ลำดับตอนที่ #15
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 25 - 27 มีนาคม : ความหวังเริ่มเด่นชัด
พุธ 25 มีนาคม
“คุณปีเตอร์ออกจากห้องทำงานของอาจารย์แล้วเหรอ?” รอนโพล่งขึ้นเมื่อเห็นปีเตอร์เดินหัวกระเซิงผ่านเขา, เฮอร์ไมโอนี่, และเดรโก ไปยังเรือนเพาะชำ พร้อมกับรอยยิ้มแปลก ๆ ที่ริมฝีปาก
“เขาก็ออกมาเป็นพัก ๆ นั่นแหละไม่ใช่เหรอ?” เดรโกพูดอย่างแปลกใจ “ไปเรือนเพาะชำบ้าง ไปกระท่อมแฮกริดบ้าง ไปโน่นไปนี่บ้าง ยังกะซุ่มปรุงยาอะไรสักอย่าง”
“ซุ่มปรุงยาเหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “หมายความว่าเขาหาวิธีช่วยแฮร์รี่ได้แล้วหรือไงกัน?”
“ถ้าใช่ก็ดีน่ะสิ” รอนบอก
ศุกร์ 27 มีนาคม
ท่ามกลางมื้ออาหารเย็นที่ห้องโถงใหญ่ ขณะรอนกับเฮอร์ไมโอนี่กำลังคุยกันกระหนุงกระหนิงอยู่ที่โต๊ะรวมกริฟฟินดอร์ ป้อนอาหารให้กันไปพลาง หลบสายตาหมั่นไส้ของเพื่อนร่วมโต๊ะไปพลางนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงของปีเตอร์ที่ถูกขยายพันเท่าด้วยโซโนรัสดังกระหึ่มก้องขึ้นทั่วห้องโถง เป็นเหตุให้นักเรียนหลายคนสำลักอาหาร บางคนถึงกับพ่นน้ำฟักทองพรวดออกมาจากปากหกเลอะเต็มโต๊ะ ยังผลให้เกิดเสียงอื้ออึงระงมทั่วห้องโถง จนปีเตอร์ต้องพูดอีกครั้งว่า
“เงียบหน่อยครับนักเรียน”
จึงจะสงบลงบ้าง
“กราบเรียนท่านอาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์ คณาจารย์ทุกท่าน และนักเรียนทุกคน” ปีเตอร์พูดต่อ “ทุกท่านคงทราบดีแล้ว เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ ผู้เป็นส่วนหนึ่งในวีรกรรมการทำลายล้างลอร์ดโวลเดอมอร์ ซึ่งบัดนี้สลบไสลไม่ได้สติ และผมทราบดีว่าแทบทุกท่านต่างช่วยกันหาทางช่วยเหลือเขา ตอนนี้ ผมขอบอกทุกท่านว่า ผมค้นพบหนทางที่จะช่วยเขาได้แล้วครับ”
มีเสียงอื้ออึงดังขึ้นทั่วห้องโถง
“เงียบก่อนครับ เงียบก่อน” ปีเตอร์พูด “วิธีการนั้นก็คือน้ำยาชุบชีวิตนั่นเองครับ น้ำยาที่ว่ากันว่าต้องแลกด้วยชีวิตของคนคนหนึ่งเพื่อแลกกับชีวิตของคนที่ต้องการจะชุบชีวิต”
“การจะทำน้ำยาชุบชีวิตได้จำเป็นต้องมีศิลาอาถรรพ์มิใช่รึ?” เสียงศาสตราจารย์บินส์ดังขึ้น
“ใช่ครับ ถ้าเรามีศิลาอาถรรพ์ เราก็ไม่ต้องแลกวิญญาณ” ปีเตอร์ตอบ “แต่ในเมื่อเราไม่มีศิลาอาถรรพ์ เราก็ต้องแลกด้วยวิญญาณครับ ท่าน”
“ฉันไม่ยักเคยได้ยินเรื่องแบบนี้” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด “น้ำยาชุบชีวิตที่ต้องแลกด้วยวิญญาณงั้นหรือ?”
“ครับ” ปีเตอร์ตอบ “ผมเองก็ไม่เคยทราบมาก่อนเหมือนกัน จนกระทั่งผมได้สนทนากับคนคนหนึ่ง จึงได้รู้ว่า เรื่องนี้เป็นจริง”
“ใครกัน?” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลถาม
“อดีตศาสตราจารย์สเนปครับ” ปีเตอร์ตอบ “เบลสโต สเนป”
“เบลสโต?” ศาสตราจารย์บินส์ร้อง “เขาตายไปตั้งนานแล้วมิใช่รึ?”
“เขาตายแล้ว ใช่ครับท่าน แต่ผมได้พบและพูดคุยกับเขา อย่าเสียเวลาเลยครับ สิ่งที่ผมต้องการจะบอกก็คือ ผมต้องการแบ่งวิญญาณของทุกท่านในที่นี้ คนละเล็กละน้อย เพื่อจุนเจือให้กับแฮร์รี่ พอตเตอร์ เพื่อเขาจะได้ฟื้นขึ้นมาได้ครับ”
เสียงอื้ออึงดังขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ต้องห่วงครับ ทุกคน ไม่มีอะไรต้องกังวลแม้แต่น้อย” ปีเตอร์พูดอีกครั้ง “เรามีกันมากมายเหลือเกิน วิญญาณที่แฮร์รี่ พอตเตอร์ ต้องการจากแต่ละท่านนั้นจึงน้อยมาก จากการคำนวณแล้ว ผมคิดว่าไม่น่าจะมีผลกระทบต่อทุกท่านเท่าไหร่นอกจากเพลียไปสักสองสามชั่วโมงเท่านั้นครับ”
เสียงอื้ออึงยังดังต่อไม่หยุด และดูเหมือนจะดังขึ้นเสียด้วย
“ขอร้องล่ะครับทุกท่าน” ปีเตอร์พูด แล้วจึงโค้งตัวลง “ช่วยหน่อยเถอะครับ”
เสียงอื้ออึงดังหนาหูจนปีเตอร์ไม่ได้ยินอะไรเป็นเรื่องเป็นราวแม้สักคำ ได้แต่หวังว่าชาวฮอกวอตส์ทุกคนจะยอมรับคำขอร้องในครั้งนี้
“อย่าทำแบบนั้นเลยครับ อาจารย์” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหน้าเขา เมื่อปีเตอร์เงยหน้าขึ้นเขาจึงเห็นเจ้าของเสียง – รอนนั่นเอง
“เรายินดีเสมอแหละครับ” รอนพูด “ต้องทำยังไงกันบ้างครับ?”
“คุณปีเตอร์ออกจากห้องทำงานของอาจารย์แล้วเหรอ?” รอนโพล่งขึ้นเมื่อเห็นปีเตอร์เดินหัวกระเซิงผ่านเขา, เฮอร์ไมโอนี่, และเดรโก ไปยังเรือนเพาะชำ พร้อมกับรอยยิ้มแปลก ๆ ที่ริมฝีปาก
“เขาก็ออกมาเป็นพัก ๆ นั่นแหละไม่ใช่เหรอ?” เดรโกพูดอย่างแปลกใจ “ไปเรือนเพาะชำบ้าง ไปกระท่อมแฮกริดบ้าง ไปโน่นไปนี่บ้าง ยังกะซุ่มปรุงยาอะไรสักอย่าง”
“ซุ่มปรุงยาเหรอ?” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง “หมายความว่าเขาหาวิธีช่วยแฮร์รี่ได้แล้วหรือไงกัน?”
“ถ้าใช่ก็ดีน่ะสิ” รอนบอก
ศุกร์ 27 มีนาคม
ท่ามกลางมื้ออาหารเย็นที่ห้องโถงใหญ่ ขณะรอนกับเฮอร์ไมโอนี่กำลังคุยกันกระหนุงกระหนิงอยู่ที่โต๊ะรวมกริฟฟินดอร์ ป้อนอาหารให้กันไปพลาง หลบสายตาหมั่นไส้ของเพื่อนร่วมโต๊ะไปพลางนั้นเอง จู่ ๆ ก็มีเสียงของปีเตอร์ที่ถูกขยายพันเท่าด้วยโซโนรัสดังกระหึ่มก้องขึ้นทั่วห้องโถง เป็นเหตุให้นักเรียนหลายคนสำลักอาหาร บางคนถึงกับพ่นน้ำฟักทองพรวดออกมาจากปากหกเลอะเต็มโต๊ะ ยังผลให้เกิดเสียงอื้ออึงระงมทั่วห้องโถง จนปีเตอร์ต้องพูดอีกครั้งว่า
“เงียบหน่อยครับนักเรียน”
จึงจะสงบลงบ้าง
“กราบเรียนท่านอาจารย์ใหญ่ดัมเบิลดอร์ คณาจารย์ทุกท่าน และนักเรียนทุกคน” ปีเตอร์พูดต่อ “ทุกท่านคงทราบดีแล้ว เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับแฮร์รี่ พอตเตอร์ ผู้เป็นส่วนหนึ่งในวีรกรรมการทำลายล้างลอร์ดโวลเดอมอร์ ซึ่งบัดนี้สลบไสลไม่ได้สติ และผมทราบดีว่าแทบทุกท่านต่างช่วยกันหาทางช่วยเหลือเขา ตอนนี้ ผมขอบอกทุกท่านว่า ผมค้นพบหนทางที่จะช่วยเขาได้แล้วครับ”
มีเสียงอื้ออึงดังขึ้นทั่วห้องโถง
“เงียบก่อนครับ เงียบก่อน” ปีเตอร์พูด “วิธีการนั้นก็คือน้ำยาชุบชีวิตนั่นเองครับ น้ำยาที่ว่ากันว่าต้องแลกด้วยชีวิตของคนคนหนึ่งเพื่อแลกกับชีวิตของคนที่ต้องการจะชุบชีวิต”
“การจะทำน้ำยาชุบชีวิตได้จำเป็นต้องมีศิลาอาถรรพ์มิใช่รึ?” เสียงศาสตราจารย์บินส์ดังขึ้น
“ใช่ครับ ถ้าเรามีศิลาอาถรรพ์ เราก็ไม่ต้องแลกวิญญาณ” ปีเตอร์ตอบ “แต่ในเมื่อเราไม่มีศิลาอาถรรพ์ เราก็ต้องแลกด้วยวิญญาณครับ ท่าน”
“ฉันไม่ยักเคยได้ยินเรื่องแบบนี้” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูด “น้ำยาชุบชีวิตที่ต้องแลกด้วยวิญญาณงั้นหรือ?”
“ครับ” ปีเตอร์ตอบ “ผมเองก็ไม่เคยทราบมาก่อนเหมือนกัน จนกระทั่งผมได้สนทนากับคนคนหนึ่ง จึงได้รู้ว่า เรื่องนี้เป็นจริง”
“ใครกัน?” ศาสตราจารย์มักกอนนากัลถาม
“อดีตศาสตราจารย์สเนปครับ” ปีเตอร์ตอบ “เบลสโต สเนป”
“เบลสโต?” ศาสตราจารย์บินส์ร้อง “เขาตายไปตั้งนานแล้วมิใช่รึ?”
“เขาตายแล้ว ใช่ครับท่าน แต่ผมได้พบและพูดคุยกับเขา อย่าเสียเวลาเลยครับ สิ่งที่ผมต้องการจะบอกก็คือ ผมต้องการแบ่งวิญญาณของทุกท่านในที่นี้ คนละเล็กละน้อย เพื่อจุนเจือให้กับแฮร์รี่ พอตเตอร์ เพื่อเขาจะได้ฟื้นขึ้นมาได้ครับ”
เสียงอื้ออึงดังขึ้นอีกครั้ง
“ไม่ต้องห่วงครับ ทุกคน ไม่มีอะไรต้องกังวลแม้แต่น้อย” ปีเตอร์พูดอีกครั้ง “เรามีกันมากมายเหลือเกิน วิญญาณที่แฮร์รี่ พอตเตอร์ ต้องการจากแต่ละท่านนั้นจึงน้อยมาก จากการคำนวณแล้ว ผมคิดว่าไม่น่าจะมีผลกระทบต่อทุกท่านเท่าไหร่นอกจากเพลียไปสักสองสามชั่วโมงเท่านั้นครับ”
เสียงอื้ออึงยังดังต่อไม่หยุด และดูเหมือนจะดังขึ้นเสียด้วย
“ขอร้องล่ะครับทุกท่าน” ปีเตอร์พูด แล้วจึงโค้งตัวลง “ช่วยหน่อยเถอะครับ”
เสียงอื้ออึงดังหนาหูจนปีเตอร์ไม่ได้ยินอะไรเป็นเรื่องเป็นราวแม้สักคำ ได้แต่หวังว่าชาวฮอกวอตส์ทุกคนจะยอมรับคำขอร้องในครั้งนี้
“อย่าทำแบบนั้นเลยครับ อาจารย์” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหน้าเขา เมื่อปีเตอร์เงยหน้าขึ้นเขาจึงเห็นเจ้าของเสียง – รอนนั่นเอง
“เรายินดีเสมอแหละครับ” รอนพูด “ต้องทำยังไงกันบ้างครับ?”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น