ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 22 - 25 กุมภาพันธ์ : ความทุกข์ของหญิงสาว
อาทิตย์ 22 กุมภาพันธ์
ที่หอพักพนักงานนิมบัสเรซซิ่งบรูม โชตื่นขึ้นในเวลาเจ็ดโมงครึ่ง และนั่นทำให้เธอต้องโดนหัวหน้าแผนกดุตั้งแต่เช้าเรื่องตื่นสาย
“โธ่เอ๊ย” เธอบ่นเมื่อออกมาจากห้องหัวหน้าฝ่าย “โดดอีกวันดีกว่ามั้ง วันนี้ก็ไม่เห็นจะมีงานอะไร แฮร์รี่จะฟื้นรึยังน้า”
เธอแอบหนีออกมาจากห้องทำงานของเธอโดยใช้กุญแจนำทางอันเล็ก ๆ ที่เธอเคยใช้เพื่อโดดงานไปฮอกวอตส์มาหลายครั้งแล้ว ใช่ เพื่อไปเยี่ยมแฮร์รี่ จะทำไมล่ะ เมื่อเธอแตะขนนกชิ้นนั้นแล้วเธอก็มาอยู่ที่ฮอกส์มี้ดทันที
“เอาล่ะ” โชพูดเมื่อร่ายคาถาแต่งตัวให้เรียบร้อยเสร็จ “ไปฮอกวอตส์กัน”
โชเดินไปตามทาง เมื่อเธอเลี้ยวที่หัวมุมร้านไม้กวาดสามอัน แรงกระแทกก็ปะทะเข้าที่หน้าผากของเธอดังพลั่กใหญ่
“โอ๊ย” เธอร้อง และผู้ชายที่วิ่งมาชนเธอก็ร้องเช่นเดียวกัน
“ป…เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้ชายที่วิ่งมาชนเธอพูดขึ้น “ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“เป็นสิ!” โชร้อง “ทำไมเธอถึงวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรืออย่างนี้นะ”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมขอโทษ” เขาพูดอีกครั้ง “จะให้ผมทำยังไงล่ะ”
“ไม่ต้องทำอะไรเลยนะ” โชพูดพลางยันตัวขึ้น แต่ชายหนุ่มที่ยืนขึ้นได้ก่อนแล้วยื่นมือมาฉุดเธอขึ้นยืนไว้
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องทำอะไร” โชร้อง “ฉันก็รีบเหมือนกันนะ แล้วนี่ทำไมเธอต้องรีบขนาดนี้ด้วยล่ะเนี่ย”
“คุณก็นั่นแหละจะรีบไปไหน” เขาคนนั้นพูดขึ้น
“เอ๊ะ ฉันถามนายก่อนนายก็ต้องตอบฉันมาสิ”
“ทำไมผมต้องตอบคุณก่อนด้วย คุณก็ตอบผมมาสิ”
“ไม่มีเหตุผลเลยนะนาย นายวิ่งมาชนฉัน แล้วฉันก็ถามนายว่าทำไมต้องรีบขนาดไม่ยอมดูตาม้าตาเรือ แต่นายกลับตอยฉันว่าทำไมฉันถึงรีบ ไม่สมเหตุสมผลเลยนะยะ”
“ดูพูดเข้า เป็นสาวเป็นแส้ทำไมพูดจาไม่เรียบร้อยเลย”
“แน่ะ มีหน้ามาพูดกับฉันอย่างนี้อีกเหรอ ตกลงนายจะบอกฉันไหมว่านายเป็นใคร จะไปไหน ถ้าไม่ ฉันจะไปแล้ว ไม่อยากเสียเวลากับคนพิลึกอย่างนาย”
มีประกายสมหวังในดวงตาของชายหนุ่ม เขาคว้ามือโชที่เริ่มเดินออกไปแล้วพูดกับเธอว่า
“ผมแคมพ์เบลล์ มอรอสกี้ครับ ที่รีบ ก็วิ่งมาหาคุณนั่นแหละ”
โชไม่พูดอะไร แต่หน้ามีสีเลือดขึ้นมาเล็กน้อย
“พ…พูดอะไร”
“ก็…แหะ” แคมพ์เบลล์พูด “ไปกินข้าวกับผมไหมครับ”
“นายจะบ้าเหรอ” โชร้อง “ฉันยิ่งรีบ ๆ อยู่ ไม่มีเวลามากินข้าวกินเข้อวอะไรกับนายหรอก ปล่อยฉันนะ” เธอสะบัดแขนออกจากมือของแคมพ์เบลล์ แล้ววิ่งไปฮอกวอตส์
แคมพ์เบลล์ถูกทิ้งอยู่อย่างนั้น “ว้า” เขาร้อง แล้วมองไปทางร้านไม้กวาดสามอัน ซึ่งมีผู้ชายสามคนนั่งอยู่ในนั้น พวกเขามองมาทางแคมพ์เบลล์ คนหนึ่งยักไหล่เป็นท่าทีค่อนข้างเห็นใจ
“ไม่ได้ผลเลยครับคุณตัวกวน” เขาพูด “ล้มไม่เป็นท่าเลย”
หนึ่งในนั้นเปิดหน้าต่างออกมาแล้วตบไหล่ของแคมพ์เบลล์ “ไม่เป็นไรไอ้น้อง” เขาพูด “โอกาสหน้ายังมี ขอเอาชื่อของอดีตตัวกวนประจำฮอกวอตส์เป็นเดิมพันได้เลย”
พุธ 25 กุมภาพันธ์
โชโดดงานอีกแล้ว วันนี้เธอก็ยังคงมาฮอกวอตส์เหมือนเคย
แต่ว่าหมอนั่นก็ยังดักรอเธออยู่เหมือนเคย
“นี่นาย!” โชร้องเมื่อแคมพ์เบลล์ขวางทางไม่ให้เธอไปจากฮอกส์มี้ดไว้ “จองล้างจองผลาญอะไรกับฉันนักหนา”
“ไม่รู้ละ ผมไม่ให้คุณไปหรอก” แคมพ์เบลล์พูด “จนกว่าคุณจะเข้าไปจิบเบียร์เป็นเพื่อนผม”
“แล้วทำไมฉันต้องไปจิบเบียร์เป็นเพื่อนนายด้วย”
“แล้วทำไมคุณถึงไม่ยอมไปล่ะ”
“เอาอีกแล้วนะนายนี่ ถามไม่เคยตอบ ทำไมเหรอ ฉันก็มีธุระของฉันน่ะสิ”
“ผมก็มีธุระที่ต้องคุยกับคุณให้ได้เหมือนกัน”
“ธุระอะไร”
แคมพ์เบลล์เข้ามาใกล้และกระซิบใส่หูของโช “ธุระส่วนตัวครับ”
“ตาบ้า! ลามก!” โชร้องกรี๊ดแล้วตบหน้าแคมพ์เบลล์เป็นรอยแดง “ทะลึ่ง! พูดอะไรก็ไม่รู้!”
“ไม่ใช่นะ ผม… คุณเข้าใจผิด” แคมพ์เบลล์พูดพลางลูบแก้มของเขา
“ไม่รู้ด้วยแล้ว” โชตบหน้าเขาอีกทีหนึ่งก่อนที่จะวิ่งออกจากฮอกส์มี้ดไป
แคมพ์เบลล์ถูกทิ้งไว้อีกแล้ว อะไรกันนะ ความพยายามของเขาไม่เป็นผลเลย เขาเดินเข้าไปในร้านไม้กวาดสามอัน ที่นั่งที่เดิมยังมีชายกลุ่มเดิมนั่งอยู่
“ไม่ได้เลยครับ” แคมพ์เบลล์พูดก่อนทิ้งตัวลงนั่ง “เขาไม่ยอมฟังผมเลย”
“ท่าทางรายนี้จะงานหินนะพวก” หนึ่งในสามพูดขึ้น
“นั่นสินะ” อีกคนหนึ่งพูดต่อ “นายว่าควรใช้ไม้ไหน”
“ไม้นี้แหละ” ชายคนที่นั่งอยู่ติดกับแคมพ์เบลล์พูด “ตื๊อไว้ก่อน ให้เขาจำนายได้ พอหลังจากนั้นแล้ว ลุย”
“งั้นเหรอครับ” แคมพ์เบลล์พูด
“ตายแล้ว” คนที่นั่งตรงข้ามกับแคมพ์เบลล์พูด “ได้เวลาฉันสอนมาตั้งห้านาทีแล้ว นักเรียนรอแย่เลย พวกนายสองคนคุยกับไอ้น้องนี่ไปก่อนนะ” ว่าแล้วเขาก็วิ่งออกจากร้านไป
ที่หอพักพนักงานนิมบัสเรซซิ่งบรูม โชตื่นขึ้นในเวลาเจ็ดโมงครึ่ง และนั่นทำให้เธอต้องโดนหัวหน้าแผนกดุตั้งแต่เช้าเรื่องตื่นสาย
“โธ่เอ๊ย” เธอบ่นเมื่อออกมาจากห้องหัวหน้าฝ่าย “โดดอีกวันดีกว่ามั้ง วันนี้ก็ไม่เห็นจะมีงานอะไร แฮร์รี่จะฟื้นรึยังน้า”
เธอแอบหนีออกมาจากห้องทำงานของเธอโดยใช้กุญแจนำทางอันเล็ก ๆ ที่เธอเคยใช้เพื่อโดดงานไปฮอกวอตส์มาหลายครั้งแล้ว ใช่ เพื่อไปเยี่ยมแฮร์รี่ จะทำไมล่ะ เมื่อเธอแตะขนนกชิ้นนั้นแล้วเธอก็มาอยู่ที่ฮอกส์มี้ดทันที
“เอาล่ะ” โชพูดเมื่อร่ายคาถาแต่งตัวให้เรียบร้อยเสร็จ “ไปฮอกวอตส์กัน”
โชเดินไปตามทาง เมื่อเธอเลี้ยวที่หัวมุมร้านไม้กวาดสามอัน แรงกระแทกก็ปะทะเข้าที่หน้าผากของเธอดังพลั่กใหญ่
“โอ๊ย” เธอร้อง และผู้ชายที่วิ่งมาชนเธอก็ร้องเช่นเดียวกัน
“ป…เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้ชายที่วิ่งมาชนเธอพูดขึ้น “ผมไม่ได้ตั้งใจ”
“เป็นสิ!” โชร้อง “ทำไมเธอถึงวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรืออย่างนี้นะ”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมขอโทษ” เขาพูดอีกครั้ง “จะให้ผมทำยังไงล่ะ”
“ไม่ต้องทำอะไรเลยนะ” โชพูดพลางยันตัวขึ้น แต่ชายหนุ่มที่ยืนขึ้นได้ก่อนแล้วยื่นมือมาฉุดเธอขึ้นยืนไว้
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องทำอะไร” โชร้อง “ฉันก็รีบเหมือนกันนะ แล้วนี่ทำไมเธอต้องรีบขนาดนี้ด้วยล่ะเนี่ย”
“คุณก็นั่นแหละจะรีบไปไหน” เขาคนนั้นพูดขึ้น
“เอ๊ะ ฉันถามนายก่อนนายก็ต้องตอบฉันมาสิ”
“ทำไมผมต้องตอบคุณก่อนด้วย คุณก็ตอบผมมาสิ”
“ไม่มีเหตุผลเลยนะนาย นายวิ่งมาชนฉัน แล้วฉันก็ถามนายว่าทำไมต้องรีบขนาดไม่ยอมดูตาม้าตาเรือ แต่นายกลับตอยฉันว่าทำไมฉันถึงรีบ ไม่สมเหตุสมผลเลยนะยะ”
“ดูพูดเข้า เป็นสาวเป็นแส้ทำไมพูดจาไม่เรียบร้อยเลย”
“แน่ะ มีหน้ามาพูดกับฉันอย่างนี้อีกเหรอ ตกลงนายจะบอกฉันไหมว่านายเป็นใคร จะไปไหน ถ้าไม่ ฉันจะไปแล้ว ไม่อยากเสียเวลากับคนพิลึกอย่างนาย”
มีประกายสมหวังในดวงตาของชายหนุ่ม เขาคว้ามือโชที่เริ่มเดินออกไปแล้วพูดกับเธอว่า
“ผมแคมพ์เบลล์ มอรอสกี้ครับ ที่รีบ ก็วิ่งมาหาคุณนั่นแหละ”
โชไม่พูดอะไร แต่หน้ามีสีเลือดขึ้นมาเล็กน้อย
“พ…พูดอะไร”
“ก็…แหะ” แคมพ์เบลล์พูด “ไปกินข้าวกับผมไหมครับ”
“นายจะบ้าเหรอ” โชร้อง “ฉันยิ่งรีบ ๆ อยู่ ไม่มีเวลามากินข้าวกินเข้อวอะไรกับนายหรอก ปล่อยฉันนะ” เธอสะบัดแขนออกจากมือของแคมพ์เบลล์ แล้ววิ่งไปฮอกวอตส์
แคมพ์เบลล์ถูกทิ้งอยู่อย่างนั้น “ว้า” เขาร้อง แล้วมองไปทางร้านไม้กวาดสามอัน ซึ่งมีผู้ชายสามคนนั่งอยู่ในนั้น พวกเขามองมาทางแคมพ์เบลล์ คนหนึ่งยักไหล่เป็นท่าทีค่อนข้างเห็นใจ
“ไม่ได้ผลเลยครับคุณตัวกวน” เขาพูด “ล้มไม่เป็นท่าเลย”
หนึ่งในนั้นเปิดหน้าต่างออกมาแล้วตบไหล่ของแคมพ์เบลล์ “ไม่เป็นไรไอ้น้อง” เขาพูด “โอกาสหน้ายังมี ขอเอาชื่อของอดีตตัวกวนประจำฮอกวอตส์เป็นเดิมพันได้เลย”
พุธ 25 กุมภาพันธ์
โชโดดงานอีกแล้ว วันนี้เธอก็ยังคงมาฮอกวอตส์เหมือนเคย
แต่ว่าหมอนั่นก็ยังดักรอเธออยู่เหมือนเคย
“นี่นาย!” โชร้องเมื่อแคมพ์เบลล์ขวางทางไม่ให้เธอไปจากฮอกส์มี้ดไว้ “จองล้างจองผลาญอะไรกับฉันนักหนา”
“ไม่รู้ละ ผมไม่ให้คุณไปหรอก” แคมพ์เบลล์พูด “จนกว่าคุณจะเข้าไปจิบเบียร์เป็นเพื่อนผม”
“แล้วทำไมฉันต้องไปจิบเบียร์เป็นเพื่อนนายด้วย”
“แล้วทำไมคุณถึงไม่ยอมไปล่ะ”
“เอาอีกแล้วนะนายนี่ ถามไม่เคยตอบ ทำไมเหรอ ฉันก็มีธุระของฉันน่ะสิ”
“ผมก็มีธุระที่ต้องคุยกับคุณให้ได้เหมือนกัน”
“ธุระอะไร”
แคมพ์เบลล์เข้ามาใกล้และกระซิบใส่หูของโช “ธุระส่วนตัวครับ”
“ตาบ้า! ลามก!” โชร้องกรี๊ดแล้วตบหน้าแคมพ์เบลล์เป็นรอยแดง “ทะลึ่ง! พูดอะไรก็ไม่รู้!”
“ไม่ใช่นะ ผม… คุณเข้าใจผิด” แคมพ์เบลล์พูดพลางลูบแก้มของเขา
“ไม่รู้ด้วยแล้ว” โชตบหน้าเขาอีกทีหนึ่งก่อนที่จะวิ่งออกจากฮอกส์มี้ดไป
แคมพ์เบลล์ถูกทิ้งไว้อีกแล้ว อะไรกันนะ ความพยายามของเขาไม่เป็นผลเลย เขาเดินเข้าไปในร้านไม้กวาดสามอัน ที่นั่งที่เดิมยังมีชายกลุ่มเดิมนั่งอยู่
“ไม่ได้เลยครับ” แคมพ์เบลล์พูดก่อนทิ้งตัวลงนั่ง “เขาไม่ยอมฟังผมเลย”
“ท่าทางรายนี้จะงานหินนะพวก” หนึ่งในสามพูดขึ้น
“นั่นสินะ” อีกคนหนึ่งพูดต่อ “นายว่าควรใช้ไม้ไหน”
“ไม้นี้แหละ” ชายคนที่นั่งอยู่ติดกับแคมพ์เบลล์พูด “ตื๊อไว้ก่อน ให้เขาจำนายได้ พอหลังจากนั้นแล้ว ลุย”
“งั้นเหรอครับ” แคมพ์เบลล์พูด
“ตายแล้ว” คนที่นั่งตรงข้ามกับแคมพ์เบลล์พูด “ได้เวลาฉันสอนมาตั้งห้านาทีแล้ว นักเรียนรอแย่เลย พวกนายสองคนคุยกับไอ้น้องนี่ไปก่อนนะ” ว่าแล้วเขาก็วิ่งออกจากร้านไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น