ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตรอกไดแอกอน
. ห้าปีหลังจากที่ถูกไล่ออกจากฮอกวอตส์ แฮกริดจำเรื่องวันนั้นได้ไม่มีลืม ตอนนี้เขาอายุ 18 ปีแล้ว เป็นหนุ่มหล่อ(หรือเปล่าหนอ) ผมยาว ถ้าใครได้เห็นเขาในอีก 45 ปีต่อมาก็จะรู้สึกว่าต่างกันแค่ตอนนี้เขาไม่มีหนวดเคราเท่านั้น
เขากำลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 5 ปีก่อน
เมื่อเขาลงจากรถเมล์อัศวินราตรีที่ตรอกไดแอกอนแล้วเขาก็ต้องหางานทำให้ได้ เพราะญาติพี่น้องของเขาไม่อยู่แล้ว พ่อของเขาก็ตายไปไม่นาน แม่ของเขาก็ไปไหนก็ไม่รู้ เขาต้องใช้ชีวิตตัวคนเดียวให้ได้ มิสเตอร์พรองนีตส์ให้โอกาสเขาโดยให้เป็นเด็กฝึกงานที่ร้านสัตว์วิเศษ มีหน้าที่คอยรับลูกค้า ขนของ และอื่น ๆ ทั้งหมดนอกจากบริหารร้านและขายของ
เขาทำงานอย่างขยันขันแข็ง และเป็นเด็กฝึกงานคนโปรดของมิสเตอร์พรองนีตส์ทีเดียว จนกระทั่งมิสเตอร์พรองนีตส์เสียชีวิตด้วยโรคชราเมื่อปีก่อนนี้เอง ก่อนตาย มิสเตอร์พรองนีตส์ยกร้านสัตว์วิเศษนี้ให้เขา นั่นทำให้แฮกริดดีใจมาก และสัญญาว่าจะดูแลร้านอย่างดี
วันนี้ เวลานี้ เขาอยู่ที่เคาน์เตอร์เก็บเงินร้านสัตว์วิเศษในตรอกไดแอกอน ช่วงปลายเดือนสิงหาคมนี้ลูกค้าเด็ก ๆ มากมายกรูเข้ามาซื้อสัตว์เลี้ยงเพื่อเข้าโรงเรียน ---- โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ ที่เขาเคยอยู่จนถึงห้าปีที่แล้ว
นี่ทำให้แฮกริดสมเพชตัวเอง
ทำไมเขาถึงต้องโดนไล่ออกด้วยความผิดที่เขาไม่ได้กระทำด้วยนะ?
“ขอโน้กฮูกตัวนืงค่า…”
แฮกริดสะดุ้งจากความเหม่อที่ตอนนี้คงลอยไปไกลแล้ว และกลับมาสู่เคาน์เตอร์เก็บเงินอีกครั้งหนึ่ง เพื่อบริการลูกค้า เด็กผู้หญิงตัวน้อย ๆ น่ารัก
“เอาอะไรนะหนู…”
“โน้กฮูกค่า…หนูช้อบชอบโน้กฮูก…หนูยังไม่ได้เข้าเรียนหรอกค่า…แต่หนูมาซื้อนกฮูกให้พี่เค้านะค่า…” เด็กหญิงตอบเสียงใส
“นกฮูกนะ อื้ม พี่เธอบอกหรือเปล่าว่าจะเอาพันธุ์อะไร?” แฮกริดถามในขณะที่กำลังจะเดินไปยังกรงใหญ่ มีนกฮูกเป็นร้อย ๆ ตัวในนั้น
“พี่เค้าบอกว่าแล้วแต่หนูค่า…”
“แล้วแต่เธอเหรอ… ถ้างั้นเธอมานี่สิ” แฮกริดนั่งยอง ๆ แล้วกวักมือเรียก
เด็กหญิงกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาแฮกริด และนั่งลงเหมือนเขา
“มาใกล้ ๆ กรงนี่นะ” แฮกริดยกเด็กหญิงนั่งเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ติดกรงนกฮูก “ไม่ต้องกลัวน่า..มามะ…”
ทันทีที่เด็กหญิงนั่งบนเก้าอี้ตัวนั้น นกฮูกเป็นร้อยก็บินออกไปอีกฟากของกรง เหลือนกฮูกหิมะตัวเดียวที่กำลังกระโดดช้า ๆ มาหาเธอ
“นกฮูกหิมะ…” แฮกริดหยิบนกฮูกตัวนั้นออกมา “…น่ารักมั้ยล่ะ หืม? ตัวนี้ของเธอนะ” แล้วเขาก็ส่งนกฮูกตัวนั้นให้เธอ “ส่วนของพี่เธอ…นกฮูกหิมะเข้ากันได้กับเธอ นกฮูกที่เข้ากับพี่เธอก็น่าจะเป็น…อ้อ…นกฮูกทะเลสาบตัวนี้ไง!” แล้วเขาก็หยิบนกฮูกสีฟ้าปีกเขียวออกมา
“แต่หนูมีเงินซื้อโน้กฮูกแค่ตัวเดียวนี่นา” เด็กหญิงคอตก
“นกฮูกหิมะนี่ฉันให้เธอ” แฮกริดตบไหล่เด็กหญิงเบา ๆ --- เบามือที่สุดที่เขาจะทำได้ “ฉันถือว่าใครก็ตามที่เข้ามาในร้านฉันแล้วซื้อสัตว์เลี้ยง ต้องได้สัตว์ที่เหมาะกับตนที่สุดไป เธอมาซื้อนกฮูกให้พี่เธอ ฉันก็ต้องเอานกฮูกตัวที่เหมาะกับเธอให้ด้วยสิ จริงมั้ย?”
เด็กหญิงยิ้มกว้าง “ขอบคุณค่ะ!” เธอพูดเสียงดัง แล้วหิ้วกรงนกฮูกทะเลสาบออกไป โดยมีนกฮูกหิมะเกาะอยู่บนไหล่ “แม่ค้า! หนูด้ายโน้กฮูกด้วยค่า!”
แฮกริดมองตามเธอไป แล้วยิ้ม เขาอ่อนโยนอย่างนี้เสมอ
“น่ารักดีนะ เธอว่าไหม”
แฮกริดมองไปยังต้นเสียง ชายในชุดคลุมปิดจนไม่เห็นหน้ายืนอยู่อีกฟากของหน้าร้าน
“คุณเป็นใครน่ะ” แฮกริดตะโกน แล้วหยิบร่มสีชมพูดหลังเคาน์เตอร์มา
“ไม่เปลี่ยนไปเลยนะรูเบอัส” ชายคนนั้นพูด แล้วเปิดหมวกคลุมออก
“ศาสตราจารย์ดัมเบิล-” แฮกริดร้องดีใจ
“ชู่ว….” ศ.จ.ดัมเบิลดอร์ชี้นิ้วเป็นทีว่าให้เงียบเสียง “ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่ อย่าให้ใครรู้”
“อาจารย์มาทำอะไรที่นี่?” แฮกริดถาม
“มาหาเธอไง รูเบอัส” ดัมเบิลดอร์พูดเรียบ ๆ แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้เลือกนก แต่ไม่มีนกฮูกตัวใดบินหนีไปสักตัว “ให้เธอกลับฮอกวอตส์ ฉันมารับเธอกลับฮอกวอตส์ไงล่ะรูเบอัส”
แฮกริดแทบไม่เชื่อสิ่งที่เขาได้ยิน เขาจะได้กลับไปยังฮอกวอตส์แล้วหรือนี่ แทบไม่น่าเชื่อ
“แต่ผม… แต่ผมต้องดูแลร้านที่นี่ครับอาจารย์ ผมทิ้งมันไปไม่ได้…”
“ร้านนี้จะไม่ร้างหรอกรูเบอัส” ดัมเบิลดอร์พูด “มองตาโนจะดูแลร้านนี้เอง”
“กลูเวส!” แฮกริดพูดเสียงดัง “จริงสิ เขาเรียนจบแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่แล้วรูเบอัส มองตาโนทำคะแนนได้ค่อนข้างดีเชียวนะ โดยเฉพาะวิชาสัตว์วิเศษ เขาได้ท็อปทีเดียว…ฉันรู้น่า มองตาโนเป็นเพื่อนซี้กับเธอมาก จริงมั้ย”
“ฮะ” แฮกริดพูดเสียงเบาลง แต่หน้าของเขายังมีแววดีใจอยู่มาก “ผมจะไปทำอะไรที่ฮอกวอตส์หรือครับ? ไปเรียนปีสี่เหรอ?”
“เสียใจนะ ที่ต้องขอบอกว่านักเรียนที่ถูกเชิญออกแล้วไม่สามารถกลับมาเรียนได้อีกไม่ว่ากรณีใด ๆ ก็ตาม” ดัมเบิลดอร์พูดเบา ๆ
“แต่” ดัมเบิลดอร์พูดขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าริมฝีปากของแฮกริดขยับเตรียมจะพูด “อย่าเพิ่งพูดอะไร ฉันขอประเดิมด้วยเรื่องเศร้าก่อน ฉันขอบอกว่าศาสตราจารย์ดิพพิตเสียชีวิตแล้ว”
แฮกริดสะดุ้ง
“สัปดาห์ก่อนนี้เอง ท่านไปอย่างสงบ ไม่เป็นไรหรอกน่า” ดัมเบิลดอร์พูดเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของแฮกริด “สำหรับจิตใจที่จัดระเบียบดีแล้ว ความตายก็เป็นการผจญภัยครั้งใหม่เท่านั้นเอง ท่านมีความสุขแล้ว และตอนนี้ ฉัน –”
“ท่านทำไมเหรอครับ” แฮกริดขัด
“ฉันได้รับแต่งตั้งเป็นอาจารย์ใหญ่โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์คนใหม่ ตั้งแต่เมื่อวานซืนนี้เป็นต้นไปไงล่ะ”
แฮกริดตกใจ อ้าปากค้าง แต่แล้วปากนั้นก็มีรอยยิ้มผุดขึ้น “ท่านได้เป็นอาจารย์ใหญ่เหรอครับ!”
“ใช่” ดัมเบิลดอร์ตอบ “และฉันมาที่นี่ เพื่อให้เธอเป็นคนดูแลสัตว์ที่โรงเรียนของเราไงล่ะ”
แฮกริดดีใจมากกับข่าวนี้ เขาชอบสัตว์มาตั้งแต่เด็ก ๆ และที่เขาได้ดูแลร้านสัตว์วิเศษก็เป็นเรื่องเยี่ยม แต่การได้เป็นคนดูแลสัตว์ที่โรงเรียนนั้นอาจสนุกกว่า เขาก็ตอบไม่ได้ว่าทำไม
“ไปกันเถอะ รูเบอัส” ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้น และเริ่มออกเดิน
“ไปไหนครับ” แฮกริดถาม
“โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ไงล่ะ”
แฮกริดยิ้มกว้าง และเดินตามดัมเบิลดอร์ไป
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เขากำลังนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อ 5 ปีก่อน
เมื่อเขาลงจากรถเมล์อัศวินราตรีที่ตรอกไดแอกอนแล้วเขาก็ต้องหางานทำให้ได้ เพราะญาติพี่น้องของเขาไม่อยู่แล้ว พ่อของเขาก็ตายไปไม่นาน แม่ของเขาก็ไปไหนก็ไม่รู้ เขาต้องใช้ชีวิตตัวคนเดียวให้ได้ มิสเตอร์พรองนีตส์ให้โอกาสเขาโดยให้เป็นเด็กฝึกงานที่ร้านสัตว์วิเศษ มีหน้าที่คอยรับลูกค้า ขนของ และอื่น ๆ ทั้งหมดนอกจากบริหารร้านและขายของ
เขาทำงานอย่างขยันขันแข็ง และเป็นเด็กฝึกงานคนโปรดของมิสเตอร์พรองนีตส์ทีเดียว จนกระทั่งมิสเตอร์พรองนีตส์เสียชีวิตด้วยโรคชราเมื่อปีก่อนนี้เอง ก่อนตาย มิสเตอร์พรองนีตส์ยกร้านสัตว์วิเศษนี้ให้เขา นั่นทำให้แฮกริดดีใจมาก และสัญญาว่าจะดูแลร้านอย่างดี
วันนี้ เวลานี้ เขาอยู่ที่เคาน์เตอร์เก็บเงินร้านสัตว์วิเศษในตรอกไดแอกอน ช่วงปลายเดือนสิงหาคมนี้ลูกค้าเด็ก ๆ มากมายกรูเข้ามาซื้อสัตว์เลี้ยงเพื่อเข้าโรงเรียน ---- โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ ที่เขาเคยอยู่จนถึงห้าปีที่แล้ว
นี่ทำให้แฮกริดสมเพชตัวเอง
ทำไมเขาถึงต้องโดนไล่ออกด้วยความผิดที่เขาไม่ได้กระทำด้วยนะ?
“ขอโน้กฮูกตัวนืงค่า…”
แฮกริดสะดุ้งจากความเหม่อที่ตอนนี้คงลอยไปไกลแล้ว และกลับมาสู่เคาน์เตอร์เก็บเงินอีกครั้งหนึ่ง เพื่อบริการลูกค้า เด็กผู้หญิงตัวน้อย ๆ น่ารัก
“เอาอะไรนะหนู…”
“โน้กฮูกค่า…หนูช้อบชอบโน้กฮูก…หนูยังไม่ได้เข้าเรียนหรอกค่า…แต่หนูมาซื้อนกฮูกให้พี่เค้านะค่า…” เด็กหญิงตอบเสียงใส
“นกฮูกนะ อื้ม พี่เธอบอกหรือเปล่าว่าจะเอาพันธุ์อะไร?” แฮกริดถามในขณะที่กำลังจะเดินไปยังกรงใหญ่ มีนกฮูกเป็นร้อย ๆ ตัวในนั้น
“พี่เค้าบอกว่าแล้วแต่หนูค่า…”
“แล้วแต่เธอเหรอ… ถ้างั้นเธอมานี่สิ” แฮกริดนั่งยอง ๆ แล้วกวักมือเรียก
เด็กหญิงกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาแฮกริด และนั่งลงเหมือนเขา
“มาใกล้ ๆ กรงนี่นะ” แฮกริดยกเด็กหญิงนั่งเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ติดกรงนกฮูก “ไม่ต้องกลัวน่า..มามะ…”
ทันทีที่เด็กหญิงนั่งบนเก้าอี้ตัวนั้น นกฮูกเป็นร้อยก็บินออกไปอีกฟากของกรง เหลือนกฮูกหิมะตัวเดียวที่กำลังกระโดดช้า ๆ มาหาเธอ
“นกฮูกหิมะ…” แฮกริดหยิบนกฮูกตัวนั้นออกมา “…น่ารักมั้ยล่ะ หืม? ตัวนี้ของเธอนะ” แล้วเขาก็ส่งนกฮูกตัวนั้นให้เธอ “ส่วนของพี่เธอ…นกฮูกหิมะเข้ากันได้กับเธอ นกฮูกที่เข้ากับพี่เธอก็น่าจะเป็น…อ้อ…นกฮูกทะเลสาบตัวนี้ไง!” แล้วเขาก็หยิบนกฮูกสีฟ้าปีกเขียวออกมา
“แต่หนูมีเงินซื้อโน้กฮูกแค่ตัวเดียวนี่นา” เด็กหญิงคอตก
“นกฮูกหิมะนี่ฉันให้เธอ” แฮกริดตบไหล่เด็กหญิงเบา ๆ --- เบามือที่สุดที่เขาจะทำได้ “ฉันถือว่าใครก็ตามที่เข้ามาในร้านฉันแล้วซื้อสัตว์เลี้ยง ต้องได้สัตว์ที่เหมาะกับตนที่สุดไป เธอมาซื้อนกฮูกให้พี่เธอ ฉันก็ต้องเอานกฮูกตัวที่เหมาะกับเธอให้ด้วยสิ จริงมั้ย?”
เด็กหญิงยิ้มกว้าง “ขอบคุณค่ะ!” เธอพูดเสียงดัง แล้วหิ้วกรงนกฮูกทะเลสาบออกไป โดยมีนกฮูกหิมะเกาะอยู่บนไหล่ “แม่ค้า! หนูด้ายโน้กฮูกด้วยค่า!”
แฮกริดมองตามเธอไป แล้วยิ้ม เขาอ่อนโยนอย่างนี้เสมอ
“น่ารักดีนะ เธอว่าไหม”
แฮกริดมองไปยังต้นเสียง ชายในชุดคลุมปิดจนไม่เห็นหน้ายืนอยู่อีกฟากของหน้าร้าน
“คุณเป็นใครน่ะ” แฮกริดตะโกน แล้วหยิบร่มสีชมพูดหลังเคาน์เตอร์มา
“ไม่เปลี่ยนไปเลยนะรูเบอัส” ชายคนนั้นพูด แล้วเปิดหมวกคลุมออก
“ศาสตราจารย์ดัมเบิล-” แฮกริดร้องดีใจ
“ชู่ว….” ศ.จ.ดัมเบิลดอร์ชี้นิ้วเป็นทีว่าให้เงียบเสียง “ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่ อย่าให้ใครรู้”
“อาจารย์มาทำอะไรที่นี่?” แฮกริดถาม
“มาหาเธอไง รูเบอัส” ดัมเบิลดอร์พูดเรียบ ๆ แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้เลือกนก แต่ไม่มีนกฮูกตัวใดบินหนีไปสักตัว “ให้เธอกลับฮอกวอตส์ ฉันมารับเธอกลับฮอกวอตส์ไงล่ะรูเบอัส”
แฮกริดแทบไม่เชื่อสิ่งที่เขาได้ยิน เขาจะได้กลับไปยังฮอกวอตส์แล้วหรือนี่ แทบไม่น่าเชื่อ
“แต่ผม… แต่ผมต้องดูแลร้านที่นี่ครับอาจารย์ ผมทิ้งมันไปไม่ได้…”
“ร้านนี้จะไม่ร้างหรอกรูเบอัส” ดัมเบิลดอร์พูด “มองตาโนจะดูแลร้านนี้เอง”
“กลูเวส!” แฮกริดพูดเสียงดัง “จริงสิ เขาเรียนจบแล้วใช่ไหมครับ”
“ใช่แล้วรูเบอัส มองตาโนทำคะแนนได้ค่อนข้างดีเชียวนะ โดยเฉพาะวิชาสัตว์วิเศษ เขาได้ท็อปทีเดียว…ฉันรู้น่า มองตาโนเป็นเพื่อนซี้กับเธอมาก จริงมั้ย”
“ฮะ” แฮกริดพูดเสียงเบาลง แต่หน้าของเขายังมีแววดีใจอยู่มาก “ผมจะไปทำอะไรที่ฮอกวอตส์หรือครับ? ไปเรียนปีสี่เหรอ?”
“เสียใจนะ ที่ต้องขอบอกว่านักเรียนที่ถูกเชิญออกแล้วไม่สามารถกลับมาเรียนได้อีกไม่ว่ากรณีใด ๆ ก็ตาม” ดัมเบิลดอร์พูดเบา ๆ
“แต่” ดัมเบิลดอร์พูดขึ้นมาทันทีที่เห็นว่าริมฝีปากของแฮกริดขยับเตรียมจะพูด “อย่าเพิ่งพูดอะไร ฉันขอประเดิมด้วยเรื่องเศร้าก่อน ฉันขอบอกว่าศาสตราจารย์ดิพพิตเสียชีวิตแล้ว”
แฮกริดสะดุ้ง
“สัปดาห์ก่อนนี้เอง ท่านไปอย่างสงบ ไม่เป็นไรหรอกน่า” ดัมเบิลดอร์พูดเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าสร้อยของแฮกริด “สำหรับจิตใจที่จัดระเบียบดีแล้ว ความตายก็เป็นการผจญภัยครั้งใหม่เท่านั้นเอง ท่านมีความสุขแล้ว และตอนนี้ ฉัน –”
“ท่านทำไมเหรอครับ” แฮกริดขัด
“ฉันได้รับแต่งตั้งเป็นอาจารย์ใหญ่โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์คนใหม่ ตั้งแต่เมื่อวานซืนนี้เป็นต้นไปไงล่ะ”
แฮกริดตกใจ อ้าปากค้าง แต่แล้วปากนั้นก็มีรอยยิ้มผุดขึ้น “ท่านได้เป็นอาจารย์ใหญ่เหรอครับ!”
“ใช่” ดัมเบิลดอร์ตอบ “และฉันมาที่นี่ เพื่อให้เธอเป็นคนดูแลสัตว์ที่โรงเรียนของเราไงล่ะ”
แฮกริดดีใจมากกับข่าวนี้ เขาชอบสัตว์มาตั้งแต่เด็ก ๆ และที่เขาได้ดูแลร้านสัตว์วิเศษก็เป็นเรื่องเยี่ยม แต่การได้เป็นคนดูแลสัตว์ที่โรงเรียนนั้นอาจสนุกกว่า เขาก็ตอบไม่ได้ว่าทำไม
“ไปกันเถอะ รูเบอัส” ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้น และเริ่มออกเดิน
“ไปไหนครับ” แฮกริดถาม
“โรงเรียนคาถาพ่อมดแม่มดและเวทมนตร์ศาสตร์ฮอกวอตส์ไงล่ะ”
แฮกริดยิ้มกว้าง และเดินตามดัมเบิลดอร์ไป
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น