ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 2 - 6 มีนาคม : ความพยายามของชายหนุ่ม
จันทร์ 2 มีนาคม
อีกครั้ง
ที่โชโดดงานมาฮอกวอตส์
และอีกครั้ง
ที่แคมพ์เบลล์ตามตื๊อเธอ
และก็อีกครั้ง
ที่โชไม่สนใจใยดีเลย
และก็ยังอีกครั้ง
ที่แผนของเขาล้มเหลว
“ทำยังไงดีล่ะครับ” แคมพ์เบลล์พูดกับ ‘ผู้ชี้แนะ’ ทั้งสามด้วยอาการห่อเหี่ยว “เขาไม่สนผมสักนิดเดียว”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” หนึ่งในสามที่นั่งตรงข้ามกับแคมพ์เบลล์พูดขึ้น “พวกเราว่าเขาน่าจะจำนายได้แล้วล่ะนะ ทีนี้พวกเราจะเริ่มแผนขั้นที่สอง”
“แผนขั้นที่สอง?” แคมพ์เบลล์พูด
“ใช่ แผนขั้นที่สอง” อีกคนที่นั่งข้าง ๆ คนแรกพูดหลังวางเบียร์ลง “เราสามคนจะปลอมตัวเป็นจิ๊กโก๋ไปรังแกเขา แล้วเธอก็เข้าไปช่วยอย่างชายชาตรี”
“โอ้โฮ” แคมพ์เบลล์ตาเป็นประกาย “เท่ขนาดนั้นเชียวเหรอครับ”
“ฮะฮะฮะ จะว่าอย่างนั้นก็ได้” คนที่นั่งข้าง ๆ แคมพ์เบลล์หัวเราะ “ขอให้นายสู้ให้เต็มที่เถอะ รู้คาถาอะไรบ้าง”
“ไม่ค่อยมีอะไรเลยครับ” แคมพ์เบลล์หงอย “ปีสามยังไม่สอนอะไรมาก”
“จริงด้วย ขอโทษที” คนที่นั่งตรงข้ามแคมพ์เบลล์ยกมือเป็นเชิงขออภัย “เอาเป็นว่านายสู้ไปเถอะ พวกเราจะแพ้ให้เอง โอเค?”
“ครับ” แคมพ์เบลล์ตอบ
“งั้นนายก็กลับไปฮอกวอตส์กับพวกเราได้แล้วล่ะ”
ศุกร์ 6 มีนาคม
“พร้อมนะ”
“พร้อมครับ”
“อีกไม่ถึงห้านาทีผีเสื้อจะบินผ่านทางนี้แล้ว พวกเราเข้าไปหลบในดอกไม้เร็วเข้า”
“ผีเสื้ออะไรของนาย”
“อะไรของนายดอกไม้”
“ปัดโธ่…ก็…พิซซ่ากำลังจะกระเด็นออกจากถาด ดินสอกำลังจะกระเด็นออกจากกล่อง จะว่ายังไงดี”
“พิซซ่าดินสออะไรของนายกันเล่า”
“รหัสระแห็ดอะไรของนายเนี่ยไม่ต้องเอามาใช้เลย”
“สาวน้อยเป้าหมายกำลังจะโผล่ออกมาแล้ว พวกนายสองคนไปหลบที่จุดนัดพบเร็วเข้าเซ่”
“อ๋อ”
“อ้อ”
‘ผู้ชี้แนะ’ ทั้งสามวิ่งตาม ๆ กันไปหลบอยู่ที่มุมร้านซองโก้ ทันเวลาอย่างเฉียดฉิวที่โชโผล่ออกมาพอดี ซึ่งแคมพ์เบลล์ก็ยืนรออยู่แล้ว
“หวัดดีครับ” เขาทัก
“นายอีกแล้ว” โชพูดอย่างหัวเสีย “จะตามตื๊อฉันไปถึงไหน”
“ถึงไหนถึงกันครับ” แคมพ์เบลล์ยักคิ้ว
“บ้า” โชทำหน้างอแล้วหันหลังทำท่าจะเดินไป
“เดี๋ยวสิครับ” แคมพ์เบลล์คว้ามือเธอไว้ “คุยกับผมก่อน”
“คุยอะไรกับนายล่ะ” โชสะบัดมือของแคมพ์เบลล์ “ถ้าจะคุยก็รีบ ๆ คุยซะ ฉันมีธุระ ธุระด่วน”
“คุย…เอ่อ…ก็” เขาทำอะไรไม่ถูก เขาไม่ได้เตรียมบทพูดในสถานการณ์อย่างนี้มา “คุย…แบบ…เรื่อง…ทั่ว ๆ ไป”
“คิดออกแล้วปลุกฉันด้วยนะ” โชทำท่าเบื่อ “หรือไม่งั้นฉันไปดีกว่า”
“ไม่นะครับ ไม่” แคมพ์เบลล์ร้อง
“แล้วนายจะทำ…ว้าย”
โชขาดคำไป ไม่ใช่เพราะเธอเบื่อที่จะพูด แต่เป็นเพราะมีเงาดำ ๆ สองสามเงาโผล่ออกมาจากมุมตึกจับแขนเธอไว้ ตรึงไว้แน่น
“เป็นยังไง น้องสาว” คนหนึ่งพูด
“หน้าตาน่ารักดีนี่” อีกคนพูดตามพลางลูบหน้าโช
“ไปเที่ยวกับพวกเราเอามะ” คนที่ยืนมองอยู่ข้างหลังกระซิบใส่หูโช
“ไม่เอานะ พวกแก พวกแก พวกแกจะทำอะไรชั้น”
“ไม่เอาน่า น้องสาว” คนที่ยืนอยู่ข้างหลังลูบผมโช “ไปเที่ยวกับพวกเราดีกว่า” ว่าแล้วเขาก็ลากตัวโชออกไป จะออกไปนอกฮอกส์มี้ด
แคมพ์เบลล์กลัว
กลัว กลัวอะไร? เขาคิด ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว ก็สามคนนั่นคือพวก ‘ผู้ชี้แนะ’ ไม่ใช่หรือ เข้าไปเลย ลุยไปเลย ตั๊นหน้าพวกมันเลย
“ปละ…” แคมพ์เบลล์พยายามรวบรวมความกล้าก่อนที่จะร้องก้อง “ปล่อยเธอนะ!!!”
สามวายร้ายหันหน้าขวับ
“ไอ้ไก่อ่อนนี่” คนหนึ่งพูดพลางบีบมือ “มีธุระอะไรกับพวกข้าเรอะ”
“ฉัน…” แคมพ์เบลล์ครางเมื่อมันเดินเข้ามาใกล้และเห็นว่ามันตัวโตเหลือเกิน “ฉันไม่ให้แกเอาตัวโชไป…เด็ดขาด”
“แล้วแกจะทำไม” อีกคนหนึ่งเดินเข้ามาพลางหยิบไม้กายสิทธิ์จากมือของแคมพ์เบลล์ไป มันร้อง “ไม้หน้าสาม แอกซิโอ” แล้วก็มีไม้หน้าสามลอยเข้ามาอยู่ในมือของมันทันที
แคมพ์เบลล์ชิงไม้กายสิทธิ์กลับมา
“ไม่ยอมแกเด็ดขาด” เขาร้อง “เอกซเปลลิอาร์มัส!”
ไม้หน้าสามหลุดจากมือของเจ้าวายร้าย
“ได้แค่นี้เองเหรอ?” อีกคนหนึ่งร้องออกมา “กระจอกชะมัดเลย มีน้ำยาแค่นี้เองรึไง ไอ้ไก่อ่อน หา ทำอะไรได้อีกบ้างฟะ”
“ฉัน…” แคมพ์เบลล์คราง ถูกของมัน เขามีน้ำยาแค่นี้ “ฉันไม่ยอมให้แกเอาตัวโชไปก็แล้วกัน”
“อ้ออ…” มันร้อง “รักเจ้าหล่อนนักรึไง หา ไอ้ไก่อ่อน”
“อย่า…” แคมพ์เบลล์พูดเบา ๆ “อย่าเรียกฉันว่าไก่อ่อน”
“แล้วแกจะทำไม้ หา ไอ้ไก่อ่อน ไม่มีน้ำยาอะไร ไก่อ่อน อ่อน อ่อน ดูสิพวกแก ไอ้ไก่อ่อนว่ะ ขำชะมัด ไก่อ่อน! ไก่อ่อน! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“อย่า…” แคมพ์เบลล์กัดฟัน “เรียกฉัน…ว่า…ไอ้ ไก่ อ่อน…แทคเคอลัส”
เสียงหัวเราะของสามตัวร้ายขาดช่วง เมื่อคนหนึ่งกระแทกไปชนผนังอย่างแรงจนสลบ ทำให้อีกสองคนทำหน้าเอ๋อ
“อย่า…” เขายังพูดต่อ “สะเออะมายุ่งกับที่สุดแห่งหัวใจของฉัน…”
“หนักหัวแกตรงไหนเล่า!” มันร้องพลางพุ่งเงื้อหมัดเข้ามาหาแคมพ์เบลล์
“มิเรอริอุส”
หมัดของเจ้าตัวร้ายกระแทกเกราะป้องกันอย่างจัง ทำเอามือของมันบวมแดง และวิ่งไปอีกคนหนึ่ง
อีกคนหนึ่งที่เหลือ เมื่อเพื่อนหายไปสองแล้ว ก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม จึงหนีไปเช่นกัน
“อย่า…” แคมพ์เบลล์ยังคงพูด “มาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
ทั้งสามไปไกลลิบตาแล้ว
“เอ่อ…” เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังของแคมพ์เบลล์ โชนั่นเอง เธอยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ “ข…ขอบคุณมากนะ…”
“อะ…อ่า…ม…ไม่เป็นไรครับ…” เขาหน้าแดง
“นายเก่งจัง” โชยังคงพูดต่อ “จัดการเจ้าสามตัวนั่นเผ่นหางจุกตูดไปเลย”
“อ่า…เออ…ก็…นิดหน่อยแหละครับ…แต่ว่า…คือ…ผม…”
“ไม่ต้องพูดแล้วละนะ” โชพูดต่อ และเมื่อเธอเห็นแผลที่มือของแคมพ์เบลล์ (ได้มาตอนแย่งไม้กายสิทธิ์คืน) เธอก็พุ่งเข้ามาหามือของเขาทันที “ตายแล้ว นายมีแผลด้วย”
“อ๊ะ…อ่า…เออ…ผม…มะ…ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรได้ไง” โชบอก “โดนสนับมือของไอ้งี่เง่าสามตัวนั่นเข้าไปอย่างเนี้ย เกิดเป็นบาดทะยักขึ้นมาล่ะจะว่ายังไง มา ฉันพาไปใส่คาถาสมานแผลให้นะ”
โชหยิบไม้กายสิทธิ์ของเธอขึ้นมา สีชมพูน่ารักจัง เหมือนเธอเลย แคมพ์เบลล์คิด
“เคอรา” เธอร้อง แล้วแผลก็หายสนิท
“โอ้โฮ” แคมพ์เบลล์ร้อง
“ดีมั้ยล่า” โชยิ้ม
“โอ้โห” แคมพ์เบลล์ร้องดังกว่าเดิมเล็กน้อย “คุณเก่งจัง”
“ไม่เท่านายหรอกย่ะ!” โชร้อง…ยิ้ม ๆ “อา…ไปดื่มน้ำชากันหน่อยมั้ย ฉันเลี้ยงเอง โทษฐานทำเท่เกินกว่าเหตุ”
“ค…ครับ!” แคมพ์เบลล์ร้องอย่างดีใจ แล้วเดินตามโชไป ท่าทางจะต้องขอบใจเหล่าตัวกวนซะแล้ว
เซนต์วาเลนติโน(เจ้าเก่า)ถือระฆังพร้อมไม้เคาะรอท่าไว้แล้ว คงอีกไม่นานหรอก
อีกด้านหนึ่ง
“เฮ้ย นาย มัวแต่นอนอยู่นั่นแหละ”
“อา…หา…อะไรนะ เฮ้ย นี่ฉันหลับเหรอ”
“ก็เออสิ ปลุกเจ้าหางขึ้นมาด้วย”
“หาง ตื่น!”
“หา… อารายน้า…”
“ตาย ตาย พวกเราหลับไปได้ยังไง”
“สงสัยเมื่อคืนมัวแต่คิดแผน”
“แล้วผีเสื้อล่ะ”
“ผีเสื้อไหน”
“สาวน้อยเป้าหมายไง”
“เอ้อ ใช่แล้ว เป็นไงบ้างล่ะเนี่ย”
“ไม่ทันแล้วล่ะมั้ง”
“น่าสงสารไอ้น้องนั่นจัง สงสัยวันนี้กินแห้วอีก”
“อาจจะไม่ก็ได้”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ดูนั่นสิ”
ชายคนที่เพิ่งพูดจบชี้ขึ้นไปทางหน้าต่างร้านไม้กวาดสามอัน สิ่งที่พวกเขาเห็นก็คือ ‘ไอ้น้อง’ ของเขา กับ ‘ผีเสื้อ’ กำลังนั่งดื่มชาไปคุยอะไรกันไปอย่างสนิทสนม
“นายคิดว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่พวกเราหลับ”
“ไม่ใช่เรื่องไม่ดีก็แล้วกัน”
อีกครั้ง
ที่โชโดดงานมาฮอกวอตส์
และอีกครั้ง
ที่แคมพ์เบลล์ตามตื๊อเธอ
และก็อีกครั้ง
ที่โชไม่สนใจใยดีเลย
และก็ยังอีกครั้ง
ที่แผนของเขาล้มเหลว
“ทำยังไงดีล่ะครับ” แคมพ์เบลล์พูดกับ ‘ผู้ชี้แนะ’ ทั้งสามด้วยอาการห่อเหี่ยว “เขาไม่สนผมสักนิดเดียว”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” หนึ่งในสามที่นั่งตรงข้ามกับแคมพ์เบลล์พูดขึ้น “พวกเราว่าเขาน่าจะจำนายได้แล้วล่ะนะ ทีนี้พวกเราจะเริ่มแผนขั้นที่สอง”
“แผนขั้นที่สอง?” แคมพ์เบลล์พูด
“ใช่ แผนขั้นที่สอง” อีกคนที่นั่งข้าง ๆ คนแรกพูดหลังวางเบียร์ลง “เราสามคนจะปลอมตัวเป็นจิ๊กโก๋ไปรังแกเขา แล้วเธอก็เข้าไปช่วยอย่างชายชาตรี”
“โอ้โฮ” แคมพ์เบลล์ตาเป็นประกาย “เท่ขนาดนั้นเชียวเหรอครับ”
“ฮะฮะฮะ จะว่าอย่างนั้นก็ได้” คนที่นั่งข้าง ๆ แคมพ์เบลล์หัวเราะ “ขอให้นายสู้ให้เต็มที่เถอะ รู้คาถาอะไรบ้าง”
“ไม่ค่อยมีอะไรเลยครับ” แคมพ์เบลล์หงอย “ปีสามยังไม่สอนอะไรมาก”
“จริงด้วย ขอโทษที” คนที่นั่งตรงข้ามแคมพ์เบลล์ยกมือเป็นเชิงขออภัย “เอาเป็นว่านายสู้ไปเถอะ พวกเราจะแพ้ให้เอง โอเค?”
“ครับ” แคมพ์เบลล์ตอบ
“งั้นนายก็กลับไปฮอกวอตส์กับพวกเราได้แล้วล่ะ”
ศุกร์ 6 มีนาคม
“พร้อมนะ”
“พร้อมครับ”
“อีกไม่ถึงห้านาทีผีเสื้อจะบินผ่านทางนี้แล้ว พวกเราเข้าไปหลบในดอกไม้เร็วเข้า”
“ผีเสื้ออะไรของนาย”
“อะไรของนายดอกไม้”
“ปัดโธ่…ก็…พิซซ่ากำลังจะกระเด็นออกจากถาด ดินสอกำลังจะกระเด็นออกจากกล่อง จะว่ายังไงดี”
“พิซซ่าดินสออะไรของนายกันเล่า”
“รหัสระแห็ดอะไรของนายเนี่ยไม่ต้องเอามาใช้เลย”
“สาวน้อยเป้าหมายกำลังจะโผล่ออกมาแล้ว พวกนายสองคนไปหลบที่จุดนัดพบเร็วเข้าเซ่”
“อ๋อ”
“อ้อ”
‘ผู้ชี้แนะ’ ทั้งสามวิ่งตาม ๆ กันไปหลบอยู่ที่มุมร้านซองโก้ ทันเวลาอย่างเฉียดฉิวที่โชโผล่ออกมาพอดี ซึ่งแคมพ์เบลล์ก็ยืนรออยู่แล้ว
“หวัดดีครับ” เขาทัก
“นายอีกแล้ว” โชพูดอย่างหัวเสีย “จะตามตื๊อฉันไปถึงไหน”
“ถึงไหนถึงกันครับ” แคมพ์เบลล์ยักคิ้ว
“บ้า” โชทำหน้างอแล้วหันหลังทำท่าจะเดินไป
“เดี๋ยวสิครับ” แคมพ์เบลล์คว้ามือเธอไว้ “คุยกับผมก่อน”
“คุยอะไรกับนายล่ะ” โชสะบัดมือของแคมพ์เบลล์ “ถ้าจะคุยก็รีบ ๆ คุยซะ ฉันมีธุระ ธุระด่วน”
“คุย…เอ่อ…ก็” เขาทำอะไรไม่ถูก เขาไม่ได้เตรียมบทพูดในสถานการณ์อย่างนี้มา “คุย…แบบ…เรื่อง…ทั่ว ๆ ไป”
“คิดออกแล้วปลุกฉันด้วยนะ” โชทำท่าเบื่อ “หรือไม่งั้นฉันไปดีกว่า”
“ไม่นะครับ ไม่” แคมพ์เบลล์ร้อง
“แล้วนายจะทำ…ว้าย”
โชขาดคำไป ไม่ใช่เพราะเธอเบื่อที่จะพูด แต่เป็นเพราะมีเงาดำ ๆ สองสามเงาโผล่ออกมาจากมุมตึกจับแขนเธอไว้ ตรึงไว้แน่น
“เป็นยังไง น้องสาว” คนหนึ่งพูด
“หน้าตาน่ารักดีนี่” อีกคนพูดตามพลางลูบหน้าโช
“ไปเที่ยวกับพวกเราเอามะ” คนที่ยืนมองอยู่ข้างหลังกระซิบใส่หูโช
“ไม่เอานะ พวกแก พวกแก พวกแกจะทำอะไรชั้น”
“ไม่เอาน่า น้องสาว” คนที่ยืนอยู่ข้างหลังลูบผมโช “ไปเที่ยวกับพวกเราดีกว่า” ว่าแล้วเขาก็ลากตัวโชออกไป จะออกไปนอกฮอกส์มี้ด
แคมพ์เบลล์กลัว
กลัว กลัวอะไร? เขาคิด ไม่เห็นมีอะไรต้องกลัว ก็สามคนนั่นคือพวก ‘ผู้ชี้แนะ’ ไม่ใช่หรือ เข้าไปเลย ลุยไปเลย ตั๊นหน้าพวกมันเลย
“ปละ…” แคมพ์เบลล์พยายามรวบรวมความกล้าก่อนที่จะร้องก้อง “ปล่อยเธอนะ!!!”
สามวายร้ายหันหน้าขวับ
“ไอ้ไก่อ่อนนี่” คนหนึ่งพูดพลางบีบมือ “มีธุระอะไรกับพวกข้าเรอะ”
“ฉัน…” แคมพ์เบลล์ครางเมื่อมันเดินเข้ามาใกล้และเห็นว่ามันตัวโตเหลือเกิน “ฉันไม่ให้แกเอาตัวโชไป…เด็ดขาด”
“แล้วแกจะทำไม” อีกคนหนึ่งเดินเข้ามาพลางหยิบไม้กายสิทธิ์จากมือของแคมพ์เบลล์ไป มันร้อง “ไม้หน้าสาม แอกซิโอ” แล้วก็มีไม้หน้าสามลอยเข้ามาอยู่ในมือของมันทันที
แคมพ์เบลล์ชิงไม้กายสิทธิ์กลับมา
“ไม่ยอมแกเด็ดขาด” เขาร้อง “เอกซเปลลิอาร์มัส!”
ไม้หน้าสามหลุดจากมือของเจ้าวายร้าย
“ได้แค่นี้เองเหรอ?” อีกคนหนึ่งร้องออกมา “กระจอกชะมัดเลย มีน้ำยาแค่นี้เองรึไง ไอ้ไก่อ่อน หา ทำอะไรได้อีกบ้างฟะ”
“ฉัน…” แคมพ์เบลล์คราง ถูกของมัน เขามีน้ำยาแค่นี้ “ฉันไม่ยอมให้แกเอาตัวโชไปก็แล้วกัน”
“อ้ออ…” มันร้อง “รักเจ้าหล่อนนักรึไง หา ไอ้ไก่อ่อน”
“อย่า…” แคมพ์เบลล์พูดเบา ๆ “อย่าเรียกฉันว่าไก่อ่อน”
“แล้วแกจะทำไม้ หา ไอ้ไก่อ่อน ไม่มีน้ำยาอะไร ไก่อ่อน อ่อน อ่อน ดูสิพวกแก ไอ้ไก่อ่อนว่ะ ขำชะมัด ไก่อ่อน! ไก่อ่อน! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
“อย่า…” แคมพ์เบลล์กัดฟัน “เรียกฉัน…ว่า…ไอ้ ไก่ อ่อน…แทคเคอลัส”
เสียงหัวเราะของสามตัวร้ายขาดช่วง เมื่อคนหนึ่งกระแทกไปชนผนังอย่างแรงจนสลบ ทำให้อีกสองคนทำหน้าเอ๋อ
“อย่า…” เขายังพูดต่อ “สะเออะมายุ่งกับที่สุดแห่งหัวใจของฉัน…”
“หนักหัวแกตรงไหนเล่า!” มันร้องพลางพุ่งเงื้อหมัดเข้ามาหาแคมพ์เบลล์
“มิเรอริอุส”
หมัดของเจ้าตัวร้ายกระแทกเกราะป้องกันอย่างจัง ทำเอามือของมันบวมแดง และวิ่งไปอีกคนหนึ่ง
อีกคนหนึ่งที่เหลือ เมื่อเพื่อนหายไปสองแล้ว ก็ไม่รู้จะอยู่ไปทำไม จึงหนีไปเช่นกัน
“อย่า…” แคมพ์เบลล์ยังคงพูด “มาให้ฉันเห็นหน้าอีก”
ทั้งสามไปไกลลิบตาแล้ว
“เอ่อ…” เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังของแคมพ์เบลล์ โชนั่นเอง เธอยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ “ข…ขอบคุณมากนะ…”
“อะ…อ่า…ม…ไม่เป็นไรครับ…” เขาหน้าแดง
“นายเก่งจัง” โชยังคงพูดต่อ “จัดการเจ้าสามตัวนั่นเผ่นหางจุกตูดไปเลย”
“อ่า…เออ…ก็…นิดหน่อยแหละครับ…แต่ว่า…คือ…ผม…”
“ไม่ต้องพูดแล้วละนะ” โชพูดต่อ และเมื่อเธอเห็นแผลที่มือของแคมพ์เบลล์ (ได้มาตอนแย่งไม้กายสิทธิ์คืน) เธอก็พุ่งเข้ามาหามือของเขาทันที “ตายแล้ว นายมีแผลด้วย”
“อ๊ะ…อ่า…เออ…ผม…มะ…ไม่เป็นไร”
“ไม่เป็นไรได้ไง” โชบอก “โดนสนับมือของไอ้งี่เง่าสามตัวนั่นเข้าไปอย่างเนี้ย เกิดเป็นบาดทะยักขึ้นมาล่ะจะว่ายังไง มา ฉันพาไปใส่คาถาสมานแผลให้นะ”
โชหยิบไม้กายสิทธิ์ของเธอขึ้นมา สีชมพูน่ารักจัง เหมือนเธอเลย แคมพ์เบลล์คิด
“เคอรา” เธอร้อง แล้วแผลก็หายสนิท
“โอ้โฮ” แคมพ์เบลล์ร้อง
“ดีมั้ยล่า” โชยิ้ม
“โอ้โห” แคมพ์เบลล์ร้องดังกว่าเดิมเล็กน้อย “คุณเก่งจัง”
“ไม่เท่านายหรอกย่ะ!” โชร้อง…ยิ้ม ๆ “อา…ไปดื่มน้ำชากันหน่อยมั้ย ฉันเลี้ยงเอง โทษฐานทำเท่เกินกว่าเหตุ”
“ค…ครับ!” แคมพ์เบลล์ร้องอย่างดีใจ แล้วเดินตามโชไป ท่าทางจะต้องขอบใจเหล่าตัวกวนซะแล้ว
เซนต์วาเลนติโน(เจ้าเก่า)ถือระฆังพร้อมไม้เคาะรอท่าไว้แล้ว คงอีกไม่นานหรอก
อีกด้านหนึ่ง
“เฮ้ย นาย มัวแต่นอนอยู่นั่นแหละ”
“อา…หา…อะไรนะ เฮ้ย นี่ฉันหลับเหรอ”
“ก็เออสิ ปลุกเจ้าหางขึ้นมาด้วย”
“หาง ตื่น!”
“หา… อารายน้า…”
“ตาย ตาย พวกเราหลับไปได้ยังไง”
“สงสัยเมื่อคืนมัวแต่คิดแผน”
“แล้วผีเสื้อล่ะ”
“ผีเสื้อไหน”
“สาวน้อยเป้าหมายไง”
“เอ้อ ใช่แล้ว เป็นไงบ้างล่ะเนี่ย”
“ไม่ทันแล้วล่ะมั้ง”
“น่าสงสารไอ้น้องนั่นจัง สงสัยวันนี้กินแห้วอีก”
“อาจจะไม่ก็ได้”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ดูนั่นสิ”
ชายคนที่เพิ่งพูดจบชี้ขึ้นไปทางหน้าต่างร้านไม้กวาดสามอัน สิ่งที่พวกเขาเห็นก็คือ ‘ไอ้น้อง’ ของเขา กับ ‘ผีเสื้อ’ กำลังนั่งดื่มชาไปคุยอะไรกันไปอย่างสนิทสนม
“นายคิดว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่พวกเราหลับ”
“ไม่ใช่เรื่องไม่ดีก็แล้วกัน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น