ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 26 ธันวาคม - 8 มกราคม : วันที่ไม่มีแฮร์รี่
ศุกร์ 26 ธันวาคม
“เขาเป็นยังไงบ้าง” เฮอร์ไมโอนี่ละล่ำละลัก “คง…คงไม่เป็นไรใช่ไหม”
“คงไม่เป็นไรมั้ง” รอนพูด
“ไม่เป็นไรหรอก” ดัมเบิลดอร์พูดพลางเดินเข้ามา “พวกเขาเพียงแต่เหนื่อยเกินไปเท่านั้นเอง นอนพักเป็นเวลานานสักหน่อยก็จะหายเป็นปรกติ แต่อาจจะใช้เวลานาน”
“นานแค่ไหนคะ” เฮอร์ไมโอนี่รีบถาม
“ไม่นานเกินรอหรอกมิสเกรนเจอร์” ดัมเบิลดอร์ยิ้ม
เสาร์ 27 ธันวาคม
“ยังนอนอยู่หรือเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงกระซิบ
“ยังนอนอยู่” รอนพูดเสียงกระซิบพอ ๆ กัน “แต่ทำไมเธอไม่เข้ามาดูเองล่ะเฮอร์ไมโอนี่”
“ก็…ฉัน…” เฮอร์ไมโอนี่อุกอัก
“ละอายต่อการกระทำนี้ล่ะสิ” เสียงดุดังมาจากด้านหลังของพวกเขาทั้งสองที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องพยาบาล ไม่ใช่ใครอื่น มาดามพอมฟรีย์นั่นเอง
“อาจารย์!!” ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ร้องพร้อมกัน
“พวกเธอมาทำอะไรแถวนี้” มาดามพอมฟรีย์พูดเสียงค่อนข้างเข้ม “ตอนนี้พวกเธอควรจะไปเข้าเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดกับศาสตราจารย์บินส์ได้แล้วไม่ใช่หรือ หรือว่าพวกเธอจะลืมการเปลี่ยนตารางสอนที่ประกาศเมื่อวานตอนเย็น”
“ไม่ครับ/ค่ะ” ทั้งสองตอบ
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเรียนซะ ครั้งนี้ฉันยกโทษให้เพราะเห็นว่าพวกเธอเป็นห่วงเพื่อน”
อังคาร 30 ธันวาคม
เฮอร์ไมโอนี่หนีงานเลี้ยงล่วงหน้าปีใหม่ประจำฮอกวอตส์ไปห้องพยาบาล เธอแอบหยิบเอาเสื้อคลุมล่องหนของแฮร์รี่มาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ
เธอมาถึงประตูห้องแล้ว เธอเอื้อมมือไปหยิบลูกบิดประตู เธอเปิดมันอย่างเบาที่สุด เธอเดินเข้าไปข้างใน เธอปิดประตูอย่างแผ่วเบาที่สุด
ปัง!
แต่พลาด ลมพัดจากหน้าต่างมาโดนประตูทำให้มันปิดกลับทันทีดังปัง
“ใครน่ะ!” เสียงมาดามพอมฟรีย์ “ใครอยู่ตรงนั้น”
เฮอร์ไมโอนี่พยายามวิ่ง แต่เธอสะดุดชายผ้าคลุมล้มลงดังโครม นั่นทำให้เธอถูกจับได้ ทำให้บ้านกริฟฟินดอร์เสียคะแนนสิบห้าคะแนน และทำให้ผ้าคลุมล่องหนตกไปอยู่ในการดูแลของมาดามพอมฟรีย์
พุธ 8 มกราคม
“หลังจากที่เธอสะกดจุดที่บริเวณมุมข้างหลังของมันได้แล้ว เลธิโฟลด์ก็จะชะงักไปชั่วระยะหนึ่ง เธอต้องใช้เวลานั้นให้คุ้มค่า แต่อย่างไรก็ตาม ครูคิดว่าครูมีปัญหาเล็กน้อยจึงไม่สามารถจับต้องรูปจำลองตัวอย่างได้…”
วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดกับศาสตราจารย์บินส์ผ่านไปอย่างน่าเบื่อ โดยเฉพาะสำหรับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ที่ได้รู้ว่าพักกลางวันวันนี้พวกเขาจะได้เข้าห้องพยาบาลไปเยี่ยมแฮร์รี่
“เธอคิดว่าเขาจะฟื้นหรือยัง” เฮอร์ไมโอนี่
“ฉันก็อยากให้เขาฟื้นเร็ว ๆ นะ แต่ว่า…” รอนตอบ
ทั้งสองคนไม่มีอะไรจะทำนอกจากการบันทึกวิธีการต่อสู้กับเลธิโฟลด์ซึ่งเป็นสัตว์ร้ายชั้นสูง และเป็นบทสุดท้ายที่พวกเขาจะได้เรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแล้ว
ถูกต้อง บทนี้ต้องใช้เวลาเรียนนานกว่าหกเดือน
หลังจากวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดจบลง พวกเขาก็ต้องเรียนเรื่องเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เวทมนตร์ – จากศาสตราจารย์บินส์ ท่านเดิมท่านนี้
“หลังจากที่เมอร์ลินกระทำภารกิจเสร็จลุล่วงไปแล้ว ประวัติศาสตร์ของเหล่ามักเกิ้ลได้กล่าวเอาไว้ว่าเขาหายสาบสูญไปไม่มีใครได้พบเห็นเขาอีกเลย อันที่จริงแล้ว เมอร์ลินได้แปลงตัวเป็นกษัตริย์อาเธอร์ครองบัลลังก์อยู่นั่นเอง เนื่องจากกษัตริย์อาเธอร์ตัวจริงได้สิ้นพระชนม์ในการรบไปแล้ว หลังจากที่เมอร์ลินนั่งบัลลังก์ได้เวลาพอประมาณเขาก็ตัดสินใจทำเป็นว่าเขาตายเพื่อที่จะได้ไปใช้ชีวิตอย่างสงบต่อไป”
ยังคงน่าเบื่อเหมือนเดิม อันที่จริงชีวประวัติของเมอร์ลินนั้นพวกนักเรียนได้รู้มาจากการ์ดในกบช็อกโกแลตมาหมดแล้ว ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาเรียนจากอาจารย์อย่างนี้เลย แต่จะทำอย่างไรได้ หลักสูตรการเรียนการสอนเขาว่ามาอย่างนั้น เมื่อไหร่ถึงจะปฏิรูปสักทีน้า
ในที่สุดก็จบสิ้น ศาสตราจารย์บินส์จบการสอนในวันนี้ด้วยคำว่า “ไปค้นคว้าประวัติโดยละเอียดของผู้ก่อตั้งบ้านทั้งสี่ของฮอกวอตส์มาส่งวันพุธหน้า” ซึ่งเรียกเสียงครวญครางได้บ้างพอสมควร แต่ไม่ใช่สำหรับรอนและเฮอร์ไมโอนี่
“รีบกินข้าวเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่บอก “เราจะได้มีเวลาไปเยี่ยมนาน ๆ”
อย่างที่เธอบอก รอนกับเฮอร์ไมโอนี่รับประทานอาหารอย่างรวดเร็วมาก จนอีกเพียงนิดเดียวก็จะถึงขีดคำว่า ‘มูมมาม’ แล้ว (ดีที่ยังไม่ถึง)
เมื่อทั้งสองรับประทานอาหารเสร็จก็ออกวิ่งไปยังห้องพยาบาล พวกเขามาถึงระเบียงพยาบาลแล้ว มาถึงประตูห้องพยาบาลแล้ว พวกเขาเปิดเข้าไปแล้ว และที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็คือ…
เดรโก มัลฟอย
“อ้าว นาย” รอนพูด “ทำไมนาย…แล้วแฮร์รี่”
“พอตเตอร์เหรอ” เดรโกพูด น่าแปลกที่ครั้งนี้เขาไม่มีรัศมีน่ารังเกียจแผ่ออกมาเหมือนทุกครั้ง “เขายังหลับอยู่น่ะ บังเอิญว่าฉันตื่นขึ้นมาก่อนเท่านั้นเอง”
“นายน่ะเหรอ” รอนยังคงพูดต่อ
“ใช่แล้วล่ะ ทำไมเหรอ”
น่าแปลกนะ รอนคิด ปกติถ้าเป็นหมอนี่จะต้องพูดว่า ‘มาแล้วเรอะเจ้าพวกวีสลีย์งี่เง่ากับยายเลือดสีโคลนโสโครก เจ้าเด็กพอตเตอร์ยังนอนแอ้งแม้งอยู่เลยนั่นแน่ะ เธอน่าจะลองจุมพิตเขาดูนะยายเลือดสีโคลน เขาอาจจะตื่นขึ้นก็ได้’
นี่เขาคิดอะไรกัน บ้าชัด ๆ
“ก็…ไม่มีอะไรหรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูด พยายามข่มท่าทีไม่ไว้วางใจ “เรามาดูแฮร์รี่”
“ทางโน้นไง ฉันบอกแล้วหรือยังว่าเขาหลับอยู่”
“บอกแล้ว” ทั้งสองตอบพร้อมกัน
เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปที่เตียงของแฮร์รี่ อย่างที่เดรโกพูดไว้ เขาหลับอยู่
แฮร์รี่ที่นอนอยู่บนเตียงนั้นนอนนิ่งสนิท นิ่งขนาดที่ถ้าพวกเขาไม่รู้มาก่อนว่าแฮร์รี่เพียงแค่หลับไปเท่านั้นพวกเขาต้องคิดว่าแฮร์รี่ตายไปแล้วแน่ ๆ เพราะขนาดจังหวะหายไปยังเป็นไปอย่างแผ่วเบาขนาดนี้
เฮอร์ไมโอนี่ลูบผมของแฮร์รี่เผยให้เห็นรอยแผลเป็นของเขา แน่นอนมันยังอยู่ แต่ไม่รู้ว่าทั้งสองจะคิดไปเองหรือเปล่าที่มันจางลง
รอนยืนดูเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังนั่งมองแฮร์รี่อยู่เงียบ ๆ – รู้สึกปวดใจเล็ก ๆ แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าที่เขาปวดใจนี้เป็นเพราะเห็นแฮร์รี่เพื่อนของเขานอนซมอยู่ หรือว่า…
“หมดเวลาแล้วเด็ก ๆ” เสียงมาดามพอมฟรีย์พูด “อีกห้านาทีพวกเธอต้องไปเรียนกันแล้ว อ้อ ส่วนมิสเตอร์มัลฟอย ทานช็อกโกแลตนี่สักหน่อย จะได้อบอุ่นขึ้น”
“ได้เวลาเรียนแล้วล่ะพวกเธอ” เดรโกเอ่ย “วันนี้วันอะไรนะ วันพุธใช่ไหม เดี๋ยวจะไปเรียนวิชาแปลงร่างกับบ้านสลิธีรินใช่หรือเปล่า ฝากบอกวินเซนต์กับเกรกอรี่ด้วยนะว่าฉันสบายดี”
เดรโกโบกมือให้รอนกับเฮอร์ไมโอนี่และรอนก่อนที่พวกเขาจะออกจากห้องไป
“เธอคิดว่าเขาแปลก ๆ ไปมั้ย” รอนถาม
“ก็คงอย่างนั้น” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
ทั้งสองเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน โดยมีเดรโกมองส่งข้างหลัง
“เขาเป็นยังไงบ้าง” เฮอร์ไมโอนี่ละล่ำละลัก “คง…คงไม่เป็นไรใช่ไหม”
“คงไม่เป็นไรมั้ง” รอนพูด
“ไม่เป็นไรหรอก” ดัมเบิลดอร์พูดพลางเดินเข้ามา “พวกเขาเพียงแต่เหนื่อยเกินไปเท่านั้นเอง นอนพักเป็นเวลานานสักหน่อยก็จะหายเป็นปรกติ แต่อาจจะใช้เวลานาน”
“นานแค่ไหนคะ” เฮอร์ไมโอนี่รีบถาม
“ไม่นานเกินรอหรอกมิสเกรนเจอร์” ดัมเบิลดอร์ยิ้ม
เสาร์ 27 ธันวาคม
“ยังนอนอยู่หรือเปล่า” เฮอร์ไมโอนี่ถามเสียงกระซิบ
“ยังนอนอยู่” รอนพูดเสียงกระซิบพอ ๆ กัน “แต่ทำไมเธอไม่เข้ามาดูเองล่ะเฮอร์ไมโอนี่”
“ก็…ฉัน…” เฮอร์ไมโอนี่อุกอัก
“ละอายต่อการกระทำนี้ล่ะสิ” เสียงดุดังมาจากด้านหลังของพวกเขาทั้งสองที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องพยาบาล ไม่ใช่ใครอื่น มาดามพอมฟรีย์นั่นเอง
“อาจารย์!!” ทั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่ร้องพร้อมกัน
“พวกเธอมาทำอะไรแถวนี้” มาดามพอมฟรีย์พูดเสียงค่อนข้างเข้ม “ตอนนี้พวกเธอควรจะไปเข้าเรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดกับศาสตราจารย์บินส์ได้แล้วไม่ใช่หรือ หรือว่าพวกเธอจะลืมการเปลี่ยนตารางสอนที่ประกาศเมื่อวานตอนเย็น”
“ไม่ครับ/ค่ะ” ทั้งสองตอบ
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปเรียนซะ ครั้งนี้ฉันยกโทษให้เพราะเห็นว่าพวกเธอเป็นห่วงเพื่อน”
อังคาร 30 ธันวาคม
เฮอร์ไมโอนี่หนีงานเลี้ยงล่วงหน้าปีใหม่ประจำฮอกวอตส์ไปห้องพยาบาล เธอแอบหยิบเอาเสื้อคลุมล่องหนของแฮร์รี่มาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ
เธอมาถึงประตูห้องแล้ว เธอเอื้อมมือไปหยิบลูกบิดประตู เธอเปิดมันอย่างเบาที่สุด เธอเดินเข้าไปข้างใน เธอปิดประตูอย่างแผ่วเบาที่สุด
ปัง!
แต่พลาด ลมพัดจากหน้าต่างมาโดนประตูทำให้มันปิดกลับทันทีดังปัง
“ใครน่ะ!” เสียงมาดามพอมฟรีย์ “ใครอยู่ตรงนั้น”
เฮอร์ไมโอนี่พยายามวิ่ง แต่เธอสะดุดชายผ้าคลุมล้มลงดังโครม นั่นทำให้เธอถูกจับได้ ทำให้บ้านกริฟฟินดอร์เสียคะแนนสิบห้าคะแนน และทำให้ผ้าคลุมล่องหนตกไปอยู่ในการดูแลของมาดามพอมฟรีย์
พุธ 8 มกราคม
“หลังจากที่เธอสะกดจุดที่บริเวณมุมข้างหลังของมันได้แล้ว เลธิโฟลด์ก็จะชะงักไปชั่วระยะหนึ่ง เธอต้องใช้เวลานั้นให้คุ้มค่า แต่อย่างไรก็ตาม ครูคิดว่าครูมีปัญหาเล็กน้อยจึงไม่สามารถจับต้องรูปจำลองตัวอย่างได้…”
วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดกับศาสตราจารย์บินส์ผ่านไปอย่างน่าเบื่อ โดยเฉพาะสำหรับรอนและเฮอร์ไมโอนี่ที่ได้รู้ว่าพักกลางวันวันนี้พวกเขาจะได้เข้าห้องพยาบาลไปเยี่ยมแฮร์รี่
“เธอคิดว่าเขาจะฟื้นหรือยัง” เฮอร์ไมโอนี่
“ฉันก็อยากให้เขาฟื้นเร็ว ๆ นะ แต่ว่า…” รอนตอบ
ทั้งสองคนไม่มีอะไรจะทำนอกจากการบันทึกวิธีการต่อสู้กับเลธิโฟลด์ซึ่งเป็นสัตว์ร้ายชั้นสูง และเป็นบทสุดท้ายที่พวกเขาจะได้เรียนวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดแล้ว
ถูกต้อง บทนี้ต้องใช้เวลาเรียนนานกว่าหกเดือน
หลังจากวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดจบลง พวกเขาก็ต้องเรียนเรื่องเกี่ยวกับประวัติศาสตร์เวทมนตร์ – จากศาสตราจารย์บินส์ ท่านเดิมท่านนี้
“หลังจากที่เมอร์ลินกระทำภารกิจเสร็จลุล่วงไปแล้ว ประวัติศาสตร์ของเหล่ามักเกิ้ลได้กล่าวเอาไว้ว่าเขาหายสาบสูญไปไม่มีใครได้พบเห็นเขาอีกเลย อันที่จริงแล้ว เมอร์ลินได้แปลงตัวเป็นกษัตริย์อาเธอร์ครองบัลลังก์อยู่นั่นเอง เนื่องจากกษัตริย์อาเธอร์ตัวจริงได้สิ้นพระชนม์ในการรบไปแล้ว หลังจากที่เมอร์ลินนั่งบัลลังก์ได้เวลาพอประมาณเขาก็ตัดสินใจทำเป็นว่าเขาตายเพื่อที่จะได้ไปใช้ชีวิตอย่างสงบต่อไป”
ยังคงน่าเบื่อเหมือนเดิม อันที่จริงชีวประวัติของเมอร์ลินนั้นพวกนักเรียนได้รู้มาจากการ์ดในกบช็อกโกแลตมาหมดแล้ว ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาเรียนจากอาจารย์อย่างนี้เลย แต่จะทำอย่างไรได้ หลักสูตรการเรียนการสอนเขาว่ามาอย่างนั้น เมื่อไหร่ถึงจะปฏิรูปสักทีน้า
ในที่สุดก็จบสิ้น ศาสตราจารย์บินส์จบการสอนในวันนี้ด้วยคำว่า “ไปค้นคว้าประวัติโดยละเอียดของผู้ก่อตั้งบ้านทั้งสี่ของฮอกวอตส์มาส่งวันพุธหน้า” ซึ่งเรียกเสียงครวญครางได้บ้างพอสมควร แต่ไม่ใช่สำหรับรอนและเฮอร์ไมโอนี่
“รีบกินข้าวเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่บอก “เราจะได้มีเวลาไปเยี่ยมนาน ๆ”
อย่างที่เธอบอก รอนกับเฮอร์ไมโอนี่รับประทานอาหารอย่างรวดเร็วมาก จนอีกเพียงนิดเดียวก็จะถึงขีดคำว่า ‘มูมมาม’ แล้ว (ดีที่ยังไม่ถึง)
เมื่อทั้งสองรับประทานอาหารเสร็จก็ออกวิ่งไปยังห้องพยาบาล พวกเขามาถึงระเบียงพยาบาลแล้ว มาถึงประตูห้องพยาบาลแล้ว พวกเขาเปิดเข้าไปแล้ว และที่นั่งอยู่ตรงนั้นก็คือ…
เดรโก มัลฟอย
“อ้าว นาย” รอนพูด “ทำไมนาย…แล้วแฮร์รี่”
“พอตเตอร์เหรอ” เดรโกพูด น่าแปลกที่ครั้งนี้เขาไม่มีรัศมีน่ารังเกียจแผ่ออกมาเหมือนทุกครั้ง “เขายังหลับอยู่น่ะ บังเอิญว่าฉันตื่นขึ้นมาก่อนเท่านั้นเอง”
“นายน่ะเหรอ” รอนยังคงพูดต่อ
“ใช่แล้วล่ะ ทำไมเหรอ”
น่าแปลกนะ รอนคิด ปกติถ้าเป็นหมอนี่จะต้องพูดว่า ‘มาแล้วเรอะเจ้าพวกวีสลีย์งี่เง่ากับยายเลือดสีโคลนโสโครก เจ้าเด็กพอตเตอร์ยังนอนแอ้งแม้งอยู่เลยนั่นแน่ะ เธอน่าจะลองจุมพิตเขาดูนะยายเลือดสีโคลน เขาอาจจะตื่นขึ้นก็ได้’
นี่เขาคิดอะไรกัน บ้าชัด ๆ
“ก็…ไม่มีอะไรหรอก” เฮอร์ไมโอนี่พูด พยายามข่มท่าทีไม่ไว้วางใจ “เรามาดูแฮร์รี่”
“ทางโน้นไง ฉันบอกแล้วหรือยังว่าเขาหลับอยู่”
“บอกแล้ว” ทั้งสองตอบพร้อมกัน
เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปที่เตียงของแฮร์รี่ อย่างที่เดรโกพูดไว้ เขาหลับอยู่
แฮร์รี่ที่นอนอยู่บนเตียงนั้นนอนนิ่งสนิท นิ่งขนาดที่ถ้าพวกเขาไม่รู้มาก่อนว่าแฮร์รี่เพียงแค่หลับไปเท่านั้นพวกเขาต้องคิดว่าแฮร์รี่ตายไปแล้วแน่ ๆ เพราะขนาดจังหวะหายไปยังเป็นไปอย่างแผ่วเบาขนาดนี้
เฮอร์ไมโอนี่ลูบผมของแฮร์รี่เผยให้เห็นรอยแผลเป็นของเขา แน่นอนมันยังอยู่ แต่ไม่รู้ว่าทั้งสองจะคิดไปเองหรือเปล่าที่มันจางลง
รอนยืนดูเฮอร์ไมโอนี่ที่กำลังนั่งมองแฮร์รี่อยู่เงียบ ๆ – รู้สึกปวดใจเล็ก ๆ แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าที่เขาปวดใจนี้เป็นเพราะเห็นแฮร์รี่เพื่อนของเขานอนซมอยู่ หรือว่า…
“หมดเวลาแล้วเด็ก ๆ” เสียงมาดามพอมฟรีย์พูด “อีกห้านาทีพวกเธอต้องไปเรียนกันแล้ว อ้อ ส่วนมิสเตอร์มัลฟอย ทานช็อกโกแลตนี่สักหน่อย จะได้อบอุ่นขึ้น”
“ได้เวลาเรียนแล้วล่ะพวกเธอ” เดรโกเอ่ย “วันนี้วันอะไรนะ วันพุธใช่ไหม เดี๋ยวจะไปเรียนวิชาแปลงร่างกับบ้านสลิธีรินใช่หรือเปล่า ฝากบอกวินเซนต์กับเกรกอรี่ด้วยนะว่าฉันสบายดี”
เดรโกโบกมือให้รอนกับเฮอร์ไมโอนี่และรอนก่อนที่พวกเขาจะออกจากห้องไป
“เธอคิดว่าเขาแปลก ๆ ไปมั้ย” รอนถาม
“ก็คงอย่างนั้น” เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
ทั้งสองเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน โดยมีเดรโกมองส่งข้างหลัง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น