุณป้าอองตี้ โดยที่ระยะเวลาเหล่านั้นหมดไปกับการพูดไม่หยุดปาก
ล็อกฮาร์ตขอน้ำดื่มเย็น ๆ เป็นแก้วที่เก้าแล้วในตอนที่คุณป้าอองตี้กำลังพูดเกี่ยวกับข่าวลือเรื่องของชาวบ้านในแถบนี้ ซึ่งก็เป็นเรื่องพื้น ๆ น่าเบื่อตามประสาคนแก่อย่างเช่น
“…นี่แน่ะ รู้ไหมหนูวิคกี้ ตอนนี้มาดามลิตโซเรียเขาซื้อรถคันใหม่มานะ Edavonte Le Dent รุ่น 1135 เชียวนะหนู หรูอย่าบอกใครเลย แต่ยังไงก็สู้ของป้าไม่ได้หรอก…” หรือ “…สามีคนใหม่ของมาดามซีเรียนหล่อเริดระเบิดเถิดเทิง แต่ก็สู้ลุงของหลานมิได้หรอกจ้า…”
ซึ่งล็อกฮาร์ตก็ต้องทนฟังไปตามมารยาท บางทีเขาก็จะร้อง “เหรอครับ” “โอ้ วิเศษจริง ๆ เลย” รับคำของอองตี้ไปเพื่อให้เธอพอใจกับเรื่องที่เธอเล่าอยู่
“…แต่ว่าตอนนี้นะ ป้าได้ยินพวกเด็ก ๆ ที่ไปจ่ายตลาดมาว่าพวกเขาได้ยินเสียงร้องครวญครางออกมาจากบ้านหลังหัวมุมไหนก็ไม่รู้ด้วยล่ะ พวกนั้นว่าไงรู้ไหม พวกนั้นว่าเหมือนสัตว์ตัวใหญ่ขนรุงรังเป็นตัวที่ร้องเสียงนั้นออกมายังไงยังงั้นเลยละจ้ะ แต่ป้าว่ามันก็แค่ข่าวไร้สาระข่าวนึง เรื่องตลาด ๆ อย่างนี้พวกเราไม่จำเป็นต้องลดตัวลงไปยุ่งด้วยหรอก จริงมั้ยจ๊ะ?…”
ล็อกฮาร์ตสะดุ้งตัวทันทีที่ได้ยินอองตี้พูดว่า “เสียงร้องครวญคราง” และตั้งใจฟังทุกคำตั้งแต่คำนั้น และเมื่ออองตี้ลงท้ายว่า “จริงมั้ยจ๊ะ?” เขาก็ถามออกไปทันที
“ม…ไม่ทราบว่าเด็กจ่ายตลาดที่ได้ข่าวนี้มาคือคนไหนมิทราบครับ”
“หา?” อองตี้ทวน “เมื่อกี้พ่อหนุ่มว่าไงนะ?”
“ผมเรียนถามว่าเด็กจ่ายตลาดที่ได้ข่าวมานี้คือคนไหนมิทราบครับ”
“อ๋ออ๋ออ้อ…” อองตี้ทำหน้าเข้าใจ “ทำไมล่ะ? จะจีบเขารึไง?”
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะครับ?” ล็อกฮาร์ตงง ท่าทางอองตี้จะลำดับความสำคัญของเรื่องไม่ถูก
“ก็หนูลอเรียเขาสวยน่ารักจะตายไปใช่มั้ยล่ะ” อองตี้ชี้มือไปทางซ้ายของเธอ(ทางขวาของล็ฮกฮาร์ต) ซึ่งมีสาวใช้หน้าตาน่ารักคนหนึ่งยืนอยู่ริมรถเข็น
“คนนี้หรือครับ” ล็อกฮาร์ตถามให้แน่ใจ
“ใช่จ้ะ พ่อหนุ่มจะคุยกับเขาก็ได้ตามสบายนะ ลอเรียพูดอังกฤษคล่อง ไม่น่าจะมีปัญหา อ้า… พักไว้ก่อนนะ นี่หนูวิคกี้ จำมาดามเมอร์กิ้นส์ที่เคยอยู่บ้านตรงข้ามป้าได้หรือเปล่า? ตอนนี้นะ…”
ล็อกฮาร์ตแทบไม่สนใจฟังอองตี้พูดกับวิคตอเรียเลย เขาเฝ้าแต่รอโอกาสจะคุยกับลอเรีย เพื่อถามเธอเกี่ยวกับเสียงครวญครางนั่น ว่าจะเป็นเรื่องเดียวกับที่เขากำลังคิดอยู่หรือเปล่า
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ตีห้า … ล็อกฮาร์ตเผลอตื่นขึ้นมา และเมื่อเขาจะข่มตาหลับอีกครั้ง เขาก็ทำไม่ได้เสียแล้ว … ด้วยว่าไม่รู้จะทำอะไร จะอ่านหนังสือหรือ เขาก็ไม่มีอารมณ์จะอ่านเลยในตอนนี้ เขาเลยลุกขึ้น แล้วเดินออกจากห้องพักไปหาน้ำเย็น ๆ ดื่ม
เขาเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าคฤหาสต์เบอร์มงต์กว้างขวางมากขนาดไหน กว้างจนทำเอาเขาที่เดินไปหาน้ำดื่ม(แถมขนมปังอีกสองสามชิ้น)ได้แล้วกลับจำทางที่จะไปห้องตัวเองไม่ได้ ทำเอาเขาต้องเดินวนหาทางอยู่นาน
“ขออภัยค่ะ… นั่นใครคะ”
เสียงถามมาเป็นภาษาฝรั่งเศส ล็อกฮาร์ตหันหลังกลับไปทั้ง ๆ ที่ฟังไม่รู้เรื่อง
ลอเรีย!
“อ๊ะ … เอ่อ… คุณพูดอังกฤษได้ใช่ไหมครับ?”
“อ๊ะ … อะ… ได้ค่ะ” เสียงลอเรียตอบมาเป็นภาษาอังกฤษ “คุณล็อกฮาร์ตใช่ไหมคะ? …”
“ครับผม คือ… ผมจำทางกลับห้องไม่ได้น่ะครับ” ล็อกฮาร์ตตอบ เพิ่งจะรู้สึกว่าตัวเองดูเปิ่น ๆ “พอจะช่วยพาผมกลับห้องได้ไหมครับ คุณ…” เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้ชื่อ เพื่อจะได้ทำให้ตีสนิทกับเธอได้ง่ายกว่า และถามเรื่องเสียงประหลาดได้สนิทใจมากกว่าด้วย
“โอแคนซีค่ะ …” ลอเรียตอบ “ลอเรีย โอแคนซี … เรียกว่าลอเรียก็ได้นะคะ”
“ครับ คุณลอเรีย รู้จักผมแล้วใช่ไหมครับ”
ประกายวับแววปรากฏขึ้นในดวงตาของลอเรีย “ใช่ค่ะ! ไม่มีใครไม่รู้จักคุณหรอกนะคะ! คุณกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต นักผจญภัยผู้โด่งดังที่ออกเดินทางไปทั่วโลก และเขียนหนังสือสนุก ๆ ไว้มากมาย! ดิฉันมีหนังสือของคุณอยู่ทุกเล่มเลยนะคะ! ที่ฉันชอบที่สุดก็คือสนุกกับครุฑงานเก่าของคุณน่ะค่ะ!”
โอ้โหเฮะ … นี่เขาดังข้ามประเทศอย่างนี้เลยหรือนี่
“อ่า…ครับผม ดีใจมากครับที่คุณรู้จักผม แต่…เอ่อ…เสียใจเป็นอย่างยิ่งนะครับที่จะบอกว่าผมจำไอ้เรื่องตอนนั้นไม่ได้เลยสักนิด ก็ … ผมเสียความทรงจำเกลี้ยงเลยครับ”
“อ๊ะ อ๊า ว้า จริงเหรอคะ! น่าเสียดายจัง!” ลอเรียหงอยลงเล็กน้อย
“เอ้อ ใช่ครับ คุณลอเรีย ขอผมคุยกับคุณนิดหนึ่งได้ไหมครับ?” ล็อกฮาร์ตพูดขึ้น
“แน่นอนค่ะ!” เธอพูดพร้อมประกายวิบวับในดวงตา
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น