Lockheart\'s Adventure

ลำดับตอนที่ #5 : ในความฝัน

    “เป็นไงบ้างล่ะหนูวิคกี้” คุณป้าของเบอร์มงต์ถาม “ลมอะไรหอบมาถึงนี่”



    “คือ…แหะ…หนูออกมาทำธุระนิดหน่อยน่ะค่ะ” เบอร์มงต์ตอบ เธอพยายามเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องที่พี่สาวของเธอหายไป เพราะเธอรู้ว่ามันต้องทำให้คุณป้าของเธอไม่สบายใจแน่ ๆ “แต่ก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ใช่แล้ว คุณป้าคะ นี่คุณกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ตค่ะ คุณป้ารู้จักใช่ไหมคะ เขามาช่วยหนูทำธุระครั้งนี้”



    เบอร์มงต์ลากตัวล็อกฮาร์ตให้เดินออกมาหาคุณป้าของเธอ “กิลเดอรอยคะ นี่คุณป้าของฉัน อองตี้ เบอร์มงต์”



    อองตี้ เบอร์มงต์ – มีเรื่องต้องให้จำเพิ่มอีกแล้วสิเนี่ย ล็อกฮาร์ตคิด



    อองตี้ไม่มีทีท่าตื่นเต้นดีใจแม้แต่น้อยที่ได้รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอในขณะนี้ คือนักเขียนหนังสือชื่อดังและเป็นนักผจญภัยชื่อก้องโลกนามกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ต อันที่จริง เธอทำหน้าเหมือนว่าไม่เคยรู้จักชื่อกิลเดอรอย ล็อกฮาร์ตมาก่อนเลยด้วยซ้ำ เธอพูดแต่ว่า



    “หน้าตาดีไม่เลวเลยนี่” พลางเอื้อมมือไปจับคางของล็อกฮาร์ตที่อยู่ระดับสายตาของเธอ “แฟนหนูเหรอ วิคกี้”



    เท่านั้นแหละ วิคตอเรียก็หน้าแดงก่ำทันที เธอปัดมือของอองตี้ที่จับคางของล็อกฮาร์ตออก แล้วโบกมือไปมาอย่างรวดเร็วเป็นเชิงบอกว่าไม่ใช่ “ไม่ใช่นะคะ! ไม่ใช่ค่ะ!”



    “จริงรึ?” อองตี้ยิ้มมีเลศนัย “แต่เอาเถอะพ่อหนุ่ม ไหน ๆ พวกเธอสองคนก็ออกมาทำธุระอะไรกันสักหน่อยที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยรีบอยู่แล้วนี่ ใช่ไหม”



    “เอ่อ…ครับ” ล็อกฮาร์ตบอก



    “งั้นก็มาพักกันสักสองสามวันหน่อยเป็นไง ฉันจะได้คุยอะไรกับวิคกี้กันบ้าง เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีแล้ว”



    พักสักสองสามวัน ก็ไม่เลวนะ ล็อกฮาร์ตคิด จะได้ใช้เวลาตามข้อมูลเรื่องของเคอร์ซี่สักหน่อย เวลาสักสองสามวันมากเกินพอที่เขาจะออกเดินทั่วเมืองใต้ดิน นี่มันอะไรกันนะ การเดินทางไปช่วยเคอร์ซี่กำลังจะกลายเป็นการทัวร์ท่องเที่ยวไปแล้วหรือนี่



    ระหว่างที่ล็อกฮาร์ตกำลังนั่งอยู่บนรถของคุณป้าอองตี้ที่เธอบอกว่าเป็น ‘การเดินทางที่มีรสนิยม’ พลางฟังเธอคุยจ้อไม่หยุดปากกับวิคตอเรีย อันที่จริงแล้วมันน่าจะเรียกว่าอองตี้เป็นคนพูดพล่าม และวิคตอเรียเป็นคนฟังมากกว่า แต่อย่างไรก็ตาม เสียงคนพูดกันไปพูดกันมาอย่างนี้ทำให้ล็อกฮาร์ตรู้สึกง่วง ตาของเขาเริ่มปรือ และหลับไปในที่สุด



    ล็อกฮาร์ตล่องลอยไปในช่องทาง…คล้าย ๆ อุโมงค์สีดำที่มีเส้นแสงสีต่าง ๆ พาดไปมา…เหมือนกับว่ามันจะนำทางเขาไปสู่อีกโลกหนึ่ง



    เขาหลุดออกมาจากอุโมงค์แล้ว ที่ที่เขายืนอยู่ในขณะนี้มีป่าทึบอยู่ทางซ้าย และมีเมืองใหญ่อยู่ทางขวา ตรงที่เขายืนอยู่เป็นเส้นแบ่งเห็นชัดเจนของป่าและเมือง เพราะว่าเท้าขวาของเขากำลังเหยียบอยู่บนถนน แต่เท้าซ้ายของเขากำลังเหยียบอยู่บนขี้เลน และตรงหน้าเขาในขณะนี้ก็คือ ช่องทางอีกห้าช่องทาง มันเหมือนกันกับอุโมงค์เมื่อครู่นี้ไม่มีผิด



    เขาตัดสินใจก้าวเข้าไปในอุโมงค์อันหนึ่ง



    ทันใดนั้นมันก็เหมือนกับว่าเขาหลุดลงไปในกุญแจนำทาง ความรู้สึกพะอืดพะอมนั้นกลับมาอีกครั้งแล้ว! และถ้าเขาไม่หลุดออกไปจากอุโมงค์นี้ภายในสามวินาทีเขาต้องอาเจียนออกมาเป็นแน่แท้เชียว



    พลั่ก



    ทันเวลาพอดี เขาหลุดออกมาจากอุโมงค์พะอืดพะอมอันนี้แล้ว และเขากลิ้งหลุน ๆ อยู่บนพื้นปูนสีแดงสด



    พื้นปูนสีแดงสด?



    เขายันตัวขึ้นยืน เขาเซเล็กน้อยแต่ก็พอจะทรงตัวไว้ได้ และเมื่อเขาทรงตัวได้แล้วเขาก็เริ่มมองไปรอบ ๆ ภาพที่เขาเห็นเป็นภาพที่ทำให้เขาใจชื้นขึ้นเป็นกอง เพราะมันเป็นภาพของตลาดสด ตลาดที่มีผู้คนเดินพลุกพล่าน มีเสียงพ่อค้าแม่ขายร้องปาว ๆ เชิญชวนให้แม่บ้านที่มาจ่ายตลาดเข้ามาซื้อสินค้าในร้านของตนดังกึกก้อง นี่เป็นตลาดที่มีรสชาติของชีวิตเต็มที่



    “ขอโทษครับ” เขาพูดกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังซื้อของอยู่ข้าง ๆ เขา “คุณจะกรุณาบอกผมหน่อยได้ไหมครับว่าที่นี่ที่ไหน”



    ไม่มีเสียงตอบ ผู้ชายคนนั้นยังคงซื้อของต่อไป เหมือนกับว่าการที่ล็อกฮาร์ตพูดกับเขาไปเมื่อครู่นี้ไม่ได้เกิดขึ้นเลย



    “คุณครับ” ล็อกฮาร์ตยังไม่ละทิ้งความพยายาม เขาเอื้อมมือไปพยายามจะคว้าไหล่ของชายคนนั้นที่ซื้อของเสร็จแล้วกำลังจะเดินไปซื้อของต่อ แต่มันไม่เป็นผล เขาคว้าไม่ได้อะไรเลย มือของเขาวาดผ่านผู้ชายคนนั้นไปเปล่า ๆ เหมือนเขาเป็นผียังไงยังงั้น



    ผีเหรอ คงไม่หรอกนะ ล็อกฮาร์ตคิด เขากลัวผีเป็นที่สุด



    ยังไม่ทันที่ล็อกฮาร์ตจะคิดอะไรต่อไป ภาพที่เขามองเห็นก็กลายเป็นสีแดงสด พร้อมทั้งมีเส้นสีขาวเป็นวงรีอยู่รอบ ๆ สีแดงนั้น ดูเหมือนว่าภาพนั้นกำลังกระเพื่อมอยู่ ไม่ถึงอึกใจต่อมาวงรีสีขาวนั้นก็ขยายใหญ่ขึ้นและหดลงไปในทันที กลายเป็นศีรษะด้านหลังของผู้หญิงคนหนึ่ง – ผู้หญิงซึ่งเพิ่งเดินทะลุตัวของล็อกฮาร์ตไปเมื่อตะกี้นี้



    นี่มันอะไรกัน ยังกับว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่อย่างนั้นแหละ



    ทันใดนั้นล็อกฮาร์ตตระหนักได้ ก็ใช่น่ะสิ เขาไม่ได้อยู่ที่นี่สักหน่อย นี่ต้องเป็นความฝันแน่ ๆ เพราะฉะนั้นควรรีบตื่นเสีย ณ บัดนี้



    แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย หรือเป็นไปไม่ได้เลยเสียด้วยซ้ำกับการที่จะตื่นจากความฝัน ในขณะที่เขาลองแล้วลองอีกทุกทางซึ่งล้วนแต่เป็นวิธีที่งี่เง่าบ้าบอทั้งสิ้น และเขาก็ยังคงอยู่ในตลาดไร้สาระนี่อยู่ในขณะนี้



    เขาเดินไปยังเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ข้างร้านขายของร้านหนึ่ง เพื่อว่าจะนั่งรอจนกว่าเขาจะตื่น ฟังดูเป็นการกระทำที่แปลกประหลากเหลือเกิน



    แต่เมื่อเขาหย่อนก้นลงนั่ง เขาก็ต้องได้รับการทบทวนความจำที่ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาไม่สามารถจับต้องสิ่งของที่นี่ได้ เพราะเหตุนั้นทำให้เขาต้องกระแทกพื้นก้นจ้ำเบ้า แถมยังกลิ้งหลุน ๆ ผ่านกำแพงบ้านหลังหนึ่งเข้าไปภายในอีกต่างหาก



    “โอย…” เขาพูดพลางยันตัวขึ้นยืนในสภาพเจ็บระบม…เจ็บระบม?…เขาจะเจ็บได้อย่างไรในเมื่อเขากำลังอยู่ในความฝัน แต่เขาก็ไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้มาก เพราะภาพที่อยู่ตรงหน้าเขาทำให้เขาต้องผวาและร้องสุดเสียง



    เบื้องหน้าเขาคือกรงขนาดใหญ่ ที่ผนังภายในกรงเต็มไปด้วยรอยขูดขีดซึ่งดูเหมือนจะเกิดจากการครูดเล็บของสัตว์ขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นสัตว์ชนิดไหนนั้นคำตอบอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว มีในกรงมีหมาป่าขนาดสูงเป็นเท่าครึ่งของตัวเขาซึ่งกำลังคำรามแยกเขี้ยวด้วยท่าทีทรมาน



    ล็อกฮาร์ตทำอะไรไม่ถูก เขาล้มลงกับพื้นอีกครั้ง และครั้งนี้เขาไม่คิดจะยืนขึ้นอีก เพราะเขาล้มคะมำลงทะลุผ่านหมาป่ายักษ์ตัวนั้นไป ภาพน่าสะอิดสะเอียนของอวัยวะภายในไหลเวียนผ่านมาในดวงตาของเขาอีกครั้งจนทำให้เขาแทบอาเจียนออกมาหลังจากที่ไปนั่งอยู่ใกล้ ๆ ผนัง เขาไม่สามารถพึ่งพิงอะไรได้อีกแล้วในตอนนี้ – แม้แต่จะนั่งพิงผนัง



    เขาสงบใจได้มากแล้วตอนนี้ และเขากำลังนั่งดูว่าเจ้าหมาป่าตัวนี้กำลังทำอะไรอยู่ เท่าที่เขาเห็น มันถูกล่ามด้วยโซ่ที่มือและเท้าในท่ายืนเหมือนมนุษย์ แต่โซ่นั้นก็ยาวพอที่จะให้มันได้ลงไปยืนสี่ขานี่นา ทำไมล่ะ มันยืนสองขาอยู่เป็นนิตย์กระนั้นหรือ หรือว่ามันจะเป็นมนุษย์หมาป่า



    ระหว่างที่เขากำลังใช้ความคิดอยู่นั้น ก็มีแสงสว่างลอดเข้ามาในห้องมืดนี้ พร้อมกับเสียงเปิดประตูดังแอ๊ด และตามมาด้วยเสียงผู้ชายคนหนึ่ง



    “มาแล้ว” ชายคนนั้นพูด ล็อกฮาร์ตพยายามหาที่หลบ แต่แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่มีใครมองเห็นเขาด้วยซ้ำ “คงหิวใช่ไหม ขอโทษทีนะ ฉันมาช้าไปหน่อย ติดธุระสอนนักเรียนอยู่เหมือนทุกทีแหละ คงมาบ่อย ๆ ไม่ได้หรอกนะ”



    ล็อกฮาร์ตพยายามมองหน้าของชายคนนี้ให้ชัด



    “ฉันเสียใจจริง ๆ” ชายคนนั้นพูดต่อหลังจากวางถาดอาหารไว้ในกรงแล้ว ตอนนี้หมาป่าลงมายืนสี่ขา และกำลังกินอาหารอยู่ “ฉันรู้ดีว่านายคงไม่ชอบ แต่ก็นั่นแหละนะ ฉันพูดให้นายฟังมานานแล้ว แต่พวกเราไม่มีทางเลือก นายก็เห็นด้วยนี่ ใช่ไหม? ที่ต้องล่ามโซ่นายเอาไว้ในช่วงฤดูที่นายจะกลายเป็นหมาป่า ไม่ให้นายไปทำร้ายใครเข้า นี่ถ้าฉันไม่ติดสอนล่ะก็ ฉันจะแปลงร่างอยู่เป็นเพื่อนนายด้วย”



    เป็นอันว่าสองคนนี้เป็นมนุษย์หมาป่าทั้งคู่สินะ



    “แต่ฉันทำไม่ได้จริง ๆ นะโรมิวรัส ลูกของเพื่อนเก่าของฉันคนหนึ่งกำลังเรียนอยู่ที่นั่น และกำลังมีอันตรายมาเยือนเขา ถ้าฉันไม่อยู่ ก็จะขาดกำลังที่จะช่วยดูแลเขาไปหนึ่งคน”



    หมาป่าตัวนี้ชื่อโรมิวรัส ชายคนนี้เป็นครูที่ไหนสักที่หนึ่ง พวกเขาเป็นมนุษย์หมาป่า ในช่วงนี้เป็นช่วงที่โรมิวรัสต้องกลายร่าง โดยปกติชายคนนี้จะแปลงร่างเป็นเพื่อน แต่ตอนนี้เขาทำไม่ได้ ก็เลยต้องล่ามโซ่โรมิวรัสไว้ ซึ่งโรมิวรัสก็เห็นด้วย เป็นอย่างนี้สินะ



    “ฉันคงต้องไปแล้ว” ชายคนนั้นพูด “เจอกันใหม่นะ อาหารนั่นคงพอให้นายกินไปได้สักสองเดือน ขอให้โชคดี” ชายคนนั้นทำหน้าเศร้า



    ทันใดนั้นมันเหมือนกับว่ามีใครกดปุ่มกรอเทปกลับ ภาพทั้งหมดที่ล็อกฮาร์ตเห็นกำลังถอยย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้น เสียงที่ล็อกฮาร์ตได้ยินกำลังเล่นย้อนกลับไปสู่จุดเริ่มต้น เขาเห็นเครื่องในของโรมิวรัส ผนัง เก้าอี้ กะโหลกของของผู้หญิงคนหนึ่ง ตลาด อุโมงค์ พื้นแบ่งแยกเมืองกับป่า…และเขาตื่นขึ้นพร้อมกับเสียงที่ดังเป็นปกติ



    “ตื่นได้แล้วค่ะ กิลเดอรอย”





= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =