ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คืนวันที่หนึ่ง : มันคือสนามรบ
มืดจนมองไม่เห็น เงียบจนไม่ได้ยินเสียง ร่างเล็ก ๆ ทั้ง 44 ร่างนอนกระจัดกระจายเรียงรายไปทั่วห้องที่ดูคล้ายว่าจะเป็นห้องเรียนนี้ ไม่มีใครได้สติแม้สักคน
16.53
\"โอ๊ยยย…อะไรว้า…\"
\"เฮ้ยยย… ที่ไหนวะเนี่ย\"
\"ป้า…ป้า…นี่มันเกิดอะไรขึ้น\"
ทุกคนทยอยกันตื่นขึ้น
\"เฮ้ยยย…คอกู…!!!\" ถิร้อง
\"อะไรวะถิ\" วสันต์ถามเมื่อเห็นเพื่อนเหวอ
\"คอกู…ปลอกคอ…มีปลอกคอสวมคอกูอยู่!!!\"
\"เฮ้ยยย…ของกูก็มี\" เจ้าร้อง
\"เราก็มี\" มัทร้องขึ้น
\"กรี๊ดดดดดดดด…..\" จอยกรี๊ดเสียงดังเมื่อรู้ว่ามีปลอกคอสวมคอตัวเองอยู่
\"จอย จอย เป็น \'ไรไป\" รติร้องพร้อมพุ่งเข้าไปปลอบจอย
\"เราฝันไปใช่มั้ยเนี่ย\" ส้มร้องลั่น
เมื่อทุกคนหายตกใจจากปลอกคอ และเริ่มตั้งสติได้ ก็เริ่มมองดูรอบ ๆ ตัว
\"นี่มันห้องเรียนนี่\" ปลั๊กพูดขึ้น
ทุกคนยังไม่ทันหายตกใจ เสียงใบพัดลั่นกระหึ่มก็ดังมาจากข้างนอกหน้าต่าง
เด็กนักเรียน ม.3/1 ซึ่งอยู่ในอาการตื่นตะลึงพากันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังหน้าต่าง เกตน์แหวกม่านที่บังทัศนียภาพจากข้างนอกเอาไว้เผยเป็นช่องทางให้แสงไฟจากเฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่สาดส่องต้องสายตาของบรรดาเด็ก ๆ ทุกคนจนต้องยกมือป้อง
17.15
อาจารย์เอเดินลงจากเฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่ ทหารไทยต่างยกมือขึ้นเป็นเชิงทำความเคารพอาจารย์ อาจารย์เอเดินเข้ามาในอาคารเรียนเก่าที่นักเรียนของเขาอยู่ในนั้น
อาจารย์เอเปิดประตู
17.17
\"อ…อาจารย์เอ!\" นักเรียนทั้งห้องร้อง
\"อื้ม\" อาจารย์พูดในลำคอ
อาจารย์เอเดินตรงเข้ามายังโต๊ะอาจารย์ด้านหน้า ยกสองมือขึ้นมาท้าวบนโต๊ะ \"นั่งได้\" อาจารย์เอพูด
นักเรียนยังไม่นั่งลง
17.18
ทหารนายหนึ่งออกคำสั่งเสียงแข็ง \"นั่ง!!!!!\"
นักเรียนทุกคนเมื่อเจอคำสั่งทหารแบบนี้ ด้วยประสบการณ์การเข้าค่ายธนะรัชต์ก็รู้ได้ทันทีว่าต้องปฏิบัติตามคำสั่ง
\"สวัสดี นักเรียน\" อาจารย์เอพูด
17.20
\"สวัสดี…นักเรียนนนน…\" อาจารย์เอพูดเสียงเข้ม
\"น…นักเรียนนน…เคารพพพ\" ปลั๊กพูดขึ้น เมื่อรู้สึกถึงลางไม่ดี
\"สวัสดีครับ/ค่ะ…\" เด็ก ๆ ทุกคนพูดพร้อมยกมือไหว้แบบสั่น ๆ แกมงง ๆ พร้อมกัน
\"วันนี้เราจะเรียนเรื่องนี้\" อาจารย์เอพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเดินไปหยิบชอล์กมาเขียนบนกระดานดำ
BATTLE ROYALE
ทันทีที่อาจารย์เขียนจบตัว E ก็มีเสียงดังขึ้นในห้อง เป็นเสียงที่ยากจะบอกได้ว่าเป็นเสียงอะไร เสียงกรีดร้อง พูดคุย ตะโกน สารพัดผสมกันไปหมด
\"เงียบ!\" อาจารย์เอตวาดเสียงเข้ม \"ทีหลังอย่าส่งเสียงอีก! อ้อ แล้วก็อย่าคุยกันด้วย\" อาจารย์เอตวาดวลีสุดท้ายใส่กลุ่มหมวยที่กำลังเมาท์แหลกหลังจากเห็น BATTLE ROYALE บนกระดาน \"เข้าใจไหม!\"
เงียบทันที
\"เอ้า พวกเธอรู้อะไรเกี่ยวกับ Battle Royale บ้าง\" อาจารย์เอถาม \"เลขที่….. 38 นิลเนตร!\"
\"อ๊ะ…ค่ะ\" เนตรลุกขึ้นยืนทันที เหงื่อออกท่วมตัว \"ป…เป็นภาพยนตร์ญี่ปุ่นที่กำลังทำเงินในบ้านเราขณะนี้ค่ะ\"
\"พอทน…นั่งลง!\" อาจารย์เอพูด \"แต่ก็ยังไม่ถูกต้องทีเดียวนัก มีใครจะเพิ่มเติมอีกไหม\"
ไม่มีใครยกมือ
\"ไม่มีรึ? หึ งั้นครูจะเรียกชื่อนะ\"
นักเรียนทุกคนเงียบสนิท ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา
\"เลขที่ 10 ศุภณัฐ!\"
\"เป็นกฎหมายที่รัฐบาลออกมาเพื่อปราบปรามเหล่าวัยรุ่นที่ประพฤติตัวไม่อยู่กับร่องกับรอยโดยคัดเลือกนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่สามจำนวนหนึ่งห้องเรียนไปปล่อยเกาะซึ่งจะมีการมอบอาวุธให้คนละชิ้นซึ่งจะแตกต่างกันไปมีตั้งแต่รุนแรงอย่างช็อตกันไปจนถึงทำอะไรไม่ได้อย่างฝาหม้อและเพื่อไม่ให้ผู้เข้าร่วมโปรแกรมหนีออกจากโปรแกรมไปได้จะมีการคล้องปลอกคอที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อเมื่อผู้เข้าร่วมโปรแกรมทำอะไรไม่อยู่กับร่องกับรอยและเช่นเดียวกันเพื่อไม่ให้เกิดการหลบซ่อนตัวจนไม่เกิดการต่อสู้อย่างถึงที่สุดกันขึ้นจะมีการกำหนดเขตต้องห้ามที่จะเปลี่ยนไปในทุกทุกชั่วโมงซึ่งหากผู้เข้าร่วมกิจกรรมคนใดเข้าไปอยู้ในเขตต้องห้ามนั้นปลอกคอจะระเบิดทันทีและหากออกนอกสถานที่ปลอกคอก็จะระเบิดด้วยเมื่อเวลาผ่านไปครบสามวันหากเหลือผู้รอดตายเพียงคนเดียวเขาคนนั้นจะเป็นผู้ชนะและจะได้รับเงินรางวัลพร้อมกับเกียรติยศกลับบ้านไปแต่หากเมื่อครบสามวันแล้วยังไม่เหลือคนเดียวอีกละก็ปลอกคอทุกอันจะระเบิดทันที ครับผม!!!\"
ณัฐพูดรัวเร็วแทบฟังไม่ทันจนทุกคนในชั้นอึ้ง
\"ถูกต้อง! ดีมาก นั่งลงได้\"
17.30
\"เกี่ยวกับกฎการละเล่นในครั้งนี้ ศุภณัฐก็ได้อธิบายไปจนหมดแล้ว มีใครมีคำถามอยากจะถามไหม\"
18.02
หลังจากห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเป็นเวลาเนิ่นนาน อาจารย์เอและทหารยังคงอยู่กับที่ด้วยความอดทน จนกระทั่งปรินซ์ยกมือขึ้น
\"เป็นความจริงหรือเปล่าคะคุณครู…ที่พวกเราต้องมาฆ่ากันอย่างนั้นน่ะค่ะ\"
\"จริงจ้ะ\" อาจารย์เอตอบเหมือนเรื่องปกติ
\"พวกเราถูกคัดเลือกมายังไงครับ\" รติถาม
\"ครูเป็นคนเลือกเองโดยตรงเลย\" อาจารย์เอตอบ
\"แล้วมีวิธีอื่นที่พวกหนูจะรอดไปจากเกมส์นี้ไหมคะ\" จอยถามขึ้น
\"ไม่มี\" อาจารย์เอตอบ
\"ที่นี่ที่ไหนคะ\" แน็ทถามขึ้น
\"เกาะ อยู่ไม่ไกลจากค่ายธนะรัชต์เท่าไหร่\" อาจารย์เอตอบ
\"อาจารย์คะ หนูไม่เชื่อหรอก มันจะเป็นความจริงไปได้ยังไงกัน เรื่องแบบนี้น่ะมีแต่ในหนังเท่านั้นแหละ\" จ๋อมพูดขึ้นอย่างไม่กลัวทหาร
\"ท่าทางพวกเธอจะไม่เชื่อกันนะ\" อาจารย์เออ่านสีหน้าของนักเรียนออก \"ไม่เป็นไร เอ้า เอาเข้ามาได้แล้ว\" อาจารย์เอพูดกับทหารที่ยืนอยู่นอกห้องเรียน
18.08
ถุงสีดำขนาดยาวประมาณเกือบสองเมตรวางอยู่บนรถเข็นที่เหมือนกับเตียงเลื่อนโรงพยาบาลถูกเข็นเข้ามาในห้องเรียนเก่าคร่ำคร่านี้
นักเรียนกว่าครึ่งห้องที่ไปดู Battle Royale มาแล้วต่างพากันเอามือปิดหน้าด้วยความหวาดกลัวเพราะรู้อยู่แล้วว่าในถุงนั้นมีอะไรอยู่
\"อาจารย์บีไม่ค่อยเห็นด้วยที่จะให้พวกเธอมาเล่นเกมส์นี้\" อาจารย์เอพูดพลางรูดซิป
\"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" นักเรียนหญิงหลายคนร้องขึ้น
อาจารย์บี!!! อาจารย์บีนอนอยู่ในนั้น ดวงตาของอาจารย์หายไปหนึ่งข้าง ตรงส่วนที่ควรจะเป็นหน้าผากกลับกลายเป็นรอยยุบขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเลือด อาจารย์บี…ตายสนิท
เด็กนักเรียนหญิงหลายคนกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงชนิดที่เสียงบนอัฒจันทร์ตอนที่เชียร์วอลเลย์ห้องไม่มีทางเทียบได้ นักเรียนชายหลายคนก็ออกอาการเหวอออกมาอย่างเห็นได้ชัด
\"ไม่ต้องตกใจไป ไม่ต้องตกใจไป\" อาจารย์เอยกมือขึ้นเป็นทีปราม \"นี่เป็นเพียงตัวอย่างของผู้ใหญ่ที่ใช้ไม่ได้เท่านั้น พวกเธอก็ต้องพยายามเข้า จะได้ไม่โตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แบบนี้\"
18.15
ต๊ะละแลด ต๊ะละแลด ต๊ะละแลด แต๊นแต่น
โทรศัพท์ของอาจารย์เอดังขึ้น
\"พวกเธออยู่กันเงียบ ๆ ก่อน ครูจะพูดโทรศัพท์แป๊บนึง…สวัสดีครับ…อ้าว…จุน(ลูกสาวอาจารย์)เองหรอกเหรอ…เป็นไงบ้าง…แม่ป่วยเหรอ…ทำงานอยู่ อีกสามวันกลับ…พอแค่นี้นะ…บายจ้ะ แกร็ก บอกแล้วไงว่าอย่าคุย!!!!\"
อาจารย์เอหยิบมีดขึ้นมาขว้างตรงไปยังหน้าผากจ๋อม มีดแทงเข้าตรงหน้าผากพอดี เธอยืนเซอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อน ๆ ใกล้ ๆ ต่างผวากันเป็นแถบ เธอล้มลง และสิ้นใจตาย
\"หวาาาาา…….\"
\"กรี๊ดดดดดด…….\"
นักเรียนทุกคนตกใจมากที่เพื่อนของตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างนี้ อาจารย์เอเดินเข้ามาหาร่างไร้ลมหายใจของจ๋อม \"ที่จริงครูไม่น่าทำอย่างนี้เลยนะ เขาไม่อนุญาติ\" ก่อนที่จะหยิบมีดออกจากหน้าผากจ๋อม
นักเรียนเลขที่ 32 ภิณิสาข์ วิชิตวัฒนะวงศ์
ตาย เหลือ 43 คน
\"เฮ้ยยย…มึงฆ่าเพื่อนกู….\" ฐาร้องขึ้น เขาวิ่งตรงเข้าไปหมายจะต่อยหน้าอาจารย์เอให้ล้มลงไปตรงนั้นเลย แต่ทหารสองนายล็อกแขนเขาไว้ก่อนที่เขาจะทันวิ่งเข้าไปถึงตัวอาจารย์
\"ครูไม่อยากทำอย่างนี้เลย\" อาจารย์เอพูดขึ้น แล้วหยิบอะไรคล้าย ๆ รีโมทออกมาจากกระเป๋า แล้วชี้ไปยังคอฐา ก่อนที่จะกดปุ่ม
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
\"เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น\" ฐาร้องอย่างกระวนกระวาย
\"เธอก็ไม่น่าทำอย่างนี้ด้วย\"
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
\"ไอ้เจ้า ช่วยกูด้วย ไอ้เมธ ไอ้เกียรติ ไอ้ถิ โบ้ รติ ใครก็ได้\" ฐาวิ่งไปรอบห้อง แต่ด้วยความรู้สึกที่มีทุกคนก็ผลักถาออกไปด้วยความเศร้าและความกลัวอย่างช่วยไม่ได้จริง ๆ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
\"ช่วยยยกูด้วยยยย…..\" ฐาร้องเสียงดังเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ตูมมมม…… ซ่าาาา…….
เลือดของฐาสาดกระจายใส่หน้าเมธ เขายืนนิ่งเหมือนหุ่นปั้น คอของฐาเป็นรูโหว่เห็นได้ชัด แล้วเขาก็ล้มลงไป
\"ฐาาาา…\" เมธร้องลั่น
นักเรียนเลขที่ 2 ฐาปกรณ์ สาระสัย
ตาย เหลือ 42 คน
18.39
เมธทรุดเข่าลงข้าง ๆ ฐา เขาร้องไห้ออกมา \"ฐา…\" ฐาเป็นเพื่อนที่ดีของเขา ทำไม ฐาไม่น่ามาตายอย่างนี้เลย เมธซบหน้าลงบนตัวฐา
\"ฮือ…ฐา…ไม่น่าเลย….ฮือฮือฮือ…ทำไมนาย…\" เมธร้องไห้อย่างเศร้าเกินบรรยาย
\"จริง ๆ ครูไม่อยากทำหรอกนะ แต่ช่วยไม่ได้ ความปลอดภัยของครูต้องมาก่อน\" อาจารย์เอพูดพลางเก็บรีโมทลงกระเป๋า \"เอ้า เตรียมรับของกันได้แล้ว เอาเข้ามาซิ\"
18.41
ทหารสองนายเข็นรถเข็นคันใหญ่ที่เต็มไปด้วยเป้ทหารเข้ามาในห้องเรียน
\"ในนี้จะมีขนมปัง 2 ก้อน อาจจะไม่มากพอที่เธอจะกิน 3 วัน 2 คืน เธอก็ไปเอามาจากเพื่อนที่ออกจากเกมส์ไปแล้วละกันนะ\" อาจารย์เอสาธิตโดยหยิบเป้ตัวอย่างขึ้นมาวางบนโต๊ะ \"แล้วก็น้ำ 1 ขวด ถ้าไม่พอก็ทำเหมือนขนมปังละกัน แผนที่…เข็มทิศ…ปากกาให้อันนึง…ของใช้เล็กน้อย แล้วก็อาวุธ ขึ้นอยู่กับดวงว่าพวกเธอจะได้อะไร อย่างเช่น…เป้ใบนี้มี…มีดพก เอ้า เอาล่ะนะ
\"เลขที่ 1…วันทชัย สุริยาอมรชัย\"
แก๊ปตัวสั่น เขาหยิบเป้ของเขาด้วยท่าทางตื่น ๆ
\"ขานด้วย!!!!\" อาจารย์เอตะโกน
\"ค…คร้าบบ\" แก๊ปคราง แล้ววิ่งไปข้างหน้า ทหารโยนเป้ให้เขา แก๊ปยืนมองเข้ามาในห้องเรียน…ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ…
\"รีบไปซิ!!!!\" ทหารนายหนึ่งตะโกน
\"คร้าบบบบบ!!!\" แก๊ปร้องลั่นแล้ววิ่งออกไป
\"จริงสิ ครูลืมบอกไป พวกเธอรีบไปเร็ว ๆ จะดีกว่านะ เพราะพอทุ่มสิบห้าปุ๊บ ที่นี่ก็จะกลายเป็นเขตต้องห้ามทันที อยู่ในเขตต้องห้ามจะเป็นยังไงเธอรู้แล้วนี่ เอ้า…ฐาปกรณ์ออกจากเกมส์ไปแล้วสินะ…\" อาจารย์เอหยุดดูรายชื่อไปครู่หนึ่ง
\"เลขที่ 3 …นนทภัทร พูลศิริ!!!\"
\"คร้าบ\" เบรฟขานดังด้วยหน้าตื่น เขารีบหยิบกระเป๋า รับเป้ แล้ววิ่งออกไปทันที
\"เลขที่ 4 …สุเมธ อินสุข\"
เมธทำท่าเหมือนไม่ลุก เขารู้สึกแค้นใจอาจารย์เอมาก…อาจารย์เอที่เขาเคยนับถือ…
\"เลขที่ 4 …สุเมธ อินสุข!!!\"
เมธเงยหน้าขึ้นมองหน้าอาจารย์เออย่างเคียดแค้น
\"ทำไม มีปัญหาหรือไง\"
\"มีสิครับ\" เมธพูดอย่างทนไม่ได้
\"ไอ้เด็กนี่!!!\" ทหารนายหนึ่งชักปืนทำท่าจะยิงเมธ
\"ใจเย็นศรราม ใจเย็น\" อาจารย์เอพูด \"เราฆ่าไปสองคนแล้ว เดี๋ยวเบื้องบนจะไม่พอใจ ให้เจ้านี่ออกไปเป็นคนท้าย ๆ ให้มันได้คิดทบทวนตัวเองสักพักจะดีกว่า\"
\"แต่ว่า…\" ศรรามยังตื๊อ
\"เลขที่ 5 …เกียรติศักดิ์ อัศวพร\"
เกียรติลุกขึ้น เขาหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งอย่างเร็ว รับเป้อย่างแม่น ก่อนจะร้องเข้ามาในห้องว่า \"ฉันจะไม่ตาย!!!\" แล้ววิ่งไป
\"น่าชื่นชม น่าชื่นชม เอ้า ต่อไป เลขที่ 6 …ปภพ เหมือนเผ่าพงษ์!!!\"
เจ้าลุกขึ้นช้า ๆ เขาถอดแว่นออกแล้วขว้างทิ้ง ระหว่างที่เขาเดินช้า ๆ ตรงไปหาอาจารย์เอเขาก็จัดผมใหม่ แปลกมาก! เจ้าดูน่ากลัวขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ!
\"เอาไป!\" พลทหารศรรามพูดขณะที่โยนเป้ให้เจ้า
\"ขอบใจว่ะ\" เจ้าเย้ยกับศรราม
\"เด็กนี่!!!\" ศรรามโมโห
\"ใจเย็น ๆ พลทหาร\" อาจารย์เอตะโกน \"หน้าอย่างนายที่มันน่ารอดนะ ปภพ\"
\"อาจารย์ก็ดูแลตัวเองด้วยละกัน\" เจ้าพูดก่อนที่จะสะบัดตัวเดินออกไปจากห้อง
\"ไอ้นี่มันไปหัดฟอร์มมาจากไหน\" อาจารย์เอพูดพลางหัวเราะ \"เอ้า ต่อไป…\"
19.01
\"เลขที่ 35 …สุกานดา สิทธิอนันตวงศ์\"
ปลั๊กหยิบเป้ด้วยท่าทางตื่น ๆ ตอนนี้เหลือคนอยู่ในห้องแค่สิบคน เมธยังคงอยู่
อาจารย์เอพูดกับเมธ
\"อยากออกไปหรือยัง\" อาจารย์เอถาม
เมธยังคงไม่พูดอะไร แต่ก็ลุกขึ้นยืน
\"อ้าาา… ดีมาก ศรราม! หยิบเป้ให้ไป้เปี๊ยกนี่หน่อยซิ\"
พลทหารศรรามหยิบเป้ให้เมธ \"น้ำหน้าอย่างแกน่าจะไปตายซะว่ะ\" ศรรามเย้ยใส่หน้าเมธ
เมธเดินออกมาจากห้อง เขายังรู้สึกงง ๆ อยู่ อาจารย์เอเป็นอาจารย์ที่เขาเคารพรักมาก แต่ทำไม…ทำไมอาจารย์ถึงทำอย่างนี้…อาจารย์ฆ่าเพื่อนของเขาถึงสองคนอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร…ไม่ยอมหรอก…เขาไม่ยอมเด็ดขาด เขาจะไม่ฆ่าเพื่อน เขาจะรวบรวมเพื่อน ๆ ทุกคนมาต่อต้านพวกบ้านี่ให้ได้ ทุกคนน่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
19.05
หมวยกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามลานโล่งหน้าโรงเรียน…เพื่อนของเธอออกมากันหมดตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ…ทำไมไม่รวมกลุ่มกันเหมือนทุกทีล่ะ…
เธอมองไปรอบ ๆ … มืดแล้ว … มันน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ … ได้แต่หวังว่าเธอกับเพื่อน ๆ จะช่วยกันหาทางรอดได้… อยู่ไหนกันนะ … วิ … ปิง … เกษร … ทุก ๆ คน
ยังไม่มีจุดหมาย เธอเดินเข้าพงใกล้ ๆ ไป … ! … เธอได้ยินเสียง!
\"ไม่นะ … ไม่นะ … อย่านะ!!!\"
หมวยใจคอไม่ดี…แต่ต้นเสียงอยู่ใกล้เธอมาก ๆ … ข้าง ๆ นี้เอง …
เธอหันไปดู … แหวกพงพุ่มไม้ออกเป็นช่องพอมองเห็น… เฮ้! นั่นปิงนี่นา
เฉวาะ…ฉูด…
เลือดแดง ๆ สาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ…หมวยมองเห็นเต็มตา…เพื่อนของเธอคนหนึ่งถูกฆ่าต่อหน้า…ไผ่…คอของเธอมีรอยแดงเป็นทางยาว…
นักเรียนเลขที่ 33 มนธีรา วิโรจน์ศิรศักดิ์
ตาย เหลือ 41 คน
แซก
\"นั่นใคร?\" คนที่ฆ่าไผ่ไปเมื่อกี้พูดขึ้น
…ไม่จริง…หมวยจำเสียงนั่นได้…ปิง…เพื่อนของเธอ…ไม่…ไม่จริง…
เธอหันหลังกลับ แล้ววิ่งหนี
…เชื่อใจใครไม่ได้อีกแล้วเหรอ?…
19.08
เมธออกมาถึงหน้าตัวอาคารโรงเรียนแล้ว ไม่น่าเชื่อที่บนเกาะใกล้ ๆ ค่ายธนะรัชต์ยังจะมีเกาะที่เหมือนกับในเรื่อง BR แบบนี้อยู่ด้วย ถ้าเป็นในหนังสือการ์ตูน ต้องมีไอ้อ้วนอาคามัตสึไล่ยิงคนอยู่แถวนี้สินะ
ใครน่ะ? นอนอยู่นั่น?
เมธกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปดูคนที่นอนอยู่ตรงหน้าโรงเรียน
เกษร!!! หน้าไม้ปักคอ!!! ตายสนิท!!!
ทำไมกัน ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ
ฟิ้ววว!!!
แปล๊บ!!!
\"โอ๊ยย!!!\" เมธร้องออกมา อะไรแหลม ๆ ถากแก้มเขาไป…ปักอยู่ที่พื้นตรงหน้า ลูกดอกหน้าไม้! อะไรกัน! เมธหันไปมองข้างหลัง
แก๊ปยืนอยู่บนกันสาด มือของเขาถือหน้าไม้
\"แก๊ปปป!!!!\" เมธร้อง \"ทำไมนาย!!!\"
\"ท…ทุกคนจะฆ่าฉัน\" แก๊บครางเบา ๆ แต่เมธได้ยิน \"ทุกคนจะฆ่าฉัน…ทุกคนต้องฆ่าฉันแน่ ๆ…ก็…ไม่รู้ล่ะ…แต่เขาต้องฆ่าฉันแน่ ๆ\"
\"แก๊ป เป็นอะไรไป พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ\"
\"ถ้าจะไม่ตาย\" แก๊ปยังครางต่อ \"ก็ต้อง…ฆ่า!!!\"
แก๊ปยิงลูกดอกหน้าไม้มาอีก เมธหลบเกือบไม่ทัน
\"แก๊ป ทำไมทำงี้\" เมธร้องหลังจากตั้งตัวได้ \"ไม่มีใครฆ่านายหรอก พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่\"
\"ไม่…ไม่จริงหรอก\" แก๊ปพูดขึ้น น้ำตาเขาไหลพราก \"ก็…เมื่อกี้…เมื่อกี้…ฉันเห็น…ตรงพงหญ้าโน่นไอ้เจ้าเพิ่งจะฆ่าตติยาไป…แล้ว…แล้ว…อีปิงก็ฆ่าไผ่ไปแล้ว พวกมันต้องฆ่าชั้นแน่ ๆ …ฉันต้องฆ่า!!!!\"
นักเรียนเลขที่ 12 เกษร สิญญานันท์
เลขที่ 17 ตติยา กำแหงเดชพล
ตาย เหลือ 39 คน
\"แก๊ป…ช่วยไม่ได้แล้ว\" เมธหยิบลูกดอกที่ยิงเฉียดเขาไปเมื่อกี้นี้ขว้างใส่แก๊ป
ฉึกกก!!!
\"อ๊ากกก!!!!\" แก๊ปร้อง ลูกดอกแทงเข้าตรงไหล่แก๊ป เขากลิ้งตกลงมาจากกันสาดสูงสองเมตร ไหล่เดาะ แต่ไม่ถึงชีวิต
\"ข…ขอโทษนะแก๊ป\" เมธเดินเข้าไปใกล้
\"ต้องฆ่าาาา!!!!\" แก๊ปร้องลั่นพลางเล็งหน้าไม้มาทางเมธ
เมธหลบด้วยความตกใจ เขาตกลงไปตามไหล่เนินข้างโรงเรียนไปกองอยู่บนพื้น
\"โอยย..\" เขาคราง \"แก๊ป…ไปซะแล้ว…ตะกี้มันว่าไงนะ…ตติยากับไผ่ตายแล้วเหรอ…ไม่…ไม่หรอก…พวกเราเป็นเพื่อนกันทั้งนั้น\"
มือข้างหนึ่งตะปบลงบนไหล่ขวาของเมธ
\"หวาาาา!!!\" เมธสะดุ้งก่อนจะหันไปทางเจ้าของสัมผัสที่วางลงบรไหล่ของเขา \"ม…หมวย!\" เมธร้องเมื่อเห็นว่าเจ้าของมือเป็นใคร
\"มากับเราหน่อย\" หมวยพูดแล้วลากเมธไปตามทาง
19.14
ที่หน้าโรงเรียน อภิษฎา กนกอร ณัฐพรรณ สามคนเกาะกลุ่มอยู่ริมฝาโรงเรียน
\"พวกเราเป็นเพื่อนกันใช่มั้ย\" กนกอรพูดขึ้น
\"ใช่\" ณัฐพรรณตอบ
\"พวกเราไม่ฆ่ากันใช่มั้ย\" อภิษฎาพูดตาม
\"ใช่\" กนกอรพูด พวกเธอเริ่มน้ำตาไหล
\"จนวันตาย…\" ณัฐพรรณพูดทั้งน้ำตา
\"จนวันตาย…\" ทั้งสามคนพูดพร้อมกัน
นาฬิกาชี้เวลาที่ 19.15
เสียงระเบิดดังขึ้น
นักเรียนเลขที่ 23 อภิษฎา ขาวสุทธิ์
เลขที่ 25 กนกอร อาณัติภูเขียว
เลขที่ 29 ณัฐพรรณ สิริกวินกอบกุล
ตาย เหลือ 36 คน
\"แก๊ป…แก๊ป…\"
\"หา…\" แก๊ปสะลึมสะลือลืมตาขึ้น ตะกี้เขาสลบไปรึ
\"แก๊ป…ไม่เป็นไรใช่มั้ย\"
แก๊ปลืมตา เขามองเห็นแล้ว…ตาว…ตาวนั่นเอง ในมือของตาวมีธนูอยู่
\"ไม่นะ…อย่าฆ่าฉันนะ!!!\" แก๊ปร้องลั่นพลางเล็งหน้าไม้ไปทางตาว
\"แก๊ป!!! ไม่!!! ฉัน!!!\"
\"อย่าฆ่าฉันนะ!!!!!!!!!!!\" แก๊ปแหกปากลั่นเล็งหน้าไม้พร้อมยิงใส่ตาว ด้วยความตกใจตาวจึงเผลอยิงธนูใส่แก๊ปด้วยความกลัว
ฉึกกก!!!
แก๊ปล้มลง มีเลือดไหลออกมาจากหน้าอกแก๊ป แต่เขาไม่ร้องสักแอะ
\"ไม่…ไม่นะ…ฉันจะมาชวนไปช่วยกันหาทางรอดแท้ ๆ…แล้วฉันจะทำยังไงละ\" ตาวคราง
\"ก็ตายซะสิ\"
ตาวหันหลังกลับไปทางต้นเสียง ของแข็งแหลมยาวปาดวาบที่ลำคอของเธอ ในสติสัมปชัญญะสุดท้ายเธอมองเห็นว่า นั่นคือปิง เพื่อนของเธอ
นักเรียนเลขที่ 1 วันทชัย สุริยาอมรชัย
เลขที่ 34 วรางคณา อมรธนกิจกุล
ตาย เหลือ 34 คน
19.38
ชายหาด
ทุกคนน่าจะรู้ว่าทุกคนเคยมาเล่นน้ำทะเลไม่ไกลจากที่นี่…ทุกคน
ทุกคนมาเข้าค่าย…ทุกคนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน…ทุกคนเป็นเพื่อนกัน
แต่ตอนนี้…ทุกคนกำลังจะฆ่ากันอย่างนั้นหรือ…
ณัฐ มัท เกตน์ ถืออาวุธในมือ ยืนล้อมเจ้าอยู่ริมชายหาด
\"นายฆ่าตติยาไปแล้วสินะ\" มัทพูด ในขณะที่จ่อดาบที่ต้นคอเจ้า
\"ใช่มั้ง\" เจ้าตอบ \"แล้วจะทำไม ถ้าไม่ฆ่า ก็ไม่รอด ก็ฆ่าซะ ตรรกะง่าย ๆ\"
\"นายฆ่าเพื่อนได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเชียวเหรอ!\" ณัฐร้องลั่นพลางจ่อหมัดที่คางเจ้า
\"เราไม่อยากทำอย่างนี้นะ เจ้า\" เกตน์พูดพลางจ่อปืนกลที่อกเจ้า \"แต่ถ้านายคิดจะฆ่าเพื่อนของพวกเราจริง ๆ ละก็ พวกเราก็คงไม่มีทางเลือก\"
\"ไม่มีทางเลือก?\" เจ้าหัวเราะ \"ใช่สิ ไม่มีทางเลือก เราก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน … เอาสิ จะยิงก็ยิงเลยสิ เธอไม่มีทางเลือกแล้วนี่\"
\"อย่านึกว่าฉันไม่กล้านะ!!!\" เกตน์ขู่ \"เสียดาย อุตส่าห์เห็นว่าเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ แต่นายกลับคิดฆ่าเพื่อนอย่างนี้ ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ!!!\"
เจ้าปัดมือเกตน์แล้วหยิบปืนกลของเกตน์มาไว้ในมือ ในขณะที่เอี้ยวตัวหลบคมดาบของมัทมือของเขาก็ลั่นไกปืนอย่างรวดเร็วยิงเข้าที่ตัวของมัทในทันที เกตน์กับณัฐพยายามวิ่งหนีแต่ก็ไม่พ้นวิถีกระสุนของเจ้า เจ้ายิงไปที่หลังของเกตน์และมัทอย่างไม่ปราณี
สามคนตายสนิท
นักเรียนเลขที่ 10 ศุภณัฐ รักพันธุ์
เลขที่ 26 กันยารัตน์ สาระทัศนานันท์
เลขที่ 27 เกตน์สิรี มณีรัตน์
ตาย เหลือ 31 คน
\"น่าเสียดาย…\" เจ้าร้องพลางเก็บอาวุธจากเพื่อน ๆ ของเขา \"ดาบ…ระเบิด…ปืนกล…เจ๋ง…ถ้ารวมปืนกลของเราด้วยก็เยี่ยมไปเลย…หึหึหึ\"
เจ้าเดินอย่างเงียบเชียบออกมาจากชายหาด ที่ซึ่งเพื่อนของเขานอนตายกันอยู่
19.50
เฟียตเดินตามหาณัฐมาชั่วโมงหนึ่งได้แล้ว ตอนเธอเดินออกมาเธอก็รีบวิ่งหลบเข้ารกเข้าพงทันที เมื่อเธอเปิดเช็คของในกระเป๋าปรากฏว่าอาวุธที่เธอได้คือไม้แขวนเสื้อ…ไม้แขวนเสื้อ!!! ตอนเธอไปดูหนังเธอคิดว่าฝาหม้อของนานะฮาระนั้นงี่เง่ามากแล้ว พอมาเจอของที่งี่เง่ากว่าอย่างไม้แขวนเสื้อเธอก็เริ่มปรากฏอารมณ์หมดอาลัยขึ้นมาทันที
เมื่อสักครู่นี้เธอได้ยินเสียงปืนดังมาจากชายหาด!! เฟียตเอ๋ยวิ่งไปดูเร้ว ณัฐอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้ใช่ไหมล่ะ
เธอคิดถูกต้อง ณัฐอยู่ที่นั่นจริง ๆ
และจะไม่มีทางหนีไปไหนด้วย เพราะณัฐนอนหลับตลอดกาลอยู่ที่นั่นแล้ว
\"ณัฐ…\" เธอคราง \"ณัฐ…ณัฐ…ตื่นขึ้นมาสิ…ณัฐ…ฉันทำของกินที่เธอชอบไว้แล้วไง…เดี๋ยวฉันจะเอามาให้เธอกินนะ…\"
เฟียตหยิบข้าวกล่องออกมาจากกระเป๋าของเธอ
\"นี่ไง…ณัฐ…กินซะสิ…ฉันทำเต็มฝีมือเลยนะ…ณัฐ…ณัฐ!!!\"
แต่ที่เธอเห็นก็คือ ณัฐนอนสนิทแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงหน้าเธอ
\"ม่ายยยยย!!!!!!!!!!!!!\" เธอร้องลั่น น้ำตาไหลพราก หัวสมองมึนตึ้บ เธอลุกขึ้นยืน ความเศร้าเต็มอก เธอเดินไปข้างหน้า เห็นหน้าผา แล้วจึงกระโดดลงไป
ณัฐ…เธออยู่ตรงหน้าฉันแล้วใช่ไหม
ก้อนหินเบื้องล่างหน้าผาแดงฉานไปด้วยเลือด…
นักเรียนเลขที่ 13 ขวัญเรือน พลอยแสง
ตาย เหลือ 30 คน
19.32
หน้าผา…น้ำเชี่ยว…มืดสนิท…ความกลัวประดังประดา…เด็กหญิงจอยเดินเธอไร้ซึ่งทางเลือกในสถานการณ์อย่างนี้
ไม่อยากฆ่าเพื่อน
ไม่อยากถูกเพื่อนฆ่า
\"ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย…\" จอยร้องไห้
\"พวกเราไม่ใช่เพื่อนกันแล้วเหรอ…\" จอยยังสะอึกสะอื้น
\"ไม่มีใครช่วยเราได้เลยเหรอ\"
เธอนั่งลงตรงขอบหน้าผา ความทรงจำของความเป็นเพื่อนกันในชั้นเรียนเริ่มไหลพรูออกมา…ครั้งแรกที่เจอกัน…ค่ายพุทธบุตร…ค่ายกิจกรรม…เดินการกุศล…มิตรภาพของชั้นเรียนของพวกเราต้องมาหายไปในวันเดียวอย่างนี้เหรอ…
จอยกลั้นใจเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเขยิบตัวไปข้างหน้า…
เลขที่ 22 สุภิญญา แพ่งรักษ์
ตาย เหลือ 29 คน
19.45
\"ผ่าสิ…จะบ้าตาย…ใครคิดวะ แม่งพากูมาเล่นเกมส์ฉิบหายนี่\" รติสบถขณะนั่งพักบนพื้นหินแล้วตรวจเช็คของในกระเป๋า \"กูได้อะไรเป็นอาวุธวะเนี่ย…หา…มีดเรอะ! ซวยฉิบ! มีด กะอีแค่มีดนี่กูจะเอาไปทำอะไรใครได้วะเนี่ย\"
\"ไม่ลองก็ไม่รู้\"
รติเงยหน้าขึ้น ต้นเสียง เขายืนอยู่ตรงหน้า
\"อ้าว เฮ้ย ยังไม่ตายอีกเรอะ นั่งลงก่อนสิ\" รติเชิญ \"เป็นไงมั่งวะ มึงได้อะไร\"
รติเห็นเขาหยิบถุงย่ามของเขาขึ้นมา แล้วจึงหัวเราะ แล้วพูด \"วะ! มาเข้าค่ายยังอุตส่าห์เอาย่ามมาอีก มึงจะไม่ยอมให้ย่ามห่างตัวเลยรึไงวะ?\"
\"ก็เออน่ะสิ\" มันพูด \"เอ้า นี่ไง กูได้มา\"
\"ไหนวะ กูมองไม่ทัน\"
ฉัวะ!!!!!
รติเจ็บแปลบที่หน้าอก
\"เฮ้ย มึงทำอะไรกะกูวะเนี่ย!!!!\" เขาร้องเสียงหลง แล้วจึงก้มมองต้นตอของความเจ็บปวดของเขา ที่หน้าอก เขาเห็นแล้ว อาวุธของมันคนนั้นเป็นดาบอันใหญ่ ยาวประมาณเกือบครึ่งเมตร…หรืออาจจะมากกว่านั้นถ้านับส่วนที่ฝังอยู่ในหน้าอกของเขารวมไปด้วย \"เฮ้ยยยย!!!!! มึงทำอะไรกู!!!!!!! ทำไมมึงไม่ตอบ!!!!!!! เอามันออกไปนะเว้ยยยย!!!!!!!\"
\"ตามมึงขอ\" มันพูด แล้วดึงดาบออกจากหน้าอกของรติ เลือดสด ๆ พุ่งกระฉูด
รติไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไปแล้ว เขาล้มลง พลางคิดด้วยสติเลือนลางว่าทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเขา
นักเรียนเลขที่ 8 รติ ปราชญานุพร
ตาย เหลือ 28 คน
\'มัน\' หยิบมีดทหารของรติใส่ถุงย่ามของมัน
\"ขอบใจเว้ย\" มันพูด \"เพื่อนกู\"
20.05
\"โอ๊ยย…\" เมธครางเมื่อหมวยล้างแผลที่แก้มหน้าให้เขา
\"อะไรกัน เป็นลูกผู้ชาย แค่นี้ทำครางไปได้\" หมวยค้อน
เจออย่างนี้เข้าไป ลูกผู้ชายอย่างเมธถึงเจ็บแค่ไหนก็ต้องทนเพื่อไม่ให้เสียหน้าต่อสาวที่ชอบ…ไม่…ไม่ใช่หรอก…ไม่ใช่จริง ๆ นะ…เมธไม่ได้ชอบหมวยหรอก…ไม่…ไม่ใช่ร้อกกก…
ทั้งสองเงียบไป
20.28
\"เรื่องแบบนี้ไม่น่าเกิดขึ้นเลยนะ…\" หมวยพูดขึ้นจนได้
\"อืม…ใช่แล้ว\" เมธตอบบ้าง
\"เมธไปดู BR มาหรือยัง…ดูหนังน่ะ…\" หมวยถามขึ้น
\"ยังหรอก…อ่านแต่หนังสือการ์ตูน\" เมธตอบ
\"เหรอ…เราไปดูมาแล้วนะ…ช้อบชอบคิริยามะที่สุดเลย\"
\"ชอบไอ้คนบ้าปืนฆ่าคนเป็นว่าเล่นเนี่ยนะ\"
\"เมธน่ะไม่รู้อะไร คนที่เล่นเป็นคิริยามะนะเขาเท่ระเบิดดด… คาวาดะคุงก็เท่… มิมูระก็เท่… เท่ไปหมดเล้ยยยย….\" หมวยเข้าสู่โหมดโอเวอร์โหลดไปซะแล้ว…
\"เอ้า เอ้า เอาเถอะ… แต่นี่มันเรื่องจริงนะ…เรากำลังอยู่ใน BR จริง ๆ\" เมธทำเสียงเข้ม ประมาณว่าเก๊กเสียงหล่อสุดชีวิต
\"ต๊ายยย…หล่อตายแล้วย่ะ…ถ้าฐามาเห็นละก็…\"
ความเงียบ
20.46
\"ทำไมอาจารย์เอถึงเป็นอย่างนั้นไปได้\" เมธทำลายความเงียบ
\"นั่นสิ…อาจารย์ออกจะเป็นคนดีจะตาย\"
\"แต่อาจารย์…อาจารย์ฆ่าจ๋อมกับฐาหน้าตาเฉย…\" เมธเริ่มน้ำตาไหล \"อาจารย์ที่ฉันเคารพ…ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้…!!!\"
\"หาววว…\" หมวยหาวปากหวอ…น่ารักจัง…เฮ้ย…นายเมธ…นายจะคิดอย่างนั้นไม่ได้นะ คิดอย่างนั้นไม่ได้…ไม่ด๊ายยย…ไม่ด้ายยย
\"ง่วงนอนแล้วเหรอ…\" เมธออกปาก
\"อื้ม\" หมวยตอบพลางขยี้ตา \"เมื่อคืนเราจัดกระเป๋าถึงห้าทุ่มแน่ะ… ไม่นึกว่าต้องมาเจอแบบนี้นี่นา...\"
หมวยเผลอซบลงบนไหล่ของเมธ
\"อ๊ะ…\" หมวยร้อง หน้าแดง \"ข…ขอโทษนะ\"
\"โอ๊ะ…\" เมธตกใจไม่แพ้กัน และ…หน้าแดงเช่นกัน…ฮะฮุ้ยยย… \"ม…ไม่เป็นไร นอนไปเถอะ\"
\"ขอบคุณนะ\" หมวยยิ้ม ก่อนที่จะนอนหลับสนิท แล้วเมธก็หลับตามไปในเวลาไม่นาน…ถ้าที่นี่ไม่ใช่สนามรบ BR …มันคงเป็นที่ที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา…
16.53
\"โอ๊ยยย…อะไรว้า…\"
\"เฮ้ยยย… ที่ไหนวะเนี่ย\"
\"ป้า…ป้า…นี่มันเกิดอะไรขึ้น\"
ทุกคนทยอยกันตื่นขึ้น
\"เฮ้ยยย…คอกู…!!!\" ถิร้อง
\"อะไรวะถิ\" วสันต์ถามเมื่อเห็นเพื่อนเหวอ
\"คอกู…ปลอกคอ…มีปลอกคอสวมคอกูอยู่!!!\"
\"เฮ้ยยย…ของกูก็มี\" เจ้าร้อง
\"เราก็มี\" มัทร้องขึ้น
\"กรี๊ดดดดดดดด…..\" จอยกรี๊ดเสียงดังเมื่อรู้ว่ามีปลอกคอสวมคอตัวเองอยู่
\"จอย จอย เป็น \'ไรไป\" รติร้องพร้อมพุ่งเข้าไปปลอบจอย
\"เราฝันไปใช่มั้ยเนี่ย\" ส้มร้องลั่น
เมื่อทุกคนหายตกใจจากปลอกคอ และเริ่มตั้งสติได้ ก็เริ่มมองดูรอบ ๆ ตัว
\"นี่มันห้องเรียนนี่\" ปลั๊กพูดขึ้น
ทุกคนยังไม่ทันหายตกใจ เสียงใบพัดลั่นกระหึ่มก็ดังมาจากข้างนอกหน้าต่าง
เด็กนักเรียน ม.3/1 ซึ่งอยู่ในอาการตื่นตะลึงพากันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังหน้าต่าง เกตน์แหวกม่านที่บังทัศนียภาพจากข้างนอกเอาไว้เผยเป็นช่องทางให้แสงไฟจากเฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่สาดส่องต้องสายตาของบรรดาเด็ก ๆ ทุกคนจนต้องยกมือป้อง
17.15
อาจารย์เอเดินลงจากเฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่ ทหารไทยต่างยกมือขึ้นเป็นเชิงทำความเคารพอาจารย์ อาจารย์เอเดินเข้ามาในอาคารเรียนเก่าที่นักเรียนของเขาอยู่ในนั้น
อาจารย์เอเปิดประตู
17.17
\"อ…อาจารย์เอ!\" นักเรียนทั้งห้องร้อง
\"อื้ม\" อาจารย์พูดในลำคอ
อาจารย์เอเดินตรงเข้ามายังโต๊ะอาจารย์ด้านหน้า ยกสองมือขึ้นมาท้าวบนโต๊ะ \"นั่งได้\" อาจารย์เอพูด
นักเรียนยังไม่นั่งลง
17.18
ทหารนายหนึ่งออกคำสั่งเสียงแข็ง \"นั่ง!!!!!\"
นักเรียนทุกคนเมื่อเจอคำสั่งทหารแบบนี้ ด้วยประสบการณ์การเข้าค่ายธนะรัชต์ก็รู้ได้ทันทีว่าต้องปฏิบัติตามคำสั่ง
\"สวัสดี นักเรียน\" อาจารย์เอพูด
17.20
\"สวัสดี…นักเรียนนนน…\" อาจารย์เอพูดเสียงเข้ม
\"น…นักเรียนนน…เคารพพพ\" ปลั๊กพูดขึ้น เมื่อรู้สึกถึงลางไม่ดี
\"สวัสดีครับ/ค่ะ…\" เด็ก ๆ ทุกคนพูดพร้อมยกมือไหว้แบบสั่น ๆ แกมงง ๆ พร้อมกัน
\"วันนี้เราจะเรียนเรื่องนี้\" อาจารย์เอพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเดินไปหยิบชอล์กมาเขียนบนกระดานดำ
BATTLE ROYALE
ทันทีที่อาจารย์เขียนจบตัว E ก็มีเสียงดังขึ้นในห้อง เป็นเสียงที่ยากจะบอกได้ว่าเป็นเสียงอะไร เสียงกรีดร้อง พูดคุย ตะโกน สารพัดผสมกันไปหมด
\"เงียบ!\" อาจารย์เอตวาดเสียงเข้ม \"ทีหลังอย่าส่งเสียงอีก! อ้อ แล้วก็อย่าคุยกันด้วย\" อาจารย์เอตวาดวลีสุดท้ายใส่กลุ่มหมวยที่กำลังเมาท์แหลกหลังจากเห็น BATTLE ROYALE บนกระดาน \"เข้าใจไหม!\"
เงียบทันที
\"เอ้า พวกเธอรู้อะไรเกี่ยวกับ Battle Royale บ้าง\" อาจารย์เอถาม \"เลขที่….. 38 นิลเนตร!\"
\"อ๊ะ…ค่ะ\" เนตรลุกขึ้นยืนทันที เหงื่อออกท่วมตัว \"ป…เป็นภาพยนตร์ญี่ปุ่นที่กำลังทำเงินในบ้านเราขณะนี้ค่ะ\"
\"พอทน…นั่งลง!\" อาจารย์เอพูด \"แต่ก็ยังไม่ถูกต้องทีเดียวนัก มีใครจะเพิ่มเติมอีกไหม\"
ไม่มีใครยกมือ
\"ไม่มีรึ? หึ งั้นครูจะเรียกชื่อนะ\"
นักเรียนทุกคนเงียบสนิท ไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมา
\"เลขที่ 10 ศุภณัฐ!\"
\"เป็นกฎหมายที่รัฐบาลออกมาเพื่อปราบปรามเหล่าวัยรุ่นที่ประพฤติตัวไม่อยู่กับร่องกับรอยโดยคัดเลือกนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่สามจำนวนหนึ่งห้องเรียนไปปล่อยเกาะซึ่งจะมีการมอบอาวุธให้คนละชิ้นซึ่งจะแตกต่างกันไปมีตั้งแต่รุนแรงอย่างช็อตกันไปจนถึงทำอะไรไม่ได้อย่างฝาหม้อและเพื่อไม่ให้ผู้เข้าร่วมโปรแกรมหนีออกจากโปรแกรมไปได้จะมีการคล้องปลอกคอที่พร้อมจะระเบิดได้ทุกเมื่อเมื่อผู้เข้าร่วมโปรแกรมทำอะไรไม่อยู่กับร่องกับรอยและเช่นเดียวกันเพื่อไม่ให้เกิดการหลบซ่อนตัวจนไม่เกิดการต่อสู้อย่างถึงที่สุดกันขึ้นจะมีการกำหนดเขตต้องห้ามที่จะเปลี่ยนไปในทุกทุกชั่วโมงซึ่งหากผู้เข้าร่วมกิจกรรมคนใดเข้าไปอยู้ในเขตต้องห้ามนั้นปลอกคอจะระเบิดทันทีและหากออกนอกสถานที่ปลอกคอก็จะระเบิดด้วยเมื่อเวลาผ่านไปครบสามวันหากเหลือผู้รอดตายเพียงคนเดียวเขาคนนั้นจะเป็นผู้ชนะและจะได้รับเงินรางวัลพร้อมกับเกียรติยศกลับบ้านไปแต่หากเมื่อครบสามวันแล้วยังไม่เหลือคนเดียวอีกละก็ปลอกคอทุกอันจะระเบิดทันที ครับผม!!!\"
ณัฐพูดรัวเร็วแทบฟังไม่ทันจนทุกคนในชั้นอึ้ง
\"ถูกต้อง! ดีมาก นั่งลงได้\"
17.30
\"เกี่ยวกับกฎการละเล่นในครั้งนี้ ศุภณัฐก็ได้อธิบายไปจนหมดแล้ว มีใครมีคำถามอยากจะถามไหม\"
18.02
หลังจากห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบเป็นเวลาเนิ่นนาน อาจารย์เอและทหารยังคงอยู่กับที่ด้วยความอดทน จนกระทั่งปรินซ์ยกมือขึ้น
\"เป็นความจริงหรือเปล่าคะคุณครู…ที่พวกเราต้องมาฆ่ากันอย่างนั้นน่ะค่ะ\"
\"จริงจ้ะ\" อาจารย์เอตอบเหมือนเรื่องปกติ
\"พวกเราถูกคัดเลือกมายังไงครับ\" รติถาม
\"ครูเป็นคนเลือกเองโดยตรงเลย\" อาจารย์เอตอบ
\"แล้วมีวิธีอื่นที่พวกหนูจะรอดไปจากเกมส์นี้ไหมคะ\" จอยถามขึ้น
\"ไม่มี\" อาจารย์เอตอบ
\"ที่นี่ที่ไหนคะ\" แน็ทถามขึ้น
\"เกาะ อยู่ไม่ไกลจากค่ายธนะรัชต์เท่าไหร่\" อาจารย์เอตอบ
\"อาจารย์คะ หนูไม่เชื่อหรอก มันจะเป็นความจริงไปได้ยังไงกัน เรื่องแบบนี้น่ะมีแต่ในหนังเท่านั้นแหละ\" จ๋อมพูดขึ้นอย่างไม่กลัวทหาร
\"ท่าทางพวกเธอจะไม่เชื่อกันนะ\" อาจารย์เออ่านสีหน้าของนักเรียนออก \"ไม่เป็นไร เอ้า เอาเข้ามาได้แล้ว\" อาจารย์เอพูดกับทหารที่ยืนอยู่นอกห้องเรียน
18.08
ถุงสีดำขนาดยาวประมาณเกือบสองเมตรวางอยู่บนรถเข็นที่เหมือนกับเตียงเลื่อนโรงพยาบาลถูกเข็นเข้ามาในห้องเรียนเก่าคร่ำคร่านี้
นักเรียนกว่าครึ่งห้องที่ไปดู Battle Royale มาแล้วต่างพากันเอามือปิดหน้าด้วยความหวาดกลัวเพราะรู้อยู่แล้วว่าในถุงนั้นมีอะไรอยู่
\"อาจารย์บีไม่ค่อยเห็นด้วยที่จะให้พวกเธอมาเล่นเกมส์นี้\" อาจารย์เอพูดพลางรูดซิป
\"กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" นักเรียนหญิงหลายคนร้องขึ้น
อาจารย์บี!!! อาจารย์บีนอนอยู่ในนั้น ดวงตาของอาจารย์หายไปหนึ่งข้าง ตรงส่วนที่ควรจะเป็นหน้าผากกลับกลายเป็นรอยยุบขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยเลือด อาจารย์บี…ตายสนิท
เด็กนักเรียนหญิงหลายคนกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียงชนิดที่เสียงบนอัฒจันทร์ตอนที่เชียร์วอลเลย์ห้องไม่มีทางเทียบได้ นักเรียนชายหลายคนก็ออกอาการเหวอออกมาอย่างเห็นได้ชัด
\"ไม่ต้องตกใจไป ไม่ต้องตกใจไป\" อาจารย์เอยกมือขึ้นเป็นทีปราม \"นี่เป็นเพียงตัวอย่างของผู้ใหญ่ที่ใช้ไม่ได้เท่านั้น พวกเธอก็ต้องพยายามเข้า จะได้ไม่โตขึ้นเป็นผู้ใหญ่แบบนี้\"
18.15
ต๊ะละแลด ต๊ะละแลด ต๊ะละแลด แต๊นแต่น
โทรศัพท์ของอาจารย์เอดังขึ้น
\"พวกเธออยู่กันเงียบ ๆ ก่อน ครูจะพูดโทรศัพท์แป๊บนึง…สวัสดีครับ…อ้าว…จุน(ลูกสาวอาจารย์)เองหรอกเหรอ…เป็นไงบ้าง…แม่ป่วยเหรอ…ทำงานอยู่ อีกสามวันกลับ…พอแค่นี้นะ…บายจ้ะ แกร็ก บอกแล้วไงว่าอย่าคุย!!!!\"
อาจารย์เอหยิบมีดขึ้นมาขว้างตรงไปยังหน้าผากจ๋อม มีดแทงเข้าตรงหน้าผากพอดี เธอยืนเซอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อน ๆ ใกล้ ๆ ต่างผวากันเป็นแถบ เธอล้มลง และสิ้นใจตาย
\"หวาาาาา…….\"
\"กรี๊ดดดดดด…….\"
นักเรียนทุกคนตกใจมากที่เพื่อนของตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างนี้ อาจารย์เอเดินเข้ามาหาร่างไร้ลมหายใจของจ๋อม \"ที่จริงครูไม่น่าทำอย่างนี้เลยนะ เขาไม่อนุญาติ\" ก่อนที่จะหยิบมีดออกจากหน้าผากจ๋อม
นักเรียนเลขที่ 32 ภิณิสาข์ วิชิตวัฒนะวงศ์
ตาย เหลือ 43 คน
\"เฮ้ยยย…มึงฆ่าเพื่อนกู….\" ฐาร้องขึ้น เขาวิ่งตรงเข้าไปหมายจะต่อยหน้าอาจารย์เอให้ล้มลงไปตรงนั้นเลย แต่ทหารสองนายล็อกแขนเขาไว้ก่อนที่เขาจะทันวิ่งเข้าไปถึงตัวอาจารย์
\"ครูไม่อยากทำอย่างนี้เลย\" อาจารย์เอพูดขึ้น แล้วหยิบอะไรคล้าย ๆ รีโมทออกมาจากกระเป๋า แล้วชี้ไปยังคอฐา ก่อนที่จะกดปุ่ม
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
\"เฮ้ย เกิดอะไรขึ้น\" ฐาร้องอย่างกระวนกระวาย
\"เธอก็ไม่น่าทำอย่างนี้ด้วย\"
ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด
\"ไอ้เจ้า ช่วยกูด้วย ไอ้เมธ ไอ้เกียรติ ไอ้ถิ โบ้ รติ ใครก็ได้\" ฐาวิ่งไปรอบห้อง แต่ด้วยความรู้สึกที่มีทุกคนก็ผลักถาออกไปด้วยความเศร้าและความกลัวอย่างช่วยไม่ได้จริง ๆ
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
\"ช่วยยยกูด้วยยยย…..\" ฐาร้องเสียงดังเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิต
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
ตูมมมม…… ซ่าาาา…….
เลือดของฐาสาดกระจายใส่หน้าเมธ เขายืนนิ่งเหมือนหุ่นปั้น คอของฐาเป็นรูโหว่เห็นได้ชัด แล้วเขาก็ล้มลงไป
\"ฐาาาา…\" เมธร้องลั่น
นักเรียนเลขที่ 2 ฐาปกรณ์ สาระสัย
ตาย เหลือ 42 คน
18.39
เมธทรุดเข่าลงข้าง ๆ ฐา เขาร้องไห้ออกมา \"ฐา…\" ฐาเป็นเพื่อนที่ดีของเขา ทำไม ฐาไม่น่ามาตายอย่างนี้เลย เมธซบหน้าลงบนตัวฐา
\"ฮือ…ฐา…ไม่น่าเลย….ฮือฮือฮือ…ทำไมนาย…\" เมธร้องไห้อย่างเศร้าเกินบรรยาย
\"จริง ๆ ครูไม่อยากทำหรอกนะ แต่ช่วยไม่ได้ ความปลอดภัยของครูต้องมาก่อน\" อาจารย์เอพูดพลางเก็บรีโมทลงกระเป๋า \"เอ้า เตรียมรับของกันได้แล้ว เอาเข้ามาซิ\"
18.41
ทหารสองนายเข็นรถเข็นคันใหญ่ที่เต็มไปด้วยเป้ทหารเข้ามาในห้องเรียน
\"ในนี้จะมีขนมปัง 2 ก้อน อาจจะไม่มากพอที่เธอจะกิน 3 วัน 2 คืน เธอก็ไปเอามาจากเพื่อนที่ออกจากเกมส์ไปแล้วละกันนะ\" อาจารย์เอสาธิตโดยหยิบเป้ตัวอย่างขึ้นมาวางบนโต๊ะ \"แล้วก็น้ำ 1 ขวด ถ้าไม่พอก็ทำเหมือนขนมปังละกัน แผนที่…เข็มทิศ…ปากกาให้อันนึง…ของใช้เล็กน้อย แล้วก็อาวุธ ขึ้นอยู่กับดวงว่าพวกเธอจะได้อะไร อย่างเช่น…เป้ใบนี้มี…มีดพก เอ้า เอาล่ะนะ
\"เลขที่ 1…วันทชัย สุริยาอมรชัย\"
แก๊ปตัวสั่น เขาหยิบเป้ของเขาด้วยท่าทางตื่น ๆ
\"ขานด้วย!!!!\" อาจารย์เอตะโกน
\"ค…คร้าบบ\" แก๊ปคราง แล้ววิ่งไปข้างหน้า ทหารโยนเป้ให้เขา แก๊ปยืนมองเข้ามาในห้องเรียน…ทำไมต้องเป็นแบบนี้นะ…
\"รีบไปซิ!!!!\" ทหารนายหนึ่งตะโกน
\"คร้าบบบบบ!!!\" แก๊ปร้องลั่นแล้ววิ่งออกไป
\"จริงสิ ครูลืมบอกไป พวกเธอรีบไปเร็ว ๆ จะดีกว่านะ เพราะพอทุ่มสิบห้าปุ๊บ ที่นี่ก็จะกลายเป็นเขตต้องห้ามทันที อยู่ในเขตต้องห้ามจะเป็นยังไงเธอรู้แล้วนี่ เอ้า…ฐาปกรณ์ออกจากเกมส์ไปแล้วสินะ…\" อาจารย์เอหยุดดูรายชื่อไปครู่หนึ่ง
\"เลขที่ 3 …นนทภัทร พูลศิริ!!!\"
\"คร้าบ\" เบรฟขานดังด้วยหน้าตื่น เขารีบหยิบกระเป๋า รับเป้ แล้ววิ่งออกไปทันที
\"เลขที่ 4 …สุเมธ อินสุข\"
เมธทำท่าเหมือนไม่ลุก เขารู้สึกแค้นใจอาจารย์เอมาก…อาจารย์เอที่เขาเคยนับถือ…
\"เลขที่ 4 …สุเมธ อินสุข!!!\"
เมธเงยหน้าขึ้นมองหน้าอาจารย์เออย่างเคียดแค้น
\"ทำไม มีปัญหาหรือไง\"
\"มีสิครับ\" เมธพูดอย่างทนไม่ได้
\"ไอ้เด็กนี่!!!\" ทหารนายหนึ่งชักปืนทำท่าจะยิงเมธ
\"ใจเย็นศรราม ใจเย็น\" อาจารย์เอพูด \"เราฆ่าไปสองคนแล้ว เดี๋ยวเบื้องบนจะไม่พอใจ ให้เจ้านี่ออกไปเป็นคนท้าย ๆ ให้มันได้คิดทบทวนตัวเองสักพักจะดีกว่า\"
\"แต่ว่า…\" ศรรามยังตื๊อ
\"เลขที่ 5 …เกียรติศักดิ์ อัศวพร\"
เกียรติลุกขึ้น เขาหยิบกระเป๋าแล้ววิ่งอย่างเร็ว รับเป้อย่างแม่น ก่อนจะร้องเข้ามาในห้องว่า \"ฉันจะไม่ตาย!!!\" แล้ววิ่งไป
\"น่าชื่นชม น่าชื่นชม เอ้า ต่อไป เลขที่ 6 …ปภพ เหมือนเผ่าพงษ์!!!\"
เจ้าลุกขึ้นช้า ๆ เขาถอดแว่นออกแล้วขว้างทิ้ง ระหว่างที่เขาเดินช้า ๆ ตรงไปหาอาจารย์เอเขาก็จัดผมใหม่ แปลกมาก! เจ้าดูน่ากลัวขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ!
\"เอาไป!\" พลทหารศรรามพูดขณะที่โยนเป้ให้เจ้า
\"ขอบใจว่ะ\" เจ้าเย้ยกับศรราม
\"เด็กนี่!!!\" ศรรามโมโห
\"ใจเย็น ๆ พลทหาร\" อาจารย์เอตะโกน \"หน้าอย่างนายที่มันน่ารอดนะ ปภพ\"
\"อาจารย์ก็ดูแลตัวเองด้วยละกัน\" เจ้าพูดก่อนที่จะสะบัดตัวเดินออกไปจากห้อง
\"ไอ้นี่มันไปหัดฟอร์มมาจากไหน\" อาจารย์เอพูดพลางหัวเราะ \"เอ้า ต่อไป…\"
19.01
\"เลขที่ 35 …สุกานดา สิทธิอนันตวงศ์\"
ปลั๊กหยิบเป้ด้วยท่าทางตื่น ๆ ตอนนี้เหลือคนอยู่ในห้องแค่สิบคน เมธยังคงอยู่
อาจารย์เอพูดกับเมธ
\"อยากออกไปหรือยัง\" อาจารย์เอถาม
เมธยังคงไม่พูดอะไร แต่ก็ลุกขึ้นยืน
\"อ้าาา… ดีมาก ศรราม! หยิบเป้ให้ไป้เปี๊ยกนี่หน่อยซิ\"
พลทหารศรรามหยิบเป้ให้เมธ \"น้ำหน้าอย่างแกน่าจะไปตายซะว่ะ\" ศรรามเย้ยใส่หน้าเมธ
เมธเดินออกมาจากห้อง เขายังรู้สึกงง ๆ อยู่ อาจารย์เอเป็นอาจารย์ที่เขาเคารพรักมาก แต่ทำไม…ทำไมอาจารย์ถึงทำอย่างนี้…อาจารย์ฆ่าเพื่อนของเขาถึงสองคนอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร…ไม่ยอมหรอก…เขาไม่ยอมเด็ดขาด เขาจะไม่ฆ่าเพื่อน เขาจะรวบรวมเพื่อน ๆ ทุกคนมาต่อต้านพวกบ้านี่ให้ได้ ทุกคนน่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร
19.05
หมวยกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามลานโล่งหน้าโรงเรียน…เพื่อนของเธอออกมากันหมดตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอ…ทำไมไม่รวมกลุ่มกันเหมือนทุกทีล่ะ…
เธอมองไปรอบ ๆ … มืดแล้ว … มันน่ากลัวขึ้นเรื่อย ๆ … ได้แต่หวังว่าเธอกับเพื่อน ๆ จะช่วยกันหาทางรอดได้… อยู่ไหนกันนะ … วิ … ปิง … เกษร … ทุก ๆ คน
ยังไม่มีจุดหมาย เธอเดินเข้าพงใกล้ ๆ ไป … ! … เธอได้ยินเสียง!
\"ไม่นะ … ไม่นะ … อย่านะ!!!\"
หมวยใจคอไม่ดี…แต่ต้นเสียงอยู่ใกล้เธอมาก ๆ … ข้าง ๆ นี้เอง …
เธอหันไปดู … แหวกพงพุ่มไม้ออกเป็นช่องพอมองเห็น… เฮ้! นั่นปิงนี่นา
เฉวาะ…ฉูด…
เลือดแดง ๆ สาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ…หมวยมองเห็นเต็มตา…เพื่อนของเธอคนหนึ่งถูกฆ่าต่อหน้า…ไผ่…คอของเธอมีรอยแดงเป็นทางยาว…
นักเรียนเลขที่ 33 มนธีรา วิโรจน์ศิรศักดิ์
ตาย เหลือ 41 คน
แซก
\"นั่นใคร?\" คนที่ฆ่าไผ่ไปเมื่อกี้พูดขึ้น
…ไม่จริง…หมวยจำเสียงนั่นได้…ปิง…เพื่อนของเธอ…ไม่…ไม่จริง…
เธอหันหลังกลับ แล้ววิ่งหนี
…เชื่อใจใครไม่ได้อีกแล้วเหรอ?…
19.08
เมธออกมาถึงหน้าตัวอาคารโรงเรียนแล้ว ไม่น่าเชื่อที่บนเกาะใกล้ ๆ ค่ายธนะรัชต์ยังจะมีเกาะที่เหมือนกับในเรื่อง BR แบบนี้อยู่ด้วย ถ้าเป็นในหนังสือการ์ตูน ต้องมีไอ้อ้วนอาคามัตสึไล่ยิงคนอยู่แถวนี้สินะ
ใครน่ะ? นอนอยู่นั่น?
เมธกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปดูคนที่นอนอยู่ตรงหน้าโรงเรียน
เกษร!!! หน้าไม้ปักคอ!!! ตายสนิท!!!
ทำไมกัน ก็พวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ
ฟิ้ววว!!!
แปล๊บ!!!
\"โอ๊ยย!!!\" เมธร้องออกมา อะไรแหลม ๆ ถากแก้มเขาไป…ปักอยู่ที่พื้นตรงหน้า ลูกดอกหน้าไม้! อะไรกัน! เมธหันไปมองข้างหลัง
แก๊ปยืนอยู่บนกันสาด มือของเขาถือหน้าไม้
\"แก๊ปปป!!!!\" เมธร้อง \"ทำไมนาย!!!\"
\"ท…ทุกคนจะฆ่าฉัน\" แก๊บครางเบา ๆ แต่เมธได้ยิน \"ทุกคนจะฆ่าฉัน…ทุกคนต้องฆ่าฉันแน่ ๆ…ก็…ไม่รู้ล่ะ…แต่เขาต้องฆ่าฉันแน่ ๆ\"
\"แก๊ป เป็นอะไรไป พวกเราเป็นเพื่อนกันนะ\"
\"ถ้าจะไม่ตาย\" แก๊ปยังครางต่อ \"ก็ต้อง…ฆ่า!!!\"
แก๊ปยิงลูกดอกหน้าไม้มาอีก เมธหลบเกือบไม่ทัน
\"แก๊ป ทำไมทำงี้\" เมธร้องหลังจากตั้งตัวได้ \"ไม่มีใครฆ่านายหรอก พวกเราเป็นเพื่อนกันนี่\"
\"ไม่…ไม่จริงหรอก\" แก๊ปพูดขึ้น น้ำตาเขาไหลพราก \"ก็…เมื่อกี้…เมื่อกี้…ฉันเห็น…ตรงพงหญ้าโน่นไอ้เจ้าเพิ่งจะฆ่าตติยาไป…แล้ว…แล้ว…อีปิงก็ฆ่าไผ่ไปแล้ว พวกมันต้องฆ่าชั้นแน่ ๆ …ฉันต้องฆ่า!!!!\"
นักเรียนเลขที่ 12 เกษร สิญญานันท์
เลขที่ 17 ตติยา กำแหงเดชพล
ตาย เหลือ 39 คน
\"แก๊ป…ช่วยไม่ได้แล้ว\" เมธหยิบลูกดอกที่ยิงเฉียดเขาไปเมื่อกี้นี้ขว้างใส่แก๊ป
ฉึกกก!!!
\"อ๊ากกก!!!!\" แก๊ปร้อง ลูกดอกแทงเข้าตรงไหล่แก๊ป เขากลิ้งตกลงมาจากกันสาดสูงสองเมตร ไหล่เดาะ แต่ไม่ถึงชีวิต
\"ข…ขอโทษนะแก๊ป\" เมธเดินเข้าไปใกล้
\"ต้องฆ่าาาา!!!!\" แก๊ปร้องลั่นพลางเล็งหน้าไม้มาทางเมธ
เมธหลบด้วยความตกใจ เขาตกลงไปตามไหล่เนินข้างโรงเรียนไปกองอยู่บนพื้น
\"โอยย..\" เขาคราง \"แก๊ป…ไปซะแล้ว…ตะกี้มันว่าไงนะ…ตติยากับไผ่ตายแล้วเหรอ…ไม่…ไม่หรอก…พวกเราเป็นเพื่อนกันทั้งนั้น\"
มือข้างหนึ่งตะปบลงบนไหล่ขวาของเมธ
\"หวาาาา!!!\" เมธสะดุ้งก่อนจะหันไปทางเจ้าของสัมผัสที่วางลงบรไหล่ของเขา \"ม…หมวย!\" เมธร้องเมื่อเห็นว่าเจ้าของมือเป็นใคร
\"มากับเราหน่อย\" หมวยพูดแล้วลากเมธไปตามทาง
19.14
ที่หน้าโรงเรียน อภิษฎา กนกอร ณัฐพรรณ สามคนเกาะกลุ่มอยู่ริมฝาโรงเรียน
\"พวกเราเป็นเพื่อนกันใช่มั้ย\" กนกอรพูดขึ้น
\"ใช่\" ณัฐพรรณตอบ
\"พวกเราไม่ฆ่ากันใช่มั้ย\" อภิษฎาพูดตาม
\"ใช่\" กนกอรพูด พวกเธอเริ่มน้ำตาไหล
\"จนวันตาย…\" ณัฐพรรณพูดทั้งน้ำตา
\"จนวันตาย…\" ทั้งสามคนพูดพร้อมกัน
นาฬิกาชี้เวลาที่ 19.15
เสียงระเบิดดังขึ้น
นักเรียนเลขที่ 23 อภิษฎา ขาวสุทธิ์
เลขที่ 25 กนกอร อาณัติภูเขียว
เลขที่ 29 ณัฐพรรณ สิริกวินกอบกุล
ตาย เหลือ 36 คน
\"แก๊ป…แก๊ป…\"
\"หา…\" แก๊ปสะลึมสะลือลืมตาขึ้น ตะกี้เขาสลบไปรึ
\"แก๊ป…ไม่เป็นไรใช่มั้ย\"
แก๊ปลืมตา เขามองเห็นแล้ว…ตาว…ตาวนั่นเอง ในมือของตาวมีธนูอยู่
\"ไม่นะ…อย่าฆ่าฉันนะ!!!\" แก๊ปร้องลั่นพลางเล็งหน้าไม้ไปทางตาว
\"แก๊ป!!! ไม่!!! ฉัน!!!\"
\"อย่าฆ่าฉันนะ!!!!!!!!!!!\" แก๊ปแหกปากลั่นเล็งหน้าไม้พร้อมยิงใส่ตาว ด้วยความตกใจตาวจึงเผลอยิงธนูใส่แก๊ปด้วยความกลัว
ฉึกกก!!!
แก๊ปล้มลง มีเลือดไหลออกมาจากหน้าอกแก๊ป แต่เขาไม่ร้องสักแอะ
\"ไม่…ไม่นะ…ฉันจะมาชวนไปช่วยกันหาทางรอดแท้ ๆ…แล้วฉันจะทำยังไงละ\" ตาวคราง
\"ก็ตายซะสิ\"
ตาวหันหลังกลับไปทางต้นเสียง ของแข็งแหลมยาวปาดวาบที่ลำคอของเธอ ในสติสัมปชัญญะสุดท้ายเธอมองเห็นว่า นั่นคือปิง เพื่อนของเธอ
นักเรียนเลขที่ 1 วันทชัย สุริยาอมรชัย
เลขที่ 34 วรางคณา อมรธนกิจกุล
ตาย เหลือ 34 คน
19.38
ชายหาด
ทุกคนน่าจะรู้ว่าทุกคนเคยมาเล่นน้ำทะเลไม่ไกลจากที่นี่…ทุกคน
ทุกคนมาเข้าค่าย…ทุกคนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน…ทุกคนเป็นเพื่อนกัน
แต่ตอนนี้…ทุกคนกำลังจะฆ่ากันอย่างนั้นหรือ…
ณัฐ มัท เกตน์ ถืออาวุธในมือ ยืนล้อมเจ้าอยู่ริมชายหาด
\"นายฆ่าตติยาไปแล้วสินะ\" มัทพูด ในขณะที่จ่อดาบที่ต้นคอเจ้า
\"ใช่มั้ง\" เจ้าตอบ \"แล้วจะทำไม ถ้าไม่ฆ่า ก็ไม่รอด ก็ฆ่าซะ ตรรกะง่าย ๆ\"
\"นายฆ่าเพื่อนได้ง่าย ๆ อย่างนั้นเชียวเหรอ!\" ณัฐร้องลั่นพลางจ่อหมัดที่คางเจ้า
\"เราไม่อยากทำอย่างนี้นะ เจ้า\" เกตน์พูดพลางจ่อปืนกลที่อกเจ้า \"แต่ถ้านายคิดจะฆ่าเพื่อนของพวกเราจริง ๆ ละก็ พวกเราก็คงไม่มีทางเลือก\"
\"ไม่มีทางเลือก?\" เจ้าหัวเราะ \"ใช่สิ ไม่มีทางเลือก เราก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกัน … เอาสิ จะยิงก็ยิงเลยสิ เธอไม่มีทางเลือกแล้วนี่\"
\"อย่านึกว่าฉันไม่กล้านะ!!!\" เกตน์ขู่ \"เสียดาย อุตส่าห์เห็นว่าเป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ แต่นายกลับคิดฆ่าเพื่อนอย่างนี้ ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะ!!!\"
เจ้าปัดมือเกตน์แล้วหยิบปืนกลของเกตน์มาไว้ในมือ ในขณะที่เอี้ยวตัวหลบคมดาบของมัทมือของเขาก็ลั่นไกปืนอย่างรวดเร็วยิงเข้าที่ตัวของมัทในทันที เกตน์กับณัฐพยายามวิ่งหนีแต่ก็ไม่พ้นวิถีกระสุนของเจ้า เจ้ายิงไปที่หลังของเกตน์และมัทอย่างไม่ปราณี
สามคนตายสนิท
นักเรียนเลขที่ 10 ศุภณัฐ รักพันธุ์
เลขที่ 26 กันยารัตน์ สาระทัศนานันท์
เลขที่ 27 เกตน์สิรี มณีรัตน์
ตาย เหลือ 31 คน
\"น่าเสียดาย…\" เจ้าร้องพลางเก็บอาวุธจากเพื่อน ๆ ของเขา \"ดาบ…ระเบิด…ปืนกล…เจ๋ง…ถ้ารวมปืนกลของเราด้วยก็เยี่ยมไปเลย…หึหึหึ\"
เจ้าเดินอย่างเงียบเชียบออกมาจากชายหาด ที่ซึ่งเพื่อนของเขานอนตายกันอยู่
19.50
เฟียตเดินตามหาณัฐมาชั่วโมงหนึ่งได้แล้ว ตอนเธอเดินออกมาเธอก็รีบวิ่งหลบเข้ารกเข้าพงทันที เมื่อเธอเปิดเช็คของในกระเป๋าปรากฏว่าอาวุธที่เธอได้คือไม้แขวนเสื้อ…ไม้แขวนเสื้อ!!! ตอนเธอไปดูหนังเธอคิดว่าฝาหม้อของนานะฮาระนั้นงี่เง่ามากแล้ว พอมาเจอของที่งี่เง่ากว่าอย่างไม้แขวนเสื้อเธอก็เริ่มปรากฏอารมณ์หมดอาลัยขึ้นมาทันที
เมื่อสักครู่นี้เธอได้ยินเสียงปืนดังมาจากชายหาด!! เฟียตเอ๋ยวิ่งไปดูเร้ว ณัฐอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้ใช่ไหมล่ะ
เธอคิดถูกต้อง ณัฐอยู่ที่นั่นจริง ๆ
และจะไม่มีทางหนีไปไหนด้วย เพราะณัฐนอนหลับตลอดกาลอยู่ที่นั่นแล้ว
\"ณัฐ…\" เธอคราง \"ณัฐ…ณัฐ…ตื่นขึ้นมาสิ…ณัฐ…ฉันทำของกินที่เธอชอบไว้แล้วไง…เดี๋ยวฉันจะเอามาให้เธอกินนะ…\"
เฟียตหยิบข้าวกล่องออกมาจากกระเป๋าของเธอ
\"นี่ไง…ณัฐ…กินซะสิ…ฉันทำเต็มฝีมือเลยนะ…ณัฐ…ณัฐ!!!\"
แต่ที่เธอเห็นก็คือ ณัฐนอนสนิทแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงหน้าเธอ
\"ม่ายยยยย!!!!!!!!!!!!!\" เธอร้องลั่น น้ำตาไหลพราก หัวสมองมึนตึ้บ เธอลุกขึ้นยืน ความเศร้าเต็มอก เธอเดินไปข้างหน้า เห็นหน้าผา แล้วจึงกระโดดลงไป
ณัฐ…เธออยู่ตรงหน้าฉันแล้วใช่ไหม
ก้อนหินเบื้องล่างหน้าผาแดงฉานไปด้วยเลือด…
นักเรียนเลขที่ 13 ขวัญเรือน พลอยแสง
ตาย เหลือ 30 คน
19.32
หน้าผา…น้ำเชี่ยว…มืดสนิท…ความกลัวประดังประดา…เด็กหญิงจอยเดินเธอไร้ซึ่งทางเลือกในสถานการณ์อย่างนี้
ไม่อยากฆ่าเพื่อน
ไม่อยากถูกเพื่อนฆ่า
\"ทำไมเรื่องแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับเราด้วย…\" จอยร้องไห้
\"พวกเราไม่ใช่เพื่อนกันแล้วเหรอ…\" จอยยังสะอึกสะอื้น
\"ไม่มีใครช่วยเราได้เลยเหรอ\"
เธอนั่งลงตรงขอบหน้าผา ความทรงจำของความเป็นเพื่อนกันในชั้นเรียนเริ่มไหลพรูออกมา…ครั้งแรกที่เจอกัน…ค่ายพุทธบุตร…ค่ายกิจกรรม…เดินการกุศล…มิตรภาพของชั้นเรียนของพวกเราต้องมาหายไปในวันเดียวอย่างนี้เหรอ…
จอยกลั้นใจเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเขยิบตัวไปข้างหน้า…
เลขที่ 22 สุภิญญา แพ่งรักษ์
ตาย เหลือ 29 คน
19.45
\"ผ่าสิ…จะบ้าตาย…ใครคิดวะ แม่งพากูมาเล่นเกมส์ฉิบหายนี่\" รติสบถขณะนั่งพักบนพื้นหินแล้วตรวจเช็คของในกระเป๋า \"กูได้อะไรเป็นอาวุธวะเนี่ย…หา…มีดเรอะ! ซวยฉิบ! มีด กะอีแค่มีดนี่กูจะเอาไปทำอะไรใครได้วะเนี่ย\"
\"ไม่ลองก็ไม่รู้\"
รติเงยหน้าขึ้น ต้นเสียง เขายืนอยู่ตรงหน้า
\"อ้าว เฮ้ย ยังไม่ตายอีกเรอะ นั่งลงก่อนสิ\" รติเชิญ \"เป็นไงมั่งวะ มึงได้อะไร\"
รติเห็นเขาหยิบถุงย่ามของเขาขึ้นมา แล้วจึงหัวเราะ แล้วพูด \"วะ! มาเข้าค่ายยังอุตส่าห์เอาย่ามมาอีก มึงจะไม่ยอมให้ย่ามห่างตัวเลยรึไงวะ?\"
\"ก็เออน่ะสิ\" มันพูด \"เอ้า นี่ไง กูได้มา\"
\"ไหนวะ กูมองไม่ทัน\"
ฉัวะ!!!!!
รติเจ็บแปลบที่หน้าอก
\"เฮ้ย มึงทำอะไรกะกูวะเนี่ย!!!!\" เขาร้องเสียงหลง แล้วจึงก้มมองต้นตอของความเจ็บปวดของเขา ที่หน้าอก เขาเห็นแล้ว อาวุธของมันคนนั้นเป็นดาบอันใหญ่ ยาวประมาณเกือบครึ่งเมตร…หรืออาจจะมากกว่านั้นถ้านับส่วนที่ฝังอยู่ในหน้าอกของเขารวมไปด้วย \"เฮ้ยยยย!!!!! มึงทำอะไรกู!!!!!!! ทำไมมึงไม่ตอบ!!!!!!! เอามันออกไปนะเว้ยยยย!!!!!!!\"
\"ตามมึงขอ\" มันพูด แล้วดึงดาบออกจากหน้าอกของรติ เลือดสด ๆ พุ่งกระฉูด
รติไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไปแล้ว เขาล้มลง พลางคิดด้วยสติเลือนลางว่าทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับเขา
นักเรียนเลขที่ 8 รติ ปราชญานุพร
ตาย เหลือ 28 คน
\'มัน\' หยิบมีดทหารของรติใส่ถุงย่ามของมัน
\"ขอบใจเว้ย\" มันพูด \"เพื่อนกู\"
20.05
\"โอ๊ยย…\" เมธครางเมื่อหมวยล้างแผลที่แก้มหน้าให้เขา
\"อะไรกัน เป็นลูกผู้ชาย แค่นี้ทำครางไปได้\" หมวยค้อน
เจออย่างนี้เข้าไป ลูกผู้ชายอย่างเมธถึงเจ็บแค่ไหนก็ต้องทนเพื่อไม่ให้เสียหน้าต่อสาวที่ชอบ…ไม่…ไม่ใช่หรอก…ไม่ใช่จริง ๆ นะ…เมธไม่ได้ชอบหมวยหรอก…ไม่…ไม่ใช่ร้อกกก…
ทั้งสองเงียบไป
20.28
\"เรื่องแบบนี้ไม่น่าเกิดขึ้นเลยนะ…\" หมวยพูดขึ้นจนได้
\"อืม…ใช่แล้ว\" เมธตอบบ้าง
\"เมธไปดู BR มาหรือยัง…ดูหนังน่ะ…\" หมวยถามขึ้น
\"ยังหรอก…อ่านแต่หนังสือการ์ตูน\" เมธตอบ
\"เหรอ…เราไปดูมาแล้วนะ…ช้อบชอบคิริยามะที่สุดเลย\"
\"ชอบไอ้คนบ้าปืนฆ่าคนเป็นว่าเล่นเนี่ยนะ\"
\"เมธน่ะไม่รู้อะไร คนที่เล่นเป็นคิริยามะนะเขาเท่ระเบิดดด… คาวาดะคุงก็เท่… มิมูระก็เท่… เท่ไปหมดเล้ยยยย….\" หมวยเข้าสู่โหมดโอเวอร์โหลดไปซะแล้ว…
\"เอ้า เอ้า เอาเถอะ… แต่นี่มันเรื่องจริงนะ…เรากำลังอยู่ใน BR จริง ๆ\" เมธทำเสียงเข้ม ประมาณว่าเก๊กเสียงหล่อสุดชีวิต
\"ต๊ายยย…หล่อตายแล้วย่ะ…ถ้าฐามาเห็นละก็…\"
ความเงียบ
20.46
\"ทำไมอาจารย์เอถึงเป็นอย่างนั้นไปได้\" เมธทำลายความเงียบ
\"นั่นสิ…อาจารย์ออกจะเป็นคนดีจะตาย\"
\"แต่อาจารย์…อาจารย์ฆ่าจ๋อมกับฐาหน้าตาเฉย…\" เมธเริ่มน้ำตาไหล \"อาจารย์ที่ฉันเคารพ…ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้…!!!\"
\"หาววว…\" หมวยหาวปากหวอ…น่ารักจัง…เฮ้ย…นายเมธ…นายจะคิดอย่างนั้นไม่ได้นะ คิดอย่างนั้นไม่ได้…ไม่ด๊ายยย…ไม่ด้ายยย
\"ง่วงนอนแล้วเหรอ…\" เมธออกปาก
\"อื้ม\" หมวยตอบพลางขยี้ตา \"เมื่อคืนเราจัดกระเป๋าถึงห้าทุ่มแน่ะ… ไม่นึกว่าต้องมาเจอแบบนี้นี่นา...\"
หมวยเผลอซบลงบนไหล่ของเมธ
\"อ๊ะ…\" หมวยร้อง หน้าแดง \"ข…ขอโทษนะ\"
\"โอ๊ะ…\" เมธตกใจไม่แพ้กัน และ…หน้าแดงเช่นกัน…ฮะฮุ้ยยย… \"ม…ไม่เป็นไร นอนไปเถอะ\"
\"ขอบคุณนะ\" หมวยยิ้ม ก่อนที่จะนอนหลับสนิท แล้วเมธก็หลับตามไปในเวลาไม่นาน…ถ้าที่นี่ไม่ใช่สนามรบ BR …มันคงเป็นที่ที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น