ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ภารกิจตามหาผู้พลัดทาง
เป็นเวลาเก้าวันเมรานุสแล้ว นับตั้งแต่ตอนที่คูนาฮาเห็นออร์พเป็นครั้งสุดท้าย และก็ยังไม่มีวี่แววแม้สักนิดว่าออร์พจะกลับมา คูนาฮาออกค้นหาตามที่ที่เขาคิดว่าออร์พน่าจะไปตลอดเก้าวันนั้น แต่ก็ไม่ได้วี่แววแม้แต่น้อย ปกติภารกิจหาคนสักคนหนึ่งนี้ไม่เคยเป็นเรื่องยากสำหรับพวกโบธานหน้าเถื่อนอย่างคูนาฮา แค่บอกกับคนทั่ว ๆ ไปว่าขอถามอะไรหน่อย ก็ยินดีตอบกันทั้งนั้น
แต่นี่เขากลับไม่ได้แม้แต่วี่แววของออร์พ หรือว่าเขาจะไม่เหมาะกับการดูแลออร์พจริง ๆ ?
คูนาฮาถอนหายใจอีกครั้ง เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็มิอาจรู้ได้ตั้งแต่เขาเข้ามานั่งในโรงอาหารนี้ มันอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ บางทีเขาคงไม่สมควรจะเป็นอาจารย์ของออร์พตั้งแต่แรก หรือยิ่งกว่านั้น เขาคงไม่สมควรจะเป็นอาจารย์ของใครทั้งนั้น
เสียงสัญญาณเรียกฟังประกาศดังขึ้น คูนาฮาพาสติของตนเองกลับมาสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง พริบตาต่อมา เสียงหวาน ๆ ของซอฟท์ประชาสัมพันธ์อันแช่มช้า เอื่อยเฉื่อย ยานคางน่ารำคาญสำหรับเขา ก็ดังขึ้น “อาจารย์ไลโอ กรุณามายังที่ประชุมสภาด่วยค่ะ อีกครั้งนะคะ มาสเตอร์ไลโอ กรุณามายังที่ประชุมสภาด่วนค่ะ” แล้วตามด้วยเสียงสัญญาณจบการประกาศ
เป็นอย่างที่เขานึก คูนาฮาจำได้ว่าสภาเคยบอกอะไรกับเขาไว้ และนี่ก็คือผลจากคำพูดที่สภาเคยพูดไว้ครั้งนั้น
มาได้แค่นี้เองหรือ?
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“ท่านคงจำสิ่งที่เราเคยบอกท่านไว้แล้วได้นะ มาสเตอร์ไลโอ” มาสเตอร์เจเรนเป็นคนพูดก่อน
“จำได้ครับ” คูนาฮาน้อมรับ
“ถ้าเช่นนั้น เราจะขอเข้าประเด็นเลย” มาสเตอร์เจเรนหุบปีกลง แล้วพยักหน้าไปทางมาสเตอร์ไซฌอน ซึ่งเผยอจะงอยปากแหลม ๆ พูดขึ้นว่า “มตินั้นผ่านที่ประชุม บัดนี้ท่านไม่ใช่อาจารย์อีกต่อไปแล้ว อัศวินไลโอ”
“ขอเหรียญตราคืนด้วย” มาสเตอร์นุกพูดขึ้น
“ครับ” คูนาฮาหยิบเหรียญตราออกมาแต่โดยดี เขาสังหรณ์มาตั้งแต่เก้าวันก่อนแล้วว่ามันจะต้องจบลงแบบนี้
“แบมือออก” มาสเตอร์นุกพูดอีก คูนาฮาทำตามโดยดี มาสเตอร์นุกขยับมือครั้งหนึ่ง เหรียญตรานั้นก็ลอยขึ้นไปติดอยู่บนเพดานที่ประชุม พร้อมกับเหรียญตราอื่น ๆ
“เชิญท่านไปได้แล้ว” มาสเตอร์ไซฌอนเอ่ย
“ครับ มาสเตอร์” คูนาฮาค้อมตัว แล้วถอยหลังเดินออกจากที่ประชุมไป
หลังจากที่คูนาฮาเดินออกจากห้องไปแล้ว มาสเตอร์ไซฌอนก็แตะแท่นควบคุมทางขวา แล้วพูดกับซอฟท์ประชาสัมพันธ์ว่า “ตามตัวอาจารย์คาธาร์นและพาดาวันให้ที”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“เขาเรียกแน่ะครับ อาจารย์” ลิวมัสพูดทั้ง ๆ ที่ยังมีอาหารอยู่ในปาก
“ได้ยินแล้ว” เคิร์ธวางแก้วน้ำลงกับโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืน ลิวมัสก็กลืนอาหารลงคอแล้วลุกขึ้นตาม แต่สายตาของเขาก็ยังมองอาหารบนโต๊ะอย่างเสียดาย
ไม่นานนักทั้งสองก็มายืนอยู่ตรงหน้าห้องประชุมสภา ใช้เวลาสักพักหนึ่งตัวตรวจจับพันธุกรรมจึงจะรู้ตัวและเปล่งเสียงบอกกับพวกเขาว่า “เชิญค่ะ” ตามด้วยเสียงประตูเปิด
ลิวมัสบอกกับตัวเองว่าเขาคงจะคิดไปเองที่ได้ยินเคิร์ธบ่นว่า “ของเก่าก็แบบนี้ล่ะน้า”
พริบตาต่อมาทั้งสองก็มายืนอยู่ตรงหน้าสมาชิกสภาทั้งสิบสองท่าน นั่งล้อมเป็นวงกลมมองดูเขาทั้งสองจากทุกทิศทุกทาง ทั้งสองคนทำความเคารพที่ประชุม ประตูปิดลง
มาสเตอร์ไซฌอนเป็นคนแรกที่พูด “ท่านทั้งสองรู้จักพาดาวันที่ชื่อออร์พ ดี แอรัล แล้วใช่ไหม?”
“ใช่ครับ” เคิร์ธเป็นคนตอบ “ข้ารู้จักกับมาสเตอร์ไลโอเป็นการส่วนตัว จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องรู้จักพาดาวันของเขาครับ”
“เช่นนั้นก็ดี” มาสเตอร์ไซฌอนยิ้ม(ด้วยปากแข็ง ๆ ที่ดูไม่น่าจะยิ้มได้) “แต่มีเรื่องผิดพลาดนิดหน่อย มาสเตอร์คาธาร์น คือตอนนี้อัศวินไลโอไม่ใช่มาสเตอร์แล้วนะ”
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?” เคิร์ธทำหน้าสงสัย
“เอาล่ะ ออร์พคนนี้หายตัวไปเป็นเวลาเก้าวันแล้ว” มาสเตอร์ไซฌอนพูดเหมือนไม่ได้ยินคำถามของเคิร์ธ “ไม่มีข่าว ไม่มีร่องรอย อัศวินไลโอออกติดตามแล้วแต่ก็ไม่พบ เพราะฉะนั้นตอนนี้เราอยากขอมอบหน้าที่นี้ให้ท่านทั้งสอง เชิญมาสเตอร์ซีร์นัส”
“ครับ” มาสเตอร์ซีร์นัสรับ แล้วจึงเริ่มเอ่ยปากพูด “อันที่จริงมาสเตอร์ไซฌอนก็ออกจะพูดเกินความจริงไปนิด คือพวกเราไม่ถึงกับจะไม่ได้ร่องรอยอะไรเอาเสียเลย แต่ปัญหาก็คือร่องรอยพวกนี้มันแตกต่างกัน อันแรก พนักงานเสิร์ฟในบาร์ที่ซาลาร์สคนหนึ่งบอกกับพวกเราว่า เขาเห็นพาดาวันหนุ่มคนหนึ่งคุยกับคนในชุดคลุมสีดำเกี่ยวกับการเดินทางไปยังนาร์ ชาดด้า แต่อีกอันหนึ่ง เป็นเจ้าหน้าที่สายการบิน บอกว่า มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินทางไปยังคอราซานส์ ที่หมอนี่เข้ามาอยู่ในความสนใจของเราก็เพราะเจ้าหน้าที่คนนี้บอกว่าเห็นดาบแสงอยู่ในกระเป๋าสะพายของเขา”
มาสเตอร์ซีร์นัสยังคงพูดต่อโดยไม่หยุดหายใจเหมือนเขาไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่มีตัวตนจริง “นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าสนใจมากพอที่เราจะสืบค้น เพราะฉะนั้นในกรณีนี้เราจะส่งท่านทั้งสองไปยังนาร์ ชาดด้า และคอราซานส์ หนึ่งท่านต่อหนึ่งพิภพ ที่ประชุมเห็นว่าควรจะให้อาจารย์คาธาร์นไปยังนาร์ ชาดด้า และให้ลอสการ์ดไปยังคอราซานส์”
“ทำไมหรือครับ?” ลิวมัสขัด “ผมว่าผมน่าจะไปนาร์ ชาดด้า มากกว่าแท้ ๆ”
“นาร์ ชาดด้าน่ะ อบายมุขเยอะ” มาสเตอร์ลินกัสซัดพลังเบา ๆ ที่แก้มของลิวมัส “แม้คอราซานส์จะเป็นแหล่งเสื่อมโทรม แต่ก็ไม่มีสิ่งยั่วยวนมากเท่านาร์ ชาดด้า คงเข้าใจนะ?”
“ครับ” ลิวมัสยิ้มเจื่อน ๆ พลางเอามือลูบแก้ม
“อืม รายละเอียดเล็กน้อยเราจะจัดส่งไปทางซอฟท์ทีหลัง มีคำถามอะไรอีกไหม? ท่านทั้งสอง”
“ไม่มีครับ” เคิร์ธกับลิวมัสตอบพร้อมกัน
“กำหนดเดินทางคือพรุ่งนี้(ทำไมไอ้สองตัวนี้มันไม่ถามเรื่องนี้ฟระ? มาสเตอร์ไซฌอนคิด) วันนี้ขอให้พักผ่อนให้เต็มที่ ท่านทั้งสองอาจจะไม่มีโอกาสพักผ่อนกันอีกนาน เชิญตามสบาย”
“ครับ” เคิร์ธกับลิวมัสรับพร้อมกัน แล้วกลับหลังหันเดินออกจากที่ประชุมไป
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“งานนี้เจ้าต้องไปคอราซานส์คนเดียวล่ะสิ” เคิร์ธพูดกับลิวมัสระหว่างทางกลับหอ “อย่าไปเสียคนที่โน่นซะล่ะ” ว่าแล้วก็กระทุ้งลิวมัสที่สีข้างหนึ่งดอก
ลิวมัสก็ไม่ได้เจ็บนักหรอก แต่สนุกไปกับมาสเตอร์ของเขาด้วย “อาจารย์ก็เหมือนกันแหละครับ อย่าไปติดสาวแถว ๆ นาร์ ชาดด้า เข้าก็แล้วกัน” ว่าแล้วก็กระทุ้งกลับบ้าง
“หนอยเด็กบ้านี่นะ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” เคิร์ธพูดยิ้ม ๆ “เดี๋ยวพ่อเอาดาบแสงฟาดกลางกบาลเสียหรอก”
“แหม ผมงี้กลัวจนตัวสั่น” ลิวมัสทำตัวสั่นจริง ๆ ด้วย แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันชุดใหญ่
“ท่าทางสนุกกันจังเลยนะศิษย์อาจารย์คู่นี้”
เคิร์ธกับลิวมัสหยุดหัวเราะ คูนาฮามาอยู่ตรงหน้าพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทั้งสองพยายามทำตัวให้ปกติ แล้วเคิร์ธก็เริ่มออกปากพูด “เอ่อ... เสียใจด้วยนะกับเรื่องของออร์พ”
“ไม่เป็นไร” คูนาฮายิ้ม “ศิษย์บ้า ๆ แบบนั้น มันจะไปตายที่ไหนก็ไปเถอะ ฉันเลิกสนใจมันตั้งแต่มันหายตัวไปแล้วล่ะ”
คูนาฮาก้มหน้า ตัวสั่น อึดใจต่อมาเขาก็ยกมือใหญ่ ๆ ทั้งสองขึ้นมาตบลงบนไหล่ของเคิร์ธ(ทำเอาเขาตกใจ) มือนั้นบีบไหล่ของเคิร์ธแน่น คูนาฮาพูดด้วยเสียงสั่นว่า “ขอร้องล่ะ ช่วยพาออร์พกลับมาอย่างปลอดภัยทีเถอะ ถึงเขาจะเป็นเด็กที่ไมได้เรื่องเพียงไร ถึงฉันจะไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะดูแลเขาได้ แต่ฉัน...ฉันก็...”
หยดน้ำตาของคูนาฮาหล่นลงบนพื้นดังติ๋ง
เคิร์ธยกมือขึ้นวางบนแขนของคูนาฮา “ไม่ต้องห่วงหรอก คูนาฮา ฉันสัญญาว่าจะพาออร์พกลับมาหานายให้ได้”
คูนาฮาปล่อยมือออกมาเช็ดน้ำตา “ขอบใจมากนะ...” เขาพูดเสียงสั่น “ขอบใจจริง ๆ...”
ลิวมัสก็เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
แต่นี่เขากลับไม่ได้แม้แต่วี่แววของออร์พ หรือว่าเขาจะไม่เหมาะกับการดูแลออร์พจริง ๆ ?
คูนาฮาถอนหายใจอีกครั้ง เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็มิอาจรู้ได้ตั้งแต่เขาเข้ามานั่งในโรงอาหารนี้ มันอาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้ บางทีเขาคงไม่สมควรจะเป็นอาจารย์ของออร์พตั้งแต่แรก หรือยิ่งกว่านั้น เขาคงไม่สมควรจะเป็นอาจารย์ของใครทั้งนั้น
เสียงสัญญาณเรียกฟังประกาศดังขึ้น คูนาฮาพาสติของตนเองกลับมาสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง พริบตาต่อมา เสียงหวาน ๆ ของซอฟท์ประชาสัมพันธ์อันแช่มช้า เอื่อยเฉื่อย ยานคางน่ารำคาญสำหรับเขา ก็ดังขึ้น “อาจารย์ไลโอ กรุณามายังที่ประชุมสภาด่วยค่ะ อีกครั้งนะคะ มาสเตอร์ไลโอ กรุณามายังที่ประชุมสภาด่วนค่ะ” แล้วตามด้วยเสียงสัญญาณจบการประกาศ
เป็นอย่างที่เขานึก คูนาฮาจำได้ว่าสภาเคยบอกอะไรกับเขาไว้ และนี่ก็คือผลจากคำพูดที่สภาเคยพูดไว้ครั้งนั้น
มาได้แค่นี้เองหรือ?
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“ท่านคงจำสิ่งที่เราเคยบอกท่านไว้แล้วได้นะ มาสเตอร์ไลโอ” มาสเตอร์เจเรนเป็นคนพูดก่อน
“จำได้ครับ” คูนาฮาน้อมรับ
“ถ้าเช่นนั้น เราจะขอเข้าประเด็นเลย” มาสเตอร์เจเรนหุบปีกลง แล้วพยักหน้าไปทางมาสเตอร์ไซฌอน ซึ่งเผยอจะงอยปากแหลม ๆ พูดขึ้นว่า “มตินั้นผ่านที่ประชุม บัดนี้ท่านไม่ใช่อาจารย์อีกต่อไปแล้ว อัศวินไลโอ”
“ขอเหรียญตราคืนด้วย” มาสเตอร์นุกพูดขึ้น
“ครับ” คูนาฮาหยิบเหรียญตราออกมาแต่โดยดี เขาสังหรณ์มาตั้งแต่เก้าวันก่อนแล้วว่ามันจะต้องจบลงแบบนี้
“แบมือออก” มาสเตอร์นุกพูดอีก คูนาฮาทำตามโดยดี มาสเตอร์นุกขยับมือครั้งหนึ่ง เหรียญตรานั้นก็ลอยขึ้นไปติดอยู่บนเพดานที่ประชุม พร้อมกับเหรียญตราอื่น ๆ
“เชิญท่านไปได้แล้ว” มาสเตอร์ไซฌอนเอ่ย
“ครับ มาสเตอร์” คูนาฮาค้อมตัว แล้วถอยหลังเดินออกจากที่ประชุมไป
หลังจากที่คูนาฮาเดินออกจากห้องไปแล้ว มาสเตอร์ไซฌอนก็แตะแท่นควบคุมทางขวา แล้วพูดกับซอฟท์ประชาสัมพันธ์ว่า “ตามตัวอาจารย์คาธาร์นและพาดาวันให้ที”
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“เขาเรียกแน่ะครับ อาจารย์” ลิวมัสพูดทั้ง ๆ ที่ยังมีอาหารอยู่ในปาก
“ได้ยินแล้ว” เคิร์ธวางแก้วน้ำลงกับโต๊ะ แล้วลุกขึ้นยืน ลิวมัสก็กลืนอาหารลงคอแล้วลุกขึ้นตาม แต่สายตาของเขาก็ยังมองอาหารบนโต๊ะอย่างเสียดาย
ไม่นานนักทั้งสองก็มายืนอยู่ตรงหน้าห้องประชุมสภา ใช้เวลาสักพักหนึ่งตัวตรวจจับพันธุกรรมจึงจะรู้ตัวและเปล่งเสียงบอกกับพวกเขาว่า “เชิญค่ะ” ตามด้วยเสียงประตูเปิด
ลิวมัสบอกกับตัวเองว่าเขาคงจะคิดไปเองที่ได้ยินเคิร์ธบ่นว่า “ของเก่าก็แบบนี้ล่ะน้า”
พริบตาต่อมาทั้งสองก็มายืนอยู่ตรงหน้าสมาชิกสภาทั้งสิบสองท่าน นั่งล้อมเป็นวงกลมมองดูเขาทั้งสองจากทุกทิศทุกทาง ทั้งสองคนทำความเคารพที่ประชุม ประตูปิดลง
มาสเตอร์ไซฌอนเป็นคนแรกที่พูด “ท่านทั้งสองรู้จักพาดาวันที่ชื่อออร์พ ดี แอรัล แล้วใช่ไหม?”
“ใช่ครับ” เคิร์ธเป็นคนตอบ “ข้ารู้จักกับมาสเตอร์ไลโอเป็นการส่วนตัว จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะต้องรู้จักพาดาวันของเขาครับ”
“เช่นนั้นก็ดี” มาสเตอร์ไซฌอนยิ้ม(ด้วยปากแข็ง ๆ ที่ดูไม่น่าจะยิ้มได้) “แต่มีเรื่องผิดพลาดนิดหน่อย มาสเตอร์คาธาร์น คือตอนนี้อัศวินไลโอไม่ใช่มาสเตอร์แล้วนะ”
“เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?” เคิร์ธทำหน้าสงสัย
“เอาล่ะ ออร์พคนนี้หายตัวไปเป็นเวลาเก้าวันแล้ว” มาสเตอร์ไซฌอนพูดเหมือนไม่ได้ยินคำถามของเคิร์ธ “ไม่มีข่าว ไม่มีร่องรอย อัศวินไลโอออกติดตามแล้วแต่ก็ไม่พบ เพราะฉะนั้นตอนนี้เราอยากขอมอบหน้าที่นี้ให้ท่านทั้งสอง เชิญมาสเตอร์ซีร์นัส”
“ครับ” มาสเตอร์ซีร์นัสรับ แล้วจึงเริ่มเอ่ยปากพูด “อันที่จริงมาสเตอร์ไซฌอนก็ออกจะพูดเกินความจริงไปนิด คือพวกเราไม่ถึงกับจะไม่ได้ร่องรอยอะไรเอาเสียเลย แต่ปัญหาก็คือร่องรอยพวกนี้มันแตกต่างกัน อันแรก พนักงานเสิร์ฟในบาร์ที่ซาลาร์สคนหนึ่งบอกกับพวกเราว่า เขาเห็นพาดาวันหนุ่มคนหนึ่งคุยกับคนในชุดคลุมสีดำเกี่ยวกับการเดินทางไปยังนาร์ ชาดด้า แต่อีกอันหนึ่ง เป็นเจ้าหน้าที่สายการบิน บอกว่า มีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินทางไปยังคอราซานส์ ที่หมอนี่เข้ามาอยู่ในความสนใจของเราก็เพราะเจ้าหน้าที่คนนี้บอกว่าเห็นดาบแสงอยู่ในกระเป๋าสะพายของเขา”
มาสเตอร์ซีร์นัสยังคงพูดต่อโดยไม่หยุดหายใจเหมือนเขาไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่มีตัวตนจริง “นอกจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าสนใจมากพอที่เราจะสืบค้น เพราะฉะนั้นในกรณีนี้เราจะส่งท่านทั้งสองไปยังนาร์ ชาดด้า และคอราซานส์ หนึ่งท่านต่อหนึ่งพิภพ ที่ประชุมเห็นว่าควรจะให้อาจารย์คาธาร์นไปยังนาร์ ชาดด้า และให้ลอสการ์ดไปยังคอราซานส์”
“ทำไมหรือครับ?” ลิวมัสขัด “ผมว่าผมน่าจะไปนาร์ ชาดด้า มากกว่าแท้ ๆ”
“นาร์ ชาดด้าน่ะ อบายมุขเยอะ” มาสเตอร์ลินกัสซัดพลังเบา ๆ ที่แก้มของลิวมัส “แม้คอราซานส์จะเป็นแหล่งเสื่อมโทรม แต่ก็ไม่มีสิ่งยั่วยวนมากเท่านาร์ ชาดด้า คงเข้าใจนะ?”
“ครับ” ลิวมัสยิ้มเจื่อน ๆ พลางเอามือลูบแก้ม
“อืม รายละเอียดเล็กน้อยเราจะจัดส่งไปทางซอฟท์ทีหลัง มีคำถามอะไรอีกไหม? ท่านทั้งสอง”
“ไม่มีครับ” เคิร์ธกับลิวมัสตอบพร้อมกัน
“กำหนดเดินทางคือพรุ่งนี้(ทำไมไอ้สองตัวนี้มันไม่ถามเรื่องนี้ฟระ? มาสเตอร์ไซฌอนคิด) วันนี้ขอให้พักผ่อนให้เต็มที่ ท่านทั้งสองอาจจะไม่มีโอกาสพักผ่อนกันอีกนาน เชิญตามสบาย”
“ครับ” เคิร์ธกับลิวมัสรับพร้อมกัน แล้วกลับหลังหันเดินออกจากที่ประชุมไป
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
“งานนี้เจ้าต้องไปคอราซานส์คนเดียวล่ะสิ” เคิร์ธพูดกับลิวมัสระหว่างทางกลับหอ “อย่าไปเสียคนที่โน่นซะล่ะ” ว่าแล้วก็กระทุ้งลิวมัสที่สีข้างหนึ่งดอก
ลิวมัสก็ไม่ได้เจ็บนักหรอก แต่สนุกไปกับมาสเตอร์ของเขาด้วย “อาจารย์ก็เหมือนกันแหละครับ อย่าไปติดสาวแถว ๆ นาร์ ชาดด้า เข้าก็แล้วกัน” ว่าแล้วก็กระทุ้งกลับบ้าง
“หนอยเด็กบ้านี่นะ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง” เคิร์ธพูดยิ้ม ๆ “เดี๋ยวพ่อเอาดาบแสงฟาดกลางกบาลเสียหรอก”
“แหม ผมงี้กลัวจนตัวสั่น” ลิวมัสทำตัวสั่นจริง ๆ ด้วย แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะกันชุดใหญ่
“ท่าทางสนุกกันจังเลยนะศิษย์อาจารย์คู่นี้”
เคิร์ธกับลิวมัสหยุดหัวเราะ คูนาฮามาอยู่ตรงหน้าพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทั้งสองพยายามทำตัวให้ปกติ แล้วเคิร์ธก็เริ่มออกปากพูด “เอ่อ... เสียใจด้วยนะกับเรื่องของออร์พ”
“ไม่เป็นไร” คูนาฮายิ้ม “ศิษย์บ้า ๆ แบบนั้น มันจะไปตายที่ไหนก็ไปเถอะ ฉันเลิกสนใจมันตั้งแต่มันหายตัวไปแล้วล่ะ”
คูนาฮาก้มหน้า ตัวสั่น อึดใจต่อมาเขาก็ยกมือใหญ่ ๆ ทั้งสองขึ้นมาตบลงบนไหล่ของเคิร์ธ(ทำเอาเขาตกใจ) มือนั้นบีบไหล่ของเคิร์ธแน่น คูนาฮาพูดด้วยเสียงสั่นว่า “ขอร้องล่ะ ช่วยพาออร์พกลับมาอย่างปลอดภัยทีเถอะ ถึงเขาจะเป็นเด็กที่ไมได้เรื่องเพียงไร ถึงฉันจะไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะดูแลเขาได้ แต่ฉัน...ฉันก็...”
หยดน้ำตาของคูนาฮาหล่นลงบนพื้นดังติ๋ง
เคิร์ธยกมือขึ้นวางบนแขนของคูนาฮา “ไม่ต้องห่วงหรอก คูนาฮา ฉันสัญญาว่าจะพาออร์พกลับมาหานายให้ได้”
คูนาฮาปล่อยมือออกมาเช็ดน้ำตา “ขอบใจมากนะ...” เขาพูดเสียงสั่น “ขอบใจจริง ๆ...”
ลิวมัสก็เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เหมือนกัน
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น