ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : สถานีรถไฟวิซซารอง
“ตื่นได้แล้วค่ะ” เบอร์มงต์เขย่าตัวล็อกฮาร์ตที่ผล็อยหลับไป “จะถึงแล้ว”
“ว่ายางงายน้า…” ล็อกฮาร์ตพูดงัวเงีย “ถึง…ถึงแล้วเหรอ!?”
ล็อกฮาร์ตสะดุ้งสุดตัวกระโดดออกจากที่นั่ง เขาใช้พละกำลังเต็มที่กระโดดเหยียบเก้าอี้ไต่ขึ้นไปตามพนักพิงตะกายหิ้งหากระเป๋าถือ เมื่อนิ้วมือของเขาสัมผัสกับหูกระเป๋าเขาก็ฉุดมันลงมาข้างล่าง แล้วพยายามวิ่งไปตามทางเพื่อจะลงจากรถไฟ โชคร้ายที่รถไฟยังวิ่งเร็วยังไม่จอด โชคดีที่เขารอดเพราะเบอร์มงต์ลากเขาไว้ทัน
“คุณกำลังจะทำอะไรน่ะ” เบอร์มงต์ถามขณะที่ลากล็อกฮาร์ตกลับที่ได้ “คุณเกือบตายอยู่แล้ว รู้ไหม”
“ก็คุณบอกผมว่าถึงแล้ว” ล็อกฮาร์ตพูดเสียงอ่อย
เบอร์มงต์หัวเราะ “ฉันไม่ได้บอกคุณเลยนะว่าถึงแล้ว ฉันบอกว่าจะถึงแล้ว นั่นหมายความว่าให้คุณเตรียมตัวให้พร้อม ซึ่ง…เอ่อ…คุณก็พร้อมแล้วนี่เนอะ”
“ครับ…ใช่” ล็อกฮาร์ตพูดกระอักกระอ่วน
เบอร์มงต์หัวเราะนิด ๆ แล้วก้าวลงจากรถไฟ โดยมีล็อกฮาร์ตตามลงมาติด ๆ
มันเป็นอย่างนี้เองเหรอ ชุมชนพ่อมดในฝรั่งเศส เป็นภาพที่น่าชื่นชมเหลือเกินในสายตาของล็อกฮาร์ตสำหรับสถานีรถไฟวิซซารอง สถานีรถไฟพ่อมดแม่มดโดยเฉพาะแห่งนี้แน่นขนัดไปด้วยพ่อมดแม่มดมากหน้าหลายตา แน่นขนัดขนาดที่คิงส์ครอสเทียบไม่ได้เลยแม้แต่ปลายเล็บ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก ชานชาลาย่อย ๆ ในสถานีคิงส์ครอสต้องซ่อนอยู่ในสถานีจริงของพวกมักเกิ้ล แต่ที่วิซซารองแห่งนี้ มันเป็นสถานีเวทมนตร์โดยเฉพาะ
ไม่ใช่แค่สถานีรถไฟเวทมนตร์โดยเฉพาะเท่านั้น ที่ฝรั่งเศสยังมี ‘โลกใต้ดิน’ ของเวทมนตร์โดยเฉพาะอีกด้วย พ่อมดแม่มดฝรั่งเศสจะอาศัยอยู่ในช่องว่างพิเศษที่พ่อมดในตำนาน ‘อาร์มาดูลอง’ ได้เสกขึ้นเพื่อให้ชาวพ่อมดแม่มดสามารถอาศัยอยู่ได้โดยปราศจากความกังวลเกี่ยวกับมักเกิ้ลโดยสิ้นเชิง ซึ่งเป็นวิธีที่ดี มนตรบาลของหลาย ๆ ประเทศพยายามใช้วิธีนี้โดยให้พ่อมดที่มีความสามารถสูงที่สุดในประเทศเสกคาถาสร้างช่องว่างถาวร แต่สิ่งที่พวกเขาได้ก็คือหลุมกอล์ฟที่ไม่มีทางเข้าเท่านั้นเอง
ด้วยความที่เหตุจำกัดเรื่องพื้นที่และการเปิดเผยตัวใช้ไม่ได้กับฝรั่งเศส ทำให้ผู้คนที่นี่อยู่อย่างสบายใจไม่ต้องกังวลเรื่องมักเกิ้ล นั่นทำให้เวลาที่พวกเขาจำเป็นต้องไปอยู่ในโลกมักเกิ้ล ชาวฝรั่งเศสมักจะเป็นพวกที่ทำอะไรเปิ่น ๆ อยู่เสมอ
“เราจะหาข่าวได้ที่ไหนเอ่ย” เบอร์มงต์พูดเป็นทีท่าใช้ความคิด “มีความคิดเห็นอะไรไหมคะ กิลเดอรอย?”
ล็อกฮาร์ตสะดุ้ง นั่นสินะ เบอร์มงต์เพิ่งเอ่ยปากขอเรียกชื่อของเขาด้วยชื่อต้นเมื่อครู่นี้เอง
“อะ…หา…เอ้อ…ไม่…ไม่มีความคิดเห็นอะไรเลยครับ”
“เหรอคะ” เบอร์มงต์กลับไปใช้ความคิดต่อ “ทำไมฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ”
คิดมาก่อนเหรอ เขาก็ไม่ได้คิดมาก่อนเลยเหมือนกัน – ล็อกฮาร์ตคิด บางทีในการเดินทางครั้งนี้เขาอาจจะเป็นตัวถ่วงของเบอร์มงต์เสียเองก็ได้ เดี๋ยว – เบอร์มงต์?
“คุณมีญาติที่นี่หรือเปล่า?” ล็อกฮาร์ตถาม
“อะ…หา…?” คราวนี้เบอร์มงต์เป็นฝ่ายอึกอักบ้าง “คุณว่าไงนะ”
“ผมถามว่าคุณมีญาติที่นี่หรือเปล่า”
“อะไรทำให้คุณคิดยังงั้น”
“นามสกุลของคุณ” ล็อกฮาร์ตตอบ “นามสกุลของคุณมันเขียนว่า Bermont ใช่มั้ย? คือ…เท่าที่ผมรู้ ถ้าเราอ่านแบบอังกฤษต้องอ่านว่า เบอร์มอนต์ แต่นามสกุลของคุณอ่านว่าเบอร์มงต์ ผมก็เลยสงสัยว่า…เอ่อ…ต้นตระกูลของคุณจะเป็นชาวฝรั่งเศส”
“จริงของคุณ” เบอร์มงต์ตบมือ “ใช่แล้ว คุณปู่ของฉันอพยพมาจากฝรั่งเศสช่วงสงครามศาสนา คุณนี่เก่งจริง ๆ ใช่แล้ว ทีนี้ฉันก็แค่ไปถามใครสักคนที่จะบอกฉันได้ว่าบ้านตระกูลเบอร์มงต์อยู่ที่ไหน และคนคนนั้นก็ต้องเป็น…”
เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง – ระหว่างทั้งสองคน
“เป็นใครล่ะ” ล็อกฮาร์ตพูด ท่าทางแสดงให้เห็นว่าพวกเขามาถึงทางตันอีกแล้ว
เบอร์มงต์กัดฟันด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว “เป็นใครก็ไม่รู้ล่ะ ฉันจะลองถามคนทุกคนเลย”
“คุณพูดฝรั่งเศสได้เหรอ” ล็อกฮาร์ตถาม
เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง – สั้นลงนิดหน่อย
“ไม่ได้” เบอร์มงต์ยอมรับ “ฉันไม่มีความรู้ทางภาษาฝรั่งเศสเลย”
ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังประสบปัญหาเรื่องภาษาและกำลังหาทางแก้โดยซื้อแผ่นภาษาหรือสิ่งที่ดูคล้าย ๆ กับหนังสือเรียนภาษาต่างประเทศของเด็ก ๆ มาฝึกภาษาฝรั่งเศสเป็นการเร่งด่วนอยู่นั้นเอง ก็มีหญิงชราคนหนึ่งเดินมาใกล้ ๆ กับที่นั่งที่เบอร์มงต์นั่งอยู่ และออกปากถามว่า
“ใช่หนูวิคตอเรียหรือเปล่าเอ่ย?”
ทั้งเบอร์มงต์และล็อกฮาร์ตหันขวับมาทางหญิงชราคนนั้น เธอมีลักษณะรูปร่างแบบหญิงชราธรรมดาทั่วไป หลังค่อม ผมขาวโพลน ถือไม้เท้า แต่ที่ไม่ธรรมดาก็คือคนจำนวนเป็นสิบ ๆ คนที่ยืนประคองของที่ถูกเสกให้เบาไว้แล้วจำนวนมากอยู่ข้างหลังเธอ นั่นบอกล็อกฮาร์ตได้ว่า หญิงชราคนนี้ไม่ธรรมดา…อะฮ้า…
“คุณว่าไงนะคะ” เบอร์มงต์ถาม
“ฉันถามว่า เธอใช่หนูวิคตอเรีย เบอร์มงต์หรือเปล่า”
“ช…ใช่ค่ะ” เบอร์มงต์พูดอึกอัก “ท…ทำไมเหรอคะ”
“นั่นไง” หญิงชราร้องดีใจ “ใช่จริง ๆ ด้วย นั่นแน่ะ จำป้าไม่ได้จริง ๆ ด้วย ป้าอองตี้ไงจ๊ะ ที่ไปเยี่ยมหนูที่อังกฤษตอนฤดูหนาวสี่ปีก่อนไง แหม… ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สวยขึ้นเยอะเลยนะ”
ทั้งเบอร์มงต์และล็อกฮาร์ตพูดพร้อมกันว่า “คุณป้า!?” แต่เบอร์มงต์ดูจะมีทีท่าดีใจระคนตกตะลึงมากกว่าเล็กน้อย
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“ว่ายางงายน้า…” ล็อกฮาร์ตพูดงัวเงีย “ถึง…ถึงแล้วเหรอ!?”
ล็อกฮาร์ตสะดุ้งสุดตัวกระโดดออกจากที่นั่ง เขาใช้พละกำลังเต็มที่กระโดดเหยียบเก้าอี้ไต่ขึ้นไปตามพนักพิงตะกายหิ้งหากระเป๋าถือ เมื่อนิ้วมือของเขาสัมผัสกับหูกระเป๋าเขาก็ฉุดมันลงมาข้างล่าง แล้วพยายามวิ่งไปตามทางเพื่อจะลงจากรถไฟ โชคร้ายที่รถไฟยังวิ่งเร็วยังไม่จอด โชคดีที่เขารอดเพราะเบอร์มงต์ลากเขาไว้ทัน
“คุณกำลังจะทำอะไรน่ะ” เบอร์มงต์ถามขณะที่ลากล็อกฮาร์ตกลับที่ได้ “คุณเกือบตายอยู่แล้ว รู้ไหม”
“ก็คุณบอกผมว่าถึงแล้ว” ล็อกฮาร์ตพูดเสียงอ่อย
เบอร์มงต์หัวเราะ “ฉันไม่ได้บอกคุณเลยนะว่าถึงแล้ว ฉันบอกว่าจะถึงแล้ว นั่นหมายความว่าให้คุณเตรียมตัวให้พร้อม ซึ่ง…เอ่อ…คุณก็พร้อมแล้วนี่เนอะ”
“ครับ…ใช่” ล็อกฮาร์ตพูดกระอักกระอ่วน
เบอร์มงต์หัวเราะนิด ๆ แล้วก้าวลงจากรถไฟ โดยมีล็อกฮาร์ตตามลงมาติด ๆ
มันเป็นอย่างนี้เองเหรอ ชุมชนพ่อมดในฝรั่งเศส เป็นภาพที่น่าชื่นชมเหลือเกินในสายตาของล็อกฮาร์ตสำหรับสถานีรถไฟวิซซารอง สถานีรถไฟพ่อมดแม่มดโดยเฉพาะแห่งนี้แน่นขนัดไปด้วยพ่อมดแม่มดมากหน้าหลายตา แน่นขนัดขนาดที่คิงส์ครอสเทียบไม่ได้เลยแม้แต่ปลายเล็บ ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก ชานชาลาย่อย ๆ ในสถานีคิงส์ครอสต้องซ่อนอยู่ในสถานีจริงของพวกมักเกิ้ล แต่ที่วิซซารองแห่งนี้ มันเป็นสถานีเวทมนตร์โดยเฉพาะ
ไม่ใช่แค่สถานีรถไฟเวทมนตร์โดยเฉพาะเท่านั้น ที่ฝรั่งเศสยังมี ‘โลกใต้ดิน’ ของเวทมนตร์โดยเฉพาะอีกด้วย พ่อมดแม่มดฝรั่งเศสจะอาศัยอยู่ในช่องว่างพิเศษที่พ่อมดในตำนาน ‘อาร์มาดูลอง’ ได้เสกขึ้นเพื่อให้ชาวพ่อมดแม่มดสามารถอาศัยอยู่ได้โดยปราศจากความกังวลเกี่ยวกับมักเกิ้ลโดยสิ้นเชิง ซึ่งเป็นวิธีที่ดี มนตรบาลของหลาย ๆ ประเทศพยายามใช้วิธีนี้โดยให้พ่อมดที่มีความสามารถสูงที่สุดในประเทศเสกคาถาสร้างช่องว่างถาวร แต่สิ่งที่พวกเขาได้ก็คือหลุมกอล์ฟที่ไม่มีทางเข้าเท่านั้นเอง
ด้วยความที่เหตุจำกัดเรื่องพื้นที่และการเปิดเผยตัวใช้ไม่ได้กับฝรั่งเศส ทำให้ผู้คนที่นี่อยู่อย่างสบายใจไม่ต้องกังวลเรื่องมักเกิ้ล นั่นทำให้เวลาที่พวกเขาจำเป็นต้องไปอยู่ในโลกมักเกิ้ล ชาวฝรั่งเศสมักจะเป็นพวกที่ทำอะไรเปิ่น ๆ อยู่เสมอ
“เราจะหาข่าวได้ที่ไหนเอ่ย” เบอร์มงต์พูดเป็นทีท่าใช้ความคิด “มีความคิดเห็นอะไรไหมคะ กิลเดอรอย?”
ล็อกฮาร์ตสะดุ้ง นั่นสินะ เบอร์มงต์เพิ่งเอ่ยปากขอเรียกชื่อของเขาด้วยชื่อต้นเมื่อครู่นี้เอง
“อะ…หา…เอ้อ…ไม่…ไม่มีความคิดเห็นอะไรเลยครับ”
“เหรอคะ” เบอร์มงต์กลับไปใช้ความคิดต่อ “ทำไมฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้มาก่อนเลยนะ”
คิดมาก่อนเหรอ เขาก็ไม่ได้คิดมาก่อนเลยเหมือนกัน – ล็อกฮาร์ตคิด บางทีในการเดินทางครั้งนี้เขาอาจจะเป็นตัวถ่วงของเบอร์มงต์เสียเองก็ได้ เดี๋ยว – เบอร์มงต์?
“คุณมีญาติที่นี่หรือเปล่า?” ล็อกฮาร์ตถาม
“อะ…หา…?” คราวนี้เบอร์มงต์เป็นฝ่ายอึกอักบ้าง “คุณว่าไงนะ”
“ผมถามว่าคุณมีญาติที่นี่หรือเปล่า”
“อะไรทำให้คุณคิดยังงั้น”
“นามสกุลของคุณ” ล็อกฮาร์ตตอบ “นามสกุลของคุณมันเขียนว่า Bermont ใช่มั้ย? คือ…เท่าที่ผมรู้ ถ้าเราอ่านแบบอังกฤษต้องอ่านว่า เบอร์มอนต์ แต่นามสกุลของคุณอ่านว่าเบอร์มงต์ ผมก็เลยสงสัยว่า…เอ่อ…ต้นตระกูลของคุณจะเป็นชาวฝรั่งเศส”
“จริงของคุณ” เบอร์มงต์ตบมือ “ใช่แล้ว คุณปู่ของฉันอพยพมาจากฝรั่งเศสช่วงสงครามศาสนา คุณนี่เก่งจริง ๆ ใช่แล้ว ทีนี้ฉันก็แค่ไปถามใครสักคนที่จะบอกฉันได้ว่าบ้านตระกูลเบอร์มงต์อยู่ที่ไหน และคนคนนั้นก็ต้องเป็น…”
เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง – ระหว่างทั้งสองคน
“เป็นใครล่ะ” ล็อกฮาร์ตพูด ท่าทางแสดงให้เห็นว่าพวกเขามาถึงทางตันอีกแล้ว
เบอร์มงต์กัดฟันด้วยท่าทีเด็ดเดี่ยว “เป็นใครก็ไม่รู้ล่ะ ฉันจะลองถามคนทุกคนเลย”
“คุณพูดฝรั่งเศสได้เหรอ” ล็อกฮาร์ตถาม
เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง – สั้นลงนิดหน่อย
“ไม่ได้” เบอร์มงต์ยอมรับ “ฉันไม่มีความรู้ทางภาษาฝรั่งเศสเลย”
ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังประสบปัญหาเรื่องภาษาและกำลังหาทางแก้โดยซื้อแผ่นภาษาหรือสิ่งที่ดูคล้าย ๆ กับหนังสือเรียนภาษาต่างประเทศของเด็ก ๆ มาฝึกภาษาฝรั่งเศสเป็นการเร่งด่วนอยู่นั้นเอง ก็มีหญิงชราคนหนึ่งเดินมาใกล้ ๆ กับที่นั่งที่เบอร์มงต์นั่งอยู่ และออกปากถามว่า
“ใช่หนูวิคตอเรียหรือเปล่าเอ่ย?”
ทั้งเบอร์มงต์และล็อกฮาร์ตหันขวับมาทางหญิงชราคนนั้น เธอมีลักษณะรูปร่างแบบหญิงชราธรรมดาทั่วไป หลังค่อม ผมขาวโพลน ถือไม้เท้า แต่ที่ไม่ธรรมดาก็คือคนจำนวนเป็นสิบ ๆ คนที่ยืนประคองของที่ถูกเสกให้เบาไว้แล้วจำนวนมากอยู่ข้างหลังเธอ นั่นบอกล็อกฮาร์ตได้ว่า หญิงชราคนนี้ไม่ธรรมดา…อะฮ้า…
“คุณว่าไงนะคะ” เบอร์มงต์ถาม
“ฉันถามว่า เธอใช่หนูวิคตอเรีย เบอร์มงต์หรือเปล่า”
“ช…ใช่ค่ะ” เบอร์มงต์พูดอึกอัก “ท…ทำไมเหรอคะ”
“นั่นไง” หญิงชราร้องดีใจ “ใช่จริง ๆ ด้วย นั่นแน่ะ จำป้าไม่ได้จริง ๆ ด้วย ป้าอองตี้ไงจ๊ะ ที่ไปเยี่ยมหนูที่อังกฤษตอนฤดูหนาวสี่ปีก่อนไง แหม… ไม่ได้เจอกันตั้งนาน สวยขึ้นเยอะเลยนะ”
ทั้งเบอร์มงต์และล็อกฮาร์ตพูดพร้อมกันว่า “คุณป้า!?” แต่เบอร์มงต์ดูจะมีทีท่าดีใจระคนตกตะลึงมากกว่าเล็กน้อย
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น