ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 10 - 14 มกราคม : อาจารย์คนใหม่และความรู้สึกที่สับสน
ศุกร์ 10 มกราคม
เดรโกแข็งแรงขึ้นมากแล้วตอนนี้ มาดามพอมฟรีย์บอกว่าอีกไม่นานเขาก็สามารถจะออกจากห้องพยาบาลได้แล้ว วันจันทร์นี้เขาก็น่าจะแข็งแรงพอที่จะออกจากห้องพยาบาลได้
“คือ ผมต้องขอขอบคุณอาจารย์มากเลยนะครับที่กรุณาดูแลผมเป็นอย่างดีขนาดนี้ ผมจะไม่ลืมพระคุณครั้งนี้เลยครับ” เดรโกพูดข้อความนี้กับมาดามพอมฟรีย์ต่อหน้าเฮอร์ไมโอนี่กับรอนที่ไปเยี่ยมแฮร์รี่
“เขาเป็นอะไรของเขา” รอนกระซิบถามเฮอร์ไมโอนี่
“โดนคบเพลิงเข้าไปมั้ง” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบตอบ “ไม่งั้นก็ผลข้างเคียงของคาถา”
อาทิตย์ 12 มกราคม
“ท่านครับ ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว” บินส์พูดเสียงดังต่อหน้าที่ประชุม “ท่านคิดดูนะครับ จากเดิมที่ผมสอนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์อย่างเดียว ตอนนี้ผมต้องสอนตั้งสองวิชา นอกจากวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์แล้วผมต้องสอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดอีกต่างหาก วันวันหนึ่งผมต้องสอนแปดคาบเชียวนะครับท่าน ผมทนไม่ได้”
“ใจเย็น ๆ ก่อนศาสตราจารย์” ดัมเบิลดอร์ตอบ “หลายคนก็มีปัญหาเช่นเดียวกับท่านนั่นแหละ เราเสียอาจารย์ไปสามคน ทั้งวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคุณแคมพ์เบลล์ วิชาปรุงยาคุณเซเวอร์รัส วิชาคาถาคุณฟิลิอัส มันก็ทำให้เราต้องหาอาจารย์มาสอนแทนอย่างที่คุณทำ มิเนอร์วาก็ไปสอนวิชาคาถา วิชาปรุงยาเราก็ให้รูเบอัสไปสอนแทน แต่ผมก็เริ่มรู้สึกเหมือนกับทุก ๆ ท่านว่างานนี้หนักหนาเกินไป”
“เราจะทำอย่างไรกันดี” มักกอนนากัลพูดขึ้น “ถ้าเป็นต่อไปอย่างนี้อาจารย์ของเราต้องเสียสติกันหมดแน่ ๆ รวมทั้งฉันด้วย”
“กากชาเมื่อเช้านี้ก็บอกว่าโรงเรียนเรากำลังลำบาก” ทรีลอว์นีย์กล่าว “และที่สำคัญนะคะ อัลบัส เงาหญ้าเมื่อวานนี้ก็บอกว่าอีกไม่นานจะต้องมีนักเรียนเสียชีวิตอีกหนึ่งคน ดิฉันคงไม่ต้องบอกว่าเป็นใคร เพราะลางมรณะของเด็กคนนี้เด่นชัดเหลือเกิน และ...”
“พอแล้วล่ะ” ดัมเบิลดอร์ขัด “ท่าทางว่าทุกคนจะเข้าใจสถานการณ์กันดีแล้ว เพราะฉะนั้น ผมจึงได้เชิญบุคคลสามคนมาเพื่อสอนสามวิชานี้โดยเฉพาะ เขาควรจะมาใกล้ถึงแล้วล่ะ”
ดัมเบิลดอร์พูดไม่ถูก พวกเขามาถึงแล้ว ยืนยันได้จากเสียงเคาะประตูสามครั้งสามจังหวะ
“มาแล้วครับท่าน” คนที่อยู่ข้างนอกนั่นพูดขึ้น “เข้าไปเลยได้ไหมครับ”
“โอ้ มากันพอดี” ดัมเบิลดอร์พูด “เข้ามาได้เลย”
ประตูเปิดออก หลังประตูนั่นมีคนสามคนยืนอยู่ ซึ่งเมื่อเหล่าอาจารย์ทั้งหลายเห็นแล้วต่างตกตะลึงงันไปตาม ๆ กัน
จันทร์ 13 มกราคม
“ได้ข่าวว่าได้อาจารย์ใหม่แล้วนี่”
“ใช่แล้ว รู้สึกว่ามีคนนึงเคยสอนที่นี่มาก่อนด้วยนะ”
“เหรอ อยากรู้จังเลยว่าเป็นใคร”
ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียนอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครรู้ว่าอาจารย์ใหม่ทั้งสามคนนั่นเป็นใคร คนทีรู้มีเพียงแต่เหล่าคณาจารย์เท่านั้น แต่เมื่อนักเรียนคนใดไปถาม คณาจารย์ก็จะตอบว่า “พวกเธอไม่ควรรู้ในตอนนี้หรอก เธอก็จะรู้เองแหละ ว่าแต่เจ้าพวกนั้นยังอุตส่าห์กลับมาที่นี่อีกนะ ไม่รู้คิดยังไงของเขา”
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่แคร์ข่าวนี้มากนัก เพราะสาเหตุสองสามสาเหตุ สาเหตุแรกก็คือแฮร์รี่ยังนอนอยู่ สาเหตุที่สอง คือ เดรโกอาการดีแล้ว และเขาออกมาเรียนได้แล้ว และสาเหตุที่สาม คือ เดรโกเปลี่ยนไปอย่างมาก
“เขาไม่เหมือนเดิมเลยนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ก็นั่นสิ สงสัยโดนคบเพลิงเข้าไปด้วยแหงม ๆ” รอนตอบ
“อ้าวพวกเธอ” เดรโกมองเห็นพวกเขาพอดี “พอดีเลย เดี๋ยวไปเรียนปรุงยาด้วยกันใช่ไหม น่าเศร้าจังเลยนะเรื่องของศาสตราจารย์สเนปน่ะ แต่ได้ยินว่าจะมีอาจารย์มาใหม่ใช่ไหม เขาเป็นใครนะ แต่ช่างเถอะ จะได้เวลาแล้ว เรียนด้วยกันด้วยนี่ ไปนะ”
แล้วเขาก็วิ่งไป
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่วิ่งตาม หวังว่าอาจารย์ท่านใหม่จะไม่ดุเหมือนสเนป
“ขออนุญาตครับ/ค่ะอาจารย์” ทั้งสองพูดพร้อมกัน
“ไม่เป็นไรหรอก” อาจารย์พูด เสียงคุ้นอย่างประหลาด “เข้ามาสิ วันนี้เราจะเรียนการปรุงยาสะกดมนุษย์หมาป่ากัน”
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่เงยหน้ามองอาจารย์ แล้วก็ต้องตกใจปากค้าง
“คุณ!…” เฮอร์ไมโอนี่พูด “…คุณ…”
“ฉันทำไมเหรอ” อาจารย์พูด
“คุณซิเรียส” รอนพูดเสียงดัง “…ใช่หรือเปล่า…”
“ก็ใช่น่ะสิ” ซิเรียสตอบ “ตอนนี้ฉันมาสอนแทนวิชาปรุงยาชั่วคราวน่ะนะ ทำไมพวกเธอไม่ไปนั่งที่ล่ะ”
อังคาร 14 มกราคม
“ไม่นึกเลยนะว่าคุณซิเรียสจะมาเป็นอาจารย์สอนวิชาปรุงยา” รอนพูดพลางเดินพลางในขณะที่เดินไปห้องพยาบาลกับเฮอร์ไมโอนี่ – และเดรโก
“ก็นั่นนะสินะ ฉันว่าเขาสอนดีกว่าศาสตราจารย์สเนปอีก” เดรโกพูดบ้าง “แต่ถ้าพูดถึงอาจารย์แล้ว…” เดรโกคอตก
“อย่าเศร้าไปเลยน่าเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ปลอบ “อาจารย์ทำดีที่สุดแล้ว ถ้าไม่มีอาจารย์ละก็”
“พวกเราแย่แน่ ๆ” รอนเสริม
“ถึงห้องพยาบาลแล้ว” เดรโกปาดน้ำตาพลางพูดขึ้น “ไปดูกันเถอะ”
พวกเขาเข้าไปในห้องพยาบาลอีกครั้ง ครั้งนี้ ในห้องพยาบาลไม่ได้ว่างเปล่า แต่มีคนอีกคนหนึ่งอยู่ คนที่ไม่ใช่นักเรียน ไม่ใช่อาจารย์ ไม่ใช่ผี ไม่ใช่นักการภารโรง
“อ้าว” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “รุ่นพี่โช”
ที่นั่งอยู่เบื้องหน้าทั้งสามคือโช แชง นักเรียนเก่าเรเวนคลอที่จบการศึกษาไปเมื่อปีที่แล้ว โชนั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ แฮร์รี่ ก้มหน้าลงไปใกล้หน้าของเขามาก จนเกือบจะ…
โชคดีที่เฮอร์ไมโอนี่ร้องทักไป โชจึงสะดุ้งตัวขึ้นและลุกขึ้นมาทำหน้าเลิ่กลั่กมองดูทั้งสามคนแล้วพูดว่า “อ…อ้าว…ว…หวัดดี…พวกเธอ”
“ฮั่นแน่” รอนพูดยิ้ม ๆ “รุ่นพี่โชจะทำอะไรเอ่ย”
“อ…อ๋อ…ฉ…ฉัน…ฉันแค่…เอ่อ…” โชพูดตะกุกตะกัก “ฉันแค่…ลองดูว่าเขามีแผลอะไรหรือเปล่า…แค่นั้น…แค่นั้นจริง ๆ”
“เวลาอย่างนี้น่ะเหรอครับ” เดรโกพูดยิ้ม ๆ เช่นกัน “เหมาะมากเลยเนอะที่จะโดดงานมาแล้วมาดูว่าคุณแฮร์รี่มีแผลเพิ่มอีกหรือเปล่า”
“ก็…ก็ฉัน…ฉันลามา…ฉันแค่…แค่…”
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะรุ่นพี่โช” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น คล้าย ๆ เธอจะทำหน้าบึ้งเล็กน้อย “แฮร์รี่ก็ดูสบายดี หนูไปล่ะ”
แล้วเธอก็เดินออกจากห้องพยาบาลไป
“ข…เขาเป็นอะไรของเขาเหรอ” โชถาม
“เขาชอบแฮร์รี่อยู่น่ะสิครับ” รอนพูด คล้าย ๆ กัดฟันพูดยังไงพิกล
“หา อะไรกัน ฉันไม่ยักรู้” เดรโกพูดขึ้น
“ฉ…ฉันก็ไม่รู้…ตะกี้พวกเธอเห็นฉันกำลังจะทำอะไร”
“ยังจะถามอีกนะครับรุ่นพี่โช” เดรโกพูดยิ้ม ๆ อีกครั้ง – ยิ้มทะเล้น ไม่ใช่ยิ้มน่าเกลียด “ก็รุ่นพี่โชกำลังจะจูบแฮร์รี่อยู่ไม่ใช่เหรอเมื่อตะกี้”
“พ…พวกเธอเห็น!…ม…ไม่ใช่…พวกเธอเอาอะไรมาพูดน่ะ…ฉันแค่…”
“แหมแหมแหม” รอนพูดตาม “ไม่ต้องหรอกครับรุ่นพี่โช พวกเราเห็นอยู่เต็มตา”
“รุ่นพี่โชชอบแฮร์รี่ขนาดนั้นเลยหรือครับ” เดรโกพูด
เห็นได้ชัดว่าหน้าของโชที่แดงมาตลอดแดงขึ้นมากเป็นสองเท่าในตอนนี้ “อ…อะไรนะ พวกเธอ…ฉัน…ฉันเปล่าสักหน่อย…ฉันแค่…ฉันแค่...แค่...เอ่อ…ฉันก็แค่ร…”
“ร…อะไรครับ” รอนแย่งพูด “ร...รัก?”
“พวกเธอนี่” โชพูดเสียงดัง แต่ไม่มีความดุหลุดออกมาเลย มีแต่ความเขินอายเท่านั้น
“ฮะฮะฮะ” เดรโกหัวเราะ “ขอให้มีความสุขความเจริญนะครับรุ่นพี่โช แฮร์รี่ก็ดูท่าทางสบายดี”
รอนกับเดรโกเดินออกจากห้องพยาบาลไป ทิ้งให้โชกับแฮร์รี่อยู่ด้วยกัน…จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก คงเข้าใจนะ
“นายเห็นรึเปล่า” รอนพูดกับเดรโก
“เห็นแหงม ๆ อยู่แล้ว ไม่นึกเลยนะเนี่ยว่าแฮร์รี่จะเนื้อหอมขนาดนี้” เดรโกพูด “โชก็ชอบเขา เฮอร์ไมโอนี่ก็ชอบเขา น่าอิจฉาจังเลยน้า”
“ใช่แล้ว…ล่ะ” รอนพูด เสียงอ่อยลงมาเล็กน้อย “เฮอร์ไมโอนี่ชอบเขา เขาชอบเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขา…รักกัน…ฉัน…ไม่เกี่ยวสักหน่อย”
“อะไรกัน นาย” เดรโกร้องขึ้น “อย่าบอกนะว่าที่นายพูดอย่างนี้หมายความว่านายชอบเฮอร์ไมโอนี่น่ะ”
“ปล…เปล่าซะหน่อย” รอนร้อง หน้าแดง “ไปเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดได้แล้วล่ะ ดูซิว่าใครจะมาสอน คงไม่ใช่เยตินะ”
รอนเดาผิดไปนิดเดียว ไม่ใช่เยติ แต่เป็นมนุษย์หมาป่า
“อ้าว” รอนกับเดรโกร้องพร้อมกันเมื่อไปถึงห้องเรียน เป็นเรื่องน่าแปลกที่ตามตารางเรียนใหม่นั้นกริฟฟินดอร์ได้เรียนกับสลิธีรินทุกคาบ “อาจารย์”
“อ้อ พวกเธอ” อาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดพูดขึ้น “ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มา เข้าเรียนได้แล้ว วันนี้เราจะเรียนเรื่อง…เรื่องอะไรนะ…เลธิโฟลด์ใช่ไหม”
“แต่อาจารย์ได้กลับมาสอนอีกครั้งได้ยังไงครับ…อาจารย์ลูปิน”
“อ๋อ” รีมัสตอบ “ดัมเบิลดอร์เรียกฉันมาน่ะ”
ถ้าอย่างนี้ รอนคิด เดาได้ไม่ยากเลยว่าอาจารย์สอนวิชาคาถาจะเป็นใคร ก็แน่ละ สามคนที่เหลือของกลุ่มมาแล้วสองคน แล้วอีกวิชาหนึ่งจะเป็นใคร ถ้าไม่ใช่เขา…
เดรโกแข็งแรงขึ้นมากแล้วตอนนี้ มาดามพอมฟรีย์บอกว่าอีกไม่นานเขาก็สามารถจะออกจากห้องพยาบาลได้แล้ว วันจันทร์นี้เขาก็น่าจะแข็งแรงพอที่จะออกจากห้องพยาบาลได้
“คือ ผมต้องขอขอบคุณอาจารย์มากเลยนะครับที่กรุณาดูแลผมเป็นอย่างดีขนาดนี้ ผมจะไม่ลืมพระคุณครั้งนี้เลยครับ” เดรโกพูดข้อความนี้กับมาดามพอมฟรีย์ต่อหน้าเฮอร์ไมโอนี่กับรอนที่ไปเยี่ยมแฮร์รี่
“เขาเป็นอะไรของเขา” รอนกระซิบถามเฮอร์ไมโอนี่
“โดนคบเพลิงเข้าไปมั้ง” เฮอร์ไมโอนี่กระซิบตอบ “ไม่งั้นก็ผลข้างเคียงของคาถา”
อาทิตย์ 12 มกราคม
“ท่านครับ ผมทนต่อไปไม่ไหวแล้ว” บินส์พูดเสียงดังต่อหน้าที่ประชุม “ท่านคิดดูนะครับ จากเดิมที่ผมสอนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์อย่างเดียว ตอนนี้ผมต้องสอนตั้งสองวิชา นอกจากวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์แล้วผมต้องสอนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดอีกต่างหาก วันวันหนึ่งผมต้องสอนแปดคาบเชียวนะครับท่าน ผมทนไม่ได้”
“ใจเย็น ๆ ก่อนศาสตราจารย์” ดัมเบิลดอร์ตอบ “หลายคนก็มีปัญหาเช่นเดียวกับท่านนั่นแหละ เราเสียอาจารย์ไปสามคน ทั้งวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดคุณแคมพ์เบลล์ วิชาปรุงยาคุณเซเวอร์รัส วิชาคาถาคุณฟิลิอัส มันก็ทำให้เราต้องหาอาจารย์มาสอนแทนอย่างที่คุณทำ มิเนอร์วาก็ไปสอนวิชาคาถา วิชาปรุงยาเราก็ให้รูเบอัสไปสอนแทน แต่ผมก็เริ่มรู้สึกเหมือนกับทุก ๆ ท่านว่างานนี้หนักหนาเกินไป”
“เราจะทำอย่างไรกันดี” มักกอนนากัลพูดขึ้น “ถ้าเป็นต่อไปอย่างนี้อาจารย์ของเราต้องเสียสติกันหมดแน่ ๆ รวมทั้งฉันด้วย”
“กากชาเมื่อเช้านี้ก็บอกว่าโรงเรียนเรากำลังลำบาก” ทรีลอว์นีย์กล่าว “และที่สำคัญนะคะ อัลบัส เงาหญ้าเมื่อวานนี้ก็บอกว่าอีกไม่นานจะต้องมีนักเรียนเสียชีวิตอีกหนึ่งคน ดิฉันคงไม่ต้องบอกว่าเป็นใคร เพราะลางมรณะของเด็กคนนี้เด่นชัดเหลือเกิน และ...”
“พอแล้วล่ะ” ดัมเบิลดอร์ขัด “ท่าทางว่าทุกคนจะเข้าใจสถานการณ์กันดีแล้ว เพราะฉะนั้น ผมจึงได้เชิญบุคคลสามคนมาเพื่อสอนสามวิชานี้โดยเฉพาะ เขาควรจะมาใกล้ถึงแล้วล่ะ”
ดัมเบิลดอร์พูดไม่ถูก พวกเขามาถึงแล้ว ยืนยันได้จากเสียงเคาะประตูสามครั้งสามจังหวะ
“มาแล้วครับท่าน” คนที่อยู่ข้างนอกนั่นพูดขึ้น “เข้าไปเลยได้ไหมครับ”
“โอ้ มากันพอดี” ดัมเบิลดอร์พูด “เข้ามาได้เลย”
ประตูเปิดออก หลังประตูนั่นมีคนสามคนยืนอยู่ ซึ่งเมื่อเหล่าอาจารย์ทั้งหลายเห็นแล้วต่างตกตะลึงงันไปตาม ๆ กัน
จันทร์ 13 มกราคม
“ได้ข่าวว่าได้อาจารย์ใหม่แล้วนี่”
“ใช่แล้ว รู้สึกว่ามีคนนึงเคยสอนที่นี่มาก่อนด้วยนะ”
“เหรอ อยากรู้จังเลยว่าเป็นใคร”
ข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วโรงเรียนอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครรู้ว่าอาจารย์ใหม่ทั้งสามคนนั่นเป็นใคร คนทีรู้มีเพียงแต่เหล่าคณาจารย์เท่านั้น แต่เมื่อนักเรียนคนใดไปถาม คณาจารย์ก็จะตอบว่า “พวกเธอไม่ควรรู้ในตอนนี้หรอก เธอก็จะรู้เองแหละ ว่าแต่เจ้าพวกนั้นยังอุตส่าห์กลับมาที่นี่อีกนะ ไม่รู้คิดยังไงของเขา”
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่แคร์ข่าวนี้มากนัก เพราะสาเหตุสองสามสาเหตุ สาเหตุแรกก็คือแฮร์รี่ยังนอนอยู่ สาเหตุที่สอง คือ เดรโกอาการดีแล้ว และเขาออกมาเรียนได้แล้ว และสาเหตุที่สาม คือ เดรโกเปลี่ยนไปอย่างมาก
“เขาไม่เหมือนเดิมเลยนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ก็นั่นสิ สงสัยโดนคบเพลิงเข้าไปด้วยแหงม ๆ” รอนตอบ
“อ้าวพวกเธอ” เดรโกมองเห็นพวกเขาพอดี “พอดีเลย เดี๋ยวไปเรียนปรุงยาด้วยกันใช่ไหม น่าเศร้าจังเลยนะเรื่องของศาสตราจารย์สเนปน่ะ แต่ได้ยินว่าจะมีอาจารย์มาใหม่ใช่ไหม เขาเป็นใครนะ แต่ช่างเถอะ จะได้เวลาแล้ว เรียนด้วยกันด้วยนี่ ไปนะ”
แล้วเขาก็วิ่งไป
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่วิ่งตาม หวังว่าอาจารย์ท่านใหม่จะไม่ดุเหมือนสเนป
“ขออนุญาตครับ/ค่ะอาจารย์” ทั้งสองพูดพร้อมกัน
“ไม่เป็นไรหรอก” อาจารย์พูด เสียงคุ้นอย่างประหลาด “เข้ามาสิ วันนี้เราจะเรียนการปรุงยาสะกดมนุษย์หมาป่ากัน”
รอนกับเฮอร์ไมโอนี่เงยหน้ามองอาจารย์ แล้วก็ต้องตกใจปากค้าง
“คุณ!…” เฮอร์ไมโอนี่พูด “…คุณ…”
“ฉันทำไมเหรอ” อาจารย์พูด
“คุณซิเรียส” รอนพูดเสียงดัง “…ใช่หรือเปล่า…”
“ก็ใช่น่ะสิ” ซิเรียสตอบ “ตอนนี้ฉันมาสอนแทนวิชาปรุงยาชั่วคราวน่ะนะ ทำไมพวกเธอไม่ไปนั่งที่ล่ะ”
อังคาร 14 มกราคม
“ไม่นึกเลยนะว่าคุณซิเรียสจะมาเป็นอาจารย์สอนวิชาปรุงยา” รอนพูดพลางเดินพลางในขณะที่เดินไปห้องพยาบาลกับเฮอร์ไมโอนี่ – และเดรโก
“ก็นั่นนะสินะ ฉันว่าเขาสอนดีกว่าศาสตราจารย์สเนปอีก” เดรโกพูดบ้าง “แต่ถ้าพูดถึงอาจารย์แล้ว…” เดรโกคอตก
“อย่าเศร้าไปเลยน่าเดรโก” เฮอร์ไมโอนี่ปลอบ “อาจารย์ทำดีที่สุดแล้ว ถ้าไม่มีอาจารย์ละก็”
“พวกเราแย่แน่ ๆ” รอนเสริม
“ถึงห้องพยาบาลแล้ว” เดรโกปาดน้ำตาพลางพูดขึ้น “ไปดูกันเถอะ”
พวกเขาเข้าไปในห้องพยาบาลอีกครั้ง ครั้งนี้ ในห้องพยาบาลไม่ได้ว่างเปล่า แต่มีคนอีกคนหนึ่งอยู่ คนที่ไม่ใช่นักเรียน ไม่ใช่อาจารย์ ไม่ใช่ผี ไม่ใช่นักการภารโรง
“อ้าว” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “รุ่นพี่โช”
ที่นั่งอยู่เบื้องหน้าทั้งสามคือโช แชง นักเรียนเก่าเรเวนคลอที่จบการศึกษาไปเมื่อปีที่แล้ว โชนั่งคุกเข่าอยู่ข้าง ๆ แฮร์รี่ ก้มหน้าลงไปใกล้หน้าของเขามาก จนเกือบจะ…
โชคดีที่เฮอร์ไมโอนี่ร้องทักไป โชจึงสะดุ้งตัวขึ้นและลุกขึ้นมาทำหน้าเลิ่กลั่กมองดูทั้งสามคนแล้วพูดว่า “อ…อ้าว…ว…หวัดดี…พวกเธอ”
“ฮั่นแน่” รอนพูดยิ้ม ๆ “รุ่นพี่โชจะทำอะไรเอ่ย”
“อ…อ๋อ…ฉ…ฉัน…ฉันแค่…เอ่อ…” โชพูดตะกุกตะกัก “ฉันแค่…ลองดูว่าเขามีแผลอะไรหรือเปล่า…แค่นั้น…แค่นั้นจริง ๆ”
“เวลาอย่างนี้น่ะเหรอครับ” เดรโกพูดยิ้ม ๆ เช่นกัน “เหมาะมากเลยเนอะที่จะโดดงานมาแล้วมาดูว่าคุณแฮร์รี่มีแผลเพิ่มอีกหรือเปล่า”
“ก็…ก็ฉัน…ฉันลามา…ฉันแค่…แค่…”
“ไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะรุ่นพี่โช” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น คล้าย ๆ เธอจะทำหน้าบึ้งเล็กน้อย “แฮร์รี่ก็ดูสบายดี หนูไปล่ะ”
แล้วเธอก็เดินออกจากห้องพยาบาลไป
“ข…เขาเป็นอะไรของเขาเหรอ” โชถาม
“เขาชอบแฮร์รี่อยู่น่ะสิครับ” รอนพูด คล้าย ๆ กัดฟันพูดยังไงพิกล
“หา อะไรกัน ฉันไม่ยักรู้” เดรโกพูดขึ้น
“ฉ…ฉันก็ไม่รู้…ตะกี้พวกเธอเห็นฉันกำลังจะทำอะไร”
“ยังจะถามอีกนะครับรุ่นพี่โช” เดรโกพูดยิ้ม ๆ อีกครั้ง – ยิ้มทะเล้น ไม่ใช่ยิ้มน่าเกลียด “ก็รุ่นพี่โชกำลังจะจูบแฮร์รี่อยู่ไม่ใช่เหรอเมื่อตะกี้”
“พ…พวกเธอเห็น!…ม…ไม่ใช่…พวกเธอเอาอะไรมาพูดน่ะ…ฉันแค่…”
“แหมแหมแหม” รอนพูดตาม “ไม่ต้องหรอกครับรุ่นพี่โช พวกเราเห็นอยู่เต็มตา”
“รุ่นพี่โชชอบแฮร์รี่ขนาดนั้นเลยหรือครับ” เดรโกพูด
เห็นได้ชัดว่าหน้าของโชที่แดงมาตลอดแดงขึ้นมากเป็นสองเท่าในตอนนี้ “อ…อะไรนะ พวกเธอ…ฉัน…ฉันเปล่าสักหน่อย…ฉันแค่…ฉันแค่...แค่...เอ่อ…ฉันก็แค่ร…”
“ร…อะไรครับ” รอนแย่งพูด “ร...รัก?”
“พวกเธอนี่” โชพูดเสียงดัง แต่ไม่มีความดุหลุดออกมาเลย มีแต่ความเขินอายเท่านั้น
“ฮะฮะฮะ” เดรโกหัวเราะ “ขอให้มีความสุขความเจริญนะครับรุ่นพี่โช แฮร์รี่ก็ดูท่าทางสบายดี”
รอนกับเดรโกเดินออกจากห้องพยาบาลไป ทิ้งให้โชกับแฮร์รี่อยู่ด้วยกัน…จะพูดอย่างนั้นก็ไม่ถูก คงเข้าใจนะ
“นายเห็นรึเปล่า” รอนพูดกับเดรโก
“เห็นแหงม ๆ อยู่แล้ว ไม่นึกเลยนะเนี่ยว่าแฮร์รี่จะเนื้อหอมขนาดนี้” เดรโกพูด “โชก็ชอบเขา เฮอร์ไมโอนี่ก็ชอบเขา น่าอิจฉาจังเลยน้า”
“ใช่แล้ว…ล่ะ” รอนพูด เสียงอ่อยลงมาเล็กน้อย “เฮอร์ไมโอนี่ชอบเขา เขาชอบเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขา…รักกัน…ฉัน…ไม่เกี่ยวสักหน่อย”
“อะไรกัน นาย” เดรโกร้องขึ้น “อย่าบอกนะว่าที่นายพูดอย่างนี้หมายความว่านายชอบเฮอร์ไมโอนี่น่ะ”
“ปล…เปล่าซะหน่อย” รอนร้อง หน้าแดง “ไปเรียนป้องกันตัวจากศาสตร์มืดได้แล้วล่ะ ดูซิว่าใครจะมาสอน คงไม่ใช่เยตินะ”
รอนเดาผิดไปนิดเดียว ไม่ใช่เยติ แต่เป็นมนุษย์หมาป่า
“อ้าว” รอนกับเดรโกร้องพร้อมกันเมื่อไปถึงห้องเรียน เป็นเรื่องน่าแปลกที่ตามตารางเรียนใหม่นั้นกริฟฟินดอร์ได้เรียนกับสลิธีรินทุกคาบ “อาจารย์”
“อ้อ พวกเธอ” อาจารย์วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดพูดขึ้น “ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มา เข้าเรียนได้แล้ว วันนี้เราจะเรียนเรื่อง…เรื่องอะไรนะ…เลธิโฟลด์ใช่ไหม”
“แต่อาจารย์ได้กลับมาสอนอีกครั้งได้ยังไงครับ…อาจารย์ลูปิน”
“อ๋อ” รีมัสตอบ “ดัมเบิลดอร์เรียกฉันมาน่ะ”
ถ้าอย่างนี้ รอนคิด เดาได้ไม่ยากเลยว่าอาจารย์สอนวิชาคาถาจะเป็นใคร ก็แน่ละ สามคนที่เหลือของกลุ่มมาแล้วสองคน แล้วอีกวิชาหนึ่งจะเป็นใคร ถ้าไม่ใช่เขา…
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น