ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 15 - 16 มกราคม : คำสารภาพ
พุธ 15 มกราคม
“นายบอกว่าไงนะรอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นระหว่างที่กำลังไปเรียนวิชาคาถา “เพ็ตติกรูว์น่ะเหรอจะมาเป็นอาจารย์วิชาคาถา”
“ก็ใช่นะสิ” รอนตอบ “ก็คุณซิเรียสมาแล้ว อาจารย์ลูปินก็มาแล้ว ในเมื่อเท้าปุยกับจันทร์เจ้ามาแล้ว หางหนอนก็ต้องมาสิ”
“นายพูดถึงอะไรเหรอ?” เดรโกถาม ครั้งนี้กริฟฟินดอร์ก็เรียนกับสลิธีรินอีก “อะไรเท้าปุย? อะไรจันทร์เจ้า? อะไรหางหนอน?”
“อ๋อ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบแทน “ถ้าให้เล่าเรื่องมันก็คงยาวน่ะนะ คืออย่างนี้…”
“อย่าเพิ่งเลยดีกว่ามั้งเฮอร์ไมโอนี่” รอนพูดยิ้ม ๆ “เมื่อวานเป็นอะไรไปรึ หึงรึไง”
“อะไรกัน” เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงนิด ๆ “หึงอะไร”
“ทำเป็นไม่รู้” เดรโกก็เอากับเขาด้วย “ที่เห็นรุ่นพี่โชจะจูบกับแฮร์รี่แล้วงอนเดินฟึดฟัดออกจากห้องพยาบาลไปนั่นน่ะ”
“อ…อะไร” คราวนี้เฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่หน้าแดงนิด ๆ แล้ว “พ…พูดอะไร”
“มาอาการเดียวกันเลยนะ” รอนพูดเบา ๆ กับเดรโก “พูดอึกอักเหมือนกันเปี๊ยบ”
“ช่าย” เดรโกพูดเบา ๆ แล้วก็พูดดังขึ้น “ตกลงตะกี้เธอว่าไง”
“ก็…ก็…” เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่ออก “ก็…มัน…ฉัน…ฉันเห็น”
“เอาเถอะ เอาเถอะ” รอนพูด “ไม่เป็นไรก็ได้ ไม่เซ้าซี้ก็ได้ กรุณาเดินเข้าห้องไปซะที เธอยืนค้างหน้าห้องมาตั้งกะหึงอะไรแล้วนะ”
“อ๊ะ” เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งรู้สึกตัว เธอมาอยู่หน้าห้องเรียนวิชาคาถาแล้วรึนี่
“ถ้าฉันถูก เพ็ตติกรูว์จะต้องอยู่ในนั้น” รอนพูด
“อย่าลืมเล่าให้ฉันฟังด้วยนะเรื่องนายจั่นเจานั่นน่ะ” เดรโกพูดเพี้ยน
“จันทร์เจ้า!” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง “ไม่ใช่จั่นเจา อะไรของนาย โรคมักเกิ้ลลิซึ่มรึไง”
“พวกเธอจะเข้ามาได้หรือยัง” เสียงอาจารย์วิชาคาถาดังมาจากข้างใน “เราจะได้เริ่มเรียนกัน เขารอพวกเธอกันแค่สามคนนี่น่ะ”
สามคนเดินเข้าไปในห้อง และเฮอร์ไมโอนี่ก็ตระหนักว่ารอนพูดถูก
ปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์ ยืนอยู่หน้าชั้น หนังสือถูกเก็บไปหมดแล้วและเพ็ตติกรูว์ก็ยืนอยู่บนพื้นไม่เหมือนกับฟลิตวิก ครั้งนี้เพ็ตติกรูว์มาด้วยสติที่ดีพร้อม ความเลวร้ายที่เขาเคยมีหายไปหมดกับคบเพลิง เขาเป็นคนเดิมเหมือนเมื่อยังหนุ่ม
“ขอโทษครับ อาจารย์” รอนพูด
“อ้าว เธอ” เพ็ตติกรูว์ร้องขึ้น “นายของฉันใช่ไหม สมัยที่ฉันยังปลอมเป็นหนูอยู่”
มีเสียงอื้ออึงขึ้นทั่วห้องเรียน
“ช…ใช่ครับ” รอนพูดอุกอัก “อาจารย์เคยเป็นหนูของผม”
ประวัติศาสตร์เวทมนตร์ชั่วโมงต่อมาเป็นเรื่องโชคดีที่บินส์ลืมการส่งการบ้านในวันนี้ และก็เป็นโชคร้ายในคราวเดียวกันที่เขานึกขึ้นได้ตอนท้ายคาบและบอกว่าให้นักเรียนเอามาส่งเขาวันศุกร์
พฤหัสบดี 16 มกราคม
พักกลางวันนี้พวกรอนไม่ได้ไปที่ห้องพยาบาลเหมือนเคย แต่กลับพุ่งไปที่ห้องสมุด เนื่องจากจำเป็นต้องส่งประวัติผู้ก่อตั้งทั้งสี่ของฮอกวอตส์ในวันพรุ่งนี้แล้ว เฮอร์ไมโอนี่นั้นทำเสร็จแล้ว แต่รอนกับเดรโกยังไม่ได้สะกิดแม้อักษรเดียว
“และแล้วเราก็มาถึงห้องสมุดสุดสำราญ!” เดรโกเกริ่นด้วยสำนวนสุดเชย
“ไม่เอาน่า อายเขา” รอนพูด
“พวกนายเลิกเล่นบ้าได้แล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดบ้าง “ทีนี้ก็แยกย้ายกันไปหาหนังสือ เดรโก นายไปหาฮอกวอตส์ ประวัติศาสตร์น่ารู้มานะ ตรงชั้น H533 นะ ห้องสมุดสั่งมาอีกหลายเล่ม น่าจะยังเหลือ ส่วนรอน นายมากับฉันละกัน ไปหาตำนานพันปี-ที่มาฮอกวอตส์ มันหายาก นายคงต้องช่วยฉันด้วย”
“หา” รอนร้องเบา ๆ อะไรนะ ให้ไปหาหนังสือกับเฮอร์ไมโอนี่ ... สอง-ต่อ-สอง!? (ไม่ใช่สิ...น่าจะใช้คำว่า สองคน)
“เป็นอะไรไป” เฮอร์ไมโอนี่ร้องถามหลังจากเดรโกไปแล้ว “เอ้า ไปหาหนังสือกัน น่าจะอยู่หมวด T น่ะ แต่ไม่รู้ว่าชั้นไหน”
ทั้งรอนกับเฮอร์ไมโอนี่เดินไปยังตู้หมวด T เพื่อหาหนังสือเล่มที่ว่า (Thousand years Legend of Hogwarts)
โชคร้ายที่ตู้หนังสือหมวด T นั้นใหญ่เหลือเกิน เพราะมีหนังสือเป็นพัน ๆ เล่มที่ขึ้นชื่อด้วยคำว่า The เพราะฉะนั้นทั้งรอนทั้งเฮอร์ไมโอนี่จึงต้องทยอยหาไปทีละชั้น ทีละชั้น
ระหว่างที่หาหนังสืออยู่นั้น รอนก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ตำนานพันปี ตำนานพันปี ตำนานพันปี ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างมั้ยน้า แฮร์รี่น่ะ ถ้าเขาไม่ฟื้นขึ้นมาเลยละก็จะทำยังไงดี ทำยังไงดี แต่จะว่าไปแล้ว ถ้าคิดอีกทางหนึ่ง ถ้าแฮร์รี่ไม่ฟื้นขึ้นมา เฮอร์ไมโอนี่ก็จะว่าง แล้วเราก็… นี่ฉันคิดอะไร แฮร์รี่เป็นเพื่อนของฉันนะ แต่ว่า แต่ว่า เฮอร์ไมโอนี่เขาคิดยังไงกับฉันนะ จะว่าไปแล้ว ฉันยังไม่เคยบอกความรู้สึกของฉันเลย เอ๊ะ ฉันยังไม่เคยบอกอีกเหรอเนี่ย โถโถโถ ฉันจะเก็บงำอะไรเอาไว้ทำไม เอ๊ะ เดี๋ยวสิ ตกลงรุ่นพี่โชเขาชอบแฮร์รี่งั้นเหรอ เฮ้ย เฮ้ย ฉันคิดอะไรเนี่ย โถ โถ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันชอบเธอจริง ๆ นะ
“เฮ้ รอน” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกเขา
“อะ หา เฮอร์ไมโอนี่ ฉันชอบเธอจริง ๆ นะ” รอนสะดุ้งออกจากภวังค์และเผลอพูดอะไรก็ไม่รู้ออกไป
เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินแล้ว
“ต…ตะกี้นายพูดว่าไงนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอุกอักนิดหน่อย “อะไรจริง ๆนะ?”
“อะ…หา” รอนเพิ่งรู้สึกตัว แล้วเขาก็รู้สึกแล้วว่าพูดอะไรออกไป หน้าเขาแดงก่ำ และไม่รู้จะทำอะไรดี เขาทำอะไรไม่ถูก นี่มันอะไรกัน เขาไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้
“เธอบอกว่าอะไรนะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเหมือนคนที่หูไม่ค่อยดีแล้วไปได้ยินเสียงอะไรเข้า
“ฉ…ฉันบอกว่า…” รอนไม่รู้จะพูดอะไรดี
นี่ฉันทำอะไร นี่ฉันทำอะไร ฉันพูดอะไรออกไป ฉันพูดอะไรออกไป ฉันควรจะทำยังไง ฉันควรจะทำยังไง ใช่แล้ว ใช่แล้ว ฉันพูดออกไปแล้วนี่นา แล้วจะทำไมล่ะ ก็แค่บอกออกไปเท่านั้นเอง
“ฉันบอกว่า” รอนหน้าแดงสนิทจนกลืนไปกับผมของเขาแล้ว “…ฉันชอบเธอจริง ๆ นะ”
เฮอร์ไมโอนี่ค้างไปอย่างนั้นนานเกือบนาที จนกระทั้งเดรโกมาบอกว่าเขาเจอหนังสือทั้งสองเล่มแล้วและออกจากห้องสมุดไปช่วยกันทำการบ้าน รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย
“นายบอกว่าไงนะรอน” เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นระหว่างที่กำลังไปเรียนวิชาคาถา “เพ็ตติกรูว์น่ะเหรอจะมาเป็นอาจารย์วิชาคาถา”
“ก็ใช่นะสิ” รอนตอบ “ก็คุณซิเรียสมาแล้ว อาจารย์ลูปินก็มาแล้ว ในเมื่อเท้าปุยกับจันทร์เจ้ามาแล้ว หางหนอนก็ต้องมาสิ”
“นายพูดถึงอะไรเหรอ?” เดรโกถาม ครั้งนี้กริฟฟินดอร์ก็เรียนกับสลิธีรินอีก “อะไรเท้าปุย? อะไรจันทร์เจ้า? อะไรหางหนอน?”
“อ๋อ” เฮอร์ไมโอนี่ตอบแทน “ถ้าให้เล่าเรื่องมันก็คงยาวน่ะนะ คืออย่างนี้…”
“อย่าเพิ่งเลยดีกว่ามั้งเฮอร์ไมโอนี่” รอนพูดยิ้ม ๆ “เมื่อวานเป็นอะไรไปรึ หึงรึไง”
“อะไรกัน” เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดงนิด ๆ “หึงอะไร”
“ทำเป็นไม่รู้” เดรโกก็เอากับเขาด้วย “ที่เห็นรุ่นพี่โชจะจูบกับแฮร์รี่แล้วงอนเดินฟึดฟัดออกจากห้องพยาบาลไปนั่นน่ะ”
“อ…อะไร” คราวนี้เฮอร์ไมโอนี่ไม่ใช่หน้าแดงนิด ๆ แล้ว “พ…พูดอะไร”
“มาอาการเดียวกันเลยนะ” รอนพูดเบา ๆ กับเดรโก “พูดอึกอักเหมือนกันเปี๊ยบ”
“ช่าย” เดรโกพูดเบา ๆ แล้วก็พูดดังขึ้น “ตกลงตะกี้เธอว่าไง”
“ก็…ก็…” เฮอร์ไมโอนี่พูดไม่ออก “ก็…มัน…ฉัน…ฉันเห็น”
“เอาเถอะ เอาเถอะ” รอนพูด “ไม่เป็นไรก็ได้ ไม่เซ้าซี้ก็ได้ กรุณาเดินเข้าห้องไปซะที เธอยืนค้างหน้าห้องมาตั้งกะหึงอะไรแล้วนะ”
“อ๊ะ” เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งรู้สึกตัว เธอมาอยู่หน้าห้องเรียนวิชาคาถาแล้วรึนี่
“ถ้าฉันถูก เพ็ตติกรูว์จะต้องอยู่ในนั้น” รอนพูด
“อย่าลืมเล่าให้ฉันฟังด้วยนะเรื่องนายจั่นเจานั่นน่ะ” เดรโกพูดเพี้ยน
“จันทร์เจ้า!” เฮอร์ไมโอนี่แย้ง “ไม่ใช่จั่นเจา อะไรของนาย โรคมักเกิ้ลลิซึ่มรึไง”
“พวกเธอจะเข้ามาได้หรือยัง” เสียงอาจารย์วิชาคาถาดังมาจากข้างใน “เราจะได้เริ่มเรียนกัน เขารอพวกเธอกันแค่สามคนนี่น่ะ”
สามคนเดินเข้าไปในห้อง และเฮอร์ไมโอนี่ก็ตระหนักว่ารอนพูดถูก
ปีเตอร์ เพ็ตติกรูว์ ยืนอยู่หน้าชั้น หนังสือถูกเก็บไปหมดแล้วและเพ็ตติกรูว์ก็ยืนอยู่บนพื้นไม่เหมือนกับฟลิตวิก ครั้งนี้เพ็ตติกรูว์มาด้วยสติที่ดีพร้อม ความเลวร้ายที่เขาเคยมีหายไปหมดกับคบเพลิง เขาเป็นคนเดิมเหมือนเมื่อยังหนุ่ม
“ขอโทษครับ อาจารย์” รอนพูด
“อ้าว เธอ” เพ็ตติกรูว์ร้องขึ้น “นายของฉันใช่ไหม สมัยที่ฉันยังปลอมเป็นหนูอยู่”
มีเสียงอื้ออึงขึ้นทั่วห้องเรียน
“ช…ใช่ครับ” รอนพูดอุกอัก “อาจารย์เคยเป็นหนูของผม”
ประวัติศาสตร์เวทมนตร์ชั่วโมงต่อมาเป็นเรื่องโชคดีที่บินส์ลืมการส่งการบ้านในวันนี้ และก็เป็นโชคร้ายในคราวเดียวกันที่เขานึกขึ้นได้ตอนท้ายคาบและบอกว่าให้นักเรียนเอามาส่งเขาวันศุกร์
พฤหัสบดี 16 มกราคม
พักกลางวันนี้พวกรอนไม่ได้ไปที่ห้องพยาบาลเหมือนเคย แต่กลับพุ่งไปที่ห้องสมุด เนื่องจากจำเป็นต้องส่งประวัติผู้ก่อตั้งทั้งสี่ของฮอกวอตส์ในวันพรุ่งนี้แล้ว เฮอร์ไมโอนี่นั้นทำเสร็จแล้ว แต่รอนกับเดรโกยังไม่ได้สะกิดแม้อักษรเดียว
“และแล้วเราก็มาถึงห้องสมุดสุดสำราญ!” เดรโกเกริ่นด้วยสำนวนสุดเชย
“ไม่เอาน่า อายเขา” รอนพูด
“พวกนายเลิกเล่นบ้าได้แล้ว” เฮอร์ไมโอนี่พูดบ้าง “ทีนี้ก็แยกย้ายกันไปหาหนังสือ เดรโก นายไปหาฮอกวอตส์ ประวัติศาสตร์น่ารู้มานะ ตรงชั้น H533 นะ ห้องสมุดสั่งมาอีกหลายเล่ม น่าจะยังเหลือ ส่วนรอน นายมากับฉันละกัน ไปหาตำนานพันปี-ที่มาฮอกวอตส์ มันหายาก นายคงต้องช่วยฉันด้วย”
“หา” รอนร้องเบา ๆ อะไรนะ ให้ไปหาหนังสือกับเฮอร์ไมโอนี่ ... สอง-ต่อ-สอง!? (ไม่ใช่สิ...น่าจะใช้คำว่า สองคน)
“เป็นอะไรไป” เฮอร์ไมโอนี่ร้องถามหลังจากเดรโกไปแล้ว “เอ้า ไปหาหนังสือกัน น่าจะอยู่หมวด T น่ะ แต่ไม่รู้ว่าชั้นไหน”
ทั้งรอนกับเฮอร์ไมโอนี่เดินไปยังตู้หมวด T เพื่อหาหนังสือเล่มที่ว่า (Thousand years Legend of Hogwarts)
โชคร้ายที่ตู้หนังสือหมวด T นั้นใหญ่เหลือเกิน เพราะมีหนังสือเป็นพัน ๆ เล่มที่ขึ้นชื่อด้วยคำว่า The เพราะฉะนั้นทั้งรอนทั้งเฮอร์ไมโอนี่จึงต้องทยอยหาไปทีละชั้น ทีละชั้น
ระหว่างที่หาหนังสืออยู่นั้น รอนก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
ตำนานพันปี ตำนานพันปี ตำนานพันปี ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างมั้ยน้า แฮร์รี่น่ะ ถ้าเขาไม่ฟื้นขึ้นมาเลยละก็จะทำยังไงดี ทำยังไงดี แต่จะว่าไปแล้ว ถ้าคิดอีกทางหนึ่ง ถ้าแฮร์รี่ไม่ฟื้นขึ้นมา เฮอร์ไมโอนี่ก็จะว่าง แล้วเราก็… นี่ฉันคิดอะไร แฮร์รี่เป็นเพื่อนของฉันนะ แต่ว่า แต่ว่า เฮอร์ไมโอนี่เขาคิดยังไงกับฉันนะ จะว่าไปแล้ว ฉันยังไม่เคยบอกความรู้สึกของฉันเลย เอ๊ะ ฉันยังไม่เคยบอกอีกเหรอเนี่ย โถโถโถ ฉันจะเก็บงำอะไรเอาไว้ทำไม เอ๊ะ เดี๋ยวสิ ตกลงรุ่นพี่โชเขาชอบแฮร์รี่งั้นเหรอ เฮ้ย เฮ้ย ฉันคิดอะไรเนี่ย โถ โถ เฮอร์ไมโอนี่ ฉันชอบเธอจริง ๆ นะ
“เฮ้ รอน” เฮอร์ไมโอนี่ร้องเรียกเขา
“อะ หา เฮอร์ไมโอนี่ ฉันชอบเธอจริง ๆ นะ” รอนสะดุ้งออกจากภวังค์และเผลอพูดอะไรก็ไม่รู้ออกไป
เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินแล้ว
“ต…ตะกี้นายพูดว่าไงนะ” เฮอร์ไมโอนี่พูดอุกอักนิดหน่อย “อะไรจริง ๆนะ?”
“อะ…หา” รอนเพิ่งรู้สึกตัว แล้วเขาก็รู้สึกแล้วว่าพูดอะไรออกไป หน้าเขาแดงก่ำ และไม่รู้จะทำอะไรดี เขาทำอะไรไม่ถูก นี่มันอะไรกัน เขาไม่ได้คิดมาก่อนเลยว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้
“เธอบอกว่าอะไรนะ” เฮอร์ไมโอนี่ถามเหมือนคนที่หูไม่ค่อยดีแล้วไปได้ยินเสียงอะไรเข้า
“ฉ…ฉันบอกว่า…” รอนไม่รู้จะพูดอะไรดี
นี่ฉันทำอะไร นี่ฉันทำอะไร ฉันพูดอะไรออกไป ฉันพูดอะไรออกไป ฉันควรจะทำยังไง ฉันควรจะทำยังไง ใช่แล้ว ใช่แล้ว ฉันพูดออกไปแล้วนี่นา แล้วจะทำไมล่ะ ก็แค่บอกออกไปเท่านั้นเอง
“ฉันบอกว่า” รอนหน้าแดงสนิทจนกลืนไปกับผมของเขาแล้ว “…ฉันชอบเธอจริง ๆ นะ”
เฮอร์ไมโอนี่ค้างไปอย่างนั้นนานเกือบนาที จนกระทั้งเดรโกมาบอกว่าเขาเจอหนังสือทั้งสองเล่มแล้วและออกจากห้องสมุดไปช่วยกันทำการบ้าน รอนกับเฮอร์ไมโอนี่ไม่ได้พูดอะไรกันเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น