ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : หวนคืน
. แฮกริดเดินออกมาจากเตาผิงในห้องพักของดัมเบิลดอร์ เขาแทบจะต้องนั่งลงทีเดียวถึงจะลอดผ่านเตาผิงออกมาได้
“ผมว่าเตาผิงน่าจะใหญ่กว่านี้นะครับ ผงฟลูนี่เคยทำให้หัวผมโนมาแล้ว” แฮกริดพูด
“เอาน่า รูเบอัส” ดัมเบิลดอร์พูดขณะที่เดินไปนั่งที่โต๊ะ “เราก็มาถึงโดยปลอดภัยแล้วนี่นา จริงมั้ย? เข้าเรื่องเลยนะ” ดัมเบิลดอร์ปรับสีหน้าดูเป็นจริงเป็นจังขึ้นมาทันที
“ขอรับเธอเป็นผู้ดูแลสัตว์ที่โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป……….”
ดัมเบิลดอร์หยุดพูด แล้วยิ้ม
“เท่านั้นเองหรือครับ” แฮกริดสงสัย
“เท่านี้แหละ รูเบอัส” ดัมเบิลดอร์พูดยิ้ม ๆ “มีอะไรมากมายล่ะ ทีนี้ก็ต้องมีที่อยู่ให้เธอ…”
“ผมขอกระท่อมริมชายป่าต้องห้ามนั่นได้ไหมครับ” แฮกริดพูดทันที เหมือนว่านี่เป็นเรื่องที่เขาต้องการพูดมานานแล้ว “ผมชอบมัน มันเหมือนเป็นบ้านของผมตั้งแต่ตอนเป็นนักเรียน”
“กระท่อมนั่นน่ะรึ”
“ครับ”
ดัมเบิลดอร์คิดว่าถึงค้านไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงอนุญาตทันที ให้แฮกริดใช้กระท่อมหลังนั้นอยู่อาศัยได้ตลอด
แฮกริดตื่นเต้นมาก เขาไม่ได้เห็นฮอกวอตส์มาห้าปีเต็ม ๆ ถึงเวลาห้าปีนี้จะฟังดูไม่นาน แต่แฮกริดก็คิดถึงฮอกวอตส์ราวกับเป็นบ้านของเขา ซึ่งก็เหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ทุกปิดภาคเรียนเขาจะไปอยู่ที่พักของดัมเบิลดอร์เพราะเขาไม่มีบ้านไหนให้ไปอีก และบางทีเขาก็จะไปอยู่ที่กระท่อมหลังนั้นบ่อย ๆ
เหมือนกับเมื่อวานนี้เขายังอยู่ที่นี่ แฮกริดคิด ฮอกวอตส์เป็นสถานที่แสนวิเศษ
“เจ้าบ้านี่มาอีกแล้วเรอะ”
“เบลสโต” ดัมเบิลดอร์พูดขึ้น “นักเรียนใหม่เป็นอย่างไรบ้าง”
ศาสตราจารย์เบลสโต เสนป ยังคงเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน คือ มองแฮกริดด้วยสายตาขยะแขยงราวกับเขาเป็นทากตัวหนึ่ง เบลสโตไม่ชอบแฮกริดยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น และแฮกริดก็เช่นกัน
“ก็เหมือนเดิมแหละค-ครับ ท-ท่าน” เบลสโตพูด ดูคล้ายว่าเขาไม่ถนัดปากนักที่จะพูดดี ๆ กับดัมเบิลดอร์(หรืออาจจะกับใคร ๆ ก็ตาม) “เด็กใหม่มิเนอร์วาทำงานได้ดีทีเดียว หวังว่าเธอจะสอนวิชาแปลงร่างได้ดีเหมือนกับที่ ท-ท่าน เคยสอนนะ ค-ครับ”
“มีธุระอะไรรึ?” ดัมเบิลดอร์ถาม
“จริงด้วยสิ – ค-ครับ คืออย่างนี้ ท-ท่าน ลูกชายผม เซเวอร์รัส เขาจะมาเข้าเรียนในปีนี้ด้วยค-ครับ” เบลสโตกวักมือเรียกใครคนหนึ่งเข้ามา
เซเวอร์รัสเป็นเด็กที่น่ารัก(?)เหมือนพ่อเขาเปี๊ยบ แทบจะถอดแบบมาจากกันทุกอย่าง และแฮกริดหวังว่านิสัยของเขาจะไม่เหมือนกับเบลสโตเปี๊ยบหรอก
“สวัสดีท่านผู้นี้หน่อยสิ เขาเป็นอาจารย์ใหญ่ที่นี่เชียวนะ”
เซเวอร์รัสเดินฉับ ๆ ไปหาดัมเบิลดอร์ แล้วโค้งลง โดยที่มือของเขากำแน่น แฮกริดคิดว่าเขาเห็นว่าเซเวอร์รัสกัดฟันพูดแปลก ๆ ว่า “เซอร์ หวาด ดรี ฆรัพ”
“ว่าแต่ท-ท่านค-ครับ เจ้านี่มาทำอะไรที่นี่เหรอค-ครับ เจ้าทายาทของสลิ-“
“เราไม่พูดเรื่องนั้นไงเบลสโต! จำไม่ได้หรือ!” ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นยืนทีเดียว แต่เหมือนเขานึกอะไรได้ แล้วก็นั่งลง “ขอโทษที เอ้อ ฉันยังไม่ได้ตอบคำถามนี่นะ รูเบอัสจะมาเป็นคนดูแลสัตว์ที่โรงเรียนเรา เขาจะอยู่ที่กระท่อมริมป่านั่น”
“คนกับที่อยู่ก็ต้องมาตรฐานเดียวกันสินะ” เบลสโตพูดหรี่ตา “ไปนะ คร-ครับ ท่-ท่าน”
เบลสโตตบหลังเซเวอร์รัส 2 ที แล้วพาเขาออกนอกห้องไป แฮกริดไม่ชอบเด็กคนนี้เลย
“ไม่เป็นไรหรอกรูเบอัส เธอรู้ตัวดีว่าเธอไม่ใช่ทายาทของสลิธีริน หรืออย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ฆ่ามิสเมอร์เทิลนี่ จริงมั้ย” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างเป็นห่วง
แฮกริดไม่พูดอะไร แต่หยิบของแล้วเดินออกจากที่พักของดัมเบิลดอร์
กระท่อม ที่ต่อไปนี้จะเป็นกระท่อมของแฮกริด ดูเล็กอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนว่าแฮกริดแค่เข้าไปนั่งอยู่ข้างในก็จะเต็มเสียแล้ว
แฮกริดจัดกระท่อมของเขา ที่นี่มีตู้เสื้อผ้า…ที่เขาใช้เมื่อกว่า 5 ปีก่อน มันยังคงอยู่ แสดงว่าที่นี่ไม่ได้ถูกใช้ทำอะไรเลย อันที่จริง ถ้าไม่มีฝุ่นเสียแล้ว กระท่อมนี้ก็น่าอยู่ใช้ได้ แฮกริดจัดเสื้อผ้าไม่กี่ชุดของเขาลงในตู้เสื้อผ้า ทันทีที่เขาโยนเสื้อผ้าลงไปในตู้ เสื้อผ้าก็ดีดตัวออกเป็นรูปร่างชุดสวมใส่เรียบร้อย ทั้งยังเรียบสนิทอีกต่างหาก และเรียงเป็นระเบียบเหมือนเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าของมักเกิ้ล หรืออาจจะเป็นระเบียบกว่าด้วยซ้ำ
แฮกริดหยิบร่มสีชมพูขึ้นมาแล้ววางไว้ที่มุมห้องมุมหนึ่ง ซึ่งเขาเอาไม้กายสิทธิ์ที่ถูกหักไว้แล้วทั้งสองชิ้นใส่ไว้ในนั้น
“ออกมาได้แล้ว” แฮกริดพูดพลางหยิบเอากล่องกล่องหนึ่งออกมา แล้วเปิดออก
สุนัขล่าหมูตัวใหญ่พุ่งออกมาจากกล่องนั้นแล้วยืนบนพื้น เห็นได้ว่ามันสนิทกับแฮกริดอย่างยิ่งยวด เพราะมันเลียหน้าแฮกริดอย่างดีใจและรุนแรงมาก
“ไง เจ้าเขี้ยว อึดอัดสินะ” แฮกริดพูดพลางลูบหัวเขี้ยว มันครางหงิง ๆ อย่างเชื่อง ๆ “เราจะอยู่ที่นี่กันแหละ”
คนเข้มแข็งอย่างแฮกริดไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ด้วยอะไรง่าย ๆ แต่มันก็เป็นไปแล้ว แฮกริดร้องไห้ทั้งคืน อาจจะด้วยความคิดถึงตรอกไดแอกอน ระคนความดีใจที่ได้กลับมาสู่ฮอกวอตส์ ผสมด้วยความเหงาที่ไม่มีลูกค้าเด็ก ๆ มาซื้อนกฮูก แมว หรือคางคก หรือสัตว์ใด ๆ จากเขาอีก ปะปนด้วยความฉงนในตัวเซเวอร์รัส แต่ด้วยเหตุผลใดก็ตาม คืนนั้นเสียงร้องไห้ของแฮกริดดังราวเพลงกล่อมนอนของเด็กนักเรียนทั้งฮอกวอตส์ ทั้งคืน
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เช้าวันรุ่งขึ้น แฮกริดตื่นขึ้นด้วยเสียงกริ่งบอกหมดเวลาเรียนวิชาแรก ประมาณสิบโมงเช้า
แฮกริดวางเขี้ยวที่ยังหลับในอ้อมกอดเขาลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล แล้วออกไปข้างนอก เพื่อสูดอากาศยามเช้า
“อรุณสวัสดิ์ รูเบอัส”
แฮกริดมองไปทางต้นเสียง แล้วยิ้ม ทันทีที่เห็นว่าใครเป็นต้นเสียงนั้น
“ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์!”
“ใช่” ดัมเบิลดอร์ตอบ “ฉันมาดูว่าเธอหลับสบายดีไหมเมื่อคืน เพราะเสียงเธอดังมากนะ” ดัมเบิลดอร์หัวเราะน้อย ๆ แล้วจึงพูดต่อ “ใช่แล้ว ฉันคิดว่าเธอคงจะชอบงานที่เธอจะเริ่มทำวันนี้นะ มาเถอะ”
แฮกริดเดินตามไปโดยไม่พูดมากนัก
“นี่แน่ะ รูเบอัส ฉันคิดว่าหน้าที่ของเธอ นอกจากจะดูแลสัตว์แล้ว เธอน่าจะได้คอยต้อนรับเด็ก ๆที่จะมาโรงเรียนในเดือนหน้านี้” ดัมเบิลดอร์พูดในขณะที่เดินพาแฮกริดไปยังโรงสัตว์ “เธอจะเป็นผู้รักษากุญแจและแผ่นดินของที่นี่”
“ฉันไม่เห็นด้วย”
แฮกริดมองไปยังทางที่เสียงแสบหูคุ้นดีนี้ดังมา
“ท่าน ค-ครับ” เขาก็ยังคงพูดดี ๆ ไม่เป็น “ผมคิดว่าไม่ควรให้เจ้านี่เป็นคนทำงานสำคัญอย่างนั้น”
“มีเหตุผลอะไรหรือเบลสโต” ดัมเบิลดอร์ถาม
“คือ…” เบลสโตพูดไม่ออก
“ถ้าเช่นนั้นก็ไม่ควรขัดงานที่เขาควรจะได้ทำนี้ เข้าใจไหม”
เบลสโตไม่พูดอะไร แต่กัดฟันแน่น กำหมัดแน่น(กว่า) และเดินกลับไปปราสาท
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ชีวิตงานที่ฮอกวอตส์ของแฮกริดผ่านไปด้วยดี เป็นช่วงกว่า 20 ปี ปีแล้วปีเล่าที่เขาได้ดูแลสัตว์ และพานักเรียนปีหนึ่งหน้าใหม่ ๆ มายังฮอกวอตส์ทุก ๆ ปี ถึงแม้เบลสโตจะไม่ชอบหน้าเขานัก แต่ก็ไม่เคยทำร้ายอะไร อาจเป็นเพราะดัมเบิลดอร์อยู่กระมัง
ในช่วงท้ายของกว่า 20 ปีนั้น เหตุการณ์น่าเศร้า(หรือน่าดีใจ)ก็ได้เกิดขึ้น เบลสโตเสียชีวิตลงเนื่องด้วยฝีมือลอร์ดโวลเดอมอร์ที่กำลังมีอำนาจรุ่งเรืองในช่วงนั้น นั่นทำให้เซเวอร์รัสได้ทำหน้าที่แทนเขา ซึ่งเซเวอร์รัสก็แทบไม่ต่างกับเบลสโตเลย
แต่เขาไม่มีเวลาคิดเรื่องเซเวอร์รัสมากนัก เพราะเรื่องของโวลเดอมอร์สำคัญกว่า แฮกริดไปดูแลร้านสัตว์วิเศษที่ตรอกไดแอกอนบ่อย ๆ พลางเยี่ยมกลูเวสไปด้วย กลูเวสนั้นถึงแม้จะหวาด ๆ บ้างที่โวลเดอมอร์มีอำนาจ แต่เขาก็ยังเปิดร้านอยู่
จนกระทั่งวันหนึ่งก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“ผมว่าเตาผิงน่าจะใหญ่กว่านี้นะครับ ผงฟลูนี่เคยทำให้หัวผมโนมาแล้ว” แฮกริดพูด
“เอาน่า รูเบอัส” ดัมเบิลดอร์พูดขณะที่เดินไปนั่งที่โต๊ะ “เราก็มาถึงโดยปลอดภัยแล้วนี่นา จริงมั้ย? เข้าเรื่องเลยนะ” ดัมเบิลดอร์ปรับสีหน้าดูเป็นจริงเป็นจังขึ้นมาทันที
“ขอรับเธอเป็นผู้ดูแลสัตว์ที่โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป……….”
ดัมเบิลดอร์หยุดพูด แล้วยิ้ม
“เท่านั้นเองหรือครับ” แฮกริดสงสัย
“เท่านี้แหละ รูเบอัส” ดัมเบิลดอร์พูดยิ้ม ๆ “มีอะไรมากมายล่ะ ทีนี้ก็ต้องมีที่อยู่ให้เธอ…”
“ผมขอกระท่อมริมชายป่าต้องห้ามนั่นได้ไหมครับ” แฮกริดพูดทันที เหมือนว่านี่เป็นเรื่องที่เขาต้องการพูดมานานแล้ว “ผมชอบมัน มันเหมือนเป็นบ้านของผมตั้งแต่ตอนเป็นนักเรียน”
“กระท่อมนั่นน่ะรึ”
“ครับ”
ดัมเบิลดอร์คิดว่าถึงค้านไปก็ไม่มีประโยชน์ จึงอนุญาตทันที ให้แฮกริดใช้กระท่อมหลังนั้นอยู่อาศัยได้ตลอด
แฮกริดตื่นเต้นมาก เขาไม่ได้เห็นฮอกวอตส์มาห้าปีเต็ม ๆ ถึงเวลาห้าปีนี้จะฟังดูไม่นาน แต่แฮกริดก็คิดถึงฮอกวอตส์ราวกับเป็นบ้านของเขา ซึ่งก็เหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ทุกปิดภาคเรียนเขาจะไปอยู่ที่พักของดัมเบิลดอร์เพราะเขาไม่มีบ้านไหนให้ไปอีก และบางทีเขาก็จะไปอยู่ที่กระท่อมหลังนั้นบ่อย ๆ
เหมือนกับเมื่อวานนี้เขายังอยู่ที่นี่ แฮกริดคิด ฮอกวอตส์เป็นสถานที่แสนวิเศษ
“เจ้าบ้านี่มาอีกแล้วเรอะ”
“เบลสโต” ดัมเบิลดอร์พูดขึ้น “นักเรียนใหม่เป็นอย่างไรบ้าง”
ศาสตราจารย์เบลสโต เสนป ยังคงเหมือนเดิมไม่ผิดเพี้ยน คือ มองแฮกริดด้วยสายตาขยะแขยงราวกับเขาเป็นทากตัวหนึ่ง เบลสโตไม่ชอบแฮกริดยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น และแฮกริดก็เช่นกัน
“ก็เหมือนเดิมแหละค-ครับ ท-ท่าน” เบลสโตพูด ดูคล้ายว่าเขาไม่ถนัดปากนักที่จะพูดดี ๆ กับดัมเบิลดอร์(หรืออาจจะกับใคร ๆ ก็ตาม) “เด็กใหม่มิเนอร์วาทำงานได้ดีทีเดียว หวังว่าเธอจะสอนวิชาแปลงร่างได้ดีเหมือนกับที่ ท-ท่าน เคยสอนนะ ค-ครับ”
“มีธุระอะไรรึ?” ดัมเบิลดอร์ถาม
“จริงด้วยสิ – ค-ครับ คืออย่างนี้ ท-ท่าน ลูกชายผม เซเวอร์รัส เขาจะมาเข้าเรียนในปีนี้ด้วยค-ครับ” เบลสโตกวักมือเรียกใครคนหนึ่งเข้ามา
เซเวอร์รัสเป็นเด็กที่น่ารัก(?)เหมือนพ่อเขาเปี๊ยบ แทบจะถอดแบบมาจากกันทุกอย่าง และแฮกริดหวังว่านิสัยของเขาจะไม่เหมือนกับเบลสโตเปี๊ยบหรอก
“สวัสดีท่านผู้นี้หน่อยสิ เขาเป็นอาจารย์ใหญ่ที่นี่เชียวนะ”
เซเวอร์รัสเดินฉับ ๆ ไปหาดัมเบิลดอร์ แล้วโค้งลง โดยที่มือของเขากำแน่น แฮกริดคิดว่าเขาเห็นว่าเซเวอร์รัสกัดฟันพูดแปลก ๆ ว่า “เซอร์ หวาด ดรี ฆรัพ”
“ว่าแต่ท-ท่านค-ครับ เจ้านี่มาทำอะไรที่นี่เหรอค-ครับ เจ้าทายาทของสลิ-“
“เราไม่พูดเรื่องนั้นไงเบลสโต! จำไม่ได้หรือ!” ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นยืนทีเดียว แต่เหมือนเขานึกอะไรได้ แล้วก็นั่งลง “ขอโทษที เอ้อ ฉันยังไม่ได้ตอบคำถามนี่นะ รูเบอัสจะมาเป็นคนดูแลสัตว์ที่โรงเรียนเรา เขาจะอยู่ที่กระท่อมริมป่านั่น”
“คนกับที่อยู่ก็ต้องมาตรฐานเดียวกันสินะ” เบลสโตพูดหรี่ตา “ไปนะ คร-ครับ ท่-ท่าน”
เบลสโตตบหลังเซเวอร์รัส 2 ที แล้วพาเขาออกนอกห้องไป แฮกริดไม่ชอบเด็กคนนี้เลย
“ไม่เป็นไรหรอกรูเบอัส เธอรู้ตัวดีว่าเธอไม่ใช่ทายาทของสลิธีริน หรืออย่างน้อยเธอก็ไม่ได้ฆ่ามิสเมอร์เทิลนี่ จริงมั้ย” ดัมเบิลดอร์พูดอย่างเป็นห่วง
แฮกริดไม่พูดอะไร แต่หยิบของแล้วเดินออกจากที่พักของดัมเบิลดอร์
กระท่อม ที่ต่อไปนี้จะเป็นกระท่อมของแฮกริด ดูเล็กอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนว่าแฮกริดแค่เข้าไปนั่งอยู่ข้างในก็จะเต็มเสียแล้ว
แฮกริดจัดกระท่อมของเขา ที่นี่มีตู้เสื้อผ้า…ที่เขาใช้เมื่อกว่า 5 ปีก่อน มันยังคงอยู่ แสดงว่าที่นี่ไม่ได้ถูกใช้ทำอะไรเลย อันที่จริง ถ้าไม่มีฝุ่นเสียแล้ว กระท่อมนี้ก็น่าอยู่ใช้ได้ แฮกริดจัดเสื้อผ้าไม่กี่ชุดของเขาลงในตู้เสื้อผ้า ทันทีที่เขาโยนเสื้อผ้าลงไปในตู้ เสื้อผ้าก็ดีดตัวออกเป็นรูปร่างชุดสวมใส่เรียบร้อย ทั้งยังเรียบสนิทอีกต่างหาก และเรียงเป็นระเบียบเหมือนเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าของมักเกิ้ล หรืออาจจะเป็นระเบียบกว่าด้วยซ้ำ
แฮกริดหยิบร่มสีชมพูขึ้นมาแล้ววางไว้ที่มุมห้องมุมหนึ่ง ซึ่งเขาเอาไม้กายสิทธิ์ที่ถูกหักไว้แล้วทั้งสองชิ้นใส่ไว้ในนั้น
“ออกมาได้แล้ว” แฮกริดพูดพลางหยิบเอากล่องกล่องหนึ่งออกมา แล้วเปิดออก
สุนัขล่าหมูตัวใหญ่พุ่งออกมาจากกล่องนั้นแล้วยืนบนพื้น เห็นได้ว่ามันสนิทกับแฮกริดอย่างยิ่งยวด เพราะมันเลียหน้าแฮกริดอย่างดีใจและรุนแรงมาก
“ไง เจ้าเขี้ยว อึดอัดสินะ” แฮกริดพูดพลางลูบหัวเขี้ยว มันครางหงิง ๆ อย่างเชื่อง ๆ “เราจะอยู่ที่นี่กันแหละ”
คนเข้มแข็งอย่างแฮกริดไม่ใช่คนที่จะร้องไห้ด้วยอะไรง่าย ๆ แต่มันก็เป็นไปแล้ว แฮกริดร้องไห้ทั้งคืน อาจจะด้วยความคิดถึงตรอกไดแอกอน ระคนความดีใจที่ได้กลับมาสู่ฮอกวอตส์ ผสมด้วยความเหงาที่ไม่มีลูกค้าเด็ก ๆ มาซื้อนกฮูก แมว หรือคางคก หรือสัตว์ใด ๆ จากเขาอีก ปะปนด้วยความฉงนในตัวเซเวอร์รัส แต่ด้วยเหตุผลใดก็ตาม คืนนั้นเสียงร้องไห้ของแฮกริดดังราวเพลงกล่อมนอนของเด็กนักเรียนทั้งฮอกวอตส์ ทั้งคืน
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เช้าวันรุ่งขึ้น แฮกริดตื่นขึ้นด้วยเสียงกริ่งบอกหมดเวลาเรียนวิชาแรก ประมาณสิบโมงเช้า
แฮกริดวางเขี้ยวที่ยังหลับในอ้อมกอดเขาลงบนพื้นอย่างนุ่มนวล แล้วออกไปข้างนอก เพื่อสูดอากาศยามเช้า
“อรุณสวัสดิ์ รูเบอัส”
แฮกริดมองไปทางต้นเสียง แล้วยิ้ม ทันทีที่เห็นว่าใครเป็นต้นเสียงนั้น
“ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์!”
“ใช่” ดัมเบิลดอร์ตอบ “ฉันมาดูว่าเธอหลับสบายดีไหมเมื่อคืน เพราะเสียงเธอดังมากนะ” ดัมเบิลดอร์หัวเราะน้อย ๆ แล้วจึงพูดต่อ “ใช่แล้ว ฉันคิดว่าเธอคงจะชอบงานที่เธอจะเริ่มทำวันนี้นะ มาเถอะ”
แฮกริดเดินตามไปโดยไม่พูดมากนัก
“นี่แน่ะ รูเบอัส ฉันคิดว่าหน้าที่ของเธอ นอกจากจะดูแลสัตว์แล้ว เธอน่าจะได้คอยต้อนรับเด็ก ๆที่จะมาโรงเรียนในเดือนหน้านี้” ดัมเบิลดอร์พูดในขณะที่เดินพาแฮกริดไปยังโรงสัตว์ “เธอจะเป็นผู้รักษากุญแจและแผ่นดินของที่นี่”
“ฉันไม่เห็นด้วย”
แฮกริดมองไปยังทางที่เสียงแสบหูคุ้นดีนี้ดังมา
“ท่าน ค-ครับ” เขาก็ยังคงพูดดี ๆ ไม่เป็น “ผมคิดว่าไม่ควรให้เจ้านี่เป็นคนทำงานสำคัญอย่างนั้น”
“มีเหตุผลอะไรหรือเบลสโต” ดัมเบิลดอร์ถาม
“คือ…” เบลสโตพูดไม่ออก
“ถ้าเช่นนั้นก็ไม่ควรขัดงานที่เขาควรจะได้ทำนี้ เข้าใจไหม”
เบลสโตไม่พูดอะไร แต่กัดฟันแน่น กำหมัดแน่น(กว่า) และเดินกลับไปปราสาท
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ชีวิตงานที่ฮอกวอตส์ของแฮกริดผ่านไปด้วยดี เป็นช่วงกว่า 20 ปี ปีแล้วปีเล่าที่เขาได้ดูแลสัตว์ และพานักเรียนปีหนึ่งหน้าใหม่ ๆ มายังฮอกวอตส์ทุก ๆ ปี ถึงแม้เบลสโตจะไม่ชอบหน้าเขานัก แต่ก็ไม่เคยทำร้ายอะไร อาจเป็นเพราะดัมเบิลดอร์อยู่กระมัง
ในช่วงท้ายของกว่า 20 ปีนั้น เหตุการณ์น่าเศร้า(หรือน่าดีใจ)ก็ได้เกิดขึ้น เบลสโตเสียชีวิตลงเนื่องด้วยฝีมือลอร์ดโวลเดอมอร์ที่กำลังมีอำนาจรุ่งเรืองในช่วงนั้น นั่นทำให้เซเวอร์รัสได้ทำหน้าที่แทนเขา ซึ่งเซเวอร์รัสก็แทบไม่ต่างกับเบลสโตเลย
แต่เขาไม่มีเวลาคิดเรื่องเซเวอร์รัสมากนัก เพราะเรื่องของโวลเดอมอร์สำคัญกว่า แฮกริดไปดูแลร้านสัตว์วิเศษที่ตรอกไดแอกอนบ่อย ๆ พลางเยี่ยมกลูเวสไปด้วย กลูเวสนั้นถึงแม้จะหวาด ๆ บ้างที่โวลเดอมอร์มีอำนาจ แต่เขาก็ยังเปิดร้านอยู่
จนกระทั่งวันหนึ่งก็เกิดเรื่องใหญ่ขึ้น
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น