ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 18 มกราคม - 8 กุมภาพันธ์ : ความคิดที่สับสน
เสาร์ 18 มกราคม
การส่งการบ้านผ่านไปโดยสวัสดิภาพ พวกเขาทั้งสามคนทำคะแนนได้ดี เฮอร์ไมโอนี่ได้เต็มเป็นปกติ แต่พักนี้ดูเธอมึน ๆ พิลึก
เฮอร์ไมโอนี่เดินไปตามทางเดิน เดินไปเรื่อย ๆ ไม่ได้คิดอะไร แค่อยากอยู่ให้ห่างจากรอนที่นั่งซึมอยู่ในห้องนั่งเล่น
อะไรของเขานะ มาบอกกันอย่างนั้น เลือกที่บอกได้เหม๊าะเหมาะ ในห้องสมุดตอนกำลังหาหนังสือ ไม่มีมู้ดเอาซะเล้ย ไม่ใช่สิ ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย ก็ ก็ ก็ฉันชอบแฮร์รี่อยู่ไม่ใช่เหรอ แล้ว แล้ว แล้วเขาก็ชอบฉันด้วย เราสองคนชอบกันใช่ไหม ใช่ ใช่สินะ แล้วฉันจะต้องมากังวลบ้ากังวลบออะไรนี่ทำไมล่ะ จริงไหม จะว่าไปแล้วฉันคิดกับรอนยังไงนะ ก็เป็นแค่เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เป็นเพื่อนมาตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีเจ็ดและก็จะยังเป็นเพื่อนกันต่อไป ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ ฉันชอบแฮร์รี่ ใช่ ฉันชอบแฮร์รี่ ไม่มีอะไรจะมาเปลี่ยนความคิดนี้ได้
ทีนี้ฉันจะบอกกับรอนยังไงดี ที่จริงเขาก็น่าจะรู้นะว่าฉันชอบแฮร์รี่ แต่ แต่ แล้วทำไมเขาถึงมาบอกฉันอย่างนั้นล่ะ เขาต้องการอะไรเหรอ ไม่ ไม่ ไม่ใช่ว่าเขาจะฉวยโอกาสตอนที่แฮร์รี่นอนซมอยู่อย่างนี้แน่ เอ๊ะ หรือว่าจะใช่ ไม่ ไม่หรอก เราสามคนเป็นทีมที่ดีมาก และถ้าแฮร์รี่หายดีทีมก็จะกลายเป็นสี่คน โธ่ โธ่ แฮร์รี่ พวกเรารอให้เธอกลับมาอยู่นะ
แต่ แต่ แต่ว่า ฉันจะบอกกับรอนอย่างไรดี
รอนนั่งซึมอยู่ในห้องนั่งเล่น
“เป็นอะไรไปน่ะรอน” เชมัสโบกมือไปมาหน้าเขา
“พี่ พี่ เป็น’ไรไป” จินนี่ถาม
ฉันทำอะไรไป ฉันทำอะไรไป ฉันทำอะไรไป ฉันทำไปได้ยังไง ฉันทำไปได้ยังไง ฉันทำไปได้ยังไง ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง ทีนี้ ทีนี้ ทีนี้ ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันควรจะทำยังไงดี
ฉันทำอะไรไป? ฉันทำอะไรไป?? ฉันทำอะไรไป??? ฉันทำไปได้ยังไง? ฉันทำไปได้ยังไง? ฉันทำไปได้ยังไง??? ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น! ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น!! ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น!!! ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง? ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง?? ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง??? ทีนี้! ทีนี้!! ทีนี้!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!? ฉันควรจะทำยังไงดี!!?? ฉันควรจะทำยังไงดี!!!???
ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันควรจะทำยังไงดี! ฉันควรจะทำยังไงดี!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!!!!!!
อาทิตย์ 19 มกราคม– อาทิตย์ 1 กุมภาพันธ์
ตลอดสองสัปดาห์นี้รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดกันเลยสักคำนอกจากในความจำเป็นอย่างในชั่วโมงเรียน และก็แค่เรื่องจำเป็นจริง ๆ เท่านั้น เช่น “ตาแมลงด้วง” “ขวา” “ไม่” เป็นต้น
ภาระหนักตกมาอยู่ที่เดรโกว่าจะทำยังไงให้ทั้งสองคนกลับมาเหมือนเดิมได้ เขาลองมาทุกวิธีแล้ว อย่างตอนวิชาปรุงยาเขาก็ขอให้ซิเรียสใช้สัจจะเซรุ่มเพื่อให้ทั้งสองพูดความจริงออกมาเพื่อที่เขาจะได้รู้เรื่อง เมื่อเขารู้เรื่องทั้งหมดแล้วก็พยายามคุยกันกับทั้งสองคนทีละคนเพื่อที่จะเป็นสื่อกลางปรับความเข้าใจ แต่ไม่ได้ผลเลย รอนยังคงครางอยู่เป็นพัก ๆ ทุกครั้งที่ว่างว่า “ฉันควรจะทำยังไงดี” ส่วนเฮอร์ไมโอนี่เมื่อมีเวลาว่างก็จะเก็บตัวเงียบ ไม่โผล่หน้าออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันถ้าไม่จำเป็น
ไม่ดีเลย ไม่ดีเลย เดรโกคิด
จันทร์ 2 กุมภาพันธ์
ดึกแล้ว รอนออกเดินไปเรื่อย ๆ เพราะว่าวันนี้เฮอร์ไมโอนี่ทำการบ้านอยู่ที่หอ รอนไม่อยากอยู่ที่นั่น เขาคิดว่ามันจะทำให้เธอลำบากใจ
ตุบ
“เฮ้ เธอทำอะไรน่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหน้าของเขา “เดินไม่ดูทางเลย”
“อย่าไปว่าเด็กเลยปีเตอร์” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น “ไหน เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
รอนที่ล้มก้นจ้ำเบ้าไปเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่เป็นอะไรครับอาจารย์”
“อ้าว เธอ” ปีเตอร์พูด “นายน้อยเก่าของฉันนี่ใช่ไหม”
“เฮ้เฮ้เฮ้” อีกเสียงหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นซิเรียสพูดขึ้น “นายพูดอย่างนี้เหรอ หึ จำไม่ได้รึไงว่าตอนนั้นนายทำอะไรเขาไว้บ้าง”
“ก็นั่นน่ะซิ” อีกเสียงหนึ่ง – รีมัสพูด แล้วหันมาทางรอน “มีอะไรหรือเปล่าถึงออกมาเดินคนเดียวอย่างนี้ เวลาอย่างนี้อีกต่างหาก”
รอนไม่รู้จะพูดอะไรดี
“มีอะไรลำบากใจหรือ” ปีเตอร์พูด “ท่าทางเธอไม่ค่อยสบายใจ”
“อย่าถามเขาเลยนะ เห็นแก่ฉัน” ซิเรียสพูดกับปีเตอร์ “เขามีปัญหาส่วนตัว แต่ถ้าเขาอยากปรึกษาเราเมื่อไหร่ เมื่อนั้นเราค่อยช่วยเขา”
“เดี๋ยวครับ” รอนโพล่งออกมา “คุณซิเรียสรู้อะไรเหรอครับ”
“อ้อ” ซิเรียสพูด “กับฉันเรียกคุณ กับคนอื่นเรียกอาจารย์งั้นเหรอ แต่ช่างเถอะ ฉันรู้เรื่องของเธอก็แล้วกัน เรื่องของหนูเกรนเจอร์น่ะ”
“อะ…หา” รอนหน้าแดงขึ้นมาทันที “คุณ…รู้อะไร…?”
“รู้หมดแหละ” ซิเรียสยิ้ม “เรื่องในห้องสมุดด้วย”
รอนหน้าแดงสุด ๆ แล้วตอนนี้
“เฮ้เฮ้เฮ้” ปีเตอร์ร้อง “อย่าบอกนะว่า…”
“คงจะอย่างที่นายคิดนั่นแหละ” รีมัสบอก
รอนทรุดตัวลงนั่ง “รู้หมดแล้วเหรอครับนี่…” เขาพูด
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นมั้ง เพื่อน ๆ ของฉันเขาหัวไวกันทั้งนั้นนี่” ซิเรียสตอบ “ทีนี้ก็คงไม่ต้องปิดกันแล้วมั้ง”
“อา…ครับ” รอนพูด
อาทิตย์ 8 กุมภาพันธ์
สี่ทุ่มแล้ว รอนกำลังนอนอยู่ที่เตียงของเขา เตียงข้าง ๆ เตียงของเขาว่าง มันเป็นเตียงของแฮร์รี่ ผ่านมานานมากแล้ว เดือนกว่าแล้ว แฮร์รี่ก็ยังคงหลับอยู่
ถ้าเขาไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ รอนคิด ซึ่งไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก ถ้าเขาไม่ตื่นขึ้นมา เฮอร์ไมโอนี่ก็จะ… แล้วฉัน…
รอนพลิกตัว เขาพยายามข่มตาลงนอนให้ได้
เอาน่า โอกาสที่จะทำเรื่องที่พวกคุณซิเรียสบอกกำลังจะมาถึงแล้ว เอาไว้ตอนนั้นค่อยพยายามดูอีกทีหนึ่งก็ได้
อีกด้านหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่นอนไม่หลับ เธอครุ่นคิดเรื่องที่ออกจะไร้สาระพวกนี้มาค่อนข้างนานแล้ว และตอนนี้เธอคิดว่าน่าจะลองออกไปเดินเล่นดูบ้าง บางทีการถูกฟิลซ์จับคงทำให้สมองเธอแล่น
เธอเดินผ่านรูปภาพสุภาพสตรีอ้วนแล้วเดินตรงไปเรื่อย ๆ
ไปที่ไหนล่ะ?
เธอหยุดเดิน ใจหนึ่งคิดว่าจะหันหลังกลับไปที่รูปภาพ บอกรหัส แล้วกลับเข้าหอไปนอน แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าอยากเดินไปที่ไหนก็ได้
เธอหันหลังกลับ
“เธอตรงนั้นน่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังของเฮอร์ไมโอนี่จนทำให้เธอชะงัก ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาว่า ตายล่ะ อาจารย์เจอแล้ว หรือถ้าไม่ใช่อาจารย์ก็คงจะเป็นฟิลซ์ ถ้าเป็นอย่างนั้นเราต้องโดนทำโทษแน่ ๆ แต่นั่นไม่เท่าไหร่หรอก บ้านกริฟฟินดอร์จะโดนหักคะแนนไปด้วยนี่สิ แถมฉันยังอาจจะถูกพักการ แล้วไหนจะ...
“เฮอร์ไมโอนี่” เสียงเดิมดังขึ้น
ตายแล้ว เขารู้ด้วย ทำยังไงดี
...ถึงหนีก็โดนแน่ ๆ อาจจะยิ่งหนักกว่าเดิมเสียด้วย...
...สู้ไปเจอหน้าดีกว่า
“ค…คะ?” เธอพูดขึ้น แล้วค่อย ๆ หันหลังไป
“อ้าว” เธอร้อง “นาย…”
“ก็ใช่น่ะสิ” เดรโกพูด “เธอคิดว่าเป็นใครงั้นเหรอ”
“อ๋อ ฉัน…นึกว่า…” เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะพูดว่า นึกว่าเป็นอาจารย์ แต่ก็กลัวว่าจะมีอาจารย์มาจริง ๆ แล้วจะยิ่งแย่กว่าเดิม
“มีปัญหาอะไรรึไง” เดรโกพูด
“ก็นิดหน่อย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “เรื่อง…เอ่อ…เรื่องรอนน่ะ”
“เรื่องที่เขาพูดกับเธอในห้องสมุดน่ะเหรอ”
“หะ…หา” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “เธอได้ยินเขาพูดเหรอ”
“ไม่ได้ยินหรอก” เดรโกยิ้ม “แต่ฉันรู้ก็แล้วกัน”
“อย่างนั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้า “แล้วเธอคิดว่าฉันจะทำยังไงดี”
“ก็มาบอกเธอนี่ไง” เดรโกพูด “ฉันไปหาอาจารย์ลูปินมา เขาให้บอกเธอว่า…”
“ว่าอะไร” เฮอร์ไมโอนี่แย่งพูด
“ว่ามันยากก็จริงที่จะตัดสินความรู้สึกของตัวเอง” เดรโกพูดหนัก “แต่สิ่งที่เธอต้องทำก็คือเปรียบเทียบความรู้สึกที่เธอมีต่อคนนั้น ๆ อันไหนรุนแรงกว่า อันไหนรวดเร็วกว่า อันไหนหนักแน่นกว่า มันไม่ใช่เรื่องยากหรอกเฮอร์ไมโอนี่ ตอนนี้ ก็เปรียบได้ว่าแฮร์รี่เจออุบัติเหตุร้ายแรงทำให้นอนหลับไปจนอาจจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกใช่ไหม ถ้ามีใครเป็นอย่างนั้นบ้าง แล้วเธอรู้สึกว่าความรู้สึกที่เธอมีมันไม่เหมือนกันแล้วละก็…”
“ละก็อะไร…” เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อเห็นว่าเดรโกหยุดพูดไป
“เธอจะรู้เองแหละ เขาไม่ให้ฉันบอกไปมากกว่านี้” เดรโกพูด “รีบไปนะ ที่ฉันออกมาเดินได้เพราะอาจารย์อนุญาต แต่ไม่ใช่เธอ ถ้าใครมาเจอเข้าคงแย่แน่ ๆ”
“นั่นสินะ” เฮอร์ไมโอนี่รับคำแม้จะยังงง ๆ
“ราตรีสวัสดิ์ เฮอร์ไมโอนี่” เดรโกพูดแล้วเดินไป คงจะเป็นทางหอสลิธีริน
“ราตรีสวัสดิ์เหมือนกันเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่พูดไล่หลังเขาไป แล้วกลับไปนอนที่หอ ด้วยความครุ่นคิดที่เธอไม่แน่ใจว่าสบายใจขึ้นหรือหนักใจกว่าเดิม
การส่งการบ้านผ่านไปโดยสวัสดิภาพ พวกเขาทั้งสามคนทำคะแนนได้ดี เฮอร์ไมโอนี่ได้เต็มเป็นปกติ แต่พักนี้ดูเธอมึน ๆ พิลึก
เฮอร์ไมโอนี่เดินไปตามทางเดิน เดินไปเรื่อย ๆ ไม่ได้คิดอะไร แค่อยากอยู่ให้ห่างจากรอนที่นั่งซึมอยู่ในห้องนั่งเล่น
อะไรของเขานะ มาบอกกันอย่างนั้น เลือกที่บอกได้เหม๊าะเหมาะ ในห้องสมุดตอนกำลังหาหนังสือ ไม่มีมู้ดเอาซะเล้ย ไม่ใช่สิ ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย ก็ ก็ ก็ฉันชอบแฮร์รี่อยู่ไม่ใช่เหรอ แล้ว แล้ว แล้วเขาก็ชอบฉันด้วย เราสองคนชอบกันใช่ไหม ใช่ ใช่สินะ แล้วฉันจะต้องมากังวลบ้ากังวลบออะไรนี่ทำไมล่ะ จริงไหม จะว่าไปแล้วฉันคิดกับรอนยังไงนะ ก็เป็นแค่เพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เป็นเพื่อนมาตั้งแต่ปีหนึ่งถึงปีเจ็ดและก็จะยังเป็นเพื่อนกันต่อไป ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ ฉันชอบแฮร์รี่ ใช่ ฉันชอบแฮร์รี่ ไม่มีอะไรจะมาเปลี่ยนความคิดนี้ได้
ทีนี้ฉันจะบอกกับรอนยังไงดี ที่จริงเขาก็น่าจะรู้นะว่าฉันชอบแฮร์รี่ แต่ แต่ แล้วทำไมเขาถึงมาบอกฉันอย่างนั้นล่ะ เขาต้องการอะไรเหรอ ไม่ ไม่ ไม่ใช่ว่าเขาจะฉวยโอกาสตอนที่แฮร์รี่นอนซมอยู่อย่างนี้แน่ เอ๊ะ หรือว่าจะใช่ ไม่ ไม่หรอก เราสามคนเป็นทีมที่ดีมาก และถ้าแฮร์รี่หายดีทีมก็จะกลายเป็นสี่คน โธ่ โธ่ แฮร์รี่ พวกเรารอให้เธอกลับมาอยู่นะ
แต่ แต่ แต่ว่า ฉันจะบอกกับรอนอย่างไรดี
รอนนั่งซึมอยู่ในห้องนั่งเล่น
“เป็นอะไรไปน่ะรอน” เชมัสโบกมือไปมาหน้าเขา
“พี่ พี่ เป็น’ไรไป” จินนี่ถาม
ฉันทำอะไรไป ฉันทำอะไรไป ฉันทำอะไรไป ฉันทำไปได้ยังไง ฉันทำไปได้ยังไง ฉันทำไปได้ยังไง ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง ทีนี้ ทีนี้ ทีนี้ ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันควรจะทำยังไงดี
ฉันทำอะไรไป? ฉันทำอะไรไป?? ฉันทำอะไรไป??? ฉันทำไปได้ยังไง? ฉันทำไปได้ยังไง? ฉันทำไปได้ยังไง??? ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น! ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น!! ฉันไม่น่าทำอย่างนั้น!!! ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง? ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง?? ฉันจะสู้หน้าเฮอร์ไมโอนี่ได้ยังไง??? ทีนี้! ทีนี้!! ทีนี้!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!? ฉันควรจะทำยังไงดี!!?? ฉันควรจะทำยังไงดี!!!???
ฉันควรจะทำยังไงดี ฉันควรจะทำยังไงดี! ฉันควรจะทำยังไงดี!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!!!!! ฉันควรจะทำยังไงดี!!!!!!!!!!!!!!!
อาทิตย์ 19 มกราคม– อาทิตย์ 1 กุมภาพันธ์
ตลอดสองสัปดาห์นี้รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดกันเลยสักคำนอกจากในความจำเป็นอย่างในชั่วโมงเรียน และก็แค่เรื่องจำเป็นจริง ๆ เท่านั้น เช่น “ตาแมลงด้วง” “ขวา” “ไม่” เป็นต้น
ภาระหนักตกมาอยู่ที่เดรโกว่าจะทำยังไงให้ทั้งสองคนกลับมาเหมือนเดิมได้ เขาลองมาทุกวิธีแล้ว อย่างตอนวิชาปรุงยาเขาก็ขอให้ซิเรียสใช้สัจจะเซรุ่มเพื่อให้ทั้งสองพูดความจริงออกมาเพื่อที่เขาจะได้รู้เรื่อง เมื่อเขารู้เรื่องทั้งหมดแล้วก็พยายามคุยกันกับทั้งสองคนทีละคนเพื่อที่จะเป็นสื่อกลางปรับความเข้าใจ แต่ไม่ได้ผลเลย รอนยังคงครางอยู่เป็นพัก ๆ ทุกครั้งที่ว่างว่า “ฉันควรจะทำยังไงดี” ส่วนเฮอร์ไมโอนี่เมื่อมีเวลาว่างก็จะเก็บตัวเงียบ ไม่โผล่หน้าออกมาเห็นเดือนเห็นตะวันถ้าไม่จำเป็น
ไม่ดีเลย ไม่ดีเลย เดรโกคิด
จันทร์ 2 กุมภาพันธ์
ดึกแล้ว รอนออกเดินไปเรื่อย ๆ เพราะว่าวันนี้เฮอร์ไมโอนี่ทำการบ้านอยู่ที่หอ รอนไม่อยากอยู่ที่นั่น เขาคิดว่ามันจะทำให้เธอลำบากใจ
ตุบ
“เฮ้ เธอทำอะไรน่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหน้าของเขา “เดินไม่ดูทางเลย”
“อย่าไปว่าเด็กเลยปีเตอร์” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น “ไหน เธอเป็นอะไรหรือเปล่า”
รอนที่ล้มก้นจ้ำเบ้าไปเงยหน้าขึ้นแล้วพูดว่า “ไม่เป็นอะไรครับอาจารย์”
“อ้าว เธอ” ปีเตอร์พูด “นายน้อยเก่าของฉันนี่ใช่ไหม”
“เฮ้เฮ้เฮ้” อีกเสียงหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นซิเรียสพูดขึ้น “นายพูดอย่างนี้เหรอ หึ จำไม่ได้รึไงว่าตอนนั้นนายทำอะไรเขาไว้บ้าง”
“ก็นั่นน่ะซิ” อีกเสียงหนึ่ง – รีมัสพูด แล้วหันมาทางรอน “มีอะไรหรือเปล่าถึงออกมาเดินคนเดียวอย่างนี้ เวลาอย่างนี้อีกต่างหาก”
รอนไม่รู้จะพูดอะไรดี
“มีอะไรลำบากใจหรือ” ปีเตอร์พูด “ท่าทางเธอไม่ค่อยสบายใจ”
“อย่าถามเขาเลยนะ เห็นแก่ฉัน” ซิเรียสพูดกับปีเตอร์ “เขามีปัญหาส่วนตัว แต่ถ้าเขาอยากปรึกษาเราเมื่อไหร่ เมื่อนั้นเราค่อยช่วยเขา”
“เดี๋ยวครับ” รอนโพล่งออกมา “คุณซิเรียสรู้อะไรเหรอครับ”
“อ้อ” ซิเรียสพูด “กับฉันเรียกคุณ กับคนอื่นเรียกอาจารย์งั้นเหรอ แต่ช่างเถอะ ฉันรู้เรื่องของเธอก็แล้วกัน เรื่องของหนูเกรนเจอร์น่ะ”
“อะ…หา” รอนหน้าแดงขึ้นมาทันที “คุณ…รู้อะไร…?”
“รู้หมดแหละ” ซิเรียสยิ้ม “เรื่องในห้องสมุดด้วย”
รอนหน้าแดงสุด ๆ แล้วตอนนี้
“เฮ้เฮ้เฮ้” ปีเตอร์ร้อง “อย่าบอกนะว่า…”
“คงจะอย่างที่นายคิดนั่นแหละ” รีมัสบอก
รอนทรุดตัวลงนั่ง “รู้หมดแล้วเหรอครับนี่…” เขาพูด
“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นมั้ง เพื่อน ๆ ของฉันเขาหัวไวกันทั้งนั้นนี่” ซิเรียสตอบ “ทีนี้ก็คงไม่ต้องปิดกันแล้วมั้ง”
“อา…ครับ” รอนพูด
อาทิตย์ 8 กุมภาพันธ์
สี่ทุ่มแล้ว รอนกำลังนอนอยู่ที่เตียงของเขา เตียงข้าง ๆ เตียงของเขาว่าง มันเป็นเตียงของแฮร์รี่ ผ่านมานานมากแล้ว เดือนกว่าแล้ว แฮร์รี่ก็ยังคงหลับอยู่
ถ้าเขาไม่ตื่นขึ้นมาล่ะ รอนคิด ซึ่งไม่ใช่ความคิดที่ดีนัก ถ้าเขาไม่ตื่นขึ้นมา เฮอร์ไมโอนี่ก็จะ… แล้วฉัน…
รอนพลิกตัว เขาพยายามข่มตาลงนอนให้ได้
เอาน่า โอกาสที่จะทำเรื่องที่พวกคุณซิเรียสบอกกำลังจะมาถึงแล้ว เอาไว้ตอนนั้นค่อยพยายามดูอีกทีหนึ่งก็ได้
อีกด้านหนึ่ง เฮอร์ไมโอนี่นอนไม่หลับ เธอครุ่นคิดเรื่องที่ออกจะไร้สาระพวกนี้มาค่อนข้างนานแล้ว และตอนนี้เธอคิดว่าน่าจะลองออกไปเดินเล่นดูบ้าง บางทีการถูกฟิลซ์จับคงทำให้สมองเธอแล่น
เธอเดินผ่านรูปภาพสุภาพสตรีอ้วนแล้วเดินตรงไปเรื่อย ๆ
ไปที่ไหนล่ะ?
เธอหยุดเดิน ใจหนึ่งคิดว่าจะหันหลังกลับไปที่รูปภาพ บอกรหัส แล้วกลับเข้าหอไปนอน แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าอยากเดินไปที่ไหนก็ได้
เธอหันหลังกลับ
“เธอตรงนั้นน่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลังของเฮอร์ไมโอนี่จนทำให้เธอชะงัก ความคิดหนึ่งแวบเข้ามาว่า ตายล่ะ อาจารย์เจอแล้ว หรือถ้าไม่ใช่อาจารย์ก็คงจะเป็นฟิลซ์ ถ้าเป็นอย่างนั้นเราต้องโดนทำโทษแน่ ๆ แต่นั่นไม่เท่าไหร่หรอก บ้านกริฟฟินดอร์จะโดนหักคะแนนไปด้วยนี่สิ แถมฉันยังอาจจะถูกพักการ แล้วไหนจะ...
“เฮอร์ไมโอนี่” เสียงเดิมดังขึ้น
ตายแล้ว เขารู้ด้วย ทำยังไงดี
...ถึงหนีก็โดนแน่ ๆ อาจจะยิ่งหนักกว่าเดิมเสียด้วย...
...สู้ไปเจอหน้าดีกว่า
“ค…คะ?” เธอพูดขึ้น แล้วค่อย ๆ หันหลังไป
“อ้าว” เธอร้อง “นาย…”
“ก็ใช่น่ะสิ” เดรโกพูด “เธอคิดว่าเป็นใครงั้นเหรอ”
“อ๋อ ฉัน…นึกว่า…” เฮอร์ไมโอนี่พยายามจะพูดว่า นึกว่าเป็นอาจารย์ แต่ก็กลัวว่าจะมีอาจารย์มาจริง ๆ แล้วจะยิ่งแย่กว่าเดิม
“มีปัญหาอะไรรึไง” เดรโกพูด
“ก็นิดหน่อย” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ “เรื่อง…เอ่อ…เรื่องรอนน่ะ”
“เรื่องที่เขาพูดกับเธอในห้องสมุดน่ะเหรอ”
“หะ…หา” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “เธอได้ยินเขาพูดเหรอ”
“ไม่ได้ยินหรอก” เดรโกยิ้ม “แต่ฉันรู้ก็แล้วกัน”
“อย่างนั้นเหรอ” เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้า “แล้วเธอคิดว่าฉันจะทำยังไงดี”
“ก็มาบอกเธอนี่ไง” เดรโกพูด “ฉันไปหาอาจารย์ลูปินมา เขาให้บอกเธอว่า…”
“ว่าอะไร” เฮอร์ไมโอนี่แย่งพูด
“ว่ามันยากก็จริงที่จะตัดสินความรู้สึกของตัวเอง” เดรโกพูดหนัก “แต่สิ่งที่เธอต้องทำก็คือเปรียบเทียบความรู้สึกที่เธอมีต่อคนนั้น ๆ อันไหนรุนแรงกว่า อันไหนรวดเร็วกว่า อันไหนหนักแน่นกว่า มันไม่ใช่เรื่องยากหรอกเฮอร์ไมโอนี่ ตอนนี้ ก็เปรียบได้ว่าแฮร์รี่เจออุบัติเหตุร้ายแรงทำให้นอนหลับไปจนอาจจะไม่ตื่นขึ้นมาอีกใช่ไหม ถ้ามีใครเป็นอย่างนั้นบ้าง แล้วเธอรู้สึกว่าความรู้สึกที่เธอมีมันไม่เหมือนกันแล้วละก็…”
“ละก็อะไร…” เฮอร์ไมโอนี่ถามเมื่อเห็นว่าเดรโกหยุดพูดไป
“เธอจะรู้เองแหละ เขาไม่ให้ฉันบอกไปมากกว่านี้” เดรโกพูด “รีบไปนะ ที่ฉันออกมาเดินได้เพราะอาจารย์อนุญาต แต่ไม่ใช่เธอ ถ้าใครมาเจอเข้าคงแย่แน่ ๆ”
“นั่นสินะ” เฮอร์ไมโอนี่รับคำแม้จะยังงง ๆ
“ราตรีสวัสดิ์ เฮอร์ไมโอนี่” เดรโกพูดแล้วเดินไป คงจะเป็นทางหอสลิธีริน
“ราตรีสวัสดิ์เหมือนกันเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่พูดไล่หลังเขาไป แล้วกลับไปนอนที่หอ ด้วยความครุ่นคิดที่เธอไม่แน่ใจว่าสบายใจขึ้นหรือหนักใจกว่าเดิม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น