ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความปรารถนาของฮอบบิทเฒ่า
. “เข้ามาสิ เข้ามา! เชิญ เชิญ” บิลโบเชิญแกนดัล์ฟเข้ามาในบ้าน แล้วจึงปิดประตู “อ้า ใช่แล้ว ท่านจะรับการเคลื่อนที่แนวตรง – เอ้ย – น้ำชามั้ย? หรือจะเอาอะไรที่แรงกว่านั้น อย่างฟิสิกส์อะตอม ข้ามีข้อสอบเอนท์ปี 1296 ให้ท่านด้วย ปีทียอดเยี่ยม! เก่าแก่พอๆ กับข้าเลยล่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า เป็นสมบัติของตระกูลเลยเชียวนะ เอาสักข้อไหม?”
แกนดัล์ฟคำนวณทิศทางการเคลื่อนที่ของโคมไฟอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงเดินหลบให้พ้น
“เอาการเคลื่อนที่แนวตรง – เอ้ย – น้ำชาก็พอแล้ว ขอบคุณ” แกนดัล์ฟขยับหัวเล็กน้อย แต่ โอ้! เขาลืมคำนวณทิศทางการเดินของเขา หัวของเขาชนกับขื่อบ้านบิลโบอย่างจัง! เจ็บนี้อีกนาน แกนดัล์ฟ
พ่อมดลูบแผล แล้วจึงเดินต่อไป เสียงบิลโบลอยทวนมา
“เมื่อสัปดาห์ก่อนข้านึกว่าท่านจะมา แต่ท่านก็ไม่มา ข้าเลยเผลอทำโจทย์ที่ข้าเตรียมไว้ให้ท่าน – เอ้ย ไม่ใช่สิ – เผลอกินอาหารที่เตรียมไว้ให้ท่านหมดแล้ว ตอนนี้ข้าเหลือแต่ข้อสอบปลายภาคเก่าๆ – อุวะ! – ไก่เย็นๆ แล้วก็ผักขมอีกนิดหน่อย เอ้อ มีแสง – เอ้ย – ชีสด้วย โอ้ ไม่ ไม่เอาชีส เอานี่ดีกว่า เสียง – เอ้ย แยมราสเบอร์รี่ ทาร์ตแอปเปิ้ล โอ้ ไม่งั้นสิ ไม่น่าเชื่อ ข้าเจอเค้กอยู่ก้อนนึง”
แกนดัล์ฟเหลือบไปเห็นข้อสอบจำนวนนับพันข้อที่บิลโบคงกำลังทำอยู่อย่างเมามันเมื่อครู่
“ข้าทำไข่เจียวให้ท่านได้นะ ถ้าท่านชอบ” บิลโบออกมาพร้อมกับเค้ก แต่มองไม่เห็นพ่อมด “แกนดัล์ฟ? แกนดัล์ฟ?”
“แค่น้ำชาก็พอ” แกนดัล์ฟโผล่มาข้างหลังบิลโบ
“อ้อ ใช่” ว่าแล้วบิลโบก็เตรียมเขมือบของทั้งหมดที่เตรียมมา “ท่านคงไม่ว่าอะไรนะถ้าข้าจะกินพวกนี้”
“ไม่เป็นไรเลย”
ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู ทั้งแกนดัล์ฟและบิลโบหันไปทางต้นเสียง บิลโบหน้าซีดเผือก
“บิลโบ! บิลโบ แบกกินส์!” เจ้าของเสียงนั้นพูด เป็นเสียงผู้หญิง
บิลโบหน้าซีดลงกว่าเก่า
“ข้าไม่อยู่บ้านนะ!” เขาพูด “นั่นนางฮอบบิท สูง 113 cm มวล 43 kg สัดส่วน 30-20-32 ต้องเป็นนางโดโธเป็นแน่แท้ นางจ้องแต่จะฮุบทรัพย์สมบัติข้า ไม่ใช่แค่นางนะ ข้ามีแขกมาเยี่ยมไม่เว้นแต่ละวัน (ท่านคงจำป้ายที่ข้าเขียนไว้หน้าบ้านได้)”
หลังจากเสียเวลาไปครู่หนึ่ง นางฮอบบิทโดโธ(ซึ่งแกนดัล์ฟชักจะสงสัยว่าเป็นเมียเก็บของบิลโบหรือเปล่า)ก็ไปจนได้
บิลโบเงียบลงไปอีก “ข้าอยากผจญภัย แกนดัล์ฟ ข้าอยากเห็นภูเขาอีกครั้ง ภูเขาน่ะ แกนดัล์ฟ แล้วก็หาที่เงียบๆ จนกว่าข้าจะทำข้อสอบย้อนหลังสี่พันปีจบ โอ้ น้ำชา!”
“ถ้างั้นที่ท่านบอกว่าจะทำตามแผน?” พ่อมดพูด
“ใช่” บิลโบกล่าว “ใช่ ข้าเตรียมไว้หมดแล้ว” แล้วบิลโบก็เอาชามาให้แกนดัล์ฟ
“ไม่ต้องถามข้าเรื่องดรรชนีหักเหของน้ำชานะ” แกนดัล์ฟดัก “ท่านถามข้าจนข้าเบื่อแล้ว”
“โอ้ ใช่” บิลโบยิ้ม
“โฟรโดสงสัยแล้วนะ บิลโบ” แกนดัล์ฟทำหน้าเครียด
“ก็แน่นอน เขาเป็นแบกกินส์!” บิลโบยิ้มกว้าง “ไม่ใช่ไอ้พวกหัวทึบเบรซเกอร์เดิลจากฮาร์ดบอทเทิลพวกนั้น”
“ท่านจะบอกเขา ใช่ไหม?”
“ใช่” บิลโบเงียบลง “ข้าจะบอกเขา”
“เขาภูมิใจในตัวท่านมากนะ”
“ข้ารู้” บิลโบพูด “เขาคงจะมากับข้าด้วยแน่ถ้าข้าขอ ข้าว่านะ โฟรโดคงยังรักไชร์อยุธยาอยู่ ต้นไม้ ทุ่งนา แม่น้ำสายเล็กๆ ข้าแก่แล้ว แกนดัล์ฟ ข้ารู้ข้าดูไม่แก่ ข้าในส่วนลึกของจิตใจแล้ว ข้ารู้สึกบางลงเหลือเกิน เหมือนกับเนยมวลน้อยที่ทาบนขนมปังพื้นที่ผิวมากเกินไป ข้าต้องการหยุดพัก แกนดัล์ฟ หยุดพักยาวไปเลย และข้าคงไม่กลับมาอีก ที่จริงแล้ว ข้าจะไม่กลับมาอีกเลยล่ะ”
แกนดัล์ฟคำนวณทิศทางการเคลื่อนที่ของโคมไฟอยู่พักหนึ่ง แล้วจึงเดินหลบให้พ้น
“เอาการเคลื่อนที่แนวตรง – เอ้ย – น้ำชาก็พอแล้ว ขอบคุณ” แกนดัล์ฟขยับหัวเล็กน้อย แต่ โอ้! เขาลืมคำนวณทิศทางการเดินของเขา หัวของเขาชนกับขื่อบ้านบิลโบอย่างจัง! เจ็บนี้อีกนาน แกนดัล์ฟ
พ่อมดลูบแผล แล้วจึงเดินต่อไป เสียงบิลโบลอยทวนมา
“เมื่อสัปดาห์ก่อนข้านึกว่าท่านจะมา แต่ท่านก็ไม่มา ข้าเลยเผลอทำโจทย์ที่ข้าเตรียมไว้ให้ท่าน – เอ้ย ไม่ใช่สิ – เผลอกินอาหารที่เตรียมไว้ให้ท่านหมดแล้ว ตอนนี้ข้าเหลือแต่ข้อสอบปลายภาคเก่าๆ – อุวะ! – ไก่เย็นๆ แล้วก็ผักขมอีกนิดหน่อย เอ้อ มีแสง – เอ้ย – ชีสด้วย โอ้ ไม่ ไม่เอาชีส เอานี่ดีกว่า เสียง – เอ้ย แยมราสเบอร์รี่ ทาร์ตแอปเปิ้ล โอ้ ไม่งั้นสิ ไม่น่าเชื่อ ข้าเจอเค้กอยู่ก้อนนึง”
แกนดัล์ฟเหลือบไปเห็นข้อสอบจำนวนนับพันข้อที่บิลโบคงกำลังทำอยู่อย่างเมามันเมื่อครู่
“ข้าทำไข่เจียวให้ท่านได้นะ ถ้าท่านชอบ” บิลโบออกมาพร้อมกับเค้ก แต่มองไม่เห็นพ่อมด “แกนดัล์ฟ? แกนดัล์ฟ?”
“แค่น้ำชาก็พอ” แกนดัล์ฟโผล่มาข้างหลังบิลโบ
“อ้อ ใช่” ว่าแล้วบิลโบก็เตรียมเขมือบของทั้งหมดที่เตรียมมา “ท่านคงไม่ว่าอะไรนะถ้าข้าจะกินพวกนี้”
“ไม่เป็นไรเลย”
ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู ทั้งแกนดัล์ฟและบิลโบหันไปทางต้นเสียง บิลโบหน้าซีดเผือก
“บิลโบ! บิลโบ แบกกินส์!” เจ้าของเสียงนั้นพูด เป็นเสียงผู้หญิง
บิลโบหน้าซีดลงกว่าเก่า
“ข้าไม่อยู่บ้านนะ!” เขาพูด “นั่นนางฮอบบิท สูง 113 cm มวล 43 kg สัดส่วน 30-20-32 ต้องเป็นนางโดโธเป็นแน่แท้ นางจ้องแต่จะฮุบทรัพย์สมบัติข้า ไม่ใช่แค่นางนะ ข้ามีแขกมาเยี่ยมไม่เว้นแต่ละวัน (ท่านคงจำป้ายที่ข้าเขียนไว้หน้าบ้านได้)”
หลังจากเสียเวลาไปครู่หนึ่ง นางฮอบบิทโดโธ(ซึ่งแกนดัล์ฟชักจะสงสัยว่าเป็นเมียเก็บของบิลโบหรือเปล่า)ก็ไปจนได้
บิลโบเงียบลงไปอีก “ข้าอยากผจญภัย แกนดัล์ฟ ข้าอยากเห็นภูเขาอีกครั้ง ภูเขาน่ะ แกนดัล์ฟ แล้วก็หาที่เงียบๆ จนกว่าข้าจะทำข้อสอบย้อนหลังสี่พันปีจบ โอ้ น้ำชา!”
“ถ้างั้นที่ท่านบอกว่าจะทำตามแผน?” พ่อมดพูด
“ใช่” บิลโบกล่าว “ใช่ ข้าเตรียมไว้หมดแล้ว” แล้วบิลโบก็เอาชามาให้แกนดัล์ฟ
“ไม่ต้องถามข้าเรื่องดรรชนีหักเหของน้ำชานะ” แกนดัล์ฟดัก “ท่านถามข้าจนข้าเบื่อแล้ว”
“โอ้ ใช่” บิลโบยิ้ม
“โฟรโดสงสัยแล้วนะ บิลโบ” แกนดัล์ฟทำหน้าเครียด
“ก็แน่นอน เขาเป็นแบกกินส์!” บิลโบยิ้มกว้าง “ไม่ใช่ไอ้พวกหัวทึบเบรซเกอร์เดิลจากฮาร์ดบอทเทิลพวกนั้น”
“ท่านจะบอกเขา ใช่ไหม?”
“ใช่” บิลโบเงียบลง “ข้าจะบอกเขา”
“เขาภูมิใจในตัวท่านมากนะ”
“ข้ารู้” บิลโบพูด “เขาคงจะมากับข้าด้วยแน่ถ้าข้าขอ ข้าว่านะ โฟรโดคงยังรักไชร์อยุธยาอยู่ ต้นไม้ ทุ่งนา แม่น้ำสายเล็กๆ ข้าแก่แล้ว แกนดัล์ฟ ข้ารู้ข้าดูไม่แก่ ข้าในส่วนลึกของจิตใจแล้ว ข้ารู้สึกบางลงเหลือเกิน เหมือนกับเนยมวลน้อยที่ทาบนขนมปังพื้นที่ผิวมากเกินไป ข้าต้องการหยุดพัก แกนดัล์ฟ หยุดพักยาวไปเลย และข้าคงไม่กลับมาอีก ที่จริงแล้ว ข้าจะไม่กลับมาอีกเลยล่ะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น