ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : 13 มีนาคม : สิ่งเดียวที่ทำได้
ศุกร์ 13 มีนาคม
ปีเตอร์นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ในห้องสมุด พักนี้การเรียนการสอนไม่มีอะไรมาก เพราะส่วนมากจะเน้นหนักไปทางการสอบ ซึ่งเขาสามารถขอร้องให้ซิเรียสและรีมัสที่มีขั่วโมงว่างในคาบที่เขาสอนมาช่วยคุมสอบแทนได้ ทำให้เขามีเวลาว่างเกือบหนึ่งสัปดาห์
หนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าถูกเปิดอ่านด้วยมือของปีเตอร์ แม้แต่เล่มที่ไม่มีทีท่าว่าจะเกี่ยวข้องอย่าง ลอร์ด ออฟ เดอะ ริงส์ : กษัตริย์คืนบัลลังก์ แน่นอนว่าไม่มีเนื้อหาที่น่าจะเกี่ยวข้องกันสักนิด แต่ปีเตอร์ก็ยังอุตส่าห์อ่าน เนื่องจากหวังว่าหนังสือเล่มใดสักเล่มจะจุดประกายความคิดให้กับเขาได้
วันนี้ปีเตอร์เห็นว่าได้ฤกษ์งามยามดีศุกร์ที่สิบสามแล้ว เขาตัดสินใจที่จะเข้าไปค้นคว้าในห้องสมุดเขตหวงห้ามอีกครั้ง โดยครั้งนี้ เขาจะอ่านเล่มที่ไม่น่าจะมีเนื้อหาเกี่ยวข้องด้วย
ปีเตอร์ใช้อาโลโฮโมร่าเปิดประตูเขตหวงห้ามเข้าไป ในนั้นเขาพบกับชั้นหนังสือมหาศาลอย่างที่เขาก็เคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้เขาสุ่มหยิบหนังสือมาหนึ่งเล่ม ได้อะไร? เขาคิด
ดินแดนอันตราย : วิธีก้าวล่วงล้ำเข้าไปในเขตหวงห้ามแห่งโบราณกาล
โอ้ ช่างเป็นหนังสือที่น่าสนใจและมีอันตรายมากมายอะไรเช่นนี้ ปีเตอร์หยิบออกมาอ่านดูทันที เขาไล่ดูชื่อผู้แต่ง ร.ศจ.ดร.มูแอนอล พาตอลธาน แต่ก็นั่นแหละ จะใครแต่งก็ไม่ใช่ปัญหาสักหน่อย เขาเปิดดูสารบัญ ไล่ไปทีละเรื่อง ดินแดนหวงห้าม…ก้าวล้ำเข้าสู่ดินแดนหวงห้าม…วิธีก้าวล้ำเข้าสู่ดินแดนหวงห้าม…อิยิปต์…พม่า…กัมพูชา…เม็กซิโก…ญี่ปุ่น…อังกฤษ
ดินแดนหวงห้ามในอังกฤษ!
ปีเตอร์เปิดหนังสือไปหน้า 329 ซึ่งเป็นตำแหน่งของเรื่องดังกล่าว และเขาก็ได้พบกับเรื่องราวที่เขาเพิ่งจะรู้เมื่อนั้น ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วเขาน่าจะรู้มาตั้งนานแล้ว
พ่อมดวิเศษแห่งป่าต้องห้ามฮอกวอตส์
ปีเตอร์ลืมตาโพลง ในป่าต้องห้ามฮอกวอตส์มีพ่อมดวิเศษอาศัยอยู่ด้วยหรือ หนังสือเล่มนี้บอกไว้ว่าเขาเป็นผู้ที่ล่วงรู้ทุกสิ่ง อดีต ปัจจุบัน และบางอย่างในอนาคต ชื่อของเขาไม่มีใครรู้ วิธีเข้าไปหาเขาต้องกล่าวรหัสกับต้นตะแบกพันปีในนั้น รหัสคือ…
หายไป!
หน้าหนังสือถูกฉีก มันหายไป
ปีเตอร์เกือบจะขว้างหนังสือลงกับพื้นพร้อมกล่าวคำสบถออกมาจากปากของเขาแล้ว แต่โชคดีที่สติยับยั้งเขาไว้ไม่ให้ทำ เพราะไม่เช่นนั้นเขาต้องโดยมาดามพินช์ฆ่าเป็นแน่
“เอาไงดี” เขารำพึงกับตัวเองเบา ๆ “ไม่มีใครรู้เรื่องของพ่อมดในป่าต้องห้ามเลยเหรอ”
“มีสิ”
ปีเตอร์หันไปมองข้างหลัง ดัมเบิลดอร์นั่นเอง เขามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ศาสตราจารย์!” ปีเตอร์ร้อง “มา…มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ไม่รู้สินะ” ดัมเบิลดอร์ยิ้ม “อาจจะเป็นฉันก็ได้มั้งที่ทำให้เธอรู้สึกตัวก่อนที่จะขว้างหนังสือ”
ปีเตอร์รู้สึกละอายเล็ก ๆ “อ่า…ที่ศาสตราจารย์บอกว่ามีคนรู้เรื่องของพ่อมดในป่าต้องห้ามด้วยเนี่ย…เอ่อ…ใครหรือครับที่ทราบเรื่องนั้น”
“ฉันเอง” ดัมเบิลดอร์ตอบ “พ่อมดในป่าต้องห้ามเคยเป็นเพื่อนฉันเอง เขาเคยเป็นอาจารย์ที่นี่ เคยสอนร่วมกับฉัน เป็นคนที่แปลก ๆ หน่อย แต่ก็ไม่เลวร้ายอะไร เมื่อ…หลายสิบปีแล้ว เขาก็หายไป”
“หายไป?”
“คล้าย ๆ กับเธอนั่นแหละ ปีเตอร์ ใคร ๆ คิดว่าโวลเดอมอร์ฆ่าเขา แต่จริง ๆ แล้วเขาแปลงร่างเป็นสัตว์แล้วหนีไป เขาเก่งมาก แม้แต่ตัวโวลเดอมอร์เองก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาหนีไปได้
“ตั้งแต่นั้นมา เขาคนนี้ก็ปลีกตัวจากสังคม เหมือน ๆ จะเข้าสู่แสงสว่างแห่งธรรม แต่ก็ไม่ใช่หรอก เขาแสวงหาความสงบเพื่อที่จะได้อยู่เงียบ ๆ คนเดียว เพื่อที่จะได้ศึกษาเรื่องราวต่าง ๆ เพื่อที่จะได้ฝึกฝนฌานรับรู้ของเขา และก็เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเห็น ‘คนอื่น’ ที่เขาเกลียดนักเกลียดหนา”
“เอ่อ…เขาเป็นใครเหรอครับ”
“อ้อ ฉันยังไม่ได้บอกอีกเหรอ เขาชื่อสเนป”
“สเนป!? เซเวอร์รัสน่ะหรือครับ”
“ไม่…ไม่ใช่เขาหรอก แต่เป็นพ่อของเขาต่างหาก เบลสโต สเนป”
ปีเตอร์นั่งจุ้มปุ๊กอยู่ในห้องสมุด พักนี้การเรียนการสอนไม่มีอะไรมาก เพราะส่วนมากจะเน้นหนักไปทางการสอบ ซึ่งเขาสามารถขอร้องให้ซิเรียสและรีมัสที่มีขั่วโมงว่างในคาบที่เขาสอนมาช่วยคุมสอบแทนได้ ทำให้เขามีเวลาว่างเกือบหนึ่งสัปดาห์
หนังสือเล่มแล้วเล่มเล่าถูกเปิดอ่านด้วยมือของปีเตอร์ แม้แต่เล่มที่ไม่มีทีท่าว่าจะเกี่ยวข้องอย่าง ลอร์ด ออฟ เดอะ ริงส์ : กษัตริย์คืนบัลลังก์ แน่นอนว่าไม่มีเนื้อหาที่น่าจะเกี่ยวข้องกันสักนิด แต่ปีเตอร์ก็ยังอุตส่าห์อ่าน เนื่องจากหวังว่าหนังสือเล่มใดสักเล่มจะจุดประกายความคิดให้กับเขาได้
วันนี้ปีเตอร์เห็นว่าได้ฤกษ์งามยามดีศุกร์ที่สิบสามแล้ว เขาตัดสินใจที่จะเข้าไปค้นคว้าในห้องสมุดเขตหวงห้ามอีกครั้ง โดยครั้งนี้ เขาจะอ่านเล่มที่ไม่น่าจะมีเนื้อหาเกี่ยวข้องด้วย
ปีเตอร์ใช้อาโลโฮโมร่าเปิดประตูเขตหวงห้ามเข้าไป ในนั้นเขาพบกับชั้นหนังสือมหาศาลอย่างที่เขาก็เคยเห็นมาแล้วครั้งหนึ่ง คราวนี้เขาสุ่มหยิบหนังสือมาหนึ่งเล่ม ได้อะไร? เขาคิด
ดินแดนอันตราย : วิธีก้าวล่วงล้ำเข้าไปในเขตหวงห้ามแห่งโบราณกาล
โอ้ ช่างเป็นหนังสือที่น่าสนใจและมีอันตรายมากมายอะไรเช่นนี้ ปีเตอร์หยิบออกมาอ่านดูทันที เขาไล่ดูชื่อผู้แต่ง ร.ศจ.ดร.มูแอนอล พาตอลธาน แต่ก็นั่นแหละ จะใครแต่งก็ไม่ใช่ปัญหาสักหน่อย เขาเปิดดูสารบัญ ไล่ไปทีละเรื่อง ดินแดนหวงห้าม…ก้าวล้ำเข้าสู่ดินแดนหวงห้าม…วิธีก้าวล้ำเข้าสู่ดินแดนหวงห้าม…อิยิปต์…พม่า…กัมพูชา…เม็กซิโก…ญี่ปุ่น…อังกฤษ
ดินแดนหวงห้ามในอังกฤษ!
ปีเตอร์เปิดหนังสือไปหน้า 329 ซึ่งเป็นตำแหน่งของเรื่องดังกล่าว และเขาก็ได้พบกับเรื่องราวที่เขาเพิ่งจะรู้เมื่อนั้น ทั้ง ๆ ที่จริง ๆ แล้วเขาน่าจะรู้มาตั้งนานแล้ว
พ่อมดวิเศษแห่งป่าต้องห้ามฮอกวอตส์
ปีเตอร์ลืมตาโพลง ในป่าต้องห้ามฮอกวอตส์มีพ่อมดวิเศษอาศัยอยู่ด้วยหรือ หนังสือเล่มนี้บอกไว้ว่าเขาเป็นผู้ที่ล่วงรู้ทุกสิ่ง อดีต ปัจจุบัน และบางอย่างในอนาคต ชื่อของเขาไม่มีใครรู้ วิธีเข้าไปหาเขาต้องกล่าวรหัสกับต้นตะแบกพันปีในนั้น รหัสคือ…
หายไป!
หน้าหนังสือถูกฉีก มันหายไป
ปีเตอร์เกือบจะขว้างหนังสือลงกับพื้นพร้อมกล่าวคำสบถออกมาจากปากของเขาแล้ว แต่โชคดีที่สติยับยั้งเขาไว้ไม่ให้ทำ เพราะไม่เช่นนั้นเขาต้องโดยมาดามพินช์ฆ่าเป็นแน่
“เอาไงดี” เขารำพึงกับตัวเองเบา ๆ “ไม่มีใครรู้เรื่องของพ่อมดในป่าต้องห้ามเลยเหรอ”
“มีสิ”
ปีเตอร์หันไปมองข้างหลัง ดัมเบิลดอร์นั่นเอง เขามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่
“ศาสตราจารย์!” ปีเตอร์ร้อง “มา…มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ไม่รู้สินะ” ดัมเบิลดอร์ยิ้ม “อาจจะเป็นฉันก็ได้มั้งที่ทำให้เธอรู้สึกตัวก่อนที่จะขว้างหนังสือ”
ปีเตอร์รู้สึกละอายเล็ก ๆ “อ่า…ที่ศาสตราจารย์บอกว่ามีคนรู้เรื่องของพ่อมดในป่าต้องห้ามด้วยเนี่ย…เอ่อ…ใครหรือครับที่ทราบเรื่องนั้น”
“ฉันเอง” ดัมเบิลดอร์ตอบ “พ่อมดในป่าต้องห้ามเคยเป็นเพื่อนฉันเอง เขาเคยเป็นอาจารย์ที่นี่ เคยสอนร่วมกับฉัน เป็นคนที่แปลก ๆ หน่อย แต่ก็ไม่เลวร้ายอะไร เมื่อ…หลายสิบปีแล้ว เขาก็หายไป”
“หายไป?”
“คล้าย ๆ กับเธอนั่นแหละ ปีเตอร์ ใคร ๆ คิดว่าโวลเดอมอร์ฆ่าเขา แต่จริง ๆ แล้วเขาแปลงร่างเป็นสัตว์แล้วหนีไป เขาเก่งมาก แม้แต่ตัวโวลเดอมอร์เองก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาหนีไปได้
“ตั้งแต่นั้นมา เขาคนนี้ก็ปลีกตัวจากสังคม เหมือน ๆ จะเข้าสู่แสงสว่างแห่งธรรม แต่ก็ไม่ใช่หรอก เขาแสวงหาความสงบเพื่อที่จะได้อยู่เงียบ ๆ คนเดียว เพื่อที่จะได้ศึกษาเรื่องราวต่าง ๆ เพื่อที่จะได้ฝึกฝนฌานรับรู้ของเขา และก็เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเห็น ‘คนอื่น’ ที่เขาเกลียดนักเกลียดหนา”
“เอ่อ…เขาเป็นใครเหรอครับ”
“อ้อ ฉันยังไม่ได้บอกอีกเหรอ เขาชื่อสเนป”
“สเนป!? เซเวอร์รัสน่ะหรือครับ”
“ไม่…ไม่ใช่เขาหรอก แต่เป็นพ่อของเขาต่างหาก เบลสโต สเนป”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น