ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันวานที่ฮอกวอตส์
. “แน่นอน รูเบอัส ฉันไม่คิดแม้แต่น้อยเลยว่าเธอจะทำเรื่องแบบนี้” ดัมเบิลดอร์พูดเสียงดัง “ศาสตราจารย์ดิพพิต!! ท่านต้องเข้าใจ!!”
ศาสตราจารย์ดิพพิตพลิกเอกสารรายงานเหตุการณ์ พลางถอนหายใจและส่ายหัวไปมาพร้อมชำเลืองมองแฮกริด ----- ด้วยสายตาที่เหมือนทะลุไปถึงกระเพาะ
แฮกริดยืนหวาด ๆ อยู่เบื้องอาจารย์ทั้งฮอกวอตส์ เขาพยายามเบือนหน้าหนีเพื่อหลบหน้าอาจารย์ทุกคน แต่ไม่ว่าเขาหันหน้าไปทางไหนเขาก็เจออาจารย์ทุกครั้ง เขาจึงทำได้แต่ก้มหน้าลง น้ำใส ๆ หยดลงบนพื้น ถ้ามีคนมายืนใกล้ ๆ แฮกริดและตั้งใจฟังอย่างดี ก็จะได้ยินเสียงของเขาพึมพำเบา ๆ โดยที่คนอื่น ๆ คงไม่ได้ยินเลย
‘อาราก็อก’
“เอาล่ะ รูเบอัส” แฮกริดสะดุ้งเมื่อศาสตราจารย์ดิพพิตพูด “เสียใจจริง ๆ หลักฐานทุก ๆ อย่างชี้ชัดว่า มิสเมอร์เทิล ถูกฆาตกรรม โดยแมงมุมยักษ์ ----- ของเธอ และแมงมุมตัวนั้น สัตว์ร้ายของสลิธีรินนั่น … เราจะค้นหาและกำจัดเสียทันทีที่พบ เพื่อมิให้เกิดเหตุการณ์นี้อีก และฉัน … เอ้อ…เรา คงต้องเชิญเธอออกจากฮอกวอตส์” ศาสตราจารย์ถอนหายใจ “ไม่ว่าเธอจะตั้งใจทำหรือไม่ก็ตามแต่”
“มีอะไรจะพูดก็พูดสิเจ้ารูเบอัส แก้ตัวก็ได้ แต่คงจะยากสินะ” ศ.จ.เบลสโตพูดขึ้น “ฉันจำได้ว่าวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่ฉันสอนไม่มีความรู้เรื่องแมงมุมใช่ไหม? หา? ทายาทของสลิ-“
“ไม่นะครับท่าน!” ดัมเบิลดอร์ทนไม่ได้ “ท่านก็ทราบ! รูเบอัสไม่ตั้งใจจะฆ่าใครแน่นอน! มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดเป็นแน่! และอีกอย่าง ผมไม่คิดว่าแมงมุมนั่นจะเป็นสัตว์ร้ายของสลิธีริน”
“แล้วนายเอาอะไรมายืนยันล่ะอัลบัส?” ศ.จ.เบลสโตพูดเสียงดัง ตาขวาง “ระวังปากหน่อย หน้าใหม่อย่างนายพูดไปใครจะเชื่อ จะโดนไล่ออกไปกับมันอีกคนเปล่า ๆ เฮอะ เจ้านี่น่ะ ฉันมองแวบเดียวก็รู้แล้วว่ามันโหด เหี้ยม ซาดิสม์ ผิดมนุษย์ ทุ-“
“ใจเย็น ๆ เบลสโต” ศ.จ.ดิพพิตพูดพลางยกมือขึ้นปราม ดูเหมือนศ.จ.เบลสโตจะไม่ค่อยได้พูดจบประโยคนัก “เอ้อ….ตามกฎนะรูเบอัส ทุกคนจะได้แน่ใจ ไม้กายสิทธิ์ของเธอ…เรา…”
“ผมทำเองครับท่าน” ดัมเบิลดอร์อาสา แล้วเดินไปหยิบ ‘ไม้โอ๊ก 16 นิ้ว ออกจะโก่งหน่อย’ ที่แฮกริดชูออกมาด้วยมือสั่นเทา และหักมันออก อย่างเรียบร้อย
“รับไป รูเบอัส เอาไปเป็นที่ระลึก” ดัมเบิลดอร์ส่งไม้ทั้งสองชิ้นให้เขา แฮกริดขอพนันเอาอะไรก็ได้เป็นเดิมพันว่าเขาเห็นดัมเบิลดอร์ขยิบตาให้เขา
“เก็บของซะ! แล้วไสหัวออกไป! เจ้าทายาทของสลิ-“
“เบลสโต! พอได้แล้ว” ศ.จ.ดิพพิตพูดอย่างหัวเสีย
แฮกริดเดินน้ำตำซึมไปหอกริฟฟินดอร์ เก็บกระเป๋า แล้วเดินมาที่ประตูใหญ่ โดยไม่สนใจเสียงเรียกและเสียงโห่จากเพื่อน ๆ ของเขา ทั้ง “ไม่นะ แฮกริด” หรือ “ไปซะ ไอ้งั่ง”
เขาเดินไปเรื่อย ๆ เขาพึมพำเรียกหาอาราก็อก เขาลากกระเป๋าไปตามพื้น เขาร้องไห้ เขาถูกไล่ออกจากฮอกวอตส์ เขาไม่มีที่จะไป เขาเรียกรถเมล์อัศวินราตรีไม่ได้ เขาสูญเสียไม้กายสิทธิ์ –
ไม้กายสิทธิ์?
แฮกริดหยิบไม้กายสิทธิ์ของเขาออกมาดู เขาพบว่ารอยหักนั้นเรียบสนิท ไม่มีเนื้อไม่ชิ้นไหนหายไปแม้แต่น้อย ดัมเบิลดอร์หักไม้ของเขาอย่างประนีตละเอียดที่สุด ราวกับว่าถ้าเอามาต่อกันแล้วมันจะใช้ได้อีกครั้ง
แฮกริดหยิบเอาเทปกาวมาพันไม้ทั้งสองชิ้นติดกัน มันดูเรียบร้อยติดสนิทมาก แล้วเขาก็โบกมันไปกลางถนน
รถเมล์คันหนึ่งจอดทันที
“ขอต้อนรับสู่รถเมล์อัศวินราตรี พาหนะฉุกเฉินสำหรับพ่อมดและแม่มดพเนจร เพียงแค่ยื่นไม้กายสิทธิ์ออกมา แล้วก้าวขึ้นรถ เราก็จะพาท่านไปทุกแห่งที่ปรารถนา ผมชื่อเซริเซียน ครอนบ็อก ผมเป็นกระเป๋าเที่ยวเย็นวันนี้ เชิญครับ”
แฮกริดยิ้มกว้าง แล้วก้าวขึ้นรถ
“ไปที่ไหนครับ”
“ตรอกไดแอกอน” แฮกริดพูด เขายิ้มกว้างกว่าเดิม
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
ศาสตราจารย์ดิพพิตพลิกเอกสารรายงานเหตุการณ์ พลางถอนหายใจและส่ายหัวไปมาพร้อมชำเลืองมองแฮกริด ----- ด้วยสายตาที่เหมือนทะลุไปถึงกระเพาะ
แฮกริดยืนหวาด ๆ อยู่เบื้องอาจารย์ทั้งฮอกวอตส์ เขาพยายามเบือนหน้าหนีเพื่อหลบหน้าอาจารย์ทุกคน แต่ไม่ว่าเขาหันหน้าไปทางไหนเขาก็เจออาจารย์ทุกครั้ง เขาจึงทำได้แต่ก้มหน้าลง น้ำใส ๆ หยดลงบนพื้น ถ้ามีคนมายืนใกล้ ๆ แฮกริดและตั้งใจฟังอย่างดี ก็จะได้ยินเสียงของเขาพึมพำเบา ๆ โดยที่คนอื่น ๆ คงไม่ได้ยินเลย
‘อาราก็อก’
“เอาล่ะ รูเบอัส” แฮกริดสะดุ้งเมื่อศาสตราจารย์ดิพพิตพูด “เสียใจจริง ๆ หลักฐานทุก ๆ อย่างชี้ชัดว่า มิสเมอร์เทิล ถูกฆาตกรรม โดยแมงมุมยักษ์ ----- ของเธอ และแมงมุมตัวนั้น สัตว์ร้ายของสลิธีรินนั่น … เราจะค้นหาและกำจัดเสียทันทีที่พบ เพื่อมิให้เกิดเหตุการณ์นี้อีก และฉัน … เอ้อ…เรา คงต้องเชิญเธอออกจากฮอกวอตส์” ศาสตราจารย์ถอนหายใจ “ไม่ว่าเธอจะตั้งใจทำหรือไม่ก็ตามแต่”
“มีอะไรจะพูดก็พูดสิเจ้ารูเบอัส แก้ตัวก็ได้ แต่คงจะยากสินะ” ศ.จ.เบลสโตพูดขึ้น “ฉันจำได้ว่าวิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืดที่ฉันสอนไม่มีความรู้เรื่องแมงมุมใช่ไหม? หา? ทายาทของสลิ-“
“ไม่นะครับท่าน!” ดัมเบิลดอร์ทนไม่ได้ “ท่านก็ทราบ! รูเบอัสไม่ตั้งใจจะฆ่าใครแน่นอน! มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดเป็นแน่! และอีกอย่าง ผมไม่คิดว่าแมงมุมนั่นจะเป็นสัตว์ร้ายของสลิธีริน”
“แล้วนายเอาอะไรมายืนยันล่ะอัลบัส?” ศ.จ.เบลสโตพูดเสียงดัง ตาขวาง “ระวังปากหน่อย หน้าใหม่อย่างนายพูดไปใครจะเชื่อ จะโดนไล่ออกไปกับมันอีกคนเปล่า ๆ เฮอะ เจ้านี่น่ะ ฉันมองแวบเดียวก็รู้แล้วว่ามันโหด เหี้ยม ซาดิสม์ ผิดมนุษย์ ทุ-“
“ใจเย็น ๆ เบลสโต” ศ.จ.ดิพพิตพูดพลางยกมือขึ้นปราม ดูเหมือนศ.จ.เบลสโตจะไม่ค่อยได้พูดจบประโยคนัก “เอ้อ….ตามกฎนะรูเบอัส ทุกคนจะได้แน่ใจ ไม้กายสิทธิ์ของเธอ…เรา…”
“ผมทำเองครับท่าน” ดัมเบิลดอร์อาสา แล้วเดินไปหยิบ ‘ไม้โอ๊ก 16 นิ้ว ออกจะโก่งหน่อย’ ที่แฮกริดชูออกมาด้วยมือสั่นเทา และหักมันออก อย่างเรียบร้อย
“รับไป รูเบอัส เอาไปเป็นที่ระลึก” ดัมเบิลดอร์ส่งไม้ทั้งสองชิ้นให้เขา แฮกริดขอพนันเอาอะไรก็ได้เป็นเดิมพันว่าเขาเห็นดัมเบิลดอร์ขยิบตาให้เขา
“เก็บของซะ! แล้วไสหัวออกไป! เจ้าทายาทของสลิ-“
“เบลสโต! พอได้แล้ว” ศ.จ.ดิพพิตพูดอย่างหัวเสีย
แฮกริดเดินน้ำตำซึมไปหอกริฟฟินดอร์ เก็บกระเป๋า แล้วเดินมาที่ประตูใหญ่ โดยไม่สนใจเสียงเรียกและเสียงโห่จากเพื่อน ๆ ของเขา ทั้ง “ไม่นะ แฮกริด” หรือ “ไปซะ ไอ้งั่ง”
เขาเดินไปเรื่อย ๆ เขาพึมพำเรียกหาอาราก็อก เขาลากกระเป๋าไปตามพื้น เขาร้องไห้ เขาถูกไล่ออกจากฮอกวอตส์ เขาไม่มีที่จะไป เขาเรียกรถเมล์อัศวินราตรีไม่ได้ เขาสูญเสียไม้กายสิทธิ์ –
ไม้กายสิทธิ์?
แฮกริดหยิบไม้กายสิทธิ์ของเขาออกมาดู เขาพบว่ารอยหักนั้นเรียบสนิท ไม่มีเนื้อไม่ชิ้นไหนหายไปแม้แต่น้อย ดัมเบิลดอร์หักไม้ของเขาอย่างประนีตละเอียดที่สุด ราวกับว่าถ้าเอามาต่อกันแล้วมันจะใช้ได้อีกครั้ง
แฮกริดหยิบเอาเทปกาวมาพันไม้ทั้งสองชิ้นติดกัน มันดูเรียบร้อยติดสนิทมาก แล้วเขาก็โบกมันไปกลางถนน
รถเมล์คันหนึ่งจอดทันที
“ขอต้อนรับสู่รถเมล์อัศวินราตรี พาหนะฉุกเฉินสำหรับพ่อมดและแม่มดพเนจร เพียงแค่ยื่นไม้กายสิทธิ์ออกมา แล้วก้าวขึ้นรถ เราก็จะพาท่านไปทุกแห่งที่ปรารถนา ผมชื่อเซริเซียน ครอนบ็อก ผมเป็นกระเป๋าเที่ยวเย็นวันนี้ เชิญครับ”
แฮกริดยิ้มกว้าง แล้วก้าวขึ้นรถ
“ไปที่ไหนครับ”
“ตรอกไดแอกอน” แฮกริดพูด เขายิ้มกว้างกว่าเดิม
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น